Ένας ομοφυλόφιλος ποιητής κατασπαράσσεται από ένα αγριεμένο πλήθος παιδιών. Αυτό είναι και το τελευταίο του –άγραφο– ποίημα. Πίσω του αφήνει μια γυναίκα-μάρτυρα του έργου και της μοίρας του, που δεν θα διστάσει να αρθρώσει αυτό το ποίημα, παρά τον αδυσώπητο πόλεμο που υφίσταται από τους συγγενείς προκειμένου να σωπάσει.
Ενα από τα σημαντικότερα έργα του διάσημου Αμερικανού συγγραφέα -η σκηνική δυναμική του έργου παραμένει ανυπέρβλητη- το οποίο πέτυχε να καταδείξει την αναλγησία του μακαρθισμού και των κοινωνικών συμβάσεων στην Αμερική, βασιζόμενο στους κώδικες του ψυχολογικού ρεαλισμού, διαποτισμένο με λυρισμό, στατικής και αναλυτικλης δομής, με έντονους συμβολισμούς και με κυρίαρχα τα φρουδικά προτάγματα, με πρώτο και καλύτερο, το Οιδιπόδειο, παρουσιάστηκε 4 και 5 Ιουλίου στο Κτίριο Δ της Πειραιώς 260 στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών κι Επιδαύρου, σε σκηνοθεσία της Γεωργίας Μαυραγάνη. Το Ξαφνικά πέρσι το καλοκαίρι, χωρίς να πάψει να φέρει υποδόρια αυτοβιογραφικά στοιχεία του συγγραφέα, έχει χαρακτήρα περισσότερο αφηγηματικό παρά θεατρικό, με παντελή σχεδόν την έλλειψη σκηνικής δράσης, ενώ υπάρχει σαφής μετατόπιση του ενδιαφέροντος προς τον συμβολισμό.To 1958, ένα χρόνο μετά τον «Ορφέα στον Αδη», ανέβηκαν στο Μπρόντγουεϋ δύο έργα του Τennessee Williams σε ενιαία παράσταση. Ηταν το «Κάτι που δεν ειπώθηκε ποτέ» και το «Ξαφνικά πέρσι το καλοκαίρι» υπό το γενικό τίτλο “Garden district”, με πρωταγωνιστές την Αν Μίτσαμ στο ρόλο της Κάθριν Χόλι και την Ορτάνς Άλντεν στο ρόλο της κυρίας Βέναμπλ. Την πρεμιέρα στο Μπρόντγουεϊ ακολούθησε η πρεμιέρα του θεατρικού στο Λονδίνο με πρωταγωνίστρια την Πατρίσια Νιλ, η οποία απέσπασε διθυραμβικές κριτικές για τη σκιαγράφηση της Κάθριν Χόλι. Λίγο μετά τo “Ξαφνικά πέρσι το καλοκαίρι» ανέβηκε σε σκηνοθεσία Χέμπερτ Μάσιτζ κι ένα χρόνο μετά, το 1959, παρουσιάστηκε και ως κινηματογραφική ταινία με την Κάθριν Χέμπορν, την Ελίζαμπεθ Τέιλορ και τον Μοντγκόμερι Κιφτ στους βασικούς ρόλους.
Μέσα από ένα πλέγμα θεματικών προσεγγίσεων, ο Γουίλιαμς θα θίξει θέματα ταμπού, από την ομοφυλοφιλία, την τρέλα, την εκπόρνευση, την υπολανθάνουσα αιμομιξία έως τον κανιβαλισμό! Τοποθετεί τους ήρωές του σ έναν άγριο κήπο με σαρκοβόρα φυτά, άμεσος συμβολισμός ενός κόσμου γεμάτου βία στον οποίο βασιλεύει ο κόσμος της ζούγκλας. Κι εδώ ο Williams βάζει έμμεσα και τον παράγοντα της κοινωνικής ανισότητας που εκφράζεται μέσα από την αλαζονική συμπεριφορά της φαινομενικά παντοδύναμης πλούσιας Βάιολετ και την εξ αντικειμένου δουλοπρέπεια της οικογένειας της Κάθριν Χόλι, η οποία παρ’ ολίγον να γίνει το θύμα αμφοτέρων. Κοινή συνισταμένη τους, ο φόβος. Η Βάϊολετ αρνείται να δει την αλήθεια, να αναγνωρίσει την τη σεξουαλική ταυτότητα του γιου της αλλά και το δικό της μερίδιο στην εξυπηρέτηση των ιδιαίτερων αναζητήσεών του. Η ομοφυλοφυλία του Σεμπάστιαν, πόσο μάλλον ο φρικιαστικός θάνατός του, θα του στερούσε την μετά θάνατον αναγνώριση,σχόλιο του Γουίλιαμς για την κοινωνική κριτική που δεχόταν ο ίδιος για την ομοφυλοφιλία του. Ο φόβος της εκμετάλλευσης από τον οικονομικά ισχυρό είναι, επίσης, παρόν, στην εφιαλτική του διάσταση. Τα μελαμψά παιδιά του εξωτικού θέρετρου βλέπουν τον λευκό πλούσιο να εξαγοράζει με το οικονομικό κύρος του την αξιοπρέπειά τους, να παραβιάζει τη φύση τους. Ο φόβος γίνεται μαίνος μέχρι του ορίου της ανθρωποφαγίας για να εξαλειφθεί το παραμικρό ίχνος της κυριαρχίας του ισχυρού. Το έργο είναι μία σύγχρονη τραγωδία, με τον κεντρικό ήρωα απών, χτισμένο πάνω σε ανθρώπινα συντρίμμια και με καταλύτη-χαρακτήρα τον γιατρό που ερευνά την ιστορία και τον οποίον διεκδικούν ενδόμυχα με και οι δύο γυναίκες, η Βάιολετ, με την ανωτερότητα και τη δύναμη των χρημάτων της και η Κάθρην που τον βλέπει ως σανίδα σωτηρίας απο την αδίστακτη και σκληρή θεία της. Και οι δύο, παθολογικά δεμένες μαζί με τον Σεμπάστιαν, εξιστορούν γεγονότα από τη ζωή και το θάνατό του, αποκαλύπτοντας η κάθε μια το δικό της βαθύτερο αδιέξοδο να συνεχίσει να ζει χωρίς εκείνον. Αντίζηλες σε αυτό τον αγώνα μνήμης, προσπαθούν αλληλοσπαρασσόμενες να διασώσουν, η κάθεμια την εικόνα του δικού της Σεμπάστιαν.
Η ιστορία του Σεμπάστιαν
Η αριστοκράτισσα Βάιολετ Βενάμπλ, θρηνώντας για τον πρόωρο χαμό του μοναχογιού της, ομοφυλόφιλου ποιητή Σεμπάστιαν, προσπαθεί με οργισμένη μανία να πείσει τον γιατρό Κουκρόβιτς, για την ασθένεια της ανιψιάς της Κάθρην Χόλυ, ώστε να υποστεί λοβοτομή και να πάψει να υποστηρίζει μια σπαρακτική εκδοχή για το θάνατο του ξαδέρφου της. Ο εκκεντρικός ποιητής, κάθε χρόνο έγραφε ένα ποίημα, αφιερωμένο στα ταξίδια του καλοκαιριού που πραγματοποιούσε με τη μητέρα του, ανα τον κόσμο. Για εννέα μήνες το προετοιμάζει μέσα του σαν έμβρυο και το θέρος ξεδιπλώνει τις σκέψεις του στο χαρτί, γεννώντας ουσιαστικά τις ιδέες. Ο κόσμος μιλάει για αυτούς όχι σαν μητέρα με παιδί, αλλά σαν ζευγάρι, κάτι που γιγαντώνει τον περίσσιο ναρκισσισμό της Βάιολετ. Η κυρία Βέναμπλ λάτρευε παθολογικά τον γιο της και συντηρούσε, όλα τα χρόνια που έζησαν μαζί, το οιδιπόδειο σύμπλεγμα που είχε αναπτυχθεί ανάμεσα τους. Ο Σεμπάστιαν στις περιπλανήσεις αναζήτησε το Θεό, μα αντίκρισε την παντοκρατορία της φύσης. Στα νησιά Ενκαντάδας ήρθε αντιμέτωπος με τον σπαραγμό στον κόσμο των ζώων, ενώ στον ιδιόκτητο κήπο με την άγρια βλάστηση, διαπίστωσε τον σπαραγμό των τροπικών σαρκοβόρων φυτών, στη σειρά δημιουργίας της ζωής πάνω στον πλανήτη. Το τελευταίο καλοκαίρι θα είναι αυτό που θα ταράξει τις εύθραστες ισορροπίες, αφού καλείται η Κάθρην να αναλάβει το ρόλο της συνοδού σε κάποιο ταξίδι στο Μεξικό, παίζοντας το ρόλο του μητρικού υποκατάστατου. Κρυφά ερωτευμένη μαζί του, επιδιώκει τη φυγή μακριά από την ανυπόφορη οικογένειά της, που προσπαθεί να την εκμεταλλευτεί. Ο Σεμπάστιαν, έχοντας ήδη χαράξει το δρόμο προς την καταστροφή, ντυμένος με τα λευκά ρούχα της θυσίας, θα αφανιστεί σε μια ανελέητη ανθρώπινη μάχη και μια αιματηρή εξιλέωση. Όταν μια σοκαρισμένη Κάθριν αφηγείται την πραγματικότητα πάνω στο θάνατο του Σεμπάστιαν, η κυρία Βέναμπλ αρνείται να την πιστέψει κι η Κάθριν κινδυνεύει να χαρακτηριστεί φρενοβλαβής και να κλειστεί στο δημόσιο ψυχιατρείο, όπου ο διακεκριμένος νευροχειρουργός Τζον Κιούκροβιτς προτίθεται να της κάνει λοβοτομή προκειμένου να την βγάλει από το παραλήρημά της. Τι συνέβη στην πραγματικότητα στην Cabeza de Lobο, το περασμένο καλοκαίρι; Ο θάνατος του Σεμπάστιαν στο παραθαλάσσιο θέρετρο σκεπάζεται από πέπλο μυστηρίου. Πού θα καταλήξει η γνωμάτευση του γιατρού Κουκρόβιτς που αναλαμβάνει να λύσει τον γρίφο;
Η Παράσταση
Με πίστη στο δραματουργικό πυρήνα του κειμένου, η Γεωργία Μαυραγάνη, σκηνοθέτης και μεταφράστρια, του έργου,φιλοτεχνεί μία παράσταση που διατηρεί ζωντανούς τους χυμούς του πρωτότυπου μονόπρακτου, δίνοντας έμφαση στην ποιητικότητα και τους σκοτεινούς συμβολισμούς, συνεπικουρούμενη απο το εξαιρετικό επιτελείο ηθοποιών, τους ζεστούς και γήινους φωτισμούς του Τάσου Παλαιορούτα και το γυμνό σκηνικό σύμπαν, φτωχό στη χρήση αντικειμένων και ταυτόχρονα κραυγαλέο, όπου μέσα σε ένα γυάλινο τοίχο θερμοκηπίου, δεσπόζουν δεκαεννιά μηχανικά παλ σομόν τριαντάφυλλα που αναπαριστούσαν τον γεμάτο εξωτικά και σαρκοβόρα φυτά κήπο του ποιητή Σεμπάστιαν. Τα λουλούδια είναι ψηλά, στο μέγεθος ανθρώπου, όπως υποδεικνύονται από το κείμενο, και περά την γλυκιά τους όψη, κρύβουν μία επιθετικότητα.Στην κορύφωση του δράματος,ο «αθώος» κήπος παγιδεύει τους ήρωες, ωσότου αποκαλυφθεί η αλήθεια της Catherine. Η μαρία Κεχαγιόγλου στάθηκε ερμηνευτικά πάνω απο τον υπόλοιπο θίασο,αποδίδοντας άψογα τη μονολιθικότητα της Βάϊολετ Βέναμπλ, μέσα απο τον βαθιά συμπλεγματικό και χειμαρρώδη χαρακτήρα της. Υπήρχαν, δε, στιγμές που οι ψυχολογικές μεταπτώσεις της φαινομενικά κραταιάς κυρίας, μας έκαναν κοινωνούς μιας θαυμαστής, πολυδιάστατης εκφραστικότητας της ηθοποιού, με την αυταρχικότητα και αναλγησία, να μας παγώνουν το αίμα. Ο Βαγγέλης Αμπατζής, στο ρόλο του γιατρού και ο Γρηγόρης Μπαλλάς, στο ρόλο του αδελφού της Κάθριν (τους είχαμε ξαναδεί μαζί σε δουλειά της Μαυραγάνη στις Αναστατώσεις του Οικότροφου Τέρλες), δίνουν το δικό τους στίγμα, ο μεν πρώτος χτίζοντας με πραότητα και ακρίβεια τον γιατρό Κούκροβιτς, διεισδυτικό και επαγγελματικά απόμακρο απέναντι στους υπολοίπους, ο δε δεύτερος, επιτηδευμένα επιφανειακός, σκιαγραφώντας με εκλαϊκευμένη αυθεντικότητα το αποστειρωμένο πνεύμα του κοινωνικού οπορτουνισμού. Η εξαιρετική Άννα Μάσχα, μετέδωσε εύστοχα την τυφλή αγωνία για την οικονομική επιβίωση, μπρος στην οποία χτίζει τα δικά της εκλογικευμένα φράγματα, δίνοντας χρώμα στον διφορούμενο ρόλο της μητέρας της Κάθριν, μέσα απο μια δυναμική, που, όμως, έμεινε μερικώς ανεκμετάλλευτη, αφού αρκέστηκε στο περιθώριο των διαδραματιζόμενων γεγονότων. Η ταλαντούχα Ελίνα Ρίζου, σαν Κάθριν, μας πρόσφερε μια άνιση ερμηνεία στο σύνολο της, χωρίς ,όμως, να στερείται καλών στιγμών. Περισσότερο παίζοντας η μάλλον τρεμοπαίζοντας σαν ένα κερί, που περιμένει στη γωνία του δωματίου για να το σβήσουν, δεν κατάφερε να μας μεταγγίσει τις συγκρουσιακές εξάρσεις του ρόλου της. Με φωνή περιπαίζουσα παρά τρεμάμενη, με αδύναμους εσωτερικούς παλμούς, καταφέρνει στο τέλος να μας συμπαρασύρει στον τελικό της μονόλογο σ΄ ένα σωματικό και λεκτικό στροβιλισμό, που ακολουθούν μαζί της οι υπόλοιποι ηθοποιοί, εκτός απο την Βάιολετ.
Μετάφραση – Σκηνοθεσία: Γεωργία Μαυραγάνη
Επιμέλεια κίνησης: Σταυρούλα Σιάμου
Σκηνικά – Κοστούμια: Άρτεμις Φλέσσα
Φωτισμοί: Τάσος Παλαιορούτας
Παίζουν: Μαρία Κεχαγιόγλου, Βαγγέλης Αμπατζής, Ευδοξία Ανδρουλιδάκη,
Άννα Μάσχα, Γρηγόρης Μπαλλάς, Ελίνα Ρίζου, Ναζίκ Αϊδινιάν.
*Η παράσταση παρουσιάστηκε 4 και 5 Ιουλίου στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών κι Επιδαύρου
Μέσα από ένα πλέγμα θεματικών προσεγγίσεων, ο Γουίλιαμς θα θίξει θέματα ταμπού, από την ομοφυλοφιλία, την τρέλα, την εκπόρνευση, την υπολανθάνουσα αιμομιξία έως τον κανιβαλισμό! Τοποθετεί τους ήρωές του σ έναν άγριο κήπο με σαρκοβόρα φυτά, άμεσος συμβολισμός ενός κόσμου γεμάτου βία στον οποίο βασιλεύει ο κόσμος της ζούγκλας. Κι εδώ ο Williams βάζει έμμεσα και τον παράγοντα της κοινωνικής ανισότητας που εκφράζεται μέσα από την αλαζονική συμπεριφορά της φαινομενικά παντοδύναμης πλούσιας Βάιολετ και την εξ αντικειμένου δουλοπρέπεια της οικογένειας της Κάθριν Χόλι, η οποία παρ’ ολίγον να γίνει το θύμα αμφοτέρων. Κοινή συνισταμένη τους, ο φόβος. Η Βάϊολετ αρνείται να δει την αλήθεια, να αναγνωρίσει την τη σεξουαλική ταυτότητα του γιου της αλλά και το δικό της μερίδιο στην εξυπηρέτηση των ιδιαίτερων αναζητήσεών του. Η ομοφυλοφυλία του Σεμπάστιαν, πόσο μάλλον ο φρικιαστικός θάνατός του, θα του στερούσε την μετά θάνατον αναγνώριση,σχόλιο του Γουίλιαμς για την κοινωνική κριτική που δεχόταν ο ίδιος για την ομοφυλοφιλία του. Ο φόβος της εκμετάλλευσης από τον οικονομικά ισχυρό είναι, επίσης, παρόν, στην εφιαλτική του διάσταση. Τα μελαμψά παιδιά του εξωτικού θέρετρου βλέπουν τον λευκό πλούσιο να εξαγοράζει με το οικονομικό κύρος του την αξιοπρέπειά τους, να παραβιάζει τη φύση τους. Ο φόβος γίνεται μαίνος μέχρι του ορίου της ανθρωποφαγίας για να εξαλειφθεί το παραμικρό ίχνος της κυριαρχίας του ισχυρού. Το έργο είναι μία σύγχρονη τραγωδία, με τον κεντρικό ήρωα απών, χτισμένο πάνω σε ανθρώπινα συντρίμμια και με καταλύτη-χαρακτήρα τον γιατρό που ερευνά την ιστορία και τον οποίον διεκδικούν ενδόμυχα με και οι δύο γυναίκες, η Βάιολετ, με την ανωτερότητα και τη δύναμη των χρημάτων της και η Κάθρην που τον βλέπει ως σανίδα σωτηρίας απο την αδίστακτη και σκληρή θεία της. Και οι δύο, παθολογικά δεμένες μαζί με τον Σεμπάστιαν, εξιστορούν γεγονότα από τη ζωή και το θάνατό του, αποκαλύπτοντας η κάθε μια το δικό της βαθύτερο αδιέξοδο να συνεχίσει να ζει χωρίς εκείνον. Αντίζηλες σε αυτό τον αγώνα μνήμης, προσπαθούν αλληλοσπαρασσόμενες να διασώσουν, η κάθεμια την εικόνα του δικού της Σεμπάστιαν.
Η ιστορία του Σεμπάστιαν
Η αριστοκράτισσα Βάιολετ Βενάμπλ, θρηνώντας για τον πρόωρο χαμό του μοναχογιού της, ομοφυλόφιλου ποιητή Σεμπάστιαν, προσπαθεί με οργισμένη μανία να πείσει τον γιατρό Κουκρόβιτς, για την ασθένεια της ανιψιάς της Κάθρην Χόλυ, ώστε να υποστεί λοβοτομή και να πάψει να υποστηρίζει μια σπαρακτική εκδοχή για το θάνατο του ξαδέρφου της. Ο εκκεντρικός ποιητής, κάθε χρόνο έγραφε ένα ποίημα, αφιερωμένο στα ταξίδια του καλοκαιριού που πραγματοποιούσε με τη μητέρα του, ανα τον κόσμο. Για εννέα μήνες το προετοιμάζει μέσα του σαν έμβρυο και το θέρος ξεδιπλώνει τις σκέψεις του στο χαρτί, γεννώντας ουσιαστικά τις ιδέες. Ο κόσμος μιλάει για αυτούς όχι σαν μητέρα με παιδί, αλλά σαν ζευγάρι, κάτι που γιγαντώνει τον περίσσιο ναρκισσισμό της Βάιολετ. Η κυρία Βέναμπλ λάτρευε παθολογικά τον γιο της και συντηρούσε, όλα τα χρόνια που έζησαν μαζί, το οιδιπόδειο σύμπλεγμα που είχε αναπτυχθεί ανάμεσα τους. Ο Σεμπάστιαν στις περιπλανήσεις αναζήτησε το Θεό, μα αντίκρισε την παντοκρατορία της φύσης. Στα νησιά Ενκαντάδας ήρθε αντιμέτωπος με τον σπαραγμό στον κόσμο των ζώων, ενώ στον ιδιόκτητο κήπο με την άγρια βλάστηση, διαπίστωσε τον σπαραγμό των τροπικών σαρκοβόρων φυτών, στη σειρά δημιουργίας της ζωής πάνω στον πλανήτη. Το τελευταίο καλοκαίρι θα είναι αυτό που θα ταράξει τις εύθραστες ισορροπίες, αφού καλείται η Κάθρην να αναλάβει το ρόλο της συνοδού σε κάποιο ταξίδι στο Μεξικό, παίζοντας το ρόλο του μητρικού υποκατάστατου. Κρυφά ερωτευμένη μαζί του, επιδιώκει τη φυγή μακριά από την ανυπόφορη οικογένειά της, που προσπαθεί να την εκμεταλλευτεί. Ο Σεμπάστιαν, έχοντας ήδη χαράξει το δρόμο προς την καταστροφή, ντυμένος με τα λευκά ρούχα της θυσίας, θα αφανιστεί σε μια ανελέητη ανθρώπινη μάχη και μια αιματηρή εξιλέωση. Όταν μια σοκαρισμένη Κάθριν αφηγείται την πραγματικότητα πάνω στο θάνατο του Σεμπάστιαν, η κυρία Βέναμπλ αρνείται να την πιστέψει κι η Κάθριν κινδυνεύει να χαρακτηριστεί φρενοβλαβής και να κλειστεί στο δημόσιο ψυχιατρείο, όπου ο διακεκριμένος νευροχειρουργός Τζον Κιούκροβιτς προτίθεται να της κάνει λοβοτομή προκειμένου να την βγάλει από το παραλήρημά της. Τι συνέβη στην πραγματικότητα στην Cabeza de Lobο, το περασμένο καλοκαίρι; Ο θάνατος του Σεμπάστιαν στο παραθαλάσσιο θέρετρο σκεπάζεται από πέπλο μυστηρίου. Πού θα καταλήξει η γνωμάτευση του γιατρού Κουκρόβιτς που αναλαμβάνει να λύσει τον γρίφο;
Η Παράσταση
Με πίστη στο δραματουργικό πυρήνα του κειμένου, η Γεωργία Μαυραγάνη, σκηνοθέτης και μεταφράστρια, του έργου,φιλοτεχνεί μία παράσταση που διατηρεί ζωντανούς τους χυμούς του πρωτότυπου μονόπρακτου, δίνοντας έμφαση στην ποιητικότητα και τους σκοτεινούς συμβολισμούς, συνεπικουρούμενη απο το εξαιρετικό επιτελείο ηθοποιών, τους ζεστούς και γήινους φωτισμούς του Τάσου Παλαιορούτα και το γυμνό σκηνικό σύμπαν, φτωχό στη χρήση αντικειμένων και ταυτόχρονα κραυγαλέο, όπου μέσα σε ένα γυάλινο τοίχο θερμοκηπίου, δεσπόζουν δεκαεννιά μηχανικά παλ σομόν τριαντάφυλλα που αναπαριστούσαν τον γεμάτο εξωτικά και σαρκοβόρα φυτά κήπο του ποιητή Σεμπάστιαν. Τα λουλούδια είναι ψηλά, στο μέγεθος ανθρώπου, όπως υποδεικνύονται από το κείμενο, και περά την γλυκιά τους όψη, κρύβουν μία επιθετικότητα.Στην κορύφωση του δράματος,ο «αθώος» κήπος παγιδεύει τους ήρωες, ωσότου αποκαλυφθεί η αλήθεια της Catherine. Η μαρία Κεχαγιόγλου στάθηκε ερμηνευτικά πάνω απο τον υπόλοιπο θίασο,αποδίδοντας άψογα τη μονολιθικότητα της Βάϊολετ Βέναμπλ, μέσα απο τον βαθιά συμπλεγματικό και χειμαρρώδη χαρακτήρα της. Υπήρχαν, δε, στιγμές που οι ψυχολογικές μεταπτώσεις της φαινομενικά κραταιάς κυρίας, μας έκαναν κοινωνούς μιας θαυμαστής, πολυδιάστατης εκφραστικότητας της ηθοποιού, με την αυταρχικότητα και αναλγησία, να μας παγώνουν το αίμα. Ο Βαγγέλης Αμπατζής, στο ρόλο του γιατρού και ο Γρηγόρης Μπαλλάς, στο ρόλο του αδελφού της Κάθριν (τους είχαμε ξαναδεί μαζί σε δουλειά της Μαυραγάνη στις Αναστατώσεις του Οικότροφου Τέρλες), δίνουν το δικό τους στίγμα, ο μεν πρώτος χτίζοντας με πραότητα και ακρίβεια τον γιατρό Κούκροβιτς, διεισδυτικό και επαγγελματικά απόμακρο απέναντι στους υπολοίπους, ο δε δεύτερος, επιτηδευμένα επιφανειακός, σκιαγραφώντας με εκλαϊκευμένη αυθεντικότητα το αποστειρωμένο πνεύμα του κοινωνικού οπορτουνισμού. Η εξαιρετική Άννα Μάσχα, μετέδωσε εύστοχα την τυφλή αγωνία για την οικονομική επιβίωση, μπρος στην οποία χτίζει τα δικά της εκλογικευμένα φράγματα, δίνοντας χρώμα στον διφορούμενο ρόλο της μητέρας της Κάθριν, μέσα απο μια δυναμική, που, όμως, έμεινε μερικώς ανεκμετάλλευτη, αφού αρκέστηκε στο περιθώριο των διαδραματιζόμενων γεγονότων. Η ταλαντούχα Ελίνα Ρίζου, σαν Κάθριν, μας πρόσφερε μια άνιση ερμηνεία στο σύνολο της, χωρίς ,όμως, να στερείται καλών στιγμών. Περισσότερο παίζοντας η μάλλον τρεμοπαίζοντας σαν ένα κερί, που περιμένει στη γωνία του δωματίου για να το σβήσουν, δεν κατάφερε να μας μεταγγίσει τις συγκρουσιακές εξάρσεις του ρόλου της. Με φωνή περιπαίζουσα παρά τρεμάμενη, με αδύναμους εσωτερικούς παλμούς, καταφέρνει στο τέλος να μας συμπαρασύρει στον τελικό της μονόλογο σ΄ ένα σωματικό και λεκτικό στροβιλισμό, που ακολουθούν μαζί της οι υπόλοιποι ηθοποιοί, εκτός απο την Βάιολετ.
Μετάφραση – Σκηνοθεσία: Γεωργία Μαυραγάνη
Επιμέλεια κίνησης: Σταυρούλα Σιάμου
Σκηνικά – Κοστούμια: Άρτεμις Φλέσσα
Φωτισμοί: Τάσος Παλαιορούτας
Παίζουν: Μαρία Κεχαγιόγλου, Βαγγέλης Αμπατζής, Ευδοξία Ανδρουλιδάκη,
Άννα Μάσχα, Γρηγόρης Μπαλλάς, Ελίνα Ρίζου, Ναζίκ Αϊδινιάν.
*Η παράσταση παρουσιάστηκε 4 και 5 Ιουλίου στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών κι Επιδαύρου
