Τα ξημερώματα της 20ης Μαρτίου 2003, ξεκινούσε η αμερικανική εκστρατεία «Σοκ και δέος» που κατέληξε στην ανατροπή του Σαντάμ Χουσεϊν και την κατοχή του Ιράκ. Στις 5 Φεβρουαρίου με ομιλία του ο τότε υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ Κόλιν Πάουελ στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ, επιχείρησε να αποδείξει την ύπαρξη όπλων μαζικής καταστροφής στο Ιράκ. Στη συνέχεια οι περισσότερες «αποδείξεις» του Πάουελ αποδείχτηκαν ψευδείς. Σήμερα, δέκα τρία χρόνια αργότερα ο μετριοπαθής Κόλιν Πάουελ δημοσίευσε βιβλίο με τίτλο «It worked for me: In life and leadership» («Για μένα είχε αποτέλεσμα: στη ζωή και την πολιτική ηγεσία») και με αφορμή τη γαλλική έκδοση του βιβλίου του έδωσε συνέντευξη στο γαλλικό περιοδικό «Νουβέλ Ομπσερβατέρ», όπου περιγράφει πως λίγες μέρες μετά την ομιλία του στον ΟΗΕ ανακάλυψε πως τον ξεγέλασε η CIA και κατηγορεί τον τότε επικεφαλής της Τζορτζ Τένετ που εξακολουθεί να μην έχει παραδεχτεί πως τα συμπεράσματα του ήταν ψευδή.
Υπό στρατιωτική περιβολή ο Σαντάμ Χουσεΐν απορρίπτει το ύστατο τελεσίγραφο Μπους περί εθελούσιας αυτοεξορίας και οι αντιαεροπορικές σειρήνες ταράζουν στις 4:34 (ώρα Ελλάδος) της 20ης Μαρτίου την ανήσυχη ηρεμία της Βαγδάτης. Η πρωτεύουσα βομβαρδίζεται. «Η μάχη τώρα αρχίζει, η απειλή θα εξαλειφθεί» έρχεται η πολεμική ιαχή του προέδρου των ΗΠΑ. Ο κόσμος κοιτά μουδιασμένος και οργισμένες διαδηλώσεις πλημμυρίζουν κάθε γωνιά του πλανήτη. Η Βαγδάτη φλέγεται, εκρήξεις βάφουν στο αίμα την κεντρική αγορά, στόχος πυρών και το ξενοδοχείο Palestine. Το νότιο μέτωπο έχει ήδη ανοίξει με σκληρή αντίσταση κατά των χερσαίων δυνάμεων στο λιμάνι του Ουμ Κασρ. Η Μοσούλη του Βόρειου Ιράκ βομβαρδίζεται. Επιδρομές σε Νατζάφ, Νασιρίγια, Βασόρα. Πρωταγωνιστής στον παράλληλο πόλεμο της πληροφόρησης, ο Ιρακινός υπουργός Τύπου Σαΐντ αλ Σαχάφ προειδοποιεί με θάνατο των «μισθοφόρων» στις πύλες της Βαγδάτης. Όμως έπειτα από μία απροσδόκητα σύντομη προέλαση, οι πεζοναύτες καταλαμβάνουν δίχως αντίσταση την ιρακινή πρωτεύουσα που τελικώς δεν ζει τη «μητέρα των μαχών». Η αποκαθήλωση του αγάλματος του Σαντάμ σφραγίζει την κατάρρευση του καθεστώτος. 9 Απριλίου 2003: τέλος εποχής. Η επίσημη λήξη των μαζικών επιχειρήσεων κηρύσσεται την 1η Μαΐου με το Ιράκ να έχει μετρήσει κατά ανεπίσημες αναφορές έως και 13.000 νεκρούς, στην πλειονότητά τους μαχητές. Η επόμενη όμως ημέρα δεν φέρνει την ειρήνη. Η αντίσταση ενδυναμώνεται, ξένα στοιχεία διεισδύουν στη χώρα και οι απώλειες των αμερικανικών δυνάμεων γίνονται μεταπολεμικά βαρύτερες. Βαρύ αποδεικνύεται το τίμημα και για τους συμμάχους.
Στις ΗΠΑ κυριάρχησε το ρεύμα σκέψης των νεοσυντηρητικών συμβούλων του Τζωρτζ Μπους προεξάρχοντος του Πωλ Γούλφοβιτς, καθώς και του αντιπροέδρου των ΗΠΑ Ντικ Τσέινι, και του υπουργού άμυνας Ντόναλντ Ράμσφελντ. Οι δύο τελευταίοι αξιωματούχοι υιοθέτησαν την κοσμοθεωρία του Γούλφοβιτς και των συνοδοιπόρων του, που βασιζόταν στην μονομερή παγκόσμια παρουσία των ΗΠΑ, στον προληπτικό πόλεμο (ως μέσου εξουδετέρωσης ανεπιθύμητων καθεστώτων), και στην απαξίωση διεθνών οργανισμών – ιδίως του ΟΗΕ.
Οι αμφιβολίες περί της αξιοπιστίας των στοιχείων που στήριξαν τον πόλεμο οδηγούν σε ελεύθερη πτώση τη δημοτικότητα του Τζορτζ Ο.Μπους, ο οποίος εκ των υστέρων παραδέχεται πως δεν υπήρχε διασύνδεση μεταξύ καθεστώτος Σαντάμ και της 11ης Σεπτεμβρίου, εμμένοντας εντούτοις σε δεσμούς με Αλ Κάιντα. Μεταπολεμικά «πυρά» δέχεται και ο Τόνι Μπλερ, ερχόμενος αντιμέτωπος με την υπόθεση Κέλι και βλέποντας τη δημοτικότητα των Εργατικών να πέφτει δραματικά. Στις 19 Αυγούστου έρχεται το πολύνεκρο χτύπημα κατά των γραφείων του ΟΗΕ που τελικώς τον Οκτώβριο επαναπροσδιορίζει την αποστολή του στη Βαγδάτη έχοντας ήδη θρηνήσει τον ειδικό απεσταλμενο στο Ιράκ Σέρζιο Βιέιρα ντε Μέλο. Στο στόχαστρο και τα γραφεία του Ερυθρού Σταυρού, εκρήξεις στο ξενοδοχείο που διέμενε ο Αμερικανός υφυπουργός Αμυνας Πολ Γούλφοβιτς. Καταρρίψεις ελικοπτέρων, αλλεπάλληλες εκρήξεις, το κλίμα εκρηκτικό. Εμμένοντας στην άπψη πως τα άφαντα όπλα του Ιράκ θα βρεθούν, η κυβέρνηση Μπους υποβάλλει τρία διαδοχικά προσχέδια προκειμένου να πείσει το αντιπολεμικό «μέτωπο» Γαλλίας, Γερμανίας, Ρωσίας να στηρίξει απρόθυμα, τον Οκτώβριο, το νέο ψήφισμα για τη σύσταση πολυεθνούς δύναμης σταθεροποίησης και τη χρηματοδότηση της ανοικοδόμησης του Ιράκ που θυμίζει και πάλι εμπόλεμη ζώνη. Η αιματηρή επίθεση της 12ης Νοεμβρίου στην ιταλική βάση της Νασιρίγια συγκλονίζει, αναγκάζοντας την Ουάσινγκτον να επιδιώξει επίσπευση της μετάβασης της εξουσίας στους Ιρακινούς και να εξαπολύσει την επιχείρηση «Σιδερένιο Σφυρί» με σφυροκόπημα από ξηράς και αέρος για την κάμψη της αντίστασης. «Δεν υπαναχωρούμε από το Ιράκ» ξεκαθαρίζει ο Μπους κατά την αιφνίδια επίσκεψη της 27ης Νοεμβρίου στη Βαγδάτη, καθώς ο άφαντος Σαντάμ συνεχίζει να καλεί μέσω ηχογραφημένων μηνυμάτων σε συνέχιση της «τζιχάντ».
Η «αυτοκρατορία του κακού» της εποχής του Ρίγκαν, έγινε ό «άξονας του κακού». Και η ερμηνεία του δόγματος Μονρό από τον Ρούσβελτ, «η θεώρηση ότι είχαμε το δικαίωμα να απομακρύνουμε για προληπτικούς λόγους όποια κυβέρνηση δεν μας άρεσε, έγινε το δόγμα Μπους, με τη μόνη διαφορά ότι εκτεινόταν σε ολόκληρο τον κόσμο. Το μόνο που χρειαζόταν κατά τον Μπους ήταν τα αμερικανικά πυρά, η αμερικανική αποφασιστικότητα και ένας συνασπισμός προθύμων», υποστήριζε πολύ εύστοχα ο Μπαράκ Ομπάμα στο βιβλίο του «Τολμώ να ελπίζω».
Στις 29 Νοεμβρίου είναι η σειρά της Ισπανίας να αντιμετωπίσει την πλέον αιματηρή επίθεση από την άφιξη των δυνάμεών της στο Ιράκ τον Αύγουστο. Ενέδρα νοτίως της Βαγδάτης κοστίζει τη ζωή σε επτά Ισπανούς πράκτορες για να ακολουθήσει ο θάνατος δύο Ιαπώνων διπλωματών επίσης σε παγίδα αντιστασιακών. Μία ημέρα αργότερα συνολικά 54 Ιρακινοί -μαχητές και άμαχοι- θα πέσουν νεκροί σε ανταλλαγή πυρών κατόπιν της επίθεσής τους κατά αμερικανικής αυτοκινητοπομπής στη Σαμάρα του κεντρικού Ιράκ. Υπό το βάρος της έκρυθμης κατάστασης, το Συμβούλιο Διακυβέρνησης του Ιράκ έχει ήδη ανακοινώσει -βάσει της πρότασης της κυβέρνησης Μπους- το διορισμό μεταβατικής κυβέρνησης έως τον Ιούνιο του 2004 και την εκλογή νέας κυβέρνησης έως το τέλος του 2005. Στο μεσοδιάστημα θα έχει συνταχθεί και ψηφιστεί το νέο Σύνταγμα. Έως τα μέσα Δεκεμβρίου το σκηνικό στο μεταπολεμικό Ιράκ παραμένει ίδιο: Οι επιθέσεις συνεχίζονται και η κυβέρνηση Μπους διαμηνύει διαρκώς πως θα νικήσει στον αγώνα κατά των «τρομοκρατών». Και μπορεί οι ΗΠΑ να μην εξοντώνουν έως τη λήξη του έτους τους θύλακες αντίστασης, κερδίζουν όμως μία τεράστιας σημασίας μάχη. «Κυρίες και κύριοι τον πιάσαμε» η επίσημη επιβεβαίωση της σύλληψης του Σαντάμ Χουσεΐν διά στόματος Πολ Μπρέμερ την 14η Δεκεμβρίου. Η εικόνα του ηττημένου πλέον Σαντάμ -που συνελήφθη σε υπόγεια κρύπτη στην πόλη Νταουάρ, σε απόσταση περίπου 15 χιλιομέτρων από το Τικρίτ- κάνει το γύρο του κόσμου οκτώ μήνες μετά την πτώση της Βαγδάτης.
Οι τελευταίες στιγμές του Σαντάμ Χουσεΐν από εκείνον που επέβλεψε την εκτέλεση
Ο Μογουάφακ αλ -Ρουμπάιε κάθεται στο γραφείο του και πίσω του βρίσκεται ένα άγαλμα του Σανταμ Χουσεΐν. Περασμένο στο λαιμό του είναι ένα σχοινί, το ίδιο με το οποίο εκτελέστηκε δια απαγχονισμού ο δικτάτορας στις 30 Δεκεμβρίου του 2006. Πώς ήταν όμως τα τελευταία λεπτά του; Ο Ρουμπάιε είναι από τους ελάχιστους ανθρώπους στον κόσμο που μπορεί να απαντήσει σε αυτό το ερώτημα. Σύμφωνα με τη διήγησή του, ο Σαντάμ Χουσεΐν δεν εξέφρασε μεταμέλεια, δεν ζήτησε συγχώρηση από το θεό, ούτε χάρη. «Κάποιος που ετοιμάζεται να πεθάνει συνήθως λέει "Θεέ μου, συγχώρεσε τις αμαρτίες μου", αλλά εκείνος δεν είπε τίποτα τέτοιο».
«Οταν το έφερα στην αίθουσα, φορούσε χειροπέδες και κρατούσε το Κοράνι», θυμάται ο Ρουμπάιε. «Του διάβασαν το κατηγορητήριο ενώ ο ίδιος φώναζε ξανά "Θάνατος στην Αμερική! Θάνατος στο Ισραήλ! Ζήτω η Παλαιστίνη!". Μετά, τον πήγα στην αίθουσα όπου θα εκτελούνταν. Κοίταξε την αγχόνη, μετά μου έριξε ένα βλέμμα και είπε "Γιατρέ, αυτό είναι για άνδρες"». Η μόνη στιγμή που χρειάστηκε βοήθεια ήταν για να ανέβει τα σκαλιά στην αγχόνη, καθώς τα πόδια του ήταν δεμένα. Πριν εκτελεστεί, μάρτυρες της διαδικασίας φώναζαν το όνομα ενός αντιπάλου του, ο οποίος είχε σκοτωθεί όταν ο Σαντάμ Χουσεΐν ήταν στην εξουσία. «Είναι αυτό ανδρισμός;», τους αποκρίθηκε ο δικτάτορας. Σύμφωνα με τον Ρουμπάιε, ο ίδιος τράβηξε το μοχλό για να κρεμαστεί ο Σαντάμ, αλλά αυτός δεν λειτούργησε. Δοκίμασε ένα άλλο πρόσωπο, δεν υπήρξε πρόβλημα και ο δικτάτορας εκτελέστηκε. Λίγα δευτερόλεπτα πριν, είχε αρχίσει να απαγγέλλει ένα κομμάτι από το Κοράνι, αλλά δεν πρόλαβε να το ολοκληρώσει. «Ποτέ δεν είχα τόσο παράξενο συναίσθημα», παραδέχεται ο Ρουμπάιε, που είχε φυλακιστεί τρεις φορές όσο ο Σαντάμ Χουσεΐν ήταν στην εξουσία. «Διέπραξε αναρίθμητα εγκλήματα. Του άξιζε να κρεμαστεί χίλιες φορές, να ζήσει ξανά και να κρεμαστεί και πάλι. Αλλά ήταν ένα περίεργο συναίσθημα. Το δωμάτιο ήταν γεμάτο θάνατο», καταλήγει ο πρώην σύμβουλος ασφαλείας.
Οι τελευταίες στιγμές του Σαντάμ Χουσεΐν από εκείνον που επέβλεψε την εκτέλεση
Ο Μογουάφακ αλ -Ρουμπάιε κάθεται στο γραφείο του και πίσω του βρίσκεται ένα άγαλμα του Σανταμ Χουσεΐν. Περασμένο στο λαιμό του είναι ένα σχοινί, το ίδιο με το οποίο εκτελέστηκε δια απαγχονισμού ο δικτάτορας στις 30 Δεκεμβρίου του 2006. Πώς ήταν όμως τα τελευταία λεπτά του; Ο Ρουμπάιε είναι από τους ελάχιστους ανθρώπους στον κόσμο που μπορεί να απαντήσει σε αυτό το ερώτημα. Σύμφωνα με τη διήγησή του, ο Σαντάμ Χουσεΐν δεν εξέφρασε μεταμέλεια, δεν ζήτησε συγχώρηση από το θεό, ούτε χάρη. «Κάποιος που ετοιμάζεται να πεθάνει συνήθως λέει "Θεέ μου, συγχώρεσε τις αμαρτίες μου", αλλά εκείνος δεν είπε τίποτα τέτοιο».
«Οταν το έφερα στην αίθουσα, φορούσε χειροπέδες και κρατούσε το Κοράνι», θυμάται ο Ρουμπάιε. «Του διάβασαν το κατηγορητήριο ενώ ο ίδιος φώναζε ξανά "Θάνατος στην Αμερική! Θάνατος στο Ισραήλ! Ζήτω η Παλαιστίνη!". Μετά, τον πήγα στην αίθουσα όπου θα εκτελούνταν. Κοίταξε την αγχόνη, μετά μου έριξε ένα βλέμμα και είπε "Γιατρέ, αυτό είναι για άνδρες"». Η μόνη στιγμή που χρειάστηκε βοήθεια ήταν για να ανέβει τα σκαλιά στην αγχόνη, καθώς τα πόδια του ήταν δεμένα. Πριν εκτελεστεί, μάρτυρες της διαδικασίας φώναζαν το όνομα ενός αντιπάλου του, ο οποίος είχε σκοτωθεί όταν ο Σαντάμ Χουσεΐν ήταν στην εξουσία. «Είναι αυτό ανδρισμός;», τους αποκρίθηκε ο δικτάτορας. Σύμφωνα με τον Ρουμπάιε, ο ίδιος τράβηξε το μοχλό για να κρεμαστεί ο Σαντάμ, αλλά αυτός δεν λειτούργησε. Δοκίμασε ένα άλλο πρόσωπο, δεν υπήρξε πρόβλημα και ο δικτάτορας εκτελέστηκε. Λίγα δευτερόλεπτα πριν, είχε αρχίσει να απαγγέλλει ένα κομμάτι από το Κοράνι, αλλά δεν πρόλαβε να το ολοκληρώσει. «Ποτέ δεν είχα τόσο παράξενο συναίσθημα», παραδέχεται ο Ρουμπάιε, που είχε φυλακιστεί τρεις φορές όσο ο Σαντάμ Χουσεΐν ήταν στην εξουσία. «Διέπραξε αναρίθμητα εγκλήματα. Του άξιζε να κρεμαστεί χίλιες φορές, να ζήσει ξανά και να κρεμαστεί και πάλι. Αλλά ήταν ένα περίεργο συναίσθημα. Το δωμάτιο ήταν γεμάτο θάνατο», καταλήγει ο πρώην σύμβουλος ασφαλείας.
O Μπους αντί να καλέσει σε μια ανασυγκρότηση του αμερικανικού έθνους, χρησιμοποίησε την 11η Σεπτεμβρίου ως πρόφαση για να ξεκινήσει δυο πολέμους. Δημιουργήσαμε καλύτερους σαρωτές σώματος και περισσότερους πράκτορες εσωτερικής ασφάλειας, υποστήριζε ο Αμερικανός αναλυτής Τόμας Φρίντμαν, υπογραμμίζοντας πως θα μείνει στην Ιστορία ως μια από τις μεγαλύτερες χαμένες ευκαιρίες κάθε προεδρίας. Στις 15 Δεκεμβρίου του 2011, υπεστάλη για τελευταία φορά η αμερικανική στρατιωτική σημαία στη Βαγδάτη, σηματοδοτώντας την επίσημη λήξη των στρατιωτικών επιχειρήσεων των ΗΠΑ στο Ιράκ. Περισσότεροι από 1,5 εκατομμύριο Αμερικανοί υπηρέτησαν στο Ιράκ μετά το 2003. Αυτός ο πόλεμος κόστισε τη ζωή σε 100.000 Ιρακινούς και 4.500 Αμερικανούς, ενώ το οικονομικό κόστος του, ξεπέρασε το τρις. δολάρια για τις ΗΠΑ.
Χρόνια μετά την εισβολή τους, η χώρα του Ευφράτη και του Τίγρη, που σε επίπεδο υποδομών, οργάνωσης και διοίκησης θεωρούνταν από πολλούς ως πρότυπο για τις υπόλοιπες χώρες του Κόλπου, δεν είναι παρά ένα φάντασμα του παρελθόντος της. Η «απελευθέρωση» άφησε μόλις το 20% του πληθυσμού με πρόσβαση σε πραγματικές συνθήκες υγιεινής, το 45% με πρόσβαση σε καθαρό νερό, το 50% έχει ηλεκτρικό μόνο την μισή μέρα. Συνολικά, ποσοστό μεγαλύτερο του 23% ζει κάτω από το όριο της φτώχειας, το 25% των παιδιών είναι υποσιτισμένα και μόνο το ένα στα τρία έχει πρόσβαση σε πόσιμο νερό. Αυτά στις ήρεμες περιοχές της χώρας. Η «απελευθέρωση» του Ιράκ καταγράφεται, επίσης, σε μερικές από τις πιο απάνθρωπες εικόνες που κατέγραψε ποτέ φακός: υπαίθριες αγορές να μετατρέπονται σε ποτάμια αίματος και σωρούς διαμελισμένων ανθρωπίνων σωμάτων, ολόκληρες πόλεις να σβήνονται από τον χάρτη, όπως έγινε με την Φαλούτζα, τον Νοέμβριο και Δεκέμβριο του 2004, κρατούμενοι να εξευτελίζονται με ανείπωτο τρόπο όπως έγινε στο Αμπού Γράιμπ. Με δύο λόγια, η εισβολή και κατοχή των «προθύμων» υπό τις ΗΠΑ στο Ιράκ περιλαμβάνει όλα εκείνα τα χαρακτηριστικά, όλες εκείνες τις προϋποθέσεις, όλες εκείνες τις σκηνές που έγιναν λίπασμα για την προπαγάνδα του ISIS. Και για την βύθιση της χώρας σε μια ακόμη βαθύτερη δίνη χάους και αίματος. Η εισβολή και κατοχή του Ιράκ αποτελεί, από άποψη εμβέλειας και μεγέθους, τον πρώτο πόλεμο των «ιδιωτών εργολάβων». Από το 1,7 τρις που πλήρωσαν οι Αμερικανοί πολίτες, τουλάχιστον (με τις πιο συντηρητικές εκτιμήσεις), τα 138 δισεκατομμύρια δολάρια πήγαν σε ιδιωτικές εταιρείες «υποστήριξης» των στρατευμάτων: για παροχή ασφάλειας (ποιος δεν θυμάται την περίφημη Blackwater νυν Academi και τις εκπληκτικές τις επιδόσεις στις δολοφονίες αμάχων), για παροχή σίτισης, για δημιουργία υποδομών απαραίτητων για το στρατό. Στις περισσότερες περιπτώσεις, φυσικά, δεν προκηρύχθηκε σχετικός διαγωνισμός. Ένας πολύ πρόχειρος υπολογισμός των Financial Times υποστηρίζει ότι το 52% των χρημάτων αυτών κατέληξαν στις τσέπες μόλις 10 εργολάβων. Πρώτη στην λίστα των ευνοημένων η κατασκευαστική μηχανολογική εταιρεία KBR, πρώην θυγατρική της Halliburton, της εταιρείας, δηλαδή, όπου επικεφαλής ήταν ο Ντικ Τσένεϊ, Αντιπρόεδρος των ΗΠΑ επί Μπους του νεότερου. Η KBR έλαβε τουλάχιστον 39,5 δισεκατομμύρια για συμβόλαια, μέσα σε μια δεκαετία κατ’ ανάθεση.Χαρακτηριστικό ίσως είναι το συμβόλαιο 568 εκατομμυρίων δολαρίων το 2010 για παροχή στέγης, σίτισης, νερού και υποδομών υγιεινής για τα στρατεύματα, το οποίο, πλέον, ερευνάται από το υπουργείο Δικαιοσύνης.
Ιδιαίτερο ενδιαφέρον έχει ποιες εταιρείες ακολουθούν στην δεύτερη και τρίτη πιο προνομιακή θέση μεταχείρισης: η κουβεϊτιανή Agility Logistics και η κρατική Πετρελαϊκή Εταιρεία του Κουβέιτ (που ενδιαφερόταν ειλικρινά για την «απελευθέρωση» των γειτόνων του). Και οι δύο μαζί επισήμως, έχουν εξασφαλίσει συμβόλαια 13,5 δισεκατομμυρίων. Επίσης, το Στέητ Ντιπάρτμεντ έχει πληρώσει μέχρι τώρα τουλάχιστον 3 δισεκατομμύρια σε μισθοφορικές ιδιωτικές εταιρείες για την φύλαξη της πολυπληθούς διπλωματικής του αποστολής (15.000) στην Βαγδάτη. Με βάση τα τελευταία στοιχεία (επίσημα πάντα) της διακομματικής Επιτροπής του Κογκρέσου για τα συμβόλαια με ιδιωτικές εταιρείες κατά τη διάρκεια του πολέμου στο Ιράκ και στο Αφγανιστάν, το επίπεδο των δωροδοκιών ( της μίζας κοινώς) ξεπέρασε τα 60 δισεκατομμύρια δολάρια. Και επιπλέον, πολλές από τις εταιρείες τελικά χρησιμοποιούσαν …Αμερικανούς στρατιώτες. Η επίθεση στο Ιράκ ήταν το πρώτο δείγμα της νέας ιμπεριαλιστικής προπαγανδιστικής ρητορικής και η ταφόπλακα της όποιας ισχύος του ΟΗΕ ή του Συμβουλίου Ασφαλείας. Έγινε χωρίς απόφαση του Συμβουλίου Ασφαλείας και ενάντια στα άρθρα του ΟΗΕ, αποδεικνύοντας ότι η ίδια η έννοια του διεθνούς δικαίου δεν είναι παρά το καταστάλαγμα του εκάστοτε παγκόσμιου συσχετισμού δυνάμεων.
Ο πόλεμος στο Ιράκ το 2003 υπήρξε, επίσης, το «επίσημο εναρκτήριο λάκτισμα», μετά το «πρελούδιο» της επίθεσης στο Αφγανιστάν, της σύγκρουσης μεταξύ ιμπεριαλιστικών δυνάμεων για τον έλεγχο της πολύτιμης, γεωστρατηγικά και ενεργειακά, περιοχής (πηγές και δρόμοι ενέργειας και εμπορίου) του Περσικού Κόλπου και γενικότερα της Ευρασίας. Υπενθυμίζεται ότι Ρωσία, Γαλλία και Γερμανία είχαν κατηγορηματικά διαφωνήσει. Αποτέλεσε την αφορμή για τεράστια ενίσχυση των αμερικανικής στρατιωτικής παρουσίας στην περιοχή που ο Μπρεζίνσκι χαρακτήριζε, ήδη, από την δεκαετία του ’90 «καρδιά» της διατήρησης της ηγεμονίας του αμερικανικού ιμπεριαλισμού. Πυροδότησε αιματηρό μπρα ντε φερ ανάμεσα στις περιφερειακές δυνάμεις της περιοχής. Διαμόρφωσε τις συνθήκες του «πλαισίου» έναρξης ενός ανήκουστου, μέχρι πρότινος, διαλόγου Δύσης – Ιράν που ανατρέπει τα παραδοσιακά συμμαχικά σχήματα. Εισήγαγε την ενεργότερη ανάμιξη παρασκηνιακά ή μη στην περιοχή και άλλων δυνάμεων, όπως η Ρωσία, η Γαλλία, κλπ. Ο πόλεμος στο Ιράκ το 2003 υπήρξε ο πρώτος «σταθμός» της εκ βάθρων αποσταθεροποίησης όλης της περιοχής. Το «θερμοκήπιο» για το ISIS και κάθε είδους ISIS άρχισε να γιγαντώνεται. Αν και ουδείς μπορεί με βεβαιότητα να πει αν η Ουάσινγκτον σκόπευε να μετατρέψει το Ιράκ και μια σειρά από χώρες που ακολούθησαν (Συρία, Λιβύη κ.ο.κ.) σε «αποτυχημένα κράτη», τελικά, αρχής γενομένης από το 2003, μετέτρεψε μια ολόκληρη περιοχή σε «αποτυχημένο κράτος» με ανείπωτο φόρο αίματος και ανυπολόγιστες συνέπειες και στην Δύση. Ίσως, η άποψη του πρώην διευθυντή της CIA Τζέιμς Γούσλεϊ, ότι το Ιράκ ήταν η πρώτη πράξη ενός νέου Παγκοσμίου Πολέμου, που θα διεξαχθεί με πρωτόγνωρους όρους και πιθανότατα δια αντιπροσώπων, να μην απέχει τόσο από την αλήθεια.
Ο πόλεμος στο Ιράκ το 2003 υπήρξε, επίσης, το «επίσημο εναρκτήριο λάκτισμα», μετά το «πρελούδιο» της επίθεσης στο Αφγανιστάν, της σύγκρουσης μεταξύ ιμπεριαλιστικών δυνάμεων για τον έλεγχο της πολύτιμης, γεωστρατηγικά και ενεργειακά, περιοχής (πηγές και δρόμοι ενέργειας και εμπορίου) του Περσικού Κόλπου και γενικότερα της Ευρασίας. Υπενθυμίζεται ότι Ρωσία, Γαλλία και Γερμανία είχαν κατηγορηματικά διαφωνήσει. Αποτέλεσε την αφορμή για τεράστια ενίσχυση των αμερικανικής στρατιωτικής παρουσίας στην περιοχή που ο Μπρεζίνσκι χαρακτήριζε, ήδη, από την δεκαετία του ’90 «καρδιά» της διατήρησης της ηγεμονίας του αμερικανικού ιμπεριαλισμού. Πυροδότησε αιματηρό μπρα ντε φερ ανάμεσα στις περιφερειακές δυνάμεις της περιοχής. Διαμόρφωσε τις συνθήκες του «πλαισίου» έναρξης ενός ανήκουστου, μέχρι πρότινος, διαλόγου Δύσης – Ιράν που ανατρέπει τα παραδοσιακά συμμαχικά σχήματα. Εισήγαγε την ενεργότερη ανάμιξη παρασκηνιακά ή μη στην περιοχή και άλλων δυνάμεων, όπως η Ρωσία, η Γαλλία, κλπ. Ο πόλεμος στο Ιράκ το 2003 υπήρξε ο πρώτος «σταθμός» της εκ βάθρων αποσταθεροποίησης όλης της περιοχής. Το «θερμοκήπιο» για το ISIS και κάθε είδους ISIS άρχισε να γιγαντώνεται. Αν και ουδείς μπορεί με βεβαιότητα να πει αν η Ουάσινγκτον σκόπευε να μετατρέψει το Ιράκ και μια σειρά από χώρες που ακολούθησαν (Συρία, Λιβύη κ.ο.κ.) σε «αποτυχημένα κράτη», τελικά, αρχής γενομένης από το 2003, μετέτρεψε μια ολόκληρη περιοχή σε «αποτυχημένο κράτος» με ανείπωτο φόρο αίματος και ανυπολόγιστες συνέπειες και στην Δύση. Ίσως, η άποψη του πρώην διευθυντή της CIA Τζέιμς Γούσλεϊ, ότι το Ιράκ ήταν η πρώτη πράξη ενός νέου Παγκοσμίου Πολέμου, που θα διεξαχθεί με πρωτόγνωρους όρους και πιθανότατα δια αντιπροσώπων, να μην απέχει τόσο από την αλήθεια.