Κάθε παλιά πόλη λέγεται ότι κρύβει τα δικά της μυστήρια, τα οποία μεταδίδονται από στόμα σε στόμα με την πάροδο των χρόνων και έτσι περνάνε γρήγορα στη σφαίρα του μύθου που ακολουθεί την ίδια την πόλη. Μια τέτοια χαρακτηριστική περίπτωση είναι το Παρίσι, το οποίο έχει άπειρες τέτοιες ιστορίες για να μας διηγηθεί. Εμείς επιλέξαμε να σας μεταφέρουμε δέκα από αυτές, ιστορίες οι οποίες έγιναν θρύλοι και αστικοί μύθοι πλέον, και στις οποίες έχει επενδύσει και η ίδια η πόλη, διοργανώνοντας επισκέψεις στα αντίστοιχα μέρη. Ας κάνουμε, λοιπόν μια ξενάγηση στη σκοτεινή πλευρά της πόλης
1. Ο θρύλος του κουρέα και του ζαχαροπλάστη στο Ίλ ντε Σιτέ
Προς το τέλος του 14ου αιώνα, oι κρεατόπιτες του ζαχαροπλάστη της οδού Μαρμουσέτ είχαν γίνει διάσημες, χάρη στη μυστική συνταγή με την οποία ήταν φτιαγμένες. Φήμες λένε πως η νοστιμιά τους οφειλόταν στο…ανθρώπινο κρέας που του εξασφάλιζε ο κουρέας της γειτονιάς, σκοτώνοντας αθώους περαστικούς και φτωχούς φοιτητές. Το καλομελετημένο έγκλημα αποκαλύφθηκε το 1387, όταν ο σκύλος ενός από τα θύματα άρχισε να γαυγίζει δυνατά τραβώντας την προσοχή. Τελικά οι δύο εγκληματίες καήκαν ζωντανοί, ελέω οργής του πλήθους. Σήμερα εκεί βρίσκεται το γκαράζ των μηχανών της αστυνομίας και δεν έχει μείνει καμία ένδειξη του σκοτεινού παρελθόντος, εκτός από μια πέτρινη επιφάνεια η οποία μοιάζει με απομεινάρι της αιματηρής επιφάνειας εργασίας εκείνης της εποχής!
Προς το τέλος του 14ου αιώνα, oι κρεατόπιτες του ζαχαροπλάστη της οδού Μαρμουσέτ είχαν γίνει διάσημες, χάρη στη μυστική συνταγή με την οποία ήταν φτιαγμένες. Φήμες λένε πως η νοστιμιά τους οφειλόταν στο…ανθρώπινο κρέας που του εξασφάλιζε ο κουρέας της γειτονιάς, σκοτώνοντας αθώους περαστικούς και φτωχούς φοιτητές. Το καλομελετημένο έγκλημα αποκαλύφθηκε το 1387, όταν ο σκύλος ενός από τα θύματα άρχισε να γαυγίζει δυνατά τραβώντας την προσοχή. Τελικά οι δύο εγκληματίες καήκαν ζωντανοί, ελέω οργής του πλήθους. Σήμερα εκεί βρίσκεται το γκαράζ των μηχανών της αστυνομίας και δεν έχει μείνει καμία ένδειξη του σκοτεινού παρελθόντος, εκτός από μια πέτρινη επιφάνεια η οποία μοιάζει με απομεινάρι της αιματηρής επιφάνειας εργασίας εκείνης της εποχής!
2. Ο θρύλος του φαντάσματος της Όπερα Γκαρνιέ
Όλα ξεκίνησαν στις 28 Οκτωβρίου του 1873, όταν ένας νεαρός πιανίστας ονόματι Ερνέστ, με καμμένο πρόσωπο από τη φωτιά στο ωδείο της οδού Λε Πελετιέ, εξαιτίας της οποίας έχασε τη ζωή της η αγαπημένη του, βρήκε καταφύγιο στην Όπερα Γκαρνιέ και δεν βγήκε από εκεί σε όλη τη διάρκεια της ζωής του. Παρέμεινε στα υπόγεια της Όπερας και αφιέρωσε τη ζωή του στην τέχνη του και στη δημιουργία ενός ύμνου στον έρωτα και στο θάνατο. Το πτώμα του δε βρέθηκε ποτέ. Το 1910 ο συγγραφέας Γκαστόν Λερού με το διάσημο βιβλίο του «το φάντασμα της όπερας» κάνει γνωστή την ιστορία παντού και μια σειρά από…περίεργα περιστατικά ξεκινούν, όπως αυτό με τον πολυέλαιο, o οποίος έπεσε πάνω σε έναν ανυποψίαστο θεατή. Πάντως το θυρωρείο νούμερο πέντε υπάρχει ακόμα και μάλιστα στην πόρτα γράφει ότι είναι ρεζερβέ για το φάντασμα της Όπερας!
Όλα ξεκίνησαν στις 28 Οκτωβρίου του 1873, όταν ένας νεαρός πιανίστας ονόματι Ερνέστ, με καμμένο πρόσωπο από τη φωτιά στο ωδείο της οδού Λε Πελετιέ, εξαιτίας της οποίας έχασε τη ζωή της η αγαπημένη του, βρήκε καταφύγιο στην Όπερα Γκαρνιέ και δεν βγήκε από εκεί σε όλη τη διάρκεια της ζωής του. Παρέμεινε στα υπόγεια της Όπερας και αφιέρωσε τη ζωή του στην τέχνη του και στη δημιουργία ενός ύμνου στον έρωτα και στο θάνατο. Το πτώμα του δε βρέθηκε ποτέ. Το 1910 ο συγγραφέας Γκαστόν Λερού με το διάσημο βιβλίο του «το φάντασμα της όπερας» κάνει γνωστή την ιστορία παντού και μια σειρά από…περίεργα περιστατικά ξεκινούν, όπως αυτό με τον πολυέλαιο, o οποίος έπεσε πάνω σε έναν ανυποψίαστο θεατή. Πάντως το θυρωρείο νούμερο πέντε υπάρχει ακόμα και μάλιστα στην πόρτα γράφει ότι είναι ρεζερβέ για το φάντασμα της Όπερας!
3. Ο θρύλος του αγγέλου της Βαστίλης
Η Κορινθιακού ρυθμού στήλη του Ιούλιου στην πλατείας της Βαστίλης φιλοτεχνήθηκε μεταξύ 1835-1840. «Η διάνοια της ελευθερίας», σε σύλληψη του γλύπτη Αύγουστου Ντουμόντ, ήταν ένας περίεργος -για μερικούς- φόρος τιμής στους ανατροπείς της μοναρχίας του Κάρολου Χ, γιατί θεωρούν πως απεικονίζει τον.. Εωσφόρο που προσπαθεί να σπάσει τις αλυσίδες του. Γεγονός πάντως είναι ότι κατά τη διάρκεια των αναταραχών το 1870 οι κομμουνάριοι επιτέθηκαν στη στήλη, χωρίς να καταφέρουν όμως να την καταστρέψουν.
Η Κορινθιακού ρυθμού στήλη του Ιούλιου στην πλατείας της Βαστίλης φιλοτεχνήθηκε μεταξύ 1835-1840. «Η διάνοια της ελευθερίας», σε σύλληψη του γλύπτη Αύγουστου Ντουμόντ, ήταν ένας περίεργος -για μερικούς- φόρος τιμής στους ανατροπείς της μοναρχίας του Κάρολου Χ, γιατί θεωρούν πως απεικονίζει τον.. Εωσφόρο που προσπαθεί να σπάσει τις αλυσίδες του. Γεγονός πάντως είναι ότι κατά τη διάρκεια των αναταραχών το 1870 οι κομμουνάριοι επιτέθηκαν στη στήλη, χωρίς να καταφέρουν όμως να την καταστρέψουν.
4. Ο θρύλος της κεντρικής πύλης της Νότρ-Νταμ
Ο Μπισκορνέ ήταν ένας νέος και φιλόδοξος σιδεράς ο οποίος ανέλαβε το 13ο αιώνα να φέρει σε πέρας ένα μεγαλεπήβολο έργο: Να σκαλίσει τα αραβουργήματα στις πόρτες της εκκλησίας της Νοτρ Νταμ. Ο θρύλος λέει πως για να τα καταφέρει ζήτησε τη βοήθεια του διαβόλου με αντάλλαγμα την ψυχή του. Τελικά, έπειτα από κοπιαστική και πολύωρη εργασία, οι πόρτες εγκαταστάθηκαν στην εκκλησία. Και ήταν πραγματικά κομψοτεχνήματα. Όμως, κανείς δεν μπορούσε να τις ανοίξει, μέχρι και τον 19ο αιώνα όπου ένας άλλος σιδεράς έκανε τις απαραίτητες τροποποιήσεις! Οι πόρτες αυτές πήραν την ονομασία «οι πύλες του διαβόλου», εξαιτίας της υποτιθέμενης συμφωνίας του Μπισκορνέ.
Ο Μπισκορνέ ήταν ένας νέος και φιλόδοξος σιδεράς ο οποίος ανέλαβε το 13ο αιώνα να φέρει σε πέρας ένα μεγαλεπήβολο έργο: Να σκαλίσει τα αραβουργήματα στις πόρτες της εκκλησίας της Νοτρ Νταμ. Ο θρύλος λέει πως για να τα καταφέρει ζήτησε τη βοήθεια του διαβόλου με αντάλλαγμα την ψυχή του. Τελικά, έπειτα από κοπιαστική και πολύωρη εργασία, οι πόρτες εγκαταστάθηκαν στην εκκλησία. Και ήταν πραγματικά κομψοτεχνήματα. Όμως, κανείς δεν μπορούσε να τις ανοίξει, μέχρι και τον 19ο αιώνα όπου ένας άλλος σιδεράς έκανε τις απαραίτητες τροποποιήσεις! Οι πόρτες αυτές πήραν την ονομασία «οι πύλες του διαβόλου», εξαιτίας της υποτιθέμενης συμφωνίας του Μπισκορνέ.
5. Ο θρύλος του κροκόδειλου που κάνει βόλτα στους υπονόμους του Παρισιού
Πολύ πριν τον αστικό μύθο πως οι υπόνομοι στη Νέα Υόρκη έχουν γεμίσει κροκοδείλους, εξαιτίας της μανίας των παιδιών να παίρνουν ως κατοικίδιο σαύρες τις οποίες μετά πετούσαν στην ..τουαλέτα και από εκεί έβρισκαν το δρόμο για τον υπόγειο και την…ανάπτυξη, το Παρίσι έχτισε το δικό του θρύλο. Το Μάρτιο του 1984, στο ύψος του Ποντ Νεφ, υπογείως, οι εργάτες στους υπονόμους αντικρίζουν έναν κροκόδειλο του Νείλου, μήκους σχεδόν ενός μέτρου! Πάντως, αν δεν την είχαν εντοπίσει εκείνη την ημέρα, και δεδομένου ότι οι κροκόδειλοι ζουν περίπου 100 χρόνια, η Ελεονώρα(όπως την ονόμασαν) ακόμα θα έκανε τις βόλτες της στους υπονόμους της πόλης. Αντ’ αυτού, ευτυχώς, τώρα ζει στη Βρετάνη και έχει ξεπεράσει πλέον τα τρία μέτρα μήκος.
Πολύ πριν τον αστικό μύθο πως οι υπόνομοι στη Νέα Υόρκη έχουν γεμίσει κροκοδείλους, εξαιτίας της μανίας των παιδιών να παίρνουν ως κατοικίδιο σαύρες τις οποίες μετά πετούσαν στην ..τουαλέτα και από εκεί έβρισκαν το δρόμο για τον υπόγειο και την…ανάπτυξη, το Παρίσι έχτισε το δικό του θρύλο. Το Μάρτιο του 1984, στο ύψος του Ποντ Νεφ, υπογείως, οι εργάτες στους υπονόμους αντικρίζουν έναν κροκόδειλο του Νείλου, μήκους σχεδόν ενός μέτρου! Πάντως, αν δεν την είχαν εντοπίσει εκείνη την ημέρα, και δεδομένου ότι οι κροκόδειλοι ζουν περίπου 100 χρόνια, η Ελεονώρα(όπως την ονόμασαν) ακόμα θα έκανε τις βόλτες της στους υπονόμους της πόλης. Αντ’ αυτού, ευτυχώς, τώρα ζει στη Βρετάνη και έχει ξεπεράσει πλέον τα τρία μέτρα μήκος.
6. Το αίνιγμα της δολοφονίας της Λετίσια Τουρώ στο παρισινό μετρό
Στις 16 Μαΐου του 1937, η παρισινή κοινωνία σοκάρεται από ένα μυστήριο έγκλημα: Μια νεαρή εργάτρια, η Λετίσια Τουρώ, παίρνει το μετρό και μετά από μια στάση ακριβώς, βρίσκεται ετοιμοθάνατη εξαιτίας ενός μαχαιριού που βρέθηκε μυστηριωδώς καρφωμένο στο λαιμό της. Η άτυχη κοπέλα ξεψύχησε μέσα στο ασθενοφόρο καθ’ οδόν προς το νοσοκομείο, και έτσι δε μαθεύτηκε ποτέ ποιος ήταν ο δράστης, αλλά και ούτε πώς κατάφερε το χτύπημα ανάμεσα σε δύο στάσεις του μετρό και μετά μπόρεσε να διαφύγει χωρίς να γίνει αντιληπτός. Αυτή ήταν η πρώτη εγκληματική ενέργεια μέσα σε ένα μέσο μαζικής μεταφοράς, που μέχρι τότε θεωρείτο ασφαλές. Παρά τη σειρά παρατεταμένων ανακρίσεων, λύση στο έγκλημα δε βρέθηκε. Οι έρευνες φώτισαν λιγάκι την προσωπικότητα του θύματος δίνοντας νέα τροπή στα πιθανά αίτια της δολοφονίας: Η Λετίσια υπήρξε ενεργό μέλος της Λα Καγκούλ, μιας εξτρεμιστικής δεξιάς οργάνωσης. Άραγε να ήταν ένα ξεκαθάρισμα λογαριασμών; Η παρισινή κοινωνία παρακολουθούσε με πολύ ενδιαφέρον τις άκαρπες τελικά έρευνες της αστυνομίας. Ώσπου ξαφνικά, 25 χρόνια αργότερα, ένα μυστηριώδες γράμμα έκανε την εμφάνισή του μπερδεύοντας ακόμα περισσότερο τα πράγματα: Τον Ιούνιο το 1962 η αστυνομία έλαβε ένα ανώνυμο γράμμα από έναν άνδρα, ο οποίος ομολόγησε ότι το αίτιο της δολοφονίας ήταν ο έρωτας και η ζήλια του για τη νεαρή κοπέλα…
Στις 16 Μαΐου του 1937, η παρισινή κοινωνία σοκάρεται από ένα μυστήριο έγκλημα: Μια νεαρή εργάτρια, η Λετίσια Τουρώ, παίρνει το μετρό και μετά από μια στάση ακριβώς, βρίσκεται ετοιμοθάνατη εξαιτίας ενός μαχαιριού που βρέθηκε μυστηριωδώς καρφωμένο στο λαιμό της. Η άτυχη κοπέλα ξεψύχησε μέσα στο ασθενοφόρο καθ’ οδόν προς το νοσοκομείο, και έτσι δε μαθεύτηκε ποτέ ποιος ήταν ο δράστης, αλλά και ούτε πώς κατάφερε το χτύπημα ανάμεσα σε δύο στάσεις του μετρό και μετά μπόρεσε να διαφύγει χωρίς να γίνει αντιληπτός. Αυτή ήταν η πρώτη εγκληματική ενέργεια μέσα σε ένα μέσο μαζικής μεταφοράς, που μέχρι τότε θεωρείτο ασφαλές. Παρά τη σειρά παρατεταμένων ανακρίσεων, λύση στο έγκλημα δε βρέθηκε. Οι έρευνες φώτισαν λιγάκι την προσωπικότητα του θύματος δίνοντας νέα τροπή στα πιθανά αίτια της δολοφονίας: Η Λετίσια υπήρξε ενεργό μέλος της Λα Καγκούλ, μιας εξτρεμιστικής δεξιάς οργάνωσης. Άραγε να ήταν ένα ξεκαθάρισμα λογαριασμών; Η παρισινή κοινωνία παρακολουθούσε με πολύ ενδιαφέρον τις άκαρπες τελικά έρευνες της αστυνομίας. Ώσπου ξαφνικά, 25 χρόνια αργότερα, ένα μυστηριώδες γράμμα έκανε την εμφάνισή του μπερδεύοντας ακόμα περισσότερο τα πράγματα: Τον Ιούνιο το 1962 η αστυνομία έλαβε ένα ανώνυμο γράμμα από έναν άνδρα, ο οποίος ομολόγησε ότι το αίτιο της δολοφονίας ήταν ο έρωτας και η ζήλια του για τη νεαρή κοπέλα…
7. Η αυλή των θαυμάτων
Στο μεσαιωνικό Παρίσι, υπήρχε μια περιοχή που έγινε αργότερα γνωστή από τον Βίκτωρα Ουγκώ ως η αυλή των θαυμάτων, εκεί που σήμερα οριοθετείται το 2ο διαμέρισμα. Και τι πιο φυσιολογικό να συναντήσει κανείς εκεί, εκτός από πόρνες, κλέφτες, μικροαπατεώνες, επαίτες, ένα συνονθύλευμα ανθρώπων που ζούσαν σε ένα υποτυπώδες κοινόβιο και συντηρούνταν από τον οβολό των τίμιων και καθωσπρέπει Παριζιάνων; Έτσι λοιπόν κάθε νύχτα, ως εκ θαύματος, οι παράλυτοι περπατούσαν ξανά, οι κωφοί άκουγαν και τραγουδούσαν και τα ορφανά ξανάβρισκαν τους γονείς τους..μέχρι το επόμενο πρωί που «ξανάπιαναν» τις γνωστές τους θέσεις. Αυτή η γειτονιά-γκέτο απέκτησε μεγάλη δύναμη, και έτσι σιγά-σιγά ξεφύτρωσαν και άλλες, μικρότερες εστίες, σε γειτονιές ολόκληρου σχεδόν του Παρισιού. Μάλιστα, το πρόβλημα είχε γίνει τόσο έντονο, που το 1630 ο Λουδοβίκος ο ΧΙΙΙ διέταξε να κατασκευαστεί ένας κεντρικός δρόμος, με σκοπό να «καθαρίσει» την κακόφημη γειτονιά. Δυστυχώς όμως αρκετοί εργάτες βρέθηκαν δολοφονημένοι (!) και έτσι το έργο παρέμεινε ημιτελές. Τελικά το 1656 η αστυνομία κατάφερε να εισχωρήσει στο γκέτο και να προβεί σε συλλήψεις 60.000 απατεώνων, οι οποίοι εκδιώχθηκαν και σημαδεύτηκαν με πυρακτωμένο σίδερο, κατά τη συνήθη τακτική της εποχής. Και αν η ιστορία σας θυμίζει λιγάκι την Όπερα της πεντάρας, είναι γιατί δυστυχώς δεν πρόκειται περί πρωτοτυπίας του φαινομένου: τέτοιες αυλές είναι στη φύση του ανθρώπου να δημιουργούνται..
Στο μεσαιωνικό Παρίσι, υπήρχε μια περιοχή που έγινε αργότερα γνωστή από τον Βίκτωρα Ουγκώ ως η αυλή των θαυμάτων, εκεί που σήμερα οριοθετείται το 2ο διαμέρισμα. Και τι πιο φυσιολογικό να συναντήσει κανείς εκεί, εκτός από πόρνες, κλέφτες, μικροαπατεώνες, επαίτες, ένα συνονθύλευμα ανθρώπων που ζούσαν σε ένα υποτυπώδες κοινόβιο και συντηρούνταν από τον οβολό των τίμιων και καθωσπρέπει Παριζιάνων; Έτσι λοιπόν κάθε νύχτα, ως εκ θαύματος, οι παράλυτοι περπατούσαν ξανά, οι κωφοί άκουγαν και τραγουδούσαν και τα ορφανά ξανάβρισκαν τους γονείς τους..μέχρι το επόμενο πρωί που «ξανάπιαναν» τις γνωστές τους θέσεις. Αυτή η γειτονιά-γκέτο απέκτησε μεγάλη δύναμη, και έτσι σιγά-σιγά ξεφύτρωσαν και άλλες, μικρότερες εστίες, σε γειτονιές ολόκληρου σχεδόν του Παρισιού. Μάλιστα, το πρόβλημα είχε γίνει τόσο έντονο, που το 1630 ο Λουδοβίκος ο ΧΙΙΙ διέταξε να κατασκευαστεί ένας κεντρικός δρόμος, με σκοπό να «καθαρίσει» την κακόφημη γειτονιά. Δυστυχώς όμως αρκετοί εργάτες βρέθηκαν δολοφονημένοι (!) και έτσι το έργο παρέμεινε ημιτελές. Τελικά το 1656 η αστυνομία κατάφερε να εισχωρήσει στο γκέτο και να προβεί σε συλλήψεις 60.000 απατεώνων, οι οποίοι εκδιώχθηκαν και σημαδεύτηκαν με πυρακτωμένο σίδερο, κατά τη συνήθη τακτική της εποχής. Και αν η ιστορία σας θυμίζει λιγάκι την Όπερα της πεντάρας, είναι γιατί δυστυχώς δεν πρόκειται περί πρωτοτυπίας του φαινομένου: τέτοιες αυλές είναι στη φύση του ανθρώπου να δημιουργούνται..
8. Το παλιό καμπαρέ των δολοφόνων
Το «Λαπέν Αζίλ» στη Μονμάρτη, είναι ένα από τα παλαιότερα και πιο ιστορικά καμπαρέ στα οποία σύχναζαν περιβόητοι κλέφτες και κακοποιοί της εποχής εκείνης…στους τοίχους του! Τότε με την ονομασία «Το ραντεβού των κλεφτών» -αλλά ευρύτερα γνωστό ως «Το καμπαρέ των δολοφόνων» – φιλοξενούσε διάσημους θαμώνες, όπως τον Πικάσο, αλλά και τον Μωπασάν, τον Απολινέρ ή τον Μπρασάνς (ο οποίος πρωτοτραγούδησε εκεί). Το όνομα του καμπαρέ άλλαξε το 1880, όταν ο νέος ιδιοκτήτης ζήτησε από τον Αντρέ Ζιλ να του σχεδιάσει μια καρικατούρα ενός ελαφιού που φορούσε ρεντιγκότα! Ευτυχώς, το μαγαζί λειτουργεί ακόμα και μπορείτε να ξεναγηθείτε και να απολαύσετε το πινώ σας στο ίδιο και απαράλλακτο περιβάλλον (ούτε καν οι ποτισμένοι από τον καπνό τοίχοι δεν έχουν βαφτεί) που φέρει ακόμα την αύρα της εποχής εκείνης.
Το «Λαπέν Αζίλ» στη Μονμάρτη, είναι ένα από τα παλαιότερα και πιο ιστορικά καμπαρέ στα οποία σύχναζαν περιβόητοι κλέφτες και κακοποιοί της εποχής εκείνης…στους τοίχους του! Τότε με την ονομασία «Το ραντεβού των κλεφτών» -αλλά ευρύτερα γνωστό ως «Το καμπαρέ των δολοφόνων» – φιλοξενούσε διάσημους θαμώνες, όπως τον Πικάσο, αλλά και τον Μωπασάν, τον Απολινέρ ή τον Μπρασάνς (ο οποίος πρωτοτραγούδησε εκεί). Το όνομα του καμπαρέ άλλαξε το 1880, όταν ο νέος ιδιοκτήτης ζήτησε από τον Αντρέ Ζιλ να του σχεδιάσει μια καρικατούρα ενός ελαφιού που φορούσε ρεντιγκότα! Ευτυχώς, το μαγαζί λειτουργεί ακόμα και μπορείτε να ξεναγηθείτε και να απολαύσετε το πινώ σας στο ίδιο και απαράλλακτο περιβάλλον (ούτε καν οι ποτισμένοι από τον καπνό τοίχοι δεν έχουν βαφτεί) που φέρει ακόμα την αύρα της εποχής εκείνης.
9. Οι σταθμοί-φάντασμα του Παρισινού μετρό
Αν και δεν είναι ευρύτερα γνωστό, υπάρχουν σταθμοί του μετρό οι οποίοι είτε δεν έχουν ανοίξει ποτέ, ενώ έχουν κατασκευαστεί, είτε έχουν κλείσει δια παντός! Μερικοί από αυτούς μάλιστα δε διαθέτουν ούτε είσοδο ούτε έξοδο! Πίσω από αυτή την άγνωστη ιστορία υπάρχουν οι ακόλουθες εξίσου περίεργες εξηγήσεις: 1) Κάποιοι σταθμοί έκλεισαν το Σεπτέμβριο του 1939, εξαιτίας της έλλειψης προσωπικού λόγω του Δεύτερου Παγκοσμίου πολέμου! Μετά τον πόλεμο, οι σταθμοί που δεν πολυχρησιμοποιούνταν ή βρίσκονταν κοντά σε μεγάλους και πολυσύχναστους, σφραγίστηκαν. (Πρόκειται για τους σταθμούς: Arsenal, Martin-Nalaud, Saint Martin, Croix rouge και Champ-de-Mars). 2) Κάποιοι άλλοι πάλι κλείσανε εξαιτίας της εξέλιξης του μετρό. Για παράδειγμα, δύο σταθμοί ολοκληρώθηκαν αλλά λόγω έλλειψης επιβατών κλείσανε, και τρείς ακόμα, ενώ ήταν έτοιμοι, τελικά δε λειτούργησαν γιατί δεν πέρασε η γραμμή του μετρό από μπροστά τους! (Φανταστείτε το τι θα λεγόταν αν συνέβαινε αυτό στην Ελλάδα). Επίσης ακόμα δύο σχεδιάστηκαν ως παρακλάδια άλλων ήδη υπαρχόντων, αλλά ελλείψει κατάλληλης εισόδου και εξόδου δεν άνοιξαν ποτέ!
Αν και δεν είναι ευρύτερα γνωστό, υπάρχουν σταθμοί του μετρό οι οποίοι είτε δεν έχουν ανοίξει ποτέ, ενώ έχουν κατασκευαστεί, είτε έχουν κλείσει δια παντός! Μερικοί από αυτούς μάλιστα δε διαθέτουν ούτε είσοδο ούτε έξοδο! Πίσω από αυτή την άγνωστη ιστορία υπάρχουν οι ακόλουθες εξίσου περίεργες εξηγήσεις: 1) Κάποιοι σταθμοί έκλεισαν το Σεπτέμβριο του 1939, εξαιτίας της έλλειψης προσωπικού λόγω του Δεύτερου Παγκοσμίου πολέμου! Μετά τον πόλεμο, οι σταθμοί που δεν πολυχρησιμοποιούνταν ή βρίσκονταν κοντά σε μεγάλους και πολυσύχναστους, σφραγίστηκαν. (Πρόκειται για τους σταθμούς: Arsenal, Martin-Nalaud, Saint Martin, Croix rouge και Champ-de-Mars). 2) Κάποιοι άλλοι πάλι κλείσανε εξαιτίας της εξέλιξης του μετρό. Για παράδειγμα, δύο σταθμοί ολοκληρώθηκαν αλλά λόγω έλλειψης επιβατών κλείσανε, και τρείς ακόμα, ενώ ήταν έτοιμοι, τελικά δε λειτούργησαν γιατί δεν πέρασε η γραμμή του μετρό από μπροστά τους! (Φανταστείτε το τι θα λεγόταν αν συνέβαινε αυτό στην Ελλάδα). Επίσης ακόμα δύο σχεδιάστηκαν ως παρακλάδια άλλων ήδη υπαρχόντων, αλλά ελλείψει κατάλληλης εισόδου και εξόδου δεν άνοιξαν ποτέ!
10. Οι μυστικές κατακόμβες κάτω από την πόλη
Κάτι που αγνοούν ίσως οι περισσότεροι Παριζιάνοι για την πόλη τους, είναι οι υπόγειες στοές που βρίσκονται ακριβώς από κάτω τους, και εκτείνονται σε πάνω από 350 χιλιόμετρα λαβυρίνθου, καλύπτοντας υπογείως ένα μεγάλο κομμάτι του Παρισιού! Ο λόγος για τον οποίο δημιουργήθηκαν δεν έγινε ποτέ ευρύτερα γνωστός, ούτε το γιατί το 1787 κατέβηκε εκεί κάτω ο ίδιος ο βασιλιάς Κάρολος ο Χ μαζί με τις κυρίες της αυλής του, αλλά και ο Ναπολέοντας μαζί με το γιο του δύο χρόνια μετά. Τελικά για ποιο λόγο δημιουργήθηκαν και διατηρήθηκαν σε τόσο μεγάλη έκταση; Ο λόγος απλούστερος από ότι φανταζόμαστε: Πρόκειται για τα παλιά πέτρινα λατομεία, από τα οποία κατά την γαλλο-ρωμαϊκή εποχή προμηθεύονταν το βασικό υλικό για την κατασκευή των σπιτιών τους οι κάτοικοι του Παρισιού! Με την πάροδο των χρόνων, οι κατακόμβες αυτές χρησίμευσαν ως οστεοφυλάκια 6 εκατομμυρίων σωμάτων, όταν αποφασίστηκε το 1786 να αδειάσουν τα νεκροταφεία από όλο αυτόν τον όγκο που είχε συσσωρευτεί. Η στοά της κεντρικής φωτογραφίας του άρθρου απεικονίζει τον τάφο ενός άτυχου άνδρα ο οποίος έχασε το δρόμο του εκεί κάτω το 1793. Σήμερα μπορεί κανείς να επισκεφτεί μόνο ένα μικρό μέρος της έκτασης, γεγονός που αφήνει ελεύθερη τη φαντασία για υποθέσεις ότι μερικοί άνθρωποι ζουν όντως εκεί κάτω μια παράλληλη ζωή.
Κάτι που αγνοούν ίσως οι περισσότεροι Παριζιάνοι για την πόλη τους, είναι οι υπόγειες στοές που βρίσκονται ακριβώς από κάτω τους, και εκτείνονται σε πάνω από 350 χιλιόμετρα λαβυρίνθου, καλύπτοντας υπογείως ένα μεγάλο κομμάτι του Παρισιού! Ο λόγος για τον οποίο δημιουργήθηκαν δεν έγινε ποτέ ευρύτερα γνωστός, ούτε το γιατί το 1787 κατέβηκε εκεί κάτω ο ίδιος ο βασιλιάς Κάρολος ο Χ μαζί με τις κυρίες της αυλής του, αλλά και ο Ναπολέοντας μαζί με το γιο του δύο χρόνια μετά. Τελικά για ποιο λόγο δημιουργήθηκαν και διατηρήθηκαν σε τόσο μεγάλη έκταση; Ο λόγος απλούστερος από ότι φανταζόμαστε: Πρόκειται για τα παλιά πέτρινα λατομεία, από τα οποία κατά την γαλλο-ρωμαϊκή εποχή προμηθεύονταν το βασικό υλικό για την κατασκευή των σπιτιών τους οι κάτοικοι του Παρισιού! Με την πάροδο των χρόνων, οι κατακόμβες αυτές χρησίμευσαν ως οστεοφυλάκια 6 εκατομμυρίων σωμάτων, όταν αποφασίστηκε το 1786 να αδειάσουν τα νεκροταφεία από όλο αυτόν τον όγκο που είχε συσσωρευτεί. Η στοά της κεντρικής φωτογραφίας του άρθρου απεικονίζει τον τάφο ενός άτυχου άνδρα ο οποίος έχασε το δρόμο του εκεί κάτω το 1793. Σήμερα μπορεί κανείς να επισκεφτεί μόνο ένα μικρό μέρος της έκτασης, γεγονός που αφήνει ελεύθερη τη φαντασία για υποθέσεις ότι μερικοί άνθρωποι ζουν όντως εκεί κάτω μια παράλληλη ζωή.