Τρεις Κυριακές ανίας και αυτοκαταστροφής. Σ’ εκείνα τα απογεύματα της υπαρξιακής μελαγχολίας, ο Τζίμυ και η Άλισον νοηματοδοτούν ο ένας τη ζωή του άλλου, μέσα σ'ενα σαλόνι, που γίνεται πεδίο μάχης και ο έρωτας βασανιστικός καταλύτης είναι θύελλα και μαζί καταφύγιο. Η πορεία προς την ενηλικίωση πολλές φορές κρύβει συναντήσεις με τους "άλλους" εαυτούς μας και οι τέσσερεις οργισμένοι ήρωες του Όσμπορν καλούνται να την διαβούν και να την υπερβούν.
Το έργο Οργισμένα Νιάτα του Τζον Όσμπορν, που παίζεται στο θέατρο Olvio, σε σκηνοθεσία Κίρκης Καραλή, έκανε πρεμιέρα στο Λονδίνο το 1956, στο θέατρο «Ρόαγιαλ Κορτ», σε σκηνοθεσία Τόνι Ρίτσαρντσον -στη διανομή ο Άλαν Μπέιτς ως Κλιφ- και προκάλεσε αναστάτωση ταρακουνώντας τα βαλτωμένα νερά του τότε κατεστημένου αγγλικού θεάτρου και διχάζοντας την κριτική, σημειώνοντας τεράστια εμπορική επιτυχία και εκτοξεύοντας στη δόξα τον συγγραφέα. Το 1959 βγήκε στις αίθουσες η ομότιτλη μεταφορά του έργου στον κινηματογράφο, σε σκηνοθεσία και πάλι Τόνι Ρίτσαρντσον και με πρωταγωνιστές τον Ρίτσαρντ Μπάρτον και την Κλερ Μπλουμ ενώ ταινία, επίσης με τον ίδιο τίτλο, το έκανε κι ο Λίντσι Άντερσον, το 1980, με Τζίμι τον Μάλκολμ ΜακΝτάουελ. Στην Ελλάδα τα «Οργισμένα νιάτα» πρωτοπαρουσιάστηκαν απ’ το Εθνικό Θέατρο, σε σκηνοθεσία Αλέξη Σολομού με τον Δημήτρη Παπαμιχαήλ στο ρόλο του Τζίμι. Στο έργο καθρεφτίζεται η οργισμένη γενιά της πρώτης μεταπολεμικής περιόδου, συμπυκνώνοντας την αγωνία, τη μελαγχολία, το κενό αλλά και την ανυπομονησία της νεολαίας του '50, όπως και την απαρχή της σεξουαλικής επανάστασης. Οι χαρακτήρες φτάνουν σε μας με τις ιδιαιτερότητές τους, είτε μέσα από τις άμυνες που μπλοκάρουν την ανθρώπινη ψυχή λόγω παιδικών τραυμάτων, είτε μέσα από τις εξωτερικευμένες προβολές των ηρώων προς τους τρίτους με τους οποίους μοιράζονται σχέσεις. Ήταν η πρώτη φορά μετά από αρκετά χρόνια που η δράση ενός έργου μεταφέρεται από τη μέση αστική ή μεγαλοαστική τάξη στην εργατική και που ο ήρωας είναι τόσο νέος και τόσο θυμωμένος. Και όλα αυτά σε μια περίοδο κρίσης του βρετανικού θεάτρου το οποίο για πολλά χρόνια δεν είχε παρουσιάσει κάποιο αξιόλογο νέο συγγραφέα, ούτε κάποιο ιδιαίτερα σημαντικό έργο. Γραμμένο μέσα σε δεκαεπτά μέρες κι έντονα αυτοβιογραφικό, καθώς εν πολλοίς βασίζεται στον άτυχο πρώτο γάμο του συγγραφέα με την ηθοποιό Πάμελα Λέιν, εκτυλίσσεται στη σοφίτα ενός σπιτιού, στα Μίντλαντς -στην κεντρική Αγγλία. Εφτά Κυριακές. Εφτά εποχές. Εφτά διαφορετικές πόλεις. Τέσσερις άνθρωποι σε ένα σπίτι στο Σικάγο του ’56, στο Παρίσι του ’62, στο Μιλάνο του ’72, στην Αθήνα του ’81, στη Μόσχα του ’88, στο Βερολίνο του ’91, στο Λονδίνο του ’97. Οι ίδιοι άνθρωποι, η ίδια ιστορία. Μπορούν, άραγε να λυτρωθούν οι οργισμένοι ήρωες απ’ τον κυνισμό, την πίκρα και τη ματαίωση, μέσα απο την ξέφρενη και ψυχοφθόρα πορεία ενός αυτοκαταστροφικού πάθους, αντικρίζοντας κατάματα την επώδυνη ενηλικίωση που μοιάζει σαν μια δύσκολη άσκηση σε αχαρτογράφητα νερά;
Υπόθεση
Ο Τζίμι Πόρτερ (Χάρης Τζωρτζάκης) κι η γυναίκα του Άλισον (Πέγκυ Τρικαλιώτη) συγκατοικούν με τον Κλιφ (Σήφης Πολυζωίδης), φίλο του Τζίμι. Ο πρώτος, παιδί της εργατικής τάξης, ο οποίος σπούδασε στο πανεπιστήμιο αλλά έχει αναγκαστεί να δουλεύει σ’ ένα πάγκο με γλυκά, επηρεασμένος απ’ τις δυσκολίες της ζωής, μόνιμα οργισμένος, τσακώνεται συχνά και μετά συμφιλιώνεται με την Άλισον κάνοντας διαρκώς λεκτικές επιθέσεις ενάντια στην κοινωνία και στην μεγαλοαστική τάξη απ’ την οποία η γυναίκα του προέρχεται, χλευάζοντας και δυσανασχετώντας για τα πάντα. Η Άλισον, από φόβο μήπως προκαλέσει το θυμό του,κρύβει απ'αυτόν την εγκυμοσύνη της Η φίλη της Έλενα (Παρθενόπη Μπουζούρη), που τους επισκέπτεται, την πείθει να πάρει την απόφαση να εγκαταλείψει τον Τζίμι, σε μια περίοδο που αυτός βιώνει μία απώλεια και την χρειάζεται. Η Έλενα παίρνει τη θέση της Άλισον στη ζωή του Τζίμι, ενώ ο Κλιφ τους ανακοινώνει ότι πήρε την απόφαση να φύγει από το σπίτι για να κάνει μια καινούργια αρχή στη ζωή του. Εκείνη τη στιγμή επιλέγει να επιστρέψει η Άλισον, σε πολύ κακή ψυχολογική κατάσταση καθώς έχει χάσει το μωρό της. Η Έλενα αποφασίζει να φύγει και το τέλος του έργου βρίσκει τον Τζίμι και την Άλισον να εξομολογούνται τον άσβεστο έρωτα τους, ο ένας στον άλλον και την ανάγκη τους να μείνουν μαζί.
Η Παράσταση
Η φωνή της νεολαίας του καιρού του Όσμπορν (1956) είναι η ίδια με τη φωνή κάθε νεολαίας από τότε και μετά. Αυτή είναι η κεντρική ιδέα που διέπει το θεατρικό όραμα της σκηνοθέτιδας Κίρκης Καραλή, η οποία αναλαμβάνει να δώσει πνοή σε ένα κείμενο εμβληματικό για την εποχή του, με ανανεωμένους όρους ανάγνωσης, αφού η παράσταση φιλοδοξεί να αναδείξει τις πλευρές του έργου που αφορούν τον σημερινό θεατή του, αντλώντας τα υλικά εκείνα που πυροδοτούν σκέψεις για την πραγματικότητα, όπως τη ζει σήμερα ο κάθε άνθρωπος που θεωρεί τον εαυτό του νέο. Και το επιτυγχάνει, ανιχνεύοντας τον εσωτερικό παλμό και την αγωνία των ηρώων, οι οποίοι μετατρέπουν ένα δωμάτιο σπιτιού σε πεδίο μάχης, δονούμενο από ανελέητες συγκρούσεις και ιδεολογικές και ταξικές εντάσεις. Η Καραλή καταφέρνει να ανανεώσει το ενδιαφέρον μας, προσπαθώντας με ενσυναίσθηση και ευαισθησία να γεφυρώσει μια συνθήκη που μοιάζει διαχρονική και περισσότερο επίκαιρη από ποτέ. Ο χαρακτήρας του Τζίμμυ βρίσκει στον ηθοποιό Χάρη Τζωρτζάκη, τον ιδανικό ερμηνευτή του. Πυρετικός, απείθαρχος, λαμπερός μέσα στο ντελίριο της οργής του, όλα περιστρέφονται γύρω του, όλοι φαίνονται να έλκονται και να απωθούνται ταυτόχρονα από αυτόν. Ενδύεται τον ρόλο του με εξαιρετική ενδοσκοπική αφοσίωση, που δεν τον εγκαταλείπει ούτε για μια στιγμή. Η πορεία του προς την ενηλικίωση μοιάζει τόσο οδυνηρή και σπαρακτική που τον παρασέρνει σε μια ξέφρενη ανάγκη να βασανίζεται και να βασανίσει, να πληγώνεται και να πληγώνει, αυτός το παιδί της εργατικής τάξης που σπούδασε αλλά δουλεύει σε ένα υπαίθριο πάγκο με γλυκά, που παντρεύεται μια γυναίκα ανώτερη του κοινωνικά και συνέχεια προσπαθεί να μειώσει την ίδια, την οικογένεια της, τον κοινωνικό της περίγυρο. Ο πρωταγωνιστής του έργου δεν είναι αδιάφορος, νοιάζεται για την κοινωνία στην οποία ζει και, ακόμα κι αν δεν κάνει κάτι, φωνάζει για να ακουστεί. Γύρω του, η Alison, η Helena και ο Cliff σχεδόν δεν διαθέτουν καθόλου ανεξάρτητη ζωή. Υπάρχουν μόνο σε σχέση με τον Jimmy. Η Άλισον (Πέγκυ Τρικαλιώτη) είναι ένα εγκλωβισμένο κορίτσι μέσα σε μια σχέση, σε ένα σπίτι, μέσα στον ίδιο της τον εαυτό, ψάχνοντας εναγωνίως την πόρτα να βγει έξω από τα τείχη της. Η ηθοποιός μεταγγίζει στην φαινομενικά εξωτερική ηρεμία της ηρωίδας όλο το βασανιστικό "βράσιμο" της ψυχής της, μέσα από το βλέμμα, το νευρώδες κορμί, τις σπασμωδικές κινήσεις, τις παύσεις και τις σιωπές της, προσφέροντας μας, μια από τις καλύτερες της ερμηνείες. Πολύ καλός ο Κλιφ του Ιωσήφ Πολυζωίδη, ο κυματοθραύστης της αλληλοσπάραξης, προσπαθεί να κατευνάσει τα ψυχροπολεμικά μποφόρ. Καταλυτική η παρουσία της Έλενας, με την εξίσου καλή Παρθενόπη Μπουζούρη να εξωτερικεύει όλες αυτές τις αντίρροπες δυνάμεις που χρειάζονται για να τινάξουν τις ήδη ευαίσθητες σχέσεις στον αέρα. Η παράσταση της Καραλή διαθέτει δύναμη, νεύρο, φρεσκάδα που εμφυσούνται μέσα από έναν θίασο με αξιοθαύμαστη σύμπνοια και αλληλοσυμπλήρωση και αυτό δίνει μιά άλλη δυναμική στο κείμενο του Όσμπορν. Τα σκηνικά του Άγγελου Μέντη, λειτουργούν σωστά, βοηθώντας τους ήρωες να γλιστρήσουν μέσα από τις ψυχολογικές διακυμάνσεις τους, ταιριάζουν δε αισθητικά στην εικόνα ενός εγγλέζικου εργατικού σπιτιού. Το ίδιο ταιριαστά τα κοστούμια του Απόστολου Μητρόπουλου ακολουθούν το ίδιο στίγμα, χωρίς να προσφέρουν κάτι αξιομνημόνευτο.Έξυπνη προσθήκη η χρήση αφισών απο κινηματογραφικά αριστουργήματα και η όμορφη εναλλαγή μουσικων κομματιών που συντροφεύουν την παράσταση στο "ταξίδι" της στο χρόνο και στο χώρο της ζωής των ηρώων. Οι φωτισμοί δεν κατάφεραν να χτίσουν ατμόσφαιρες, λειτούργησαν υποτονικά, χάνοντας την ευκαιρία να συμβάλλουν στο όλο κλίμα της παράστασης. Μιας παράστασης που ευτύχησε να έχει έναν καλό θίασο με μία σκηνοθέτη που ήξερε τι ήθελε να δώσει και το έφερε σε πέρας και έναν πρωταγωνιστή στην καλύτερη του στιγμή.
Μετάφραση – Έρευνα: Χρήστος Κεχαγιάς
Απόδοση- Δραματουργική Επεξεργασία – Σκηνοθεσία: Κίρκη Καραλή
Αναλυτική Προσέγγιση: Ανδροκλής Δεληολάνης
Σκηνικά: Άγγελος Μέντης
Κοστούμια: Απόστολος Μητρόπουλος
Φωτογραφίες: Μαριλένα Βαϊνανίδη
Παίζουν: Παρθενόπη Μπουζούρη, Σήφης Πολυζωίδης,
Χάρης Τζωρτζάκης, Πέγκυ Τρικαλιώτη
Θέατρο OLVIO,Ιερά Οδός 67 & Φαλαισίας 7, Βοτανικός
τηλέφωνο: 2103414118
Από: 20/10/2017 εως: 01/12/2017
Πέμπτη στις 9 μ.μ. & Παρασκευή στις 6.30 μ.μ.
Υπόθεση
Ο Τζίμι Πόρτερ (Χάρης Τζωρτζάκης) κι η γυναίκα του Άλισον (Πέγκυ Τρικαλιώτη) συγκατοικούν με τον Κλιφ (Σήφης Πολυζωίδης), φίλο του Τζίμι. Ο πρώτος, παιδί της εργατικής τάξης, ο οποίος σπούδασε στο πανεπιστήμιο αλλά έχει αναγκαστεί να δουλεύει σ’ ένα πάγκο με γλυκά, επηρεασμένος απ’ τις δυσκολίες της ζωής, μόνιμα οργισμένος, τσακώνεται συχνά και μετά συμφιλιώνεται με την Άλισον κάνοντας διαρκώς λεκτικές επιθέσεις ενάντια στην κοινωνία και στην μεγαλοαστική τάξη απ’ την οποία η γυναίκα του προέρχεται, χλευάζοντας και δυσανασχετώντας για τα πάντα. Η Άλισον, από φόβο μήπως προκαλέσει το θυμό του,κρύβει απ'αυτόν την εγκυμοσύνη της Η φίλη της Έλενα (Παρθενόπη Μπουζούρη), που τους επισκέπτεται, την πείθει να πάρει την απόφαση να εγκαταλείψει τον Τζίμι, σε μια περίοδο που αυτός βιώνει μία απώλεια και την χρειάζεται. Η Έλενα παίρνει τη θέση της Άλισον στη ζωή του Τζίμι, ενώ ο Κλιφ τους ανακοινώνει ότι πήρε την απόφαση να φύγει από το σπίτι για να κάνει μια καινούργια αρχή στη ζωή του. Εκείνη τη στιγμή επιλέγει να επιστρέψει η Άλισον, σε πολύ κακή ψυχολογική κατάσταση καθώς έχει χάσει το μωρό της. Η Έλενα αποφασίζει να φύγει και το τέλος του έργου βρίσκει τον Τζίμι και την Άλισον να εξομολογούνται τον άσβεστο έρωτα τους, ο ένας στον άλλον και την ανάγκη τους να μείνουν μαζί.
Η Παράσταση
Η φωνή της νεολαίας του καιρού του Όσμπορν (1956) είναι η ίδια με τη φωνή κάθε νεολαίας από τότε και μετά. Αυτή είναι η κεντρική ιδέα που διέπει το θεατρικό όραμα της σκηνοθέτιδας Κίρκης Καραλή, η οποία αναλαμβάνει να δώσει πνοή σε ένα κείμενο εμβληματικό για την εποχή του, με ανανεωμένους όρους ανάγνωσης, αφού η παράσταση φιλοδοξεί να αναδείξει τις πλευρές του έργου που αφορούν τον σημερινό θεατή του, αντλώντας τα υλικά εκείνα που πυροδοτούν σκέψεις για την πραγματικότητα, όπως τη ζει σήμερα ο κάθε άνθρωπος που θεωρεί τον εαυτό του νέο. Και το επιτυγχάνει, ανιχνεύοντας τον εσωτερικό παλμό και την αγωνία των ηρώων, οι οποίοι μετατρέπουν ένα δωμάτιο σπιτιού σε πεδίο μάχης, δονούμενο από ανελέητες συγκρούσεις και ιδεολογικές και ταξικές εντάσεις. Η Καραλή καταφέρνει να ανανεώσει το ενδιαφέρον μας, προσπαθώντας με ενσυναίσθηση και ευαισθησία να γεφυρώσει μια συνθήκη που μοιάζει διαχρονική και περισσότερο επίκαιρη από ποτέ. Ο χαρακτήρας του Τζίμμυ βρίσκει στον ηθοποιό Χάρη Τζωρτζάκη, τον ιδανικό ερμηνευτή του. Πυρετικός, απείθαρχος, λαμπερός μέσα στο ντελίριο της οργής του, όλα περιστρέφονται γύρω του, όλοι φαίνονται να έλκονται και να απωθούνται ταυτόχρονα από αυτόν. Ενδύεται τον ρόλο του με εξαιρετική ενδοσκοπική αφοσίωση, που δεν τον εγκαταλείπει ούτε για μια στιγμή. Η πορεία του προς την ενηλικίωση μοιάζει τόσο οδυνηρή και σπαρακτική που τον παρασέρνει σε μια ξέφρενη ανάγκη να βασανίζεται και να βασανίσει, να πληγώνεται και να πληγώνει, αυτός το παιδί της εργατικής τάξης που σπούδασε αλλά δουλεύει σε ένα υπαίθριο πάγκο με γλυκά, που παντρεύεται μια γυναίκα ανώτερη του κοινωνικά και συνέχεια προσπαθεί να μειώσει την ίδια, την οικογένεια της, τον κοινωνικό της περίγυρο. Ο πρωταγωνιστής του έργου δεν είναι αδιάφορος, νοιάζεται για την κοινωνία στην οποία ζει και, ακόμα κι αν δεν κάνει κάτι, φωνάζει για να ακουστεί. Γύρω του, η Alison, η Helena και ο Cliff σχεδόν δεν διαθέτουν καθόλου ανεξάρτητη ζωή. Υπάρχουν μόνο σε σχέση με τον Jimmy. Η Άλισον (Πέγκυ Τρικαλιώτη) είναι ένα εγκλωβισμένο κορίτσι μέσα σε μια σχέση, σε ένα σπίτι, μέσα στον ίδιο της τον εαυτό, ψάχνοντας εναγωνίως την πόρτα να βγει έξω από τα τείχη της. Η ηθοποιός μεταγγίζει στην φαινομενικά εξωτερική ηρεμία της ηρωίδας όλο το βασανιστικό "βράσιμο" της ψυχής της, μέσα από το βλέμμα, το νευρώδες κορμί, τις σπασμωδικές κινήσεις, τις παύσεις και τις σιωπές της, προσφέροντας μας, μια από τις καλύτερες της ερμηνείες. Πολύ καλός ο Κλιφ του Ιωσήφ Πολυζωίδη, ο κυματοθραύστης της αλληλοσπάραξης, προσπαθεί να κατευνάσει τα ψυχροπολεμικά μποφόρ. Καταλυτική η παρουσία της Έλενας, με την εξίσου καλή Παρθενόπη Μπουζούρη να εξωτερικεύει όλες αυτές τις αντίρροπες δυνάμεις που χρειάζονται για να τινάξουν τις ήδη ευαίσθητες σχέσεις στον αέρα. Η παράσταση της Καραλή διαθέτει δύναμη, νεύρο, φρεσκάδα που εμφυσούνται μέσα από έναν θίασο με αξιοθαύμαστη σύμπνοια και αλληλοσυμπλήρωση και αυτό δίνει μιά άλλη δυναμική στο κείμενο του Όσμπορν. Τα σκηνικά του Άγγελου Μέντη, λειτουργούν σωστά, βοηθώντας τους ήρωες να γλιστρήσουν μέσα από τις ψυχολογικές διακυμάνσεις τους, ταιριάζουν δε αισθητικά στην εικόνα ενός εγγλέζικου εργατικού σπιτιού. Το ίδιο ταιριαστά τα κοστούμια του Απόστολου Μητρόπουλου ακολουθούν το ίδιο στίγμα, χωρίς να προσφέρουν κάτι αξιομνημόνευτο.Έξυπνη προσθήκη η χρήση αφισών απο κινηματογραφικά αριστουργήματα και η όμορφη εναλλαγή μουσικων κομματιών που συντροφεύουν την παράσταση στο "ταξίδι" της στο χρόνο και στο χώρο της ζωής των ηρώων. Οι φωτισμοί δεν κατάφεραν να χτίσουν ατμόσφαιρες, λειτούργησαν υποτονικά, χάνοντας την ευκαιρία να συμβάλλουν στο όλο κλίμα της παράστασης. Μιας παράστασης που ευτύχησε να έχει έναν καλό θίασο με μία σκηνοθέτη που ήξερε τι ήθελε να δώσει και το έφερε σε πέρας και έναν πρωταγωνιστή στην καλύτερη του στιγμή.
Μετάφραση – Έρευνα: Χρήστος Κεχαγιάς
Απόδοση- Δραματουργική Επεξεργασία – Σκηνοθεσία: Κίρκη Καραλή
Αναλυτική Προσέγγιση: Ανδροκλής Δεληολάνης
Σκηνικά: Άγγελος Μέντης
Κοστούμια: Απόστολος Μητρόπουλος
Φωτογραφίες: Μαριλένα Βαϊνανίδη
Παίζουν: Παρθενόπη Μπουζούρη, Σήφης Πολυζωίδης,
Χάρης Τζωρτζάκης, Πέγκυ Τρικαλιώτη
Θέατρο OLVIO,Ιερά Οδός 67 & Φαλαισίας 7, Βοτανικός
τηλέφωνο: 2103414118
Από: 20/10/2017 εως: 01/12/2017
Πέμπτη στις 9 μ.μ. & Παρασκευή στις 6.30 μ.μ.
