Τα παιδιά του ήλιου, το έργο του Ρώσου δραματουργού, πατέρα του σοσιαλιστικού ρεαλισμού Μαξίμ Γκόρκι παίζεται στο Υπόγειο του Θεάτρου Τέχνης από 11 Νοεμβρίου έως 7 Φεβρουαρίου. Ο Γκόρκι γράφει το έργο το 1905 μέσα από τη φυλακή, λίγο μετά την αιματηρή καταστολή των μεγάλων διαδηλώσεων στην Αγία Πετρούπολη από την φρουρά του τσάρου. Το έργο μας δίνει μια κωμικοτραγική εικόνα της ιντελιγκέντσιας στη Ρωσία την προεπαναστατική εποχή. Η ιστορία εστιάζεται στο σπίτι μιας οικογένειας αστών, που ζει κλεισμένη στον δικό της κόσμο, μακριά από τα προβλήματα της κοινωνίας. Στο επίκεντρο της οικογένειας ο Πάβελ Προτάσοφ, ένας επιστήμονας τόσο απορροφημένος στα πειράματά και στις ουτοπιστικές ιδέες του, που δεν αντιλαμβάνεται τι γίνεται γύρω του, ούτε καν τα προβλήματα που απασχολούν τα κοντινά του πρόσωπα.
Μέσα σε ένα παρηκμασμένο περιβάλλον, οι διανοούμενοι της έπαυλης έχουν το χρόνο και την πολυτέλεια για λίγο ακόμα να συζητούν , να ζουν τα πάθη τους, να διερωτώνται για υπαρξιακά και κοινωνικά ζητήματα, μένοντας σταθερά και εμμονικά ανυποψίαστοι, ενώ έξω μια θανατερή επιδημία χολέρας μαίνεται.Ο συγγραφέας δανείζεται την επιδημία χολέρας του 1862, αρρώστια που στο έργο συμβολίζει την επερχόμενη κοινωνική έκρηξη στην Ρωσία. Ενώ ο Γκόρκι πίστευε ακράδαντα στην συλλογική δράση και την συμμετοχή όλων, ανεξαιρέτως, των κοινωνικών ομάδων στο σοσιαλιστικό μετασχηματισμό της κοινωνίας, δεν κακομεταχειρίζεται τους εκνευριστικά αφελείς ήρωες του έργου, ίσως επειδή θα βρεθούν πολύ σύντομα, θέλοντας και μη, στο επίκεντρο των γεγονότων, εκεί όπου ο καθένας αναλαμβάνει τις ευθύνες του. Η ομήγυρη των αστών παραπαίει από την γελοιότητα στους ανέφελους ακαδημαικούς σχολιασμούς και από τις ουτοπιστικές και ουμανικές ιδέες στα πάθη και τους ανομολόγητους έρωτες της. Μπορούμε για λίγο να αισθανθούμε γι αυτούς μια τρυφερότητα, να χαμογελάσουμε με τα μικροπροβληματά τους και την οδυνηρή για αυτούς προσπάθεια να κοιτούν συνέχεια πίσω, ενώ ο κόσμος ξεχύνεται μπροστά, με απρόβλεπτες συνέπειες.
Ο Νίκος Μαστοράκης, ένας χαρισματικός σκηνοθέτης, που έχει υπογράψει πολλά θεατρικά διαμάντια της αθηναικής σκηνής μας προσφέρει μια νευρώδη και αιχμηρή σκηνοθετική ματιά που γλυστράει με εύστοχο και κομψό τρόπο από την λεπτή ειρωνία και το κωμικό στο δράμα και την πολιτική παρέμβαση του συγγραφέα. Παρέμβαση που κάνει αισθητή την παρουσία της στο πρόσωπο της νευρωτικής Λίζας ( αδελφή του Πάβελ ) που είναι η μόνη που μιλά με πάθος και τρόμο για τους έξω και τις τρομακτικές αλλαγές που ζυμώνονται μέσα στην κοινωνία.Μπορεί να τους παρουσιάζει σαν χαριτωμένους αστούς, αλλά ο Γκόρκι κάνει σαφές ότι όποιος δεν αφουγκράζεται τον πραγματικό κόσμο θα το πληρώσει ακριβά.
Η ερμηνεία των ηθοποιών δεν ξεφεύγει από το ύφος του έργου. Είναι ρεαλιστική, φυσική και κινείται σε υψηλά επίπεδα. Ο Χάρης Φραγκούλης γίνεται ιδανικός Πάβελ, τόσο συγκεντρωμένος στο ρόλο του, καταφέρνει με εξαιρετικό τρόπο να μας μεταφέρει την αγάπη για την επιστήμη του και την σχεδόν παιδική του αφέλεια, που μας ταράζει η ιδέα ότι θα γίνει το εξιλαστήριο θύμα . Υπέροχα κομψή και με την λεπτή ειρωνία που αρμόζει σε μια αστή η Μαρία Καλλιμάνη, υποδειγματική στο ρόλο της η Φωτεινή Μπαξεβάνη, δυνατή η ερμηνεία του Γιάννη Κότσιφα, απολαυστική η Ιωάννα Μαυρέα, σωστά τοποθετημένος σε χαμηλούς τόνους μας δίνει μια εσωτερική ερμηνεία ο Μάκης Παπαδημητρίου. Η Κωνσταντίνα Τάκαλου, η φωνή αφύπνισης του συγγραφέα, πότε πυρετική, αιχμηρή η ανήσυχα ήσυχη μας αποδεικνύει για μια ακόμη φορά το μέγεθος του ταλέντου της.
Ένα δύσκολο έργο που με λάθος σκηνοθετικούς χειρισμούς θα μπορούσε να αγγίξει τα όρια του γελοίου η του μελοδραματικού, στα έμπειρα χέρια του Νίκου Μαστοράκη ευτύχησε να είναι μια από τις καλύτερες παραστάσεις της χρονιάς.
μετάφραση; Ελένη Μπακοπούλου
απόδοση - δραματουργική επεξεργασία - σκηνοθεσία; Νίκος Μαστοράκης
σκηνικά - κοστούμια; Βασίλης Παπατσαρούχας
φωτισμοί; Σάκης Μπιρμπίλης
ηθοποιοί; Χάρης Φραγκούλης, Μαρία Καλλιμάνη, Φωτεινή Μπαξεβάνη, Γιάννης Κότσιφας, Μάκης Παπαδημητρίου, Ιωάννα Μαυρέα, Κωνσταντίνα Τάκαλου.
θέατρο Τέχνης, Υπόγειο, Πεσμαζόγλου 5, τηλ 210 3228706
14 νοεμβρίου έως 7 φεβρουαρίου 2016
Τετάρτη και Κυριακή 8 μ.μ
Πέμπτη- Παρασκευή -Σάββατο 9.15 μ.μ
Μέσα σε ένα παρηκμασμένο περιβάλλον, οι διανοούμενοι της έπαυλης έχουν το χρόνο και την πολυτέλεια για λίγο ακόμα να συζητούν , να ζουν τα πάθη τους, να διερωτώνται για υπαρξιακά και κοινωνικά ζητήματα, μένοντας σταθερά και εμμονικά ανυποψίαστοι, ενώ έξω μια θανατερή επιδημία χολέρας μαίνεται.Ο συγγραφέας δανείζεται την επιδημία χολέρας του 1862, αρρώστια που στο έργο συμβολίζει την επερχόμενη κοινωνική έκρηξη στην Ρωσία. Ενώ ο Γκόρκι πίστευε ακράδαντα στην συλλογική δράση και την συμμετοχή όλων, ανεξαιρέτως, των κοινωνικών ομάδων στο σοσιαλιστικό μετασχηματισμό της κοινωνίας, δεν κακομεταχειρίζεται τους εκνευριστικά αφελείς ήρωες του έργου, ίσως επειδή θα βρεθούν πολύ σύντομα, θέλοντας και μη, στο επίκεντρο των γεγονότων, εκεί όπου ο καθένας αναλαμβάνει τις ευθύνες του. Η ομήγυρη των αστών παραπαίει από την γελοιότητα στους ανέφελους ακαδημαικούς σχολιασμούς και από τις ουτοπιστικές και ουμανικές ιδέες στα πάθη και τους ανομολόγητους έρωτες της. Μπορούμε για λίγο να αισθανθούμε γι αυτούς μια τρυφερότητα, να χαμογελάσουμε με τα μικροπροβληματά τους και την οδυνηρή για αυτούς προσπάθεια να κοιτούν συνέχεια πίσω, ενώ ο κόσμος ξεχύνεται μπροστά, με απρόβλεπτες συνέπειες.
Ο Νίκος Μαστοράκης, ένας χαρισματικός σκηνοθέτης, που έχει υπογράψει πολλά θεατρικά διαμάντια της αθηναικής σκηνής μας προσφέρει μια νευρώδη και αιχμηρή σκηνοθετική ματιά που γλυστράει με εύστοχο και κομψό τρόπο από την λεπτή ειρωνία και το κωμικό στο δράμα και την πολιτική παρέμβαση του συγγραφέα. Παρέμβαση που κάνει αισθητή την παρουσία της στο πρόσωπο της νευρωτικής Λίζας ( αδελφή του Πάβελ ) που είναι η μόνη που μιλά με πάθος και τρόμο για τους έξω και τις τρομακτικές αλλαγές που ζυμώνονται μέσα στην κοινωνία.Μπορεί να τους παρουσιάζει σαν χαριτωμένους αστούς, αλλά ο Γκόρκι κάνει σαφές ότι όποιος δεν αφουγκράζεται τον πραγματικό κόσμο θα το πληρώσει ακριβά.
Η ερμηνεία των ηθοποιών δεν ξεφεύγει από το ύφος του έργου. Είναι ρεαλιστική, φυσική και κινείται σε υψηλά επίπεδα. Ο Χάρης Φραγκούλης γίνεται ιδανικός Πάβελ, τόσο συγκεντρωμένος στο ρόλο του, καταφέρνει με εξαιρετικό τρόπο να μας μεταφέρει την αγάπη για την επιστήμη του και την σχεδόν παιδική του αφέλεια, που μας ταράζει η ιδέα ότι θα γίνει το εξιλαστήριο θύμα . Υπέροχα κομψή και με την λεπτή ειρωνία που αρμόζει σε μια αστή η Μαρία Καλλιμάνη, υποδειγματική στο ρόλο της η Φωτεινή Μπαξεβάνη, δυνατή η ερμηνεία του Γιάννη Κότσιφα, απολαυστική η Ιωάννα Μαυρέα, σωστά τοποθετημένος σε χαμηλούς τόνους μας δίνει μια εσωτερική ερμηνεία ο Μάκης Παπαδημητρίου. Η Κωνσταντίνα Τάκαλου, η φωνή αφύπνισης του συγγραφέα, πότε πυρετική, αιχμηρή η ανήσυχα ήσυχη μας αποδεικνύει για μια ακόμη φορά το μέγεθος του ταλέντου της.
Ένα δύσκολο έργο που με λάθος σκηνοθετικούς χειρισμούς θα μπορούσε να αγγίξει τα όρια του γελοίου η του μελοδραματικού, στα έμπειρα χέρια του Νίκου Μαστοράκη ευτύχησε να είναι μια από τις καλύτερες παραστάσεις της χρονιάς.
μετάφραση; Ελένη Μπακοπούλου
απόδοση - δραματουργική επεξεργασία - σκηνοθεσία; Νίκος Μαστοράκης
σκηνικά - κοστούμια; Βασίλης Παπατσαρούχας
φωτισμοί; Σάκης Μπιρμπίλης
ηθοποιοί; Χάρης Φραγκούλης, Μαρία Καλλιμάνη, Φωτεινή Μπαξεβάνη, Γιάννης Κότσιφας, Μάκης Παπαδημητρίου, Ιωάννα Μαυρέα, Κωνσταντίνα Τάκαλου.
θέατρο Τέχνης, Υπόγειο, Πεσμαζόγλου 5, τηλ 210 3228706
14 νοεμβρίου έως 7 φεβρουαρίου 2016
Τετάρτη και Κυριακή 8 μ.μ
Πέμπτη- Παρασκευή -Σάββατο 9.15 μ.μ