Κάποιες φορές οι άνθρωποι που γνωρίζουμε λιγότερο, είναι αυτοί που χρειαζόμαστε περισσότερο.
Tο πολυβραβευμένο οικογενειακό δράμα του Scott McPherson, Marvin's Room σε σκηνοθεσία Δημήτρη Καρατζιά, παρουσιάζεται για πρώτη φορά στην Ελλάδα, ταυτόχρονα με το Globe Theatre στο Chicago (με αφορμή την επέτειο 25 χρόνων από το 1ο ανέβασμα του έργου) από τον Πολυχώρο Vault. Στο πρόγραμμα της πρώτης θεατρικής παραγωγής του έργου, ο McPherson είχε γράψει: "Είμαι 31 ετών και ο σύντροφος μου πάσχει από AIDS.Οι φίλοι μας έχουν Aids.Όλοι μας φροντίζουμε, ο ένας τον άλλον. Κάποιες στιγμές, η σκληρή μοίρα ενός ανθρώπου μπορεί να υπερκεραστεί από μία απλή πράξη αγάπης Οι περισσότεροι από εμάς πεθαίνουμε.Αλλά, όταν η πορεία προς τον θάνατο γίνει τρόπος ζωής, η σημασία του σιγά-σιγά θολώνει." Παρόλο που δεν είναι αυτοβιογραφικό, ο συγγραφέας επηρεάστηκε από τις δικές του βιωματικές στιγμές για να γράψει το έργο.Ο ίδιος έχασε την μάχη για την ζωή δύο χρόνια μετά το 1992, στα 33 του χρόνια.
Το έργο γράφτηκε το 1990 και έκανε πρεμιέρα στο Σικάγο στο θέατρο Goodman, ενώ αργότερα ανέβηκε στην Νέα Υόρκη, κερδίζοντας το βραβείο Joseph Jefferson , για να ακολουθήσουν μία σειρά από άλλα. Το 1996, η Mitramax το μετέφερε στον κινηματογράφο σε σκηνοθεσία Jerry Zaks, με τους Meryl Streep, Diane Keaton (προτάθηκε για Όσκαρ Α' Γυναικείου Ρόλου), Leonardo DiCaprio και Robert De Niro.
Η αναζήτηση της αγάπης σε έναν κόσμο γεμάτο σύγχυση ! Πως θα μπορέσουμε να βρούμε τις κατάλληλες λέξεις, για να κοινωνήσουμε το καταλυτικό αυτό συναίσθημα, μέσα στη ζωή μας; Μία δυσλειτουργική οικογένεια, παλεύει να κερδίσει την χαμένη συμφιλίωση της, κάτω από τη σκιά του θανάτου, μέσα από αρρώστιες και κρυμμένες πληγές, με την συσσωρευμένη λύπη να ροκανίζει τις ψυχές των μελών της, ενώ την ίδια στιγμή η εξαγνιστική δύναμη της αγάπης επιδρά σιωπηλά, για να επουλώσει τα τραύματα και να αναγεννήσει τις ζωές τους. Πόσο κοντά βρίσκονται ζωή και θάνατος, σε αυτό το δράμα, όπου το χιούμορ και η ειλικρίνεια συμμαχούν ενάντια στον χρόνο!
Ο κεντρικός χαρακτήρας του τίτλου, ο Μάρβιν, βρίσκεται -αθέατος από εμάς- κατάκοιτος επί 20 χρόνια, "φαγωμένος" από τον καρκίνο και ανάπηρος από τα εγκεφαλικά. Η μόνη του χαρά είναι να παρακολουθεί τις φωτοσκιάσεις που δημιουργεί στον τοίχο του δωματίου του η κίνηση από ένα γυναικείο καθρεφτάκι. Αυτό που τον κρατά στη ζωή είναι η ανιδιοτελής αγάπη της 40χρονης κόρης του Μπέσυ, που επέλεξε να φροντίζει αυτόν και την υπερήλικη ανάπηρη θεία της Ρουθ. Το έργο συμπληρώνουν η αποξενωμένη οικογένεια της Μπέσυ, η αδελφή της Ρουθ, που μεγαλώνει τους δύο γιους της μόνη της, μακριά από το πατρικό τους σπίτι: τον 18χρονο Χανκ , που είναι εγκλεισμένος σε ψυχιατρική κλινική, μετά από τον εμπρησμό του σπιτιού τους και τον μικρότερο αδελφό του Τσάρλι, που βρίσκει διέξοδο στον κόσμο των βιβλίων. Οι δύο αδελφές θα συναντηθούν μετά από 18 χρόνια οδυνηρής απουσίας η μία από την ζωή της άλλης, όταν η Μπέσσυ που μαθαίνει ότι έχει λευχαιμία, πρέπει να βρει επειγόντως συγγενείς που είναι συμβατοί, για μεταμόσχευση μυελού των οστών.
Η ιστορία του έργου ξεκινά στη σκηνή του θεάτρου, με την μορφή του Χανκ, ενός 43χρονου άντρα, 25 χρόνια μετά από την συνάντηση, που άλλαξε την ζωή όλων. Αφηγείται την ιστορία της οικογένειας του.Στα χέρια του κρατά την εργαλειοθήκη, που του χάρισε η θεία του Μπέσυ. Ανάμεσα στα πολλά εργαλεία που περιέχει, ένα κλειδί-αντίκα, αυτό που κατάφερε να "ξεκλειδώσει" την ταραγμένη ψυχή του εφήβου, να τον μεταμορφώσει σε ήρεμο, κατασταλαγμένο άντρα, που κατανόησε το μεγαλείο της αγάπης: αυτής της αγάπης, που η θεία του εμφύσησε μέσα του σαν αναζωογονητικό αέρα λύτρωσης και αναγέννησης. Ο σκηνοθέτης Δημήτρης Καρατζιάς, ξεκινά την ιστορία του εντυπωσιακά, με αυτό το σκηνοθετικό εύρημα που ενώνει ηλικιακά τον Χανκ, χαρακτήρα που ο ίδιος υποδύεται. Αξιοποιεί κάθε ίντσα του μικρού χώρου, με γρήγορες εναλλαγές σκηνών, συνεχόμενη και συναρπαστική ροή, που σε κρατά σε αγωνία έως το τελευταίο λεπτό, σκηνική οικονομία που εξισορροπεί την έλλειψη χώρου και σωστή αίσθηση ρυθμού. Καταφέρνει να εκμαιεύσει σπουδαίες ερμηνείες από τους ηθοποιούς του με πάλλουσα ενέργεια στις ψυχικές διακυμάνσεις, χωρίς μελοδραματισμούς και επιτηδεύσεις.Ο ίδιος ερμηνεύει τον Χανκ, με παγερή και ανέκφραστη αποστασιοποίηση, σαν ένα έφηβο, που λαχταρά την προσοχή, την αγάπη των δικών του,χωρίς να μπορεί να βρει διέξοδο λόγω του ιδιόρρυθμου ψυχισμού του. Διέξοδο που βρίσκει τελικά στο πρόσωπο της θείας του, που είναι η μόνη που ακούει την φωνή του να χρωματίζεται από τον ήχο της αδημονίας και των ονείρων του . Η Αθηνά Τσιλύρα έπλασε την ηρωίδα της, την "καρδιά" του έργου, με φυσικότητα, ρεαλισμό και ευαισθησία, που πλημμυρίζουν την σκηνή, φτάνοντας ως την πλατεία κατευθείαν μέσα στις καρδιές των θεατών. Δεν αγιογραφεί την Μπέσυ, ξετυλίγει τον ανιδιοτελή και πλούσιο ψυχισμό της με ειλικρίνεια και απλότητα, αποφεύγοντας παντελώς μελοδραματισμούς, μία παγίδα, που κρύβει ο ρόλος της. Η δοτικότητα της δεν βρίσκεται ούτε για μια στιγμή υπό αμφισβήτηση, είναι αταλάντευτη στην πορεία της.Ενώ η αδελφή της μοιάζει να ψάχνει σε όλη της την ζωή την αγάπη, αυτή την έχει βρει στους δικούς της ανθρώπους, χρόνια πριν. "Πόσο τυχερή είμαι που ήμουν ικανή να αγαπήσω τόσο πολύ" ομολογεί στην αδελφή της και η συγκίνηση ρέει ανεμπόδιστα.Η δεύτερη αδελφή βρίσκει στο πρόσωπο της Αλεξάνδρας Παλαιολόγου, μια νευρωτική και κλονισμένη Λη, που η ειρωνεία της τύχης θα την φέρει αντιμέτωπη με το ίδιο ψυχοφθόρο δίλημμα, που είχε να αντιμετωπίσει 20 χρόνια πριν: θα αφήσει για ακόμη μια φορά την αδελφή της να τραβήξει το δικό της Γολγοθά η θα προσφέρει χέρι βοηθείας; Θα πάψει να τιμωρεί τον γιο της για τα σφάλματα του δικού της άστατου νεανικού χαρακτήρα; Η ηθοποιός καταφέρνει με εξαιρετικό τρόπο να ψυχογραφήσει την άστατη Λη που δεν μπορεί να κατανοήσει το νόημα της αγάπης, μάθημα που της προσφέρει με τις πράξεις της η γεροντοκόρη αδελφή της.Στο πρώτο μέρος θα πρέπει να κατεβάσει λίγο τους τόνους της, αφού παρουσιάζεται υπέρ του δέοντος παραστατική.Στο δεύτερο μέρος, η μεταστροφή της και η συνειδητή της προσπάθεια να κατανοήσει την οικογένεια της μας χαρίζουν μια υποδειγματική ερμηνεία, με ουσιαστικό συναίσθημα και μετρημένη εκφραστικότητα. Η σκηνική επικοινωνία των δύο ηθοποιών είναι ταιριαστη, ειδικά στη έντονα φορτισμένη σκηνή του ξεσπάσματος και στην μετέπειτα από αυτήν, της συμφιλίωσης.
Ο Ιωσήφ Ιωσηφίδης είναι απολαυστικός στους ρόλους των γιατρών και του ιδιοκτήτη οίκου ευγηρίας.Η κωμική του στόφα δεν περνάει απαρατήρητη, η εμηνευτική του ευελιξία τον οδηγεί στη σωστή ισορροπία μεταξύ κωμικών και δραματικών στιγμών. Σταθερή και συγκινητική στην ερμηνεία της η Γιάννα Σταυράκη, με υπέροχες ψυχικές εναλλαγές, στο ρόλο της γριάς θείας που υπερνικά την αδυναμία της σάρκας και την γεροντική άνοια, χάρη στην σκανδαλιάρικη και ανεπιτήδευτη φιλαρέσκεια και την καλόψυχη φύση της. Καλός και ο νεαρός Στράτος Στρατηγέας ερμήνευσε με φυσικότητα τον πρόωρα ώριμο μικρότερο γιο. Λιτά και λειτουργικά τα σκηνικά, δεδομένου του μικρού χώρου, εξαιρετική η μουσική επένδυση του Μάνου Αντωνιάδη. Πρέπει να δοθεί περισσότερη προσοχή στον συντονισμό των φωτισμών, γιατί αποτελούν σημαντική συνεισφορά στην εύθραυστη ατμόσφαιρα του έργου.Στρωτή και βοηθητική στην κατανόηση η μετάφραση της Μελισσάνθης Μάχουτ.
Ποιος θα πίστευε ότι το έργο του McPherson είναι μία αβίαστα κωμική, συγκινητική και συνάμα στοχαστική ιστορία; Ο συγγραφέας δεν προσποιείται ότι πιστεύει ότι ο Θεός έχει ένα σχέδιο για τον καθένα από εμάς η ότι οι άνθρωποι πεθαίνουν πάντα με αξιοπρέπεια..Αντί αυτού μας κάνει να προβληματιστούμε πως θέλουμε να περάσουμε τη ζωή μας, όση αυτή είναι, προτού η μοίρα μας αρχίζει να ξεδιπλώνει τα σχέδια της για το τέλος μας.Ο ίδιος στέκεται δίπλα στους χαρακτήρες που δημιούργησε: τους συμπονά, συμπάσχει μαζί τους, συναισθάνεται και προσφέρει συγχώρεση, μόνο,όπως ένας άνθρωπος που έχει νοιώσει πόνο, μπορεί να κάνει. Ας αναρωτηθούμε, ποια είναι η ζωή μας μέσα από τα δικά μας μάτια και μέσα από τα μάτια των άλλων.
Συγγραφέας: Scott McPherson
Μετάφραση: Μελισσάνθη Μάχουτ
Σκηνοθεσία / Δραματουργική Επεξεργασία : Δημήτρης Καρατζιάς
Πρωτότυπη μουσική σύνθεση: Μάνος Αντωνιάδης
Σχεδιασμός φωτισμών: Βαγγέλης Μούντριχας
Κοστούμια : Aλέξης Φούκος
Ενδύματα ηθοποιών: Τα Ρούχα του Βασιλιά
Κατασκευαστής σκηνικών: Κώστας Μπακάλης
Παίζουν: Αθηνά Τσιλύρα, Αλεξάνδρα Παλαιολόγου, Δημήτρης Καρατζιάς
Ιωσήφ Ιωσηφίδης, Γιάννα Σταυράκη, Στράτος Στρατηγαρέας
Παρασκευή και Σάββατο 9 μ.μ.
Κυριακή 6 μ.μ.
Διάρκεια: 100 λεπτά (χωρίς διάλειμμα)
ΠΟΛΥΧΩΡΟΣ VAULT Theatre Plus
Μελενίκου 26 Γκάζι, Βοτανικός, τηλ. 213 0356472
Το έργο γράφτηκε το 1990 και έκανε πρεμιέρα στο Σικάγο στο θέατρο Goodman, ενώ αργότερα ανέβηκε στην Νέα Υόρκη, κερδίζοντας το βραβείο Joseph Jefferson , για να ακολουθήσουν μία σειρά από άλλα. Το 1996, η Mitramax το μετέφερε στον κινηματογράφο σε σκηνοθεσία Jerry Zaks, με τους Meryl Streep, Diane Keaton (προτάθηκε για Όσκαρ Α' Γυναικείου Ρόλου), Leonardo DiCaprio και Robert De Niro.
Η αναζήτηση της αγάπης σε έναν κόσμο γεμάτο σύγχυση ! Πως θα μπορέσουμε να βρούμε τις κατάλληλες λέξεις, για να κοινωνήσουμε το καταλυτικό αυτό συναίσθημα, μέσα στη ζωή μας; Μία δυσλειτουργική οικογένεια, παλεύει να κερδίσει την χαμένη συμφιλίωση της, κάτω από τη σκιά του θανάτου, μέσα από αρρώστιες και κρυμμένες πληγές, με την συσσωρευμένη λύπη να ροκανίζει τις ψυχές των μελών της, ενώ την ίδια στιγμή η εξαγνιστική δύναμη της αγάπης επιδρά σιωπηλά, για να επουλώσει τα τραύματα και να αναγεννήσει τις ζωές τους. Πόσο κοντά βρίσκονται ζωή και θάνατος, σε αυτό το δράμα, όπου το χιούμορ και η ειλικρίνεια συμμαχούν ενάντια στον χρόνο!
Ο κεντρικός χαρακτήρας του τίτλου, ο Μάρβιν, βρίσκεται -αθέατος από εμάς- κατάκοιτος επί 20 χρόνια, "φαγωμένος" από τον καρκίνο και ανάπηρος από τα εγκεφαλικά. Η μόνη του χαρά είναι να παρακολουθεί τις φωτοσκιάσεις που δημιουργεί στον τοίχο του δωματίου του η κίνηση από ένα γυναικείο καθρεφτάκι. Αυτό που τον κρατά στη ζωή είναι η ανιδιοτελής αγάπη της 40χρονης κόρης του Μπέσυ, που επέλεξε να φροντίζει αυτόν και την υπερήλικη ανάπηρη θεία της Ρουθ. Το έργο συμπληρώνουν η αποξενωμένη οικογένεια της Μπέσυ, η αδελφή της Ρουθ, που μεγαλώνει τους δύο γιους της μόνη της, μακριά από το πατρικό τους σπίτι: τον 18χρονο Χανκ , που είναι εγκλεισμένος σε ψυχιατρική κλινική, μετά από τον εμπρησμό του σπιτιού τους και τον μικρότερο αδελφό του Τσάρλι, που βρίσκει διέξοδο στον κόσμο των βιβλίων. Οι δύο αδελφές θα συναντηθούν μετά από 18 χρόνια οδυνηρής απουσίας η μία από την ζωή της άλλης, όταν η Μπέσσυ που μαθαίνει ότι έχει λευχαιμία, πρέπει να βρει επειγόντως συγγενείς που είναι συμβατοί, για μεταμόσχευση μυελού των οστών.
Η ιστορία του έργου ξεκινά στη σκηνή του θεάτρου, με την μορφή του Χανκ, ενός 43χρονου άντρα, 25 χρόνια μετά από την συνάντηση, που άλλαξε την ζωή όλων. Αφηγείται την ιστορία της οικογένειας του.Στα χέρια του κρατά την εργαλειοθήκη, που του χάρισε η θεία του Μπέσυ. Ανάμεσα στα πολλά εργαλεία που περιέχει, ένα κλειδί-αντίκα, αυτό που κατάφερε να "ξεκλειδώσει" την ταραγμένη ψυχή του εφήβου, να τον μεταμορφώσει σε ήρεμο, κατασταλαγμένο άντρα, που κατανόησε το μεγαλείο της αγάπης: αυτής της αγάπης, που η θεία του εμφύσησε μέσα του σαν αναζωογονητικό αέρα λύτρωσης και αναγέννησης. Ο σκηνοθέτης Δημήτρης Καρατζιάς, ξεκινά την ιστορία του εντυπωσιακά, με αυτό το σκηνοθετικό εύρημα που ενώνει ηλικιακά τον Χανκ, χαρακτήρα που ο ίδιος υποδύεται. Αξιοποιεί κάθε ίντσα του μικρού χώρου, με γρήγορες εναλλαγές σκηνών, συνεχόμενη και συναρπαστική ροή, που σε κρατά σε αγωνία έως το τελευταίο λεπτό, σκηνική οικονομία που εξισορροπεί την έλλειψη χώρου και σωστή αίσθηση ρυθμού. Καταφέρνει να εκμαιεύσει σπουδαίες ερμηνείες από τους ηθοποιούς του με πάλλουσα ενέργεια στις ψυχικές διακυμάνσεις, χωρίς μελοδραματισμούς και επιτηδεύσεις.Ο ίδιος ερμηνεύει τον Χανκ, με παγερή και ανέκφραστη αποστασιοποίηση, σαν ένα έφηβο, που λαχταρά την προσοχή, την αγάπη των δικών του,χωρίς να μπορεί να βρει διέξοδο λόγω του ιδιόρρυθμου ψυχισμού του. Διέξοδο που βρίσκει τελικά στο πρόσωπο της θείας του, που είναι η μόνη που ακούει την φωνή του να χρωματίζεται από τον ήχο της αδημονίας και των ονείρων του . Η Αθηνά Τσιλύρα έπλασε την ηρωίδα της, την "καρδιά" του έργου, με φυσικότητα, ρεαλισμό και ευαισθησία, που πλημμυρίζουν την σκηνή, φτάνοντας ως την πλατεία κατευθείαν μέσα στις καρδιές των θεατών. Δεν αγιογραφεί την Μπέσυ, ξετυλίγει τον ανιδιοτελή και πλούσιο ψυχισμό της με ειλικρίνεια και απλότητα, αποφεύγοντας παντελώς μελοδραματισμούς, μία παγίδα, που κρύβει ο ρόλος της. Η δοτικότητα της δεν βρίσκεται ούτε για μια στιγμή υπό αμφισβήτηση, είναι αταλάντευτη στην πορεία της.Ενώ η αδελφή της μοιάζει να ψάχνει σε όλη της την ζωή την αγάπη, αυτή την έχει βρει στους δικούς της ανθρώπους, χρόνια πριν. "Πόσο τυχερή είμαι που ήμουν ικανή να αγαπήσω τόσο πολύ" ομολογεί στην αδελφή της και η συγκίνηση ρέει ανεμπόδιστα.Η δεύτερη αδελφή βρίσκει στο πρόσωπο της Αλεξάνδρας Παλαιολόγου, μια νευρωτική και κλονισμένη Λη, που η ειρωνεία της τύχης θα την φέρει αντιμέτωπη με το ίδιο ψυχοφθόρο δίλημμα, που είχε να αντιμετωπίσει 20 χρόνια πριν: θα αφήσει για ακόμη μια φορά την αδελφή της να τραβήξει το δικό της Γολγοθά η θα προσφέρει χέρι βοηθείας; Θα πάψει να τιμωρεί τον γιο της για τα σφάλματα του δικού της άστατου νεανικού χαρακτήρα; Η ηθοποιός καταφέρνει με εξαιρετικό τρόπο να ψυχογραφήσει την άστατη Λη που δεν μπορεί να κατανοήσει το νόημα της αγάπης, μάθημα που της προσφέρει με τις πράξεις της η γεροντοκόρη αδελφή της.Στο πρώτο μέρος θα πρέπει να κατεβάσει λίγο τους τόνους της, αφού παρουσιάζεται υπέρ του δέοντος παραστατική.Στο δεύτερο μέρος, η μεταστροφή της και η συνειδητή της προσπάθεια να κατανοήσει την οικογένεια της μας χαρίζουν μια υποδειγματική ερμηνεία, με ουσιαστικό συναίσθημα και μετρημένη εκφραστικότητα. Η σκηνική επικοινωνία των δύο ηθοποιών είναι ταιριαστη, ειδικά στη έντονα φορτισμένη σκηνή του ξεσπάσματος και στην μετέπειτα από αυτήν, της συμφιλίωσης.
Ο Ιωσήφ Ιωσηφίδης είναι απολαυστικός στους ρόλους των γιατρών και του ιδιοκτήτη οίκου ευγηρίας.Η κωμική του στόφα δεν περνάει απαρατήρητη, η εμηνευτική του ευελιξία τον οδηγεί στη σωστή ισορροπία μεταξύ κωμικών και δραματικών στιγμών. Σταθερή και συγκινητική στην ερμηνεία της η Γιάννα Σταυράκη, με υπέροχες ψυχικές εναλλαγές, στο ρόλο της γριάς θείας που υπερνικά την αδυναμία της σάρκας και την γεροντική άνοια, χάρη στην σκανδαλιάρικη και ανεπιτήδευτη φιλαρέσκεια και την καλόψυχη φύση της. Καλός και ο νεαρός Στράτος Στρατηγέας ερμήνευσε με φυσικότητα τον πρόωρα ώριμο μικρότερο γιο. Λιτά και λειτουργικά τα σκηνικά, δεδομένου του μικρού χώρου, εξαιρετική η μουσική επένδυση του Μάνου Αντωνιάδη. Πρέπει να δοθεί περισσότερη προσοχή στον συντονισμό των φωτισμών, γιατί αποτελούν σημαντική συνεισφορά στην εύθραυστη ατμόσφαιρα του έργου.Στρωτή και βοηθητική στην κατανόηση η μετάφραση της Μελισσάνθης Μάχουτ.
Ποιος θα πίστευε ότι το έργο του McPherson είναι μία αβίαστα κωμική, συγκινητική και συνάμα στοχαστική ιστορία; Ο συγγραφέας δεν προσποιείται ότι πιστεύει ότι ο Θεός έχει ένα σχέδιο για τον καθένα από εμάς η ότι οι άνθρωποι πεθαίνουν πάντα με αξιοπρέπεια..Αντί αυτού μας κάνει να προβληματιστούμε πως θέλουμε να περάσουμε τη ζωή μας, όση αυτή είναι, προτού η μοίρα μας αρχίζει να ξεδιπλώνει τα σχέδια της για το τέλος μας.Ο ίδιος στέκεται δίπλα στους χαρακτήρες που δημιούργησε: τους συμπονά, συμπάσχει μαζί τους, συναισθάνεται και προσφέρει συγχώρεση, μόνο,όπως ένας άνθρωπος που έχει νοιώσει πόνο, μπορεί να κάνει. Ας αναρωτηθούμε, ποια είναι η ζωή μας μέσα από τα δικά μας μάτια και μέσα από τα μάτια των άλλων.
Συγγραφέας: Scott McPherson
Μετάφραση: Μελισσάνθη Μάχουτ
Σκηνοθεσία / Δραματουργική Επεξεργασία : Δημήτρης Καρατζιάς
Πρωτότυπη μουσική σύνθεση: Μάνος Αντωνιάδης
Σχεδιασμός φωτισμών: Βαγγέλης Μούντριχας
Κοστούμια : Aλέξης Φούκος
Ενδύματα ηθοποιών: Τα Ρούχα του Βασιλιά
Κατασκευαστής σκηνικών: Κώστας Μπακάλης
Παίζουν: Αθηνά Τσιλύρα, Αλεξάνδρα Παλαιολόγου, Δημήτρης Καρατζιάς
Ιωσήφ Ιωσηφίδης, Γιάννα Σταυράκη, Στράτος Στρατηγαρέας
Παρασκευή και Σάββατο 9 μ.μ.
Κυριακή 6 μ.μ.
Διάρκεια: 100 λεπτά (χωρίς διάλειμμα)
ΠΟΛΥΧΩΡΟΣ VAULT Theatre Plus
Μελενίκου 26 Γκάζι, Βοτανικός, τηλ. 213 0356472