«Κάθε φορά που μια χώρα αποκτάει κάτι, σύντομα και μια άλλη το αποκτάει. Μια χώρα αποκτάει το ραντάρ, αλλά σύντομα το έχουν όλες. Μία αποκτάει έναν καινούργιο τύπο μηχανής ή αεροπλάνου, μετά μια άλλη τον έχει. Αλλά οι Ιάπωνες έχουν τους Καμικάζι, και κανένας άλλος δεν θα τους αποκτήσει, επειδή κανένας άλλος δεν είναι φτιαγμένος σαν αυτούς.»Τζον Θατς, καπετάνιος
Το 1281 ο Κούμπλαϊ-Καν επιτέθηκε στην Ιαπωνία με κινεζο-μογγολικό στόλο εκατό χιλιάδων πολεμιστών. Οι Ιάπωνες ήταν αντιμέτωποι με σίγουρη ήττα, και το μόνο που τους έσωσε ήταν μια θύελλα που διασκόρπισε τον αντίπαλο στόλο. Αυτός ο θεϊκός άνεμος (κάμι = θεός, κάζε = άνεμος) θεωρήθηκε ότι στάλθηκε από την θεά του ήλιου, Αματεράσου, η λατρεία της οποίας πήρε ξεχωριστή σημασία στον κόσμο της σιντοϊστικής θρησκείας. Ο Καπετάνιος Οκαμούρα σίγουρα είχε στο μυαλό του αυτό το περιστατικό, που διδάσκονταν όλοι οι Ιάπωνες στο σχολείο, όταν πρότεινε την ίδρυση του Σώματος Ειδικής Επίθεσης, που αργότερα έγινε γνωστό σαν Σώμα Καμικάζι
Ιούνιος 1944. Μετά από ακόμη μία μάχη μεταξύ Ιαπώνων και Αμερικανών στις νήσους Μαριάννες, δύο ιάπωνες πιλότοι δήλωσαν, όταν τους τελείωσαν οι σφαίρες, ότι θα πέσουν με τα αεροπλάνα τους πάνω στα αμερικανικά βομβαρδιστικά. Η πράξη τους τους επιδοκιμάστηκε από τους συμπολεμιστές τους αν και οι ίδιοι δεν ζούσαν πια για να διαπιστώσουν πόσο μεγάλη απήχηση είχε η θυσία τους. Εξαιτίας τους όμως, ο ιάπωνας πλοίαρχος Ειικίρο Γιο διατύπωσε μια πρωτότυπη ιδέα. Τη δημιουργία ενός σώματος πιλότων που όταν θα «άδειαζαν» από βόμβες, θα έριχναν τα αεροπλάνα τους πάνω σε εχθρικά πλοία. Η ιδέα αυτή αποτέλεσε τη γέννηση των Καμικάζι, αν και ο πλοίαρχος Γιο πέθανε λίγες μέρες μετά από την υποβολή της πρότασής του στο Γενικό Επιτελείο. Η ονομασία τους Καμικάζι σημαίνει Θείος Άνεμος. Ο προσδιορισμός αυτός προέκυψε από ένα ιστορικό γεγονός. Το 1281 όταν η Ιαπωνία δέχθηκε επίθεση από τον κινεζο-μογγολικό στόλο, ένας τυφώνας διέλυσε τους εισβολείς. Η λατρεία για τον θεό των ανέμων, Ίσε, έλαβε εξέχουσα θέση στην ιαπωνική θρησκεία. Έτσι ονόμασαν και την τελευταία προσπάθεια να ισορροπήσουν την υπεροχή των Αμερικάνων στον μεταξύ τους πόλεμο....
Ενώ η δυτική ηθική (και οι δυτικές θρησκείες) παρουσιάζει την αυτοκτονία σαν μια απεχθή πράξη, που μόνο σπάνια συγχωρείται, στην Ιαπωνία διδάσκεται το αντίθετο. Οι Ιάπωνες διδάσκονταν ότι όφειλαν να μην πιαστούν αιχμάλωτοι, και οι στρατιώτες, οι αξιωματικοί, ακόμα και οι πολίτες, έμεναν σκόπιμα στο σκοτάδι όσον αφορά τις διεθνείς συμφωνίες για τους αιχμαλώτους πολέμου, οπότε αν μια μάχη χανόταν, ο Ιάπωνας όφειλε να αυτοκτονήσει ή να σκοτωθεί από τον εχθρό. Οι Αμερικάνοι και οι Σοβιετικοί παρουσιάζονταν από την προπαγάνδα σαν τέρατα, που θα βίαζαν τις γυναίκες και θα σκότωναν τα παιδιά μαζί με τους υπόλοιπους Ιάπωνες. Δεν ήταν μόνο οι πιλότοι καμικάζι, αλλά και άλλοι στρατιώτες που έκαναν επιθέσεις αυτοκτονίας, κρατώντας μια ενεργή χειροβομβίδα και ορμώντας πάνω σε τανκ, σίγουροι ότι θα σκοτωθούν.
Η πρώτη επίθεση Καμικάζι
Οργανωτής των πρώτων τμημάτων Καμικάζι ήταν ο αντιναύαρχος Τακιγίρο Ονίσι. Γνώριζε ότι η Ιαπωνία είχε μείνει πίσω στον εξοπλισμό της και τότε ενέκρινε την πρόταση του Γιο. Ο πρώτος στόλος επιτέθηκε στη μοίρα του ναύαρχου Σπραίγκ στις 10.40 της 21ης Οκτωβρίου. Λίγες μέρες μετά τον διορισμό του Ονίσι, στις 15 Οκτωβρίου, πραγματοποιήθηκε η πρώτη πτήση αυτοκτονίας, του υποναύαρχου Μασαφούνι Αρίμα. Καθώς έβλεπε την υπεροχή του εχθρού στην επίθεση στις Φιλιππίνες, ο Ονίσι αντιλήφθηκε ότι οι δυνάμεις του ήταν ανεπαρκείς και αποφάσισε να θέσει σε εφαρμογή το σχέδιο του Ότα. Τα αεροπλάνα των καμικάζι λέγονταν τορπίλες Όκα. Ο Ονίσι έθεσε στους χειριστές το ερώτημα: «Προτιμάτε να πεθάνετε μαχόμενοι ένας εναντίον δέκα χωρίς την ελάχιστη ελπίδα επιτυχίας ή να πεθάνετε βυθίζοντας ο καθένας σας ένα εχθρικό πλοίο;» Οι πιλότοι διάλεξαν ο δρόμο της θυσίας και τότε δημιουργήθηκε το σώμα των «Σιμπού», των πιλότων που πετούσαν προς το θάνατο.
Η τεχνική της επίθεσης
Η τεχνική της επίθεσης ήταν απλή. Το αεροπλάνο, συνήθως ένα μονοκινητήριο τύπου “Zero”, ήταν γεμάτο με εκρηκτικά. Όταν έφτανε σε απόσταση ενός χιλιομέτρου από τον στόχο ξεκινούσε ταχύτατη πορεία, παράλληλα με τη θάλασσα. Τις περισσότερες φορές όμως δεν έβρισκε στόχο αλλά ανατινάζονταν από τα πυρά του αεροπλανοφόρου. Άλλες φορές ο Καμικάζι κατάφερνε να ρίξει το αεροπλάνο του στα πλευρά, στο κατάστρωμα ή στη γέφυρα του αμερικανικού στόχου. Προκαλούσε έτσι αλυσιδωτές εκρήξεις με αποτέλεσμα τον θάνατο αμερικάνων ναυτών. Οι επιτυχίες όμως ήταν ελάχιστες....
Οργανωτής των πρώτων τμημάτων Καμικάζι ήταν ο αντιναύαρχος Τακιγίρο Ονίσι. Γνώριζε ότι η Ιαπωνία είχε μείνει πίσω στον εξοπλισμό της και τότε ενέκρινε την πρόταση του Γιο. Ο πρώτος στόλος επιτέθηκε στη μοίρα του ναύαρχου Σπραίγκ στις 10.40 της 21ης Οκτωβρίου. Λίγες μέρες μετά τον διορισμό του Ονίσι, στις 15 Οκτωβρίου, πραγματοποιήθηκε η πρώτη πτήση αυτοκτονίας, του υποναύαρχου Μασαφούνι Αρίμα. Καθώς έβλεπε την υπεροχή του εχθρού στην επίθεση στις Φιλιππίνες, ο Ονίσι αντιλήφθηκε ότι οι δυνάμεις του ήταν ανεπαρκείς και αποφάσισε να θέσει σε εφαρμογή το σχέδιο του Ότα. Τα αεροπλάνα των καμικάζι λέγονταν τορπίλες Όκα. Ο Ονίσι έθεσε στους χειριστές το ερώτημα: «Προτιμάτε να πεθάνετε μαχόμενοι ένας εναντίον δέκα χωρίς την ελάχιστη ελπίδα επιτυχίας ή να πεθάνετε βυθίζοντας ο καθένας σας ένα εχθρικό πλοίο;» Οι πιλότοι διάλεξαν ο δρόμο της θυσίας και τότε δημιουργήθηκε το σώμα των «Σιμπού», των πιλότων που πετούσαν προς το θάνατο.
Η τεχνική της επίθεσης
Η τεχνική της επίθεσης ήταν απλή. Το αεροπλάνο, συνήθως ένα μονοκινητήριο τύπου “Zero”, ήταν γεμάτο με εκρηκτικά. Όταν έφτανε σε απόσταση ενός χιλιομέτρου από τον στόχο ξεκινούσε ταχύτατη πορεία, παράλληλα με τη θάλασσα. Τις περισσότερες φορές όμως δεν έβρισκε στόχο αλλά ανατινάζονταν από τα πυρά του αεροπλανοφόρου. Άλλες φορές ο Καμικάζι κατάφερνε να ρίξει το αεροπλάνο του στα πλευρά, στο κατάστρωμα ή στη γέφυρα του αμερικανικού στόχου. Προκαλούσε έτσι αλυσιδωτές εκρήξεις με αποτέλεσμα τον θάνατο αμερικάνων ναυτών. Οι επιτυχίες όμως ήταν ελάχιστες....
Ο ναύαρχος Ονίσι, ο «πατέρας των καμικάζι», μετά την παράδοση της Ιαπωνίας, που σημάδεψε τη λήξη του 2ου Παγκοσμίου Πολέμου, αυτοκτόνησε με τον παραδοσιακό τρόπο των σαμουράι (σεπούκου/χαρακίρι). Στο σημείωμα που άφησε ευχαρίστησε τους πιλότους για τις ηρωικές τους πράξεις, εξέφρασε την απολογία του για τον ρόλο του που οδήγησε στον, άσκοπο τελικά, θάνατό τους, και παρότρυνε τους νέους Ιάπωνες να εργαστούν για να ξαναχτίσουν τη χώρα και να ζήσουν ειρηνικά. Ο θάνατός του κράτησε 15 ώρες. Από τον Οκτώβριο του 1944 και μέχρι το τέλος του Πολέμου, σκοτώθηκαν 3.860 καμικάζι (μέχρι και 17χρονοι), με μόνο το 19% αυτών να καταφέρνουν να χτυπήσουν τον στόχο τους. Πάνω από 30 Αμερικάνικα πλοία βυθίστηκαν, περίπου 400 δέχτηκαν βλάβες και 5.000 ναύτες ήταν τα θύματά τους.
Τα αεροπλάνα που χρησιμοποιήθηκαν
Κατασκευάσθηκαν αεροπλάνα ειδικά για τις αποστολές αυτοκτονίας. Τα αεροσκάφη ήταν ένα είδος ιπτάμενης τορπίλης με βραχύτατα πτερύγια. Έφεραν εκρηκτικές ύλες και ο θαλαμίσκος του πιλότου βρισκόταν πιο πίσω από τα συνηθισμένα βομβαρδιστικά. Σχεδιαστής τους ήταν ο υποπλοίαρχος Ότα, ένας από τους πρώτους εθελοντές καμικάζι. Κατασκευάσθηκαν συγκεκριμένα 135 ιπτάμενες τορπίλες. Σε απόσταση είκοσι χιλιομέτρων από τον στόχο και με ταχύτητα 650 έως 900 χιλιόμετρα την ώρα, το βομβαρδιστικό απαγκιστρωνόταν από τον σχηματισμό του και κατευθύνονταν προς το αμερικανικό πλοίο. Όμως, η θυσία ήταν μάταιη, αφού οι Αμερικάνοι τους κατέρριπταν πριν από την πρόσκρουση στο πλοίο τους.
H προετοιμασία του Καμικάζι
Πριν την αναχώρηση για την πτήση αυτοκτονίας ο Καμικάζι έδενε στο μέτωπό του το «χασαμάκι», μια λευκή υφασμάτινη λωρίδα που συμβόλιζε το πνεύμα της θυσίας. Έπινε ένα φλιτζάνι «σακέ» και αποχαιρετούσε τους συναδέλφους του. Μαζί του πολλές φορές κρατούσε ένα ξίφος σαμουράι και ένα παιχνίδι των παιδιών του. Όταν πια ήταν έτοιμος προς αναχώρηση ο διοικητής του του προσέφερε μια ανθοδέσμη. Η πράξη αυτή θεωρούνταν τιμητική, καθώς έδειχνε πίστη για τη νίκη της πατρίδας. Πολλοί Καμικάζι είχαν και οικογένειες. Αρκετοί όμως ήταν και αυτοί που δεν πίστεψαν την προπαγάνδα του κράτους. Ωστόσο, αναγκάστηκαν να αυτοκτονήσουν με τα αεροπλάνα τους. Εκεί καταπατήθηκε η εθελοντική συμμετοχή. Ο ιαπωνικός λαός αποδέχθηκε γρήγορα την ύστατη λύση του στρατού. Η οργάνωση απλώθηκε σε όλους τους αεροναυτικούς σταθμούς. Ολόκληρες μονάδες διατάχθηκαν να πραγματοποιήσουν πτήσεις αυτοκτονίας....
Κατασκευάσθηκαν αεροπλάνα ειδικά για τις αποστολές αυτοκτονίας. Τα αεροσκάφη ήταν ένα είδος ιπτάμενης τορπίλης με βραχύτατα πτερύγια. Έφεραν εκρηκτικές ύλες και ο θαλαμίσκος του πιλότου βρισκόταν πιο πίσω από τα συνηθισμένα βομβαρδιστικά. Σχεδιαστής τους ήταν ο υποπλοίαρχος Ότα, ένας από τους πρώτους εθελοντές καμικάζι. Κατασκευάσθηκαν συγκεκριμένα 135 ιπτάμενες τορπίλες. Σε απόσταση είκοσι χιλιομέτρων από τον στόχο και με ταχύτητα 650 έως 900 χιλιόμετρα την ώρα, το βομβαρδιστικό απαγκιστρωνόταν από τον σχηματισμό του και κατευθύνονταν προς το αμερικανικό πλοίο. Όμως, η θυσία ήταν μάταιη, αφού οι Αμερικάνοι τους κατέρριπταν πριν από την πρόσκρουση στο πλοίο τους.
H προετοιμασία του Καμικάζι
Πριν την αναχώρηση για την πτήση αυτοκτονίας ο Καμικάζι έδενε στο μέτωπό του το «χασαμάκι», μια λευκή υφασμάτινη λωρίδα που συμβόλιζε το πνεύμα της θυσίας. Έπινε ένα φλιτζάνι «σακέ» και αποχαιρετούσε τους συναδέλφους του. Μαζί του πολλές φορές κρατούσε ένα ξίφος σαμουράι και ένα παιχνίδι των παιδιών του. Όταν πια ήταν έτοιμος προς αναχώρηση ο διοικητής του του προσέφερε μια ανθοδέσμη. Η πράξη αυτή θεωρούνταν τιμητική, καθώς έδειχνε πίστη για τη νίκη της πατρίδας. Πολλοί Καμικάζι είχαν και οικογένειες. Αρκετοί όμως ήταν και αυτοί που δεν πίστεψαν την προπαγάνδα του κράτους. Ωστόσο, αναγκάστηκαν να αυτοκτονήσουν με τα αεροπλάνα τους. Εκεί καταπατήθηκε η εθελοντική συμμετοχή. Ο ιαπωνικός λαός αποδέχθηκε γρήγορα την ύστατη λύση του στρατού. Η οργάνωση απλώθηκε σε όλους τους αεροναυτικούς σταθμούς. Ολόκληρες μονάδες διατάχθηκαν να πραγματοποιήσουν πτήσεις αυτοκτονίας....
Λόγω της υποστήριξης που είχαν οι αποστολές κανείς πιλότος δε μπορούσε να αρνηθεί τη θυσία του που ταίριαζε και με την νοοτροπία του ιαπωνικού λαού. Δεν είναι τυχαίο ότι ποτέ δεν έχουμε διαβάσει τι έλεγαν οι μητέρες των πιλότων, που σε οποιαδήποτε άλλη χώρα θα είχαν ξεσηκωθεί. Στη συνέχεια, «η υπέρτατη πράξη», όπως την χαρακτήριζαν, πέρασε από τις ένοπλες δυνάμεις στα πανεπιστήμια. Οι νεαροί φοιτητές προσήλθαν να καταταγούν στους Καμικάζι. Η πρακτική των καμικάζι κράτησε οχτώ μήνες. Τα στατιστικά δείχνουν πόσο αποτελεσματική ήταν η πρακτική τους. Περίπου 4.000 Καμικάζι σκοτώθηκαν υπέρ της Ιαπωνίας την περίοδο 1944 – 1945. Ποσοστό μικρότερο του 20% πέτυχε το στόχο του. Πάνω από 30 αμερικανικά πλοία βυθίστηκαν και περίπου 400 υπέστησαν βλάβες. Οι Αμερικανοί είχαν 5.000 θύματα. Μετά το τέλος του πολέμου και την ήττα της Ιαπωνίας, ο «πατέρας των Καμικάζι», ο Ονίσι, αυτοκτόνησε με σεπούκου. Έκανε δηλαδή χαρακίρι». Στο σημείωμα που άφησε ευχαρίστησε τους πιλότους του και απολογήθηκε για τον άσκοπο, τελικά, θάνατο τους. Όλοι πέθαναν με την ψευδαίσθηση ότι μπορούσαν να προσφέρουν τη νίκη στην πατρίδα τους....
θρησκεία και ο μιλιταρισμός
Tο Ζεν δίδασκε την άρνηση της επίγειας ζωής των στρατιωτών και η αυτοκτονία παρουσιαζόταν σαν το φινάλε μιας ζωής που είχε εκπληρώσει τον σκοπό της. Η άρνηση του υλικού κόσμου, η απαθής αδιαφορία για τον φυσικό πόνο και η περιφρόνηση για τον θάνατο, ήταν τα κατάλληλα εργαλεία για να φτάσουν στην απόλυτη Γνώση, στην Αλήθεια, στον Διαφωτισμό και τη Νιρβάνα. Όπως οι σαμουράι βρήκαν χρήσιμη τη διδασκαλία του ελέγχου της σκέψης στην αντιμετώπιση των εχθρών, έτσι και οι καμικάζι στρέφονταν σε βουδιστικά μοναστήρια πριν την τελευταία τους πτήση. Ιερείς του Ζεν έλεγαν στους επίδοξους καμικάζι ότι με την πράξη τους θα βελτιώσουν το κάρμα τους για τις επόμενές τους ζωές και ότι ουσιαστικά δεν είχαν τίποτα να χάσουν, αφού έτσι κι αλλιώς η ζωή είναι μη-πραγματική και δεν υπάρχει διαφορά μεταξύ ζωής και θανάτου. Ένας Βουδιστής λόγιος τους αποθέωσε λέγοντας: «Η πηγή του πνεύματος των καμικάζι βρίσκεται στην άρνηση του ατομικού εαυτού και στην αναγέννηση της ψυχής, που παίρνει πάνω της το βάρος της ιστορίας. Από τα αρχαία χρόνια το Ζεν έχει περιγράψει αυτήν την μετατροπή του μυαλού σαν το επίτευγμα του ολοκληρωμένου διαφωτισμού». Ο Βουδιστής δάσκαλος του Ζεν, Σουζούκι, είπε: «Οι στρατιώτες μας πρέπει να θεωρούν τις ζωές τους ελαφριές σαν πούπουλα χήνας και το χρέος τους βαρύ σαν το βουνό Ταϊσάν». Ο Σουζούκι είναι αυτός που έκανε δημοφιλή την ιδέα του «σπαθιού που δίνει ζωή», ένας συμβολισμός που χρησιμοποιήθηκε για να εκλογικευτεί ακόμα και ο φόνος. Όπως συμπληρώνει και ο Ναντέμπο: «Δεν υπάρχει πρακτική bodhisattva ανώτερη της εύσπλαχνης αφαίρεσης ζωής». Και ο Σοέν: «Σαν μέσο για να ενωθούν σε αρμονία αυτά που είναι ασύμβατα, η αφαίρεση ζωής και ο πόλεμος είναι αναγκαία». Φαίνεται ότι η θρησκεία και ο μιλιταρισμός στάθηκαν σε κάθε εποχή για τους Ιάπωνες δύο πράγματα αξεχώριστα. Ακόμα και ο Κομφούκιος, του οποίου η διδασκαλία είχε περάσει και στην Ιαπωνία, καλωσόριζε τον θάνατο και δικαιολογούσε την αυτοκτονία κάπως έτσι: «Ένας άνθρωπος με έντονο ανθρωπισμό, δε θα δεχτεί ποτέ να θυσιάσει αυτόν τον εσώτερο ανθρωπισμό του για να σώσει τη ζωή του. Πολλοί άξιοι άνθρωποι, για να τον ολοκληρώσουν πήγαν και θα πάνε πέρα από το θάνατο.» Ο ναύαρχος Τακιτζίρο Ονίσι, που θεωρείται ο «πατέρας» του σχεδίου των καμικάζι, μίλησε προς τη Σμηναρχία 201 λέγοντας: «Η Ιαπωνία βρίσκεται σε θανάσιμο κίνδυνο. Κάποιος πρέπει να τη σώσει, δεν θα το κάνουν όμως οι ναύαρχοι και οι στρατηγοί ή οι πολιτικοί, και πάντως όχι οι ανώτατοι αξιωματικοί όπως εγώ. Θα το κάνουν εξαίρετοι, δυνατοί, νέοι άνδρες, όπως εσείς. Εμένα, που στέκομαι ταπεινά μπροστά σας, να με βλέπετε ως την ενσάρκωση και των 100 εκατομμυρίων συμπατριωτών σας που ζητούν τη βοήθειά σας… Έχοντας αναλάβει αυτό το ιερό καθήκον, έχετε όλοι σας καταστεί νέοι θεοί, που δεν θα έχετε πλέον επίγειες επιθυμίες, εκτός από την απόλυτα φυσική επιθυμία να ξέρετε αν πετύχατε ή όχι στην εκτέλεση της αποστολής σας. Καθώς όλοι σας θα περάσετε στον μακρύ, όμορφο ύπνο, λυπάμαι, -αλλά δεν θα μπορείτε να το γνωρίζετε με βεβαιότητα και οπωσδήποτε δεν θα μπορούμε εμείς, οι ζωντανοί, να σας το πούμε».
Tο Ζεν δίδασκε την άρνηση της επίγειας ζωής των στρατιωτών και η αυτοκτονία παρουσιαζόταν σαν το φινάλε μιας ζωής που είχε εκπληρώσει τον σκοπό της. Η άρνηση του υλικού κόσμου, η απαθής αδιαφορία για τον φυσικό πόνο και η περιφρόνηση για τον θάνατο, ήταν τα κατάλληλα εργαλεία για να φτάσουν στην απόλυτη Γνώση, στην Αλήθεια, στον Διαφωτισμό και τη Νιρβάνα. Όπως οι σαμουράι βρήκαν χρήσιμη τη διδασκαλία του ελέγχου της σκέψης στην αντιμετώπιση των εχθρών, έτσι και οι καμικάζι στρέφονταν σε βουδιστικά μοναστήρια πριν την τελευταία τους πτήση. Ιερείς του Ζεν έλεγαν στους επίδοξους καμικάζι ότι με την πράξη τους θα βελτιώσουν το κάρμα τους για τις επόμενές τους ζωές και ότι ουσιαστικά δεν είχαν τίποτα να χάσουν, αφού έτσι κι αλλιώς η ζωή είναι μη-πραγματική και δεν υπάρχει διαφορά μεταξύ ζωής και θανάτου. Ένας Βουδιστής λόγιος τους αποθέωσε λέγοντας: «Η πηγή του πνεύματος των καμικάζι βρίσκεται στην άρνηση του ατομικού εαυτού και στην αναγέννηση της ψυχής, που παίρνει πάνω της το βάρος της ιστορίας. Από τα αρχαία χρόνια το Ζεν έχει περιγράψει αυτήν την μετατροπή του μυαλού σαν το επίτευγμα του ολοκληρωμένου διαφωτισμού». Ο Βουδιστής δάσκαλος του Ζεν, Σουζούκι, είπε: «Οι στρατιώτες μας πρέπει να θεωρούν τις ζωές τους ελαφριές σαν πούπουλα χήνας και το χρέος τους βαρύ σαν το βουνό Ταϊσάν». Ο Σουζούκι είναι αυτός που έκανε δημοφιλή την ιδέα του «σπαθιού που δίνει ζωή», ένας συμβολισμός που χρησιμοποιήθηκε για να εκλογικευτεί ακόμα και ο φόνος. Όπως συμπληρώνει και ο Ναντέμπο: «Δεν υπάρχει πρακτική bodhisattva ανώτερη της εύσπλαχνης αφαίρεσης ζωής». Και ο Σοέν: «Σαν μέσο για να ενωθούν σε αρμονία αυτά που είναι ασύμβατα, η αφαίρεση ζωής και ο πόλεμος είναι αναγκαία». Φαίνεται ότι η θρησκεία και ο μιλιταρισμός στάθηκαν σε κάθε εποχή για τους Ιάπωνες δύο πράγματα αξεχώριστα. Ακόμα και ο Κομφούκιος, του οποίου η διδασκαλία είχε περάσει και στην Ιαπωνία, καλωσόριζε τον θάνατο και δικαιολογούσε την αυτοκτονία κάπως έτσι: «Ένας άνθρωπος με έντονο ανθρωπισμό, δε θα δεχτεί ποτέ να θυσιάσει αυτόν τον εσώτερο ανθρωπισμό του για να σώσει τη ζωή του. Πολλοί άξιοι άνθρωποι, για να τον ολοκληρώσουν πήγαν και θα πάνε πέρα από το θάνατο.» Ο ναύαρχος Τακιτζίρο Ονίσι, που θεωρείται ο «πατέρας» του σχεδίου των καμικάζι, μίλησε προς τη Σμηναρχία 201 λέγοντας: «Η Ιαπωνία βρίσκεται σε θανάσιμο κίνδυνο. Κάποιος πρέπει να τη σώσει, δεν θα το κάνουν όμως οι ναύαρχοι και οι στρατηγοί ή οι πολιτικοί, και πάντως όχι οι ανώτατοι αξιωματικοί όπως εγώ. Θα το κάνουν εξαίρετοι, δυνατοί, νέοι άνδρες, όπως εσείς. Εμένα, που στέκομαι ταπεινά μπροστά σας, να με βλέπετε ως την ενσάρκωση και των 100 εκατομμυρίων συμπατριωτών σας που ζητούν τη βοήθειά σας… Έχοντας αναλάβει αυτό το ιερό καθήκον, έχετε όλοι σας καταστεί νέοι θεοί, που δεν θα έχετε πλέον επίγειες επιθυμίες, εκτός από την απόλυτα φυσική επιθυμία να ξέρετε αν πετύχατε ή όχι στην εκτέλεση της αποστολής σας. Καθώς όλοι σας θα περάσετε στον μακρύ, όμορφο ύπνο, λυπάμαι, -αλλά δεν θα μπορείτε να το γνωρίζετε με βεβαιότητα και οπωσδήποτε δεν θα μπορούμε εμείς, οι ζωντανοί, να σας το πούμε».