Τέσσερα χρόνια έχουν περάσει από τότε που στο Φεστιβάλ του Βερολίνου το 2009 το όνομα της Φαραχανί άρχισε να τυγχάνει αναγνώρισης από το διεθνές κοινό. Η ταινία «Τι απέγινε η Ελι» που κέρδισε την Αργυρή Αρκτο έκανε παγκοσμίως γνωστή τόσο την ίδια όσο και τον ιρανό σκηνοθέτη Ασγκαρ Φαραντί (το 2012 κέρδισε το Οσκαρ ξενόγλωσσης ταινίας με το «Ενας χωρισμός») . Πίσω στην πατρίδα της πάντως ήταν ήδη αναγνωρίσιμη. Η Γκολσιφτέ Φαραχανί εμφανίστηκε στο θέατρο σε ηλικία έξι ετών και έκανε το κινηματογραφικό ντεμπούτο της στα 14, στην ταινία «Derakhte Golabi» (Η αχλαδιά), για την οποία κέρδισε το πρώτο βραβείο στο Φεστιβάλ του Φαζρ. Από την Ιρανική Επανάσταση το 1979 και μετά η Φαραχανί είναι η πρώτη ιρανή ηθοποιός που τόλμησε να παίξει σε αμερικανική παραγωγή. Το χολιγουντιανό ντεμπούτο της έγινε το 2008 με την «Πλεκτάνη» του Ρίντλεϊ Σκοτ, πλάι στον Λεονάρντο Ντι Κάπριο και στον Ράσελ Κρόου. Βέβαια, «άλλο να νιώθεις βασίλισσα στη λίμνη και άλλο ψαράκι στην απεραντοσύνη του ωκεανού», δήλωνε η ίδια για την «προαγωγή» της.
«Δεν είχα άλλη επιλογή. Δεν ήταν ωστόσο κάτι που ήθελα να κάνω. Αλλά η ζωή το αποφάσισε για μένα. Δεν ήθελα να ζήσω πουθενά αλλού, ακόμη θα προτιμούσα να είμαι εκεί γιατί πιστεύω ότι το Ιράν θα ήταν υπό συνθήκες μια υπέροχη χώρα να ζεις. Αλλά τώρα μπορείς να ζεις εκεί μόνο αν δεν έχεις πολιτικά προβλήματα. Αν είσαι αντίθετος με το καθεστώς, με τις κρατούσες απόψεις, τότε η θέση σου δεν είναι πραγματικά καθόλου εύκολη. Βλέπεις μια διαφορετική πλευρά της χώρας που δυσκολεύεσαι να την πιστέψεις αν δεν την βιώσεις ο ίδιος.» Η σύγκρουση της Ιρανής ηθοποιού Γκολσιφτέ Φαραχανί με το ιρανικό καθεστώς ξεκίνησε από την πρώτη στιγμή που είδε το φως αυτού του κόσμου. Οι ιρανικές Αρχές δεν έκαναν δεκτό το όνομα «Γκολσιφτέ» και επέλεξαν το πιο «σωστό» κατά τις ίδιες «Ραχαβάρντ» ως το επίσημο όνομά της.Η ίδια επέλεξε να κρατήσει το Γκολσιφτέ και να το χρησιμοποιήσει στην καριέρα της που εκτείνεται σε τρεις ηπείρους: Ασία, Ευρώπη και Αμερική....
Στα περσικά υπάρχει η έκφραση «παίζω με την ουρά του λιονταριού». Η Ιρανή Γκολσιφτέ Φαραχανί έπαιζε εξ απαλών ονύχων με την ουρά του λιονταριού. Οταν ήταν μαθήτρια έπεισε τους συμμαθητές της να διαδηλώσουν για την απουσία θέρμανσης στο σχολείο τους. Ελεγε ψέματα στους γονείς της για να μπορεί η αδελφή της να «ξεκλέβει» χρόνο με τον φίλο της. Στα 16 της ξύρισε το κεφάλι της, «εξαφάνισε» το στήθος της και ντύθηκε αγόρι για να μπορέσει να κάνει ελεύθερη μια βόλτα με το ποδήλατο στους δρόμους της Τεχεράνης. Στα 17 της αντιστάθηκε σθεναρά στην επιθυμία των γονιών της να σπουδάσει πιάνο στη Βιέννη και ακολούθησε σπουδές υποκριτικής. Λίγα χρόνια αργότερα (2008) ήταν η πρώτη, από την επανάσταση του 1979, ιρανή ηθοποιός που τόλμησε να παίξει σε αμερικανική παραγωγή (στην «Πλεκτάνη» του Ρίντλεϊ Σκοτ, δίπλα στον Λεονάρντο Ντι Κάπριο), ενώ προκάλεσε σάλο εμφανιζόμενη στην πρεμιέρα της ταινίας στη Νέα Υόρκη χωρίς μαντίλα.Η 32χρονη πλέον Φαραχανί, αυτοεξόριστη στο Παρίσι εδώ και οκτώ χρόνια, πόζαρε γυμνή για τον φακό του Πάολο Ροβέρσι στο τεύχος του περιοδικού «Egoïste». Το φονταμενταλιστικό λιοντάρι είναι έτοιμο να την καταβροχθίσει. Δεν είναι βεβαίως η πρώτη φορά που η μέχρι πρότινος λατρεμένη (και σήμερα επικηρυγμένη) κινηματογραφική σταρ του Ιράν χρησιμοποιεί το σώμα της ως πλακάτ. Εχουν προηγηθεί οι γυμνές φωτογραφίσεις στη «Μadame Figaro» αλλά και η αποκάλυψη του δεξιού της στήθους σε ένα βίντεο των κινηματογραφικών βραβείων Σεζάρ με τίτλο «Corps et Âmes» (2012), πολιτικές πράξεις που προκάλεσαν στη χώρα της «πολιτιστικό σεισμό». «Αν η κόρη σου ξαναπατήσει το πόδι της στο Ιράν, θα της κόψουμε τα στήθη και θα σ' τα σερβίρουμε στο πιάτο!» δήλωσε τηλεφωνικώς ιρανικός δικαστικός εκπρόσωπος στον πατέρα της το 2012. «Χωρίς μήνυμα και χωρίς σχόλιο, κάνει ένα ακόμη βήμα σε αυτό που εγώ αποκαλώ πολιτικό γυμνό» σχολιάζει τη φωτογράφιση στο «Egoïste» η γαλλίδα φιλόσοφος Ζενεβιέβ Φρες στη «Libération». «Δεν έχει ανάγκη να εκφραστεί. Το πρόσωπό της δεν εκπέμπει ερωτισμό. Το φύλο της μένει στη σκιά. Δεν "πουλιέται", λέει "Σκέφτομαι"».
«Το μεγαλύτερο πρόβλημα για μια Ιρανή ηθοποιό δεν είναι η κυβέρνηση, αλλά ο έξω κόσμος που πιστεύει ότι είμαστε παιδιά των μανάδων μας και ότι δεν μπορούμε παρά να κυκλοφορούμε με σκεπασμένο το κεφάλι. Η μπούρκα πρέπει επιτέλους να μπει στην ντουλάπα χωρίς ναφθαλίνη» δηλώνει η ηθοποιός. Πάντως οι ταμπέλες τύπου «Ιωάννα της Λωρραίνης» που της προσάπτουν ποσώς τη συγκινούν, όπως δήλωσε πρόσφατα στην εφημερίδα «The Guardian». Υπήρξε, μάλιστα, επιθετική και απέναντι στους Γάλλους, κατηγορώντας τους για υποκρισία, παρ’ ότι νιώθει αιωνίως υπόχρεη απέναντι στη Γαλλία και κυρίως στο Παρίσι, όπου για πρώτη φορά ένιωσε «απελευθερωμένη γυναίκα».«Η εξορία είναι σαν τον θάνατο και κανείς δεν πρόκειται ποτέ να την καταλάβει αν δεν τη βιώσει» είπε. «Ολος ο κόσμος σε αντιμετωπίζει σαν θύμα και σε ενθαρρύνει να υιοθετείς αλλά και να ενισχύεις αυτόν τον ρόλο, γιατί όταν οι άνθρωποι σε βλέπουν στη μιζέρια νιώθουν καλύτερα. Αυτό ακριβώς συμβαίνει στη Γαλλία. Υποκρίνονται ότι ενδιαφέρονται για σένα και για πράγματα που συμβαίνουν, για παράδειγμα, στη Συρία, αλλά στην πραγματικότητα δεν δίνουν δεκάρα. Αντιθέτως σε γαμ... νε το να μη σου δίνουν τα απαραίτητα χαρτιά. Αλλά εγώ είμαι ηθοποιός και θέλω να εργαστώ!».
Η ίδια η ηθοποιός επιμένει να μη συστήνεται ως Πασιονάρια του αραβικού φεμινισμού, ούτε ως ένα εξωτικό και φωτογενές θύμα του μουσουλμανικού φονταμενταλισμού. Το σώμα της γίνεται πλακάτ όχι μόνο για να εξοργίσει τους μουλάδες αλλά και τους σταυροφόρους της δήθεν φιλεύσπλαχνης (αλλά βαθιά ισλαμοφοβικής) Δύσης που τρελαίνονται να προβάλουν την «επαναστατική» απεικόνιση του σώματος μιας «καταπιεσμένης» σεξουαλικά μουσουλμάνας. «Οι άνθρωποι θέλουν να σε βλέπουν σαν θύμα και σε "θυματοποιούν" ακόμη περισσότερο γιατί βλέποντας εσένα στη δυστυχία νιώθουν καλύτερα» είπε το 2012 σε συνέντευξή της στον βρετανικό «Guardian». «Αυτός είναι άλλωστε ο λόγος για τον οποίο οι Γάλλοι έχουν εμμονή με όσα συμβαίνουν στη Συρία. Είναι ένας είδος πορνογραφίας για να νιώσουν οι ίδιοι καλύτερα καθότι στην πραγματικότητα δεν δίνουν δεκάρα». Μια άλλη διάσημη Ιρανή ηθοποιός, η Λέιλα Χαταμί απειλήθηκε από τις ιρανικές Αρχές πως θα μαστιγωθεί με την επιστροφή της στη χώρα, επειδή φίλησε στο μάγουλο τον Πρόεδρο του Φεστιβάλ Καννών, Ζιλ Ζακόμπ και επειδή δεν είχε σκεπασμένο το πρόσωπό της όπως θα όφειλε στις δημόσιες εμφανίσεις της κατά τη διάρκεια της διοργάνωσης . Ενώ δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις κι άλλων γυναικών ηθοποιών που «δοκιμάζονται» από το καθεστώς του Ιράν που δείχνει να σέβεται τα δικαιώματά τους με τον ίδιο τρόπο που σέβεται την καλλιτεχνική έκφραση της πλειοψηφίας των κινηματογραφικών δημιουργών της. Για του λόγου το αληθές, ο Τζαφάρ Παναχί μαθαίνει τη νίκη του στο 65ο Φεστιβάλ Βερολίνου, εγκλωβισμένος σε ένα Ιραν από το οποίο δεν μπορεί να φύγει, αναγκασμένος να φτιάχνει μόνο «απαγορευμένες» ταινίες.
Οι ιρανικές αρχές κατήγγειλαν τη συμπεριφορά της ως «αξιοθρήνητη» και η αστυνομία άρχισε να παρενοχλεί την οικογένειά της που είχε μείνει στο Ιράν...Τηλεφώνήσαν στην οικογένειά της απειλώντας πως θα την τιμωρήσουν και θα κόψουν το στήθος της, προσφέροντάς το στον πατέρα της «μέσα σε ένα πιάτο». Η Φαραχανί, έκτοτε, δεν ξαναγύρισε ποτέ στο Ιραν. Παντρεύτηκε και ζει μόνιμα στο Παρίσι όπου και συνεχίζει τη «διεθνή» καριέρα της, επιμένοντας με θάρρος να αντιδρά στην οπισθοδρομική στάση της χώρας της απέναντι στις γυναίκες.
Δεν διστάζει να ρισκάρει και στην καριέρα της. Εμφανίστηκε στην Πέτρα της Υπομονής μία ταινία που μιλά καταγγελτικά για τη θέση των γυναικών στις μουσουλμανικές κοινωνίες. Στην ταινία ερμηνεύει μία Αφγανή που αισθάνεται απελευθέρωση, λέγοντας την αλήθεια. Η ηθοποιός έχει εμφανιστεί σε ιρανικές παραγωγές (όπως το About Elly του Ασγκάρ Φαραντί), σε γαλλικές ταινίες (Κοτόπουλο με Δαμάσκηνα -όπου συνεργάστηκε με την επίσης ιρανικής καταγωγής Μαρτζάν Σατραπί), αλλά και σε χολιγουντιανές ταινίες (πρόσφατα εμφανίστηκε στο Exodus, πανέμορφη ως η νεαρή βασίλισσα, σύζυγος του Ραμσή).H 32 ετών ηθοποιός ανακοίνωσε πρόσφατα ότι θα πάρει διαζύγιο από τον σύζυγό της Αμίν Μαχντάβι. Πλέον είναι ζευγάρι με τον Γάλλο ηθοποιό, Λουί Γκαρέλ και ετοιμάζει μία σειρά ταινιών στη Γαλλία. Η Φαραχανί είναι ατρόμητη. Το αποδεικνύουν οι δηλώσεις της, οι γυμνές της φωτογραφήσεις στα περιοδικά και το γεγονός ότι δεν διστάζει να συγκρουστεί με το ιρανικό καθεστώς, το οποίο έχει απαγορεύσει την είσοδό της στην πατρίδα της. "Το Παρίσι «είναι το μοναδικό μέρος στον κόσμο, όπου οι γυναίκες δεν αισθάνονται ένοχες. Στην Ανατολή αισθάνεσαι ένοχη όλη την ώρα. Από τη στιγμή που θα νιώσεις τις πρώτες σεξουαλικές παρορμήσεις» λέει η ίδια σε συνέντευξη της. Η Φαραχανί δήλωσε στην εφημερίδα Le Monde «Το Ιράν είναι η χώρα των αντιφάσεων, οι πολιτισμικές διαφορές είναι τεράστιες. Ολα είναι πολιτική. Εγώ δεν λέω τίποτα για να χαλαρώσουν τα πράγματα». Το μέλλον διαγράφεται λαμπρό για τη γυναίκα που ο Guardian χαρακτήρισε ως κάτι ανάμεσα σε «Γκάρμπο, Ζαν Μορό και Ειρήνη Παππά», γράφοντας ότι διαθέτει «σπάνια ομορφιά και εξυπνάδα, η οποία συναντά μία έντονη συναισθηματική ειλικρίνεια σε μια χώρα, όπου η αλήθεια κάθε είδους είναι δύσκολο να φανερωθεί».