Ο πιθανότατα καλύτερος ηθοποιός της γενιάς του, όταν πρόκειται για την τέχνη του, δεν κάνει εκπτώσεις. Ο άνθρωπος που έζησε καθηλωμένος σε αναπηρικό καροτσάκι επί μήνες για να μπει στο πετσί ενός χαρακτήρα με κινητικά προβλήματα, που παράτησε τα εγκόσμια και επί μήνες τριγυρνούσε με ένα τουφέκι και ένα καλάμι ψαρέματος για να γίνει ο τελευταίος των Μοϊκανών, που διάβασε εκατό βιβλία για να ξεκοκαλίσει κάθε πτυχή της προσωπικότητας του Λίνκολν, και που κυκλοφορούσε για μια χρονιά με ημίψηλο 19ου αιώνα στο Μανχάταν για να μην χάσει την αίσθηση της εποχής του ρόλου του, αξίζει όχι απλώς τα Όσκαρ που του απονεμήθηκαν, αλλά και την εκτίμηση σύσσωμης της έβδομης τέχνης.
«Αν δεν είχα αυτή την διέξοδο στην ζωή μου, δεν θα υπήρχε και πολύς χώρος για μένα στην κοινωνία». Με αυτή τη δήλωσή του, ο Daniel Day Lewis έχει κάνει σαφείς τις προτεραιότητες στη ζωή του. Είναι οι ρόλοι του.
Ο Ντάνιελ Μάικλ Μπλέηκ Ντέι Λιούις είναι Βρετανός ηθοποιός με διπλή υπηκοότητα (Βρετανική και Ιρλανδική). Μετά τις σπουδές του στη Θεατρική Σχολή Bristol Old Vic, ο Ντέι Λιούις έπαιξε σε πολλά θεατρικά έργα και ταινίες, κερδίζοντας τρία Όσκαρ, τρία βραβεία BAFTA, και μια Χρυσή Σφαίρα. Είναι γνωστός ως ένας από τους πιο επιλεκτικούς ηθοποιούς της κινηματογραφικής βιομηχανίας, καθώς έχει πρωταγωνιστήσει μόνο σε τέσσερις ταινίες την τελευταία δεκαετία.
Παιδικά χρόνια
Ο Ντεί Λιούις γεννήθηκε στις 29 Απριλίου του 1957) στο Λονδίνο, γιός της ηθοποιού Τζίλ Μπάλκον και του Αγγλο-Ιρλανδού Σέσιλ Ντέι Λιούις. Δυο χρόνια μετά τη γέννησή του, η οικογένεια του μετακόμισε στο Κρουμς Χιλ , όπου ο Ντάνιελ μεγάλωσε μαζί με τη μεγαλύτερη αδελφή του, Ταμασίν Ντέι Λιούις. Ο πατέρας του ήταν 53 ετών όταν γεννήθηκε ο Ντάνιελ και φαίνεται ότι έδειχνε ελάχιστο ενδιαφέρον για τα παιδιά του. Μετά από προβλήματα υγείας, πέθανε όταν ο Ντάνιελ ήταν 15 ετών. Το 1968, οι γονείς του Ντέι Λιούις λόγω της απείθαρχης συμπεριφοράς του, τον έστειλαν εσώκλειστο στη σχολή Σεβενόουκς, στο Κεντ. Αν και δεν του άρεσε το σχολείο, εκεί ήρθε σε επαφή με τα δυο βασικά του ενδιαφέροντα την ξυλουργική και την ηθοποιία. Η πρώτη του εμφάνιση σε ταινία έγινε σε ηλικία 14 ετών στην ταινίαSunday Bloody Sunday στην οποία έπαιζε έναν βάνδαλο, ως κομπάρσος. Περιέγραψε αυτή την εμπειρία ως «παράδεισο», καθώς πληρωνόταν (με 2 λίρες) για να σπάει ακριβά αυτοκίνητα. Μετά από δυο χρόνια στο Σεβεόουκς, ο Ντάνιελ μεταγράφηκε στο σχολείο Μπεντεηλς στο Πήτερσφηλντ.
Μετά την αποφοίτησή του το 1975, έπρεπε να επιλέξει επαγγελματική κατεύθυνση. Αν και είχε διακριθεί στο Εθνικό Θέατρο Νέων (National Youth Theatre), αποφάσισε να γίνει μαραγκός, επιχειρωντας να γραφτεί σε μια σχολή. Ωστόσο, λόγω έλλειψης εμπειρίας, δεν έγινε δεκτός. Τότε έκανε αίτηση και έγινε δεκτός στη θεατρική Σχολή Bristol Old Vic, όπου φοίτησε για τρία χρόνια, και στη συνέχεια έπαιξε στην ίδια σχολή.
Παιδικά χρόνια
Ο Ντεί Λιούις γεννήθηκε στις 29 Απριλίου του 1957) στο Λονδίνο, γιός της ηθοποιού Τζίλ Μπάλκον και του Αγγλο-Ιρλανδού Σέσιλ Ντέι Λιούις. Δυο χρόνια μετά τη γέννησή του, η οικογένεια του μετακόμισε στο Κρουμς Χιλ , όπου ο Ντάνιελ μεγάλωσε μαζί με τη μεγαλύτερη αδελφή του, Ταμασίν Ντέι Λιούις. Ο πατέρας του ήταν 53 ετών όταν γεννήθηκε ο Ντάνιελ και φαίνεται ότι έδειχνε ελάχιστο ενδιαφέρον για τα παιδιά του. Μετά από προβλήματα υγείας, πέθανε όταν ο Ντάνιελ ήταν 15 ετών. Το 1968, οι γονείς του Ντέι Λιούις λόγω της απείθαρχης συμπεριφοράς του, τον έστειλαν εσώκλειστο στη σχολή Σεβενόουκς, στο Κεντ. Αν και δεν του άρεσε το σχολείο, εκεί ήρθε σε επαφή με τα δυο βασικά του ενδιαφέροντα την ξυλουργική και την ηθοποιία. Η πρώτη του εμφάνιση σε ταινία έγινε σε ηλικία 14 ετών στην ταινίαSunday Bloody Sunday στην οποία έπαιζε έναν βάνδαλο, ως κομπάρσος. Περιέγραψε αυτή την εμπειρία ως «παράδεισο», καθώς πληρωνόταν (με 2 λίρες) για να σπάει ακριβά αυτοκίνητα. Μετά από δυο χρόνια στο Σεβεόουκς, ο Ντάνιελ μεταγράφηκε στο σχολείο Μπεντεηλς στο Πήτερσφηλντ.
Μετά την αποφοίτησή του το 1975, έπρεπε να επιλέξει επαγγελματική κατεύθυνση. Αν και είχε διακριθεί στο Εθνικό Θέατρο Νέων (National Youth Theatre), αποφάσισε να γίνει μαραγκός, επιχειρωντας να γραφτεί σε μια σχολή. Ωστόσο, λόγω έλλειψης εμπειρίας, δεν έγινε δεκτός. Τότε έκανε αίτηση και έγινε δεκτός στη θεατρική Σχολή Bristol Old Vic, όπου φοίτησε για τρία χρόνια, και στη συνέχεια έπαιξε στην ίδια σχολή.
Έντεκα χρόνια μετά το κινηματογραφικό του ντεμπούτο, ο Ντέι Λιούις συνέχισε την καριέρα του με έναν μικρό ρόλο στην ταινία Gandhi (1982). Το 1984, είχε έναν δεύτερο ρόλο στην ταινία The Bounty, μετά την οποία μπήκε τη Royal Shakespeare Company, παίζοντας το Ρωμαίο στην ταινία «Ρωμαίος και Ιουλιέτα». Στη συνέχεια έπαιξε στο θέατρο τον «Κόμη», και στο σινεμά στο «Ωραίο μου πλυντήριο». Κέρδισε την προσοχή του κοινού όταν η ταινία κυκλοφόρησε ταυτόχρονα με το «Δωμάτιο με Θέα» (1986), καθώς έπαιζε δυο εντελώς διαφορετικούς χαρακτήρες.Το 1987, ο Ντέι Λιούις πήρε πρωταγωνιστικό ρόλο στην ταινία Η αβάσταχτη ελαφρότητα του είναι, με συμπρωταγωνίστριες τηΛένα Ολίν και τη Ζυλιέτ Μπινός. Στη διάρκεια των γυρισμάτων που κράτησαν οκτώ μήνες έμαθε τσέχικα και αρνήθηκε για πρώτη φορά να αποδυθεί το ρόλο του στα διαλείμματα των γυρισμάτων. Ο Ντέι Λιούις εφάρμοσε πλήρως τη προσωπική του μέθοδο υποκριτικής το 1989 στην ταινία του Τζιμ Σέρινταν Το αριστερό μου πόδι που κέρδισε πολλά βραβεία, μεταξύ των οποίων και το Όσκαρ Α' Ανδρικού ρόλου.
Ο Ντάνιελ Ντέι Λιούις επέστρεψε στη σκηνή για να συνεργαστεί με τον Ρίτσαρντ Έιρ, παίζοντας τον Άμλετ στο National Theatre, αλλά κατέρρευσε στη μέση μιας σκηνής όπου το φάντασμα του πατέρα του Άμλετ πρωτοεμφανίζεται στο γιό του. Άρχισε να κλαίει ανεξέλεγκτα και αρνήθηκε να επιστρέψει στη σκηνή, οπότε ο αντικαταστάτης του αναγκάστηκε να ολοκληρώσει το έργο. Διαδόθηκε η φήμη ότι ο Ντέι Λιούις είχε δει το φάντασμα του πατέρα του, αν και επίσημα το περιστατικό αποδόθηκε σε υπερκόπωση. Σε βρετανικη τηλεοπτική εκπομπή στο ITV ο ίδιος επιβεβαίωσε τη φήμη. Δεν εμφανίστηκε ξανά στη σκηνή έκτοτε.
Το 1992, τρία χρόνια μετά το Όσκαρ, βγήκε στις αίθουσες Ο τελευταίος των Μοϊκανών. Συνεργάστηκε και πάλι με τον Τζιμ Σέρινταν στην ταινία Εις το όνομα του πατρός. Έχασε πολλά κιλά για το ρόλο, διατήρησε τη Βορειοιρλανδική του προφορά σε όλη τη διάρκεια των γυρισμάτων, και πέρασε μεγάλα χρονικά διαστήματα σε ένα κελί. Επίσης επέβαλε στο προσωπικό της ταινίας να του πετάει κρύο νερό και να τον βρίζει. Κέρδισε το δεύτερο Όσκαρ του σ' αυτήν την ταινία. Το 1996, πρωταγωνίστησε στην ταινία The Crucible βασισμένη σε θεατρικό του Άρθρουρ Μίλλερ με τη Γουϊνόνα Ράιντερ. Ακολούθησε η ταινία του Τζιμ Σέρινταν The Boxer, μετά την οποία ο Ντέι Λιούις ημι-αποσύρθηκε από την υποκριτική και επέστρεψε στην παλιά του αγάπη, την ξυλουργική. Μετακόμισε στη Φλωρεντία, στην Ιταλία, όπου γοητεύτηκε από τηw τέχνη των τσαγκάρηδων, παρακολουθώντας μαθήματα.
Ο Ντάνιελ Ντέι Λιούις επέστρεψε στη σκηνή για να συνεργαστεί με τον Ρίτσαρντ Έιρ, παίζοντας τον Άμλετ στο National Theatre, αλλά κατέρρευσε στη μέση μιας σκηνής όπου το φάντασμα του πατέρα του Άμλετ πρωτοεμφανίζεται στο γιό του. Άρχισε να κλαίει ανεξέλεγκτα και αρνήθηκε να επιστρέψει στη σκηνή, οπότε ο αντικαταστάτης του αναγκάστηκε να ολοκληρώσει το έργο. Διαδόθηκε η φήμη ότι ο Ντέι Λιούις είχε δει το φάντασμα του πατέρα του, αν και επίσημα το περιστατικό αποδόθηκε σε υπερκόπωση. Σε βρετανικη τηλεοπτική εκπομπή στο ITV ο ίδιος επιβεβαίωσε τη φήμη. Δεν εμφανίστηκε ξανά στη σκηνή έκτοτε.
Το 1992, τρία χρόνια μετά το Όσκαρ, βγήκε στις αίθουσες Ο τελευταίος των Μοϊκανών. Συνεργάστηκε και πάλι με τον Τζιμ Σέρινταν στην ταινία Εις το όνομα του πατρός. Έχασε πολλά κιλά για το ρόλο, διατήρησε τη Βορειοιρλανδική του προφορά σε όλη τη διάρκεια των γυρισμάτων, και πέρασε μεγάλα χρονικά διαστήματα σε ένα κελί. Επίσης επέβαλε στο προσωπικό της ταινίας να του πετάει κρύο νερό και να τον βρίζει. Κέρδισε το δεύτερο Όσκαρ του σ' αυτήν την ταινία. Το 1996, πρωταγωνίστησε στην ταινία The Crucible βασισμένη σε θεατρικό του Άρθρουρ Μίλλερ με τη Γουϊνόνα Ράιντερ. Ακολούθησε η ταινία του Τζιμ Σέρινταν The Boxer, μετά την οποία ο Ντέι Λιούις ημι-αποσύρθηκε από την υποκριτική και επέστρεψε στην παλιά του αγάπη, την ξυλουργική. Μετακόμισε στη Φλωρεντία, στην Ιταλία, όπου γοητεύτηκε από τηw τέχνη των τσαγκάρηδων, παρακολουθώντας μαθήματα.
Πέντε χρόνια μετά την τελευταία του ταινία, ο Ντέι Λιούις επέστρεψε με τις Συμμορίες της Νέας Υόρκης, μια ταινία του Μάρτιν Σκορτσέζε (με τον οποίο είχε συνεργαστεί και στα Χρόνια της Αθωότητας). Μετά τις Συμμορίες της Νέας Υόρκης, η σύζυγός του, σκηνοθέτιδα Ρεμπέκα Μίλλερ (κόρη του θεατρικού συγγραφέα Άρθουρ Μίλλερ), του έδωσε τον πρωταγωνιστικό ρόλο στην ταινία Η μπαλάντα του Τζακ και της Ρόουζ. Το 2007, ο Ντέι Λιούις εμφανίστηκε στην ταινία του Πολ Τόμας Άντερσον "Θα χυθεί αίμα". Κέρδισε το βραβείο BAFTA, Χρυσή Σφαίρα και Όσκαρ Α' Ανδρικού Ρόλου (2008) για το ρόλο του στην ταινία. Το 2010 πρωταγωνίστησε στην ταινία Nine δίπλα στο πλευρό της Νικόλ Κίντμαν, της Μαριόν Κοτιγιάρ, της Πενέλοπε Κρουζ και της Σοφία Λόρεν, ενώ κέρδισε το τρίτο του όσκαρ το 2012, υποδυόμενος τον πρόεδρο της Αμερικής Αβραάμ Λίνκολν, στην ομώνυμη ταινία του Στήβεν Σπήλμπεργκ.
Προσωπική ζωή
Ο Ντέι Λιούις σπάνια μιλάει δημόσια για την προσωπική του ζωή. Είχε μια σχέση με τη Γαλλίδα ηθοποιό Ιζαμπέλ Ατζανί. Η σχέση κράτησε έξι χρόνια και τελικά διαλύθηκε. Στις 9 Απριλίου 1995 γεννήθηκε ο Gabriel-Kane Day-Lewis στη Νέα Υόρκη, λίγους μήνες μετά το τέλος της σχέσης των δυο ηθοποιών. Το 1996, ενώ δούλευε στην κινηματογραφική διασκευή του έργου The Crucible, επισκέφθηκε το σπίτι του θεατρικού συγγραφέα Άρθουρ Μίλλερ όπου γνώρισε την κόρη του, Ρεμπέκα Μίλλερ. Το ζευγάρι έχει δυο γιούς, τον Ronan Cal Day-Lewis (γεν. 14 Ιουνίου, 1998) και τον Cashel Blake Day-Lewis (γεν. το Μάιο του 2002) και ζουν στα σπίτια τους στις ΗΠΑ και την Ιρλανδία.
Προσωπική ζωή
Ο Ντέι Λιούις σπάνια μιλάει δημόσια για την προσωπική του ζωή. Είχε μια σχέση με τη Γαλλίδα ηθοποιό Ιζαμπέλ Ατζανί. Η σχέση κράτησε έξι χρόνια και τελικά διαλύθηκε. Στις 9 Απριλίου 1995 γεννήθηκε ο Gabriel-Kane Day-Lewis στη Νέα Υόρκη, λίγους μήνες μετά το τέλος της σχέσης των δυο ηθοποιών. Το 1996, ενώ δούλευε στην κινηματογραφική διασκευή του έργου The Crucible, επισκέφθηκε το σπίτι του θεατρικού συγγραφέα Άρθουρ Μίλλερ όπου γνώρισε την κόρη του, Ρεμπέκα Μίλλερ. Το ζευγάρι έχει δυο γιούς, τον Ronan Cal Day-Lewis (γεν. 14 Ιουνίου, 1998) και τον Cashel Blake Day-Lewis (γεν. το Μάιο του 2002) και ζουν στα σπίτια τους στις ΗΠΑ και την Ιρλανδία.
Πάντα επιλεκτικός
Ο Ντάνιελ Ντέι Λιούις ήταν πάντα προσεκτικός στις επιλογές του και πέρασε από πολλά διλήμματα και αρνητικές απαντήσεις προκειμένου να χτίσει την καριέρα του όπως την ήθελε. Το 1993 ήταν η πρώτη επιλογή του Τζόναθαν Ντεμ για να ενσαρκώσει τον πρωταγωνιστικό ρόλο στη δραματική ταινία «Philadelphia» με θέμα το Aids, ο ίδιος, όμως, τον απέρριψε για να δουλέψει στο «Εις το όνομα του πατρός» κι έτσι ο ρόλος πήγε στον Τομ Χανκς (ο οποίος, μάλιστα, κέρδισε και το Όσκαρ α’ ανδρικού ρόλου). Αρνητική ήταν η απάντησή του και για το ρόλο του βρικόλακα Λεστάτ στη «Συνέντευξη με ένα βρικόλακα» το 1994, ο οποίος τελικά πήγε στον Τομ Κρουζ.Άλλοι σημαντικοί ρόλοι που έχει απορρίψει είναι: ο πρωταγωνιστικός ρόλος στον «Άγγλο ασθενή» (1996) που τελικά πήγε στον Ρέιφ Φάινς, ο ρόλος του Σάιμον Τέμπλαρ στον «Άγιο» (1997) τον οποίο υποδύθηκε ο Βαλ Κίλμερ, ο πρωταγωνιστικός ρόλος στο «Mary Reilly» (1996), ο πρωταγωνιστικός ρόλος στο «Solaris» (2002) του Στίβεν Σόντερμπεργκ, ο οποίος τελικά κατακτήθηκε από τον Τζορτζ Κλούνεϊ κ.ά., ενώ παραλίγο να τον δούμε και ως Ιησού στα «Πάθη του Χριστού», αλλά αυτή τη φορά πριν προλάβει να πει ο ίδιος το «όχι» (ή το… «ναι»), απορρίφθηκε από τον Μελ Γκίμπσον, ο οποίος θεώρησε ότι έδειχνε πολύ… Ευρωπαίος.
Ενδεικτική φιλμογραφία: «Gandhi» (1982), «The bounty» (1984), «My beautiful launderette» (1985), «A room with a view» (1985), «Nanou» (1986), «The unbearable lightness of being» (1988), «Stars and bars» (1988), «Eversmile, New Jersey» (1989), «My left foot: the story of Christy Brown» (1989), «The last of the Mohicans» (1992), «The age of innocence» (1993), «In the name of the father» (1993), «The crucible» (1996), «The boxer» (1997), «Gangs of New York» (2002), «The ballad of Jack and Rose» (2005), «There will be blood» (2007), «Nine» (2009), «Lincoln» (2012), «Silence» (2013).
Ο Ντάνιελ Ντέι Λιούις ήταν πάντα προσεκτικός στις επιλογές του και πέρασε από πολλά διλήμματα και αρνητικές απαντήσεις προκειμένου να χτίσει την καριέρα του όπως την ήθελε. Το 1993 ήταν η πρώτη επιλογή του Τζόναθαν Ντεμ για να ενσαρκώσει τον πρωταγωνιστικό ρόλο στη δραματική ταινία «Philadelphia» με θέμα το Aids, ο ίδιος, όμως, τον απέρριψε για να δουλέψει στο «Εις το όνομα του πατρός» κι έτσι ο ρόλος πήγε στον Τομ Χανκς (ο οποίος, μάλιστα, κέρδισε και το Όσκαρ α’ ανδρικού ρόλου). Αρνητική ήταν η απάντησή του και για το ρόλο του βρικόλακα Λεστάτ στη «Συνέντευξη με ένα βρικόλακα» το 1994, ο οποίος τελικά πήγε στον Τομ Κρουζ.Άλλοι σημαντικοί ρόλοι που έχει απορρίψει είναι: ο πρωταγωνιστικός ρόλος στον «Άγγλο ασθενή» (1996) που τελικά πήγε στον Ρέιφ Φάινς, ο ρόλος του Σάιμον Τέμπλαρ στον «Άγιο» (1997) τον οποίο υποδύθηκε ο Βαλ Κίλμερ, ο πρωταγωνιστικός ρόλος στο «Mary Reilly» (1996), ο πρωταγωνιστικός ρόλος στο «Solaris» (2002) του Στίβεν Σόντερμπεργκ, ο οποίος τελικά κατακτήθηκε από τον Τζορτζ Κλούνεϊ κ.ά., ενώ παραλίγο να τον δούμε και ως Ιησού στα «Πάθη του Χριστού», αλλά αυτή τη φορά πριν προλάβει να πει ο ίδιος το «όχι» (ή το… «ναι»), απορρίφθηκε από τον Μελ Γκίμπσον, ο οποίος θεώρησε ότι έδειχνε πολύ… Ευρωπαίος.
Ενδεικτική φιλμογραφία: «Gandhi» (1982), «The bounty» (1984), «My beautiful launderette» (1985), «A room with a view» (1985), «Nanou» (1986), «The unbearable lightness of being» (1988), «Stars and bars» (1988), «Eversmile, New Jersey» (1989), «My left foot: the story of Christy Brown» (1989), «The last of the Mohicans» (1992), «The age of innocence» (1993), «In the name of the father» (1993), «The crucible» (1996), «The boxer» (1997), «Gangs of New York» (2002), «The ballad of Jack and Rose» (2005), «There will be blood» (2007), «Nine» (2009), «Lincoln» (2012), «Silence» (2013).
ΠΑΡΑΛΕΙΠΟΜΕΝΑ ΑΠΟ ΤΗ ΖΩΗ ΤΟΥ
Η πρώτη του ερμηνεία ήταν… στην πραγματική ζωή
Η όμορφη του εμφάνιση και οι καλοί του τρόποι δεν τον βοήθησαν όταν η οικογένειά του μετακόμισε στα νότια του Λονδίνου, όπου τα πιο «λαϊκά» παιδιά τον πείραζαν και του έκαναν την ζωή δύσκολη επειδή έδειχνε «σνομπ». Εκείνος έμαθε να μιλά με την προφορά τους, να χειρονομεί όπως αυτοί και να υιοθετεί τις συνήθειές τους για να γίνει «ένας από αυτούς», κάτι που ο ίδιος θεωρεί την πρώτη πειστική ερμηνεία της ζωής του.
Ο πρώτος του μισθός ήταν δύο δολάρια
Η πρώτη (και επισήμως πια) ερμηνεία του σε ταινία έγινε σε ηλικία 14 ετών, και συγκεκριμένα στο “Sunday, Bloody Sunday” στην οποία ανέλαβε τον ρόλο ενός μικρού βάνδαλου της γειτονιάς. Μπορεί το όνομά του να μην αναφέρεται ούτε στα credits της ταινίας, αλλά ο ίδιος περιγράφει την εμπειρία αυτή σαν παραδεισένια, αφού, όπως είπε, πληρώθηκε δύο δολάρια για να καταστρέψει ακριβά αυτοκίνητα, παρκαρισμένα έξω από την τοπική εκκλησία.
Μετά το σχολείο, επέλεξε να ακολουθήσει καριέρα… ξυλουργού
Ευτυχώς για όλους, η αίτησή του να εκπαιδευθεί και να δουλέψει ως επιπλοποιός δεν έγινε δεκτή, κι έτσι στράφηκε στις θεατρικές σπουδές. Οι πρώτες παραστάσεις και τηλεοπτικές δουλειές για το BBC δεν άργησαν να έρθουν, ενώ στην συνέχεια προέκυψαν οι πρώτοι ρόλοι σε μεγάλες ταινίες, όπως το “Gandhi”, το “Another Country”, το “The Bounty”, το “A Room with a view” και το αμφιλεγόμενο “My beautiful Laundrette”, στο οποίο ενσάρκωσε έναν ομοφυλόφιλο άνδρα σε διαφυλετική σχέση.
Έχει ιδιαίτερη σχέση με την Ελλάδα
Κατά την διάρκεια των θεατρικών σπουδών του στην Βρετανία, ο Day Lewis γνώρισε την οικογένεια των Οικονόμου, μέλη της οποίας σπούδαζαν στην ίδια σχολή μαζί του. Από τότε, έχει κρατήσει πολύ φιλικές σχέσεις με τον Κώστα και την Δάφνη Οικονόμου και τα παιδιά τους, τον σκηνοθέτη Γιώργο και την καλλιτεχνική φωτογράφο Μαριάννα Οικονόμου. Χάρη σε πρόσκληση της Δάφνης Οικονόμου, προέδρου της Εταιρείας Προστασίας Σπαστικών, ο Daniel Day Lewis βρέθηκε την περασμένη Πέμπτη στην Αθήνα, και συγκεκριμένα στο Παλλάς, όπου έγινε η επίσημη ελληνική πρεμιέρα του «Lincoln». Τα έσοδα από την πρεμιέρα θα διατεθούν για τους σκοπούς της Εταιρείας, ενώ ο Day Lewis, απλός και φιλικός, γοήτευσε το κοινό και απάντησε σε όλες του τις ερωτήσεις.
*Ο άνθρωπος που έμαθε τσέχικα σε λίγους μήνες
Με την συμμετοχή του στην «Αβάσταχτη Ελαφρότητα του Είναι» αρχίζει να χτίζεται και ο μύθος της μεθόδου του στην προσέγγιση των ρόλων. Όπως αποκάλυψαν οι συνάδελφοί του μετά τα γυρίσματα, ο Day Lewis έμαθε τσέχικα μέσα σε ελάχιστο χρονικό διάστημα και αρνήθηκε να «βγει» από τον ρόλο καθ’ όλη την διάρκεια της παραγωγής.
Το πρώτο Όσκαρ ήρθε επειδή… κόλλησε σε ένα αναπηρικό αμαξίδιο
Το 1989 ήταν η χρονιά που γυρίστηκε το «Αριστερό μου πόδι», και ο Day Lewis έβαλε μπρος για τα καλά την περίφημη «μέθοδό» του, την βουτιά μέσα στην ψυχή των ρόλων του. Για να υποδυθεί τον καλλιτέχνη με τα κινητικά προβλήματα, ρόλος που του χάρισε το πρώτο του Όσκαρ, επισκεπτόταν πολύ συχνά και για μεγάλο χρονικό διάστημα την κλινική του Sandymount στο Δουβλίνο, όπου συναναστρεφόταν με ΑΜΕΑ, και έκανε παρέα ακόμη και με ανθρώπους που είχαν προβλήματα με την ομιλία τους. Κατά την διάρκεια των γυρισμάτων, μάλιστα, η μέθοδος μεταμορφώθηκε σε… εκκεντρικότητα (τουλάχιστον έτσι το είδαν οι τεχνικοί της παραγωγής): Ακόμη κι όταν η κάμερα δεν έγραφε, αρνιόταν να σηκωθεί από την αναπηρική καρέκλα, και ανάγκαζε τους τεχνικούς να τον μεταφέρουν πάνω από τα καλώδια και τα σκηνικά για να μην βγει από τον ρόλο – όπως δήλωσε, ήθελε να βιώσει όλες τις πτυχές της ζωής ενός τέτοιου ανθρώπου, ακόμη και τις ντροπιαστικές του στιγμές. Τελικά, έσπασε δύο πλευρά εξαιτίας της στάσης του σώματός του στο αμαξίδιο, την οποία διατήρησε επί πολλές εβδομάδες.
Την τελευταία φορά που ανέβηκε στην σκηνή του θεάτρου, είδε φάντασμα
Έναν χρόνο μετά το «Αριστερό μου πόδι», του προσφέρθηκε ο ρόλος του Άμλετ στο Εθνικό Θέατρο του Λονδίνου. Εκείνος, στην πρεμιέρα της παράστασης, στην σκηνή όπου εμφανίζεται το φάντασμα του πατέρα του Άμλετ, κατέρρευσε στο σανίδι παθαίνοντας κρίση και όταν συνήλθε έκλαιγε ασταμάτητα σοκαρισμένος. Το περιστατικό αποδόθηκε σε εξάντληση, αλλά οι φήμες έλεγαν πως ο Day Lewis είδε εκείνη την στιγμή το φάντασμα του δικού του πατέρα, κάτι που ο ίδιος ο ηθοποιός επιβεβαίωσε μερικά χρόνια μετά. Έκτοτε, δεν ξανανέβηκε σε θεατρική σκηνή.
Έγινε πραγματικά ο «Τελευταίος των Μοϊκανών»
Στις αρχές της δεκαετίας του ’90, ξεκινούν τα γυρίσματα του «Τελευταίου των Μοϊκανών», και φυσικά, ο Daniel Day Lewis βρίσκει την ιδανική αφορμή να ξαναβουτήξει σε άλλον έναν κόσμο, άγνωστο ως τότε στον ίδιο. Κάπως έτσι βρέθηκε να ζει μέσα στο δάσος όπου υποτίθεται πως κινείται ο ήρωάς του, ακολούθησε αυστηρό πρόγραμμα για να προετοιμάσει κατάλληλα το σώμα του, έμαθε να γδέρνει ζώα και περνούσε τις μέρες του κατασκηνώνοντας, ψαρεύοντας και κυνηγώντας. Στα γυρίσματα, δεν αποχωρίστηκε ποτέ την καραμπίνα του, για να μην βγει από το «πετσί» του ρόλου.
Η πρώτη του ερμηνεία ήταν… στην πραγματική ζωή
Η όμορφη του εμφάνιση και οι καλοί του τρόποι δεν τον βοήθησαν όταν η οικογένειά του μετακόμισε στα νότια του Λονδίνου, όπου τα πιο «λαϊκά» παιδιά τον πείραζαν και του έκαναν την ζωή δύσκολη επειδή έδειχνε «σνομπ». Εκείνος έμαθε να μιλά με την προφορά τους, να χειρονομεί όπως αυτοί και να υιοθετεί τις συνήθειές τους για να γίνει «ένας από αυτούς», κάτι που ο ίδιος θεωρεί την πρώτη πειστική ερμηνεία της ζωής του.
Ο πρώτος του μισθός ήταν δύο δολάρια
Η πρώτη (και επισήμως πια) ερμηνεία του σε ταινία έγινε σε ηλικία 14 ετών, και συγκεκριμένα στο “Sunday, Bloody Sunday” στην οποία ανέλαβε τον ρόλο ενός μικρού βάνδαλου της γειτονιάς. Μπορεί το όνομά του να μην αναφέρεται ούτε στα credits της ταινίας, αλλά ο ίδιος περιγράφει την εμπειρία αυτή σαν παραδεισένια, αφού, όπως είπε, πληρώθηκε δύο δολάρια για να καταστρέψει ακριβά αυτοκίνητα, παρκαρισμένα έξω από την τοπική εκκλησία.
Μετά το σχολείο, επέλεξε να ακολουθήσει καριέρα… ξυλουργού
Ευτυχώς για όλους, η αίτησή του να εκπαιδευθεί και να δουλέψει ως επιπλοποιός δεν έγινε δεκτή, κι έτσι στράφηκε στις θεατρικές σπουδές. Οι πρώτες παραστάσεις και τηλεοπτικές δουλειές για το BBC δεν άργησαν να έρθουν, ενώ στην συνέχεια προέκυψαν οι πρώτοι ρόλοι σε μεγάλες ταινίες, όπως το “Gandhi”, το “Another Country”, το “The Bounty”, το “A Room with a view” και το αμφιλεγόμενο “My beautiful Laundrette”, στο οποίο ενσάρκωσε έναν ομοφυλόφιλο άνδρα σε διαφυλετική σχέση.
Έχει ιδιαίτερη σχέση με την Ελλάδα
Κατά την διάρκεια των θεατρικών σπουδών του στην Βρετανία, ο Day Lewis γνώρισε την οικογένεια των Οικονόμου, μέλη της οποίας σπούδαζαν στην ίδια σχολή μαζί του. Από τότε, έχει κρατήσει πολύ φιλικές σχέσεις με τον Κώστα και την Δάφνη Οικονόμου και τα παιδιά τους, τον σκηνοθέτη Γιώργο και την καλλιτεχνική φωτογράφο Μαριάννα Οικονόμου. Χάρη σε πρόσκληση της Δάφνης Οικονόμου, προέδρου της Εταιρείας Προστασίας Σπαστικών, ο Daniel Day Lewis βρέθηκε την περασμένη Πέμπτη στην Αθήνα, και συγκεκριμένα στο Παλλάς, όπου έγινε η επίσημη ελληνική πρεμιέρα του «Lincoln». Τα έσοδα από την πρεμιέρα θα διατεθούν για τους σκοπούς της Εταιρείας, ενώ ο Day Lewis, απλός και φιλικός, γοήτευσε το κοινό και απάντησε σε όλες του τις ερωτήσεις.
*Ο άνθρωπος που έμαθε τσέχικα σε λίγους μήνες
Με την συμμετοχή του στην «Αβάσταχτη Ελαφρότητα του Είναι» αρχίζει να χτίζεται και ο μύθος της μεθόδου του στην προσέγγιση των ρόλων. Όπως αποκάλυψαν οι συνάδελφοί του μετά τα γυρίσματα, ο Day Lewis έμαθε τσέχικα μέσα σε ελάχιστο χρονικό διάστημα και αρνήθηκε να «βγει» από τον ρόλο καθ’ όλη την διάρκεια της παραγωγής.
Το πρώτο Όσκαρ ήρθε επειδή… κόλλησε σε ένα αναπηρικό αμαξίδιο
Το 1989 ήταν η χρονιά που γυρίστηκε το «Αριστερό μου πόδι», και ο Day Lewis έβαλε μπρος για τα καλά την περίφημη «μέθοδό» του, την βουτιά μέσα στην ψυχή των ρόλων του. Για να υποδυθεί τον καλλιτέχνη με τα κινητικά προβλήματα, ρόλος που του χάρισε το πρώτο του Όσκαρ, επισκεπτόταν πολύ συχνά και για μεγάλο χρονικό διάστημα την κλινική του Sandymount στο Δουβλίνο, όπου συναναστρεφόταν με ΑΜΕΑ, και έκανε παρέα ακόμη και με ανθρώπους που είχαν προβλήματα με την ομιλία τους. Κατά την διάρκεια των γυρισμάτων, μάλιστα, η μέθοδος μεταμορφώθηκε σε… εκκεντρικότητα (τουλάχιστον έτσι το είδαν οι τεχνικοί της παραγωγής): Ακόμη κι όταν η κάμερα δεν έγραφε, αρνιόταν να σηκωθεί από την αναπηρική καρέκλα, και ανάγκαζε τους τεχνικούς να τον μεταφέρουν πάνω από τα καλώδια και τα σκηνικά για να μην βγει από τον ρόλο – όπως δήλωσε, ήθελε να βιώσει όλες τις πτυχές της ζωής ενός τέτοιου ανθρώπου, ακόμη και τις ντροπιαστικές του στιγμές. Τελικά, έσπασε δύο πλευρά εξαιτίας της στάσης του σώματός του στο αμαξίδιο, την οποία διατήρησε επί πολλές εβδομάδες.
Την τελευταία φορά που ανέβηκε στην σκηνή του θεάτρου, είδε φάντασμα
Έναν χρόνο μετά το «Αριστερό μου πόδι», του προσφέρθηκε ο ρόλος του Άμλετ στο Εθνικό Θέατρο του Λονδίνου. Εκείνος, στην πρεμιέρα της παράστασης, στην σκηνή όπου εμφανίζεται το φάντασμα του πατέρα του Άμλετ, κατέρρευσε στο σανίδι παθαίνοντας κρίση και όταν συνήλθε έκλαιγε ασταμάτητα σοκαρισμένος. Το περιστατικό αποδόθηκε σε εξάντληση, αλλά οι φήμες έλεγαν πως ο Day Lewis είδε εκείνη την στιγμή το φάντασμα του δικού του πατέρα, κάτι που ο ίδιος ο ηθοποιός επιβεβαίωσε μερικά χρόνια μετά. Έκτοτε, δεν ξανανέβηκε σε θεατρική σκηνή.
Έγινε πραγματικά ο «Τελευταίος των Μοϊκανών»
Στις αρχές της δεκαετίας του ’90, ξεκινούν τα γυρίσματα του «Τελευταίου των Μοϊκανών», και φυσικά, ο Daniel Day Lewis βρίσκει την ιδανική αφορμή να ξαναβουτήξει σε άλλον έναν κόσμο, άγνωστο ως τότε στον ίδιο. Κάπως έτσι βρέθηκε να ζει μέσα στο δάσος όπου υποτίθεται πως κινείται ο ήρωάς του, ακολούθησε αυστηρό πρόγραμμα για να προετοιμάσει κατάλληλα το σώμα του, έμαθε να γδέρνει ζώα και περνούσε τις μέρες του κατασκηνώνοντας, ψαρεύοντας και κυνηγώντας. Στα γυρίσματα, δεν αποχωρίστηκε ποτέ την καραμπίνα του, για να μην βγει από το «πετσί» του ρόλου.
Στα γυρίσματα, ζητούσε να τον βρίζουν
Στον επόμενο ρόλο του για το «In the name of the father», έχασε κι άλλο βάρος, πέρασε αρκετό χρονικό διάστημα σε ένα κελί και ανάγκαζε τους εργαζόμενους στα γυρίσματα να του πετούν κρύο νερό και να τον βρίζουν για να «μπει σε συναίσθημα θυμού».
Για χάρη του Σκορσέζε, γύρισε έναν αιώνα πίσω
Επόμενη δουλειά του, το “Age of Innocence” του Μάρτιν Σκορσέζε, στο πλευρό της Winona Ryder και της Michelle Pfeiffer. Η ταινία διαδραματιζόταν στα 1870, κι έτσι ο Daniel Day Lewis επέλεξε να προετοιμαστεί κυκλοφορώντας επί μήνες στην Νέα Υόρκη με ψηλά καπέλα, αριστοκρατικές φορεσιές εποχής, μπαστούνι και κάπα.
Για αρκετά χρόνια εξαφανίστηκε για να φτιάξει… παπούτσια
Κι ενώ βρισκόταν στο απόγειο της καριέρας του, ξαφνικά, αποφασίζει να μετακομίσει στην Φλωρεντία, να απομονωθεί και να θυμηθεί τις χειρονακτικές του αγάπες: Την ξυλουργική και την υποδηματοποιΐα. Για μεγάλο χρονικό διάστημα, ο ηθοποιός εξαφανίστηκε, και το μόνο που γνωρίζουμε είναι πως σχεδίαζε, έφτιαχνε παπούτσια και τα εμπορευόταν. Ο ίδιος πάντως αρνείται να μιλήσει για εκείνη την περίοδο της ζωής του.
Την νέα χιλιετία, επέστρεψε ως χασάπης
Κι αυτό γιατί μετά την περίοδο απομόνωσης, ο Σκορσέζε τον κάλεσε για ψεύτικο λόγο στις ΗΠΑ, με απώτερο σκοπό να του προτείνει μια νέα συνεργασία τους, στην ταινία «Οι Συμμορίες της Νέας Υόρκης», όπου πρωταγωνίστησε ως ο «αρχιμαφιόζος» της υπόθεσης, ο Bill the Butcher. Φυσικά, δεν θα μπορούσε παρά να ακολουθήσει για άλλη μια φορά την μέθοδό του: Μαθήτευσε ως χασάπης, άκουγε τις θυμωμένες ρίμες του… Έμινεμ, αρνήθηκε να φορέσει τίποτε άλλο πέρα από τα ρούχα του ήρωα, παρ’ ότι είχε πάθει πνευμονία, και αρνήθηκε μέχρι και να λάβει ιατρική θεραπεία, γιατί όπως υποστήριξε «δεν θα ταίριαζε με τα δεδομένα της εποχής». Οι γιατροί τελικά τον έπεισαν, κι εκείνος με την σειρά τους έπεισε την Ακαδημία να του δώσει άλλη μία υποψηφιότητα για Όσκαρ Α’ ανδρικού ρόλου. Την ίδια περίπου εποχή, αρνήθηκε πολλές φορές την πρόταση του Peter Jackson να υποδυθεί τον Aragorn του «Άρχοντα των Δαχτυλιδιών».
Θαύμαζε τις υποκριτικές δυνατότητες του Heath Ledger
Φτάνουμε αισίως στο 2007, την χρονιά που ο Paul Thomas Anderson αποφάσισε πως «Θα Χυθεί Αίμα» στις κινηματογραφικές αίθουσες. Ο Anderson του αναθέτει τον πρωταγωνιστικό ρόλο, αυτόν ενός μεγαλοκαρχαρία του πετρελαϊκού λόμπι. Η ερμηνεία του ακροβατεί σε τεντωμένο σχοινί καθ΄όλη την διάρκεια της ταινίας και τελικά επιβραβεύεται με δεκάδες βραβεία - ανάμεσα στα οποία και το δεύτερο Όσκαρ του- τα οποία αφιέρωσε στον εκλιπόντα Heath Ledger. Ο Day Lewis δήλωσε σχετικά πως η υποκριτική του Ledger τον ενέπνευσε, και πως «η ερμηνεία του στοBrokeback Mountain ήταν μοναδική, τέλεια».
Είναι ένας από τους λίγους ηθοποιούς που έλαβαν δύο Όσκαρ σε δύο διαφορετικές δεκαετίες
Μαζί του σε αυτή τη λίστα των εκλεκτών φιγουράρουν τα ονόματα του Μάρλον Μπράντο και του Τζακ Νίκολσον.
Κάνει λίγες και επιλεγμένες εμφανίσεις στον κινηματογράφο
Αν δεν το παρατηρήσατε ακόμη, από τα χρονικά κενά που παρεμβάλλονται μεταξύ των ερμηνειών που σας αναφέραμε πιο πάνω, το κάνουμε πιο σαφές: Ο Daniel Day Lewis κάνει περίπου πέντε ταινίες ανά δεκαετία. Σε αντίθεση με συναδέλφους του που εκμεταλλεύονται το «ρεύμα» τους και συμμετέχουν σε τρεις-τέσσερις ταινίες κάθε χρονιά, ο ίδιος αναλαμβάνει μόνο τους πιο απαιτητικούς ρόλους και, όπως θα διαπιστώσατε, βυθίζεται κυριολεκτικά σε αυτούς, αφιερώνοντας μήνες και χρόνια ολόκληρα στην μελέτη, τον πειραματισμό και την απαραίτητη μέθεξη. Ο μόνος ρόλος που ουσιαστικά κυνήγησε ο ίδιος, ήταν αυτός του Vincent Vega στο “Pulp Fiction” του Tarantino, ο οποίος όμως είχε ήδη υποσχεθεί τον ρόλο στον Τραβόλτα.
Κι ύστερα ήρθε ο Σπίλμπεργκ
Και μαζί του, ένα σενάριο που είχε για τίτλο το όνομα ενός Αμερικανού Προέδρου. Το “Lincoln” ήταν στα σκαριά, και ο Σπίλμπεργκ φανταζόταν για τον ρόλο τον Daniel Day Lewis και μόνο. Ο σκηνοθέτης, την εποχή που του έκανε την πρόταση, ετοιμαζόταν πυρετωδώς για να ξεκινήσει γυρίσματα σε τρεις μήνες. Ο Day Lewis του ζήτησε έναν χρόνο για να προετοιμαστεί. «Και μου τον έδωσε, ήταν χρόνος που χρειαζόμουν για την δική μου δουλειά. Φυσικά ήμασταν συνέχεια σε επικοινωνία. Ήξερε τι διάβαζα και τι εντυπώσεις αποκόμιζα, με ενημέρωνε για την πορεία του σεναρίου, ανταλλάσσαμε ιδέες. Αλλά το προσωπικό αυτό ταξίδι ήταν ο μόνος τρόπος για μένα και ο Στίβεν είχε την ταπεινοφροσύνη να με αφήσει να το κάνω», δήλωσε ο Day Lewis στην πρόσφατη συνέντευξη τύπου που έδωσε στην Αθήνα. «Με βοήθησε αφήνοντάς με ήσυχο!», συμπλήρωσε για τον Σπίλμπεργκ. *Η πρώτη του ερμηνεία ήταν… στην πραγματική ζωή
Στον επόμενο ρόλο του για το «In the name of the father», έχασε κι άλλο βάρος, πέρασε αρκετό χρονικό διάστημα σε ένα κελί και ανάγκαζε τους εργαζόμενους στα γυρίσματα να του πετούν κρύο νερό και να τον βρίζουν για να «μπει σε συναίσθημα θυμού».
Για χάρη του Σκορσέζε, γύρισε έναν αιώνα πίσω
Επόμενη δουλειά του, το “Age of Innocence” του Μάρτιν Σκορσέζε, στο πλευρό της Winona Ryder και της Michelle Pfeiffer. Η ταινία διαδραματιζόταν στα 1870, κι έτσι ο Daniel Day Lewis επέλεξε να προετοιμαστεί κυκλοφορώντας επί μήνες στην Νέα Υόρκη με ψηλά καπέλα, αριστοκρατικές φορεσιές εποχής, μπαστούνι και κάπα.
Για αρκετά χρόνια εξαφανίστηκε για να φτιάξει… παπούτσια
Κι ενώ βρισκόταν στο απόγειο της καριέρας του, ξαφνικά, αποφασίζει να μετακομίσει στην Φλωρεντία, να απομονωθεί και να θυμηθεί τις χειρονακτικές του αγάπες: Την ξυλουργική και την υποδηματοποιΐα. Για μεγάλο χρονικό διάστημα, ο ηθοποιός εξαφανίστηκε, και το μόνο που γνωρίζουμε είναι πως σχεδίαζε, έφτιαχνε παπούτσια και τα εμπορευόταν. Ο ίδιος πάντως αρνείται να μιλήσει για εκείνη την περίοδο της ζωής του.
Την νέα χιλιετία, επέστρεψε ως χασάπης
Κι αυτό γιατί μετά την περίοδο απομόνωσης, ο Σκορσέζε τον κάλεσε για ψεύτικο λόγο στις ΗΠΑ, με απώτερο σκοπό να του προτείνει μια νέα συνεργασία τους, στην ταινία «Οι Συμμορίες της Νέας Υόρκης», όπου πρωταγωνίστησε ως ο «αρχιμαφιόζος» της υπόθεσης, ο Bill the Butcher. Φυσικά, δεν θα μπορούσε παρά να ακολουθήσει για άλλη μια φορά την μέθοδό του: Μαθήτευσε ως χασάπης, άκουγε τις θυμωμένες ρίμες του… Έμινεμ, αρνήθηκε να φορέσει τίποτε άλλο πέρα από τα ρούχα του ήρωα, παρ’ ότι είχε πάθει πνευμονία, και αρνήθηκε μέχρι και να λάβει ιατρική θεραπεία, γιατί όπως υποστήριξε «δεν θα ταίριαζε με τα δεδομένα της εποχής». Οι γιατροί τελικά τον έπεισαν, κι εκείνος με την σειρά τους έπεισε την Ακαδημία να του δώσει άλλη μία υποψηφιότητα για Όσκαρ Α’ ανδρικού ρόλου. Την ίδια περίπου εποχή, αρνήθηκε πολλές φορές την πρόταση του Peter Jackson να υποδυθεί τον Aragorn του «Άρχοντα των Δαχτυλιδιών».
Θαύμαζε τις υποκριτικές δυνατότητες του Heath Ledger
Φτάνουμε αισίως στο 2007, την χρονιά που ο Paul Thomas Anderson αποφάσισε πως «Θα Χυθεί Αίμα» στις κινηματογραφικές αίθουσες. Ο Anderson του αναθέτει τον πρωταγωνιστικό ρόλο, αυτόν ενός μεγαλοκαρχαρία του πετρελαϊκού λόμπι. Η ερμηνεία του ακροβατεί σε τεντωμένο σχοινί καθ΄όλη την διάρκεια της ταινίας και τελικά επιβραβεύεται με δεκάδες βραβεία - ανάμεσα στα οποία και το δεύτερο Όσκαρ του- τα οποία αφιέρωσε στον εκλιπόντα Heath Ledger. Ο Day Lewis δήλωσε σχετικά πως η υποκριτική του Ledger τον ενέπνευσε, και πως «η ερμηνεία του στοBrokeback Mountain ήταν μοναδική, τέλεια».
Είναι ένας από τους λίγους ηθοποιούς που έλαβαν δύο Όσκαρ σε δύο διαφορετικές δεκαετίες
Μαζί του σε αυτή τη λίστα των εκλεκτών φιγουράρουν τα ονόματα του Μάρλον Μπράντο και του Τζακ Νίκολσον.
Κάνει λίγες και επιλεγμένες εμφανίσεις στον κινηματογράφο
Αν δεν το παρατηρήσατε ακόμη, από τα χρονικά κενά που παρεμβάλλονται μεταξύ των ερμηνειών που σας αναφέραμε πιο πάνω, το κάνουμε πιο σαφές: Ο Daniel Day Lewis κάνει περίπου πέντε ταινίες ανά δεκαετία. Σε αντίθεση με συναδέλφους του που εκμεταλλεύονται το «ρεύμα» τους και συμμετέχουν σε τρεις-τέσσερις ταινίες κάθε χρονιά, ο ίδιος αναλαμβάνει μόνο τους πιο απαιτητικούς ρόλους και, όπως θα διαπιστώσατε, βυθίζεται κυριολεκτικά σε αυτούς, αφιερώνοντας μήνες και χρόνια ολόκληρα στην μελέτη, τον πειραματισμό και την απαραίτητη μέθεξη. Ο μόνος ρόλος που ουσιαστικά κυνήγησε ο ίδιος, ήταν αυτός του Vincent Vega στο “Pulp Fiction” του Tarantino, ο οποίος όμως είχε ήδη υποσχεθεί τον ρόλο στον Τραβόλτα.
Κι ύστερα ήρθε ο Σπίλμπεργκ
Και μαζί του, ένα σενάριο που είχε για τίτλο το όνομα ενός Αμερικανού Προέδρου. Το “Lincoln” ήταν στα σκαριά, και ο Σπίλμπεργκ φανταζόταν για τον ρόλο τον Daniel Day Lewis και μόνο. Ο σκηνοθέτης, την εποχή που του έκανε την πρόταση, ετοιμαζόταν πυρετωδώς για να ξεκινήσει γυρίσματα σε τρεις μήνες. Ο Day Lewis του ζήτησε έναν χρόνο για να προετοιμαστεί. «Και μου τον έδωσε, ήταν χρόνος που χρειαζόμουν για την δική μου δουλειά. Φυσικά ήμασταν συνέχεια σε επικοινωνία. Ήξερε τι διάβαζα και τι εντυπώσεις αποκόμιζα, με ενημέρωνε για την πορεία του σεναρίου, ανταλλάσσαμε ιδέες. Αλλά το προσωπικό αυτό ταξίδι ήταν ο μόνος τρόπος για μένα και ο Στίβεν είχε την ταπεινοφροσύνη να με αφήσει να το κάνω», δήλωσε ο Day Lewis στην πρόσφατη συνέντευξη τύπου που έδωσε στην Αθήνα. «Με βοήθησε αφήνοντάς με ήσυχο!», συμπλήρωσε για τον Σπίλμπεργκ. *Η πρώτη του ερμηνεία ήταν… στην πραγματική ζωή