Το Μπολσόι ήταν πάντα κάτι περισσότερο από ένα θέατρο. Επέζησε από τρεις πυρκαγιές, την Οκτωβριανή Επανάσταση και τους βομβαρδισμούς κατά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Είναι η πλέον φημισμένη Ακαδημία στον κόσμο, «Γεννημένη» στη Μόσχα το μακρινό 1776, στεγασμένη πάντα στο ομώνυμο θέατρο στην καρδιά της Μόσχας, αποτελούσε σύμβολο της τσαρικής χλιδής. Το 1917 οι μπολσεβίκοι σκέφτηκαν να ανατινάξουν το, ωστόσο, στην πορεία, άλλαξαν γνώμη και όχι απλά το διατήρησαν αλλά και το μετέτρεψαν σε σύμβολο της σοβιετικής δύναμης. Σήμερα 220 χορευτές και συνολικά 3.000 άνθρωποι εργάζονται στο θρυλικό θέατρο. Ο εξαιρετικά ανταγωνιστικός και απαιτητικός κόσμος του μπαλέτου εκτέθηκε στο ευρύ κοινό μέσω της ταινίας «Μαύρος Κύκνος» που βγήκε στους κινηματογράφους το 2010 και περιέγραφε την παραγωγή της «Λίμνης των Κύκνων».
Οι χορογραφίες που κόβουν την ανάσα, τα εντυπωσιακά άλματα, η λυρική εκφραστικότητα των πειθαρχημένων χορευτών είναι η φωτεινή πλευρά του φημισμένου μπαλέτου. Μόλις τα φώτα σβήσουν, ντελικάτες μπαλαρίνες μεταμορφώνονται σε μαύρους κύκνους και τυραννικοί διευθυντές μπλέκονται σε σκάνδαλα και αντιζηλίες. Η τέχνη ως «υπέρτατη αξία», στον βωμό της οποίας θυσιάζονται συναισθήματα και ανεκπλήρωτοι πόθοι. Η ατομική ιστορία ξεπηδάει μέσα από τον συλλογικό μύθο, ξεσκεπάζοντας την άσχημη αλήθεια πίσω από την όμορφη μάσκα. Η οριστική απώλεια της αθωότητας έχει χαθεί πίσω από τις κουίντες.
Οι πρώτες ρίζες του Bolshoi Ballet εντοπίζονται στη δημιουργία μιας σχολής χορού για ένα ορφανοτροφείο της Μόσχας το 1773. Το 1776 χορευτές από την σχολή κλήθηκαν από τον πρίγκιπα Pyotr Urusov και τον Άγγλο θεατρικό επιχειρηματία Michael Maddox, να γίνουν μέλη του νέου θεατρικού συγκροτήματός τους. Αρχικά παραστάσεις παρουσιάζονταν σε ιδιωτικούς χώρους. Αργότερα απέκτησαν το Θέατρο Petrovsky, το οποίο καταστράφηκε από πυρκαγιές, ανακατασκευάστηκε και αποτελεί το σημερινό Θέατρο Μπολσόι (Bolshoi Theatre). Σε ότι αφορά την πρώιμη ιστορία του Bolshoi Ballet υπάρχουν περιορισμένες πληροφορίες. Παρόλο που ανέβασε πολλά διάσημα μπαλέτα, συγχρόνως πάλεψε για να ανταγωνιστεί τη φήμη του Αυτοκρατορικού Ρωσικού Μπαλέτου (Imperial Russian Ballet) του σημερινού Mariinsky Ballet της Αγίας Πετρούπολης. Μετά το διορισμό του Alexander Gorsky ως Ballet Master το 1900 η εταιρεία άρχισε να αναπτύσσει τη δική της μοναδική ταυτότητα, παρουσιάζοντας νέες εντυπωσιακές παραγωγές ή καθιερωμένα κλασικά μπαλέτα συμπεριλαμβανομένων των: «Don Quixote» (1900), «Coppelia» (1901), «Swan Lake» (1901), «La fille mal Gardée» (1903), «Giselle» (1911), «Le Corsaire» (1912) και «La Bayadère» (1917). Το Bolshoi έχει συνδεθεί με το ξεκίνημα του μπαλέτου «Η Λίμνη των Κύκνων» του Τσαϊκόφσκι, το οποίο έκανε πρεμιέρα το Σάββατο 4 Μαρτίου 1877. Οι Μπολσεβίκοι σκέφτηκαν να το ανατινάξουν μετά την Επανάσταση του 1917. Στην πορεία όμως άλλαξαν γνώμη και κράτησαν το θέατρο ανοιχτό ως σύμβολο της σοβιετικής εξουσίας. Μετά το 1930, η σοβιετική Ρωσία ρίχνει το βάρος της στο Μπολσόι, αξιολογώντας το ως το σημαντικότερο θέατρο. Τα αποτελέσματα δεν θα αργήσουν να φανούν. Λίγο μετά τον πόλεμο αποφοιτούν διάσημοι χορευτές, όπως η Μάγια Πλισέτσκαγια, η Εκατερίνα Μαξίμοβα, ο Βλαντίμιρ Βασίλιεφ. Σύντομα όλη η Δύση θα υποκλιθεί στο ρωσικό στυλ Το ρεπερτόριο του Bolshoi περιλαμβάνει τα μπαλέτα «Η Ωραία Κοιμωμένη» και «Ο Καρυοθραύστης» του Tchaikovsky, «Ζιζέλ» του Adam, «Ρωμαίος και Ιουλιέτα» του Prokofiev και «Σπάρτακος» του Khachaturian. Μετά το θάνατο του Joseph Stalin, οι περιοδείες του Bolshoi σε διεθνές επίπεδο αποτέλεσαν σημαντική πηγή πολιτιστικού γοήτρου και εσόδων με αποτέλεσμα το «Μπαλέτο Bolshoi» να γίνει δημοφιλές στην Δύση. Ωστόσο το Bolshoi υπέφερε από απώλειες λόγω αποστασιοποίησης πολλών χορευτών του. Η πρώτη εμφάνιση στο εξωτερικό έγινε στις 23 Αυγούστου 1979, με τον Alexander Godunov, έπειτα ακολούθησε η παράσταση στις 23 Αυγούστου 1979 με τους Leonid Kozlov και Valentina Kozlova και άλλες εμφανίσεις κατά τα επόμενα χρόνια. Το Bolshoi συνεχίζει τακτικά να περιοδεύει σε άλλες χώρες κατά τη μετά-σοβιετική εποχή.Τα εγκαίνια του ανακαινισμένου θεάτρου Μπολσόι έγιναν στις 28 Οκτωβρίου 2011 με ένα γκαλά με συμμετοχή διεθνών καλλιτεχνών και στη συνέχεια ακολούθησε η όπερα Ρουσλάν και Λιουντμίλα του Γκλίνκα. Η επίσημη ονομασία του πλέον είναι Κρατικό Ακαδημαϊκό Μεγάλο (Μπολσόι) Θέατρο της Ρωσίας.
Η Μάγια Πλισέτσκαγια, η απόλυτη πρίμα μπαλαρίνα, που πήρε το χρίσμα της πρώτης χορεύτριας το 1943, αποκάλυψε στην αυτοβιογραφία της τις ανελέητες ίντριγκες στα παρασκήνια των Μπολσόι και τις απειλές που δέχτηκε από το σοβιετικό καθεστώς. Το 1961 οι Σοβιετικοί τής έδωσαν άδεια και εμφανίστηκε ως καλεσμένη μπαλαρίνα της Όπερας του Παρισιού για να ερμηνεύσει το «Άρρωστο ρόδο» του Ρολάν Πετί, εμπνευσμένο από την αυτοκτονία του απαγορευμένου ποιητή Βλαντίμιρ Μαγιακόφσκι. Η σοβιετική μυστική υπηρεσία παρακολουθεί κάθε βήμα της και δεν διστάζει να εκτοξεύσει απειλές σε περίπτωση που κάποιο αστέρι της αυτομολήσει στη Δύση. Στη δεύτερη περιοδεία της στο εξωτερικό, το 1962, η Μάγια θα εντυπωσιάσει το κοινό και θα λάβει μια πανέμορφη ανθοδέσμη από ανώνυμο θαυμαστή της. Ένας πράκτορας θα την επισκεφτεί στο καμαρίνι της. «Καθώς μύριζε τα τριαντάφυλλα της ανθοδέσμης, με ρώτησε τι θα έκανα αν μου έστελνε λουλούδια ο Νουρέγιεφ που ακουγόταν ότι βρισκόταν στη Νέα Υόρκη. Ένας έντονος φόβος άρχισε να με διακατέχει» γράφει η Μάγια, η οποία προτίμησε να υπομένει την πείνα και να ζει με τα πέντε δολάρια την ημέρα που πλήρωνε το Μπολσόι για τα εκτός έδρας στους καλλιτέχνες που περιόδευαν στο εξωτερικό.
Δομή της εταιρείας
Σήμερα το Bolshoi Ballet παραμένει ένα από τα σημαντικότερα συγκροτήματα μπαλέτου στον κόσμο όντας παράλληλα το μεγαλύτερο, με περίπου 220 χορευτές. Πράγματι, το ίδιο το όνομα του «Bolshoi» σημαίνει «μεγάλο» στα ρωσικά. Η εταιρεία λειτουργεί έχοντας ένα ιεραρχικό σύστημα, παρόμοιο με αυτό που έχουν και άλλες κορυφαίες εταιρείες μπαλέτου της Ευρώπης. Έτσι οι ανώτεροι χορευτές ανήκουν στο επίπεδο των principals (κορυφαίοι χορευτές) και σε φθίνουσα σειρά σπουδαιότητας υπάρχουν τα εξής επίπεδα: leading soloists, firsts soloists, soloists και το corps de ballet. Λόγω του μεγέθους της, η εταιρεία λειτουργεί με δύο θιάσους corps de ballet.
Ύφος παραστάσεων Bolshoi Ballet
Το ύφος των παραστάσεων του Bolshoi Ballet, συνήθως χαρακτηρίζεται ως πολύχρωμο και τολμηρό που συνδυάζει την τεχνική αρτιότητα με την εκφραστικότητα και την δραματική ένταση. Αυτό το στυλ συνήθως αποδίδεται στον Alexander Gorsky. Επίσης το Bolshoi ιστορικά λέγεται ότι βρίσκεται σε μια αντιπαλότητα με το Mariinsky Ballet της Αγίας Πετρούπολης. Και οι δύο εταιρείες μπαλέτου έχουν αναπτύξει πολύ διαφορετικά στυλ χορού: το Bolshoi έχει μια πιο πολύχρωμη και τολμηρή προσέγγιση, ενώ το Mariinsky συνδέεται με ένα καθαρό και εκλεπτυσμένο κλασικισμό.
Σήμερα το Bolshoi Ballet παραμένει ένα από τα σημαντικότερα συγκροτήματα μπαλέτου στον κόσμο όντας παράλληλα το μεγαλύτερο, με περίπου 220 χορευτές. Πράγματι, το ίδιο το όνομα του «Bolshoi» σημαίνει «μεγάλο» στα ρωσικά. Η εταιρεία λειτουργεί έχοντας ένα ιεραρχικό σύστημα, παρόμοιο με αυτό που έχουν και άλλες κορυφαίες εταιρείες μπαλέτου της Ευρώπης. Έτσι οι ανώτεροι χορευτές ανήκουν στο επίπεδο των principals (κορυφαίοι χορευτές) και σε φθίνουσα σειρά σπουδαιότητας υπάρχουν τα εξής επίπεδα: leading soloists, firsts soloists, soloists και το corps de ballet. Λόγω του μεγέθους της, η εταιρεία λειτουργεί με δύο θιάσους corps de ballet.
Ύφος παραστάσεων Bolshoi Ballet
Το ύφος των παραστάσεων του Bolshoi Ballet, συνήθως χαρακτηρίζεται ως πολύχρωμο και τολμηρό που συνδυάζει την τεχνική αρτιότητα με την εκφραστικότητα και την δραματική ένταση. Αυτό το στυλ συνήθως αποδίδεται στον Alexander Gorsky. Επίσης το Bolshoi ιστορικά λέγεται ότι βρίσκεται σε μια αντιπαλότητα με το Mariinsky Ballet της Αγίας Πετρούπολης. Και οι δύο εταιρείες μπαλέτου έχουν αναπτύξει πολύ διαφορετικά στυλ χορού: το Bolshoi έχει μια πιο πολύχρωμη και τολμηρή προσέγγιση, ενώ το Mariinsky συνδέεται με ένα καθαρό και εκλεπτυσμένο κλασικισμό.
Κάποιοι θεωρούν τα Μπολσόι εθνικό θησαυρό των Ρώσων κι έναν από τους καλύτερους πρέσβεις τους. Είναι, όμως, πάντοτε καλό να ταυτίζεται ένας ολόκληρος καλλιτεχνικός οργανισμός με την κοινωνικοπολιτική πορεία και εξέλιξη μιας χώρας; Τα τελευταία χρόνια, Ρωσία και Μπολσόι διανύουν βίους παράλληλους. Οι επικριτές τους υποστηρίζουν πως, στην εμμονή τους να κρατήσουν αναμμένη τη φλόγα του κλασικού χορού, έχασαν μια ολόκληρη χορευτική επανάσταση που πραγματοποιήθηκε στον υπόλοιπο κόσμο. Οι υποστηρικτές τους λένε πως η αψεγάδιαστη τεχνική, ο λυρισμός και η εξειδίκευση είναι εκείνα που τους κράτησαν στην πρώτη γραμμή επί δεκαετίες
Η Βαβυλωνία των Μπολσόι: Ίντριγκες, σκάνδαλα, διαφθορά, θανάσιμο μίσος
Είναι το πετράδι του στέμματος της ρώσικης τέχνης. Είναι το πιο διάσημο μπαλέτο στον κόσμο. Είναι μια Βαβυλωνία. Είναι ένα θέατρο γεμάτο δράματα. Η ιστορία του θεάτρου Μπολσόι είναι η μεγάλη ιστορία του παρασκηνίου της τέχνης. Έχουν χυθεί τόνοι μελάνι, έχουν ακουστεί απίστευτες κατηγορίες για διαφθορά, προνομιακή μεταχείριση, τραυματισμούς. Όλα αυτά συνοδεύουν ένα και μοναδικό μύθο: το να επιβιώσεις σε αυτό το μπαλέτο είναι κάτι αδιανόητα σκληρό. Ένα κομμάτι αυτής της σκληρής ιστορίας έγινε ταινία. O Nick Read και ο Mark Franchetti καταγράφουν τον κόσμο των Μπολσόι, έναν μικρόκοσμο της ρωσικής κοινωνίας στην πιο κρίσιμη ίσως χρονιά της ιστορίας του. Την σαιζόν 2013-2014. Ήταν τότε που συνέβη ένα από τα πιο συγκλονιστικά γεγονότα στην ιστορία του χορού. Οι σκηνοθέτες είχαν ήδη αρχίσει το ντοκιμαντέρ τους, όταν τραυματίστηκε ο διευθυντής των μπαλέτων Μπολσόι Σεργκέι Φιλίν, από επίθεση με οξύ. Στον Φιλίν επιτέθηκε μασκοφόρος δράστης έξω από το σπίτι του στο κέντρο της Μόσχας προκαλώντας του εγκαύματα τρίτου βαθμού στο πρόσωπο και στο λαιμό. Οι γιατροί αγωνίστηκαν να σώσουν την όραση του 4 χορογράφου και διευθυντή των Μπολσόι. Η μητέρα του δήλωσε ότι ο γιός της δεχόταν τηλεφωνικές απειλές τον τελευταίο μήνα και πως εκείνη ξέρει ποιος του επιτέθηκε. «Ξέρω ποιος είναι και θα το πώ σίγουρα στις αρχές,» είπε. Η εκπρόσωπος των Μπολσόι Κατερίνα Νοβίκοβα δήλωσε ότι τα ελαστικά του αυτοκινήτου του Φιλίν είχαν χαραχθεί πολλές φορές το τελευταίο διάστημα και ότι είχαν παραβιαστεί τα μέιλ και η σελίδα του στο Facebook, προκειμένου να διαρρεύσουν πληροφορίες που θα τον δυσφημούσαν. Εκείνη την εποχή, πολλοί χορευτές είχαν διαμαρτυρηθεί για την σκληρή και άδικη συμπεριφορά του Φιλίν, ενώ ο Anatoly Iskanov, γενικός διευθυντής του Μπολσόι, δήλωνε ότι η αστυνομία πρέπει να ψάξει τον δράστη ανάμεσα σε «όσους ήθελαν να βλάψουν το θέατρο».
Είναι το πετράδι του στέμματος της ρώσικης τέχνης. Είναι το πιο διάσημο μπαλέτο στον κόσμο. Είναι μια Βαβυλωνία. Είναι ένα θέατρο γεμάτο δράματα. Η ιστορία του θεάτρου Μπολσόι είναι η μεγάλη ιστορία του παρασκηνίου της τέχνης. Έχουν χυθεί τόνοι μελάνι, έχουν ακουστεί απίστευτες κατηγορίες για διαφθορά, προνομιακή μεταχείριση, τραυματισμούς. Όλα αυτά συνοδεύουν ένα και μοναδικό μύθο: το να επιβιώσεις σε αυτό το μπαλέτο είναι κάτι αδιανόητα σκληρό. Ένα κομμάτι αυτής της σκληρής ιστορίας έγινε ταινία. O Nick Read και ο Mark Franchetti καταγράφουν τον κόσμο των Μπολσόι, έναν μικρόκοσμο της ρωσικής κοινωνίας στην πιο κρίσιμη ίσως χρονιά της ιστορίας του. Την σαιζόν 2013-2014. Ήταν τότε που συνέβη ένα από τα πιο συγκλονιστικά γεγονότα στην ιστορία του χορού. Οι σκηνοθέτες είχαν ήδη αρχίσει το ντοκιμαντέρ τους, όταν τραυματίστηκε ο διευθυντής των μπαλέτων Μπολσόι Σεργκέι Φιλίν, από επίθεση με οξύ. Στον Φιλίν επιτέθηκε μασκοφόρος δράστης έξω από το σπίτι του στο κέντρο της Μόσχας προκαλώντας του εγκαύματα τρίτου βαθμού στο πρόσωπο και στο λαιμό. Οι γιατροί αγωνίστηκαν να σώσουν την όραση του 4 χορογράφου και διευθυντή των Μπολσόι. Η μητέρα του δήλωσε ότι ο γιός της δεχόταν τηλεφωνικές απειλές τον τελευταίο μήνα και πως εκείνη ξέρει ποιος του επιτέθηκε. «Ξέρω ποιος είναι και θα το πώ σίγουρα στις αρχές,» είπε. Η εκπρόσωπος των Μπολσόι Κατερίνα Νοβίκοβα δήλωσε ότι τα ελαστικά του αυτοκινήτου του Φιλίν είχαν χαραχθεί πολλές φορές το τελευταίο διάστημα και ότι είχαν παραβιαστεί τα μέιλ και η σελίδα του στο Facebook, προκειμένου να διαρρεύσουν πληροφορίες που θα τον δυσφημούσαν. Εκείνη την εποχή, πολλοί χορευτές είχαν διαμαρτυρηθεί για την σκληρή και άδικη συμπεριφορά του Φιλίν, ενώ ο Anatoly Iskanov, γενικός διευθυντής του Μπολσόι, δήλωνε ότι η αστυνομία πρέπει να ψάξει τον δράστη ανάμεσα σε «όσους ήθελαν να βλάψουν το θέατρο».
Τελικά, συνελήφθη και καταδικάστηκε σε εξαετή κάθειρξη ο πρώτος χορευτής των Μπολσόι Πάβελ Ντμιτριτσένκο. Ο Φιλίν έμεινε σχεδόν τυφλός. Δεν ήταν η αρχή. Ήταν μόνο η αφορμή για να ξεδιπλωθούν για άλλη μια φορά τα πάθη, οι δολοπλοκίες και τα σκάνδαλα μεταξύ των μελών του διάσημου μπαλέτου. Η απόπειρα δολοφονίας του Φιλίν ήρθε να προστεθεί σε ένα θλιβερό γαΐτανάκι. Όλα έδειχναν ότι στα Μπολσόι υπάρχει ένας κατήφορος που δεν έχει τελειωμό. Τα σκάνδαλα άρχισαν λίγα χρόνια νωρίτερα με την περίφημη ανακατασκευή του ιστορικού θεάτρου. Σύμφωνα με υπολογισμούς οι εργασίες στοίχισαν γύρω στα 500 εκ. ευρώ. Στη συνέχεια η πρώτη μπαλαρίνα Σβετλάνα Ζαχάροβα και παγκόσμιο αστέρι του κλασικού χορού βλέπει το όνομά της εκτός διανομής και κατηγορεί ευθέως το διευθυντή των Μπολσόι για αποκλεισμό. Αμέσως μετά, έρχεται ένα ακόμα πλήγμα. Μια ακόμα χορεύτρια η Anastasia Volochkova αποκαλύπτει στην τηλεόραση του BBC ότι οι σολίστ του μπαλέτου πιέζονταν αφόρητα από τους ιθύνοντες να ακολουθήσουν τους καλούς πελάτες και χορηγούς στην κρεβατοκάμαρα, αλλιώς μεγάλο ρόλο δε θα έβλεπαν ποτέ. «Είναι ένα μεγάλο μπουρδέλο που αναγκάζει τις μπαλαρίνες να κοιμούνται με ισχυρούς παράγοντες» καταγγέλλει. Η Volochkova υποστήριξε ότι όταν ρώτησε τον γενικό διευθυντή των μπαλέτων Ανατόλι Iksanov « τι θα συμβεί αν αρνηθούμε» εκείνος απάντησε ότι δεν θα μπορούν να πάνε περιοδεία ή ακόμη και να εμφανιστούν σε παραστάσεις. «Τα κορίτσια καλούνταν ένα-ένα από τον υπεύθυνο ο οποίος τους εξηγούσε ότι όταν πρόκειται για κομματικό ή οικονομικά ισχυρό παράγοντα, ή τα μέλη του Δ.Σ. του θεάτρου, τότε τα κορίτσια θα έπρεπε να πηγαίνουν στον κρεβάτι μαζί τους. Ισχυρίστηκε ακόμη ότι οι πιέσεις αυτές είναι πολύ εντονότερες τώρα από ότι πριν από 12 χρόνια, όταν εκείνη απολύθηκε από τα μπαλέτα. Η Volochkova, είχε απολυθεί επειδή θεωρήθηκε παχιά για τα στάνταρ του μπαλέτου. «Δεν σχολιάζω βρωμιές και ασυναρτησίες», δήλωσε ο γενικός διευθυντής των μπαλέτων, Anatoly Iksanov. Ο κόσμος του χορού μιλάει για ένα πρωτοφανές κύμα εξόδου των χορευτών από τα Μπολσόι. Τα αστέρια του, ψάχνουν την τύχη τους στις μεγάλες σκηνές του κόσμου. Όμως τα Μπολσόι πάντα και περισσότερο από οτιδήποτε άλλο είναι το μπραντ που αντιπροσωπεύει τη Ρωσία. Περισσότερο και από τα καλάσνικοφ. Στο χορό δεν υπάρχει πιο προηγμένο "όπλο".
Οι σκηνοθέτες του ντοκιμαντέρ κατάφεραν να κερδίσουν την εμπιστοσύνη του Βλαντιμίρ Ουρίν, ο οποίος έγινε γενικός διευθυντής του Μπαλέτου Μπολσόι στον απόηχο της επίθεσης στον Φιλίν. Ήταν διορισμένος από την κυβέρνηση και έπρεπε να καθαρίσει τον «κόπρο του Αυγεία». Οι σχέσεις Ουρίν και Φιλίν χαρακτηρίζονται από μια λέξη: «Σιβηρία». Οι δυο τους δούλεψαν μαζί στο θέατρο Στανισλάφσκι. Ο Φιλίν όχι μόνο τους εγκατέλειψε χωρίς προειδοποίηση για να πάει στα Μπολσόι, αλλά πήρε και μερικούς χορευτές από τα Στανισλάφσκι. Για τον Ουρίν αυτό σήμαινε προσωπική προδοσία. Όταν επέστρεψε ο Φιλίν μετά τη νοσηλεία του στα μπαλέτα, η ένταση μεταξύ τους ήταν παραπάνω από εμφανής. Όμως ο Ουρίν, όπως καταγράφεται και στο ντοκιμαντέρ, είχε πάρει απόφαση να βάλει ένα τέλος στις αδιαφανείς διαδικασίες και τις έχθρες. Οι δημιουργοί του ντοκιμαντέρ βεβαίως, ισχυρίζονται ότι δεν βρήκαν κανένα στοιχείο σεξουαλικής παρατυπίας ή διαφθοράς, όπως τα κατήγγειλε ο Ντμιτριτσένκο στη δίκη του. Οι φήμες ήταν πολύ δύσκολο να επιβεβαιωθούν on camera. Και το ντοκιμαντέρ θα μπορούσε να μην είχε γίνει ποτέ. Άλλωστε είναι ένα πορτρέτο του μπαλέτου και όχι μια σάτιρα για τη διαφθορά στο εσωτερικό της Ρωσίας στο σύνολό της, λένε οι δημιουργοί του. Οι χορευτές στα Μπολσόι γεννιούνται και συχνά γερνάνε μέσα στο ίδιο γοητευτικό, αλλά και επικίνδυνο περιβάλλον. Ζουν σε ένα μικρόκοσμο γεμάτο μαύρους κύκνους, τριμμένα γυαλιά στις πουέντ, καρφίτσες στις τουτού, παράνομους έρωτες και φόβο. Το ταλέντο που τους οδηγεί εκεί, είναι το ίδιο που τους εγκλωβίζει για μια ολόκληρη ζωή. Δεν είναι τυχαίο ότι το αποκαλούν νεκροταφείο τους. Είναι το μέρος που γεννιούνται οι ελπίδες τους και θάβονται τα όνειρά τους μέσα σε έναν σκληρό ανταγωνισμό με τα όρια της σωματικής τους δυνατότητας να φτάνουν το εξωπραγματικό. Τα Μπολσόι είναι το παλάτι στο οποίο θανατώνονται οι αδύναμοι, οι λιγότερο ευέλικτοι, οι λιγότερο τέλειοι. Είναι το παλάτι του πόνου και της μοναξιάς. Το σκάνδαλο του Φιλίν, κατά ειρωνικό τρόπο αύξησε παρά μείωσε το ενδιαφέρον για τα Μπολσόι. Ο κόσμος που παρακολουθεί το χορό τρελαίνεται με τις δραματικές ιστορίες και τις ίντριγκες, λατρεύει ταινίες σαν τον Μαύρο Κύκνο του Ντάρεν Αρονόφσκι, θέλει να βλέπει από την κλειδαρότρυπα τα παρασκήνια μιας ζωής που είναι τόσο δραματική, τρομακτική και περιπετειώδης όσο μια ταινία.Ίσως και περισσότερο.
Η δυσάρεστη, άσχημη πλευρά του μπαλέτου έρχεται στο φως μέσα από ένα ντοκιμαντέρ που είναι ο Μαύρος Κύκνος μιας καθόλου fiction πραγματικότητας. Ο σωματικός πόνος, οι χαμηλοί μισθοί, οι ημερομηνίες λήξεις, τα πάθη και τα μίση είναι η θεματική του "Bolshoi Babylon" που σύμφωνα με δημοσιεύματα της Αμερικής δεν αναδεικνύει τον Φιλίν ως μάρτυρα. Αντίθετα, φλερτάρει με την αντικειμενικότητα αφού σύμφωνα με πολλούς χορευτές που μιλάνε μπροστά και πίσω από την κάμερα του Μαρκ Φραντσέτι ο Φιλίν ήταν ένας άντρας σκληρός, ένας άντρας που βρισκόταν συνεχώς σε αντιμαχία με τον γενικό διευθυντή των Μπολσόι Βλαντιμίρ Ούριν. Μόνο ένας από τους δύο θα μπορούσε να κάνει κουμάντο σε αυτή τη λίμνη των κύκνων.