Η διαχρονική αντιπαράθεση της ανθρώπινης ύπαρξης ανάμεσα στο «θέλω» και το «πρέπει».
Ο θρίαμβος της ζωής πάνω στον θάνατο
Η «Δασκάλα με τα Χρυσά Μάτια» είναι μυθιστόρημα του Στρατή Μυριβήλη που κυκλοφόρησε ολοκληρωμένο σε βιβλίο το 1933. Αποτελεί το δεύτερο μέρος της λεγόμενης «τριλογίας του πολέμου».Προηγείται το μυθιστόρημα «Η ζωή εν Τάφω» και ακολουθεί το έργο «Παναγιά Η Γοργόνα». Η περίοδος, στην οποία αναφέρονται, είναι τα έτη 1917–1922 κατά τα οποία ο συγγραφέας είχε καταταχθεί εθελοντικά στο στρατό και πήρε μέρος στους Βαλκανικούς πολέμους και τον Α΄Παγκόσμιο Πόλεμο ενώ κατά τη Μικρασιατική εκστρατεία υπηρέτησε ως λοχίας στο Εσκισεχίρ. Το μυθιστόρημα δημοσιεύτηκε σε μέρη στην εφημερίδα «Καθημερινή» την περίοδο 1931-1932 και κυκλοφόρησε ως αυτόνομο ολοκληρωμένο βιβλίο το 1933. Στο επίκεντρο του συγγραφέα είναι μια απαγορευμένη ερωτική σχέση, με φόντο την κλειστή επαρχιακή ζωή στη Μυτιλήνη του Μεσοπολέμου. Ο έφεδρος ανθυπολοχαγός, Λεωνής Δρίβας, μετά την εθνική τραγωδία της Μικρασιατικής εκστρατείας, φτάνει στην πατρίδα του και συναντά τη νεαρή χήρα του αδελφικού του φίλου, Σαπφώ Βρανά. Μεταξύ των δύο νέων δημιουργείται ένα δυνατό πάθος, που έχει σαν εμπόδιο από τη μια την ενοχή απέναντι στον αδικοχαμένο νεκρό και από την άλλη τα ήθη της συντηρητικής κοινωνίας του νησιού.Ο συγγραφέας ωθεί τους ήρωες του σε μια ακροβασία αισθημάτων, με βασικό μοχλό τη διαχρονική αντιπαράθεση της ανθρώπινης ύπαρξης ανάμεσα στο «θέλω» και το «πρέπει».
Ο Μυριβήλης, βαθύς γνώστης της ψυχολογίας, στήνει ένα ερωτικό θρίλερ, όπου ο απόντας σύζυγος είναι παρών και το μεταφυσικό στοιχείο εναλλάσσεται με το ρεαλιστικό, σε αυτή τη μοιραία συνάντηση. Μια ιστορία τρυφερής αγάπης, κάτω απο τα αδηφάγα αντρικά βλέμματα του χωριού και τα ζηλόφθονα γυναικεία της τότε τοπικής συντηρητικής κοινωνίας. Μα πάνω απ'όλους το φάντασμα του αδικοπεθαμένου συζύγου Βρανά που θυσίασε την ζωή του για την πατρίδα. Διαποτισμένο με τις πικρές μνήμες των χαρακωμάτων και της εθνικής χρεοκοπίας της Μεγάλης Ιδέας, το μυθιστόρημα αναζητά λύση και διέξοδο για τους νέους ανθρώπους του μεσοπολέμου, που ατενίζουν το μέλλον το δικό τους και της πατρίδας τους με αβεβαιότητα και αγωνία. Η σύγκρουση ανάμεσα στο καθήκον και στον έρωτα - καημό που διεκδικεί και εξαγνίζει μέχρι την τελική του δικαίωση, μέχρι τον θρίαμβο της ζωής πάνω στον θάνατο! Το μυθιστόρημα διασκευάστηκε για την τηλεόραση το 1979. Η σκηνοθεσία ήταν του Κώστα Αριστόπουλου και το σενάριο της Μαργαρίτας Λυμπεράκη, με την Κάτια Δανδουλάκη και τον Γιάννη Φέρτη και τον Νικήτα Τσακίρογλου.
Υπόθεση
O Λεωνής γυρίζει στο νησί του τη Μυτιλήνη, μετά την μικρασιατική καταστροφή, με τραυματικές εμπειρίες κυρίως ψυχικές και ελαφρώς σωματικές. Τον υποδέχονται συγγενείς φίλοι και συγχωριανοί με αγάπη και σεβασμό. Συναντά την Σαπφώ, δασκάλα χήρα γυναίκα του αδικοσκοτωμένου λοχία και φίλου του, που έκλεισε τα μάτια του στο διπλανό κρεββάτι του άθλιου νοσοκομείου όπου νοσηλεύονταν και οι δύο, για να της παραδώσει τα φτωχά προσωπικά αντικείμενα του άτυχου συζύγου της! Μα συναντά τα απίστευτα χρυσά της μάτια! Η πρώτη συνάντηση με την όμορφη δασκάλα, Σαπφώ, φέρνει δυσφορία στον Λεωνή γιατί θεωρεί πως ούτε η εμφάνισή της ούτε η συμπεριφορά της μαρτυρούν θρήνο και πένθος για τον χαμένο της σύζυγο. Αργότερα, ο ήρωας μαθαίνει από τους συγχωριανούς του τα αρνητικά σχόλια που λέγονται για τη δασκάλα, τον πόθο του αντρικού πληθυσμού για τη νεαρή όμορφη γυναίκα καθώς και για το δύσμορφο άρρωστο παιδί της που το κρατά κλεισμένο στο σπίτι. Εν τω μεταξύ η αδερφή του και η Σαπφώ γίνονται φίλες. Ενώ ο Λεωνής σκόπιμα διατηρεί εχθρικά συναισθήματα προς τη Σαπφώ προσπαθώντας να καταπνίξει τον πόθο του για τη γυναίκα του φίλου του υποφέροντας από εφιάλτες και ενοχές γι’ αυτό που νιώθει. Η Σαπφώ εξομολογείται στα αδέρφια ότι είχε παντρευτεί τον Βρανά από καθήκον,όχι από αγάπη, και ότι συχνά της φερόταν βίαια. Ο Λεωνής αποφασίζει να απομακρυνθεί από το χωριό για να αποφύγει τη Σαπφώ.Θα νικήσει άραγε η αγάπη ζωντανούς και πεθαμένους;
Η παράσταση
Ο Στρατής Μυριβήλης σκιαγραφεί με απόλυτο ρεαλισμό τα ήθη, τα έθιμα, τις ανησυχίες και τα προβλήματα της εποχής στην Ελλάδα, όπως διαμορφώθηκε μετά την εθνική τραγωδία της Μικρασιατικής εκστρατείας. Τα σκιρτήματα στα σπίτια των αστών, τις αγωνίες στα σπίτια των φτωχών και τη σύγκρουση αυτών. Κάνει ξεκάθαρη αναφορά στον κουμμουνισμό, αναφέροντας την καταδικαστική του άποψη μέσα από το βασικό του ήρωα, το Λεωνή, καταδικάζοντάς τον για θεμέλιο των ταξικών διαφορών.Οι φωτογραφικές περιγραφές, οι πολιτικές προεκτάσεις των προσώπων, η κοινωνική σάτιρα και ο ρεαλιστικός ρομαντισμός του, σκιαγραφώνται μέσα απο μια γενιά που πολέμησε, τραυματίστηκε, βασανίστηκε, έζησε τον πόλεμο, από το ζενίθ της Μεγάλης Ιδέας, στο ναδίρ της Μικρασιατικής Καταστροφής και της προσφυγιάς.
Ο Πέτρος Ζούλιας έχει χτίσει μια παράσταση που προσπαθεί να ισορροπήσει απο τη μια την οδύνη και τον παραλογισμό του πολέμου και απο την άλλη, την ορμητική δύναμη της ζωής, την χαρά του έρωτα, τη μαγεία της φύσης και την απλότητα της καθημερινής ζωής., σ'ενα ασφυκτικά κλειστό και αποστειρωμένο επαρχιακό περιβάλλον. Και καταφέρνει να γοητεύσει, να δημιουργήσει προσδοκίες και να οδηγήσει τον θεατή να ανακαλύψει το σύμπαν που έχει συνθέσει ο πεζογράφος. Όμως ο κίνδυνος του μελοδραματισμού καραδοκεί, εκεί όπου πρέπει να αποδοθούν ταραγμένες ψυχικές καταστάσεις και πολιτικές προεκτάσεις (η αποστροφή του Λεωνή και του ίδιου του Μυριβήλη προς τον κομμουνισμό), εν μέσω ενός τραυματισμένου και βαθιά πληγωμένου κοινωνικοπολιτικού γίγνεσθαι.
Τρεις είναι οι βασικοί χαρακτήρες του έργου: ο Λεωνής, η Σαπφώ και ο Βρανάς. Ο Λεωνής είναι ήρωας πολέμου που επιστρέφει από το μέτωπο με διάθεση να συνδεθεί πάλι με τη φύση και τη χαρά της ζωής. Χαρακτηρίζεται από μια ιδιαίτερη ευαισθησία μιας και είναι ζωγράφος. Η συνολική παρουσία του στο μυθιστόρημα συντελεί στην απογύμνωση του ανδρισμού από τα βάρβαρα στοιχεία του σε αντίθεση με τον βίαιο χαρακτήρα του Βρανά. Ο Κωνσταντίνος Ασπιώτης αποδίδει με εσωτερική ένταση και μετρημένες εξάρσεις τον ήρωα που βρίσκεται στο πιο κρίσιμο σταυροδρόμι της ζωής του. Αν έπρεπε να υπογραμμίσω τη βασική αρετή του, αυτή θα ήταν η ικανότητά του να συνδυάζει τη γλυκιά θλίψη με την πυρωμένη οργή, ζώντας εκ των έσω και με πάθος.
Η Σαπφώ είναι μια γυναίκα δυναμική που κατέχει τη θέση της δασκάλας στην τοπική κοινωνία. Όμως έχει και εκείνη συναινέσει, όπως συνηθίζεται στις γυναίκες εκείνης της εποχής, σε έναν γάμο με ένα σύζυγο που δεν αγαπούσε. Οι σχέσεις της με τους συγχωριανούς της είναι προβληματικές. Η δασκάλα θεωρείται ακατάδεκτη,ενώ αποδεικνύεται ότι ο φθόνος των συγχωριανών της είναι αφενός συγκαλυμμένος ανδρικός πόθος για τη νεαρή γυναίκα που δε δίνεται σε κανέναν, αφετέρου ζήλεια των γυναικών για την ομορφιά της. Η Λένα Παπαληγούρα σκιαγράφησε τον χαρακτήρα της με εντυπωσιακό αυτοέλεγχο κι έναν γοητευτικό συνδυασμό, σκληρότητας, τρυφερότητας και οδύνης. Η ψυχοσυναισθηματική προσήλωση της,την συντροφεύει και σε αυτή την υποκριτική της συνάντηση με την ωραία δασκάλα.
Ο Βρανάς κατατρέχει τους ήρωες του μυθιστορήματος από την αρχή ως το τέλος. Η βαριά σκιά του θανάτου του γεμίζει ενοχές τον Λεωνή και είναι παρούσα σε όλες τις εκδηλώσεις του ερωτικού του πάθους απέναντι στη χήρα σύζυγό του, την οποία έχει κακοποιήσει πολλάκις στο παρελθόν. Ο Μάρκος Παπαδοκωνσταντάκης έχει τη στιβαρότητα και το μέτρο που απαιτεί ο ρόλος, μεταγγίζοντας μας τον εσωτερικό σπαραγμό του ανθρώπου, που διαισθάνεται την φυγή του απο τη ζωή. Η ψύχραιμη και στωική προσωπικότητα της αδελφής του Λεωνή, που του συμπαραστέκεται με αυτοθυσία, βρίσκει στο πρόσωπο της Γιούλικας Σκαφιδά, την ιδανική ερμηνευτική φιγούρα. Η εκφραστική ευθύτητα της, συγκινεί. Χριστίνα Τσάφου, Γιώργος Γιαννόπουλος, Σταύρος Μερμήγκης, και Γιώργος Κωνσταντίνου, τοποθετούνται σωστά απέναντι στους χαρακτήρες που υποδύονται, με τον τελευταίο να μας εντυπωσιάζει με το νεύρο και τη ζωτικότητά του. Εξίσου καλοί είναι και οι υπόλοιποι ηθοποιοί του θιάσου,που διακρίνεται για τις καλές ερμηνείες και την ομοψυχία πάνω στη σκηνή.
Το νοσταλγικό μουσικό περιβάλλον κάνει σπουδαία δουλειά, καθώς δημιουργεί ατμόσφαιρα, διαθέσεις και συναισθήματα και δικαίως μπορεί να θεωρηθεί βασικό συστατικό της σκηνοθετικής εργασίας. Το ατμοσφαιρικό σκηνικό σύμπαν, με πολύτιμο αρωγό τους φωτισμούς συνδημιούργησαν μία σειρά εικόνων που ξεχείλιζαν από ευαισθησία και λυρισμό.
Διασκευή-σκηνοθεσία: Πέτρος Ζούλιας.
Πρωταγωνιστούν: Λένα Παπαληγούρα, Κωνσταντίνος Ασπιώτης,
Γιούλικα Σκαφιδά, Μάρκος Παπαδοκωνσταντάκης, Χριστίνα Τσάφου,
Γιώργος Γιαννόπουλος, Μιχάλης Λεβεντογιάννης, Γιώργος Κωνσταντίνου,
Αλμπέρτο Φάις, Ντίνος Σπυρόπουλος, Σταύρος Μερμήγκης,
Πατρίκιος Κωστής, Αλεξία Μουστάκα, Χρήστος Ζαχαριάδης,Αντρέας Λόντου,
Ευφροσύνη Σακελλαρίου, Βασίλης Λέμπερος, Βαγγέλης Κρανιώτης,
Ολγα Σκιαδαρέση, Αννα Κωνσταντίνου, Αλίκη Ζαχαροπούλου.
Μουσική: Ευανθία Ρεμπούτσικα.
Σκηνικά: Αθανασία Σμαραγδή.
Κοστούμια: Ντένη Βαχλιώτη.
Φωτισμούς: Λευτέρης Παυλόπουλος.
Χορογραφίες: Φώτης Διαμαντόπουλος.
Video Design-προβολές: Κάρολος Πορφύρης
Θέατρο «Βέμπο», Καρόλου 18, Αθήνα
Τηλέφωνο: 210-522.17.67
Μετρό: Σταθμός «Μεταξουργείο»
Εισιτήρια: Από 18 ευρώ.
Παραστάσεις: Πέμ. 8 μ.μ., Παρ. 9 μ.μ., Σάβ.,
Κυρ. 6 μ.μ./ 9 μ.μ., Τετ. 7 μ.μ.
Η «Δασκάλα με τα Χρυσά Μάτια» είναι μυθιστόρημα του Στρατή Μυριβήλη που κυκλοφόρησε ολοκληρωμένο σε βιβλίο το 1933. Αποτελεί το δεύτερο μέρος της λεγόμενης «τριλογίας του πολέμου».Προηγείται το μυθιστόρημα «Η ζωή εν Τάφω» και ακολουθεί το έργο «Παναγιά Η Γοργόνα». Η περίοδος, στην οποία αναφέρονται, είναι τα έτη 1917–1922 κατά τα οποία ο συγγραφέας είχε καταταχθεί εθελοντικά στο στρατό και πήρε μέρος στους Βαλκανικούς πολέμους και τον Α΄Παγκόσμιο Πόλεμο ενώ κατά τη Μικρασιατική εκστρατεία υπηρέτησε ως λοχίας στο Εσκισεχίρ. Το μυθιστόρημα δημοσιεύτηκε σε μέρη στην εφημερίδα «Καθημερινή» την περίοδο 1931-1932 και κυκλοφόρησε ως αυτόνομο ολοκληρωμένο βιβλίο το 1933. Στο επίκεντρο του συγγραφέα είναι μια απαγορευμένη ερωτική σχέση, με φόντο την κλειστή επαρχιακή ζωή στη Μυτιλήνη του Μεσοπολέμου. Ο έφεδρος ανθυπολοχαγός, Λεωνής Δρίβας, μετά την εθνική τραγωδία της Μικρασιατικής εκστρατείας, φτάνει στην πατρίδα του και συναντά τη νεαρή χήρα του αδελφικού του φίλου, Σαπφώ Βρανά. Μεταξύ των δύο νέων δημιουργείται ένα δυνατό πάθος, που έχει σαν εμπόδιο από τη μια την ενοχή απέναντι στον αδικοχαμένο νεκρό και από την άλλη τα ήθη της συντηρητικής κοινωνίας του νησιού.Ο συγγραφέας ωθεί τους ήρωες του σε μια ακροβασία αισθημάτων, με βασικό μοχλό τη διαχρονική αντιπαράθεση της ανθρώπινης ύπαρξης ανάμεσα στο «θέλω» και το «πρέπει».
Ο Μυριβήλης, βαθύς γνώστης της ψυχολογίας, στήνει ένα ερωτικό θρίλερ, όπου ο απόντας σύζυγος είναι παρών και το μεταφυσικό στοιχείο εναλλάσσεται με το ρεαλιστικό, σε αυτή τη μοιραία συνάντηση. Μια ιστορία τρυφερής αγάπης, κάτω απο τα αδηφάγα αντρικά βλέμματα του χωριού και τα ζηλόφθονα γυναικεία της τότε τοπικής συντηρητικής κοινωνίας. Μα πάνω απ'όλους το φάντασμα του αδικοπεθαμένου συζύγου Βρανά που θυσίασε την ζωή του για την πατρίδα. Διαποτισμένο με τις πικρές μνήμες των χαρακωμάτων και της εθνικής χρεοκοπίας της Μεγάλης Ιδέας, το μυθιστόρημα αναζητά λύση και διέξοδο για τους νέους ανθρώπους του μεσοπολέμου, που ατενίζουν το μέλλον το δικό τους και της πατρίδας τους με αβεβαιότητα και αγωνία. Η σύγκρουση ανάμεσα στο καθήκον και στον έρωτα - καημό που διεκδικεί και εξαγνίζει μέχρι την τελική του δικαίωση, μέχρι τον θρίαμβο της ζωής πάνω στον θάνατο! Το μυθιστόρημα διασκευάστηκε για την τηλεόραση το 1979. Η σκηνοθεσία ήταν του Κώστα Αριστόπουλου και το σενάριο της Μαργαρίτας Λυμπεράκη, με την Κάτια Δανδουλάκη και τον Γιάννη Φέρτη και τον Νικήτα Τσακίρογλου.
Υπόθεση
O Λεωνής γυρίζει στο νησί του τη Μυτιλήνη, μετά την μικρασιατική καταστροφή, με τραυματικές εμπειρίες κυρίως ψυχικές και ελαφρώς σωματικές. Τον υποδέχονται συγγενείς φίλοι και συγχωριανοί με αγάπη και σεβασμό. Συναντά την Σαπφώ, δασκάλα χήρα γυναίκα του αδικοσκοτωμένου λοχία και φίλου του, που έκλεισε τα μάτια του στο διπλανό κρεββάτι του άθλιου νοσοκομείου όπου νοσηλεύονταν και οι δύο, για να της παραδώσει τα φτωχά προσωπικά αντικείμενα του άτυχου συζύγου της! Μα συναντά τα απίστευτα χρυσά της μάτια! Η πρώτη συνάντηση με την όμορφη δασκάλα, Σαπφώ, φέρνει δυσφορία στον Λεωνή γιατί θεωρεί πως ούτε η εμφάνισή της ούτε η συμπεριφορά της μαρτυρούν θρήνο και πένθος για τον χαμένο της σύζυγο. Αργότερα, ο ήρωας μαθαίνει από τους συγχωριανούς του τα αρνητικά σχόλια που λέγονται για τη δασκάλα, τον πόθο του αντρικού πληθυσμού για τη νεαρή όμορφη γυναίκα καθώς και για το δύσμορφο άρρωστο παιδί της που το κρατά κλεισμένο στο σπίτι. Εν τω μεταξύ η αδερφή του και η Σαπφώ γίνονται φίλες. Ενώ ο Λεωνής σκόπιμα διατηρεί εχθρικά συναισθήματα προς τη Σαπφώ προσπαθώντας να καταπνίξει τον πόθο του για τη γυναίκα του φίλου του υποφέροντας από εφιάλτες και ενοχές γι’ αυτό που νιώθει. Η Σαπφώ εξομολογείται στα αδέρφια ότι είχε παντρευτεί τον Βρανά από καθήκον,όχι από αγάπη, και ότι συχνά της φερόταν βίαια. Ο Λεωνής αποφασίζει να απομακρυνθεί από το χωριό για να αποφύγει τη Σαπφώ.Θα νικήσει άραγε η αγάπη ζωντανούς και πεθαμένους;
Η παράσταση
Ο Στρατής Μυριβήλης σκιαγραφεί με απόλυτο ρεαλισμό τα ήθη, τα έθιμα, τις ανησυχίες και τα προβλήματα της εποχής στην Ελλάδα, όπως διαμορφώθηκε μετά την εθνική τραγωδία της Μικρασιατικής εκστρατείας. Τα σκιρτήματα στα σπίτια των αστών, τις αγωνίες στα σπίτια των φτωχών και τη σύγκρουση αυτών. Κάνει ξεκάθαρη αναφορά στον κουμμουνισμό, αναφέροντας την καταδικαστική του άποψη μέσα από το βασικό του ήρωα, το Λεωνή, καταδικάζοντάς τον για θεμέλιο των ταξικών διαφορών.Οι φωτογραφικές περιγραφές, οι πολιτικές προεκτάσεις των προσώπων, η κοινωνική σάτιρα και ο ρεαλιστικός ρομαντισμός του, σκιαγραφώνται μέσα απο μια γενιά που πολέμησε, τραυματίστηκε, βασανίστηκε, έζησε τον πόλεμο, από το ζενίθ της Μεγάλης Ιδέας, στο ναδίρ της Μικρασιατικής Καταστροφής και της προσφυγιάς.
Ο Πέτρος Ζούλιας έχει χτίσει μια παράσταση που προσπαθεί να ισορροπήσει απο τη μια την οδύνη και τον παραλογισμό του πολέμου και απο την άλλη, την ορμητική δύναμη της ζωής, την χαρά του έρωτα, τη μαγεία της φύσης και την απλότητα της καθημερινής ζωής., σ'ενα ασφυκτικά κλειστό και αποστειρωμένο επαρχιακό περιβάλλον. Και καταφέρνει να γοητεύσει, να δημιουργήσει προσδοκίες και να οδηγήσει τον θεατή να ανακαλύψει το σύμπαν που έχει συνθέσει ο πεζογράφος. Όμως ο κίνδυνος του μελοδραματισμού καραδοκεί, εκεί όπου πρέπει να αποδοθούν ταραγμένες ψυχικές καταστάσεις και πολιτικές προεκτάσεις (η αποστροφή του Λεωνή και του ίδιου του Μυριβήλη προς τον κομμουνισμό), εν μέσω ενός τραυματισμένου και βαθιά πληγωμένου κοινωνικοπολιτικού γίγνεσθαι.
Τρεις είναι οι βασικοί χαρακτήρες του έργου: ο Λεωνής, η Σαπφώ και ο Βρανάς. Ο Λεωνής είναι ήρωας πολέμου που επιστρέφει από το μέτωπο με διάθεση να συνδεθεί πάλι με τη φύση και τη χαρά της ζωής. Χαρακτηρίζεται από μια ιδιαίτερη ευαισθησία μιας και είναι ζωγράφος. Η συνολική παρουσία του στο μυθιστόρημα συντελεί στην απογύμνωση του ανδρισμού από τα βάρβαρα στοιχεία του σε αντίθεση με τον βίαιο χαρακτήρα του Βρανά. Ο Κωνσταντίνος Ασπιώτης αποδίδει με εσωτερική ένταση και μετρημένες εξάρσεις τον ήρωα που βρίσκεται στο πιο κρίσιμο σταυροδρόμι της ζωής του. Αν έπρεπε να υπογραμμίσω τη βασική αρετή του, αυτή θα ήταν η ικανότητά του να συνδυάζει τη γλυκιά θλίψη με την πυρωμένη οργή, ζώντας εκ των έσω και με πάθος.
Η Σαπφώ είναι μια γυναίκα δυναμική που κατέχει τη θέση της δασκάλας στην τοπική κοινωνία. Όμως έχει και εκείνη συναινέσει, όπως συνηθίζεται στις γυναίκες εκείνης της εποχής, σε έναν γάμο με ένα σύζυγο που δεν αγαπούσε. Οι σχέσεις της με τους συγχωριανούς της είναι προβληματικές. Η δασκάλα θεωρείται ακατάδεκτη,ενώ αποδεικνύεται ότι ο φθόνος των συγχωριανών της είναι αφενός συγκαλυμμένος ανδρικός πόθος για τη νεαρή γυναίκα που δε δίνεται σε κανέναν, αφετέρου ζήλεια των γυναικών για την ομορφιά της. Η Λένα Παπαληγούρα σκιαγράφησε τον χαρακτήρα της με εντυπωσιακό αυτοέλεγχο κι έναν γοητευτικό συνδυασμό, σκληρότητας, τρυφερότητας και οδύνης. Η ψυχοσυναισθηματική προσήλωση της,την συντροφεύει και σε αυτή την υποκριτική της συνάντηση με την ωραία δασκάλα.
Ο Βρανάς κατατρέχει τους ήρωες του μυθιστορήματος από την αρχή ως το τέλος. Η βαριά σκιά του θανάτου του γεμίζει ενοχές τον Λεωνή και είναι παρούσα σε όλες τις εκδηλώσεις του ερωτικού του πάθους απέναντι στη χήρα σύζυγό του, την οποία έχει κακοποιήσει πολλάκις στο παρελθόν. Ο Μάρκος Παπαδοκωνσταντάκης έχει τη στιβαρότητα και το μέτρο που απαιτεί ο ρόλος, μεταγγίζοντας μας τον εσωτερικό σπαραγμό του ανθρώπου, που διαισθάνεται την φυγή του απο τη ζωή. Η ψύχραιμη και στωική προσωπικότητα της αδελφής του Λεωνή, που του συμπαραστέκεται με αυτοθυσία, βρίσκει στο πρόσωπο της Γιούλικας Σκαφιδά, την ιδανική ερμηνευτική φιγούρα. Η εκφραστική ευθύτητα της, συγκινεί. Χριστίνα Τσάφου, Γιώργος Γιαννόπουλος, Σταύρος Μερμήγκης, και Γιώργος Κωνσταντίνου, τοποθετούνται σωστά απέναντι στους χαρακτήρες που υποδύονται, με τον τελευταίο να μας εντυπωσιάζει με το νεύρο και τη ζωτικότητά του. Εξίσου καλοί είναι και οι υπόλοιποι ηθοποιοί του θιάσου,που διακρίνεται για τις καλές ερμηνείες και την ομοψυχία πάνω στη σκηνή.
Το νοσταλγικό μουσικό περιβάλλον κάνει σπουδαία δουλειά, καθώς δημιουργεί ατμόσφαιρα, διαθέσεις και συναισθήματα και δικαίως μπορεί να θεωρηθεί βασικό συστατικό της σκηνοθετικής εργασίας. Το ατμοσφαιρικό σκηνικό σύμπαν, με πολύτιμο αρωγό τους φωτισμούς συνδημιούργησαν μία σειρά εικόνων που ξεχείλιζαν από ευαισθησία και λυρισμό.
Διασκευή-σκηνοθεσία: Πέτρος Ζούλιας.
Πρωταγωνιστούν: Λένα Παπαληγούρα, Κωνσταντίνος Ασπιώτης,
Γιούλικα Σκαφιδά, Μάρκος Παπαδοκωνσταντάκης, Χριστίνα Τσάφου,
Γιώργος Γιαννόπουλος, Μιχάλης Λεβεντογιάννης, Γιώργος Κωνσταντίνου,
Αλμπέρτο Φάις, Ντίνος Σπυρόπουλος, Σταύρος Μερμήγκης,
Πατρίκιος Κωστής, Αλεξία Μουστάκα, Χρήστος Ζαχαριάδης,Αντρέας Λόντου,
Ευφροσύνη Σακελλαρίου, Βασίλης Λέμπερος, Βαγγέλης Κρανιώτης,
Ολγα Σκιαδαρέση, Αννα Κωνσταντίνου, Αλίκη Ζαχαροπούλου.
Μουσική: Ευανθία Ρεμπούτσικα.
Σκηνικά: Αθανασία Σμαραγδή.
Κοστούμια: Ντένη Βαχλιώτη.
Φωτισμούς: Λευτέρης Παυλόπουλος.
Χορογραφίες: Φώτης Διαμαντόπουλος.
Video Design-προβολές: Κάρολος Πορφύρης
Θέατρο «Βέμπο», Καρόλου 18, Αθήνα
Τηλέφωνο: 210-522.17.67
Μετρό: Σταθμός «Μεταξουργείο»
Εισιτήρια: Από 18 ευρώ.
Παραστάσεις: Πέμ. 8 μ.μ., Παρ. 9 μ.μ., Σάβ.,
Κυρ. 6 μ.μ./ 9 μ.μ., Τετ. 7 μ.μ.
