“Το σχέδιό μου είναι να ανοίξω ένα σινεμά σε μια μικρή πόλη και να το διευθύνω. Θα είμαι ο τρελός γέρος με το σινεμά.” H λατρεία του Ταραντίνο για το σινεμά διατρέχει κάθε σημείο της πορείας του, της ζωής του γενικότερα, από τότε που δούλευε σε βιντεάδικο και μάθαινε τα πάντα μέχρι τον τρόπο που απολαμβάνει κάθε ανίερη κινηματογραφική του αναφορά ακόμα και στις παλπ ταινίες του που παίζονται στο Φεστιβάλ των Καννών.Χωρίς υπερβολή, μια από τις μεγάλες ιδιοφυίες των καιρών μας στον καλλιτεχνικό κόσμο, ο απόλυτος auteur: Kάνει σινεμά, από σινεμά, για το σινεμά. Από εκεί ξεκινούν οι ταινίες του, κι εκεί καταλήγουν.
Ο Κουέντιν Ταραντίνο γεννήθηκε στις 27 Μαρτίου του 1963 και πέρασε τα νεανικά του χρόνια μπροστά από μια οθόνη. Έβλεπε γουέστερν, κωμωδίες, δράματα, ταινίες ευρωπαϊκές, αμερικάνικες και ασιατικές, ασπρόμαυρες και έγχρωμες. Παράτησε το σχολείο σε ηλικία 15 χρονών και αφού εργάστηκε λίγο καιρό ως ταξιθέτης σε σινεμά με πορνό, κατέληξε στο βίντεο κλαμπ «Video Archive». Για τα επόμενα πέντε χρόνια εντυπωσίαζε τους πελάτες, αλλά και τους συναδέλφους του, με τις τρομακτικά λεπτομερείς γνώσεις του για χιλιάδες ταινίες. Αρχικά όνειρό του ήταν να γίνει ηθοποιός, αλλά δεν τον ένοιαζε ποτέ η διασημότητα. Αυτό που πραγματικά επιθυμούσε ήταν να συνεργαστεί με τους μεγάλους σκηνοθέτες που θαύμαζε, όπως ο Σέρτζιο Λεόνε και ο Μπράιαν ντε Πάλμα. Ήταν σίγουρος ότι κάποια στιγμή θα τα κατάφερνε, αλλά η αρχή ήταν εξαιρετικά δύσκολη, ειδικά για έναν εκκεντρικό νέο που δεν γνώριζε κανέναν στο Χόλιγουντ. Το 1987, ο 24χρονος Ταραντίνο προσπαθούσε απεγνωσμένα να βρει δουλειά στον χώρο του θεάματος. Τελικά έγινε βοηθός παραγωγής σε μια βιντεοταινία με αερόμπικ και ασκήσεις γυμναστικής, που παρουσίαζε ο ηθοποιός Ντολφ Λούντγκρεν, που εκείνη την εποχή ήταν γνωστός μόνο για το μυώδες σώμα του. Μία από τις δουλειές του ήταν να καθαρίζει τα περιττώματα σκύλων από το γκαζόν. Τον επόμενο χρόνο υποδύθηκε έναν σωσία του Έλβις Πρίσλεϊ σε ένα επεισόδιο της δημοφιλούς τηλεοπτικής σειράς, «Τα Χρυσά Κορίτσια». Δεν καταδέχτηκε να φορέσει κάποια από τις στολές του Πρίσλεϊ και εμφανίστηκε με τα δικά του, καθημερινά ρούχα. Ο ατζέντης του δικαιολόγησε την εμφάνισή του, λέγοντας στους παραγωγούς ότι ο Ταραντίνο είναι «μια διασταύρωση μεταξύ Έλβις Πρίσλεϊ και Τσαρλς Μάνσον». Αναφερόταν φυσικά στον αρχηγό μιας αίρεσης που έστελνε τις ερωμένες του, να σκοτώσουν αθώους ανθρώπους στην Καλιφόρνια. Ένα απ’ τα θύματά τους ήταν και η εγκυμονούσα σύζυγος του Ρόμαν Πολάνσκι, Σάρον Τέιτ. Αυτή ήταν όλη κι όλη η προϋπηρεσία του Ταραντίνο, όταν κλήθηκε να σκηνοθετήσει την πρώτη του ταινία, το «Reservoir Dogs».
Reservoir Dogs
Έως το 1992 είχε γράψει τρία σενάρια, τα οποία είχαν ενθουσιάσει πολλούς παραγωγούς, αλλά κανείς δεν έδειχνε πρόθυμος να τα μεταφέρει στη μεγάλη οθόνη. Κουρασμένος και απογοητευμένος, ο Ταραντίνο ήταν έτοιμος να παραδώσει τα όπλα, όταν ένας απροσδόκητο γεγονός άλλαξε καθοριστικά τη ζωή του. Πούλησε το σενάριο για την ταινία «Ιλιγγιώδης Έρωτας» για 30 χιλιάδες δολάρια. Έτσι εξασφάλισε ένα μικρό ποσοστό του κόστους για τη δική του ταινία και αποφάσισε να κάνει μία τελευταία προσπάθεια να βρει χρηματοδότες. Μέσα σε ένα μόλις μήνα, είχε βρει παραγωγούς και ένα «μεγάλο όνομα» του Χόλιγουντ για πρωταγωνιστή, τον Χάρβι Καϊτέλ. Όταν προβλήθηκε στο φεστιβάλ ανεξάρτητων ταινιών, Sundance, η ταινία χαρακτηρίστηκε ως «ανατρεπτική». Αν και δεν έγινε μεγάλη εμπορική επιτυχία, θεωρείται μέχρι σήμερα ως μία από τις σημαντικότερες «cult» ταινίες στην ιστορία του κινηματογράφου. Η Ούμα Θέρμαν στο Pulp Fiction Δύο χρόνια αργότερα, με το «Pulp Fiction», ο Ταραντίνο κέρδισε τον Χρυσό Φοίνικα στο φεστιβάλ των Καννών και έγινε ένας από τους πιο ενδιαφέροντες σκηνοθέτες του Χόλιγουντ. Από το 1994 μέχρι σήμερα έχει σκηνοθετήσει μόλις έξι ταινίες, πολύ λίγες σε σχέση με τους περισσότερους σκηνοθέτες. Όμως, όλες έχουν αποκτήσει ένα φανατικό κοινό, που αναμένει με αγωνία την επόμενη.
«Pulp Fiction»
Το «Pulp Fiction» έμελλε να είναι τόσο εμπορική όσο και καλλιτεχνική επιτυχία: μόνο στις ΗΠΑ, το φιλμ μάζεψε περισσότερα από 108 εκατ. δολάρια στο box office και ήταν το μόνο ανεξάρτητο φιλμ που το κατάφερνε ποτέ αυτό (στοίχισε μόλις 8 εκατ. δολάρια)! Ταυτοχρόνως, στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού το «Pulp Fiction» αποσπούσε τον Μάιο το σημαντικότερο κινηματογραφικό βραβείο της οικουμένης, τον σπουδαίο Χρυσό Φοίνικα στο Φεστιβάλ των Κανών, την ίδια στιγμή που έλαβε και 7 οσκαρικές υποψηφιότητες. Το χρυσό αγαλματίδιο που απέσπασε ο Ταραντίνο για το καλύτερο πρωτότυπο σενάριο και η άρνησή του να το μοιραστεί με τον συνεργάτη του Roger Avary έφερε μεγάλες διαμάχες και οι σχέσεις τους έπνεαν πλέον τα λοίσθια (στο τέλος ο Ταραντίνο παρέλειψε το όνομα του συνεργάτη του από τους τίτλους της ταινίας).
Έως το 1992 είχε γράψει τρία σενάρια, τα οποία είχαν ενθουσιάσει πολλούς παραγωγούς, αλλά κανείς δεν έδειχνε πρόθυμος να τα μεταφέρει στη μεγάλη οθόνη. Κουρασμένος και απογοητευμένος, ο Ταραντίνο ήταν έτοιμος να παραδώσει τα όπλα, όταν ένας απροσδόκητο γεγονός άλλαξε καθοριστικά τη ζωή του. Πούλησε το σενάριο για την ταινία «Ιλιγγιώδης Έρωτας» για 30 χιλιάδες δολάρια. Έτσι εξασφάλισε ένα μικρό ποσοστό του κόστους για τη δική του ταινία και αποφάσισε να κάνει μία τελευταία προσπάθεια να βρει χρηματοδότες. Μέσα σε ένα μόλις μήνα, είχε βρει παραγωγούς και ένα «μεγάλο όνομα» του Χόλιγουντ για πρωταγωνιστή, τον Χάρβι Καϊτέλ. Όταν προβλήθηκε στο φεστιβάλ ανεξάρτητων ταινιών, Sundance, η ταινία χαρακτηρίστηκε ως «ανατρεπτική». Αν και δεν έγινε μεγάλη εμπορική επιτυχία, θεωρείται μέχρι σήμερα ως μία από τις σημαντικότερες «cult» ταινίες στην ιστορία του κινηματογράφου. Η Ούμα Θέρμαν στο Pulp Fiction Δύο χρόνια αργότερα, με το «Pulp Fiction», ο Ταραντίνο κέρδισε τον Χρυσό Φοίνικα στο φεστιβάλ των Καννών και έγινε ένας από τους πιο ενδιαφέροντες σκηνοθέτες του Χόλιγουντ. Από το 1994 μέχρι σήμερα έχει σκηνοθετήσει μόλις έξι ταινίες, πολύ λίγες σε σχέση με τους περισσότερους σκηνοθέτες. Όμως, όλες έχουν αποκτήσει ένα φανατικό κοινό, που αναμένει με αγωνία την επόμενη.
«Pulp Fiction»
Το «Pulp Fiction» έμελλε να είναι τόσο εμπορική όσο και καλλιτεχνική επιτυχία: μόνο στις ΗΠΑ, το φιλμ μάζεψε περισσότερα από 108 εκατ. δολάρια στο box office και ήταν το μόνο ανεξάρτητο φιλμ που το κατάφερνε ποτέ αυτό (στοίχισε μόλις 8 εκατ. δολάρια)! Ταυτοχρόνως, στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού το «Pulp Fiction» αποσπούσε τον Μάιο το σημαντικότερο κινηματογραφικό βραβείο της οικουμένης, τον σπουδαίο Χρυσό Φοίνικα στο Φεστιβάλ των Κανών, την ίδια στιγμή που έλαβε και 7 οσκαρικές υποψηφιότητες. Το χρυσό αγαλματίδιο που απέσπασε ο Ταραντίνο για το καλύτερο πρωτότυπο σενάριο και η άρνησή του να το μοιραστεί με τον συνεργάτη του Roger Avary έφερε μεγάλες διαμάχες και οι σχέσεις τους έπνεαν πλέον τα λοίσθια (στο τέλος ο Ταραντίνο παρέλειψε το όνομα του συνεργάτη του από τους τίτλους της ταινίας).
Κριτική και συνεχιζόμενη επιτυχία
Γνωστός για το οξύθυμο ταμπεραμέντο του, ο Ταραντίνο διαφώνησε δημόσια με τον Όλιβερ Στόουν για το «Natural Born Killers», θεωρώντας πως ο Στόουν είχε αλλάξει τα φώτα στο σενάριό του. Κι έτσι πάλεψε λυσσαλέα για να φύγει το όνομά του από τους τίτλους της ταινίας, την ίδια στιγμή που ξυλοκόπησε και έναν από τους παραγωγούς του φιλμ σε εστιατόριο του Λος Άντζελες! Το 1995, ο Αμερικανός δημιουργός ξαναχτύπησε σκηνοθετώντας μία από τις τέσσερις ιστορίες του «Four Rooms», ενώ μετά την κυκλοφορία του φιλμ συνεργάστηκε με τον φίλο του πια Ρόμπερτ Ροντρίγκεζ στο καλτ «From Dusk Till Dawn» (1996)! Ο Ταραντίνο έγραψε το σενάριο και έπαιξε δίπλα στον Τζορτζ Κλούνεϊ ως κακοποιοί που τα βάζουν με μια αγέλη βαμπίρ(!), αν και οι κριτικοί την έθαψαν τελικά την ταινία. Ο Κουέντιν ήταν όμως έτοιμος να πάει γι’ άλλα και συγκεκριμένα για το «Jackie Brown» (1997), που δεν ήταν τίποτα άλλο από ένα εκτενές αφιέρωμα στη γενιά των blaxploitation φιλμ της δεκαετίας του 1970. Οι κριτικοί μίλησαν για την πιο ώριμη δουλειά του, αν και ο Σπάικ Λι την έθαψε καθώς θεώρησε πως ο Ταραντίνο υπερτόνισε τους μειωτικούς και στερεοτυπικούς χαρακτηρισμούς για την αφρο-αμερικανική κοινότητα. Μετά το «Jackie Brown», ο Ταραντίνο έκανε ένα διάλειμμα από τη σκηνοθεσία. Πλέον έκανε τον ηθοποιό στο Μπρόντγουεϊ, σε μια σαφώς τολμηρή κίνηση καθώς δεν είχε ξανανέβει ποτέ στο θεατρικό σανίδι. Οι κριτικοί δεν εντυπωσιάστηκαν ακριβώς από την ερμηνεία του, ούτε και το κοινό, και ο Ταραντίνο καταρρακώθηκε από τη χολή ειδικών και κόσμου…
«Kill Bill»
Αφού έγραψε όχι ένα αλλά τρία πολεμικά σενάρια για τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, αν και κανένα δεν ολοκληρώθηκε τελικά, ο Ταραντίνο όρμησε στον κόσμο των πολεμικών τεχνών. Η αρχική ιδέα μάλιστα για το «Kill Bill» γεννήθηκε σε μια κουβέντα που είχε με την Ούμα Θέρμαν κατά τα γυρίσματα του «Pulp Fiction». Το 2000 λοιπόν, σε ένα πάρτι, η Θέρμαν ρώτησε τον σκηνοθέτη αν είχε κάνει καμιά πρόοδο στην ανάπτυξη της ιδέας και εκείνος της απάντησε πως θα το είχε έτοιμο στα γενέθλιά της, ως δώρο. Ο Ταραντίνο έπρεπε να εντρυφήσει τώρα σε ταινίες κουνγκ φου και έγραφε και έσβηνε συνεχώς. Η ταινία πολεμικών τεχνών που περιστρέφεται γύρω από το θέμα της εκδίκησης δυσκόλεψε πολύ τον ίδιο και ξεπέρασε τόσο τον προϋπολογισμό όσο και το χρονικό περιθώριο των γυρισμάτων. Ο ίδιος γύρισε μάλιστα τόσο πολύ παραπανίσιο υλικό που σκάρωσε στο τέλος δύο ταινίες από το αρχικό σενάριο! Το «Kill Bill: Vol. 1» βγήκε στις αίθουσες το φθινόπωρο του 2003 και το δεύτερο μέρος του, «Kill Bill: Vol. 2», κυκλοφόρησε λίγους μήνες αργότερα (2004). Περιττό να αναφερθεί ότι αμφότερες έσπασαν τα ταμεία…
Τελευταίες δουλειές
Αφού εμφανίστηκε σε μικρορολάκια εδώ κι εκεί και σκηνοθέτησε διάφορα επεισόδια σε αμερικανικές τηλεοπτικές σειρές (όπως στο CSI το 2005, για το οποίο απέσπασε μάλιστα υποψηφιότητα για Emmy), αφού βοήθησε τον καλό του φίλο Ροντρίγκεζ στο γύρισμα του πολυαναμενόμενου «Sin City» (2005), το σκηνοθετικό δίδυμο συνεργάστηκε και πάλι σε μια ωδή αυτή τη φορά στα B-movies που ονόμασαν «Grindhouse» (2007). Το φιλμ πάτωσε εμπορικά και καλλιτεχνικά και οι Ταραντίνο και Ροντρίγκεζ αποφάσισαν να σπάσουν την ταινία στα δυο: το πρώτο μέρος, του Ταραντίνο, κυκλοφόρησε στην Ευρώπη ως «Death Proof» (με δραστική αλλαγή στο μοντάζ του), ενώ το κομμάτι του Ροντρίγκεζ έμεινε γνωστό ως «Planet Terror». Το «Death Proof» έφτασε μέχρι το επίσημο διαγωνιστικό του Φεστιβάλ Κανών το 2007… Ο Ταραντίνο επέστρεψε κατόπιν στα σενάρια που είχε γράψει για τον Β’ Παγκόσμιο. Κι έτσι το 2009 βγήκε τελικά στις αίθουσες το πολυαναμενόμενο «Inglorious Basterds», αν και πάλι οι κριτικές ήταν ανάμεικτες. «Σέβομαι τις κριτικές», απάντησε ο σκηνοθέτης, «αλλά εγώ ξέρω περισσότερα για το σινεμά από τους περισσότερους ανθρώπους που γράφουν για μένα. Και όχι μόνο αυτό, αλλά είμαι και καλύτερος συγγραφέας από τους περισσότερους που γράφουν για μένα». Και μάλλον ήξερε όντως καλύτερα, καθώς η ταινία απέσπασε 8 οσκαρικές υποψηφιότητες και έσπασε για άλλη μια φορά τα ταμεία! Αν και στην επόμενη δουλειά του τόσο ο εμπορικός όσο και ο καλλιτεχνικός θρίαμβος ήταν στο τσεπάκι του. Μιλάμε για το γουέστερν «Django Unchained», που κυκλοφόρησε στα τέλη του 2012 για να δώσει στον Ταραντίνο άλλο ένα Όσκαρ Καλύτερου Πρωτότυπου Σεναρίου! Στην προσωπική του ζωή, φαίνεται ότι δεν έχει χρόνο για τίποτα άλλο εκτός από το κινηματογραφικό του πάθος. Παρά το γεγονός ότι διατηρούσε για χρόνια σχέση με την ηθοποιό Μίρα Σορβίνο, αποφάσισε τελικά να επικεντρωθεί στην καριέρα του, αφήνοντας την προσωπική του ζωή κατά μέρος, τουλάχιστον για την ώρα. «Όταν κάνω μια ταινία, δεν κάνω τίποτα άλλο. Όλα είναι η ταινία. Δεν έχω γυναίκα. Δεν έχω παιδί. Τίποτα δεν μπορεί να μπει στον δρόμο μου … Έχω κάνει μια επιλογή, μέχρι στιγμής, να πορευτώ στον δρόμο αυτό μόνος. Γιατί αυτή είναι η στιγμή μου. Αυτή είναι η στιγμή μου να κάνω ταινίες»…
Γνωστός για το οξύθυμο ταμπεραμέντο του, ο Ταραντίνο διαφώνησε δημόσια με τον Όλιβερ Στόουν για το «Natural Born Killers», θεωρώντας πως ο Στόουν είχε αλλάξει τα φώτα στο σενάριό του. Κι έτσι πάλεψε λυσσαλέα για να φύγει το όνομά του από τους τίτλους της ταινίας, την ίδια στιγμή που ξυλοκόπησε και έναν από τους παραγωγούς του φιλμ σε εστιατόριο του Λος Άντζελες! Το 1995, ο Αμερικανός δημιουργός ξαναχτύπησε σκηνοθετώντας μία από τις τέσσερις ιστορίες του «Four Rooms», ενώ μετά την κυκλοφορία του φιλμ συνεργάστηκε με τον φίλο του πια Ρόμπερτ Ροντρίγκεζ στο καλτ «From Dusk Till Dawn» (1996)! Ο Ταραντίνο έγραψε το σενάριο και έπαιξε δίπλα στον Τζορτζ Κλούνεϊ ως κακοποιοί που τα βάζουν με μια αγέλη βαμπίρ(!), αν και οι κριτικοί την έθαψαν τελικά την ταινία. Ο Κουέντιν ήταν όμως έτοιμος να πάει γι’ άλλα και συγκεκριμένα για το «Jackie Brown» (1997), που δεν ήταν τίποτα άλλο από ένα εκτενές αφιέρωμα στη γενιά των blaxploitation φιλμ της δεκαετίας του 1970. Οι κριτικοί μίλησαν για την πιο ώριμη δουλειά του, αν και ο Σπάικ Λι την έθαψε καθώς θεώρησε πως ο Ταραντίνο υπερτόνισε τους μειωτικούς και στερεοτυπικούς χαρακτηρισμούς για την αφρο-αμερικανική κοινότητα. Μετά το «Jackie Brown», ο Ταραντίνο έκανε ένα διάλειμμα από τη σκηνοθεσία. Πλέον έκανε τον ηθοποιό στο Μπρόντγουεϊ, σε μια σαφώς τολμηρή κίνηση καθώς δεν είχε ξανανέβει ποτέ στο θεατρικό σανίδι. Οι κριτικοί δεν εντυπωσιάστηκαν ακριβώς από την ερμηνεία του, ούτε και το κοινό, και ο Ταραντίνο καταρρακώθηκε από τη χολή ειδικών και κόσμου…
«Kill Bill»
Αφού έγραψε όχι ένα αλλά τρία πολεμικά σενάρια για τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, αν και κανένα δεν ολοκληρώθηκε τελικά, ο Ταραντίνο όρμησε στον κόσμο των πολεμικών τεχνών. Η αρχική ιδέα μάλιστα για το «Kill Bill» γεννήθηκε σε μια κουβέντα που είχε με την Ούμα Θέρμαν κατά τα γυρίσματα του «Pulp Fiction». Το 2000 λοιπόν, σε ένα πάρτι, η Θέρμαν ρώτησε τον σκηνοθέτη αν είχε κάνει καμιά πρόοδο στην ανάπτυξη της ιδέας και εκείνος της απάντησε πως θα το είχε έτοιμο στα γενέθλιά της, ως δώρο. Ο Ταραντίνο έπρεπε να εντρυφήσει τώρα σε ταινίες κουνγκ φου και έγραφε και έσβηνε συνεχώς. Η ταινία πολεμικών τεχνών που περιστρέφεται γύρω από το θέμα της εκδίκησης δυσκόλεψε πολύ τον ίδιο και ξεπέρασε τόσο τον προϋπολογισμό όσο και το χρονικό περιθώριο των γυρισμάτων. Ο ίδιος γύρισε μάλιστα τόσο πολύ παραπανίσιο υλικό που σκάρωσε στο τέλος δύο ταινίες από το αρχικό σενάριο! Το «Kill Bill: Vol. 1» βγήκε στις αίθουσες το φθινόπωρο του 2003 και το δεύτερο μέρος του, «Kill Bill: Vol. 2», κυκλοφόρησε λίγους μήνες αργότερα (2004). Περιττό να αναφερθεί ότι αμφότερες έσπασαν τα ταμεία…
Τελευταίες δουλειές
Αφού εμφανίστηκε σε μικρορολάκια εδώ κι εκεί και σκηνοθέτησε διάφορα επεισόδια σε αμερικανικές τηλεοπτικές σειρές (όπως στο CSI το 2005, για το οποίο απέσπασε μάλιστα υποψηφιότητα για Emmy), αφού βοήθησε τον καλό του φίλο Ροντρίγκεζ στο γύρισμα του πολυαναμενόμενου «Sin City» (2005), το σκηνοθετικό δίδυμο συνεργάστηκε και πάλι σε μια ωδή αυτή τη φορά στα B-movies που ονόμασαν «Grindhouse» (2007). Το φιλμ πάτωσε εμπορικά και καλλιτεχνικά και οι Ταραντίνο και Ροντρίγκεζ αποφάσισαν να σπάσουν την ταινία στα δυο: το πρώτο μέρος, του Ταραντίνο, κυκλοφόρησε στην Ευρώπη ως «Death Proof» (με δραστική αλλαγή στο μοντάζ του), ενώ το κομμάτι του Ροντρίγκεζ έμεινε γνωστό ως «Planet Terror». Το «Death Proof» έφτασε μέχρι το επίσημο διαγωνιστικό του Φεστιβάλ Κανών το 2007… Ο Ταραντίνο επέστρεψε κατόπιν στα σενάρια που είχε γράψει για τον Β’ Παγκόσμιο. Κι έτσι το 2009 βγήκε τελικά στις αίθουσες το πολυαναμενόμενο «Inglorious Basterds», αν και πάλι οι κριτικές ήταν ανάμεικτες. «Σέβομαι τις κριτικές», απάντησε ο σκηνοθέτης, «αλλά εγώ ξέρω περισσότερα για το σινεμά από τους περισσότερους ανθρώπους που γράφουν για μένα. Και όχι μόνο αυτό, αλλά είμαι και καλύτερος συγγραφέας από τους περισσότερους που γράφουν για μένα». Και μάλλον ήξερε όντως καλύτερα, καθώς η ταινία απέσπασε 8 οσκαρικές υποψηφιότητες και έσπασε για άλλη μια φορά τα ταμεία! Αν και στην επόμενη δουλειά του τόσο ο εμπορικός όσο και ο καλλιτεχνικός θρίαμβος ήταν στο τσεπάκι του. Μιλάμε για το γουέστερν «Django Unchained», που κυκλοφόρησε στα τέλη του 2012 για να δώσει στον Ταραντίνο άλλο ένα Όσκαρ Καλύτερου Πρωτότυπου Σεναρίου! Στην προσωπική του ζωή, φαίνεται ότι δεν έχει χρόνο για τίποτα άλλο εκτός από το κινηματογραφικό του πάθος. Παρά το γεγονός ότι διατηρούσε για χρόνια σχέση με την ηθοποιό Μίρα Σορβίνο, αποφάσισε τελικά να επικεντρωθεί στην καριέρα του, αφήνοντας την προσωπική του ζωή κατά μέρος, τουλάχιστον για την ώρα. «Όταν κάνω μια ταινία, δεν κάνω τίποτα άλλο. Όλα είναι η ταινία. Δεν έχω γυναίκα. Δεν έχω παιδί. Τίποτα δεν μπορεί να μπει στον δρόμο μου … Έχω κάνει μια επιλογή, μέχρι στιγμής, να πορευτώ στον δρόμο αυτό μόνος. Γιατί αυτή είναι η στιγμή μου. Αυτή είναι η στιγμή μου να κάνω ταινίες»…
Ο εκκεντρικός Ταραντίνο
Πολλοί έχουν αποκαλέσει τον Ταραντίνο «ρόκσταρ σκηνοθέτη». Εκκεντρικός όπως και οι ταινίες του, έχει προκαλέσει πολλές φορές το ενδιαφέρον των media με την προσωπική του ζωή. Σε ηλικία 15 ετών συνελήφθη γιατί έκλεψε ένα βιβλίο. Πριν το «Reservoir Dogs», όταν δεν είχε λεφτά ούτε για το φαγητό του, φυλακίστηκε τρεις φορές επειδή δεν πλήρωνε πρόστιμα. Την τρίτη φορά έμεινε μέσα μία βδομάδα. Συνήθιζε να λέει, ότι του άρεσε η φυλακή επειδή άκουγε ξεκαρδιστικές ατάκες που χρησιμοποιούσε στις ταινίες του, όμως μετά από μια-δυο μέρες, η όποια μαγεία της φυλακής χάνονταν.Σε συνέντευξή του στο περιοδικό Rolling Stone, είχε δηλώσει ότι σε καμία περίπτωση δεν θα άφηνε να τον βιάσουν στη φυλακή: «Πες ότι είναι ο Μάικ Τάισον. Θα του δάγκωνα το χείλος, θα του δάγκωνα τα αρχ****. Αυτό θα μπορούσα να το κάνω. Και θα το κανα». Κουέντιν Ταραντίνο Το 1997 επιτέθηκε στον παραγωγό της ταινίας «Γεννημένοι Δολοφόνοι», Ντον Μέρφι και τον χτυπούσε στο κεφάλι. Ο Μέρφι του έκανε μήνυση και ζητούσε 5 εκατομμύρια δολάρια για αποζημίωση. Τελικά, ο Ταραντίνο δεν έδωσε ποτέ τα χρήματα και το επεισόδιο ξεχάστηκε.
Το φετίχ του Ταραντίνο...
Για πολλά χρόνια, φήμες έλεγαν ότι ο Ταραντίνο είχε φετίχ με τα δάχτυλα των ποδιών. Είχε τραβήξει δεκάδες πλάνα με τα γυμνά πόδια της μούσας του Ούμα Θέρμαν, που πρωταγωνιστούσε στις ταινίες «Pulp Fiction» και «Kill Bill». Το ίδιο έκανε και με τις πρωταγωνίστριες της ταινίας «Death Proof». Στην ταινία «From Dusk til Dawn», όπου πρωταγωνιστούσε ο ίδιος με τον Τζορτζ Κλούνεϊ, ο χαρακτήρας που υποδυόταν έγλυψε την τεκίλα από τα δάχτυλα της Σάλμα Χάγιεκ, της εξωτικής χορεύτριας που επρόκειτο να μεταμορφωθεί σε βαμπίρ. Αργότερα παραδέχτηκε σε συνέντευξή του, πως «έχει αδυναμία στο συγκεκριμένο σημείο του σώματος».
Στιλιστικά οι ταινίες του έχουν επιρροές από το γαλλικό Νέο Κύμα, το Κουνγκ Φου και τα σπαγγέτι γουέστερν.
Συνηθίζει να εμφανίζεται σε μικρούς ρόλους στις ταινίες του, όπως και πολλοί σκηνοθέτες, με πιο χαρακτηριστικούς στο «Pulp Fiction» και στο «Reservoir Dogs». Είναι ένας από τους πιο διάσημους σκηνοθέτες, και φημίζεται ιδιαίτερα για τη γρήγορη ομιλία του, τις γνώσεις του για τις εξελίξεις στο χώρο του κινηματογράφου, αλλά και γύρω από τον κλασικό και πειραματικό κινηματογράφο. Μία από τις πιο γνωστές ταινίες του είναι το «Pulp Fiction», με τους Τζον Τραβόλτα, Ούμα Θέρμαν, Χάρβεϊ Καϊτέλ, Σάμιουελ Λ. Τζάκσον, Μπρους Γουίλις, Τιμ Ροθ, Ροζάννα Αρκέτ και Κρίστοφερ Γουόκεν, η οποία βραβεύτηκε με το Χρυσό Φοίνικα στο Φεστιβάλ των Καννών το 1994. Η ταινία προτάθηκε για επτά Όσκαρ, κερδίζοντας τελικά το Όσκαρ καλύτερου σεναρίου.Έχει λάβει πολλά βραβεία, στα οποία συμπεριλαμβάνονται Όσκαρ, δύοΧρυσές Σφαίρες, ένα BAFTA και το Palme d'Or, ενώ έχει προταθεί για βραβείο ΕΜΜΥ και Grammy. Ο σκηνοθέτης και ιστορικός Peter Bogdanovich τον έχει καλέσει «τον πιο ισχυρό σκηνοθέτη της γενιάς του».
Πολλοί έχουν αποκαλέσει τον Ταραντίνο «ρόκσταρ σκηνοθέτη». Εκκεντρικός όπως και οι ταινίες του, έχει προκαλέσει πολλές φορές το ενδιαφέρον των media με την προσωπική του ζωή. Σε ηλικία 15 ετών συνελήφθη γιατί έκλεψε ένα βιβλίο. Πριν το «Reservoir Dogs», όταν δεν είχε λεφτά ούτε για το φαγητό του, φυλακίστηκε τρεις φορές επειδή δεν πλήρωνε πρόστιμα. Την τρίτη φορά έμεινε μέσα μία βδομάδα. Συνήθιζε να λέει, ότι του άρεσε η φυλακή επειδή άκουγε ξεκαρδιστικές ατάκες που χρησιμοποιούσε στις ταινίες του, όμως μετά από μια-δυο μέρες, η όποια μαγεία της φυλακής χάνονταν.Σε συνέντευξή του στο περιοδικό Rolling Stone, είχε δηλώσει ότι σε καμία περίπτωση δεν θα άφηνε να τον βιάσουν στη φυλακή: «Πες ότι είναι ο Μάικ Τάισον. Θα του δάγκωνα το χείλος, θα του δάγκωνα τα αρχ****. Αυτό θα μπορούσα να το κάνω. Και θα το κανα». Κουέντιν Ταραντίνο Το 1997 επιτέθηκε στον παραγωγό της ταινίας «Γεννημένοι Δολοφόνοι», Ντον Μέρφι και τον χτυπούσε στο κεφάλι. Ο Μέρφι του έκανε μήνυση και ζητούσε 5 εκατομμύρια δολάρια για αποζημίωση. Τελικά, ο Ταραντίνο δεν έδωσε ποτέ τα χρήματα και το επεισόδιο ξεχάστηκε.
Το φετίχ του Ταραντίνο...
Για πολλά χρόνια, φήμες έλεγαν ότι ο Ταραντίνο είχε φετίχ με τα δάχτυλα των ποδιών. Είχε τραβήξει δεκάδες πλάνα με τα γυμνά πόδια της μούσας του Ούμα Θέρμαν, που πρωταγωνιστούσε στις ταινίες «Pulp Fiction» και «Kill Bill». Το ίδιο έκανε και με τις πρωταγωνίστριες της ταινίας «Death Proof». Στην ταινία «From Dusk til Dawn», όπου πρωταγωνιστούσε ο ίδιος με τον Τζορτζ Κλούνεϊ, ο χαρακτήρας που υποδυόταν έγλυψε την τεκίλα από τα δάχτυλα της Σάλμα Χάγιεκ, της εξωτικής χορεύτριας που επρόκειτο να μεταμορφωθεί σε βαμπίρ. Αργότερα παραδέχτηκε σε συνέντευξή του, πως «έχει αδυναμία στο συγκεκριμένο σημείο του σώματος».
Στιλιστικά οι ταινίες του έχουν επιρροές από το γαλλικό Νέο Κύμα, το Κουνγκ Φου και τα σπαγγέτι γουέστερν.
Συνηθίζει να εμφανίζεται σε μικρούς ρόλους στις ταινίες του, όπως και πολλοί σκηνοθέτες, με πιο χαρακτηριστικούς στο «Pulp Fiction» και στο «Reservoir Dogs». Είναι ένας από τους πιο διάσημους σκηνοθέτες, και φημίζεται ιδιαίτερα για τη γρήγορη ομιλία του, τις γνώσεις του για τις εξελίξεις στο χώρο του κινηματογράφου, αλλά και γύρω από τον κλασικό και πειραματικό κινηματογράφο. Μία από τις πιο γνωστές ταινίες του είναι το «Pulp Fiction», με τους Τζον Τραβόλτα, Ούμα Θέρμαν, Χάρβεϊ Καϊτέλ, Σάμιουελ Λ. Τζάκσον, Μπρους Γουίλις, Τιμ Ροθ, Ροζάννα Αρκέτ και Κρίστοφερ Γουόκεν, η οποία βραβεύτηκε με το Χρυσό Φοίνικα στο Φεστιβάλ των Καννών το 1994. Η ταινία προτάθηκε για επτά Όσκαρ, κερδίζοντας τελικά το Όσκαρ καλύτερου σεναρίου.Έχει λάβει πολλά βραβεία, στα οποία συμπεριλαμβάνονται Όσκαρ, δύοΧρυσές Σφαίρες, ένα BAFTA και το Palme d'Or, ενώ έχει προταθεί για βραβείο ΕΜΜΥ και Grammy. Ο σκηνοθέτης και ιστορικός Peter Bogdanovich τον έχει καλέσει «τον πιο ισχυρό σκηνοθέτη της γενιάς του».