Η προσπάθεια να ανεβείς στο Εβερεστ είναι μια πραγματικά παράλογη πράξη,
ένας θρίαμβος της επιθυμίας έναντι της λογικής
ένας θρίαμβος της επιθυμίας έναντι της λογικής
Η κατάκτηση του Έβερεστ
Παρασκευή, 29 Μαΐου 1953, ώρα 11:30 π.μ. Ο Σερ Έντμουντ Χίλαρι από τη Νέα Ζηλανδία και ο Σέρπα (οδηγός) Τενζίνγκ Νοργκάι από το Νεπάλ κάνουν το όνειρο πραγματικότητα... Πατούν το πόδι τους στο Έβερεστ και κατακτούν την κορυφή του κόσμου. Όπως θα δηλώσουν χρόνια αργότερα, τα συναισθήματά τους μπορούν να συγκριθούν με αυτά του Νιλ Άρμστρονγκ, όταν έκανε το πρώτο βήμα στη Σελήνη. Παρά τη χαρά και τον ενθουσιασμό τους, οι δύο άντρες δεν μπόρεσαν να παραμείνουν περισσότερο από 15 λεπτά, λόγω της έλλειψης οξυγόνου. Αφού αγκαλιάστηκαν και πανηγύρισαν, ο Χίλαρι έβγαλε αρκετές φωτογραφίες από το μαγευτικό τοπίο, με τον Νοργκάι να κυματίζει τις σημαίες της Μ. Βρετανίας, του Νεπάλ, των Ηνωμένων Εθνών και της Ινδίας. Πριν πάρουν το δρόμο της επιστροφής, ο Νοργκάι έθαψε στο χιόνι λίγα γλυκά και μπισκότα, ως μία βουδιστική προσφορά στους Θεούς, και μαζί με τον Χίλαρι έψαξαν για κάποιο σημάδι του Τζορτζ Μάλορι και του Άντριου «Σάντι» Ίρβινγκ, που είχαν εξαφανιστεί το 1924 στην προσπάθειά τους να κατακτήσουν το Έβερεστ. Η κατάβαση ήταν αργή και επίπονη. Όταν ο αρχηγός της αποστολής, συνταγματάρχης Τζον Χαντ, τους είδε να επιστρέφουν εξαντλημένοι, θεώρησε ότι η προσπάθειά τους απέτυχε και χωρίς να χάσει χρόνο άρχισε να σχεδιάζει την επόμενη αποστολή. Μην μπορώντας να αρθρώσουν λέξη, οι δύο ορειβάτες έδειξαν το βουνό και με νοήματα εξήγησαν ότι έφτασαν στην κορυφή, δίνοντας το έναυσμα για τους ξέφρενους πανηγυρισμούς. Ο υπόλοιπος κόσμος έμαθε τα νέα για το κατόρθωμά τους τέσσερις μέρες αργότερα, στις 2 Ιουνίου, παραμονή ενθρόνισης της Βασίλισσας Ελισάβετ. Πολλοί είναι αυτοί που ακόμη και σήμερα επιχειρούν να ακολουθήσουν τα βήματά τους. Υπολογίζεται πως περίπου 1.200 ορειβάτες είχαν καταφέρει να επαναλάβουν το κατόρθωμα των Χίλαρι και Νοργκάι έως τις 50η επέτειο της πρώτης επιτυχημένης ανάβασης. Άλλοι 175 δεν γύρισαν ποτέ πίσω από τις χιονισμένες πλαγιές του Έβερεστ. Το σώμα του πρωτοπόρου Τζορτζ Μάλορι ανακαλύφθηκε το 1999. Η ιστορία θα έπρεπε να ξαναγραφτεί αν ήταν δυνατόν να αποδειχθεί ότι σκοτώθηκε κατά την κατάβαση, αφού προηγουμένως πάτησε στην κορυφή του κόσμου... Πάντως, το επίτευγμα των Χίλαρι και Νοργκάι ήταν αποτέλεσμα πολυετούς προσπάθειας. Ο Χίλαρι ήταν ο άνθρωπος που ανακάλυψε το μονοπάτι προς την κορυφή στη νότια πλαγιά του βουνού, το 1951, ως μέλος μιας αποστολής που ηγείτο ο Έρικ Σίπτον. Ένα χρόνο αργότερα, στο πλαίσιο μιας ελβετικής αποστολής υπό τον Ρέιμοντ Λαμπερτ, ο Νοργκάι είχε καταφέρει να φτάσει ως τα 8.599 μέτρα, δηλαδή 249 μέτρα από την κορυφή. Το Έβερεστ πήρε το όνομά του από τον στρατηγό Τζορτζ Έβερεστ, που παρουσίασε τους πρώτους λεπτομερείς χάρτες των ινδικών βουνοκορφών, συμπεριλαμβανομένων και των Ιμαλαΐων.
Παρασκευή, 29 Μαΐου 1953, ώρα 11:30 π.μ. Ο Σερ Έντμουντ Χίλαρι από τη Νέα Ζηλανδία και ο Σέρπα (οδηγός) Τενζίνγκ Νοργκάι από το Νεπάλ κάνουν το όνειρο πραγματικότητα... Πατούν το πόδι τους στο Έβερεστ και κατακτούν την κορυφή του κόσμου. Όπως θα δηλώσουν χρόνια αργότερα, τα συναισθήματά τους μπορούν να συγκριθούν με αυτά του Νιλ Άρμστρονγκ, όταν έκανε το πρώτο βήμα στη Σελήνη. Παρά τη χαρά και τον ενθουσιασμό τους, οι δύο άντρες δεν μπόρεσαν να παραμείνουν περισσότερο από 15 λεπτά, λόγω της έλλειψης οξυγόνου. Αφού αγκαλιάστηκαν και πανηγύρισαν, ο Χίλαρι έβγαλε αρκετές φωτογραφίες από το μαγευτικό τοπίο, με τον Νοργκάι να κυματίζει τις σημαίες της Μ. Βρετανίας, του Νεπάλ, των Ηνωμένων Εθνών και της Ινδίας. Πριν πάρουν το δρόμο της επιστροφής, ο Νοργκάι έθαψε στο χιόνι λίγα γλυκά και μπισκότα, ως μία βουδιστική προσφορά στους Θεούς, και μαζί με τον Χίλαρι έψαξαν για κάποιο σημάδι του Τζορτζ Μάλορι και του Άντριου «Σάντι» Ίρβινγκ, που είχαν εξαφανιστεί το 1924 στην προσπάθειά τους να κατακτήσουν το Έβερεστ. Η κατάβαση ήταν αργή και επίπονη. Όταν ο αρχηγός της αποστολής, συνταγματάρχης Τζον Χαντ, τους είδε να επιστρέφουν εξαντλημένοι, θεώρησε ότι η προσπάθειά τους απέτυχε και χωρίς να χάσει χρόνο άρχισε να σχεδιάζει την επόμενη αποστολή. Μην μπορώντας να αρθρώσουν λέξη, οι δύο ορειβάτες έδειξαν το βουνό και με νοήματα εξήγησαν ότι έφτασαν στην κορυφή, δίνοντας το έναυσμα για τους ξέφρενους πανηγυρισμούς. Ο υπόλοιπος κόσμος έμαθε τα νέα για το κατόρθωμά τους τέσσερις μέρες αργότερα, στις 2 Ιουνίου, παραμονή ενθρόνισης της Βασίλισσας Ελισάβετ. Πολλοί είναι αυτοί που ακόμη και σήμερα επιχειρούν να ακολουθήσουν τα βήματά τους. Υπολογίζεται πως περίπου 1.200 ορειβάτες είχαν καταφέρει να επαναλάβουν το κατόρθωμα των Χίλαρι και Νοργκάι έως τις 50η επέτειο της πρώτης επιτυχημένης ανάβασης. Άλλοι 175 δεν γύρισαν ποτέ πίσω από τις χιονισμένες πλαγιές του Έβερεστ. Το σώμα του πρωτοπόρου Τζορτζ Μάλορι ανακαλύφθηκε το 1999. Η ιστορία θα έπρεπε να ξαναγραφτεί αν ήταν δυνατόν να αποδειχθεί ότι σκοτώθηκε κατά την κατάβαση, αφού προηγουμένως πάτησε στην κορυφή του κόσμου... Πάντως, το επίτευγμα των Χίλαρι και Νοργκάι ήταν αποτέλεσμα πολυετούς προσπάθειας. Ο Χίλαρι ήταν ο άνθρωπος που ανακάλυψε το μονοπάτι προς την κορυφή στη νότια πλαγιά του βουνού, το 1951, ως μέλος μιας αποστολής που ηγείτο ο Έρικ Σίπτον. Ένα χρόνο αργότερα, στο πλαίσιο μιας ελβετικής αποστολής υπό τον Ρέιμοντ Λαμπερτ, ο Νοργκάι είχε καταφέρει να φτάσει ως τα 8.599 μέτρα, δηλαδή 249 μέτρα από την κορυφή. Το Έβερεστ πήρε το όνομά του από τον στρατηγό Τζορτζ Έβερεστ, που παρουσίασε τους πρώτους λεπτομερείς χάρτες των ινδικών βουνοκορφών, συμπεριλαμβανομένων και των Ιμαλαΐων.
Είναι το πιο επικίνδυνο βουνό για να ανέβει κανείς; Οχι απόλυτα. Και αυτό είναι μόνο ένας από τους μύθους που υπάρχουν για το Εβερεστ. Η Washington Post, όμως, βρήκε και κατέρριψε πέντε από τις λάθος αντιλήψεις που επικρατούν σχετικά με το Έβερεστ.
Οι πέντε μύθοι:
Είναι ένα από τα πιο δύσκολα βουνά για να ανέβει κανείς
Είναι πολύ ψηλό και ιδιαίτερα επικίνδυνο. Περισσότεροι από 250 άνθρωποι έχουν χάσει τη ζωή τους σε αυτό από το 1924. Αυτό το βουνό έχει άπειρους τρόπους για να σε σκοτώσει: κομμάτια πάγων που καταρρέουν, πνευμονικό οίδημα, πτώσεις, δυσεντερία, υποθερμία και καρδιακή προσβολή. Ομως, πέρα από αυτούς τους κινδύνους, τεχνικά δεν είναι ένα δύσκολο βουνό για να το ανέβει κανείς. Πάνω από 5.000 άνθρωποι το έχουν πραγματοποιήσει μέσω των δύο διαδρομών, από το Νεπάλ ή από το Θιβέτ. Υπάρχουν Σέρπα- οι οδηγοί των ορειβατών- που το έχουν καταφέρει ακόμη και 21 φορές. Στο μεταξύ το Κ2, η δεύτερη ψηλότερη κορυφή του κόσμου, είναι πολύ πιο δύσκολο να κατακτηθεί, όπως και το όρος Νούπτσε, δίπλα στο Εβερεστ, καθώς η κορυφή του είναι πιο απότομη και υπάρχουν ελάχιστα σημεία για να κατασκηνώσουν οι ορειβάτες με ασφάλεια.
Η ανάβαση του Εβερεστ σε φέρνει στην άγρια φύση
Για να φτάσουν στην κατασκήνωση στους πρόποδες, οι ορειβάτες πετάνε ως την Λούκλα, έναν υποτυπώδη αεροδιάδρομο σε ένα βράχο στα 9.000 πόδια. Από εκεί, περπατάνε περίπου 40 μίλια μέσα από παραδοσιακά χωριά των Σέρπα και περνάνε 10 ημέρες στην κατασκήνωση για να προσαρμοστούν στο υψόμετρο των 17.600 ποδιών. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι βρίσκονται σε περιβάλλον άγριας φύσης. Η περιοχή έχει τεράστιες τηλεοράσεις, espresso bar, τράπεζες με ΑΤΜ και ίντερνετ καφέ. Στο Νάμτσε Μπαζάαρ, το μεγαλύτερο χωριό των Σέρπα, δύο είναι οι γνώριμοι ήχοι. Από τις οικοδομικές εργασίες για την ανέγερση νέων ξενοδοχείων και από τα ελικόπτερα που μεταφέρουν κόσμο. Οσο για την κεντρική κατασκήνωση του Εβερεστ, το 2012 υπήρχε ακόμη και σκηνή- κλαμπ για τη διασκέδαση των ορειβατών.
Οι Σέρπα είναι οι καλύτεροι ορειβάτες
Οι ντόπιοι, που κατάγονται από το Θιβέτ και έφτασαν στην περιοχή Κούμπου του Νεπάλ πριν από αιώνες, έχουν γενετικό πλεονέκτημα έναντι των δυτικών ορειβατών τους οποίους καθοδηγούν. Μελέτη του Πανεπιστημίου της Καλιφόρνια έδειξε ότι χάρη στο DNA τους, έχουν περισσότερες αντοχές σε μεγάλο υψόμετρο, καθώς- μεταξύ άλλων- το σώμα τους κάνει πιο αποδοτική χρήση του οξυγόνου. Πολλές φορές όμως οι Σέρπα δεν έχουν εκπαίδευση, εμπειρία και κατάλληλο εξοπλισμό. Μέχρι τη δεκαετία του '90 δεν ήταν σπάνιο θέαμα να ανεβαίνουν το Εβερεστ με αθλητικά παπούτσια για τένις και βαμβακερά ρούχα. Αυτό έχει αλλάξει βέβαια, χάρη στα προγράμματα που έχουν παρακολουθήσει.
Στο Εβερεστ ανεβαίνουν ερασιτέχνες που αναζητούν συγκινήσεις
Κάθε χρόνο υπάρχουν ιστορίες για τους ανθρώπους που θέλουν να ανέβουν το Εβερεστ με ελάχιστη ή καθόλου εμπειρία. Το 2012 για παράδειγμα ένας Νεοϋορκέζος που δεν είχε κάνει ποτέ του ορειβασία ήθελε να τα καταφέρει κουβαλώντας το ποδήλατό του στην κορυφή. Ανέβηκε τελικά, χωρίς αυτό όμως, ενώ χρειάστηκε τη βοήθεια διασωστών στην κατάβαση. Είναι όμως μία από τις εξαιρέσεις. Η ανάβαση του Εβερεστ χρειάζεται χρόνια εμπειρίας. Οι περισσότεροι αρχίζουν δοκιμάζοντας την τύχη τους σε άλλα βουνά. Επίσης, το κόστος της περιπέτειας αποθαρρύνει τους ερασιτέχνες. Μπορεί να φτάσει από 35.000 έως και 100.000 δολάρια και αυτό δεν περιλαμβάνει τον εξοπλισμό.
Η χιονοστιβάδα που σκότωσε τους Σέρπα ήταν σπάνια
Η τραγική είδηση της 18ης Απριλίου έγινε δεκτή ως κάτι πρωτοφανές. Ομως η αλήθεια είναι ότι ο συγκεκριμένος όγκος πάγου που προκάλεσε το κακό τρομάζει καθημερινά με τα κομμάτια του που πέφτουν. Αρκετές αποστολές έχουν ακυρωθεί εξαιτίας αυτού του προβλήματος καθώς, όπως αποδείχθηκε, μπορεί να αποβεί μοιραίος.
Οι πέντε μύθοι:
Είναι ένα από τα πιο δύσκολα βουνά για να ανέβει κανείς
Είναι πολύ ψηλό και ιδιαίτερα επικίνδυνο. Περισσότεροι από 250 άνθρωποι έχουν χάσει τη ζωή τους σε αυτό από το 1924. Αυτό το βουνό έχει άπειρους τρόπους για να σε σκοτώσει: κομμάτια πάγων που καταρρέουν, πνευμονικό οίδημα, πτώσεις, δυσεντερία, υποθερμία και καρδιακή προσβολή. Ομως, πέρα από αυτούς τους κινδύνους, τεχνικά δεν είναι ένα δύσκολο βουνό για να το ανέβει κανείς. Πάνω από 5.000 άνθρωποι το έχουν πραγματοποιήσει μέσω των δύο διαδρομών, από το Νεπάλ ή από το Θιβέτ. Υπάρχουν Σέρπα- οι οδηγοί των ορειβατών- που το έχουν καταφέρει ακόμη και 21 φορές. Στο μεταξύ το Κ2, η δεύτερη ψηλότερη κορυφή του κόσμου, είναι πολύ πιο δύσκολο να κατακτηθεί, όπως και το όρος Νούπτσε, δίπλα στο Εβερεστ, καθώς η κορυφή του είναι πιο απότομη και υπάρχουν ελάχιστα σημεία για να κατασκηνώσουν οι ορειβάτες με ασφάλεια.
Η ανάβαση του Εβερεστ σε φέρνει στην άγρια φύση
Για να φτάσουν στην κατασκήνωση στους πρόποδες, οι ορειβάτες πετάνε ως την Λούκλα, έναν υποτυπώδη αεροδιάδρομο σε ένα βράχο στα 9.000 πόδια. Από εκεί, περπατάνε περίπου 40 μίλια μέσα από παραδοσιακά χωριά των Σέρπα και περνάνε 10 ημέρες στην κατασκήνωση για να προσαρμοστούν στο υψόμετρο των 17.600 ποδιών. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι βρίσκονται σε περιβάλλον άγριας φύσης. Η περιοχή έχει τεράστιες τηλεοράσεις, espresso bar, τράπεζες με ΑΤΜ και ίντερνετ καφέ. Στο Νάμτσε Μπαζάαρ, το μεγαλύτερο χωριό των Σέρπα, δύο είναι οι γνώριμοι ήχοι. Από τις οικοδομικές εργασίες για την ανέγερση νέων ξενοδοχείων και από τα ελικόπτερα που μεταφέρουν κόσμο. Οσο για την κεντρική κατασκήνωση του Εβερεστ, το 2012 υπήρχε ακόμη και σκηνή- κλαμπ για τη διασκέδαση των ορειβατών.
Οι Σέρπα είναι οι καλύτεροι ορειβάτες
Οι ντόπιοι, που κατάγονται από το Θιβέτ και έφτασαν στην περιοχή Κούμπου του Νεπάλ πριν από αιώνες, έχουν γενετικό πλεονέκτημα έναντι των δυτικών ορειβατών τους οποίους καθοδηγούν. Μελέτη του Πανεπιστημίου της Καλιφόρνια έδειξε ότι χάρη στο DNA τους, έχουν περισσότερες αντοχές σε μεγάλο υψόμετρο, καθώς- μεταξύ άλλων- το σώμα τους κάνει πιο αποδοτική χρήση του οξυγόνου. Πολλές φορές όμως οι Σέρπα δεν έχουν εκπαίδευση, εμπειρία και κατάλληλο εξοπλισμό. Μέχρι τη δεκαετία του '90 δεν ήταν σπάνιο θέαμα να ανεβαίνουν το Εβερεστ με αθλητικά παπούτσια για τένις και βαμβακερά ρούχα. Αυτό έχει αλλάξει βέβαια, χάρη στα προγράμματα που έχουν παρακολουθήσει.
Στο Εβερεστ ανεβαίνουν ερασιτέχνες που αναζητούν συγκινήσεις
Κάθε χρόνο υπάρχουν ιστορίες για τους ανθρώπους που θέλουν να ανέβουν το Εβερεστ με ελάχιστη ή καθόλου εμπειρία. Το 2012 για παράδειγμα ένας Νεοϋορκέζος που δεν είχε κάνει ποτέ του ορειβασία ήθελε να τα καταφέρει κουβαλώντας το ποδήλατό του στην κορυφή. Ανέβηκε τελικά, χωρίς αυτό όμως, ενώ χρειάστηκε τη βοήθεια διασωστών στην κατάβαση. Είναι όμως μία από τις εξαιρέσεις. Η ανάβαση του Εβερεστ χρειάζεται χρόνια εμπειρίας. Οι περισσότεροι αρχίζουν δοκιμάζοντας την τύχη τους σε άλλα βουνά. Επίσης, το κόστος της περιπέτειας αποθαρρύνει τους ερασιτέχνες. Μπορεί να φτάσει από 35.000 έως και 100.000 δολάρια και αυτό δεν περιλαμβάνει τον εξοπλισμό.
Η χιονοστιβάδα που σκότωσε τους Σέρπα ήταν σπάνια
Η τραγική είδηση της 18ης Απριλίου έγινε δεκτή ως κάτι πρωτοφανές. Ομως η αλήθεια είναι ότι ο συγκεκριμένος όγκος πάγου που προκάλεσε το κακό τρομάζει καθημερινά με τα κομμάτια του που πέφτουν. Αρκετές αποστολές έχουν ακυρωθεί εξαιτίας αυτού του προβλήματος καθώς, όπως αποδείχθηκε, μπορεί να αποβεί μοιραίος.
Η τραγωδία που ενέπνευσε το Χόλυγουντ
10 Μαΐου 1996. Η ημερομηνία έχει γράψει Ιστορία στο όρος Εβερεστ. Ως πέρυσι ήταν συνδεδεμένη με την τραγικότερη προσπάθεια κατάκτησης της υψηλότερης κορυφής όρους στον κόσμο. Αυτό όμως επρόκειτο τελικά να αλλάξει κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων μιας ταινίας που γυρίστηκε με θέμα την τραγωδία. Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από τον Μάιο του 1996. Ενώ κατευθύνονταν προς την κορυφή του Εβερεστ σε υψόμετρο παρόμοιο με εκείνο που πετά ένα Boeing 747, δύο διαφορετικές ομάδες ορειβατών έπεσαν στην καρδιά μιας ξαφνικής χιονοθύελλας που ισοπέδωσε τα πάντα. Οι ορειβάτες παγιδεύτηκαν, ανίκανοι να βοηθηθούν από τους έμπειρους οδηγούς τους, τον Ρομπ Χολ (της New Zealand-based Adventure Consultants) και τον Σκοτ Φίσερ (της Seattle-based Mountain Madness). Επί δύο ολόκληρους μήνες οι ομάδες προσπαθούσαν να ανεβούν στην υψηλότερη κορυφή του κόσμου στα 8.848 μέτρα. Τα αποθέματα οξυγόνου είχαν πια αρχίσει να τελειώνουν και ο τρόμος κατελάμβανε τα μέλη των αποστολών. Δικαιολογημένα. Οι συνέπειες της χιονοθύελλας ήταν τραγικές με θύματα τους επικεφαλής των ομάδων μαζί με τους Αντριου Χάρις, Νταγκ Χάνσεν, Γιασούκο Νάμπα και τρεις ορειβάτες της ινδο-θιβετιανής συνοριακής αστυνομίας.
Θρίαμβος της επιθυμίας
Μέλος της ομάδας του Ρομπ Χολ εκείνο τον τραγικό Μάιο ήταν ο δημοσιογράφος και αλπινιστής Τζον Κρακάουερ. Ο Κρακάουερ κάλυψε κατ' αρχάς τη δραματική αποστολή για λογαριασμό του περιοδικού «Outsider» και αργότερα έγραψε το βιβλίο «Into thin air» βασισμένος στις εμπειρίες του. «Η προσπάθεια να ανεβείς στο Εβερεστ είναι μια πραγματικά παράλογη πράξη, ένας θρίαμβος της επιθυμίας έναντι της λογικής» θα έλεγε αργότερα ο Κρακάουερ. «Στη σύγχρονη εποχή οι πόθοι και οι λαχτάρες που διαβιούν στα βαθύτερα στρώματα της ψυχής, εκφρασμένες στα ύψη των βουνών, δεν είναι παρά η ανάγκη απόδρασης των ανθρώπων από τη μονοτονία και τη μονοδιάστατη ζωή των μεγαλουπόλεων».
Το βιβλίο του Κρακάουερ κυκλοφόρησε το 1997, έναν χρόνο μετά την τραγωδία στο Εβερεστ. Δεν ήταν όμως το μόνο. Ενας από τους επιζήσαντες, ο Μπεκ Γουέδερς, γλίτωσε σαν από θαύμα: πέρασε τη νύχτα μισοπαγωμένος με το πρόσωπο στο χιόνι σε ύψος 8.000 μέτρων. Χάρη στη σύζυγό του, που κινητοποίησε μία από τις πιο ριψοκίνδυνες αποστολές διάσωσης που έχουν ποτέ γίνει στο Εβερεστ, ο Γουέδερς μεταφέρθηκε με ασφάλεια στην πατρίδα του έχοντας χάσει τη μύτη του, ένα χέρι και όλα τα δάχτυλά του. Οι εμπειρίες του καταγράφηκαν στο βιβλίο «Left for Dead: My Journey Home from Everest» (Αφημένος ως νεκρός: Το ταξίδι μου σπίτι από το Εβερεστ).
10 Μαΐου 1996. Η ημερομηνία έχει γράψει Ιστορία στο όρος Εβερεστ. Ως πέρυσι ήταν συνδεδεμένη με την τραγικότερη προσπάθεια κατάκτησης της υψηλότερης κορυφής όρους στον κόσμο. Αυτό όμως επρόκειτο τελικά να αλλάξει κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων μιας ταινίας που γυρίστηκε με θέμα την τραγωδία. Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από τον Μάιο του 1996. Ενώ κατευθύνονταν προς την κορυφή του Εβερεστ σε υψόμετρο παρόμοιο με εκείνο που πετά ένα Boeing 747, δύο διαφορετικές ομάδες ορειβατών έπεσαν στην καρδιά μιας ξαφνικής χιονοθύελλας που ισοπέδωσε τα πάντα. Οι ορειβάτες παγιδεύτηκαν, ανίκανοι να βοηθηθούν από τους έμπειρους οδηγούς τους, τον Ρομπ Χολ (της New Zealand-based Adventure Consultants) και τον Σκοτ Φίσερ (της Seattle-based Mountain Madness). Επί δύο ολόκληρους μήνες οι ομάδες προσπαθούσαν να ανεβούν στην υψηλότερη κορυφή του κόσμου στα 8.848 μέτρα. Τα αποθέματα οξυγόνου είχαν πια αρχίσει να τελειώνουν και ο τρόμος κατελάμβανε τα μέλη των αποστολών. Δικαιολογημένα. Οι συνέπειες της χιονοθύελλας ήταν τραγικές με θύματα τους επικεφαλής των ομάδων μαζί με τους Αντριου Χάρις, Νταγκ Χάνσεν, Γιασούκο Νάμπα και τρεις ορειβάτες της ινδο-θιβετιανής συνοριακής αστυνομίας.
Θρίαμβος της επιθυμίας
Μέλος της ομάδας του Ρομπ Χολ εκείνο τον τραγικό Μάιο ήταν ο δημοσιογράφος και αλπινιστής Τζον Κρακάουερ. Ο Κρακάουερ κάλυψε κατ' αρχάς τη δραματική αποστολή για λογαριασμό του περιοδικού «Outsider» και αργότερα έγραψε το βιβλίο «Into thin air» βασισμένος στις εμπειρίες του. «Η προσπάθεια να ανεβείς στο Εβερεστ είναι μια πραγματικά παράλογη πράξη, ένας θρίαμβος της επιθυμίας έναντι της λογικής» θα έλεγε αργότερα ο Κρακάουερ. «Στη σύγχρονη εποχή οι πόθοι και οι λαχτάρες που διαβιούν στα βαθύτερα στρώματα της ψυχής, εκφρασμένες στα ύψη των βουνών, δεν είναι παρά η ανάγκη απόδρασης των ανθρώπων από τη μονοτονία και τη μονοδιάστατη ζωή των μεγαλουπόλεων».
Το βιβλίο του Κρακάουερ κυκλοφόρησε το 1997, έναν χρόνο μετά την τραγωδία στο Εβερεστ. Δεν ήταν όμως το μόνο. Ενας από τους επιζήσαντες, ο Μπεκ Γουέδερς, γλίτωσε σαν από θαύμα: πέρασε τη νύχτα μισοπαγωμένος με το πρόσωπο στο χιόνι σε ύψος 8.000 μέτρων. Χάρη στη σύζυγό του, που κινητοποίησε μία από τις πιο ριψοκίνδυνες αποστολές διάσωσης που έχουν ποτέ γίνει στο Εβερεστ, ο Γουέδερς μεταφέρθηκε με ασφάλεια στην πατρίδα του έχοντας χάσει τη μύτη του, ένα χέρι και όλα τα δάχτυλά του. Οι εμπειρίες του καταγράφηκαν στο βιβλίο «Left for Dead: My Journey Home from Everest» (Αφημένος ως νεκρός: Το ταξίδι μου σπίτι από το Εβερεστ).
Η 16η Μαΐου 2004 ήταν η μέρα που η πρώτη ελληνική αποστολή ανέβηκε στο Έβερεστ. Και ο Γιώργος Βουτυρόπουλος ο πρώτος ανάμεσά τους που, γεμάτος δέος και συγκίνηση, ύψωσε την ελληνική σημαία στα 8.850 μέτρα.