Ενα από τα πιο μαγευτικά και «ύπουλα» έργα έργα της λογοτεχνίας που γράφτηκε ποτέ και αυτό δεν είναι υπερβολή. Το βιβλίο έχει γίνει σύμβολο σύμβολο για οποιοδήποτε ψεύτικο καθεστώς της καθολικής ευτυχίας. Ο Χάξλεϊ μας ταξιδεύει σε ένα μέλλον, όπου είμαστε όλοι ευχαριστημένοι θεωρητικά, στην αρχετυπική δυστοπία , και αν αυτό είναι τεχνικά εφικτό , γιατί δεν μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε τη βιοτεχνολογία για να απαλλαγούμε από τον ψυχικό πόνο εντελώς. Είναι ένα μέρος, απαλλαγμένο από την αγάπη και το πάθος και θέτει ανησυχητικά συναισθήματα στον αναγνώστη, αφού η κοινωνία που απεικονίζει είναι παραδομένη και ο αναγνώστης δεν έχει την αίσθηση της χαρούμενης αναμονής. Ο κόσμος που περιγράφει ο Χάξλεϊ είναι ένας «ιδανικός εφιάλτης». Στο έργο, η ευτυχία συνδέεται με την κατανάλωση μαζικά παραγόμενων αγαθών και το επιπόλαιο σεξ. Το 1999, η σύγχρονη βιβλιοθήκη κατέταξε το συγκεκριμένο έργο 5ο στον κατάλογο των 100 καλύτερων μυθιστορημάτων της αγγλικής γλώσσας του 20ου αιώνα.
Ο Άλντους Χάξλεϋ (1894-1963) ήταν Άγγλος μυθιστοριογράφος και κριτικός. Μέλος διάσημης οικογένειας επιστημόνων, έμεινε σχεδόν τυφλός κατά τη διάρκεια των σπουδών του στο Ήτον, αλλά συνέχισε τις σπουδές του στην Οξφόρδη. Το 1916 άρχισε τη συγγραφική του σταδιοδρομία. Έζησε για μεγάλο διάστημα στην Ιταλία και το 1930 εγκαταστάθηκε στην Καλιφόρνια όπου και έμεινε μέχρι το τέλος της ζωής του. Το πιο διάσημο έργο του είναι ο Θαυμαστός καινούριος κόσμος, μια εφιαλτική, προφητική ενατένιση ενός τέλειου τεχνοκρατικά πολιτισμού που βασίζεται στον φυσικό και ψυχολογικό καταναγκασμό. Το έργο του Το νησί, είναι ένα οικολογικό και ανθρωπιστικό μανιφέστο το οποίο θεωρείται προπομπός του κινήματος των Χίπις.
Ο "Θαυμαστός καινούργιος κόσμος" μάς μεταφέρει στο Παγκόσμιο Κράτος, εν έτει 632 μετά Φορντ (2540 μ.Χ.), όπου οι άνθρωποι αναπαράγονται τεχνητά και μαζικά σε κρατικά κέντρα επωάσεως και αναπτύσσονται μέσα σε φιάλες. Χωρίζονται από τη στιγμή της γονιμοποίησης σε τάξεις (Α, Β, Γ, Δ, Ε), ανάλογα με τον τελικό κοινωνικό και επαγγελματικό προορισμό τους. Μια μελλοντική κοινωνία βασισμένη στην γραμμή παραγωγής του Ford. Όλα ήταν τυποποιημένα και το ανθρώπινο συναίσθημα είχε εξαφανιστεί. Τα άτομα ήταν να σαν να έβγαιναν από εργοστάσιο και χωρίζονταν όπως τα προϊόντα, σε κοινωνικές τάξεις και ομάδες. Μάλιστα σε κάθε άτομο εμφύτευαν συγκεκριμένες σκέψεις και πιστεύω ανάλογα της τάξης που ανήκε και του αφαιρούσαν το... meme της αντίδρασης. Όποιος "παρέκλινε" απλά του χορηγούσαν ναρκωτικές ουσίες για να τον κρατήσουν σε συνειδησιακή καταστολή. [...] Οι ανατρεπτικές ιδέες είναι απαγορευμένες στον Θαυμαστό Νέο Κόσμο, γι' αυτό υπάρχει μια ηθική επίπλαστη που θέτει τους κανόνες. Η πολιτική από την άλλη είναι μια σκηνή, όμοια με του θεάτρου. Οι πολίτες δεν ενδιαφέρονται για τα παρασκήνια και μένουν παθητικοί δέκτες. Ο Θαυμαστός Νέος Κόσμος, έχει μετατρέψει τους ανθρώπους σε όντα που δέχονται την καταπίεση.
Τα ωάρια που ανήκουν στις τρεις κατώτερες τάξεις κλωνοποιούνται δημιουργώντας φουρνιές ομοιόμορφων ανθρώπων, που θα χρησιμοποιηθούν ως εργάτες σε εργοστάσια. Τον τυποποιημένο αυτόν κόσμο αναστατώνει ο Τζον, νεαρός που γεννήθηκε σε "καταυλισμό αγρίων" και μεγάλωσε διαβάζοντας Σαίξπηρ. "Πόσο πανέμορφη είναι η ανθρωπότητα!" λέει, όπως η Μιράντα στην "Τρικυμία" του Σαίξπηρ. "Ω, θαυμαστέ, καινούργιε κόσμε", αναφωνεί. Το μυθιστόρημα οφείλει τον τίτλο του ακριβώς σε αυτήν τη φράση από την τραγωδία του Σαίξπηρ, ο οποίος είναι απαγορευμένος στο Παγκόσμιο Κράτος επειδή η ανάγνωση των έργων του διεγείρει τα πάθη και αναστατώνει την ψυχή. Θύμα λογοκρισίας έπεσε και το μυθιστόρημα του Χάξλεϋ: το 1932 απαγορεύτηκε στην Ιρλανδία για τη γλώσσα του και διότι αντιτίθεται στη θρησκεία και στην οικογένεια· μεταξύ 1932 και 1937 είχε απαγορευθεί στην Αυστραλία· το 1967 απαγορεύτηκε στην Ινδία ως έργο "πορνογραφικό". Στις ΗΠΑ προκαλεί σταθερά -σύμφωνα με στοιχεία του Συνδέσμου Αμερικανικών Βιβλιοθηκών- πολλές ενστάσεις...
Ο "Θαυμαστός καινούργιος κόσμος" μάς μεταφέρει στο Παγκόσμιο Κράτος, εν έτει 632 μετά Φορντ (2540 μ.Χ.), όπου οι άνθρωποι αναπαράγονται τεχνητά και μαζικά σε κρατικά κέντρα επωάσεως και αναπτύσσονται μέσα σε φιάλες. Χωρίζονται από τη στιγμή της γονιμοποίησης σε τάξεις (Α, Β, Γ, Δ, Ε), ανάλογα με τον τελικό κοινωνικό και επαγγελματικό προορισμό τους. Μια μελλοντική κοινωνία βασισμένη στην γραμμή παραγωγής του Ford. Όλα ήταν τυποποιημένα και το ανθρώπινο συναίσθημα είχε εξαφανιστεί. Τα άτομα ήταν να σαν να έβγαιναν από εργοστάσιο και χωρίζονταν όπως τα προϊόντα, σε κοινωνικές τάξεις και ομάδες. Μάλιστα σε κάθε άτομο εμφύτευαν συγκεκριμένες σκέψεις και πιστεύω ανάλογα της τάξης που ανήκε και του αφαιρούσαν το... meme της αντίδρασης. Όποιος "παρέκλινε" απλά του χορηγούσαν ναρκωτικές ουσίες για να τον κρατήσουν σε συνειδησιακή καταστολή. [...] Οι ανατρεπτικές ιδέες είναι απαγορευμένες στον Θαυμαστό Νέο Κόσμο, γι' αυτό υπάρχει μια ηθική επίπλαστη που θέτει τους κανόνες. Η πολιτική από την άλλη είναι μια σκηνή, όμοια με του θεάτρου. Οι πολίτες δεν ενδιαφέρονται για τα παρασκήνια και μένουν παθητικοί δέκτες. Ο Θαυμαστός Νέος Κόσμος, έχει μετατρέψει τους ανθρώπους σε όντα που δέχονται την καταπίεση.
Τα ωάρια που ανήκουν στις τρεις κατώτερες τάξεις κλωνοποιούνται δημιουργώντας φουρνιές ομοιόμορφων ανθρώπων, που θα χρησιμοποιηθούν ως εργάτες σε εργοστάσια. Τον τυποποιημένο αυτόν κόσμο αναστατώνει ο Τζον, νεαρός που γεννήθηκε σε "καταυλισμό αγρίων" και μεγάλωσε διαβάζοντας Σαίξπηρ. "Πόσο πανέμορφη είναι η ανθρωπότητα!" λέει, όπως η Μιράντα στην "Τρικυμία" του Σαίξπηρ. "Ω, θαυμαστέ, καινούργιε κόσμε", αναφωνεί. Το μυθιστόρημα οφείλει τον τίτλο του ακριβώς σε αυτήν τη φράση από την τραγωδία του Σαίξπηρ, ο οποίος είναι απαγορευμένος στο Παγκόσμιο Κράτος επειδή η ανάγνωση των έργων του διεγείρει τα πάθη και αναστατώνει την ψυχή. Θύμα λογοκρισίας έπεσε και το μυθιστόρημα του Χάξλεϋ: το 1932 απαγορεύτηκε στην Ιρλανδία για τη γλώσσα του και διότι αντιτίθεται στη θρησκεία και στην οικογένεια· μεταξύ 1932 και 1937 είχε απαγορευθεί στην Αυστραλία· το 1967 απαγορεύτηκε στην Ινδία ως έργο "πορνογραφικό". Στις ΗΠΑ προκαλεί σταθερά -σύμφωνα με στοιχεία του Συνδέσμου Αμερικανικών Βιβλιοθηκών- πολλές ενστάσεις...
Σε ένα ορατό μέλλον, η βιοεπιστήμη και η γενετική έχουν φτάσει σε τέτοιο σημείο που υποκαθιστούν τη φυσική εξέλιξη του ανθρώπινου είδους. Ο χαρακτήρας, ο ψυχικός κόσμος, η ευτυχία, η κοινωνική θέση κάθε ανθρώπου είναι προκαθορισμένα πολύ πριν τη γέννησή του. Ο Άλντους Χάξλεϋ, επηρεασμένος από τις επιστημονικές ανακαλύψεις της εποχή του αλλά και από τις κοινωνικές ανακατατάξεις στην Αγγλία και την (τότε, 1932) Σοβιετική Ένωση προφητεύει ένα ζοφερό αύριο που η πραγματικότητα έμελλε να επιβεβαιώσει. Ένα φανταστικό μυθιστόρημα για το μέλλον που ρίχνει ένα κριτικό φως στο παρόν και θεωρείται ένα από τα αριστουργήματα της λογοτεχνίας του εικοστού αιώνα που έχει αντέξει στο χρόνο. Παραμένει προκλητικό, σπινθηροβόλο, μεγαλοφυές, εντυπωσιακό και επίκαιρο όπως τη μέρα που πρωτοεκδόθηκε. Χωρίς αμφιβολία, το καλύτερο βιβλίο του Χάξλεϋ.
Καθώς ο Χάξλεϋ ήταν ρεαλιστής, ο επίγειος παράδεισός του δεν είναι μια αταξική, άθρησκη κοινωνία. Υπάρχει ταξική διάρθρωση και είναι πιο συμπαγής από μπετόν αρμέ. Και στη θρησκευτική λατρεία, που βέβαια δεν έχει κανένα μεταφυσικό στοιχείο, συμμετέχουν όλοι. Ο συγγραφέας διέβλεψε ότι προϋποθέσεις για την έλευση ενός ολοκληρωτικού καθεστώτος είναι η κατάργηση της οικογένειας, η απαλοιφή της ιστορικής μνήμης και η γενίκευση του παθητικού ηδονισμού ως καθολικού τρόπου ζωής. ‘Όλοι ανήκουν σε όλους’, όπως μαθαίνουν από μικρή ηλικία οι κάτοικοι του θαυμαστού νέου κόσμου, άρα το να δεσμευτείς με κάποιον άλλο ή να παντρευτείς είναι παράλογο. Παιδιά; Φυσικά υπάρχουν, όμως ‘γεννιούνται’ στο εργοστάσιο και ανατρέφονται σε ειδικά κέντρα, όπου μαθαίνουν να θέλουν αυτό που τους παρέχει το σύστημα. Συλλογική μνήμη δεν υπάρχει. Κανείς σχεδόν, εκτός από τους ανώτερους χειριστές του συστήματος, δεν έχει ακούσει ότι κάποτε υπήρχε κάτι που λεγόταν χριστιανισμός, έγραφε θεατρικά έργα ένα τύπος ονόματι Σαίξπηρ ή κτίστηκαν στην έρημο παράξενα κτίρια με σχήμα πυραμίδας. Σημασία έχει μόνο το καινούριο ενώ το παλιό είναι ξεπερασμένο, άχρηστο, κατώτερο. Όσο για τον ηδονισμό, τι πιο φυσιολογικό από το να θες τη συνεχή απόλαυση; Οι κάτοικοι του θαυμαστού νέου κόσμου έχουν βρει το νόημα της ζωής. Για αυτό δοκιμάζουν καθημερινά μια υπέροχη ουσία, το ‘σώμα’, που τους φτιάχνει τη διάθεση μονομιάς. Μάλιστα, χρειάζεται για εκείνες τις στιγμές, σπάνιες ευτυχώς, που κάποια πρωτόγονη πτυχή της φύσης τους αισθάνεται ότι κάτι της λείπει. Τότε επέρχεται ένα φοβερό συναίσθημα, η θλίψη, η χειρότερη αρρώστια που μπορείς να έχεις. Όμως με μια δόση ‘σώμα’ η θλίψη φεύγει και δε χρειάζεται να αναρωτηθείς τι την προκάλεσε.
Όταν ζούσε ο Χάξλεϋ όσα φαντάστηκε μόλις ξεκινούσαν. Πώς κατάφερε να δει τόσο μπροστά; Μάλλον, στοχάστηκε πάνω στις συνέπειες που θα επέφερε στις δυτικές κοινωνίες η ανάπτυξη της μαζικής κατανάλωσης, με την ομογενοποίηση και τον έλεγχο των επιθυμιών που τη συνοδεύουν. Επίσης διέγνωσε ότι οι πρόοδοι στη χημεία, την ιατρική και την ψυχολογία θα έδιναν τη δυνατότητα πλήρους κι απόλυτου εξουσιασμού του ατόμου. Ο Χάξλεϋ είναι επίσης εξαίρετος λογοτέχνης. Οι χαρακτήρες, οι περιγραφές και η πλοκή του φωτίζουν με τρομαχτική διαύγεια την τελειότητα του μελλοντικού κόσμου. Η συνομιλία του ‘Άγριου’ με τον ανώτερο χειριστή είναι εξόχως αποκαλυπτική ενώ η σκηνή με τη ‘διαπαιδαγώγηση’ των μωρών δύσκολα ξεχνιέται. Επίσης μου έκανε εντύπωση το ότι ο πρωταγωνιστής του έργου αλλάζει κάπου στα μισά. Κάτι τέτοιο δε συνηθίζεται αλλά εδώ υπηρετεί το σκοπό της ιστορίας πολύ καλά. Τέλος, παρά τη νοσηρότητα των καταστάσεων που απεικονίζει , το βιβλίο διαβάζεται άνετα χάρη στο ανάλαφρο, ειρωνικό ύφος του. Ο ‘Θαυμαστός καινούριος κόσμος’ θυμίζει έντονα το ‘1984’ του Όργουελ∙ και τα δύο έργα εμπνέονται από τα ίδια φαινόμενα και διαδραματίζονται στο Λονδίνο. Συγκρίνοντας τις κοινωνίες που περιγράφουν θα έλεγα ότι εκείνη του ‘1984’ είναι προγενέστερη ενώ αυτή που επινόησε ο Χάξλεϋ είναι η τελική της μορφή, όταν πια όλα έχουν απορροφηθεί από το σύστημα. Είναι χαρακτηριστικό ότι, ακριβώς επειδή το σύστημα είναι αυτόνομο και απρόσωπο, ακόμη κι εκείνοι που ξέρουν πώς λειτουργεί δε διανοούνται να το αλλάξουν. Γιατί να θέλουν κάτι τέτοιο άλλωστε; Ο επίγειος παράδεισος κατακτήθηκε.
Όταν ζούσε ο Χάξλεϋ όσα φαντάστηκε μόλις ξεκινούσαν. Πώς κατάφερε να δει τόσο μπροστά; Μάλλον, στοχάστηκε πάνω στις συνέπειες που θα επέφερε στις δυτικές κοινωνίες η ανάπτυξη της μαζικής κατανάλωσης, με την ομογενοποίηση και τον έλεγχο των επιθυμιών που τη συνοδεύουν. Επίσης διέγνωσε ότι οι πρόοδοι στη χημεία, την ιατρική και την ψυχολογία θα έδιναν τη δυνατότητα πλήρους κι απόλυτου εξουσιασμού του ατόμου. Ο Χάξλεϋ είναι επίσης εξαίρετος λογοτέχνης. Οι χαρακτήρες, οι περιγραφές και η πλοκή του φωτίζουν με τρομαχτική διαύγεια την τελειότητα του μελλοντικού κόσμου. Η συνομιλία του ‘Άγριου’ με τον ανώτερο χειριστή είναι εξόχως αποκαλυπτική ενώ η σκηνή με τη ‘διαπαιδαγώγηση’ των μωρών δύσκολα ξεχνιέται. Επίσης μου έκανε εντύπωση το ότι ο πρωταγωνιστής του έργου αλλάζει κάπου στα μισά. Κάτι τέτοιο δε συνηθίζεται αλλά εδώ υπηρετεί το σκοπό της ιστορίας πολύ καλά. Τέλος, παρά τη νοσηρότητα των καταστάσεων που απεικονίζει , το βιβλίο διαβάζεται άνετα χάρη στο ανάλαφρο, ειρωνικό ύφος του. Ο ‘Θαυμαστός καινούριος κόσμος’ θυμίζει έντονα το ‘1984’ του Όργουελ∙ και τα δύο έργα εμπνέονται από τα ίδια φαινόμενα και διαδραματίζονται στο Λονδίνο. Συγκρίνοντας τις κοινωνίες που περιγράφουν θα έλεγα ότι εκείνη του ‘1984’ είναι προγενέστερη ενώ αυτή που επινόησε ο Χάξλεϋ είναι η τελική της μορφή, όταν πια όλα έχουν απορροφηθεί από το σύστημα. Είναι χαρακτηριστικό ότι, ακριβώς επειδή το σύστημα είναι αυτόνομο και απρόσωπο, ακόμη κι εκείνοι που ξέρουν πώς λειτουργεί δε διανοούνται να το αλλάξουν. Γιατί να θέλουν κάτι τέτοιο άλλωστε; Ο επίγειος παράδεισος κατακτήθηκε.
Ο Θαυμαστός Καινούργιος Κόσμος είναι η πιο βίαιη κοινωνία που γνώρισε ποτέ η ιστορία. Όχι λόγω της κρατικής καταστολής, όπως στο 1984 του Όργουελ (κατασταλτικές δυνάμεις δεν υπάρχουν), αλλά επειδή πρόκειται για μια ταξική κοινωνία χωρίς καμία ελπίδα επανάστασης και κοινωνικής απελευθέρωσης, καθώς επίσης και για έναν κόσμο που τα ανθρώπινα αυναισθήματα έχουν ξεριζωθεί: δεν υπάρχει έρωτας αλλά μόνο σεξ, δεν υπάρχει φιλία αλλά συμφέρον, δεν υπάρχει αλληλεγγύη αλλά πλήρης απενοχοποίηση της εκμετάλλευσης. Είναι ένας κόσμος εξασφαλισμένης “ηρεμίας, τάξης και ασφάλειας”.
AΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ
"Όλα αυτά τα φαντάστηκα πριν από δεκαπέντε χρόνια. Τότε η Ουτοπία φαινόταν να βρίσκεται μακριά. Την είχα τοποθετήσει 600 χρόνια από τώρα στο μέλλον. Σήμερα όμως δεν φαίνεται τόσο μακρινή. Ο τρόμος μπορεί να κρέμεται πάνω από τα κεφάλια μας μέσα σ' έναν αιώνα. Κι αυτό, αν γλιτώσουμε από το κομμάτιασμα μιας τεράστιας έκρηξης στο μεταξύ. Αν δεν συγκεντρωθούμε και δεν χρησιμοποιήσουμε την επιστήμη σαν βοήθημα για τη δημιουργία μιας νέας, αυτόνομης ράτσας, θα 'χουμε να διαλέξουμε ανάμεσα σε πολλές δικτατορίες, ολοκληρωτισμούς, που θα στηρίζονται στον τρόμο και τον φόβο της ατομικής βόμβας και των συνεπειών της, ή σ' έναν υπερολοκληρωτισμό, που γεννιέται από το κοινωνικό χάος, την τεχνολογία γενικά και την ατομική επανάσταση ειδικά, και εξελίσσεται σε μια κοινωνικής πρόνοιας τυραννία. Στην τυραννία της Ουτοπίας. Όπως στρώσεις έτσι θα κοιμηθείς". Άλντους Χάξλεϋ, 1946
«ΜΟΝΟ ΕΝΑ ΜΑΖΙΚΟ ΔΗΜΟΦΙΛΕΣ ΚΙΝΗΜΑ για την αποκέντρωση και την αυτοβοήθεια μπορεί να ανατρέψει τη σημερινή τάση. Μέχρι στιγμής τέτοιο κίνημα δεν διαφαίνεται στον ορίζοντα. Δεν υπάρχει φυσικά κανείς λόγος για να μοιάζει ο νέος ολοκληρωτισμός με τον παλιό. Οι κυβερνήσεις με τα ρόπαλα και τα εκτελεστικά αποσπάσματα, με τους τεχνητούς λοιμούς, τις μαζικές φυλακίσεις και εκτοπίσεις δεν είναι μόνο απάνθρωπες (γεγονός που σήμερα δεν ενδιαφέρει κανέναν), αλλά και αναποτελεσματικές -και στον αιώνα της τεχνολογίας, η αναποτελεσματικότητα είναι ιεροσυλία».
«ΤΟ ΠΙΟ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟ ΣΧΕΔΙΟ ΣΤΟ ΜΕΛΛΟΝ θα είναι η διεξαγωγή μιας τεράστιας έρευνας για ό,τι οι πολιτικοί και συμμετέχοντες επιστήμονες ονομάσουν "το πρόβλημα της ευτυχίας" -με λίγα λόγια, το πρόβλημα να κάνουν τους ανθρώπους να αγαπάνε τις υπηρεσίες που προσφέρουν. Δίχως οικονομική εξασφάλιση κάτι τέτοιο είναι αδύνατο. 'Ομως η οικονομική ασφάλεια μπορεί να επιτευχθεί· είναι μια επιφανειακή, εξωτερική επανάσταση. Η αγάπη των προσφερόμενων υπηρεσιών δεν μπορεί να εξασφαλιστεί παρά ως αποτέλεσμα μιας βαθιάς, προσωπικής επανάστασης στα ανθρώπινα μυαλά και σώματα».
«ΕΠΙΣΗΣ ΚΑΙ Η ΣΕΞΟΥΑΛΙΚΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΟΤΗΤΑ του Θαυμαστού καινούργιου κόσμου δεν φαίνεται πολύ μακρινή. Σε ορισμένες αμερικάνικες πόλεις ο αριθμός των διαζυγίων είναι ίδιος με τον αριθμό των γάμων. Σε λίγα χρόνια οι άδειες γάμου θα πουλιούνται όπως οι άδειες για τα σκυλιά, με δωδεκάμηνη ισχύ και δικαίωμα αλλαγής σκύλου ή αγοράς και δεύτερου. Όπως η πολιτική και οικονομική ελευθερία μειώνεται, αυξάνει η σεξουαλική ελευθερία. Οι δικτάτορες καλά θα κάνουν να την ενθαρρύνουν. Σε συνδυασμό με την ελευθερία ονειροπόλησης υπό την επήρεια των ναρκωτικών, του κινηματογράφου ή του ραδιοφώνου, βοηθάει τη συμφιλίωση του ανθρώπου με τις προσφερόμενες υπηρεσίες του».
«ΟΛΑ ΔΕΙΧΝΟΥΝ ΟΤΙ Η ΟΥΤΟΠΙΑ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ ΠΙΟ ΚΟΝΤΑ σ' εμάς απ' ό,τι θα μπορούσε να φανταστεί κανείς πριν δεκαπέντε χρόνια. Τότε, την είχα φανταστεί σαν κάτι υπαρκτό μετά 600 χρόνια. Σήμερα μου φαίνεται πολύ πιθανό ο τρόμος να μας αγκαλιάσει έπειτα από έναν αιώνα. Αν δεν τιναχθούμε μόνοι μας στον αέρα. Πράγματι, εκτός αν διαλέξουμε την αποκέντρωση και την εφαρμοσμένη επιστήμη, όχι ως σκοπό αλλά ως μέσον για μια γενιά ελεύθερων ατόμων, έχουμε μόνο δύο εναλλακτικές: είτε έναν αριθμό στρατοκρατικών, ολοκληρωτικών, εθνικών καθεστώτων, που θα εκπηγάζουν από τη χρήση του τρόμου της ατομικής βόμβας και θα έχουν ως αποτέλεσμα την καταστροφή του πολιτισμού (ή, αν ο πόλεμος είναι περιορισμένος, τη διαιώνιση του μιλιταρισμού), είτε ένα υπερεθνικό ολοκληρωτικό καθεστώς, που θα προκύψει από το κοινωνικό χάος μιας γρήγορης τεχνολογικής ανάπτυξης, ειδικά της εξάπλωσης της ατομικής ενέργειας, και θα μετεξελιχθεί, από τη δυνατότητα και την ανάγκη για σταθερότητα, στην τυραννική ευημερία της Ουτοπίας. Η εκλογή είναι δική σας».
"Όλα αυτά τα φαντάστηκα πριν από δεκαπέντε χρόνια. Τότε η Ουτοπία φαινόταν να βρίσκεται μακριά. Την είχα τοποθετήσει 600 χρόνια από τώρα στο μέλλον. Σήμερα όμως δεν φαίνεται τόσο μακρινή. Ο τρόμος μπορεί να κρέμεται πάνω από τα κεφάλια μας μέσα σ' έναν αιώνα. Κι αυτό, αν γλιτώσουμε από το κομμάτιασμα μιας τεράστιας έκρηξης στο μεταξύ. Αν δεν συγκεντρωθούμε και δεν χρησιμοποιήσουμε την επιστήμη σαν βοήθημα για τη δημιουργία μιας νέας, αυτόνομης ράτσας, θα 'χουμε να διαλέξουμε ανάμεσα σε πολλές δικτατορίες, ολοκληρωτισμούς, που θα στηρίζονται στον τρόμο και τον φόβο της ατομικής βόμβας και των συνεπειών της, ή σ' έναν υπερολοκληρωτισμό, που γεννιέται από το κοινωνικό χάος, την τεχνολογία γενικά και την ατομική επανάσταση ειδικά, και εξελίσσεται σε μια κοινωνικής πρόνοιας τυραννία. Στην τυραννία της Ουτοπίας. Όπως στρώσεις έτσι θα κοιμηθείς". Άλντους Χάξλεϋ, 1946
«ΜΟΝΟ ΕΝΑ ΜΑΖΙΚΟ ΔΗΜΟΦΙΛΕΣ ΚΙΝΗΜΑ για την αποκέντρωση και την αυτοβοήθεια μπορεί να ανατρέψει τη σημερινή τάση. Μέχρι στιγμής τέτοιο κίνημα δεν διαφαίνεται στον ορίζοντα. Δεν υπάρχει φυσικά κανείς λόγος για να μοιάζει ο νέος ολοκληρωτισμός με τον παλιό. Οι κυβερνήσεις με τα ρόπαλα και τα εκτελεστικά αποσπάσματα, με τους τεχνητούς λοιμούς, τις μαζικές φυλακίσεις και εκτοπίσεις δεν είναι μόνο απάνθρωπες (γεγονός που σήμερα δεν ενδιαφέρει κανέναν), αλλά και αναποτελεσματικές -και στον αιώνα της τεχνολογίας, η αναποτελεσματικότητα είναι ιεροσυλία».
«ΤΟ ΠΙΟ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟ ΣΧΕΔΙΟ ΣΤΟ ΜΕΛΛΟΝ θα είναι η διεξαγωγή μιας τεράστιας έρευνας για ό,τι οι πολιτικοί και συμμετέχοντες επιστήμονες ονομάσουν "το πρόβλημα της ευτυχίας" -με λίγα λόγια, το πρόβλημα να κάνουν τους ανθρώπους να αγαπάνε τις υπηρεσίες που προσφέρουν. Δίχως οικονομική εξασφάλιση κάτι τέτοιο είναι αδύνατο. 'Ομως η οικονομική ασφάλεια μπορεί να επιτευχθεί· είναι μια επιφανειακή, εξωτερική επανάσταση. Η αγάπη των προσφερόμενων υπηρεσιών δεν μπορεί να εξασφαλιστεί παρά ως αποτέλεσμα μιας βαθιάς, προσωπικής επανάστασης στα ανθρώπινα μυαλά και σώματα».
«ΕΠΙΣΗΣ ΚΑΙ Η ΣΕΞΟΥΑΛΙΚΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΟΤΗΤΑ του Θαυμαστού καινούργιου κόσμου δεν φαίνεται πολύ μακρινή. Σε ορισμένες αμερικάνικες πόλεις ο αριθμός των διαζυγίων είναι ίδιος με τον αριθμό των γάμων. Σε λίγα χρόνια οι άδειες γάμου θα πουλιούνται όπως οι άδειες για τα σκυλιά, με δωδεκάμηνη ισχύ και δικαίωμα αλλαγής σκύλου ή αγοράς και δεύτερου. Όπως η πολιτική και οικονομική ελευθερία μειώνεται, αυξάνει η σεξουαλική ελευθερία. Οι δικτάτορες καλά θα κάνουν να την ενθαρρύνουν. Σε συνδυασμό με την ελευθερία ονειροπόλησης υπό την επήρεια των ναρκωτικών, του κινηματογράφου ή του ραδιοφώνου, βοηθάει τη συμφιλίωση του ανθρώπου με τις προσφερόμενες υπηρεσίες του».
«ΟΛΑ ΔΕΙΧΝΟΥΝ ΟΤΙ Η ΟΥΤΟΠΙΑ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ ΠΙΟ ΚΟΝΤΑ σ' εμάς απ' ό,τι θα μπορούσε να φανταστεί κανείς πριν δεκαπέντε χρόνια. Τότε, την είχα φανταστεί σαν κάτι υπαρκτό μετά 600 χρόνια. Σήμερα μου φαίνεται πολύ πιθανό ο τρόμος να μας αγκαλιάσει έπειτα από έναν αιώνα. Αν δεν τιναχθούμε μόνοι μας στον αέρα. Πράγματι, εκτός αν διαλέξουμε την αποκέντρωση και την εφαρμοσμένη επιστήμη, όχι ως σκοπό αλλά ως μέσον για μια γενιά ελεύθερων ατόμων, έχουμε μόνο δύο εναλλακτικές: είτε έναν αριθμό στρατοκρατικών, ολοκληρωτικών, εθνικών καθεστώτων, που θα εκπηγάζουν από τη χρήση του τρόμου της ατομικής βόμβας και θα έχουν ως αποτέλεσμα την καταστροφή του πολιτισμού (ή, αν ο πόλεμος είναι περιορισμένος, τη διαιώνιση του μιλιταρισμού), είτε ένα υπερεθνικό ολοκληρωτικό καθεστώς, που θα προκύψει από το κοινωνικό χάος μιας γρήγορης τεχνολογικής ανάπτυξης, ειδικά της εξάπλωσης της ατομικής ενέργειας, και θα μετεξελιχθεί, από τη δυνατότητα και την ανάγκη για σταθερότητα, στην τυραννική ευημερία της Ουτοπίας. Η εκλογή είναι δική σας».
Με σύνθημα το τρίπτυχο « Κοινότης , Ταυτότης , Σταθερότης » το άτομο έχει γίνει μια τέλεια μηχανή με προγραμματισμένες λειτουργίες , επιθυμίες ακόμη και συναισθήματα , τα οποία ελέγχονται από τη βρεφική ήδη ηλικία μέχρι και το θάνατό του . Συνακόλουθα , κάθε άτομο έχει μια προδιαγεγραμμένη πορεία πριν καν γεννηθεί , καθώς το « Κέντρο Εκκόλαψης και Προγραμματισμού » καθορίζει τον τύπο του , εφόσον όλοι οι άνθρωποι ανήκουν σε μια κατηγορία ξεκινώντας από τον τύπο Α , όπου ανήκουν οι πιο ευφυείς και ικανοί , και καταλήγοντας στην κατηγορία Ε , όπου ανήκουν οι απλοί εργάτες . Η ουτοπία βασίζεται στην κοινωνική και πολιτική σταθερότητα και για το λόγο αυτό πραγματοποιείται μαζική παραγωγή όμοιων ανθρώπων για να εξασφαλιστεί αρμονία στην κοινωνία . Έτσι , η ομοιομορφία αυτή γίνεται ένας πρόσθετος παράγοντας κοινωνικής σταθερότητας που διευκολύνει την προσπάθεια κοινωνικής ισορροπίας .