Η πιο ευγενική δράση του ανθρώπου είναι η ικανότητα του να κατασκευάσει μια κοινωνία για να συνυπάρχει ειρηνικά με τους συνανθρώπους του.
Η διεθνώς πολυβραβευμένη μαύρη κωμωδία της Γιασμίνα Ρεζά ο Θεός της Σφαγής φιλοξενείται στο θέατρο Αθηνών σε σκηνοθεσία Κωνσταντίνου Μαρκουλάκη. Παρουσιάστηκε πρώτη φορά στο Schauspielhaus στη Ζυρίχη το 2006 και έκτοτε έχει ανέβει σε Λονδίνο, Ν. Υόρκη, Παρίσι, αποσπώντας το Olivier Award of Best New Play το 2009 και Tony Award το 2010. Το 2011 ο Ρομάν Πολάνσκι το σκηνοθέτησε για τον κινηματογράφο, ενώ στα μέρη μας έχει ανέβει στη θεατρική σκηνή ήδη δύο φορές. Το έργο της Ρεζά είναι μία ένα μεικτό είδος μαύρης κωμωδίας, ακραίας σάτιρας και μπουλβάρ . Μα πάνω από όλα είναι ένα θέατρο λόγου. Μαύρο, υποχθόνιο χιούμορ που εμπεριέχει λεκτική ειρωνεία, σαρκασμό, στοιχεία φάρσας και καρικατούρας ενεργοποιεί τα νήματα της σκέψης μας. Αυτό ακριβώς επιδιώκει και επιτυγχάνει η γραφή της Ρεζά: να μας κανει να σκεφτόμαστε ενόσω παρακολουθούμε την παράσταση. Δεν την ενδιαφέρει τόσο στο να δημιουργήσει συναίσθημα στον θεατή. Την απασχολεί η σκέψη. Αφορμή του έργου η συμπλοκή δύο εντεκάχρονων παιδιών σε μία παρισινή πλατεία Το έργο περιγράφει την συνάντηση των δύο ζευγαριών, σε ένα αστικό διαμέρισμα, που καλούνται να συζητήσουν με ώριμο και πολιτισμένο τρόπο τον τσακωμό των παιδιών τους. Κατά τη διάρκεια της συνάντησης τους οι τέσσερις ενήλικοι χάνουν τον έλεγχο.Αρνούμενοι να αναλάβει ο καθένας το δικό του μερίδιο ευθύνης, συγκρούονται, εφευρίσκουν συμμάχους και ανακαλύπτουν τον εχθρό βαθιά μέσα τους. Η βιτρίνα του καθωπρεπισμού θα σπάσει με εκκωφαντικό θόρυβο ξεσκεπάζοντας τις νευρώσεις, την υστερία και τα καταπιεσμένα συναισθήματα που κρύβει ο νευρωτικός άνθρωπος της δυτικής κοινωνίας, εγκλωβισμένα, και που εκρήγνυνται όταν έρθουν αντιμέτωπα με την αλήθεια. Αναπόφευκτα θα αναδειχθεί νικητής ο θεός της σφαγής. Τέσσερις διαφορετικοί χαρακτήρες που συγκρούονται ξεδιάντροπα μέσα στο σαλόνι ενός σπιτιού, τορπιλίζοντας τις προσπάθειες τους για συμβιβασμό και πολιτισμένη διευθέτηση, δεν θυμίζουν σε καμιά περίπτωση ενήλικες ανθρώπους, παρά μία μίζερη και αποκρουστική βερσιόν του ανήλικου εαυτού τους παραδομένου σε πρωτόγονα και ζωώδη ένστικτα. Η αρχική ευγένεια και κατανόηση, οι ευχάριστες κουβέντες περί τέχνης, γευσιγνωσίας και πολιτισμού δίνουν την θέση τους σε μία δυσάρεστη, βαριά και ανυπόφορη ατμόσφαιρα. Έχει χαθεί, λοιπόν, η τέχνη της ειρηνικής συνύπαρξης; Είναι μάταιο να προσπαθούμε να ζήσουμε πολιτισμένα; Υπάρχει άλλος θεός στη σύγχρονη δυτική κοινωνία μας, εκτός από τον θεό της σφαγής;
Ο Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης στήνει μια εύρυθμη παράσταση, δημιουργώντας ένα γαϊτανάκι εύθραυστων ισορροπιών με εύστοχες συναισθηματικές εξάρσεις. Οι κωμικές και δραματικές σκηνές εναλλάσσονται ρυθμικά εν μέσω ενός κρεσέντο κόντρα σε κάθε έννοια πολιτικής ορθότητας. Διατηρεί το ρεαλιστικό ύφος της Ρεζά, προσθέτοντας στιγμές φαρσοκωμωδίας, μεταμορφώνοντας τους χαρακτήρες κάποιες φορές σε καρικατούρες. Ό δεύτερος ρόλος του στην παράσταση , αυτός του μεγαλοδικηγόρου εργασιομανή Αλαίν, αποδίδεται εύστοχα με κυνισμό και μαύρο χιούμορ, αποκαλύπτοντας την συναισθηματική ανικανότητα του ήρωα του. 'Πιστεύω στον θεό της σφαγής. Είναι ο μοναδικός θεός που κυβερνά αδιάλειπτα, χωρίς αντίπαλο από την αρχή του κόσμου." θα ομολογήσει ο Αλαίν, όταν θα συγκρουστεί με την Βερονίκη, που πιστεύει στην ειρηνική δύναμη του πολιτισμού. Η Λουκία Μιχαλοπούλου ενσαρκώνει την ακτιβίστρια και διανοούμενη Βερονίκη που κρύβει την ψυχαναγκαστική της προσωπικότητα πίσω από το πέπλο της φαινομενικής ηρεμίας. Η ερμηνεία της έχει όλα τα απαιτούμενα στοιχεία της ηρωίδας της: πάθος, καταπιεσμένα συναισθήματα και υπερβολή σε σημείο υστερίας.
Η Στεφανία Γουλιώτη,που υποδύεται τη σύζυγο του δικηγόρου Αλαίν, με σκηνική άνεση ισορροπεί στις δωδεκάποντες γόβες, φορώντας το ταγιέρ της ανεξάρτητης αλλά και παραμελημένης γυναίκας που μετατρέπεται από ενοχική μητέρα σε νευρωτική σύζυγο, κεντώντας μια λεπτών αποχρώσεων ερμηνεία. Οι κωμικές σκηνές εξευτελισμού των δύο γυναικών λόγω του αλκοόλ, κρύβουν την τραγικότητα και την αδυναμία ειλικρινούς και ουσιαστικής επικοινωνίας. Τέλος, ο Οδυσσέας Παπασπηλιόπουλος ερμηνεύει τον χαρακτήρα του συζύγου της Βερονίκης με εξαιρετική εκφραστική άνεση, μεταπηδώντας αριστοτεχνικά στις διαφορετικές ψυχικές μεταπτώσεις του ήρωα του.Οι τέσσερις τους έχουν αναπτύξει καλή χημεία πάνω στη σκηνή, έχοντας ο καθένας τη δική του σκηνική εμπειρία και ταλέντο. Πρωτότυπο και εντυπωσιακό το σκηνικό της Αθανασίας Σμαραγδή με το "πρωτόγονο" σαλόνι που φαντάζει να βρίσκεται μέσα σε ένα σπήλαιο. Δένει αρμονικά με την παράσταση η μουσική του Μίνου Μάτσα. Μία καλοστημένη παράσταση που μας οδηγεί σε προβληματισμούς για την έλλειψη επικοινωνίας και την ανθρωποφαγία που μας κυριεύει, χωρίς να λείπει το χιούμορ και οι κωμικές στιγμές. Με λίγα λόγια ποιοτική ψυχαγωγία που μας προτρέπει να κοιτάξουμε μέσα μας και να αναρωτηθούμε ποιοι θέλουμε να είμαστε και σε τι κοινωνία θέλουμε να ζούμε.
σκηνοθεσία: Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης
μετάφραση: Γιώργος Βούρος
σκηνικά- κοστούμια: Αθανασία Σμαραγδή
φωτισμοί: Αλέκος Γιάνναρος
μουσική: Μίνως Μάτσας
παραγωγή: Καρολος Παυλάκης
ηθοποιοί: Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης, Στεφανία Γουλιώτη,
Οδυσσέας Παπασπηλιόπουλος, Λουκία Μιχαλοπούλου.
θέατρο Αθηνών, Βουκουρεστίου 10,τηλ 210 3312343
Σάβ. (λαϊκή) 6.15 μ.μ. Βραδ.: Τετ.-Κυρ. 9.15 μ.μ.
Ο Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης στήνει μια εύρυθμη παράσταση, δημιουργώντας ένα γαϊτανάκι εύθραυστων ισορροπιών με εύστοχες συναισθηματικές εξάρσεις. Οι κωμικές και δραματικές σκηνές εναλλάσσονται ρυθμικά εν μέσω ενός κρεσέντο κόντρα σε κάθε έννοια πολιτικής ορθότητας. Διατηρεί το ρεαλιστικό ύφος της Ρεζά, προσθέτοντας στιγμές φαρσοκωμωδίας, μεταμορφώνοντας τους χαρακτήρες κάποιες φορές σε καρικατούρες. Ό δεύτερος ρόλος του στην παράσταση , αυτός του μεγαλοδικηγόρου εργασιομανή Αλαίν, αποδίδεται εύστοχα με κυνισμό και μαύρο χιούμορ, αποκαλύπτοντας την συναισθηματική ανικανότητα του ήρωα του. 'Πιστεύω στον θεό της σφαγής. Είναι ο μοναδικός θεός που κυβερνά αδιάλειπτα, χωρίς αντίπαλο από την αρχή του κόσμου." θα ομολογήσει ο Αλαίν, όταν θα συγκρουστεί με την Βερονίκη, που πιστεύει στην ειρηνική δύναμη του πολιτισμού. Η Λουκία Μιχαλοπούλου ενσαρκώνει την ακτιβίστρια και διανοούμενη Βερονίκη που κρύβει την ψυχαναγκαστική της προσωπικότητα πίσω από το πέπλο της φαινομενικής ηρεμίας. Η ερμηνεία της έχει όλα τα απαιτούμενα στοιχεία της ηρωίδας της: πάθος, καταπιεσμένα συναισθήματα και υπερβολή σε σημείο υστερίας.
Η Στεφανία Γουλιώτη,που υποδύεται τη σύζυγο του δικηγόρου Αλαίν, με σκηνική άνεση ισορροπεί στις δωδεκάποντες γόβες, φορώντας το ταγιέρ της ανεξάρτητης αλλά και παραμελημένης γυναίκας που μετατρέπεται από ενοχική μητέρα σε νευρωτική σύζυγο, κεντώντας μια λεπτών αποχρώσεων ερμηνεία. Οι κωμικές σκηνές εξευτελισμού των δύο γυναικών λόγω του αλκοόλ, κρύβουν την τραγικότητα και την αδυναμία ειλικρινούς και ουσιαστικής επικοινωνίας. Τέλος, ο Οδυσσέας Παπασπηλιόπουλος ερμηνεύει τον χαρακτήρα του συζύγου της Βερονίκης με εξαιρετική εκφραστική άνεση, μεταπηδώντας αριστοτεχνικά στις διαφορετικές ψυχικές μεταπτώσεις του ήρωα του.Οι τέσσερις τους έχουν αναπτύξει καλή χημεία πάνω στη σκηνή, έχοντας ο καθένας τη δική του σκηνική εμπειρία και ταλέντο. Πρωτότυπο και εντυπωσιακό το σκηνικό της Αθανασίας Σμαραγδή με το "πρωτόγονο" σαλόνι που φαντάζει να βρίσκεται μέσα σε ένα σπήλαιο. Δένει αρμονικά με την παράσταση η μουσική του Μίνου Μάτσα. Μία καλοστημένη παράσταση που μας οδηγεί σε προβληματισμούς για την έλλειψη επικοινωνίας και την ανθρωποφαγία που μας κυριεύει, χωρίς να λείπει το χιούμορ και οι κωμικές στιγμές. Με λίγα λόγια ποιοτική ψυχαγωγία που μας προτρέπει να κοιτάξουμε μέσα μας και να αναρωτηθούμε ποιοι θέλουμε να είμαστε και σε τι κοινωνία θέλουμε να ζούμε.
σκηνοθεσία: Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης
μετάφραση: Γιώργος Βούρος
σκηνικά- κοστούμια: Αθανασία Σμαραγδή
φωτισμοί: Αλέκος Γιάνναρος
μουσική: Μίνως Μάτσας
παραγωγή: Καρολος Παυλάκης
ηθοποιοί: Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης, Στεφανία Γουλιώτη,
Οδυσσέας Παπασπηλιόπουλος, Λουκία Μιχαλοπούλου.
θέατρο Αθηνών, Βουκουρεστίου 10,τηλ 210 3312343
Σάβ. (λαϊκή) 6.15 μ.μ. Βραδ.: Τετ.-Κυρ. 9.15 μ.μ.