Με γρήγορα πλάνα και με ιδιαίτερα τεχνική σκηνοθεσία ο Baz Luhrmann μας παρουσιάζει μια ιστορία αγάπης η οποία εξελίσσεται μέσα σε έναν χορευτικό θίασο καν-καν στη δεκαετία του 1900. Με υπερτονισμένα τα χρώματα και με άκρως πληθωρικά σκηνικά μας ταξιδεύει σε ένα περιβάλλον γεμάτο χορό, τραγούδι και συγκίνηση. Με πληθώρα διασκευών pop τραγουδιών της δεκαετίας του ’80 να ερμηνεύονται από τους εκπληκτικούς Nicole Kidman και Ewan McGregor βυθιζόμαστε σε έναν κόσμο οπού κυριαρχεί το πάθος για δημιουργία, ο έρωτας της πρώτης ματιάς και η απελευθέρωση που έρχεται από την αληθινή αγάπη.
Η ιστορία του Moulin Rouge φέρνει τον νεαρό Christian στο Παρίσι αναζητώντας τη μποέμικη ζωή. Η τύχη θα τον φέρει μπροστά στον γνωστό ζωγράφο Toulouse Lautrec και την παρέα του, οι οποίοι ετοιμάζουν μια πρωτοποριακή παράσταση για το Moulin Rouge και αναζητούν συγγραφέα. Για όσους δεν γνωρίζουν, το Moulin Rouge είναι το διασημότερο cabaret του Παρισιού, φημισμένο για τις πανέμορφες χορεύτριές του. Η ομορφότερη από αυτές, σύμφωνα με την ταινία, είναι η Satin. Από μια παρεξήγηση, η Satin θα νομίσει τον Christian για τον πλούσιο Δούκα που της έχει υποσχεθεί χρηματοδότηση και θα πρέπει να καλοπιάσει. Αυτά που θα ακολουθήσουν ακροβατούν στα όρια της κωμωδίας και του δράματος. Αν ακούσατε ότι η ταινία είναι μιούζικαλ, μην φοβηθείτε. Οι πρωταγωνιστές τραγουδούν στα πλαίσια αυτών που τους συμβαίνουν. Μην προβληματίζεστε όμως, τα τραγούδια είναι μια ευχάριστη έκπληξη. Είναι βασισμένα σε γνωστές επιτυχίες, παραλλαγμένες λίγο ίσως για να ταιριάζουν στην υπόθεση της ταινίας. Και όταν ξεπεράσετε το αρχικό σοκ του ετεροχρονισμού, θα ανακαλύψετε ότι τα τραγούδια είναι από τα πιο ευχάριστα κομμάτια της ταινίας. Αυτό και οι σκηνές που οι δύο εραστές ξεγελούν το Δούκα, που έχει βάλει στο μάτι τη Satin, με απίθανες δικαιολογίες. Στον κωμικό άξονα της ταινίας, βοηθά και η παρουσία του John Leguizamo στο ρόλο του Toulouse Lautrec. Η σκηνοθεσία του Baz Luhrmann, κοφτή, μοντέρνα και με χρήση πρωτότυπων οπτικών τεχνικών επιβεβαιώνει την πρωτοποριακή ματιά του σκηνοθέτη. Δεν είναι λίγες οι στιγμές που η οπτική θυμίζει χαρακτηριστικές καρτ ποστάλ της εποχής. Η ταινία κλερδισε το Οσκαρ Καλλιτεχνικής Διεύθυνσης και Κουστουμιών και υποψηφιότητες για Οσκαρ: Καλύτερης Ταινίας, Α' Γυναικείου Ρόλου (Νικόλ Κίντμαν), Φωτογραφίας. Μοντάζ, Μακιγιάζ και Ηχου. Επίσης, η ταινία κέρδισε τις Χρυσές Σφαίρες: Καλύτερης Ταινίας - Μιούζικαλ / Κωμωδία, Α' Γυναικείου Ρόλου (Νικόλ Κίντμαν) και Μουσικής Επένδυσης και προτάθηκε για τις Χρυσές Σφαίρες: Σκηνοθεσίας, Α' Ανδρικού Ρόλου (Γιούαν ΜακΓκρέγκορ) και Τραγουδιού αλλά και για το Χρυσό Φοίνικα στο Κινηματογραφικό Φεστιβάλ των Καννών.
| |
| |
Η λέξη (σκηνογραφικό, ενδυματολογικό και μουσικό) «ντελίριο» είναι λίγη για να περιγράψει το εύρος των σκηνοθετικών ευρημάτων, τον πλούτο των αναφορών και το πολυσύνθετο του κάθε πλάνου αυτού του μεταμοντέρνου μιούζικαλ. Η πιο καινοτόμα επέμβαση του σκηνοθέτη έγινε στη μουσική επιλογή, η οποία βασίζεται σε ένα ποτ πουρί από γνωστά ροκ (και όχι μόνο) κομμάτια που έχουν ενορχηστρωθεί στο μουσικό ύφος μιας οπερέτας της Μπελ Επόκ.
El Tango de Roxanne
Το «Μουλέν Ρουζ» είναι ένα μιούζικαλ με διασκευές διάσημων τραγουδιών της ροκ και της ποπ μουσικής σκηνής. Ίσως η πιο πετυχημένη διασκευή ήταν αυτή του «ταγκό της Ροξάν», στην οποία συνδυάστηκε το τραγούδι «Roxanne» των Police με το ταγκό που συνέθεσε ο Αργεντίνος μουσικός Μαριάνο Μόρες. Το τραγούδι, καθώς και το εντυπωσιακό χορευτικό που το συνοδεύει, ακούγεται σε ένα από τα δυνατότερα και πιο ατμοσφαιρικά σημεία της ταινίας. Η Σατίν και ο Κρίστιαν συνεργάζονται σε ένα μιούζικαλ που θα ανεβάσουν στο θέατρο, το οποίο χρηματοδοτεί ο πάμπλουτος Δούκας, που θέλει τη Σατίν. Η πλοκή του θεατρικού έργου ακολουθεί την κινηματογραφική πραγματικότητα, καθώς μιλάει για ένα ερωτικό τρίγωνο μεταξύ μίας γυναίκας που είναι ερωτευμένη με έναν φτωχό οργανοπαίχτη, αλλά την διεκδικεί κι ένας πλούσιος μαχαραγιάς. Όταν ο Δούκας αντιλαμβάνεται ότι είναι ο «κακός μαχαραγιάς» της ιστορίας, απαιτεί να αλλάξει το τέλος του έργου και η γυναίκα να ερωτευτεί τον μαχαραγιά αντί τον οργανοπαίχτη. Η Σατίν τότε δέχεται να περάσει μια νύχτα με τον Δούκα, υπό την προϋπόθεση ότι θα αφήσει το τέλος του έργου ως είχε. Είναι η τεχνική θέατρο εν θεάτρω ή το σενάριο εκτυλίσσεται γύρω από ένα σενάριο! Όταν η Σατίν επισκέπτεται τον Δούκα για να του δώσει το κορμί της ο Κρίστιαν, αρχίζει να χορεύει με μία από τις αντίζηλους της Σατίν, την πόρνη Νίνι, την οποία ενσαρκώνει η Αυστραλή ηθοποιός Κάρολιν Ο’Κόνορ. Μετά τους ακολουθούν κι οι υπόλοιποι χορευτές του Μουλέν Ρουζ σε ένα «ομαδικό» ταγκό που χαρίζει στον κινηματογράφο μια από τις πιο εντυπωσιακές χορογραφίες σε μιούζικαλ. ...
El Tango de Roxanne
Το «Μουλέν Ρουζ» είναι ένα μιούζικαλ με διασκευές διάσημων τραγουδιών της ροκ και της ποπ μουσικής σκηνής. Ίσως η πιο πετυχημένη διασκευή ήταν αυτή του «ταγκό της Ροξάν», στην οποία συνδυάστηκε το τραγούδι «Roxanne» των Police με το ταγκό που συνέθεσε ο Αργεντίνος μουσικός Μαριάνο Μόρες. Το τραγούδι, καθώς και το εντυπωσιακό χορευτικό που το συνοδεύει, ακούγεται σε ένα από τα δυνατότερα και πιο ατμοσφαιρικά σημεία της ταινίας. Η Σατίν και ο Κρίστιαν συνεργάζονται σε ένα μιούζικαλ που θα ανεβάσουν στο θέατρο, το οποίο χρηματοδοτεί ο πάμπλουτος Δούκας, που θέλει τη Σατίν. Η πλοκή του θεατρικού έργου ακολουθεί την κινηματογραφική πραγματικότητα, καθώς μιλάει για ένα ερωτικό τρίγωνο μεταξύ μίας γυναίκας που είναι ερωτευμένη με έναν φτωχό οργανοπαίχτη, αλλά την διεκδικεί κι ένας πλούσιος μαχαραγιάς. Όταν ο Δούκας αντιλαμβάνεται ότι είναι ο «κακός μαχαραγιάς» της ιστορίας, απαιτεί να αλλάξει το τέλος του έργου και η γυναίκα να ερωτευτεί τον μαχαραγιά αντί τον οργανοπαίχτη. Η Σατίν τότε δέχεται να περάσει μια νύχτα με τον Δούκα, υπό την προϋπόθεση ότι θα αφήσει το τέλος του έργου ως είχε. Είναι η τεχνική θέατρο εν θεάτρω ή το σενάριο εκτυλίσσεται γύρω από ένα σενάριο! Όταν η Σατίν επισκέπτεται τον Δούκα για να του δώσει το κορμί της ο Κρίστιαν, αρχίζει να χορεύει με μία από τις αντίζηλους της Σατίν, την πόρνη Νίνι, την οποία ενσαρκώνει η Αυστραλή ηθοποιός Κάρολιν Ο’Κόνορ. Μετά τους ακολουθούν κι οι υπόλοιποι χορευτές του Μουλέν Ρουζ σε ένα «ομαδικό» ταγκό που χαρίζει στον κινηματογράφο μια από τις πιο εντυπωσιακές χορογραφίες σε μιούζικαλ. ...
Το τραγούδι «Roxanne» έγραψε ο τραγουδιστής και μπασίστας των Police, Sting, τον Οκτώβριο του 1977. Το συγκρότημα έμενε σε ένα ξενοδοχείο στο Παρίσι, καθώς ετοιμάζονταν για μία συναυλία και ο Sting παρακολουθούσε τις πόρνες που περίμεναν στα τριγύρω πεζοδρόμια . Το όνομα «Roxanne» προήλθε από μία αφίσα που υπήρχε στο χολ του ξενοδοχείου για το θεατρικό έργο «Σιρανό ντε Μπερζεράκ». Η Ρωξάνη είναι η γυναίκα που αγαπά ο Σιρανό, αλλά δεν πιστεύει ότι μπορεί να έχει. Τα υπόλοιπα μέλη του συγκροτήματος αδιαφόρησαν για το τραγούδι, σε αντίθεση με τον Miles Copeland, τον αδερφό του ντράμερ του συγκροτήματος, που ενθουσιάστηκε, έγινε ο μάνατζέρ τους και έκλεισε τον πρώτο τους δίσκο. Το τραγούδι ήταν στο πρώτο άλμπουμ του συγκροτήματος, «Outlandos d’ Amour» και κυκλοφόρησε ως single τον Απρίλιο του 1978. Αν και στην αρχή δεν σημείωσε ιδιαίτερη επιτυχία, στις αρχές του ’79, κυκλοφόρησε στην Αμερική και έφτασε στη θέση 32 των chart. Μέχρι σήμερα, παραμένει ένα τραγούδι που αντέχει στο χρόνο....
Το θρυλικό Moulin Rouge άνοιξε στο Παρίσι το 1889, την ίδια χρονιά, όπου παρουσιάστηκε στο κοινό ο Πύργος του Άιφελ. Η ατμόσφαιρα τότε ήταν γεμάτη με ευφορία και χαρά, αφού ως γνωστόν οι Γάλλοι είχαν να αντιμετωπίσουν πολέμους και το Moulin Rouge ήταν ό,τι έπρεπε για να ξεχαστούν. Ο Ισπανός επιχειρηματίας Ιωσήφ Oller με τον Charles Ζίντλερ ξεκίνησαν το Moulin Rouge ως ένα ναό αφιερωμένο στη "Γυναίκα, το χορό και το καν-καν". Ένας από τους πιο αξιοσημείωτους προστάτες του μουσικοθεάτρου ήταν ο καλλιτέχνης Ανρί ντε Τουλούζ-Λωτρέκ, ο οποίος ζωγράφισε μια σειρά από διάσημες σκηνές του Μουλέν Ρουζ. Η Μονμάρτη την περίοδο εκείνη ήταν μια υπανάπτυκτη περιοχή με πολλά χαμόσπιτα. Όμως, με τη λειτουργία του περίφημου καμπαρέ εξελίχθηκε σε τόπο συγκέντρωσης της καλής κοινωνίας. Εκτός από το πρωτότυπο είδος διασκέδασης που προσέφερε, ήταν κι ένας ιδιαίτερος χώρος που ξεχώρισε αμέσως από τα μέχρι τότε κέντρα διασκεδάσεως. Το κτίριο ήταν από τα πρώτα με ηλεκτρικό ρεύμα της πρωτεύουσας, είχε στην κορυφή του έναν μύλο και τον κήπο του κοσμούσε ένας τεράστιος ελέφαντας. «Το πρώτο παλάτι των γυναικών», ήταν το παρατσούκλι του Μουλέν Ρουζ και η σκηνή του καμπαρέ γέμιζε με χορεύτριες ελευθέρων ηθών που διασκέδαζαν το κοινό τους. Οι τολμηρές φιγούρες και το εντυπωσιακό παρουσιαστικό τους ήταν ο κύριος λόγος που το Μουλέν Ρουζ έγινε δημοφιλής προορισμός για τους Παριζιάνους. Το γαλλικό καν-καν μάλιστα ξεκίνησε από τα καμπαρέ της Μονμάρτης ώστε στη συνέχεια να γίνει δημοφιλές και στον υπόλοιπο κόσμο. Ήταν ένας χορός γεμάτος ενέργεια και αρκετά σκανδαλώδης όπου οι γυναίκες σήκωναν συγχρόνως ψηλά το πόδι, δείχνοντας στο κοινό για ελάχιστα δευτερόλεπτα το εσώρουχο τους. Η Mistinguett , η πιο διάσημη χορεύτρια του Μουλέν Ρουζ Η πιο γνωστή χορεύτρια που για είκοσι χρόνια συνέδεσε το όνομα της με το καμπαρέ ήταν η Mistinguett. Η Mistinguett δεν ήταν από τις πιο όμορφες παρουσίες μεταξύ των χορευτριών, αλλά έλαβε μέρος στις πιο γνωστές παραστάσεις που πραγματοποιήθηκαν τη δεκαετία του ’20. Αρκετοί ήταν οι γνωστοί θαμώνες του καμπαρέ που πήγαιναν για να θαυμάσουν τα όμορφα κορίτσια, ανάμεσα τους διάσημοι ποιητές, ζωγράφοι, πολιτικοί ακόμα και βασιλιάδες. Μία πυρκαγιά που ξέσπασε σε γειτονικό κτίριο τον Φεβρουάριο του 1915, ήταν ο λόγος που το Μουλέν Ρουζ σταμάτησε τη λειτουργία του για έξι χρόνια. Η πρόσοψη του κτιρίου έμεινε ανέπαφη, αλλά το αμφιθέατρο και η σκηνή χορού είχαν καταστραφεί ολοσχερώς. Το 1921, ανακαινισμένο πλέον, άνοιξε ξανά τις πόρτες του για το κοινό και τα επόμενα χρόνια έμελλε να είναι από τα πιο ένδοξα της λειτουργίας του. Ανάμεσα στους διάσημους γάλλους καλλιτέχνες που έχουν παραβρεθεί στη σκηνή του Μουλέν Ρουζ και έχουν δώσει μοναδικές παραστάσεις ήταν η Εντίθ Πιάφ και η Λάιζα Μινέλι. Το καμπαρέ αναγκάστηκε να κλείσει γα μια ακόμη εξαετία κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου χωρίς όμως να χάσει τους πιστούς επισκέπτες του, που μέχρι σήμερα συρρέουν για να απολαύσουν χορευτικά σόου και μιούζικαλ....