 |  |
To μιούζικαλ είναι ένα είδος Θεάτρου που περιλαμβάνει τραγούδια, διαλόγους (πρόζα) και χορό. Είναι ένας τρόπος να πεις μια ιστορία και να εκφράσεις το συναισθηματικό περιεχόμενο της, δηλαδή το χιούμορ, το πάθος, τον έρωτα, το θυμό και πολλά άλλα κινητοποιώντας μέσα από το κείμενο, τη μουσική και την κίνηση, έτσι ώστε να δημιουργηθεί ένα ενιαίο σύνολο από το οποίο καμία από τις τέχνες που περιλαμβάνει να μην ξεχωρίζει από την άλλη με κανένα τρόπο. Παρ' όλο που το μιούζικαλ καλύπτεται από άλλες θεατρικές μορφές όπως η όπερα, αυτή του η ιδιαιτερότητα να έχει ίση αντιμετώπιση και να δίνει την ίδια σοβαρότητα σε όλες τις τέχνες που το αποτελούν, δίνει στο είδος έναν άλλο χαρακτήρα, ένα χαρακτήρα που αναγνωρίζεται ως το μουσικό θέατρο.
Τα μιούζικαλ έχουν γίνει γνωστά κυρίως από τα μεγάλα θέατρα και τους υψηλούς προϋπολογισμούς του West End του Λονδίνου και του Broadway της Νέας Υόρκης αλλά στην πραγματικότητα παραγωγές ανεβάζουν παγκοσμίως ακόμα και στο πειραματικό θέατρο, στα off Broadway θέατρα (περιφερειακά της Νέας Υόρκης) ή και από ερασιτεχνικούς θιάσους και σχολεία.
Τα μιούζικαλ έχουν γίνει γνωστά κυρίως από τα μεγάλα θέατρα και τους υψηλούς προϋπολογισμούς του West End του Λονδίνου και του Broadway της Νέας Υόρκης αλλά στην πραγματικότητα παραγωγές ανεβάζουν παγκοσμίως ακόμα και στο πειραματικό θέατρο, στα off Broadway θέατρα (περιφερειακά της Νέας Υόρκης) ή και από ερασιτεχνικούς θιάσους και σχολεία.
Αν και η μουσική είναι ένα μέρος της δραματοποίησης από τους αρχαίους χρόνους και την Ελληνική τραγωδία και κωμωδία, το σύγχρονο μουσικό θέατρο εμφανίστηκε κατά τη διάρκεια του 19ου αιώνα, με αποκορύφωμα τα έργα των Gilbert και Sullivan στη Βρετανία και των Harrigan και Hart στην Αμερική. Ακολουθούν πολυάριθμα Edwardian μιούζικαλ, κωμωδίες και έργα Αμερικανών δημιουργών όπως ο George Μ.Cohan. Στις αρχές του 20ού αιώνα το πριγκιπικό θέατρο παρουσίασε μιούζικαλ όπως το «Of Thee I Sing», παραστάσεις που θεωρούνται σπουδαία καλλιτεχνικά βήματα καθώς οδήγησαν σε πρωτοποριακά έργα όπως το Show Boat και το Oklahoma!
Θέατρο Μπρόντγουεϊ
Το Μπρόντγουεϊ, φιλοξενεί περίπου τα 40 επαγγελματικά θέατρα με 500 ή περισσότερες θέσεις που βρίσκονται στην περιοχή Theatre District στη Λεωφόρο Μπρόντγουεϊ και στο Lincoln Center στο Μανχάταν της Νέας Υόρκης. Η περιοχή του θεάτρου του Μπρόντγουεϊ είναι ένα δημοφιλές τουριστικό αξιοθέατο της Νέας Υόρκης. Σύμφωνα με το The Broadway League, οι παραστάσεις του Μπρόντγουεϊ πούλησαν εισιτήρια αξίας περίπου 1,081 δισεκατομμυρίων δολαρίων το 2011, σε σύγκριση με τα 1,037 δισεκατομμύρια δολάρια για το 2010. Η παρουσία ανθρώπων το 2011 έφτασε τα 12,13 εκατομμύρια.
West End
Το West End του Λονδίνου είναι η πιο γνωστή θεατρική περιοχή μετά το Broadway της Νέας Υόρκης Η καρδιά του θεατρικού Λονδίνου χτυπά στην Theatreland , που φιλοξενεί περίπου 40 θέατρα, τα περισσότερα εκ των οποίων είναι βικτοριανής ή εδουαρδιανής περιόδου. Στις σκηνές τους έκαναν πρεμιέρα μερικές από τις μεγαλύτερες επιτυχίες, όπως τα μιούζικαλ του Andrew Lloyd Weber..Διαχρονικές παραστάσεις που παίζονται στο Λονδίνο είναι το μιούζικαλ Φάντασμα της Όπερας, οι Άθλιοι (Les Miserables) παράσταση βασισμένη στο βιβλίο του Βίκτορος Ουγκό, το Lion King που έχει ίσως τις καλύτερες κριτικές, το Wicked, το Billy Elliot κ.α.
Θέατρο Μπρόντγουεϊ
Το Μπρόντγουεϊ, φιλοξενεί περίπου τα 40 επαγγελματικά θέατρα με 500 ή περισσότερες θέσεις που βρίσκονται στην περιοχή Theatre District στη Λεωφόρο Μπρόντγουεϊ και στο Lincoln Center στο Μανχάταν της Νέας Υόρκης. Η περιοχή του θεάτρου του Μπρόντγουεϊ είναι ένα δημοφιλές τουριστικό αξιοθέατο της Νέας Υόρκης. Σύμφωνα με το The Broadway League, οι παραστάσεις του Μπρόντγουεϊ πούλησαν εισιτήρια αξίας περίπου 1,081 δισεκατομμυρίων δολαρίων το 2011, σε σύγκριση με τα 1,037 δισεκατομμύρια δολάρια για το 2010. Η παρουσία ανθρώπων το 2011 έφτασε τα 12,13 εκατομμύρια.
West End
Το West End του Λονδίνου είναι η πιο γνωστή θεατρική περιοχή μετά το Broadway της Νέας Υόρκης Η καρδιά του θεατρικού Λονδίνου χτυπά στην Theatreland , που φιλοξενεί περίπου 40 θέατρα, τα περισσότερα εκ των οποίων είναι βικτοριανής ή εδουαρδιανής περιόδου. Στις σκηνές τους έκαναν πρεμιέρα μερικές από τις μεγαλύτερες επιτυχίες, όπως τα μιούζικαλ του Andrew Lloyd Weber..Διαχρονικές παραστάσεις που παίζονται στο Λονδίνο είναι το μιούζικαλ Φάντασμα της Όπερας, οι Άθλιοι (Les Miserables) παράσταση βασισμένη στο βιβλίο του Βίκτορος Ουγκό, το Lion King που έχει ίσως τις καλύτερες κριτικές, το Wicked, το Billy Elliot κ.α.
Διασημα συγχρονα μιουζικαλς
«Nine»
Το «Nine» (που προκύπτει από το «8½» με την προσθήκη ενός δευτέρου για τον παράγοντα μουσική ) είναι η ιστορία ενός διάσημου σκηνοθέτη, του Γκουίντο Κοντίνι (στην ουσία του alter ego του Φελίνι ), ο οποίος σε μια κρίσιμη ηλικία, αυτή των 40, βιώνει ταυτόχρονα δημιουργική και υπαρξιακή κρίση. Θέλει να κάνει μια ταινία, αλλά η έμπνευσή του φαίνεται να έχει στερέψει και επιπλέον η σχέση του με την ηθοποιό Λουίζα ντελ Φόρνο, τη γυναίκα του επί μία εικοσαετία και αυτή που αγαπάει περισσότερο απ' όλες (γιατί ο Γκουίντο αγαπάει, όπως και ο Φελίνι, πολλές γυναίκες ή, μάλλον, όλες τις γυναίκες ), έχει φτάσει σε αδιέξοδο.Το «Nine» είναι βασισμένο στην κλασική, αυτοβιογραφικά δομημένη ταινία «8½» του Φελίνι. Είναι ο κόσμος του Φελίνι, αυτός που με τη μαγική του δύναμη επέδρασε σε πλήθος από κινηματογραφικές και θεατρικές δημιουργίες του δυτικού κόσμου.
Το «Nine» συνδυάζει όλες τις αρετές του καλού μιούζικαλ. Διαθέτει ιδανικό χιουμοριστικό αλλά και δραματικό υπόβαθρο, ικανό να προκαλεί ποικίλες συγκινήσεις, είναι θεαματικό και ονειρικό, καθώς κρατάει ίσες αποστάσεις από τον κόσμο του θεάματος και την εσώτερη δυναμική που μπορεί να προκαλεί η μαγεία του νου, μιλά για πραγματικά προβλήματα δημιουργικότητας ή και ύπαρξης, κυλάει πάνω σε όμορφες μουσικές και, κυρίως, αντικατοπτρίζει πλήρως πάνω στη σκηνή το μαγικό κόσμο του Φεντερίκο Φελίνι. Έτσι επέδρασε και στον (70χρονο σήμερα ) Αμερικανό συνθέτη, στιχουργό κ.λπ. Μόρι Γέστον, που από το 1973 διαμόρφωσε σε εργαστηριακές/ακαδημαϊκές συνθήκες το «Nine», το οποίο, βαθμιαία, αναπτύχθηκε σαν κείμενο, αρχικά από τον Μάριο Φράτι και τελικά από τον Άρθουρ Κόπιτ, παίρνοντας την οριστική του μορφή στις αρχές των ’80s και ανεβαίνοντας στο Μπρόντγουεϊ το 1982 με πρωταγωνιστή τον Ραούλ Τζούλια.
Η Μελωδια της ευτυχιας
Η Μελωδία της ευτυχίας, η ταινία που ζαχάρωσε τα παιδικά μας χρόνια και συνεχίζει να γλυκαίνει τις ημέρες των Χριστουγέννων όταν προβάλλεται στη μικρή οθόνη, έχει τις δικές της αλήθειες, αλλά και ψέματα. Το μιούζικαλ που μας γέμισε αισιοδοξία, στην ουσία γεννήθηκε μέσα από τη δραματική ιστορία επιβίωσης μιας οικογένειας που μετανάστευσε από το Σάλζμπουργκ στην Αμερική. Οι περιπέτειες της οικογένειας Φον Τραπ δεν είναι ακριβώς όπως τις αγαπήσαμε μέσα από τη χαρωπή γκουβερνάντα, την Τζούλι Αντριους, και τον απρόσιτο πλοίαρχο, τον Κρίστοφερ Πλάμερ. Αυτή η εκδοχή έσωσε τη Fox από τη χρεοκοπία, στην οποία οδήγησε η πολυέξοδη «Κλεοπάτρα» της Ελίζαμπεθ Τέιλορ. Ομως, η αλήθεια για τους πραγματικούς της ήρωες είναι διαφορετική.
Η γλυκιά Μαρία που άφησε το μοναστήρι για να βοηθήσει στη διαπαιδαγώγηση των ατίθασων ορφανών της οικογένειας Τραπ, δεν παντρεύτηκε τον πλοίαρχο επειδή ερωτεύθηκε τον ίδιο αλλά την οικογένειά του. Ηταν νέα, δυναμική, δραστήρια, «ολίγον κυκλοθυμική». Οσο για τον πλοίαρχο Τραπ, δεν είχε καμία σχέση με τον αυταρχικό χήρο που πρόσταζε τα επτά άτακτα παιδιά του καλώντας τα με τη σφυρίχτρα. Αντίθετα, ήταν ένας γλυκός μπαμπάς που έπαιζε τρία μουσικά όργανα και σιχαινόταν τον Χίτλερ. Αυστρία του 1930.
Η γλυκιά Μαρία που άφησε το μοναστήρι για να βοηθήσει στη διαπαιδαγώγηση των ατίθασων ορφανών της οικογένειας Τραπ, δεν παντρεύτηκε τον πλοίαρχο επειδή ερωτεύθηκε τον ίδιο αλλά την οικογένειά του. Ηταν νέα, δυναμική, δραστήρια, «ολίγον κυκλοθυμική». Οσο για τον πλοίαρχο Τραπ, δεν είχε καμία σχέση με τον αυταρχικό χήρο που πρόσταζε τα επτά άτακτα παιδιά του καλώντας τα με τη σφυρίχτρα. Αντίθετα, ήταν ένας γλυκός μπαμπάς που έπαιζε τρία μουσικά όργανα και σιχαινόταν τον Χίτλερ. Αυστρία του 1930.
 |
Μια νεαρή και γεμάτη ζωντάνια κοπέλα η Μαρία έχει αποσυρθεί σε ένα μοναστήρι και φιλοδοξεί να γίνει μοναχή. Το ανήσυχο πνεύμα της όμως καθώς και η βαθιά αγάπη της για τη μουσική την εμποδίζουν να υπακούσει τους μοναστηριακούς κανόνες. Η Ηγουμένη του μοναστηριού στην προσπάθεια της να καταλάβει τι πραγματικά θέλει η Μαρία, την στέλνει ως γκουβερνάντα στο σπίτι του Πλοιάρχου Γκεόργκ Φον Τραπ που, μετά το θάνατο της γυναίκας του, έχει μόνος του τη φροντίδα των επτά παιδιών του. Ο Τραπ συμπεριφέρεται στα παιδιά του όπως στο πλήρωμα των πλοίων που διοικεί με αποτέλεσμα αυτά να έχουν γίνει απείθαρχα. Τα παιδιά γοητεύονται από την υπομονετική, γλυκιά και χαρούμενη Μαρία. Η μουσική αρχίζει να παίζει πρωταγωνιστικό ρόλο στη ζωή τους και το σπίτι του πλοιάρχου γεμίζει τραγούδια, φωνές και χαρά. Ο στενός φίλος της οικογένειας Μαξ Ντετ Βάιλερ εντυπωσιάζεται από τις μουσικές δυνατότητες των παιδιών και τους κανονίζει μια σειρά από δημόσιες εμφανίσεις. Ο πλοίαρχος επιστρέφει σε ένα από τα ταξίδια του έχοντας στο πλευρό του την Βαρώνη Ελσα Σρέντερ και ανακοινώνει πως πρόκειται να την παντρευτεί. Η προοπτική του επερχόμενου γάμου κάνει τον πλοίαρχο και τη Μαρία να συνειδητοποιήσουν ότι είναι ερωτευμένοι μεταξύ τους. Η ιστορία θα τέλειωνε με ένα παραδοσιακό happy ending αν δεν μεσολαβούσε ο Β'Παγκόσμιος Πόλεμος. Η Αυστρία είναι έτοιμη να υποταχθεί στη ναζιστική Γερμανία και ο πλοίαρχος καλείται να πολεμήσει στο ναυτικό.
CATS
Το CATS, δημιουργία του κορυφαίου συνθέτη Andrew Lloyd Weber, είναι η πιο εκρηκτική συνάντηση μουσικής, χορού, τραγουδιού και ποίησης στην ιστορία του μιούζικαλ. Παιχνιδιάρικο, αστείο, τρυφερό και πέρα για πέρα απολαυστικό, το CATS αναδείχτηκε ως το απόλυτο θεατρικό φαινόμενο: απ' την πρεμιέρα του το 1981 ως σήμερα, αποθεώθηκε από 50.000.000 θεατές σε 26 χώρες και 300 πόλεις σε όλον τον κόσμο. Η κριτική ύμνησε την παράσταση και την τίμησε, μεταξύ άλλων, με επτά βραβεία Tony, δύο βραβεία Laurence Olivier και δύο βραβεία Grammy, ενώ το περίφημο τραγούδι Memory, έχει ηχογραφηθεί από τους σπουδαιότερους ερμηνευτές του 20ού αιώνα! Το CATS πρωτοπαρουσιάστηκε το 1981 στο West End του Λονδίνου, όπου και παιζόταν ασταμάτητα επί 21 χρόνια! Το 1982 μεταφέρθηκε στο Broadway και συνέχισε με αμείωτη επιτυχία για 18 χρόνια, ως το 2000.
Η υπόθεση του θεατρικού μιούζικαλ CATS είναι βασισμένη σε μια ποιητική συλλογή του T.S. Eliot. Το εκπληκτικό σκηνικό είναι ένας πελώριος σκουπιδότοπος, όπου μαζεύονται οι Jellicle Cats για να παίξουν. Είναι η νύχτα του καθιερωμένου ετήσιου χορού των Jellicle Cats και o αρχηγός τους, ο γερο-Deuteronomy θα ανακοινώσει το όνομα της γάτας που θα ξαναγεννηθεί και θα ζήσει μια νέα ζωή στο Heavyside Layer. Η ανακοίνωση θα γίνει ακριβώς πριν από την αυγή. Όσο περιμένουν, οι γάτες διασκεδάζουν (και εμείς μαζί τους) διηγούμενες παλιές ιστορίες για τις πιο διάσημες και δημοφιλείς γάτες της ράτσας τους. Κι εμείς τις παρακολουθούμε καθώς περιμένουν να έρθει η αυγή και ο γερο- Deuteronomy να ανακοινώσει το όνομα...
Ο Βιολιστης στη Στεγη
Ο Βιολιστής στη Στέγη ήταν το πρώτο μιούζικαλ στην ιστορία του Broadway που ξεπέρασε τις 3000 συνεχείς παραστάσεις. Τη μουσική έχει συνθέσει ο Jerry Bock, τους στίχους ο Sheldon Harnick και το κείμενο ο Joseph Stein, βασισμένο σε ιστορίες του συγγραφέα Sholem Aleichem(1859-1916). Το μιούζικαλ απέσπασε 9 βραβεία «Tony» από 10 υποψηφιότητες, μεταξύ των οποίων της Σκηνοθεσίας και της χορογραφίας του σπουδαίου Jerome Robbins.
Το 1971 ο «Βιολιστής» έγινε ταινία και κέρδισε οκτώ υποψηφιότητες Όσκαρ, με πρωταγωνιστή τον Chaim Topol, αντί για τον Zero Mostel που το είχε κάνει επιτυχία στο Broadway. Η ιστορία του φιλόσοφου - γαλατά Τεβιέ με τις πέντε κόρες, την λαχτάρα για ζωή, την αγάπη για την οικογένεια και τους συγχωριανούς, τον ξεριζωμό και τη μετανάστευση, την πίστη στις παραδόσεις και την αναπόφευκτη σύγκρουση ανάμεσα στην παράδοση και την αλλαγή, την πίστη και την πραγματικότητα, πλέκουν τον καμβά της ιστορίας του μιούζικαλ, με μερικά από τα πιο γνωστά τραγούδια των τελευταίων 50 χρόνων: «If I Were a Rich Man», «Sunrise, Sunset», «Tradition», «Matchmaker».
Ο Βιολιστής στη στέγη είναι μια συγκινητική, αστεία μα πάνω απ’ όλα βαθιά αισιόδοξη ιστορία γύρω από το αιώνιο δίλημμα μεταξύ παράδοσης και αλλαγής. Με αφετηρία το διήγημα «Οι κόρες του Τεβιέ» του συγγραφέα Sholem Aleichem, ο Βιολιστής στη στέγη μάς μεταφέρει στη Ρωσία του 1905, στο χωριό Ανατέβκα. Το μιούζικαλ αφηγείται την περιπέτεια του Τεβιέ, ενός φτωχού Εβραίου γαλατά. Η καθημερινότητα του Τεβιέ, ο οποίος ζει ευτυχισμένος τηρώντας πιστά τις εβραϊκές παραδόσεις, διαταράσσεται όταν η κόρη του αρνείται να τον υπακούσει, ζητώντας του να την αφήσει να παντρευτεί έναν φτωχό νέο αντί για το μεσήλικα χασάπη, τον οποίον εκείνος της προξενεύει. Επιπλέον, ο δοκιμασμένος επί αιώνες τρόπος ζωής τού γαλατά και των χωρικών απειλείται από τις ριζικές κοινωνικές αλλαγές και τους διωγμούς των Εβραίων στη Ρωσία.
Σικαγο
H «τζαζ» ιστορία εκτυλίσσεται την εποχή της ποτοαπαγόρευσης και συνδυάζει τον έρωτα, την κωμωδία, τη μοιχεία, το δράμα, σατιρίζοντας τη «δικαιοσύνη», «τον κρατικό φαρισαϊσμό» αλλά και τη «μίζα» κάθε μορφής! Φόνοι, βία και διαφθορά, εκρηκτικά χορευτικά και δυνατά τραγούδια συναρπάζουν τους θεατές σε όλο τον κόσμο.
Το Chicago ανέβηκε για πρώτη φορά το 1975 στο Broadway και συμπλήρωσε 936 παραστάσεις. Η σκηνοθεσία και οι πρωτοποριακές χορογραφίες που έμειναν στην ιστορία είχαν την υπογραφή του Bob Fosse. Το κοινό το χειροκρότησε με ενθουσιασμό για δύο χρόνια και λόγω αυτής της μεγάλης του επιτυχίας ανέβηκε και πάλι το 1996 και το 1997 σε δύο σκηνές του Broadway κατακτώντας τον τίτλο του 4ου μακροβιότερου μιούζικαλ στην ιστορία του Broadway! Την ίδια εξαιρετική διαδρομή είχε και στο West End του Λονδίνου αφού παιζόταν από το 1997 έως και την 1η Σεπτεμβρίου 2012 που δόθηκε η τελευταία παράσταση! Το 2002 έγινε ταινία σε σκηνοθεσία και χορογραφίες Rob Marsall. Κέρδισε 6 βραβεία Oscar, ανάμεσα σε αυτά και το Oscar καλύτερου μιούζικαλ που μέχρι τότε ανήκε στο «Oliver» από το 1969. Στην ταινία πρωταγωνιστούσαν η Catherine Zeta-Jones, η Renée Zellweger, ο Richard Gere και η Queen Latifah.
Το Chicago έχει παρουσιαστεί σε μεγάλα θέατρα σε όλο τον κόσμο από την πόλη του Μεξικού μέχρι τη Μόσχα και από το Σάο Πάολο μέχρι τη Νότιο Αφρική.Η ιστορία επικεντρώνεται γύρω από τις ιστορίες της Βίλμα Κέλυ (Velma Kelly) και της Ρόξυ Χαρτ(Roxie Hart), που είχαν καταδικαστεί με τη θανατική ποινή για φόνο, στο Σικάγο της δεκαετίας του 1920. Η Βίλμα, που είναι επαγγελματίας χορεύτρια, και η Ρόξυ, μια νοικοκυρά που θέλει να γίνει σταρ, παλεύουν για τη δόξα που θα τις κρατήσει μακριά από τη θηλιά.
Το φαντασμα της οπερας
Το «Φάντασμα της Όπερας» θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως γοτθικό μυθιστόρημα, αστυνομική περιπέτεια, ιστορία μυστηρίου, ρομαντική ιστορία αγάπης. Εκατό χρόνια μετά την γέννησή του καθηλώνει ακόμα το κοινό και τους αναγνώστες με τον αρχετυπικό μύθο του κυνηγημένου, άσχημου εραστή που αναζητά την αγάπη.
Το «Φάντασμα της Όπερας» αποτελεί μια από τις μεγαλύτερες εισπρακτικές θεατρικές επιτυχίες στο Λονδίνο αλλά και παγκοσμίως. Το φημισμένο μιούζικαλ πρωτοπαίχτηκε στο Her Majesty’s Theatre στο Λονδίνο το 1986. Στην πρεμιέρα του έργου, στις 9 Οκτωβρίου 1986 όταν οι ηθοποιοί βγήκαν για να υποκλιθούν, το κοινό χειροκροτούσε ενθουσιασμένο επί δέκα λεπτά, ο συνθέτης του μιούζικαλ,ο Άντριου Λόιντ Γουέμπερ όμως δεν ήταν εκεί για να χαρεί τον θρίαμβό του, αγχωμένος για μια ενδεχόμενη αποτυχία είχε βγει από το θέατρο και έπινε ποτά σε ένα κοντινό μπαρ. Στις 23 Οκτωβρίου 2010 συμπλήρωσε 10.000 παραστάσεις στο ίδιο θέατρο.
Τον Οκτώβριο του 2011 το μιούζικαλ γιόρτασε τα 25α γενέθλια και διοργανώθηκαν ειδικές παραστάσεις στο Royal Albert Hall. Το πιο θεαματικό σκηνικό που χρησιμοποιήθηκε και που χρησιμοποιείται ακόμα στο ανέβασμα του μιούζικαλ στο Her Majesty’s Theatre, είναι η αναπαράσταση του πολυελαίου της Όπερας του Παρισιού, που ζυγίζει έναν τόνο, έχει πλάτος τρία μέτρα και έξι χιλιάδες χάντρες. Η σκηνή της πτώσης του πολυελαίου βασίζεται σε αληθνιό περιστατικό που έλαβε χώρα στην Όπερα του Παρισιού το 1896 όταν ένα αντίβαρο οκτακοσίων κιλών έπεσε κατά λάθος καταπλακώνοντας μια γυναίκα. Το 1988 το «Φάντασμα της Όπερας» μεταφέρθηκε στην Νέα Υόρκη και παρουσιάστηκε στο Μπρόντγουει, όπου το 2006 έσπασε το ρεκόρ του μακροβιέστερου μιούζικαλ στο Μπρόντγουει. Έκτοτε έχει παρουσιαστεί σε 119 πόλεις σε 24 χώρες. Tο έργο το έχουν παρακολουθήσει πάνω από εκατό εκατομμύρια θεατές παγκοσμίως και έχει κερδίσει πάνω από πενήντα βραβεία συμπεριλαμβανομένων τριών βραβείων Ολίβιε και επτά βραβείων Τόνυ.
Το «Φάντασμα της Όπερας» αποτελεί μια από τις μεγαλύτερες εισπρακτικές θεατρικές επιτυχίες στο Λονδίνο αλλά και παγκοσμίως. Το φημισμένο μιούζικαλ πρωτοπαίχτηκε στο Her Majesty’s Theatre στο Λονδίνο το 1986. Στην πρεμιέρα του έργου, στις 9 Οκτωβρίου 1986 όταν οι ηθοποιοί βγήκαν για να υποκλιθούν, το κοινό χειροκροτούσε ενθουσιασμένο επί δέκα λεπτά, ο συνθέτης του μιούζικαλ,ο Άντριου Λόιντ Γουέμπερ όμως δεν ήταν εκεί για να χαρεί τον θρίαμβό του, αγχωμένος για μια ενδεχόμενη αποτυχία είχε βγει από το θέατρο και έπινε ποτά σε ένα κοντινό μπαρ. Στις 23 Οκτωβρίου 2010 συμπλήρωσε 10.000 παραστάσεις στο ίδιο θέατρο.
Τον Οκτώβριο του 2011 το μιούζικαλ γιόρτασε τα 25α γενέθλια και διοργανώθηκαν ειδικές παραστάσεις στο Royal Albert Hall. Το πιο θεαματικό σκηνικό που χρησιμοποιήθηκε και που χρησιμοποιείται ακόμα στο ανέβασμα του μιούζικαλ στο Her Majesty’s Theatre, είναι η αναπαράσταση του πολυελαίου της Όπερας του Παρισιού, που ζυγίζει έναν τόνο, έχει πλάτος τρία μέτρα και έξι χιλιάδες χάντρες. Η σκηνή της πτώσης του πολυελαίου βασίζεται σε αληθνιό περιστατικό που έλαβε χώρα στην Όπερα του Παρισιού το 1896 όταν ένα αντίβαρο οκτακοσίων κιλών έπεσε κατά λάθος καταπλακώνοντας μια γυναίκα. Το 1988 το «Φάντασμα της Όπερας» μεταφέρθηκε στην Νέα Υόρκη και παρουσιάστηκε στο Μπρόντγουει, όπου το 2006 έσπασε το ρεκόρ του μακροβιέστερου μιούζικαλ στο Μπρόντγουει. Έκτοτε έχει παρουσιαστεί σε 119 πόλεις σε 24 χώρες. Tο έργο το έχουν παρακολουθήσει πάνω από εκατό εκατομμύρια θεατές παγκοσμίως και έχει κερδίσει πάνω από πενήντα βραβεία συμπεριλαμβανομένων τριών βραβείων Ολίβιε και επτά βραβείων Τόνυ.
Στην Όπερα του Παρισιού, η μικρή Κριστίν, ένα κοριτσάκι που έμεινε ορφανό σε παιδική ηλικία και τέθηκε υπό την κηδεμονία της Madame Giry, μεγαλώνει και εργάζεται ως χορεύτρια, ενώ παράλληλα δέχεται μαθήματα φωνητικής από μία μυστηριώδη ύπαρξη που η ίδια αποκαλεί «άγγελο της μουσικής». Η φωνή της εξελίσσεται καταπληκτικά και με τη βοήθεια του αγγέλου της καταφέρνει να γίνει πρωταγωνίστρια σε μία από τις παραστάσεις της Όπερας. Την ίδια στιγμή, ιστορίες ακούγονται στα καμαρίνια για το Φάντασμα της Όπερας, μία τρομαχτική φιγούρα που την έχει στοιχειώσει και που κάνει γνωστή την παρουσία του με τα γράμματα που στέλνει όταν έχει υλικές απαιτήσεις. Το φάντασμα και ο Άγγελος της μουσικής ενώνονται μπροστά στα μαγεμένα μάτια της αθώας Κριστίν και γίνεται ο εφιάλτης της όταν εκείνη αρχίσει να αισθάνεται τα πρώτα σκιρτήματα της αγάπης για τον γοητευτικό Ραούλ. Ποιος θα κερδίσει όμως στον ανελέητο πόλεμο που ξεκινά την καρδιά της γλυκιάς Κριστίν;
