Το Έργο
Μόλις στα 40 του χρόνια, ο Φλοριάν Ζελλέρ, ένας από τους πιο πολυμεταφρασμένους και πολυπαιγμένους με το πρώτο του θεατρικό έργο «Η άλλη», θα χαρακτηριστεί, μεταξύ άλλων και ως ο «συναρπαστικότερος θεατρικός συγγραφέας των καιρών μας». Η άτυπη τριλογία των έργων «Η Μητέρα» (2010), «Ο Πατέρας» (2012) και «Ο γιος» (2018) εκτοξεύει το συγγραφικό άστρο του, με υποψηφιότητες, βραβεύσεις και ανεβάσματα σε όλο τον κόσμο. Ο Γιος ολοκληρώνει την τριλογία, που ξεκίνησε με τον Πατέρα, με θέμα την άνοια, και τη Μητέρα, με θέμα την ψύχωση, αλλά κάνει μια πιο άμεση επίκληση στο συναίσθημα σε σχέση με τα άλλα δυο έργα. Για πρώτη φορά, ο Zελλέρ συνέθεσε μια πραγματική τραγωδία. «»Ο Γιος» είναι η ιστορία ενός πατέρα που προσπαθεί να σώσει το γιο του» λέει ο συγγραφέας. «’Όμως, φτάνει μια στιγμή που δεν μπορούμε να έρθουμε στη θέση του άλλου. Πρέπει, λοιπόν, ν’ αποδεχτούμε την αδυναμία μας. Αυτός ο πατέρας προσπαθεί να σώσει το παιδί του με την αγάπη. Ανακαλύπτει, όμως, πως η αγάπη δεν αρκεί».
Η Υπόθεση
Ο Νικολά, «ο γιος», ανησυχεί τους γονείς του, Πιερ και Άννα, που είναι χωρισμένοι.Είναι μόλις 17 χρονών κι η ζωή μοιάζει να τον βαραίνει.. Τι έχει πάθει; Και γιατί δεν πάει πια στο σχολείο; Η μητέρα του έχει σηκώσει τα χέρια ψηλά, και ο Νικολά ζητάει να πάει να μείνει με τον πατέρα του. Αυτός θα κάνει τα πάντα για να τον σώσει και να του ξαναδώσει την όρεξη για ζωή Η δεύτερη γυναίκα του Πιερ, η Σοφία, δεν δέχτηκε εύκολα αυτή την αλλαγή στη ζωή τους, ωστόσο εκδηλώνει φιλικά αισθήματα απέναντι στον νεοφερμένο. Το πείραμα φαίνεται πως αποδίδει: Ο Νικολά έχει τώρα καλύτερη διάθεση, η καινούρια διαμονή τον επηρεάζει θετικά, αφήνει να εννοηθεί πως κάνει καινούριους φίλους.Την ίδια στιγμή ωστόσο, μικρές λεπτομέρειες αποκαλύπτουν πως η εξέλιξη του εφήβου δεν είναι αυτή που θα ήθελαν να πιστεύουν. Τα λόγια του γιου ηχούν πολλές φορές παράξενα στα αυτιά του πατέρα, που αδυνατεί να αντιληφθεί τις αυτοκτονικές τάσεις του παιδιού του.Ο Νικολά νιώθει πως δεν τον καταλαβαίνουν, ο πατέρας και η γυναίκα του λυπούνται για την ασυνεννοησία. Τρεις ενήλικοι προσπαθούν με αδέξιο τρόπο να σώσουν έναν έφηβο, ωστόσο μοιάζουν αδύναμοι να κατανοήσουν την ψυχική κατάσταση του. Η ψυχική νόσος του παιδιού είναι ένα τρομακτικό θέμα για αυτούς.. Η ανάγκη νοσηλείας είναι εκτός της σφαίρας κατανόησης τους. Δυστυχώς το ρίσκο που παίρνουν έχει πολύ δυσάρεστες συνέπειες.Υπάρχουν άνθρωποι που γεννιούνται με τον σπόρο της αυτοκαταστροφής ,που νωπός και ώριμος μέσα τους...ανθίζει με τραγική κατάληξη..
Η Παράσταση
Ο Φλοριάν Ζελλέρ κατασκευάζει ένα μικρό οικογενειακό σύμπαν, σκληρό, τρυφερό, αλλά τόσο σκοτεινό, με την ψυχοπαθολογία να στέλνει υπόκωφα σήματα συντριβής και απόγνωσης.Ένα αδυσώπητα ρεαλιστικό αποτύπωμα γονεϊκών σχέσων που ορίζονται από το στίγμα της ψυχικής νόσου, σε μία θεατρική κατάθεση ψυχής, υπό την σκηνοθετική καθοδήγηση του Βαγγέλη Θεοδωρόπουλου. Η γήινη, λιτή σκηνοθεσία, που «πατάει» σε στέρεα δραματουργικά μονοπάτια και η εκφραστική οικονομία, που χαρακτηρίζει τις παραστάσεις του σκηνοθέτη, αναδεικνύει εδώ, με σαφήνεια και καθαρότητα "ποιητικού ρεαλισμού" την τραγικότητα της ιστορίας των ηρώων, καθώς και την προσωπική πορεία του καθενός μέχρι την τραγική κορύφωση: την πίκρα της Άννας για ένα διαζύγιο που δεν επιθυμούσε, την έγνοια του Πιέρ να μην αποδειχτεί ένας αδιάφορος πατέρας, την επίδραση που έχει στη νέα οικογένεια του, η παραμονή του Νικολά στο σπίτι τους. Ο κινηματογραφικός ρυθμός και η εύστοχη χρήση φωτός – σκοταδιού, με τη βοήθεια της σκηνογραφίας και των φωτισμών, δίνουν ροή σε μια παράσταση ρεαλιστικού,κοινωνικού θεάτρου, που χωρίς μελοδραματισμούς,υπερβολές και διδακτικές εξάρσεις, εντείνει τα δραματικά στοιχεία, χωρίς να τα καθιστά ανυπόφορα στα μάτια του κοινού. Η ευδόκιμη μετάφραση της Κοραλίας Σωτηριάδου συνεπικουρεί καίρια στη παρουσίαση μιας συγκροτημένης δραματουργίας.
Ο πυρήνας του έργου και η σωστά τοποθετημένη σκηνοθετική πυξίδα φωτίζουν τις γονεϊκές σχέσεις, όταν αυτές οδηγούνται σε λανθασμένες αποφάσεις, από την εσφαλμένη κατανόηση για αγάπη και ευθύνη, αλλά και από την ανάγκη των γονιών να απορρίψουν μια άβολη αλήθεια. Η προκατάληψη και ο στιγματισμός που συνοδεύουν μια ψυχική νόσο, επηρεάζουν όλο το οικογενειακό οικοδόμημα,θέτοντας αυτήν σε θέση-ταμπού, συγκαλύπτοντας την, αδυνατώντας να διαχειριστούν το μέγεθος της τραγικότητας της. Ο συναρπαστικός επίλογος βρίσκει όλους τους χαρακτήρες, χαμένους μέσα σε μια σκοτεινή δίνη, που μετά από εύλογο διάστημα, ίσως τους οδηγήσει να συνειδητοποιήσουν πως κοιτώντας ένα δέντρο,χάνεις το δάσος της ζωής.
Ο Λάζαρος Γεωργακόπουλος, στο ρόλο του πατέρα, δίνεται ολόψυχα, με παράφορο αλλά αξιοσημείωτα ελεγχόμενο πάθος, σε μια καθηλωτική ερμηνεία βγαλμένη μέσα από τα σπλάχνα της, επιβεβαιώνοντας για πολλοστή φορά το ερμηνευτικό του κύρος. Η Δέσποινα Κούρτη, κινείται στην υποκριτική γραμμή του ψυχολογικού ρεαλισμού, αποδίδοντας το ρόλο της εγκαταλελειμένης, ευάλωτης συζύγου, με διάθεση μελαγχολικής ονειροπόλησης. Αποτυπώνει εύστοχα το πορτρέτο μιας μάνας που ζει μέσα από το παιδί της, αν και κάποιες στιγμές αγγίζει τα όρια της υποτονικότητας. Η στέρεα και μελετημένη ερμηνεία της Άννας Καλαϊτζίδου, που υποδύεται την νέα σύντροφο του πατέρα, που στέκεται λογική,ψύχραιμη, με αυτοπεποίθηση- το άκρως αντίθετο της μητέρας - και είναι η μόνη που ίσως θα μπορούσε να διακρίνει καλύτερα το πρόβλημα, εστιάζει πρωτίστως στη διασφάλιση της προσωπική της ευτυχίας και τη γαλήνη της δικής της οικογένειας. Τέλος, ο Δημήτρης Κίτσος, στο ρόλου του εφήβου που ακροβατεί επικίνδυνα στην εφηβεία και την ψυχική ασθένεια, με απαράμιλλη ακρίβεια και ψυχοσυναισθηματική προσήλωση, ερμηνεύει εσωτερικά, χωρίς ακραίους συναισθηματισμούς, τον τραυματικό ρόλο του άβουλου,αμέτοχου νέου, που απαξιώνει τη ζωή του, ουσιαστικά αβοήθητος στην ψυχική του ασθένεια, παρόλο που περιστοιχίζεται από την οικογένεια του, που τον αγαπά,αλλά δεν τον καταλαβαίνει. Η λειτουργική σκηνογραφική πρόταση, οι καίριοι φωτισμοί,η κατάλληλη μουσική και η σωστή κινησιολογία, δημιουργούν ατμόσφαιρα και συναισθήματα και δικαίως μπορούν να θεωρηθούν βασικό συστατικό της σκηνοθετικής εργασίας. Το σπαρακτικό τέλος,μπορεί να χαρακτηρίσει το έργο σαν μια σύγχρονη τραγωδία ενός πατέρα και αποδίδεται με συγκλονιστική ερμηνευτική αποτύπωση.
Μετάφραση: Κοραλία Σωτηριάδου
Σκηνοθεσία: Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος
Σκηνικό: Ευαγγελία Θεριανού
Κοστούμια: Βασιλική Σύρμα
Μουσική: Σταύρος Γασπαράτος
Επιμέλεια κίνησης: Σεσίλ Μικρούτσικου
Σχεδιασμός φωτισμών: Σάκης Μπιρμπίλης
Βοηθός σκηνοθέτη: Κατερίνα Γεωργουδάκη
Παίζουν οι ηθοποιοί
Λάζαρος Γεωργακόπουλος, Δέσποινα Κούρτη,
Άννα Καλαϊτζίδου, Δημήτρης Κίτσος, Γιώργος Μακρής
Θέατρο του Νέου Κόσμου (κεντρική σκηνή)
Αντισθένους 7 & Θαρύπου,Νέος Κόσμος
Τηλ.: 2109212900
Πέμ., Σάβ. 9.15 μ.μ., Κυρ. 6.30 μ.μ., Τετ. 9.15 μ.μ.
Τιμή : € 20-12. Ισχύουν ειδικές τιμές.
Μόλις στα 40 του χρόνια, ο Φλοριάν Ζελλέρ, ένας από τους πιο πολυμεταφρασμένους και πολυπαιγμένους με το πρώτο του θεατρικό έργο «Η άλλη», θα χαρακτηριστεί, μεταξύ άλλων και ως ο «συναρπαστικότερος θεατρικός συγγραφέας των καιρών μας». Η άτυπη τριλογία των έργων «Η Μητέρα» (2010), «Ο Πατέρας» (2012) και «Ο γιος» (2018) εκτοξεύει το συγγραφικό άστρο του, με υποψηφιότητες, βραβεύσεις και ανεβάσματα σε όλο τον κόσμο. Ο Γιος ολοκληρώνει την τριλογία, που ξεκίνησε με τον Πατέρα, με θέμα την άνοια, και τη Μητέρα, με θέμα την ψύχωση, αλλά κάνει μια πιο άμεση επίκληση στο συναίσθημα σε σχέση με τα άλλα δυο έργα. Για πρώτη φορά, ο Zελλέρ συνέθεσε μια πραγματική τραγωδία. «»Ο Γιος» είναι η ιστορία ενός πατέρα που προσπαθεί να σώσει το γιο του» λέει ο συγγραφέας. «’Όμως, φτάνει μια στιγμή που δεν μπορούμε να έρθουμε στη θέση του άλλου. Πρέπει, λοιπόν, ν’ αποδεχτούμε την αδυναμία μας. Αυτός ο πατέρας προσπαθεί να σώσει το παιδί του με την αγάπη. Ανακαλύπτει, όμως, πως η αγάπη δεν αρκεί».
Η Υπόθεση
Ο Νικολά, «ο γιος», ανησυχεί τους γονείς του, Πιερ και Άννα, που είναι χωρισμένοι.Είναι μόλις 17 χρονών κι η ζωή μοιάζει να τον βαραίνει.. Τι έχει πάθει; Και γιατί δεν πάει πια στο σχολείο; Η μητέρα του έχει σηκώσει τα χέρια ψηλά, και ο Νικολά ζητάει να πάει να μείνει με τον πατέρα του. Αυτός θα κάνει τα πάντα για να τον σώσει και να του ξαναδώσει την όρεξη για ζωή Η δεύτερη γυναίκα του Πιερ, η Σοφία, δεν δέχτηκε εύκολα αυτή την αλλαγή στη ζωή τους, ωστόσο εκδηλώνει φιλικά αισθήματα απέναντι στον νεοφερμένο. Το πείραμα φαίνεται πως αποδίδει: Ο Νικολά έχει τώρα καλύτερη διάθεση, η καινούρια διαμονή τον επηρεάζει θετικά, αφήνει να εννοηθεί πως κάνει καινούριους φίλους.Την ίδια στιγμή ωστόσο, μικρές λεπτομέρειες αποκαλύπτουν πως η εξέλιξη του εφήβου δεν είναι αυτή που θα ήθελαν να πιστεύουν. Τα λόγια του γιου ηχούν πολλές φορές παράξενα στα αυτιά του πατέρα, που αδυνατεί να αντιληφθεί τις αυτοκτονικές τάσεις του παιδιού του.Ο Νικολά νιώθει πως δεν τον καταλαβαίνουν, ο πατέρας και η γυναίκα του λυπούνται για την ασυνεννοησία. Τρεις ενήλικοι προσπαθούν με αδέξιο τρόπο να σώσουν έναν έφηβο, ωστόσο μοιάζουν αδύναμοι να κατανοήσουν την ψυχική κατάσταση του. Η ψυχική νόσος του παιδιού είναι ένα τρομακτικό θέμα για αυτούς.. Η ανάγκη νοσηλείας είναι εκτός της σφαίρας κατανόησης τους. Δυστυχώς το ρίσκο που παίρνουν έχει πολύ δυσάρεστες συνέπειες.Υπάρχουν άνθρωποι που γεννιούνται με τον σπόρο της αυτοκαταστροφής ,που νωπός και ώριμος μέσα τους...ανθίζει με τραγική κατάληξη..
Η Παράσταση
Ο Φλοριάν Ζελλέρ κατασκευάζει ένα μικρό οικογενειακό σύμπαν, σκληρό, τρυφερό, αλλά τόσο σκοτεινό, με την ψυχοπαθολογία να στέλνει υπόκωφα σήματα συντριβής και απόγνωσης.Ένα αδυσώπητα ρεαλιστικό αποτύπωμα γονεϊκών σχέσων που ορίζονται από το στίγμα της ψυχικής νόσου, σε μία θεατρική κατάθεση ψυχής, υπό την σκηνοθετική καθοδήγηση του Βαγγέλη Θεοδωρόπουλου. Η γήινη, λιτή σκηνοθεσία, που «πατάει» σε στέρεα δραματουργικά μονοπάτια και η εκφραστική οικονομία, που χαρακτηρίζει τις παραστάσεις του σκηνοθέτη, αναδεικνύει εδώ, με σαφήνεια και καθαρότητα "ποιητικού ρεαλισμού" την τραγικότητα της ιστορίας των ηρώων, καθώς και την προσωπική πορεία του καθενός μέχρι την τραγική κορύφωση: την πίκρα της Άννας για ένα διαζύγιο που δεν επιθυμούσε, την έγνοια του Πιέρ να μην αποδειχτεί ένας αδιάφορος πατέρας, την επίδραση που έχει στη νέα οικογένεια του, η παραμονή του Νικολά στο σπίτι τους. Ο κινηματογραφικός ρυθμός και η εύστοχη χρήση φωτός – σκοταδιού, με τη βοήθεια της σκηνογραφίας και των φωτισμών, δίνουν ροή σε μια παράσταση ρεαλιστικού,κοινωνικού θεάτρου, που χωρίς μελοδραματισμούς,υπερβολές και διδακτικές εξάρσεις, εντείνει τα δραματικά στοιχεία, χωρίς να τα καθιστά ανυπόφορα στα μάτια του κοινού. Η ευδόκιμη μετάφραση της Κοραλίας Σωτηριάδου συνεπικουρεί καίρια στη παρουσίαση μιας συγκροτημένης δραματουργίας.
Ο πυρήνας του έργου και η σωστά τοποθετημένη σκηνοθετική πυξίδα φωτίζουν τις γονεϊκές σχέσεις, όταν αυτές οδηγούνται σε λανθασμένες αποφάσεις, από την εσφαλμένη κατανόηση για αγάπη και ευθύνη, αλλά και από την ανάγκη των γονιών να απορρίψουν μια άβολη αλήθεια. Η προκατάληψη και ο στιγματισμός που συνοδεύουν μια ψυχική νόσο, επηρεάζουν όλο το οικογενειακό οικοδόμημα,θέτοντας αυτήν σε θέση-ταμπού, συγκαλύπτοντας την, αδυνατώντας να διαχειριστούν το μέγεθος της τραγικότητας της. Ο συναρπαστικός επίλογος βρίσκει όλους τους χαρακτήρες, χαμένους μέσα σε μια σκοτεινή δίνη, που μετά από εύλογο διάστημα, ίσως τους οδηγήσει να συνειδητοποιήσουν πως κοιτώντας ένα δέντρο,χάνεις το δάσος της ζωής.
Ο Λάζαρος Γεωργακόπουλος, στο ρόλο του πατέρα, δίνεται ολόψυχα, με παράφορο αλλά αξιοσημείωτα ελεγχόμενο πάθος, σε μια καθηλωτική ερμηνεία βγαλμένη μέσα από τα σπλάχνα της, επιβεβαιώνοντας για πολλοστή φορά το ερμηνευτικό του κύρος. Η Δέσποινα Κούρτη, κινείται στην υποκριτική γραμμή του ψυχολογικού ρεαλισμού, αποδίδοντας το ρόλο της εγκαταλελειμένης, ευάλωτης συζύγου, με διάθεση μελαγχολικής ονειροπόλησης. Αποτυπώνει εύστοχα το πορτρέτο μιας μάνας που ζει μέσα από το παιδί της, αν και κάποιες στιγμές αγγίζει τα όρια της υποτονικότητας. Η στέρεα και μελετημένη ερμηνεία της Άννας Καλαϊτζίδου, που υποδύεται την νέα σύντροφο του πατέρα, που στέκεται λογική,ψύχραιμη, με αυτοπεποίθηση- το άκρως αντίθετο της μητέρας - και είναι η μόνη που ίσως θα μπορούσε να διακρίνει καλύτερα το πρόβλημα, εστιάζει πρωτίστως στη διασφάλιση της προσωπική της ευτυχίας και τη γαλήνη της δικής της οικογένειας. Τέλος, ο Δημήτρης Κίτσος, στο ρόλου του εφήβου που ακροβατεί επικίνδυνα στην εφηβεία και την ψυχική ασθένεια, με απαράμιλλη ακρίβεια και ψυχοσυναισθηματική προσήλωση, ερμηνεύει εσωτερικά, χωρίς ακραίους συναισθηματισμούς, τον τραυματικό ρόλο του άβουλου,αμέτοχου νέου, που απαξιώνει τη ζωή του, ουσιαστικά αβοήθητος στην ψυχική του ασθένεια, παρόλο που περιστοιχίζεται από την οικογένεια του, που τον αγαπά,αλλά δεν τον καταλαβαίνει. Η λειτουργική σκηνογραφική πρόταση, οι καίριοι φωτισμοί,η κατάλληλη μουσική και η σωστή κινησιολογία, δημιουργούν ατμόσφαιρα και συναισθήματα και δικαίως μπορούν να θεωρηθούν βασικό συστατικό της σκηνοθετικής εργασίας. Το σπαρακτικό τέλος,μπορεί να χαρακτηρίσει το έργο σαν μια σύγχρονη τραγωδία ενός πατέρα και αποδίδεται με συγκλονιστική ερμηνευτική αποτύπωση.
Μετάφραση: Κοραλία Σωτηριάδου
Σκηνοθεσία: Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος
Σκηνικό: Ευαγγελία Θεριανού
Κοστούμια: Βασιλική Σύρμα
Μουσική: Σταύρος Γασπαράτος
Επιμέλεια κίνησης: Σεσίλ Μικρούτσικου
Σχεδιασμός φωτισμών: Σάκης Μπιρμπίλης
Βοηθός σκηνοθέτη: Κατερίνα Γεωργουδάκη
Παίζουν οι ηθοποιοί
Λάζαρος Γεωργακόπουλος, Δέσποινα Κούρτη,
Άννα Καλαϊτζίδου, Δημήτρης Κίτσος, Γιώργος Μακρής
Θέατρο του Νέου Κόσμου (κεντρική σκηνή)
Αντισθένους 7 & Θαρύπου,Νέος Κόσμος
Τηλ.: 2109212900
Πέμ., Σάβ. 9.15 μ.μ., Κυρ. 6.30 μ.μ., Τετ. 9.15 μ.μ.
Τιμή : € 20-12. Ισχύουν ειδικές τιμές.