Η ζωή του Γαλιλαίου του μεγάλου Γερμανού δραματουργού Μπέρτολτ Μπρεχτ φιλοξενείται στη σκηνή του Ενικού θεάτρου στην αίθουσα Ρεξ- Κοτοπούλη σε σκηνοθεσία Βαγγέλη Θεοδωρόπουλου.Το έργο του Μπρεχτ αναφέρεται στη ζωή του Ιταλού επιστήμονα και εγείρει ερωτήματα σχετικά με τη θέση των διανοούμενων σε σχέση με την εξουσία και την κοινωνία ,τον ρόλο τους μέσα στο κοινωνικό πλαίσιο που ζουν, τα αντικρουόμενα συμφέροντα επιστήμης και θρησκείας.Μπορεί η επιστήμη να είναι ελεύθερη; Ποιόν πρέπει να υπηρετεί;
Ποιούς ωφελεί ένας εδραιωμένος μύθος; Η αυτοθυσία είναι μια ηρωική πράξη;
Ο Γαλιλαίος πιστεύει βαθιά στην ανθρώπινη λογική, αλλά δε θα αργήσει να καταλάβει καλά πως αυτή έχει όρια, αυτά που καλλιεργεί ο εκάστοτε ιδεολογικός μηχανισμός της κυρίαρχης τάξης, στη συγκεκριμένη περίσταση της πανίσχυρης θρησκείας. Η Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία και η πλουτοκρατία που την χρηματοδοτεί αρνείται να δει την πραγματικότητα μέσα από ένα τηλεσκόπιο, αμφισβητώντας την αλήθεια που κατακτάει κανείς μέσω των αισθήσεων.Αρνούνται να παραδεχτούν την "κατεδάφιση" του ουράνιου θόλου της αριστοτελικής φιλοσοφίας και ενός Θεού που κατοικεί εκεί ψηλά , γιατί με αυτόν τον τρόπο τα βάσανα των φτωχών και των απόρων δε θα είχαν κανένα νόημα πια. Ο Γαλιλαίος συνθηκολογεί με το ατελές του εαυτού του και το αποδέχεται. Θα μπορούσε να δώσει την ζωή του για τις ιδέες του,όπως έκανε ο συντοπίτης του Τζορντάνο Μπρούνο θα μπορούσε να κάνει και άλλες σημαντικές ανακαλύψεις ή θα μπορούσε απλώς να απολαύσει τη ζωή του τρώγοντας συκωτάκια χήνας με θυμάρι και κρασί,περιορισμένος κατ οίκον για όλη του τη ζωή. Δεν απαρνείται καμιά του πλευρά και σε όλη του τη διαδρομή αναμετράται με τις ίδιες αντιφάσεις. Θα κλέψει μια ιδέα για το τηλεσκόπιο για να βγάλει λίγα παραπάνω λεφτά, θα φοβηθεί τον πόνο όταν του δείξουν τα όργανα βασανιστηρίων ,αλλά θα συνεχίσει να γράφει και να ασχολείται με την επιστημονική έρευνα. Είναι ταυτόχρονα ηττημένος και νικητής, πάντα ατελής και μικρός μπροστά σε αυτό που θα ήθελε και θα έπρεπε να είναι.
"Το μεγάλο μέρος του πληθυσμού κρατιέται από τους πρίγκιπες, τους γαιοκτήμονες και τους ιερωμένους μέσα σε μια μαργαριταρένια ομίχλη δεισιδαιμονίας και αρχαίων λόγων που αποκρύπτει τις μηχανορραφίες των ανθρώπων. Η δυστυχία των πολλών είναι παλιά σαν τα βουνά και την παρουσιάζουν από άμβωνος και από καθ' έδρας, για ακατάλυτη σαν τα βουνά. Μια ανθρωπότητα που σκοντάφτει πάνω σε αυτή τη μαργαριταρένια ομίχλη δεισιδαιμονίας και αρχαίων λόγων, που είναι πέρα για πέρα άμαθη για να ξεδιπλώσει τις δικές της δυνάμεις, δεν θα είναι ικανή για να ξεδιπλώσει της δυνάμεις της φύσης που της αποκαλύπτονται."
Ο Γαλιλαίος δεν είναι ο επιστήμονας που αγωνίζεται να επιβάλει την αλήθεια κάτω από οποιασδήποτε συνθήκες αλλά ένας επιστήμονας που το έγκλημα τον έκανε εγκληματία. Ποιο είναι το έγκλημα; Ότι δεν μπόρεσε να σηκώσει το κοινωνικό βάρος της επιστήμης του. Η υποταγή αυτού, του πρωτοπόρου, που ήταν το φως της εποχής του, δεν μπορούσε παρά να ανακόψει την πρόοδο, να κάνει και τους άλλους επιστήμονες να κλειστούν στο κλουβί τους. Η έρευνα κατάντησε έτσι μια κλειστή υπόθεση που αφορούσε μόνο τους επιστήμονες. Αυτό που απασχολούσε πρωταρχικά τον Μπρεχτ ήταν οι επιπτώσεις που είχε η υποταγή του Γαλιλαίου στην παραπέρα εξέλιξη της επιστήμης και στην τοποθέτησή της μέσα στην κοινωνική εξέλιξη. Ο Γαλιλαίος ήταν η αιτία που η επιστημονική εξέλιξη έπαψε να διαδίδεται από στόμα σε στόμα και αυτό ήταν το έγκλημα ενάντια στην κοινωνική εξέλιξη. "Εγώ παράδωσα τη γνώση μου στους δυνάστες για να τη μεταχειριστούν, ή να μην τη μετραχειριστούν, ή να την κακομεταχειριστούν, ανάλογα με το συμφέρο τους".
Ο Γαλιλαίος μπορεί να απαρνήθηκε τις ιδέες του φοβούμενος τα βασανιστήρια της Ιερά Εξέταση. . Δεν ήταν ένας ήρωας,όπως θέλησαν οι Διαφωτιστές να τον παρουσιάσουν αργότερα, αλλά ένας άνθρωπος με πάθη τόσο για την ζωή όσο και για την αλήθεια. Το ότι ο Γαλιλαίος δεν είναι ούτε ήρωας ούτε μάρτυρας, δεν τον κάνει απορριπτέο από τον Μπρεχτ. Στο έργο του Μπρεχτ ο Γαλιλαίος παραμένει ένας μεγάλος άνδρας, ακόμα και μέσα απ’ την κατάσταση του εξωτερικού ξεπεσμού και της ταπείνωσης της φυλάκισης από την Ιερά Εξέταση, παραδίδει το έργο του Discorsi, γραμμένο παρά τις ελλείψεις και τους περιορισμούς, και το οποίο επρόκειτο να φέρει τη μεγάλη επανάσταση στη φυσική.Αλλά η στιγμή της κοινωνικής επανάστασης πέρασε και χάθηκε.
Την καταδίκη του αναλαμβάνει ο ίδιος :
«Για μερικά χρόνια ήμουν τόσο ισχυρός, όσο και η εξουσία. Κι έδινα τη γνώση μου στους δυνατούς, να τη χρησιμοποιήσουν ή να την αφήσουν αχρησιμοποίητη ή να κάνουν κατάχρηση, όπως ήθελαν, όπως τους υπαγόρευε το συμφέρον τους. Πρόδωσα το επάγγελμά μου. Ένα άνθρωπος, που κάνει αυτό που έκανα εγώ, δεν μπορεί να γίνει δεκτός στο χώρο της επιστήμης."
Ο Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος στήνει μια στέρεη, προσεγμένη παράσταση, χωρίς να παίρνει ρίσκα η να εισάγει κάτι καινοτόμο στο Μπρεχτικό έργο.Κάτι που δεν είναι διόλου αρνητικό, γιατί εστιάζει στην διαχρονικότητα του κειμένου, του οποίου οι ιδεολογικοί προβληματισμοί το καθιστούν επίκαιρο και δυνατό. Αναδεικνύεται θαυμάσια η Μπρεχτική αποστασιοποίηση, παρουσιάζοντας τον κεντρικό χαρακτήρα με τα τρωτά και τις αδυναμίες του,να αυτοσαρκάζεται και να ακυρώνει την επιστημονική του υπόσταση, βάζοντας συγχρόνως τον θεατή στην καίρια θέση του κριτή ,που πρέπει να προβληματιστεί, χωρίς συγκινησιακή ταύτιση.
Η διάρκεια του έργου είναι μεγάλη, λογικό να κουράζει σε κάποια σημεία, αλλά είναι αναγκαία για να λάμψει το κείμενο και η ουσία του. Δυνατή σκηνή, η πίστη των οπαδών του και ιδιαίτερα του μαθητή του Ανδρέα, ότι ο Γαλιλαίος θα αντέξει και δεν θα παραδώσει τις γνώσεις του στην Ιερά Εξέταση, πίστη που χάνεται αμέσως μετά το χτύπημα της καμπάνας που αναγγέλλει την αποκήρυξη των ερευνών του. Επίσης το φευγιό του Ανδρέα προς την ελευθερία για γνώση ανεμπόδιστη, μακριά από την μέγγενη του παπικού θέσφατου, όπου κοροϊδεύει μπροστά στα μάτια τους, τους ανίδεους και άξεστους εκπροσώπους της εξουσίας, αποδεικνύοντας την δύναμη και την επιβολή της γνώσης έναντι της αμάθειας και της άγνοιας. Η εικόνα των αδαών ανθρώπων, στα σύνορα, που παίρνουν την μορφή των σημερινών προσφύγων, είναι μια εύστοχη και πετυχημένη αναγωγή του σκηνοθέτη στο σήμερα, που ενισχύει την διαχρονικότητα του κειμένου και τονίζει με καίριο τρόπο τις πολιτικές αιχμές του.
Εξαιρετικός στο ρόλο του ο έμπειρος Χρήστος Στέργιογλου- ειδικά τις στιγμές που αυτοσαρκάζεται - πλάθει έναν χαρακτήρα τρωτό, με αδυναμίες που δεν είναι ,όμως, ικανές να τον παρασύρουν μακριά από το πάθος του για την επιστημονική του έρευνα. Σωστό και δεμένο το σύνολο των ηθοποιών που τον πλαισιώνουν. Ξεχωρίσαμε τον ιεροεξεταστή του Γιώργου Μπινιάρη, και τον καρδινάλιο Μπαρμπερίνι του Κωνσταντίνου Γιαννακόπουλου. Πολύ καλή, επίσης η Βιργινία της Αμαλίας Αρσένη, που υπομένει δίπλα στον πατέρα της, σαν καλή κόρη, χωρίς να αντιλαμβάνεται το λαμπρό πνεύμα του μεγάλου επιστήμονα η τις συνέπειες και την κρισιμότητα των πράξεων του. Καλός ο μικρός Αντρέα του Σταυρου Σβήγκου, εκτός κλίματος και χωρίς πάθος η ερμηνεία του σαν ενήλικας.
Καλαίσθητο και λειτουργικό το σκηνικό της 'Ελλης Παπαγεωργακοπούλου, που παραπέμπει στο στρογγυλό της γης, εξαιρετικά τα κοστούμια της παράστασης από την Κλέρ Μπρέσγουελ. Ντύνει με ρούχα εποχής τους καλόγερους και τις Κυρίες των Τιμών, θέλοντας να τονίσει την ανεγκέφαλη και συνάμα στείρα εξουσία της εκκλησίας, με σύγχρονες ενδυμασίες τους υπόλοιπους χαρακτήρες, ενώ παρουσιάζει τον Γαλιλαίο, ένα διαχρονικό σύμβολο, σαν μία αντρική φιγούρα που μπορεί να σταθεί σε κάθε εποχή.Θα σταθούμε, επίσης, στην μουσική διασκευή του Νίκου Κυπουργού και στην απόδοση των τραγουδιών που συμπληρώνουν θετικά την παράσταση. Μια παράσταση, που αξίζει να δείτε.
Μουσική σύνθεση: Χανς Άισλερ
Μετάφραση - :Βαγγέλης Θεοδώροπουλος
Σκηνικά: Έλλη Παπαγεωργακοπούλου
Κοστούμια: Κλαιρ Μπρέισγουελ
Μουσική διασκευή/προσαρμογή: Νίκος Κυπουργός
Απόδοση τραγουδιών: Παντελής Μπουκάλας
Επιμέλεια κίνησης: Αγγελική Στελλάτου
Ηθοποιοί : Χρήστος Στέργιογλου, Σταύρος Σβήγκος,Μαίρη Σαουσοπούλου, Δημήτρης Πασσάς, Δημήτρης Δεγαίτης,Γιώργος Μακρής, Στράτος Χρήστου, Γιώργος Μπινιάρης, Δημήτρης Αντωνίου,Αμαλία Αρσένη, Κώστας Γαλανάκης, Βασίλης Μαγουλιώτης, Ελίτα Κουνάδη, Βάσια Χρήστου, Θοδωρής Σκυφτούλης, Γιάννης Κλίνης,Κων/νος Γιαννακόπυλος, Παντελής Δεντάκης.
Εθνικό θέατρο, σκηνή Ρεξ-Κοτοπούλη, Πανεπιστημίου 48, τηλ 210 3305074
Τετάρτη- Σάββατο 8.30 μ.μ.
Κυριακή 7 μ.μ.
Ποιούς ωφελεί ένας εδραιωμένος μύθος; Η αυτοθυσία είναι μια ηρωική πράξη;
Ο Γαλιλαίος πιστεύει βαθιά στην ανθρώπινη λογική, αλλά δε θα αργήσει να καταλάβει καλά πως αυτή έχει όρια, αυτά που καλλιεργεί ο εκάστοτε ιδεολογικός μηχανισμός της κυρίαρχης τάξης, στη συγκεκριμένη περίσταση της πανίσχυρης θρησκείας. Η Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία και η πλουτοκρατία που την χρηματοδοτεί αρνείται να δει την πραγματικότητα μέσα από ένα τηλεσκόπιο, αμφισβητώντας την αλήθεια που κατακτάει κανείς μέσω των αισθήσεων.Αρνούνται να παραδεχτούν την "κατεδάφιση" του ουράνιου θόλου της αριστοτελικής φιλοσοφίας και ενός Θεού που κατοικεί εκεί ψηλά , γιατί με αυτόν τον τρόπο τα βάσανα των φτωχών και των απόρων δε θα είχαν κανένα νόημα πια. Ο Γαλιλαίος συνθηκολογεί με το ατελές του εαυτού του και το αποδέχεται. Θα μπορούσε να δώσει την ζωή του για τις ιδέες του,όπως έκανε ο συντοπίτης του Τζορντάνο Μπρούνο θα μπορούσε να κάνει και άλλες σημαντικές ανακαλύψεις ή θα μπορούσε απλώς να απολαύσει τη ζωή του τρώγοντας συκωτάκια χήνας με θυμάρι και κρασί,περιορισμένος κατ οίκον για όλη του τη ζωή. Δεν απαρνείται καμιά του πλευρά και σε όλη του τη διαδρομή αναμετράται με τις ίδιες αντιφάσεις. Θα κλέψει μια ιδέα για το τηλεσκόπιο για να βγάλει λίγα παραπάνω λεφτά, θα φοβηθεί τον πόνο όταν του δείξουν τα όργανα βασανιστηρίων ,αλλά θα συνεχίσει να γράφει και να ασχολείται με την επιστημονική έρευνα. Είναι ταυτόχρονα ηττημένος και νικητής, πάντα ατελής και μικρός μπροστά σε αυτό που θα ήθελε και θα έπρεπε να είναι.
"Το μεγάλο μέρος του πληθυσμού κρατιέται από τους πρίγκιπες, τους γαιοκτήμονες και τους ιερωμένους μέσα σε μια μαργαριταρένια ομίχλη δεισιδαιμονίας και αρχαίων λόγων που αποκρύπτει τις μηχανορραφίες των ανθρώπων. Η δυστυχία των πολλών είναι παλιά σαν τα βουνά και την παρουσιάζουν από άμβωνος και από καθ' έδρας, για ακατάλυτη σαν τα βουνά. Μια ανθρωπότητα που σκοντάφτει πάνω σε αυτή τη μαργαριταρένια ομίχλη δεισιδαιμονίας και αρχαίων λόγων, που είναι πέρα για πέρα άμαθη για να ξεδιπλώσει τις δικές της δυνάμεις, δεν θα είναι ικανή για να ξεδιπλώσει της δυνάμεις της φύσης που της αποκαλύπτονται."
Ο Γαλιλαίος δεν είναι ο επιστήμονας που αγωνίζεται να επιβάλει την αλήθεια κάτω από οποιασδήποτε συνθήκες αλλά ένας επιστήμονας που το έγκλημα τον έκανε εγκληματία. Ποιο είναι το έγκλημα; Ότι δεν μπόρεσε να σηκώσει το κοινωνικό βάρος της επιστήμης του. Η υποταγή αυτού, του πρωτοπόρου, που ήταν το φως της εποχής του, δεν μπορούσε παρά να ανακόψει την πρόοδο, να κάνει και τους άλλους επιστήμονες να κλειστούν στο κλουβί τους. Η έρευνα κατάντησε έτσι μια κλειστή υπόθεση που αφορούσε μόνο τους επιστήμονες. Αυτό που απασχολούσε πρωταρχικά τον Μπρεχτ ήταν οι επιπτώσεις που είχε η υποταγή του Γαλιλαίου στην παραπέρα εξέλιξη της επιστήμης και στην τοποθέτησή της μέσα στην κοινωνική εξέλιξη. Ο Γαλιλαίος ήταν η αιτία που η επιστημονική εξέλιξη έπαψε να διαδίδεται από στόμα σε στόμα και αυτό ήταν το έγκλημα ενάντια στην κοινωνική εξέλιξη. "Εγώ παράδωσα τη γνώση μου στους δυνάστες για να τη μεταχειριστούν, ή να μην τη μετραχειριστούν, ή να την κακομεταχειριστούν, ανάλογα με το συμφέρο τους".
Ο Γαλιλαίος μπορεί να απαρνήθηκε τις ιδέες του φοβούμενος τα βασανιστήρια της Ιερά Εξέταση. . Δεν ήταν ένας ήρωας,όπως θέλησαν οι Διαφωτιστές να τον παρουσιάσουν αργότερα, αλλά ένας άνθρωπος με πάθη τόσο για την ζωή όσο και για την αλήθεια. Το ότι ο Γαλιλαίος δεν είναι ούτε ήρωας ούτε μάρτυρας, δεν τον κάνει απορριπτέο από τον Μπρεχτ. Στο έργο του Μπρεχτ ο Γαλιλαίος παραμένει ένας μεγάλος άνδρας, ακόμα και μέσα απ’ την κατάσταση του εξωτερικού ξεπεσμού και της ταπείνωσης της φυλάκισης από την Ιερά Εξέταση, παραδίδει το έργο του Discorsi, γραμμένο παρά τις ελλείψεις και τους περιορισμούς, και το οποίο επρόκειτο να φέρει τη μεγάλη επανάσταση στη φυσική.Αλλά η στιγμή της κοινωνικής επανάστασης πέρασε και χάθηκε.
Την καταδίκη του αναλαμβάνει ο ίδιος :
«Για μερικά χρόνια ήμουν τόσο ισχυρός, όσο και η εξουσία. Κι έδινα τη γνώση μου στους δυνατούς, να τη χρησιμοποιήσουν ή να την αφήσουν αχρησιμοποίητη ή να κάνουν κατάχρηση, όπως ήθελαν, όπως τους υπαγόρευε το συμφέρον τους. Πρόδωσα το επάγγελμά μου. Ένα άνθρωπος, που κάνει αυτό που έκανα εγώ, δεν μπορεί να γίνει δεκτός στο χώρο της επιστήμης."
Ο Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος στήνει μια στέρεη, προσεγμένη παράσταση, χωρίς να παίρνει ρίσκα η να εισάγει κάτι καινοτόμο στο Μπρεχτικό έργο.Κάτι που δεν είναι διόλου αρνητικό, γιατί εστιάζει στην διαχρονικότητα του κειμένου, του οποίου οι ιδεολογικοί προβληματισμοί το καθιστούν επίκαιρο και δυνατό. Αναδεικνύεται θαυμάσια η Μπρεχτική αποστασιοποίηση, παρουσιάζοντας τον κεντρικό χαρακτήρα με τα τρωτά και τις αδυναμίες του,να αυτοσαρκάζεται και να ακυρώνει την επιστημονική του υπόσταση, βάζοντας συγχρόνως τον θεατή στην καίρια θέση του κριτή ,που πρέπει να προβληματιστεί, χωρίς συγκινησιακή ταύτιση.
Η διάρκεια του έργου είναι μεγάλη, λογικό να κουράζει σε κάποια σημεία, αλλά είναι αναγκαία για να λάμψει το κείμενο και η ουσία του. Δυνατή σκηνή, η πίστη των οπαδών του και ιδιαίτερα του μαθητή του Ανδρέα, ότι ο Γαλιλαίος θα αντέξει και δεν θα παραδώσει τις γνώσεις του στην Ιερά Εξέταση, πίστη που χάνεται αμέσως μετά το χτύπημα της καμπάνας που αναγγέλλει την αποκήρυξη των ερευνών του. Επίσης το φευγιό του Ανδρέα προς την ελευθερία για γνώση ανεμπόδιστη, μακριά από την μέγγενη του παπικού θέσφατου, όπου κοροϊδεύει μπροστά στα μάτια τους, τους ανίδεους και άξεστους εκπροσώπους της εξουσίας, αποδεικνύοντας την δύναμη και την επιβολή της γνώσης έναντι της αμάθειας και της άγνοιας. Η εικόνα των αδαών ανθρώπων, στα σύνορα, που παίρνουν την μορφή των σημερινών προσφύγων, είναι μια εύστοχη και πετυχημένη αναγωγή του σκηνοθέτη στο σήμερα, που ενισχύει την διαχρονικότητα του κειμένου και τονίζει με καίριο τρόπο τις πολιτικές αιχμές του.
Εξαιρετικός στο ρόλο του ο έμπειρος Χρήστος Στέργιογλου- ειδικά τις στιγμές που αυτοσαρκάζεται - πλάθει έναν χαρακτήρα τρωτό, με αδυναμίες που δεν είναι ,όμως, ικανές να τον παρασύρουν μακριά από το πάθος του για την επιστημονική του έρευνα. Σωστό και δεμένο το σύνολο των ηθοποιών που τον πλαισιώνουν. Ξεχωρίσαμε τον ιεροεξεταστή του Γιώργου Μπινιάρη, και τον καρδινάλιο Μπαρμπερίνι του Κωνσταντίνου Γιαννακόπουλου. Πολύ καλή, επίσης η Βιργινία της Αμαλίας Αρσένη, που υπομένει δίπλα στον πατέρα της, σαν καλή κόρη, χωρίς να αντιλαμβάνεται το λαμπρό πνεύμα του μεγάλου επιστήμονα η τις συνέπειες και την κρισιμότητα των πράξεων του. Καλός ο μικρός Αντρέα του Σταυρου Σβήγκου, εκτός κλίματος και χωρίς πάθος η ερμηνεία του σαν ενήλικας.
Καλαίσθητο και λειτουργικό το σκηνικό της 'Ελλης Παπαγεωργακοπούλου, που παραπέμπει στο στρογγυλό της γης, εξαιρετικά τα κοστούμια της παράστασης από την Κλέρ Μπρέσγουελ. Ντύνει με ρούχα εποχής τους καλόγερους και τις Κυρίες των Τιμών, θέλοντας να τονίσει την ανεγκέφαλη και συνάμα στείρα εξουσία της εκκλησίας, με σύγχρονες ενδυμασίες τους υπόλοιπους χαρακτήρες, ενώ παρουσιάζει τον Γαλιλαίο, ένα διαχρονικό σύμβολο, σαν μία αντρική φιγούρα που μπορεί να σταθεί σε κάθε εποχή.Θα σταθούμε, επίσης, στην μουσική διασκευή του Νίκου Κυπουργού και στην απόδοση των τραγουδιών που συμπληρώνουν θετικά την παράσταση. Μια παράσταση, που αξίζει να δείτε.
Μουσική σύνθεση: Χανς Άισλερ
Μετάφραση - :Βαγγέλης Θεοδώροπουλος
Σκηνικά: Έλλη Παπαγεωργακοπούλου
Κοστούμια: Κλαιρ Μπρέισγουελ
Μουσική διασκευή/προσαρμογή: Νίκος Κυπουργός
Απόδοση τραγουδιών: Παντελής Μπουκάλας
Επιμέλεια κίνησης: Αγγελική Στελλάτου
Ηθοποιοί : Χρήστος Στέργιογλου, Σταύρος Σβήγκος,Μαίρη Σαουσοπούλου, Δημήτρης Πασσάς, Δημήτρης Δεγαίτης,Γιώργος Μακρής, Στράτος Χρήστου, Γιώργος Μπινιάρης, Δημήτρης Αντωνίου,Αμαλία Αρσένη, Κώστας Γαλανάκης, Βασίλης Μαγουλιώτης, Ελίτα Κουνάδη, Βάσια Χρήστου, Θοδωρής Σκυφτούλης, Γιάννης Κλίνης,Κων/νος Γιαννακόπυλος, Παντελής Δεντάκης.
Εθνικό θέατρο, σκηνή Ρεξ-Κοτοπούλη, Πανεπιστημίου 48, τηλ 210 3305074
Τετάρτη- Σάββατο 8.30 μ.μ.
Κυριακή 7 μ.μ.