Αγάπη για τον άλλο σημαίνει να προσπαθείς να τον πλησιάσεις. Σημαίνει να του δείχνεις ποιος πραγματικά είσαι και όχι ποιος θα’θελες να είσαι. Σημαίνει να τον δέχεσαι γι’αυτό που είναι και όχι για αυτό που θα΄θελες να είναι. Αυτό ισχύει για τους καινούργιους φίλους και για τους παλιούς, για την οικογένεια – γονιούς και παιδιά – και για κάθε άλλον άνθρωπο. Να αγαπάμε ο ένας τον άλλον
Λέο Μπουσκάλια.
Λέο Μπουσκάλια.
Το θεατρικό έργο Τα παιδιά ενός κατώτερου Θεού φιλοξενείται στο θέατρο Βεάκη σε σκηνοθεσία και μετάφραση του Γιάννη Βούρου, δεκαπέντε χρόνια μετά από το πρώτο ανέβασμα του από τον ίδιο στο θέατρο Αλάμπρα το 2000.Το θεατρικό του Μαρκ Μέντοφ, Σάρα - τα παιδιά ενός κατώτερου θεού γράφτηκε το 1979 και ανέβηκε για πρώτη φορά στο Playwrith’s Lab του Πανεπιστημίου του Νέου Μεξικό, εκεί ο συγγραφέας του, είναι δραματουργός και πρόεδρος του Drama Department. Στη συνέχεια ανέβηκε στο Longacre Theatre στο Μπρόντγουαιη της Νέας Υόρκης, σε σκηνοθεσία Gordon Davidson με τους Phylis Frellich και John Rubinstein . Το έργο τιμήθηκε με τα βραβεία για το καλύτερο έργο Tony Award για το 1980, Drama Desk και Outer Critics Circle. Οι δύο πρωταγωνιστές τιμήθηκαν με τα αντίστοιχα βραβεία Tony καλύτερης ερμηνείας γυναικείου και ανδρικού ρόλου για το 1980, το ίδιο και ο σκηνοθέτης.
Στην Ελλάδα ανέβηκε για πρώτη φορά το 1980-81 στο θέατρο Σούπερ Σταρ από τον θίασο της Έλλης Λαμπέτη σε μετάφραση Παύλου Μάτεσι και σκηνοθεσία Παντελή Βούλγαρη, με την ίδια στο ρόλο της Σάρα και τον Λευτέρη Βογιατζή στο ρόλο του Τζέημς. Αυτό ήταν το κύκνειο άσμα της Λαμπέτη στη σκηνή, η οποία φρόντισε να μάθει μόνο μέσα σε τρεις μήνες, την νοηματική γλώσσα με όλες τις λέξεις και όχι μόνο όσες χρειάζονταν για το έργο. Το 1983 πέθανε και τα τελευταία λόγια που είπε στην αδερφή της, που ήταν δίπλα της, ήταν : ''Αντιγόνη, είμαστε παιδιά ενος κατώτερου Θεού'' Είκοσι χρόνια μετά, το 2000, ο Γιάννης Βούρος το ανεβάζει στο θέατρο Αλάμπρα σε μετάφραση και σκηνοθεσία του ίδιου, με πρωταγωνίστρια την Πέγκυ Τρικαλιώτη στο ρόλο της Σάρα και τον ίδιο στο ρόλο του Τζέημς.Το 1986, έγινε ταινία σε σκηνοθεσία Randa Haines με τον William Hurt και την Marlee Matlin, συγκεντρώνοντας τέσσερις υποψηφιότητες για Όσκαρ με την πρωταγωνίστρια να κερδίζει το όσκαρ Α΄ Γυναικείου Ρόλου.
Η Σάρα Νόρμαν, η κωφάλαλη ηρωίδα του Μαρκ Μέντοφ, αρνείται πεισματικά να επικοινωνήσει με ήχους. Είναι κλεισμένη στο δικό της κόσμο, οργισμένη και πληγωμένη από δικούς της ανθρώπους και ξένους, στέκεται απέναντι τους περήφανη μέσα στο κόσμο της σιωπής, πλούσιο σε συναισθήματα και αισθήσεις. Ο έρωτας της με τον καθηγητή λογοθεραπείας Τζέϊμς Λίντς καταφέρνει να απαλύνει την οργή της, όχι όμως και την ανάγκη της να παραμείνει σιωπηλή, ειδικά όσο αυτός προσπαθεί να την εισάγει στον δικό του «φυσιολογικό» κόσμο.
Ένα έργο ευαίσθητο, αληθινό, γραμμένο με χιούμορ, που διαθέτει όμως μία τεχνική δυσκολία. Η πρωταγωνίστρια επικοινωνεί με τη νοηματική γλώσσα και ο συμπρωταγωνιστής πρέπει στην ουσία να αναλάβει την ομιλία και των δύο. Ωστόσο αυτή ακριβώς η δυσκολία απογειώνει τη σκηνική επικοινωνία, χαρίζοντας στους θεατές μια πρωτόγνωρη θεατρική εμπειρία, διαποτισμένη από ανεπιτήδευτη συγκίνηση, ανθρωπιά και ευαισθησία. Ο Γ. Βούρος απέδωσε το έργο με γλωσσική απλότητα, αμεσότητα, θέρμη ψυχής, αλλά και αίσθηση του χιούμορ.Η σκηνοθετική γραμμή του ισορροπεί εύστοχα μεταξύ δραματικών και κωμικών σκηνών , με στέρεη ρεαλιστική βάση, χωρίς μελοδραματισμούς, αξιοποιώντας την συναισθηματική δύναμη του κειμένου.Υιοθετεί γρήγορους σκηνοθετικούς ρυθμούς, που παραπέμπουν σε κινηματογραφικές εικόνες με σωστή την αίσθηση της αλληλουχίας των σκηνών, χωρίς, όμως να αποφευχθούν κάποιες απώλειες.Η συνεχής, σχεδόν καθ όλη τη διάρκεια της παράστασης, κοφτή και σύντομη εναλλαγή σκηνών υπονομεύει κάποιες φορές το συναισθηματικό ξεδίπλωμα των ηθοποιών του.
Ο σκηνοθέτης Γιάννης Βούρος στον διπλό ρόλο καθηγητή - αφηγητή προσφέρει μία υποδειγματική ερμηνεία με φυσικότητα και ειλικρίνεια σε έναν ρόλο που ξέρει καλά. Η κα Γλυκοφρύδη και ο κος Καρύδης αποτυπώνουν στέρεα και καθαρά πάνω στη σκηνή την υποκριτική τους ωριμότητα.Σωστές στους ρόλους τους οι Λουκία Πεσκετζή και Τζωρτζίνα Κώνστα.Θα σταθούμε, λίγο παραπάνω στον Θοδωρή Αντωνιάδη, ο οποίος καταθέτει μία αξιοθαύμαστη ερμηνεία, προσδίδοντας στον ρόλο του μία πλούσια γκάμα συναισθηματικών διακυμάνσεων.
Η Χρύσα Παπά που σηκώνει στους ώμους της ένα μεγάλο βάρος, υποδυόμενη την κωφάλαλη Σάρα. Εκπλήσσει όμορφα, όχι μόνο με το εύρος, αλλά κυρίως με την εγκράτεια με την οποία αναπτύσσει πάνω στη σκηνή τα εκφραστικά της μέσα, που δεν την παρασύρουν, ούτε στο ελάχιστο, σε υπερβολές και επιτηδεύσεις. Εκφραστική και φυσική, με ρεαλιστικό παίξιμο φέρνει σε πέρας τον δύσκολο ρόλο της με περισσή αφοσίωση και αυτοσυγκέντρωση. Το πρόβλημα δημιουργείται, όμως μεταξύ των δύο πρωταγωνιστών, που δεν καταφέρνουν να βρουν συναισθηματική επικοινωνία μεταξύ τους. Οι κοινές σκηνές τους δημιουργούν στιγμές αμηχανίας, που κορυφώνονται στην τελική σκηνή που αποφασίζουν ότι η αγάπη τους θα βρει τον δρόμο μέσα από τα εμπόδια της ζωής.Θα πρέπει οι δύο καλοί ηθοποιοί να δουλέψουν καλύτερα την σχέση τους, γιατί δυστυχώς, το γεγονός ότι δεν κατορθώνουν να "συνομιλήσουν" σαν ζευγάρι πάνω στη σκηνή αποδυναμώνει εν μέρει την υποκριτική τους δεινότητα. Ωραία η μουσική επένδυση, εντυπωσιακό το video art με το ρεαλιστικό σκηνικό στο βάθος, αδιάφορα τα κοστούμια, λιτά και λειτουργικά τα σκηνικά της παράστασης.
Θετικό στοιχείο, τέλος, ότι το μήνυμα του κειμένου του Μέντοφ, βγαίνει κατά τη διάρκεια, αλλά και μετά το τέλος της παράστασης, ξεκάθαρο και τονισμένο από όλες τις πλευρές του.Οι θεατές παίρνουν μαζί τους την συγκίνηση και συνάμα τα ερωτήματα - θέσεις του έργου: η κώφωση δεν είναι το αντίθετο της ακοής, είναι ένας ξεχωριστός κόσμος σιωπής πλημμυρισμένος από ήχους.Η επιλογή ενός ανθρώπου, όσο λανθασμένη και αν μας φαίνεται, πρέπει να γίνεται σεβαστή.Η καταλυτική δύναμη της αγάπης μπορεί να αναγεννήσει τους ανθρώπους. Αγαπώ, σημαίνει σε δέχομαι, όπως είσαι, όχι, όπως θα ήθελα εγώ να είσαι.
Μετάφραση, απόδοση και σκηνοθεσία: Γιάννης Βούρος
Μουσική: Σταμάτης Κραουνάκης.
Σκηνικά : Γιώργος Γεωργίου
Κοστούμια : Δανάη Αναγνώστου
Φωτισμοί: Στέλιος Τζολόπουλος
Παίζουν: Γιάννης Βούρος, Χρύσα Παπά, Αντιγόνη Γλυκοφρύδη,
Ντίνος Καρύδης, Θοδωρής Αντωνιάδης, Τζωρτζίνα Κώνστα, Λουκία Πεσκετζή.
Θέατρο Βεάκη, Στουρνάρη 32, Αθήνα, τηλ.: 210-5223522
Παραστάσεις: Τετάρτη 7.15 μ.μ. Πέμπτη 8 μ.μ. Παρασκευή 9 μ.μ.
Σάββατο 6.15 μ.μ. / 9.15 μ.μ. Κυριακή 7.15 μ.μ.
Στην Ελλάδα ανέβηκε για πρώτη φορά το 1980-81 στο θέατρο Σούπερ Σταρ από τον θίασο της Έλλης Λαμπέτη σε μετάφραση Παύλου Μάτεσι και σκηνοθεσία Παντελή Βούλγαρη, με την ίδια στο ρόλο της Σάρα και τον Λευτέρη Βογιατζή στο ρόλο του Τζέημς. Αυτό ήταν το κύκνειο άσμα της Λαμπέτη στη σκηνή, η οποία φρόντισε να μάθει μόνο μέσα σε τρεις μήνες, την νοηματική γλώσσα με όλες τις λέξεις και όχι μόνο όσες χρειάζονταν για το έργο. Το 1983 πέθανε και τα τελευταία λόγια που είπε στην αδερφή της, που ήταν δίπλα της, ήταν : ''Αντιγόνη, είμαστε παιδιά ενος κατώτερου Θεού'' Είκοσι χρόνια μετά, το 2000, ο Γιάννης Βούρος το ανεβάζει στο θέατρο Αλάμπρα σε μετάφραση και σκηνοθεσία του ίδιου, με πρωταγωνίστρια την Πέγκυ Τρικαλιώτη στο ρόλο της Σάρα και τον ίδιο στο ρόλο του Τζέημς.Το 1986, έγινε ταινία σε σκηνοθεσία Randa Haines με τον William Hurt και την Marlee Matlin, συγκεντρώνοντας τέσσερις υποψηφιότητες για Όσκαρ με την πρωταγωνίστρια να κερδίζει το όσκαρ Α΄ Γυναικείου Ρόλου.
Η Σάρα Νόρμαν, η κωφάλαλη ηρωίδα του Μαρκ Μέντοφ, αρνείται πεισματικά να επικοινωνήσει με ήχους. Είναι κλεισμένη στο δικό της κόσμο, οργισμένη και πληγωμένη από δικούς της ανθρώπους και ξένους, στέκεται απέναντι τους περήφανη μέσα στο κόσμο της σιωπής, πλούσιο σε συναισθήματα και αισθήσεις. Ο έρωτας της με τον καθηγητή λογοθεραπείας Τζέϊμς Λίντς καταφέρνει να απαλύνει την οργή της, όχι όμως και την ανάγκη της να παραμείνει σιωπηλή, ειδικά όσο αυτός προσπαθεί να την εισάγει στον δικό του «φυσιολογικό» κόσμο.
Ένα έργο ευαίσθητο, αληθινό, γραμμένο με χιούμορ, που διαθέτει όμως μία τεχνική δυσκολία. Η πρωταγωνίστρια επικοινωνεί με τη νοηματική γλώσσα και ο συμπρωταγωνιστής πρέπει στην ουσία να αναλάβει την ομιλία και των δύο. Ωστόσο αυτή ακριβώς η δυσκολία απογειώνει τη σκηνική επικοινωνία, χαρίζοντας στους θεατές μια πρωτόγνωρη θεατρική εμπειρία, διαποτισμένη από ανεπιτήδευτη συγκίνηση, ανθρωπιά και ευαισθησία. Ο Γ. Βούρος απέδωσε το έργο με γλωσσική απλότητα, αμεσότητα, θέρμη ψυχής, αλλά και αίσθηση του χιούμορ.Η σκηνοθετική γραμμή του ισορροπεί εύστοχα μεταξύ δραματικών και κωμικών σκηνών , με στέρεη ρεαλιστική βάση, χωρίς μελοδραματισμούς, αξιοποιώντας την συναισθηματική δύναμη του κειμένου.Υιοθετεί γρήγορους σκηνοθετικούς ρυθμούς, που παραπέμπουν σε κινηματογραφικές εικόνες με σωστή την αίσθηση της αλληλουχίας των σκηνών, χωρίς, όμως να αποφευχθούν κάποιες απώλειες.Η συνεχής, σχεδόν καθ όλη τη διάρκεια της παράστασης, κοφτή και σύντομη εναλλαγή σκηνών υπονομεύει κάποιες φορές το συναισθηματικό ξεδίπλωμα των ηθοποιών του.
Ο σκηνοθέτης Γιάννης Βούρος στον διπλό ρόλο καθηγητή - αφηγητή προσφέρει μία υποδειγματική ερμηνεία με φυσικότητα και ειλικρίνεια σε έναν ρόλο που ξέρει καλά. Η κα Γλυκοφρύδη και ο κος Καρύδης αποτυπώνουν στέρεα και καθαρά πάνω στη σκηνή την υποκριτική τους ωριμότητα.Σωστές στους ρόλους τους οι Λουκία Πεσκετζή και Τζωρτζίνα Κώνστα.Θα σταθούμε, λίγο παραπάνω στον Θοδωρή Αντωνιάδη, ο οποίος καταθέτει μία αξιοθαύμαστη ερμηνεία, προσδίδοντας στον ρόλο του μία πλούσια γκάμα συναισθηματικών διακυμάνσεων.
Η Χρύσα Παπά που σηκώνει στους ώμους της ένα μεγάλο βάρος, υποδυόμενη την κωφάλαλη Σάρα. Εκπλήσσει όμορφα, όχι μόνο με το εύρος, αλλά κυρίως με την εγκράτεια με την οποία αναπτύσσει πάνω στη σκηνή τα εκφραστικά της μέσα, που δεν την παρασύρουν, ούτε στο ελάχιστο, σε υπερβολές και επιτηδεύσεις. Εκφραστική και φυσική, με ρεαλιστικό παίξιμο φέρνει σε πέρας τον δύσκολο ρόλο της με περισσή αφοσίωση και αυτοσυγκέντρωση. Το πρόβλημα δημιουργείται, όμως μεταξύ των δύο πρωταγωνιστών, που δεν καταφέρνουν να βρουν συναισθηματική επικοινωνία μεταξύ τους. Οι κοινές σκηνές τους δημιουργούν στιγμές αμηχανίας, που κορυφώνονται στην τελική σκηνή που αποφασίζουν ότι η αγάπη τους θα βρει τον δρόμο μέσα από τα εμπόδια της ζωής.Θα πρέπει οι δύο καλοί ηθοποιοί να δουλέψουν καλύτερα την σχέση τους, γιατί δυστυχώς, το γεγονός ότι δεν κατορθώνουν να "συνομιλήσουν" σαν ζευγάρι πάνω στη σκηνή αποδυναμώνει εν μέρει την υποκριτική τους δεινότητα. Ωραία η μουσική επένδυση, εντυπωσιακό το video art με το ρεαλιστικό σκηνικό στο βάθος, αδιάφορα τα κοστούμια, λιτά και λειτουργικά τα σκηνικά της παράστασης.
Θετικό στοιχείο, τέλος, ότι το μήνυμα του κειμένου του Μέντοφ, βγαίνει κατά τη διάρκεια, αλλά και μετά το τέλος της παράστασης, ξεκάθαρο και τονισμένο από όλες τις πλευρές του.Οι θεατές παίρνουν μαζί τους την συγκίνηση και συνάμα τα ερωτήματα - θέσεις του έργου: η κώφωση δεν είναι το αντίθετο της ακοής, είναι ένας ξεχωριστός κόσμος σιωπής πλημμυρισμένος από ήχους.Η επιλογή ενός ανθρώπου, όσο λανθασμένη και αν μας φαίνεται, πρέπει να γίνεται σεβαστή.Η καταλυτική δύναμη της αγάπης μπορεί να αναγεννήσει τους ανθρώπους. Αγαπώ, σημαίνει σε δέχομαι, όπως είσαι, όχι, όπως θα ήθελα εγώ να είσαι.
Μετάφραση, απόδοση και σκηνοθεσία: Γιάννης Βούρος
Μουσική: Σταμάτης Κραουνάκης.
Σκηνικά : Γιώργος Γεωργίου
Κοστούμια : Δανάη Αναγνώστου
Φωτισμοί: Στέλιος Τζολόπουλος
Παίζουν: Γιάννης Βούρος, Χρύσα Παπά, Αντιγόνη Γλυκοφρύδη,
Ντίνος Καρύδης, Θοδωρής Αντωνιάδης, Τζωρτζίνα Κώνστα, Λουκία Πεσκετζή.
Θέατρο Βεάκη, Στουρνάρη 32, Αθήνα, τηλ.: 210-5223522
Παραστάσεις: Τετάρτη 7.15 μ.μ. Πέμπτη 8 μ.μ. Παρασκευή 9 μ.μ.
Σάββατο 6.15 μ.μ. / 9.15 μ.μ. Κυριακή 7.15 μ.μ.