"Αυτό που πάντα τόνισα στα γραφτά μου – που ένιωσα ότι πρέπει να ειπωθεί – είναι ότι οι ανθρώπινες σχέσεις είναι τρομακτικά διφορούμενες. Αν γράψεις ένα ρόλο που δεν είναι διφορούμενος, δημιουργείς ένα πρόσωπο ψεύτικο, όχι αληθινό."
Τένεσι Ουίλιαμς, 1962
Τένεσι Ουίλιαμς, 1962
Το έργο
Ο «Γυάλινος κόσμος»,The Glass Menageri, παρουσιάστηκε για πρώτη φορά το Δεκέμβριο του 1944 στο θέατρο Civic του Σικάγου και την επόμενη χρονιά, στη Νέα Υόρκη στο Θέατρο Playhouse, όπου κέρδισε το Βραβείο New York Drama Critics Circle Award. Αποτέλεσε την πρώτη μεγάλη θεατρική επιτυχία του Τένεσι Ουίλιαμς . Ο Γυάλινος κόσμος θεωρείται το πιο αυτοβιογραφικό έργο του Αμερικανού συγγραφέα. Στην ουσία, περιγράφει την ίδια του την οικογένεια. Ο πατέρας του, μια αυστηρή πατριαρχική φιγούρα, τον θεωρούσε ουσιαστικά "απόντα" λόγω της δουλειάς του. Η Αμάντα είναι η μητέρα του, μια αριστοκρατική γυναίκα, ωστόσο υπερπροστατευτική, αλλά κυρίως έχει επηρεαστεί από την αδερφή του, Ρόουζ, που είναι η έμπνευση για τη Λώρα, καθώς η ίδια έπασχε από σχιζοφρένεια κι είχε υποβληθεί σε λοβοτομή, με αποτέλεσμα να μείνει σχεδόν ανάπηρη για το υπόλοιπο της ζωής της. Ο Τομ του έργου (το πραγματικό μικρό όνομα του Ουίλιαμς ήταν Τόμας), υπάλληλος σε αποθήκη υποδημάτων, με κρυφή νυχτερινή ζωή και αδιαφορία για την οικογένειά του, είναι αναμφισβήτητα ο ίδιος ο συγγραφέας την εποχή που η οικογένεια έζησε στο Σαιντ Λούις και ο νεαρός Ουίλλιαμς εργάστηκε ως υπάλληλος σε αποθήκη υποδημάτων, παράλληλα ανακαλύπτοντας τις ομοφυλοφιλικές προτιμήσεις του. Τέλος, ο επισκέπτης Τζιμ Ο' Κόννορ είναι πρόσωπο υπαρκτό και υπήρξε φίλος του νεαρού συγγραφέα.
Οι χαρακτήρες του Γυάλινου κόσμου δεν σβήνουν μαζί με το έργο. Προεκτείνονται στα κατοπινά έργα του Ουίλλιαμς. Ουσιαστικά σε όλα τα έργα του Ουίλλιαμς υπάρχει ένας βασικός χαρακτήρας, η γυναίκα, που ανήμπορη να πλάσει την πραγματικότητα σύμφωνα με τα όνειρά της και μη αντέχοντας τη θλιβερότητά της, γλιστράει στη φαντασία για να βρει μια υπνωτική λύτρωση.Στην Ελλάδα η πρώτη παρουσίαση του έργου έγινε το 1946 από το Θέατρο Τέχνης, σε σκηνοθεσία Κάρολου Κουν, με τον ίδιο στον ρόλο του Τομ και την Έλλη Λαμπέτη στον ρόλο της Λόρα.
Η υπόθεση
Ένας περίκλειστος κόσμος, που κατοικούν εύθραυστοι άνθρωποι. Ένα τρίγωνο σιωπηλής απόγνωσης-μάνα-γιος-κόρη. Τρεις εγκλωβισμένοι άνθρωποι που καταφεύγουν στη φαντασία ή την ψευδαίσθηση για να ξεφύγουν από την πραγματικότητα.Η Αμάντα, χήρα με δυο παιδιά, παραδίδεται σε αναμνήσεις χαμένων μεγαλείων, πιστεύοντας ότι η ζωή στον Νότο είχε κώδικες,όπου όλοι ήξεραν να φέρονται και να δείχνουν πολιτισμένοι. Η Λώρα, η κόρη της Αμάντα, προσπαθεί να αποσυρθεί σ’ ένα εντελώς εσωτερικό κόσμο, ένα σύμπαν καθαρής φαντασίας, προφυλαγμένο από τον χρόνο.Ο Τομ, θέλει να αποδράσει, να ξεφύγει απ’ όλα αυτά.Περνά τον χρόνο του δραπετεύοντας διαρκώς. Πάντοτε όμως επιστρέφει. Είναι ανίκανος να αποδράσει. Η άφιξη ενός φίλου του Τομ, είναι σαν μια βόμβα που θα συντρίψει την ευαίσθητη ισορροπία.Και τα τρία άτομα της οικογένειας αλλά και ο επισκέπτης που έρχεται, ο Τζιμ, είναι άτομα που παλεύουν να αγαπηθούν, να βρουν την ελευθερία τους, την ταυτότητα τους.
Η παράσταση
Η σκηνοθεσία του Antonio Latella έχει πρόθεση να μας συστήσει εκ νέου ένα κλασικό έργο.Στην σκηνή του θεάτρου ένα τροχήλατο καβαλέτο στηρίζει ένα διάφανο τζάμι που χωρίζει τον πραγματικό από τον φαντασιακό κόσμο. Ένας εύθραυστος καθρέφτης της ψυχής, που μέσα του αντικατροπτίζεται μια θάλασσα από ψευδαισθήσεις,μέσα στις οποίες, η οικογένεια Γουίνγκφιλντ προσπαθεί να βυθίσει όλο το είναι της, για να ξορκίσει την άσχημη πραγματικότητα, το παρελθόν που δεν έγινε μέλλον, την αδυναμία της να βγει στο φωτεινό κόσμο των ανθρώπων. Στο βάθος της σκηνής υπάρχει μία τεράστια φωτογραφία του Τένεσι Ουίλιαμς. Είναι ο πέμπτος πρωταγωνιστής της παράστασης,που για τις ανάγκες της πλοκής, αναφέρεται ως ο πεθαμένος σύζυγος και πατέρας.
Ο σκηνοθέτης συνδυάζει ρεαλισμό και ποίηση,χτίζοντας με ενσυναίσθηση, μια παράσταση, που καταφέρνει να γοητεύσει,να δημιουργήσει προσδοκίες και να οδηγήσει τον θεατή να ανακαλύψει το σύμπαν που έχει συνθέσει ο πεζογράφος.Παρακολουθεί με προσοχή και διαύγεια τις ψυχολογικές μεταπτώσεις του έργου και τις εντυπώνει ωραία πάνω στις ερμηνείες των πρωταγωνιστών του.
Η εξαιρετική Αμάντα της Μαρίας Καλλιμάνη, διέπεται από ψυχοσωματική ετοιμότητα και η ρέουσα και πάλλουσα ενέργεια της ηθοποιού μας παραδίδει μια θαυμαστά ώριμη ερμηνεία. H Αμάντα,ενώ επιθυμεί να παγώσει τον χρόνο και να βυθιστεί στο όμορφο και ανέμελο παρελθόν, που συμβολίζει τη νιότη της, γνωρίζει καθαρά ότι ο συμβιβασμός είναι αναγκαίος για την επιβίωση τους. Είναι ο μοναδικός χαρακτήρας που διαθέτει δυναμισμό και γείωση με το παρόν. Η ανυπόφορη ζωτικότητα της επικεντρώνεται σ'ένα καλύτερο μέλλον για τα παιδιά της, ωστόσο η σκληρή πραγματικότητα, οδηγεί σε μια μοναχική απελπισία.
Η πεισματάρικη ανημποριά της κόρης, τη μεταφέρουν σε έναν κόσμο, άχρονο και απρόσβλητο, χαμένο μέσα στα γυάλινα ζωάκια της συλλογής της, αποσυνδέοντας την από κάθε ουσιαστική σχέση με το παρόν. Σε αυτή τη συλλογή των γυάλινων μικρών πλασμάτων,γίνεται η ίδια το πιο εύθραυστο κομμάτι,κρυμμένη από τον έξω κόσμο,σ' ένα ασφαλές φανταστικό καταφύγιο. Η Λήδα Κουτσοδασκάλου φιλτράρει το ρόλο της με ήπιων τόνων αντιδράσεις και άπλετο συναίσθημα. Καθοδηγούμενη από την σκηνοθετική γραφή, η Λώρα επιδεικνύει στοιχεία ζωτικής διάδρασης με τον Τζιμ, που γρήγορα, όμως θαμπώνουν και χάνονται από την ματαίωση της συνάντησης.Η ερμηνευτική της κατάθεση διαθέτει τρυφερότητα και την απαραίτητη ενσυναίσθηση, προς την ηρωίδα, που υποδύεται.
Το όνειρο του Τομ να αποδράσει λειτουργεί ενοχικά. Η Λώρα, γλυκαίνει τα άγρια ένστικτα του, την ώρα, που η μητέρα απαιτεί.Ακόμα και όταν το κατορθώνει, η Λώρα μένει μέσα του για πάντα.Επιστρέφει στο παρελθόν επειδή γνωρίζει ότι η δική του ελευθερία αποκτήθηκε με τίμημα την εγκατάλειψη άλλων. Με εξομολογητική νοσταλγία, αφηγείται: "Μπορεί να περπατάω βράδυ σ’ ένα δρόμο, σε κάποια άγνωστη πόλη, προτού βρω παρέα. Και να περάσω από μια φωτισμένη βιτρίνα αρωματοπωλείου γεμάτη πολύχρωμα γυαλάκια, μπουκαλάκια σε υπέροχες αποχρώσεις, σαν κομμάτια ουράνιου τόξου. Και τότε να νιώσω το χέρι της αδελφής μου στον ώμο μου. Στρέφω και την κοιτάζω κατάματα… Αχ, Λώρα, Λώρα, προσπάθησα να σ’ αφήσω πίσω μου, αλλά τώρα σου είμαι πιο πιστός απ’ όσο ήμουν τότε."
Ο Βαγγέλης Αμπατζής, στο ρόλο του Τομ-αφηγητή,με εκφραστική πληθωρικότητα και σθένος, μετέδωσε τον υπόκωφο βόμβο της εσωτερικής πάλης, που τον καίει και τον πυρπολεί εκ των έσω, αλλά αδυνατεί να μετουσιωθεί σε πραγματικότητα, παρά μόνο στη τελευταία σκηνή, αυτή της φυγής του. O ομοφυλοφιλικός υπαινιγμός και η αιμομικτική επιθυμία προς την αδελφή του, συνδυάζονται με το τριαδικό, αναπάντεχο φιλί που ο σκηνοθέτης εισάγει ως καινοτομία στην παράσταση.
Με ερμηνευτική αυτοπεποίθηση,ο Νικος Μήλιας,επιτυγχάνει μια αξιοπρόσεκτη σκηνική παρουσία, υποδυόμενος τον Τζιμ, έναν επισκέπτη, που έρχεται από τον έξω κόσμο, να φωτίσει, έστω και για λίγο την μοναξιά και την έλλειψη αυτοπεποίθησης της ανάπηρης κοπέλας, που τον είχε στο μυαλό της σαν ένα εφηβικό ερωτικό απωθημένο.
"Λώρα σβήσε τα κεριά σου. Ο κόσμος σήμερα φωτίζεται μόνο με αστραπές", λέει o Τόμ που φεύγει,αφήνοντας πίσω του, το παρελθόν που τον στοιχειώνει, τη φοβισμένη αδελφή του, την αυταρχική μητέρα του και την απουσία ενός πατέρα, που τον ανάγκασε να πάρει τη θέση του. Ο γυάλινος κόσμος του Τένεσι Ουίλιαμς, με τους ευαίσθητους ήρωες του, είναι πιο επίκαιρος, από ποτέ. Γιατί στη σύγχρονη κοινωνία, όπου οι αξιακός κώδικας, διέρχεται συνεχόμενη κρίση , υπάρχει πάντα κάποια Λώρα που προτιμά να παίζει με τα γυάλινα ζωάκια της, αρνούμενη να βγει έξω στη σκληρή πραγματικότητα, μία Αμάντα που καταφεύγει εμμονικά στο το παρελθόν, ένας Τομ που καταπιέζει τα όνειρα του και κάποιος Τζιμ που έρχεται να διαλύσει τις αυταπάτες.
ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ
Μετάφραση: Δήμος Κουβίδης
Σκηνοθεσία και Δραματουργία: Antonio Latella
Σκηνικά-Κοστούμια: Χριστίνα Κάλμπαρη
Φωτισμοί: Στέλλα Κάλτσου
Καλλιτεχνική συνεργασία, μουσική επιμέλεια και κίνηση: Isacco Venturini
Φωτογραφίες promo: Μαριλένα Αναστασιάδου
Γραφίστας: Γιάννης Σταματόπουλος
Επικοινωνία & Γραφείο Τύπου παράστασης: Μαρία Τσολάκη
Παίζουν: Μαρία Καλλιμάνη, Βαγγέλης Αμπατζής,
Λήδα Κουτσοδασκάλου,Νίκος Μήλιας
Θέατρο Τέχνης – Καρόλου Κουν, Φρυνίχου 14, Πλάκα
Ημέρες και ώρες παραστάσεων
Τετάρτη - Πέμπτη: 20.00
Παρασκευή-Σάββατο: 21.00
Κυριακή: 18.30
Τιμές εισιτηρίων: 20 ευρώ / 17 ευρώ μειωμένο
(φοιτητικό, άνω των 65, ΑΜΕΑ)
15 ευρώ εξώστης
Πληροφορίες: Δευτέρα-Παρασκευή 10-1μμ: 2103228706
Ώρες ταμείου: Καθημερινά 5-10μμ :2103222464 και 2103236732
Ο «Γυάλινος κόσμος»,The Glass Menageri, παρουσιάστηκε για πρώτη φορά το Δεκέμβριο του 1944 στο θέατρο Civic του Σικάγου και την επόμενη χρονιά, στη Νέα Υόρκη στο Θέατρο Playhouse, όπου κέρδισε το Βραβείο New York Drama Critics Circle Award. Αποτέλεσε την πρώτη μεγάλη θεατρική επιτυχία του Τένεσι Ουίλιαμς . Ο Γυάλινος κόσμος θεωρείται το πιο αυτοβιογραφικό έργο του Αμερικανού συγγραφέα. Στην ουσία, περιγράφει την ίδια του την οικογένεια. Ο πατέρας του, μια αυστηρή πατριαρχική φιγούρα, τον θεωρούσε ουσιαστικά "απόντα" λόγω της δουλειάς του. Η Αμάντα είναι η μητέρα του, μια αριστοκρατική γυναίκα, ωστόσο υπερπροστατευτική, αλλά κυρίως έχει επηρεαστεί από την αδερφή του, Ρόουζ, που είναι η έμπνευση για τη Λώρα, καθώς η ίδια έπασχε από σχιζοφρένεια κι είχε υποβληθεί σε λοβοτομή, με αποτέλεσμα να μείνει σχεδόν ανάπηρη για το υπόλοιπο της ζωής της. Ο Τομ του έργου (το πραγματικό μικρό όνομα του Ουίλιαμς ήταν Τόμας), υπάλληλος σε αποθήκη υποδημάτων, με κρυφή νυχτερινή ζωή και αδιαφορία για την οικογένειά του, είναι αναμφισβήτητα ο ίδιος ο συγγραφέας την εποχή που η οικογένεια έζησε στο Σαιντ Λούις και ο νεαρός Ουίλλιαμς εργάστηκε ως υπάλληλος σε αποθήκη υποδημάτων, παράλληλα ανακαλύπτοντας τις ομοφυλοφιλικές προτιμήσεις του. Τέλος, ο επισκέπτης Τζιμ Ο' Κόννορ είναι πρόσωπο υπαρκτό και υπήρξε φίλος του νεαρού συγγραφέα.
Οι χαρακτήρες του Γυάλινου κόσμου δεν σβήνουν μαζί με το έργο. Προεκτείνονται στα κατοπινά έργα του Ουίλλιαμς. Ουσιαστικά σε όλα τα έργα του Ουίλλιαμς υπάρχει ένας βασικός χαρακτήρας, η γυναίκα, που ανήμπορη να πλάσει την πραγματικότητα σύμφωνα με τα όνειρά της και μη αντέχοντας τη θλιβερότητά της, γλιστράει στη φαντασία για να βρει μια υπνωτική λύτρωση.Στην Ελλάδα η πρώτη παρουσίαση του έργου έγινε το 1946 από το Θέατρο Τέχνης, σε σκηνοθεσία Κάρολου Κουν, με τον ίδιο στον ρόλο του Τομ και την Έλλη Λαμπέτη στον ρόλο της Λόρα.
Η υπόθεση
Ένας περίκλειστος κόσμος, που κατοικούν εύθραυστοι άνθρωποι. Ένα τρίγωνο σιωπηλής απόγνωσης-μάνα-γιος-κόρη. Τρεις εγκλωβισμένοι άνθρωποι που καταφεύγουν στη φαντασία ή την ψευδαίσθηση για να ξεφύγουν από την πραγματικότητα.Η Αμάντα, χήρα με δυο παιδιά, παραδίδεται σε αναμνήσεις χαμένων μεγαλείων, πιστεύοντας ότι η ζωή στον Νότο είχε κώδικες,όπου όλοι ήξεραν να φέρονται και να δείχνουν πολιτισμένοι. Η Λώρα, η κόρη της Αμάντα, προσπαθεί να αποσυρθεί σ’ ένα εντελώς εσωτερικό κόσμο, ένα σύμπαν καθαρής φαντασίας, προφυλαγμένο από τον χρόνο.Ο Τομ, θέλει να αποδράσει, να ξεφύγει απ’ όλα αυτά.Περνά τον χρόνο του δραπετεύοντας διαρκώς. Πάντοτε όμως επιστρέφει. Είναι ανίκανος να αποδράσει. Η άφιξη ενός φίλου του Τομ, είναι σαν μια βόμβα που θα συντρίψει την ευαίσθητη ισορροπία.Και τα τρία άτομα της οικογένειας αλλά και ο επισκέπτης που έρχεται, ο Τζιμ, είναι άτομα που παλεύουν να αγαπηθούν, να βρουν την ελευθερία τους, την ταυτότητα τους.
Η παράσταση
Η σκηνοθεσία του Antonio Latella έχει πρόθεση να μας συστήσει εκ νέου ένα κλασικό έργο.Στην σκηνή του θεάτρου ένα τροχήλατο καβαλέτο στηρίζει ένα διάφανο τζάμι που χωρίζει τον πραγματικό από τον φαντασιακό κόσμο. Ένας εύθραυστος καθρέφτης της ψυχής, που μέσα του αντικατροπτίζεται μια θάλασσα από ψευδαισθήσεις,μέσα στις οποίες, η οικογένεια Γουίνγκφιλντ προσπαθεί να βυθίσει όλο το είναι της, για να ξορκίσει την άσχημη πραγματικότητα, το παρελθόν που δεν έγινε μέλλον, την αδυναμία της να βγει στο φωτεινό κόσμο των ανθρώπων. Στο βάθος της σκηνής υπάρχει μία τεράστια φωτογραφία του Τένεσι Ουίλιαμς. Είναι ο πέμπτος πρωταγωνιστής της παράστασης,που για τις ανάγκες της πλοκής, αναφέρεται ως ο πεθαμένος σύζυγος και πατέρας.
Ο σκηνοθέτης συνδυάζει ρεαλισμό και ποίηση,χτίζοντας με ενσυναίσθηση, μια παράσταση, που καταφέρνει να γοητεύσει,να δημιουργήσει προσδοκίες και να οδηγήσει τον θεατή να ανακαλύψει το σύμπαν που έχει συνθέσει ο πεζογράφος.Παρακολουθεί με προσοχή και διαύγεια τις ψυχολογικές μεταπτώσεις του έργου και τις εντυπώνει ωραία πάνω στις ερμηνείες των πρωταγωνιστών του.
Η εξαιρετική Αμάντα της Μαρίας Καλλιμάνη, διέπεται από ψυχοσωματική ετοιμότητα και η ρέουσα και πάλλουσα ενέργεια της ηθοποιού μας παραδίδει μια θαυμαστά ώριμη ερμηνεία. H Αμάντα,ενώ επιθυμεί να παγώσει τον χρόνο και να βυθιστεί στο όμορφο και ανέμελο παρελθόν, που συμβολίζει τη νιότη της, γνωρίζει καθαρά ότι ο συμβιβασμός είναι αναγκαίος για την επιβίωση τους. Είναι ο μοναδικός χαρακτήρας που διαθέτει δυναμισμό και γείωση με το παρόν. Η ανυπόφορη ζωτικότητα της επικεντρώνεται σ'ένα καλύτερο μέλλον για τα παιδιά της, ωστόσο η σκληρή πραγματικότητα, οδηγεί σε μια μοναχική απελπισία.
Η πεισματάρικη ανημποριά της κόρης, τη μεταφέρουν σε έναν κόσμο, άχρονο και απρόσβλητο, χαμένο μέσα στα γυάλινα ζωάκια της συλλογής της, αποσυνδέοντας την από κάθε ουσιαστική σχέση με το παρόν. Σε αυτή τη συλλογή των γυάλινων μικρών πλασμάτων,γίνεται η ίδια το πιο εύθραυστο κομμάτι,κρυμμένη από τον έξω κόσμο,σ' ένα ασφαλές φανταστικό καταφύγιο. Η Λήδα Κουτσοδασκάλου φιλτράρει το ρόλο της με ήπιων τόνων αντιδράσεις και άπλετο συναίσθημα. Καθοδηγούμενη από την σκηνοθετική γραφή, η Λώρα επιδεικνύει στοιχεία ζωτικής διάδρασης με τον Τζιμ, που γρήγορα, όμως θαμπώνουν και χάνονται από την ματαίωση της συνάντησης.Η ερμηνευτική της κατάθεση διαθέτει τρυφερότητα και την απαραίτητη ενσυναίσθηση, προς την ηρωίδα, που υποδύεται.
Το όνειρο του Τομ να αποδράσει λειτουργεί ενοχικά. Η Λώρα, γλυκαίνει τα άγρια ένστικτα του, την ώρα, που η μητέρα απαιτεί.Ακόμα και όταν το κατορθώνει, η Λώρα μένει μέσα του για πάντα.Επιστρέφει στο παρελθόν επειδή γνωρίζει ότι η δική του ελευθερία αποκτήθηκε με τίμημα την εγκατάλειψη άλλων. Με εξομολογητική νοσταλγία, αφηγείται: "Μπορεί να περπατάω βράδυ σ’ ένα δρόμο, σε κάποια άγνωστη πόλη, προτού βρω παρέα. Και να περάσω από μια φωτισμένη βιτρίνα αρωματοπωλείου γεμάτη πολύχρωμα γυαλάκια, μπουκαλάκια σε υπέροχες αποχρώσεις, σαν κομμάτια ουράνιου τόξου. Και τότε να νιώσω το χέρι της αδελφής μου στον ώμο μου. Στρέφω και την κοιτάζω κατάματα… Αχ, Λώρα, Λώρα, προσπάθησα να σ’ αφήσω πίσω μου, αλλά τώρα σου είμαι πιο πιστός απ’ όσο ήμουν τότε."
Ο Βαγγέλης Αμπατζής, στο ρόλο του Τομ-αφηγητή,με εκφραστική πληθωρικότητα και σθένος, μετέδωσε τον υπόκωφο βόμβο της εσωτερικής πάλης, που τον καίει και τον πυρπολεί εκ των έσω, αλλά αδυνατεί να μετουσιωθεί σε πραγματικότητα, παρά μόνο στη τελευταία σκηνή, αυτή της φυγής του. O ομοφυλοφιλικός υπαινιγμός και η αιμομικτική επιθυμία προς την αδελφή του, συνδυάζονται με το τριαδικό, αναπάντεχο φιλί που ο σκηνοθέτης εισάγει ως καινοτομία στην παράσταση.
Με ερμηνευτική αυτοπεποίθηση,ο Νικος Μήλιας,επιτυγχάνει μια αξιοπρόσεκτη σκηνική παρουσία, υποδυόμενος τον Τζιμ, έναν επισκέπτη, που έρχεται από τον έξω κόσμο, να φωτίσει, έστω και για λίγο την μοναξιά και την έλλειψη αυτοπεποίθησης της ανάπηρης κοπέλας, που τον είχε στο μυαλό της σαν ένα εφηβικό ερωτικό απωθημένο.
"Λώρα σβήσε τα κεριά σου. Ο κόσμος σήμερα φωτίζεται μόνο με αστραπές", λέει o Τόμ που φεύγει,αφήνοντας πίσω του, το παρελθόν που τον στοιχειώνει, τη φοβισμένη αδελφή του, την αυταρχική μητέρα του και την απουσία ενός πατέρα, που τον ανάγκασε να πάρει τη θέση του. Ο γυάλινος κόσμος του Τένεσι Ουίλιαμς, με τους ευαίσθητους ήρωες του, είναι πιο επίκαιρος, από ποτέ. Γιατί στη σύγχρονη κοινωνία, όπου οι αξιακός κώδικας, διέρχεται συνεχόμενη κρίση , υπάρχει πάντα κάποια Λώρα που προτιμά να παίζει με τα γυάλινα ζωάκια της, αρνούμενη να βγει έξω στη σκληρή πραγματικότητα, μία Αμάντα που καταφεύγει εμμονικά στο το παρελθόν, ένας Τομ που καταπιέζει τα όνειρα του και κάποιος Τζιμ που έρχεται να διαλύσει τις αυταπάτες.
ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ
Μετάφραση: Δήμος Κουβίδης
Σκηνοθεσία και Δραματουργία: Antonio Latella
Σκηνικά-Κοστούμια: Χριστίνα Κάλμπαρη
Φωτισμοί: Στέλλα Κάλτσου
Καλλιτεχνική συνεργασία, μουσική επιμέλεια και κίνηση: Isacco Venturini
Φωτογραφίες promo: Μαριλένα Αναστασιάδου
Γραφίστας: Γιάννης Σταματόπουλος
Επικοινωνία & Γραφείο Τύπου παράστασης: Μαρία Τσολάκη
Παίζουν: Μαρία Καλλιμάνη, Βαγγέλης Αμπατζής,
Λήδα Κουτσοδασκάλου,Νίκος Μήλιας
Θέατρο Τέχνης – Καρόλου Κουν, Φρυνίχου 14, Πλάκα
Ημέρες και ώρες παραστάσεων
Τετάρτη - Πέμπτη: 20.00
Παρασκευή-Σάββατο: 21.00
Κυριακή: 18.30
Τιμές εισιτηρίων: 20 ευρώ / 17 ευρώ μειωμένο
(φοιτητικό, άνω των 65, ΑΜΕΑ)
15 ευρώ εξώστης
Πληροφορίες: Δευτέρα-Παρασκευή 10-1μμ: 2103228706
Ώρες ταμείου: Καθημερινά 5-10μμ :2103222464 και 2103236732
