Ο πεντάλογος που δημοσίευσε στο άρθρο της είχε αρκετή δόση χιούμορ, αλλά περιείχε ψήγματα αλήθειας για τις αδυναμίες του ισχυρού φύλλου, τα οποία αποδομούσαν την ανδρική αυθεντία στην ικανότητα της επιλογής των υποψηφίων. Τίτλος του άρθρου ήταν «Γιατί δεν θέλουμε να ψηφίζουν οι άνδρες» και τα επιχειρήματα που ακολουθούν είναι ατράνταχτα.
Το 1915 μια αμερικανίδα αρθρογράφος επινόησε έναν ευρηματικό τρόπο να διατρανώσει το δικαίωμα των γυναικών να ψηφίζουν, σατιρίζοντας τους άνδρες. Ο πεντάλογος που δημοσίευσε στο άρθρο της είχε αρκετή δόση χιούμορ, αλλά περιείχε ψήγματα αλήθειας για τις αδυναμίες του ισχυρού φύλλου, τα οποία αποδομούσαν την ανδρική αυθεντία στην ικανότητα της επιλογής των υποψηφίων. Τίτλος του άρθρου ήταν «Γιατί δεν θέλουμε να ψηφίζουν οι άνδρες» και τα επιχειρήματα που ακολουθούν είναι ατράνταχτα. Γιατί δεν θέλουμε να ψηφίζουν οι άντρες. 1. Γιατί η θέση του άντρα είναι στον στρατό. 2. Γιατί κανείς πραγματικά αρρενωπός άντρας δε θέλει να βρει λύση σε ερώτηση, με τρόπο διαφορετικό απ’ το ξύλο. 3. Γιατί, αν οι άντρες αρχίσουν να φέρονται ως «ειρηνοποιοί», καμία γυναίκα δε θα τους θαυμάζει. 4. Γιατί οι άντρες θα χάσουν τη γοητεία τους, αν βγουν απ’ τον φυσικό τους χώρο και ασχοληθούν με άλλα πράγματα, πέρα από πολεμικά κατορθώματα, στολές και τύμπανα. 5. Γιατί οι άντρες είναι υπερβολικά συναισθηματικοί για να ψηφίσουν. Η συμπεριφορά τους σε αγώνες μπέιζμπολ και πολιτικά συνέδρια το αποδεικνύει. Επίσης, η έμφυτη τάση τους να καταλήγουν στη βία, τους κάνει ιδιαιτέρως ακατάλληλους για τις δουλειές μιας κυβέρνησης. Η λίστα είναι δημιουργία της Άλις Ντούερ Μίλερ (Alice Duer Miller) και δημοσιεύτηκε το 1915 στην εφημερίδα New York Tribune. Η Μίλερ είχε στήλη στην εφημερίδα, όπου συνήθιζε να σχολιάζει την κοινωνία με χιούμορ και σάτιρα.
Η παραπάνω λίστα είναι μία ξεκάθαρα σατιρική καταγραφή των λόγων, που οι άντρες θα αδυνατούσαν να ασκήσουν τα πολιτικά τους δικαιώματα. Η Μίλερ γνώριζε πολύ καλά, ότι αυτά που έγραφε ήταν «τραβηγμένα απ’ τα μαλλιά». Το πρόβλημα είναι ότι ακριβώς την ίδια περίοδο, κυκλοφορούσαν αντίστοιχα κείμενα, που εξηγούσαν με τον ίδιο τρόπο την ανικανότητα των γυναικών να ψηφίζουν. Αλλά σε αυτή την περίπτωση, υπήρχαν πολλοί που δεν γελούσαν και δεν τα θεωρούσαν μια απλή σάτιρα. Πάντως οι ΗΠΑ μπορούν να υπερηφανεύονται ότι είναι η πρώτη χώρα στον κόσμο που έδωσε ψήφο στις γυναίκες το 1869 στο Ουαϊόμιγκ, ενώ το δικαίωμα επεκτάθηκε σε όλες τις πολιτείες το 1920. Στην Ελλάδα ψήφισαν για πρώτη φορά οι γυναίκες το 1934, στις δημοτικές εκλογές. Αλλά το δικαίωμα δινόταν υπό τις εξής προϋποθέσεις: η ψηφοφόρος να είναι τουλάχιστον 30 ετών και με απολυτήριο δημοτικού.
Στη Γαλλία, στα 1780 και στα 1790, ο Antoine Condorcet, φιλόσοφος και πολιτικός επιστήμονας, και η Olympe de Gouges, συγγραφέας, φεμινίστρια και μια από τις πρώτες ακτιβίστριες διεκδίκησαν το δικαίωμα των γυναικών να συμμετάσχουν στο εκλέγειν. Η Γαλλία ήταν μια χώρα στην οποία οι γυναίκες, από το μεσαίωνα ακόμα, συμμετείχαν στα κοινά εκφέροντας επισήμως γνώμη σε θέματα που αφορούσαν στο δήμο και στην πόλη. Το ίδιο και η Σουηδία. Στην Κορσική οι γυναίκες ψήφιζαν από το 1755 για την κυβέρνησή τους που αποτελείτο από κατοίκους άνω των 25 ετών, ανάμεσα στους οποίους και γυναίκες (ανύπανδρες ή χήρες), -αν και αυτή η ελευθερία καταρρίφθηκε το 1769 που η Γαλλία κατέλαβε το νησί.Το 1756 το πάλλευκο χέρι της Lydia Chaplin Taft έριξε την πρώτη γυναικεία ψήφο στην Αμερική και, συγκεκριμένα, στη Μασσαχουσέτη. Οι γυναίκες του Νιου Τζέρσι, επίσης, είχαν το δικαίωμα να ψηφίζουν, τουλάχιστον ώσπου να παντρευτούν και αφού χηρέψουν, μέχρι το 1807 που το έχασαν μαζί με τους έγχρωμους και το ψηφίζειν έγινε αποκλειστικό προνόμιο των λευκών ανδρών. Πρωτοπόρες στο θέμα της ψήφου είχαν σταθεί, περισσότερο από μισό αιώνα πριν, οι γυναίκες της βρετανικής αποικίας της Νέας Ζηλανδίας που έγινε η πρώτη χώρα που έδωσε επισήμως το δικαίωμα ψήφου σε όλες τις ενήλικες γυναίκες τo 1893. Στη γειτονική της βρετανική αποικία, τη Νότια Αυστραλία, τα κατάφεραν δύο, μόλις, χρόνια αργότερα και το 1895 βρέθηκαν και εκείνες στα εκλογικά κέντρα της εποχής -αν και χρειάστηκε να περιμένουν ως το 1919 ώσπου να μπορούν να θέσουν και υποψηφιότητα για να κυβερνήσουν το κράτος τους. Στην -πολιτισμένη κατά τα άλλα- Ευρώπη μέχρι το 1907 καμία χώρα δεν είχε παραχωρήσει εκλογικό δικαίωμα στο ασθενές φύλο και την εκκίνηση έδωσε η Φινλανδία που απέκτησε, επίσης, και 19 γυναίκες στη Βουλή της την ίδια χρονιά. Τα χρόνια που προηγήθηκαν του Α' Παγκοσμίου Πολέμου ακολούθησαν και άλλες ευρωπαϊκές χώρες: η Νορβηγία το 1913 και η Δανία το 1915 και, κοντά στο τέλος του πολέμου, οι κυρίες του Καναδά, της Σοβιετικής Ρωσίας, της Γερμανίας και της Πολωνίας συνωστίστηκαν στις κάλπες. Οι Βρετανίδες άνω των 30 ετών απέκτησαν δικαίωμα ψήφου το 1918, οι Ολλανδές το 1919 και οι Αμερικανίδες, μετά από 80 χρόνια προσπάθειας, το 1920. Ακολούθησαν οι γυναίκες στην Τουρκία που βρέθηκαν στις εκλογικές επάλξεις το 1926 ενώ στη Βρετανία, μέχρι το 1928, κατάφερε το ασθενές φύλο να έχει ισάξια δικαιώματα όσον αφορά στο θέμα των εκλογών, με το ισχυρό -δηλαδή δικαίωμα ψήφου για τους ενήλικες άνω των 21 ετών.Το 1948 τα Ηνωμένα Έθνη έκαναν την πρώτη τους επίσημη κίνηση προς την κατοχύρωση ίσων δικαιωμάτων για όλους τους ανθρώπους και, σύμφωνα με το άρθρο 21 της Διακήρυξης, «όλοι έχουν το δικαίωμα να συμμετάσχουν στην κυβέρνηση της χώρας τους απ' ευθείας ή μέσω ελεύθερα εκλεγμένων εκπροσώπων. Η θέληση του λαού πρέπει να είναι η βάση της εξουσίας και της κυβέρνησης και αυτή θα εκφράζεται με περιοδικές και αυθεντικές εκλογικές διαδικασίες στις οποίες θα έχουν ισάξιο δικαίωμα μυστικής ή αντίστοιχης ψήφου όλοι οι πολίτες».Η πιο πρόσφατη χώρα που παραχώρησε δικαίωμα ψήφου στις γυναίκες είναι το Μπουτάν, το 2008.Στις 23 Απριλίου 1944, εν μέσω Κατοχής, οι Ελληνίδες για πρώτη φορά ψήφισαν και ψηφίστηκαν. Βέβαια, η επίσημη καθιέρωση των πολιτικών δικαιωμάτων των γυναικών στη χώρα μας, συνέβη μερικά χρόνια αργότερα, το 1952 όταν κατοχυρώθηκε το δικαίωμά τους στο Σύνταγμα. Αλλά η πρώτη ψήφος είχε ήδη ριφθεί!