Δεν είναι οι μόνες ωραίες ταινίες, που ξεχώρισαν το 2016, αλλά σίγουρα θα απαρτίσουν οποιαδήποτε λίστα με τις must-see ταινίες της χρονιάς. Άλλωστε η μαγεία του κινηματογράφου, γεμίζει τις σκοτεινές αίθουσες με όνειρα και γλυκές ψευδαισθήσεις.
| |
Η επιστροφή
Σκηνοθεσία: Αλεχάντρο Γκονζάλεζ Ινιάριτου
Σενάριο: Αλεχάντρο Γκονζάλεζ Ινιάριτου, Μαρκ Σμιθ
Πρωταγωνιστούν: Λεονάρντο Ντι Κάπριο, Τομ Χάρντι, Ντόναλ Γκλίσον, Ουίλ Πούλτερ, Λούκας Χάας
Φωτογραφία: Εμανουέλ Λουμπέσκι
Μουσική: Ρουίτσι Σακαμότο, Αλβα Νότο
Μια αρκούδα επιτίθεται στον Λεονάρντο ντι Κάπριο στην συναρπαστική αυτή ταινία εκδίκησης του μεξικανού Α. Ινιαρίτου –αλλά αυτό είναι μόνο ένα από τα απίστευτα δεινά τα οποία υφίσταται ο ηθοποιός στην νατουραλιστική και άγρια αυτή ταινία –μια ταινία που επιτέλους χάρισε στον ηθοποιό το πολυπόθητο χρυσό αγαλματίδιο. Το φιλμ διαδραματίζεται στον αμερικανικό Βορρά των αρχών του 19ου αιώνα όπου μια ομάδα λευκών κυνηγών προσπαθεί να διαφυλάξει από τους Ινδιάνους το πολύτιμο απόκτημά της από γούνες άγριων ζώων. Ποίηση, σκληρός ρεαλισμός, υπέροχη φωτογραφία και επίδειξη απαράμιλλης σκηνοθετικής βιρτουοζιτέ σε ένα φιλμ που έλαβε 12 υποψηφιότητες για όσκαρ, υμνήθηκε από τους κριτικούς, αλλά συνεχίζει να διακωμωδείται από κάποιους στο εξωτερικό για τις σεναριακές υπερβολές του (η αλήθεια είναι πως ένας φυσιολογικός άνθρωπος θα είχε πεθάνει ακόμα κι αν είχε υποστεί το 1/10 από όσα παθαίνει ο Ντι Κάπριο στην ταινία)…
Οι Μισητοί 8 / The Hateful 8
Σκηνοθεσία: Κουέντιν Ταραντίνο
Σενάριο: Κουέντιν Ταραντίνο
Πρωταγωνιστούν: Σάμιουελ Λ.Τζάκσον, Κερτ Ράσελ, Τζένιφερ Τζέισον Λι, Τιμ Ροθ,
Μάικλ Μάντσεν, Μπρους Ντερν, Τσάνινγκ Τέιτουμ
Φωτογραφία: Ρόμπερτ Ρίτσαρντσον
Μουσική: Ενιο Μορικόνε
Αν σας έλειψαν οι απολαυστικοί διάλογοι, η ευφάνταστη σκηνοθεσία, οι πρωτότυποι χαρακτήρες και φυσικά το άφθονο αίμα που χαρακτηρίζει τις ταραντινικές δημιουργίες, υπάρχει ο Κουέντιν Ταραντίνο. Στο «The Hateful Eight», μία ετερόκλητη ομάδα ανθρώπων, που αποτελείται από κυνηγούς επικηρυγμένων, φυγάδων και ανθρώπων του νόμου, βρίσκουν καταφύγιο σε μια ορεινή στάση κατά τη διάρκεια μιας χιονοθύελλας και μπλέκονται σε μία πλεκτάνη προδοσίας και απάτης. Θα καταφέρουν να επιβιώσουν; Μετά το «Django Unchained »(Django ο Τιμωρός) του 2013, ο Κουέντιν Ταραντίνο, επιστρέφει . Πρωταγωνιστούν οι ηθοποιοί: Σάμιουελ Λ.Τζάκσον, Κερτ Ράσελ, Τζένιφερ Τζέισον Λι, Ουόλτον Γκόγκινς, Ντέμιαν Μπιχίρ, Τιμ Ροθ, Οσβάλντο Μομπρέι, Μάικλ Μάντσεν, Μπρους Ντερν και Τσάνινγκ Τέιτουμ.
Σκηνοθεσία: Αλεχάντρο Γκονζάλεζ Ινιάριτου
Σενάριο: Αλεχάντρο Γκονζάλεζ Ινιάριτου, Μαρκ Σμιθ
Πρωταγωνιστούν: Λεονάρντο Ντι Κάπριο, Τομ Χάρντι, Ντόναλ Γκλίσον, Ουίλ Πούλτερ, Λούκας Χάας
Φωτογραφία: Εμανουέλ Λουμπέσκι
Μουσική: Ρουίτσι Σακαμότο, Αλβα Νότο
Μια αρκούδα επιτίθεται στον Λεονάρντο ντι Κάπριο στην συναρπαστική αυτή ταινία εκδίκησης του μεξικανού Α. Ινιαρίτου –αλλά αυτό είναι μόνο ένα από τα απίστευτα δεινά τα οποία υφίσταται ο ηθοποιός στην νατουραλιστική και άγρια αυτή ταινία –μια ταινία που επιτέλους χάρισε στον ηθοποιό το πολυπόθητο χρυσό αγαλματίδιο. Το φιλμ διαδραματίζεται στον αμερικανικό Βορρά των αρχών του 19ου αιώνα όπου μια ομάδα λευκών κυνηγών προσπαθεί να διαφυλάξει από τους Ινδιάνους το πολύτιμο απόκτημά της από γούνες άγριων ζώων. Ποίηση, σκληρός ρεαλισμός, υπέροχη φωτογραφία και επίδειξη απαράμιλλης σκηνοθετικής βιρτουοζιτέ σε ένα φιλμ που έλαβε 12 υποψηφιότητες για όσκαρ, υμνήθηκε από τους κριτικούς, αλλά συνεχίζει να διακωμωδείται από κάποιους στο εξωτερικό για τις σεναριακές υπερβολές του (η αλήθεια είναι πως ένας φυσιολογικός άνθρωπος θα είχε πεθάνει ακόμα κι αν είχε υποστεί το 1/10 από όσα παθαίνει ο Ντι Κάπριο στην ταινία)…
Οι Μισητοί 8 / The Hateful 8
Σκηνοθεσία: Κουέντιν Ταραντίνο
Σενάριο: Κουέντιν Ταραντίνο
Πρωταγωνιστούν: Σάμιουελ Λ.Τζάκσον, Κερτ Ράσελ, Τζένιφερ Τζέισον Λι, Τιμ Ροθ,
Μάικλ Μάντσεν, Μπρους Ντερν, Τσάνινγκ Τέιτουμ
Φωτογραφία: Ρόμπερτ Ρίτσαρντσον
Μουσική: Ενιο Μορικόνε
Αν σας έλειψαν οι απολαυστικοί διάλογοι, η ευφάνταστη σκηνοθεσία, οι πρωτότυποι χαρακτήρες και φυσικά το άφθονο αίμα που χαρακτηρίζει τις ταραντινικές δημιουργίες, υπάρχει ο Κουέντιν Ταραντίνο. Στο «The Hateful Eight», μία ετερόκλητη ομάδα ανθρώπων, που αποτελείται από κυνηγούς επικηρυγμένων, φυγάδων και ανθρώπων του νόμου, βρίσκουν καταφύγιο σε μια ορεινή στάση κατά τη διάρκεια μιας χιονοθύελλας και μπλέκονται σε μία πλεκτάνη προδοσίας και απάτης. Θα καταφέρουν να επιβιώσουν; Μετά το «Django Unchained »(Django ο Τιμωρός) του 2013, ο Κουέντιν Ταραντίνο, επιστρέφει . Πρωταγωνιστούν οι ηθοποιοί: Σάμιουελ Λ.Τζάκσον, Κερτ Ράσελ, Τζένιφερ Τζέισον Λι, Ουόλτον Γκόγκινς, Ντέμιαν Μπιχίρ, Τιμ Ροθ, Οσβάλντο Μομπρέι, Μάικλ Μάντσεν, Μπρους Ντερν και Τσάνινγκ Τέιτουμ.
| |
Spotlight
σκηνοθεσία Τομ Μακάρθι
με τους: Μαρκ Ράφαλο, Μάικλ Κίτον, Ρέιτσελ ΜακΆνταμς, Λιβ Σράιμπερ
Ο μεγάλος νικητής των φετινών όσκαρ, φέρνει και πάλι στο προσκήνιο το ζήτημα της παιδεραστίας στους κόλπους της καθολικής εκκλησίας. Η ταινία βασίζεται σε πραγματικά γεγονότα και παρακολουθεί την δημοσιογραφική έρευνα (η αποκαλυπτική δημοσιογραφία στα καλύτερά της) της ομάδας Spotlight της εφημερίδας «Boston Globe» καθώς φέρνει στο φως μια σειρά από υποθέσεις σεξουαλικής κακοποίησης παιδιών από Καθολικούς ιερείς. Για την έρευνά της αυτή η εφημερίδα απέσπασε βραβείο Pulitzer. Από τα πιο ενδιαφέροντα στοιχεία της ταινίας είναι πως δείχνει το πώς οι δημοσιογράφοι κατόρθωσαν να σπάσουν το φράγμα της σιωπής, ένα είδος ομερτά μεταξύ όχι μόνο των θυμάτων, αλλά και ιερέων, δικηγόρων, δικαστών και δημοσιογράφων…Οι κριτικοί βρήκαν κοινά με την θρυλική ταινία «Όλοι οι Άνθρωποι του Προέδρου», για το σκάνδαλο Γουότεργκεϊτ. .Η ταινία εκθειάστηκε για το σενάριο της, αλλά και για την αποφυγή της εύκολης συγκίνησης και της διδακτικής ρητορικής.
Το Δωμάτιο
Σκηνοθεσία: Lenny Abrahamson
Σενάριο: Emma Donoghue
Πρωταγωνιστές: Brie Larson, Jacob Tremblay, Sean Bridgers, Wendy Crewson, William H. Macy
«Ενοχλητικό», «σαγηνευτικό» , «ρεσιτάλ ερμηνείας από την Μπρι Λάρσον». Αυτοί ήταν μερικοί μόνο χαρακτηρισμοί που συνόδευσαν την έξοδο της ταινίας, μιας κινηματογραφικής διασκευής του ομώνυμου μυθιστορήματος της Έμας Ντόναχιου που έφτασε ως τη βραχεία λίστα του βραβείου Μπούκερ. Αντλώντας τη βασική ιδέα από τη διαβόητη υπόθεση Φριτζλ , το «Δωμάτιο» μας μεταφέρει σε έναν κλειστό χώρο δέκα τετραγωνικών όπου η Μαμά γιορτάζει μαζί με τον Τζακ τα πεντάχρονα γενέθλιά του. Μεγαλωμένος μέσα εκεί ο μικρός γνωρίζει τον έξω κόσμο μόνο από βιντεοσκοπημένες τηλεοπτικές εκπομπές και τις ιστορίες της μητέρας του, καθώς ακόμα κι όταν ένας άντρας τους επισκέπτεται κάθε τόσο, ο Τζακ κρύβεται στην ντουλάπα. Μέχρι τη στιγμή που η Μαμά τού εξομολογείται πως αυτός είναι ο απαγωγέας της και δεσμοφύλακάς τους, τον οποίο πρέπει να ξεγελάσουν για να μπορέσουν να δραπετεύσουν. Το ιρλανδο-καναδέζικο αυτό δράμα αποτέλεσε την οσκαρική έκπληξη της χρονιάς αποτελώντας ένα ψυχολογικό θρίλερ με κλιμακούμενο σασπένς, κορύφωση αλλά και υποδειγματική αφηγηματική ισορροπία.
σκηνοθεσία Τομ Μακάρθι
με τους: Μαρκ Ράφαλο, Μάικλ Κίτον, Ρέιτσελ ΜακΆνταμς, Λιβ Σράιμπερ
Ο μεγάλος νικητής των φετινών όσκαρ, φέρνει και πάλι στο προσκήνιο το ζήτημα της παιδεραστίας στους κόλπους της καθολικής εκκλησίας. Η ταινία βασίζεται σε πραγματικά γεγονότα και παρακολουθεί την δημοσιογραφική έρευνα (η αποκαλυπτική δημοσιογραφία στα καλύτερά της) της ομάδας Spotlight της εφημερίδας «Boston Globe» καθώς φέρνει στο φως μια σειρά από υποθέσεις σεξουαλικής κακοποίησης παιδιών από Καθολικούς ιερείς. Για την έρευνά της αυτή η εφημερίδα απέσπασε βραβείο Pulitzer. Από τα πιο ενδιαφέροντα στοιχεία της ταινίας είναι πως δείχνει το πώς οι δημοσιογράφοι κατόρθωσαν να σπάσουν το φράγμα της σιωπής, ένα είδος ομερτά μεταξύ όχι μόνο των θυμάτων, αλλά και ιερέων, δικηγόρων, δικαστών και δημοσιογράφων…Οι κριτικοί βρήκαν κοινά με την θρυλική ταινία «Όλοι οι Άνθρωποι του Προέδρου», για το σκάνδαλο Γουότεργκεϊτ. .Η ταινία εκθειάστηκε για το σενάριο της, αλλά και για την αποφυγή της εύκολης συγκίνησης και της διδακτικής ρητορικής.
Το Δωμάτιο
Σκηνοθεσία: Lenny Abrahamson
Σενάριο: Emma Donoghue
Πρωταγωνιστές: Brie Larson, Jacob Tremblay, Sean Bridgers, Wendy Crewson, William H. Macy
«Ενοχλητικό», «σαγηνευτικό» , «ρεσιτάλ ερμηνείας από την Μπρι Λάρσον». Αυτοί ήταν μερικοί μόνο χαρακτηρισμοί που συνόδευσαν την έξοδο της ταινίας, μιας κινηματογραφικής διασκευής του ομώνυμου μυθιστορήματος της Έμας Ντόναχιου που έφτασε ως τη βραχεία λίστα του βραβείου Μπούκερ. Αντλώντας τη βασική ιδέα από τη διαβόητη υπόθεση Φριτζλ , το «Δωμάτιο» μας μεταφέρει σε έναν κλειστό χώρο δέκα τετραγωνικών όπου η Μαμά γιορτάζει μαζί με τον Τζακ τα πεντάχρονα γενέθλιά του. Μεγαλωμένος μέσα εκεί ο μικρός γνωρίζει τον έξω κόσμο μόνο από βιντεοσκοπημένες τηλεοπτικές εκπομπές και τις ιστορίες της μητέρας του, καθώς ακόμα κι όταν ένας άντρας τους επισκέπτεται κάθε τόσο, ο Τζακ κρύβεται στην ντουλάπα. Μέχρι τη στιγμή που η Μαμά τού εξομολογείται πως αυτός είναι ο απαγωγέας της και δεσμοφύλακάς τους, τον οποίο πρέπει να ξεγελάσουν για να μπορέσουν να δραπετεύσουν. Το ιρλανδο-καναδέζικο αυτό δράμα αποτέλεσε την οσκαρική έκπληξη της χρονιάς αποτελώντας ένα ψυχολογικό θρίλερ με κλιμακούμενο σασπένς, κορύφωση αλλά και υποδειγματική αφηγηματική ισορροπία.
| |
Anomalisa
Σκηνοθεσία: Τσάρλι Κάουφμαν, Ντιουκ Τζόνσον
Δανείζουν τη φωνή τους: Τομ Νούναν, Τζένιφερ Τζέισον Λι, Ντέιβιντ Θιούλις
Το πρώτο «ακατάλληλο για ανηλίκους» animation που κερδίζει οσκαρική υποψηφιότητα, σε σκηνοθεσία Τσάρλι Κάουφμαν και Ντιουκ Τζόνσον. Ένας συγγραφέας εγχειριδίων αυτοβοήθειας και επαγγελματικής επιτυχίας ταξιδεύει ως το Σινσινάτι για μια διάλεξή του αλλά παθαίνει νευρικό κλονισμό. Εσωστρεφής και καταθλιπτικός, θα γνωρίσει στο ξενοδοχείο του μια θαυμάστριά του, η οποία θα τον γοητεύσει και θα καταφέρει να αντιστρέψει την αρνητική στάση του απέναντι στη ζωή. Βασισμένος σε ένα δικό του θεατρικό έργο, ο βραβευμένος με Όσκαρ σεναρίου Τσάρλι Κάουφμαν («Στο Μυαλό του Τζον Μάλκοβιτς», «Adaptation», «Η Αιώνια Λιακάδα Ενός Καθαρού Μυαλού») υπογράφει μια πικρή, μελαγχολική ταινία animation για την μοναξιά υπογράφοντας αυτή τη φορά και τη σκηνοθεσία. Αξίζει να αναφέρουμε πως όλοι οι χαρακτήρες έχουν το ίδιο πρόσωπο και την ίδια αντρική φωνή – ακόμα και οι γυναικείο (οι μόνοι χαρακτήρες με διακριτά πρόσωπα και φωνές, είναι ο πρωταγωνιστής και η αναγνώστριά του). Σπιρτάδα, χιούμορ και μελαγχολία συνθέτουν ένα ανορθόδοξο animation για ενηλίκους με μια αξέχαστη ερωτική σκηνή.
Εκείνη (Elle)
Σκηνοθεσία: Πολ Βερχόφεν
Σενάριο: Ντέιβιντ Μπερκ
Φωτογραφία: Στεφάν Φοντέν
Μουσική: Αν Ντάντλεϊ
Πρωταγωνιστούν: Ιζαμπέλ Ιπέρ, Λοράν Λαφίτ, Αν Κονσινί, Σαρλ Μπερλίνγκ, Βιρζινί Εφιρά, Κριστιάν Μπερκέλ
Διασχίζοντας όλη τη διαδρομή από ένα μεταφεμινιστικό μαινφέστο μέχρι ένα φόρο τιμής στον Αλφρεντ Χίτσκοκ και από την ακύρωση κάθε γνωστού κανόνα ενός θρίλερ μέχρι τη σαφή πολιτική δήλωση, ο Πολ Βερχόφεν καταφέρνει με το «Elle» κάτι που δεν είναι καθόλου προφανές. Με την επίφαση ενός απολαυστικού και ξεκαρδιστικά αστείου φιλμ που δεν κατακάθεται ποτέ κάτω από το βάρος των σεναριακών του ιδεών, τοποθετεί χειρουργικά πάνω στο τραπέζι της συζήτησης και βαθιά μέσα στο μυαλό του θεατή μια ολόκληρη πολιτική πρωτίστως συζήτηση γύρω από το που σταματάει ο φετιχισμός και ξεκινά η βία, γύρω από το πόσο η υποκρισία της καθολικής εκκλησίας γεννά ανθρώπους - τέρατα, γύρω από το πόσο θα μπορούμε να συνεχίζουμε να ζούμε κουβαλώντας κυριολεκτικά τα τραυματά μας, γύρω από το πόσο πιο εύκολα είναι όλα όταν είμαστε ειλικρινείς με τον εαυτό μας και τους άλλους. Το «Elle» είναι μια απολαυστική ταινία, βλάσφημη και απενοχοποιημένη, τολμηρή και καθόλου politically correct, αστεία και πικρή μαζί. Ο Βερχόφεν ισορροπεί με αξιοθαύμαστη δεξιοτεχνία ανάμεσα στο σασπένς και το μελόδραμα, το camp και το γκροτέσκο, το τραγικό με το ελαφρύ και το σοκαριστικό με το ανώδυνο, για να ολοκληρώσει μια σπουδή πάνω στη «βασανισμένη» ψυχή μιας γυναίκας και την ίδια στιγμή να επιχειρήσει μια βουτιά στην κόλαση με τον πιο σαρδόνιο τρόπο που έχουμε δει πρόσφατα στο σινεμά - και σίγουρα κι έξω από αυτό.
Σκηνοθεσία: Τσάρλι Κάουφμαν, Ντιουκ Τζόνσον
Δανείζουν τη φωνή τους: Τομ Νούναν, Τζένιφερ Τζέισον Λι, Ντέιβιντ Θιούλις
Το πρώτο «ακατάλληλο για ανηλίκους» animation που κερδίζει οσκαρική υποψηφιότητα, σε σκηνοθεσία Τσάρλι Κάουφμαν και Ντιουκ Τζόνσον. Ένας συγγραφέας εγχειριδίων αυτοβοήθειας και επαγγελματικής επιτυχίας ταξιδεύει ως το Σινσινάτι για μια διάλεξή του αλλά παθαίνει νευρικό κλονισμό. Εσωστρεφής και καταθλιπτικός, θα γνωρίσει στο ξενοδοχείο του μια θαυμάστριά του, η οποία θα τον γοητεύσει και θα καταφέρει να αντιστρέψει την αρνητική στάση του απέναντι στη ζωή. Βασισμένος σε ένα δικό του θεατρικό έργο, ο βραβευμένος με Όσκαρ σεναρίου Τσάρλι Κάουφμαν («Στο Μυαλό του Τζον Μάλκοβιτς», «Adaptation», «Η Αιώνια Λιακάδα Ενός Καθαρού Μυαλού») υπογράφει μια πικρή, μελαγχολική ταινία animation για την μοναξιά υπογράφοντας αυτή τη φορά και τη σκηνοθεσία. Αξίζει να αναφέρουμε πως όλοι οι χαρακτήρες έχουν το ίδιο πρόσωπο και την ίδια αντρική φωνή – ακόμα και οι γυναικείο (οι μόνοι χαρακτήρες με διακριτά πρόσωπα και φωνές, είναι ο πρωταγωνιστής και η αναγνώστριά του). Σπιρτάδα, χιούμορ και μελαγχολία συνθέτουν ένα ανορθόδοξο animation για ενηλίκους με μια αξέχαστη ερωτική σκηνή.
Εκείνη (Elle)
Σκηνοθεσία: Πολ Βερχόφεν
Σενάριο: Ντέιβιντ Μπερκ
Φωτογραφία: Στεφάν Φοντέν
Μουσική: Αν Ντάντλεϊ
Πρωταγωνιστούν: Ιζαμπέλ Ιπέρ, Λοράν Λαφίτ, Αν Κονσινί, Σαρλ Μπερλίνγκ, Βιρζινί Εφιρά, Κριστιάν Μπερκέλ
Διασχίζοντας όλη τη διαδρομή από ένα μεταφεμινιστικό μαινφέστο μέχρι ένα φόρο τιμής στον Αλφρεντ Χίτσκοκ και από την ακύρωση κάθε γνωστού κανόνα ενός θρίλερ μέχρι τη σαφή πολιτική δήλωση, ο Πολ Βερχόφεν καταφέρνει με το «Elle» κάτι που δεν είναι καθόλου προφανές. Με την επίφαση ενός απολαυστικού και ξεκαρδιστικά αστείου φιλμ που δεν κατακάθεται ποτέ κάτω από το βάρος των σεναριακών του ιδεών, τοποθετεί χειρουργικά πάνω στο τραπέζι της συζήτησης και βαθιά μέσα στο μυαλό του θεατή μια ολόκληρη πολιτική πρωτίστως συζήτηση γύρω από το που σταματάει ο φετιχισμός και ξεκινά η βία, γύρω από το πόσο η υποκρισία της καθολικής εκκλησίας γεννά ανθρώπους - τέρατα, γύρω από το πόσο θα μπορούμε να συνεχίζουμε να ζούμε κουβαλώντας κυριολεκτικά τα τραυματά μας, γύρω από το πόσο πιο εύκολα είναι όλα όταν είμαστε ειλικρινείς με τον εαυτό μας και τους άλλους. Το «Elle» είναι μια απολαυστική ταινία, βλάσφημη και απενοχοποιημένη, τολμηρή και καθόλου politically correct, αστεία και πικρή μαζί. Ο Βερχόφεν ισορροπεί με αξιοθαύμαστη δεξιοτεχνία ανάμεσα στο σασπένς και το μελόδραμα, το camp και το γκροτέσκο, το τραγικό με το ελαφρύ και το σοκαριστικό με το ανώδυνο, για να ολοκληρώσει μια σπουδή πάνω στη «βασανισμένη» ψυχή μιας γυναίκας και την ίδια στιγμή να επιχειρήσει μια βουτιά στην κόλαση με τον πιο σαρδόνιο τρόπο που έχουμε δει πρόσφατα στο σινεμά - και σίγουρα κι έξω από αυτό.
| |
La La Land
Σκηνοθεσία: Ντάμιεν Σαζέλ
Σενάριο: Ντάμιεν Σαζέλ
Φωτογραφία: Λάινους Σάντγκρεν
Μουσική: Τζάστιν Χέρβιτς
Πρωταγωνιστούν: Ράιαν Γκόσλινγκ, Εμα Στόουν, Τζον Λέτζεντ, Ρόζμαρι ΝτεΒιτ
Δύο χρόνια μετά το «Χωρίς Μέτρο» («Whiplash»), ο 31χρονος Ντάμιεν Σαζέλ επιστρέφει με ένα παράτολμο κινηματογραφικό στοίχημα. Μέσα στον κυνισμό των ημερών (εντός κι εκτός οθόνης) εκείνος καταθέτει ένα αμετανόητα ρομαντικό μιούζικαλ – τόσο αυθεντικό (δεν είναι βασισμένο σε κάποιο δοκιμασμένο θεατρικό, αντιθέτως, ο ίδιος υπογράφει το σενάριο), όσο και πειθαρχημένο στις νοσταλγικές, ρετρό νόρμες του Βινσέντε Μινέλι και του Ζακ Ντεμί. Αυτές που θέλουν τα ζευγάρια να φωτίζονται από το μούχρωμα του σινεμασκόπ ουρανού ή τις κίτρινες λάμπες των δρόμων, να τραγουδούν με ατόφια μεταδοτική χαρά και να χορογραφούν τις κλακέτες τους σε πλήρη αρμονία με το χτύπο της καρδιάς μας που παρακολουθεί μαγεμένη. Ολα όμως καταλήγουν στο πρωταγωνιστικό ζευγάρι. Ολα θα κατέρρεαν χωρίς αυτούς. Αν ο Ράιαν Γκόσλινγκ δεν σε έπειθε ως παλιάς κοπής αρσενικό που θα σου πιάσει το χέρι στη μέση του δρόμου για να χορέψετε, ή θα σου χαμογελάσει από την άκρη του δωματίου - κι αυτό αρκεί. Αν η Εμα Στόουν δεν είχε αυτή την κοριτσίστικη γλύκα τη μία στιγμή και την εξίσου ταιριαστή γοητεία της κοκκινομάλλας με ψηλά τακούνια την επόμενη. Αν τα εκφραστικά, ελαφίσια της βλέμματα δεν άστραφταν από έρωτα κι όνειρα κι αν δεν γκρεμίζονταν από απογοήτευση, με τον ίδιο αβίαστο νατουραλισμό. Αν η χημεία τους δεν ήταν τόσο ηλεκτρισμένα εύφλεκτη όσο πετούν πανέξυπνες αστείες ατάκες ο ένας στον άλλον, και τόσο ακατανίκητα συγκινητική όταν... πετούν σε έναστρους, πλασματικούς έστω, ουρανούς.
Τόνι Ερντμαν
Σκηνοθεσία: Μάρεν Αντε
Σενάριο: Μάρεν Αντε
Φωτογραφία: Πάτρικ Ορθ
Μοντάζ: Χέικ Πάρπλις
Μουσική: Πάτρικ Βέιγκελ
Πρωταγωνιστούν: Σάντρα Χίλερ, Πέτερ Σιμόνισεκ, Ινγκριντ Μπισού
Ο Τόνι Ερντμαν, ο άνθρωπος που δανείζει το όνομά του στον τίτλο της τρίτης μεγάλου μήκους ταινίας της Μάρεν Αντε, δεν υπάρχει στην πραγματικότητα (της ταινίας). Είναι ένας χαρακτήρας που θα εφεύρει ο Γουίνφρεντ, ο μεσήλικος πατέρας της κεντρικής ηρωίδας Ινές, μιας πετυχημένης γυναίκας καριέρας, προσπαθώντας να χτίσει μια ουσιαστική σχέση μαζί της και να τη βοηθήσει να δει τη ζωή της με διαφορετική ματιά. Κι αν τα παραπάνω, ο εκνευριστικός, ανώριμος πατέρας, η ψυχρή, επαγγελματίας κόρη, θα μπορούσαν να είναι βγαλμένα από τον πρώτο τόμο της εγκυκλοπαίδειας των κινηματογραφικών κλισέ, εδώ γίνονται το όχημα για μια σειρά από υπέροχες σκηνές που μπορεί κατά στιγμές να λειτουργούν επεισοδιακά, αλλά που χτίζουν μια μεγαλύτερη εικόνα και ένα συναισθηματικό τοπίο που δεν φοβάται να κατακλύσει την οθόνη με ηχηρά γέλια, δουλεύοντας όμως στο παρασκήνιο κάτι βαθύτερο, πιο συγκινητικό, πιο τρυφερό και ακαταμάχητα ανθρώπινο. Και κάπως έτσι, το φιλμ της Αντε κατορθώνει να γίνει κάτι πολύ πιο ευρύ από την ιστορία της σχέσης μιας κόρης και του πατέρα της, ή ένα σχόλιο για την οικογένεια: μια ματιά στα ήθη και την πραγματικότητα της ζωής μας στον σύγχρονο κόσμο, την κουλτούρα της επαγγελματικής καριέρας, τις αξίες που ορίζουμε ως σημαντικές, τον τρόπο που ζούμε επιλέγοντας να αγνοούμε τους άλλους γύρω μας. Με δύο εξαιρετικούς ηθοποιούς στους πρωταγωνιστικούς ρόλους και μια σειρά από αξέχαστες σκηνές που ξεκινούν από το ξεκαρδιστικό και φτάνουν ως τα όρια του απόλυτα συγκινητικού (συχνά μέσα στην ίδια σεκάνς), με το σουρεαλιστικό, το σοκαριστικό, το γελοίο και το μεγαλειώδες να συνυπάρχουν -όπως και στην ίδια τη ζωή- το «Toni Erdmann» δεν είναι τίποτα λιγότερο από ένας μικρός κινηματογραφικός θρίαμβος.
Σκηνοθεσία: Ντάμιεν Σαζέλ
Σενάριο: Ντάμιεν Σαζέλ
Φωτογραφία: Λάινους Σάντγκρεν
Μουσική: Τζάστιν Χέρβιτς
Πρωταγωνιστούν: Ράιαν Γκόσλινγκ, Εμα Στόουν, Τζον Λέτζεντ, Ρόζμαρι ΝτεΒιτ
Δύο χρόνια μετά το «Χωρίς Μέτρο» («Whiplash»), ο 31χρονος Ντάμιεν Σαζέλ επιστρέφει με ένα παράτολμο κινηματογραφικό στοίχημα. Μέσα στον κυνισμό των ημερών (εντός κι εκτός οθόνης) εκείνος καταθέτει ένα αμετανόητα ρομαντικό μιούζικαλ – τόσο αυθεντικό (δεν είναι βασισμένο σε κάποιο δοκιμασμένο θεατρικό, αντιθέτως, ο ίδιος υπογράφει το σενάριο), όσο και πειθαρχημένο στις νοσταλγικές, ρετρό νόρμες του Βινσέντε Μινέλι και του Ζακ Ντεμί. Αυτές που θέλουν τα ζευγάρια να φωτίζονται από το μούχρωμα του σινεμασκόπ ουρανού ή τις κίτρινες λάμπες των δρόμων, να τραγουδούν με ατόφια μεταδοτική χαρά και να χορογραφούν τις κλακέτες τους σε πλήρη αρμονία με το χτύπο της καρδιάς μας που παρακολουθεί μαγεμένη. Ολα όμως καταλήγουν στο πρωταγωνιστικό ζευγάρι. Ολα θα κατέρρεαν χωρίς αυτούς. Αν ο Ράιαν Γκόσλινγκ δεν σε έπειθε ως παλιάς κοπής αρσενικό που θα σου πιάσει το χέρι στη μέση του δρόμου για να χορέψετε, ή θα σου χαμογελάσει από την άκρη του δωματίου - κι αυτό αρκεί. Αν η Εμα Στόουν δεν είχε αυτή την κοριτσίστικη γλύκα τη μία στιγμή και την εξίσου ταιριαστή γοητεία της κοκκινομάλλας με ψηλά τακούνια την επόμενη. Αν τα εκφραστικά, ελαφίσια της βλέμματα δεν άστραφταν από έρωτα κι όνειρα κι αν δεν γκρεμίζονταν από απογοήτευση, με τον ίδιο αβίαστο νατουραλισμό. Αν η χημεία τους δεν ήταν τόσο ηλεκτρισμένα εύφλεκτη όσο πετούν πανέξυπνες αστείες ατάκες ο ένας στον άλλον, και τόσο ακατανίκητα συγκινητική όταν... πετούν σε έναστρους, πλασματικούς έστω, ουρανούς.
Τόνι Ερντμαν
Σκηνοθεσία: Μάρεν Αντε
Σενάριο: Μάρεν Αντε
Φωτογραφία: Πάτρικ Ορθ
Μοντάζ: Χέικ Πάρπλις
Μουσική: Πάτρικ Βέιγκελ
Πρωταγωνιστούν: Σάντρα Χίλερ, Πέτερ Σιμόνισεκ, Ινγκριντ Μπισού
Ο Τόνι Ερντμαν, ο άνθρωπος που δανείζει το όνομά του στον τίτλο της τρίτης μεγάλου μήκους ταινίας της Μάρεν Αντε, δεν υπάρχει στην πραγματικότητα (της ταινίας). Είναι ένας χαρακτήρας που θα εφεύρει ο Γουίνφρεντ, ο μεσήλικος πατέρας της κεντρικής ηρωίδας Ινές, μιας πετυχημένης γυναίκας καριέρας, προσπαθώντας να χτίσει μια ουσιαστική σχέση μαζί της και να τη βοηθήσει να δει τη ζωή της με διαφορετική ματιά. Κι αν τα παραπάνω, ο εκνευριστικός, ανώριμος πατέρας, η ψυχρή, επαγγελματίας κόρη, θα μπορούσαν να είναι βγαλμένα από τον πρώτο τόμο της εγκυκλοπαίδειας των κινηματογραφικών κλισέ, εδώ γίνονται το όχημα για μια σειρά από υπέροχες σκηνές που μπορεί κατά στιγμές να λειτουργούν επεισοδιακά, αλλά που χτίζουν μια μεγαλύτερη εικόνα και ένα συναισθηματικό τοπίο που δεν φοβάται να κατακλύσει την οθόνη με ηχηρά γέλια, δουλεύοντας όμως στο παρασκήνιο κάτι βαθύτερο, πιο συγκινητικό, πιο τρυφερό και ακαταμάχητα ανθρώπινο. Και κάπως έτσι, το φιλμ της Αντε κατορθώνει να γίνει κάτι πολύ πιο ευρύ από την ιστορία της σχέσης μιας κόρης και του πατέρα της, ή ένα σχόλιο για την οικογένεια: μια ματιά στα ήθη και την πραγματικότητα της ζωής μας στον σύγχρονο κόσμο, την κουλτούρα της επαγγελματικής καριέρας, τις αξίες που ορίζουμε ως σημαντικές, τον τρόπο που ζούμε επιλέγοντας να αγνοούμε τους άλλους γύρω μας. Με δύο εξαιρετικούς ηθοποιούς στους πρωταγωνιστικούς ρόλους και μια σειρά από αξέχαστες σκηνές που ξεκινούν από το ξεκαρδιστικό και φτάνουν ως τα όρια του απόλυτα συγκινητικού (συχνά μέσα στην ίδια σεκάνς), με το σουρεαλιστικό, το σοκαριστικό, το γελοίο και το μεγαλειώδες να συνυπάρχουν -όπως και στην ίδια τη ζωή- το «Toni Erdmann» δεν είναι τίποτα λιγότερο από ένας μικρός κινηματογραφικός θρίαμβος.
| |
Arrival
Σκηνοθεσία: Ντενί Βιλνέβ
Σενάριο: Ερικ Χέισερερ
Φωτογραφία: Μπράντφορντ Γιανγκ
Πρωταγωνιστούν: Εϊμι Ανταμς, Τζέρεμι Ρένερ, Φόρεστ Γουιτάκερ
12 μυστηριώδη διαστημόπλοια με εξωγήινους επιβάτες προσγειώνονται σε διάφορα σημεία του πλανήτη μας. Μία ομάδα ειδικών επιστημόνων συνιστάται για να ερευνήσει το συμβάν. Ανάμεσά τους, η Λουίζ Μπανκς, μια γλωσσολόγος που καλείται να βοηθήσει στην επικοινωνία με τους εξωγήινους ενώ ο χρόνος πιέζει και ο κόσμος απειλείται με έναν παγκόσμιο πόλεμο. Η Λουίζ θα πρέπει να πάρει μία απόφαση που θα θέσει σε κίνδυνο όχι μόνο την ζωή της αλλά και ολόκληρη την ανθρωπότητα. Το «Arrival», ήδη από την αρχική, απρόσμενα συναισθηματική σκηνή, κάνει σαφές το γεγονός πως δεν πρόκειται να αφηγηθεί μια ψυχρή ιστορία για εξωγήινους, κινδύνους παγκόσμιων πολέμων και αμέτρητους, κλισέ ψευτοηρωισμούς. Αντίθετα, έχει στόχο να αποκαλύψει σταδιακά μια ακόμη ιστορία πίσω από τον μανδύα της «πρώτης επαφής», να εξερευνήσει μια ολόκληρη νέα θεώρηση σχετικά με την γλώσσα, την επικοινωνία και τον τρόπο που αυτές ορίζουν τελικά την αντίληψή μας και να αποδείξει αναντίρρητα πως οι καλύτερες ιστορίες με εξωγήινους δεν έχουν να κάνουν με το «εκεί έξω» αλλά με όσα κρύβονται μέσα στον ίδιο τον άνθρωπο. Περισσότερο από όλα όμως, το «Arrival» είναι η θεμελίωση της φωνής του Ντενί Βιλνέβ στον σύγχρονο παγκόσμιο κινηματογράφο. Η αγάπη για το ανθρώπινο δράμα, η αυστηρή σκηνοθεσία, το έκδηλο πάθος και η εύνοια στο συναίσθημα και, φυσικά, η αγάπη και η τιμή για το παράδοξο και την low budget αισθητική του καναδικού τρόμου ήταν ανέκαθεν τα στοιχεία που εντόπιζε κανείς στην φαινομενικά σχιζοφρενική καριέρα του. Εδώ όμως, για πρώτη ουσιαστικά φορά, τα πάντα δένουν απόλυτα μεταξύ τους , οι υψηλές ιδέες συμβαδίζουν με μία αφήγηση που αποθεώνει το συναίσθημα, το προσεγμένο σενάριο συμπορεύεται με τις εντυπωσιακές εικόνες και η «φαντασία» μιας εξωγήινης συνάντησης έχει την ίδια σημασία με… κάτι άλλο, πιο εσωτερικό, πιο ανθρώπινο, απόλυτα αληθινό.
Η Μάγισσα
Σκηνοθεσία: Robert Eggers
Σενάριο: Robert Eggers
Ηθοποιοί: Anya Taylor-Joy, Kate Dickie, Ralph Ineson
Νέα Αγγλία. 17ος αιώνας. Μια οικογένεια Πουριτανών έρχεται αντιμέτωπη με τις δυνάμεις του Κακού και της Μαγείας σε ένα αχανές δάσος κοντά στην ειρηνική τους φάρμα. Αντλώντας έμπνευση από λαϊκούς θρύλους και δοξασίες και από σκοτεινά παραμύθια με μάγισσες και δίνοντας έμφαση στη δημιουργία ατμόσφαιρας διογκούμενης απειλής, όχι μόνο μέσω του “στοιχειωτικού” soundtrack και της “κοψοχολιαστικής” ηχητικής μπάντας, αλλά και μέσω της διφορούμενης ερμηνείας του ίδιου του τίτλου της ταινίας, ο Έγκερς (ο οποίος, ένεκα της πολύχρονης εμπειρίας του στον τομέα του set decoration, έχει κάνει εξαιρετική δουλειά στην ρεαλιστική ανασύσταση της περιόδου) καταγράφει το χρονικό μιας θεοσεβούμενης, αποκομμένης από τους πάντες και τα πάντα οικογένειας που χάνει σταδιακά την πίστη της, ερχόμενη αντιμέτωπη με εξωτερικούς, αλλά και εσωτερικούς “εχθρούς”.Θαυμάσιες στο σύνολό τους οι ερμηνείες, αν και την παράσταση κλέβει σαφώς η 20χρονη Άνια Τέιλορ-Τζόι στο ρόλο της πανέμορφης μεγάλης κόρης της οικογένειας που πάνω της προβάλλουν οι υπόλοιποι όλες τους τις αμαρτίες, χωρίς να υποψιάζονται πως, στην ουσία, σκάβουν τον ίδιο τους το λάκκο. Αξίζει, δε, να σημειωθεί πως η ταινία απολαμβάνει της υποστήριξης (και) του... Επίσημου Ναού Σατανιστών της Αμερικής!
Σκηνοθεσία: Ντενί Βιλνέβ
Σενάριο: Ερικ Χέισερερ
Φωτογραφία: Μπράντφορντ Γιανγκ
Πρωταγωνιστούν: Εϊμι Ανταμς, Τζέρεμι Ρένερ, Φόρεστ Γουιτάκερ
12 μυστηριώδη διαστημόπλοια με εξωγήινους επιβάτες προσγειώνονται σε διάφορα σημεία του πλανήτη μας. Μία ομάδα ειδικών επιστημόνων συνιστάται για να ερευνήσει το συμβάν. Ανάμεσά τους, η Λουίζ Μπανκς, μια γλωσσολόγος που καλείται να βοηθήσει στην επικοινωνία με τους εξωγήινους ενώ ο χρόνος πιέζει και ο κόσμος απειλείται με έναν παγκόσμιο πόλεμο. Η Λουίζ θα πρέπει να πάρει μία απόφαση που θα θέσει σε κίνδυνο όχι μόνο την ζωή της αλλά και ολόκληρη την ανθρωπότητα. Το «Arrival», ήδη από την αρχική, απρόσμενα συναισθηματική σκηνή, κάνει σαφές το γεγονός πως δεν πρόκειται να αφηγηθεί μια ψυχρή ιστορία για εξωγήινους, κινδύνους παγκόσμιων πολέμων και αμέτρητους, κλισέ ψευτοηρωισμούς. Αντίθετα, έχει στόχο να αποκαλύψει σταδιακά μια ακόμη ιστορία πίσω από τον μανδύα της «πρώτης επαφής», να εξερευνήσει μια ολόκληρη νέα θεώρηση σχετικά με την γλώσσα, την επικοινωνία και τον τρόπο που αυτές ορίζουν τελικά την αντίληψή μας και να αποδείξει αναντίρρητα πως οι καλύτερες ιστορίες με εξωγήινους δεν έχουν να κάνουν με το «εκεί έξω» αλλά με όσα κρύβονται μέσα στον ίδιο τον άνθρωπο. Περισσότερο από όλα όμως, το «Arrival» είναι η θεμελίωση της φωνής του Ντενί Βιλνέβ στον σύγχρονο παγκόσμιο κινηματογράφο. Η αγάπη για το ανθρώπινο δράμα, η αυστηρή σκηνοθεσία, το έκδηλο πάθος και η εύνοια στο συναίσθημα και, φυσικά, η αγάπη και η τιμή για το παράδοξο και την low budget αισθητική του καναδικού τρόμου ήταν ανέκαθεν τα στοιχεία που εντόπιζε κανείς στην φαινομενικά σχιζοφρενική καριέρα του. Εδώ όμως, για πρώτη ουσιαστικά φορά, τα πάντα δένουν απόλυτα μεταξύ τους , οι υψηλές ιδέες συμβαδίζουν με μία αφήγηση που αποθεώνει το συναίσθημα, το προσεγμένο σενάριο συμπορεύεται με τις εντυπωσιακές εικόνες και η «φαντασία» μιας εξωγήινης συνάντησης έχει την ίδια σημασία με… κάτι άλλο, πιο εσωτερικό, πιο ανθρώπινο, απόλυτα αληθινό.
Η Μάγισσα
Σκηνοθεσία: Robert Eggers
Σενάριο: Robert Eggers
Ηθοποιοί: Anya Taylor-Joy, Kate Dickie, Ralph Ineson
Νέα Αγγλία. 17ος αιώνας. Μια οικογένεια Πουριτανών έρχεται αντιμέτωπη με τις δυνάμεις του Κακού και της Μαγείας σε ένα αχανές δάσος κοντά στην ειρηνική τους φάρμα. Αντλώντας έμπνευση από λαϊκούς θρύλους και δοξασίες και από σκοτεινά παραμύθια με μάγισσες και δίνοντας έμφαση στη δημιουργία ατμόσφαιρας διογκούμενης απειλής, όχι μόνο μέσω του “στοιχειωτικού” soundtrack και της “κοψοχολιαστικής” ηχητικής μπάντας, αλλά και μέσω της διφορούμενης ερμηνείας του ίδιου του τίτλου της ταινίας, ο Έγκερς (ο οποίος, ένεκα της πολύχρονης εμπειρίας του στον τομέα του set decoration, έχει κάνει εξαιρετική δουλειά στην ρεαλιστική ανασύσταση της περιόδου) καταγράφει το χρονικό μιας θεοσεβούμενης, αποκομμένης από τους πάντες και τα πάντα οικογένειας που χάνει σταδιακά την πίστη της, ερχόμενη αντιμέτωπη με εξωτερικούς, αλλά και εσωτερικούς “εχθρούς”.Θαυμάσιες στο σύνολό τους οι ερμηνείες, αν και την παράσταση κλέβει σαφώς η 20χρονη Άνια Τέιλορ-Τζόι στο ρόλο της πανέμορφης μεγάλης κόρης της οικογένειας που πάνω της προβάλλουν οι υπόλοιποι όλες τους τις αμαρτίες, χωρίς να υποψιάζονται πως, στην ουσία, σκάβουν τον ίδιο τους το λάκκο. Αξίζει, δε, να σημειωθεί πως η ταινία απολαμβάνει της υποστήριξης (και) του... Επίσημου Ναού Σατανιστών της Αμερικής!