«Συσσώρευσε όσα πλούτη θες, απέκτησε όση εξουσία φιλοδοξείς.
Χαρά, έχεις χαρά; Τα υπόλοιπα δεν είναι ούτε καπνού σκιά»
Χαρά, έχεις χαρά; Τα υπόλοιπα δεν είναι ούτε καπνού σκιά»
Η Αντιγόνη είναι αρχαία τραγωδία του Σοφοκλή - η δεύτερη αρχαιότερη σωζόμενη τραγωδία του , μετά τον «Αίαντα» -που παρουσιάστηκε πιθανότατα στα Μεγάλα Διονύσια του 441 π.Χ.. Το θέμα της προέρχεται από τον Θηβαϊκό κύκλο, απ’ όπου ο Σοφοκλής άντλησε υλικό και για δύο άλλες τραγωδίες του, τον «Οιδίποδα Τύραννο» και τον «Οιδίποδα επί Κολωνώ». Τα «γεγονότα» της «Αντιγόνης» είναι μεταγενέστερα χρονολογικά από εκείνα των τραγωδιών για τον Οιδίποδα, αλλά παρουσιάστηκε πριν από αυτές. Θέμα της είναι η προσπάθεια της Αντιγόνης να θάψει τον νεκρό αδελφό της Πολυνείκη, παρά την αντίθετη εντολή του Κρέοντα, βασιλιά της Θήβας, θέτοντας την τιμή των θεών και την αγάπη για τον αδερφό της υπεράνω των νόμων των ανθρώπων. Η Αντιγόνη, κληρονόμος ενός τραγικού πεπρωμένου, καλείται να καθαίρει με πείσμα και υπεροχή «ηγέτη» το μίασμα της αιμομικτικής γενιάς της και ολόκληρης της παρακμάζουσας ηθικά Θήβας μετά από έναν αδελφοκτόνο πόλεμο. Αναλαμβάνει να τηρήσει τα ταφικά προγονικά έθιμα παρά την απαγόρευση του Κρέοντα, νεόφυτου βασιλιά της Θήβας. Μάχη ακολουθεί ανάμεσα στη λογική του νόμου και την αναγκαιότητα όσων η φύση και οι προγονικές παραδόσεις προστάζουν. Οι δυο αντιτιθέμενοι άνθρωποι πολεμούν με τα «όπλα» του λόγου για να σώσουν την πόλη από το Χάος.
Η Υπόθεση
Η Αντιγόνη είναι ένα από τα τέσσερα παιδιά που ο Οιδίποδας απέκτησε με την Ιοκάστη, βασίλισσα της Θήβας, χωρίς να γνωρίζει πως εκείνη ήταν η φυσική μητέρα του. Τα υπόλοιπα παιδιά τους ήταν η Ισμήνη, ο Ετεοκλής και ο Πολυνείκης. Ο Οιδίποδας είχε καταραστεί τους γιους του να διαφωνήσουν για το μοίρασμα της κληρονομιάς τους και να αλληλοσκοτωθούν, επειδή είχαν παραβιάσει διαταγές του. Όταν ανακάλυψε την αλήθεια για την καταγωγή του, ο Οιδίποδας αυτοεξορίστηκε και τα δύο αδέρφια συμφώνησαν να κυβερνούν εναλλάξ τη Θήβα ανά έναν χρόνο. Μετά το πρώτο έτος διακυβέρνησης ο Ετεοκλής αρνήθηκε να παραχωρήσει τον θρόνο στον Πολυνείκη. Έτσι ο δεύτερος έφυγε από τη Θήβα και πήγε στο Άργος, όπου παντρεύτηκε την κόρη του βασιλιά Άδραστου και οργάνωσε εκστρατεία εναντίον της Θήβας. Η εκστρατεία απέτυχε, όμως και οι δύο αδερφοί σκοτώθηκαν σε μονομαχία μεταξύ τους. Τον θρόνο ανέλαβε τότε ο Κρέων, αδερφός της Ιοκάστης, που διέταξε να μείνει άταφο το πτώμα του Πολυνείκη επειδή πρόδωσε την πατρίδα του. Στη ρητή αυτή διαταγή αντιστέκεται πεισματική η Αντιγόνη και εισπράττει την οριακή εκδίκηση του Κρέοντα: εγκλεισμό σε τυφλό υπόγειο θάλαμο, ο οποίος απολήγει σε αυτοκτονικό απαγχονισμό, με παρεπόμενη την αυτοκτονία του Αίμονα ( γιου του Κρέοντα) και της Ευριδίκης (συζύγου του Κρέοντα). Η όψιμη μεταμέλεια του Κρέοντα εξελίσσεται σε προσωπική συντριβή.
Στην παράσταση που έστησαν οι σκηνοθέτες Αιμίλιος Χειλάκης & Μανώλης Δούνιας, ηνέα μετάφραση είναι του ποιητή Γιώργου Μπλάνα, η πρωτότυπη μουσική του Σταμάτη Κραουνάκη και τους πρωταγωνιστικούς ρόλους ερμηνεύουν η Αθηνά Μαξίμου, ο Αιμίλιος Χειλάκης και ο Μιχάλης Σαράντης. Οι δύο σκηνοθέτες ακολουθούν τα πρότυπα της αρχαίας τραγωδίας, όπου όλοι οι χαρακτήρες του δράματος μοιράζονται σε τρεις υποκριτές. Έτσι, ο Αιμίλιος Χειλάκης γίνεται Κρέοντας και Ευρυδίκη, η Αθηνά Μαξίμου, Αντιγόνη και Τειρεσίας και ο Μιχάλης Σαράντης, Αίμονας, Σκοπός και Ισμήνη. Τα οκτώ μέλη του χορού αναλαμβάνουν το ρόλο των αφηγητών και διηγούνται την ιστορία της εμμονικής σχέσης των ηρώων με τα πιστεύω τους. Αυτά που τους οδηγούν στην καταστροφή τους, αφού ο Κρέοντας είναι αποφασισμένος να επιβληθεί και η Αντιγόνη αποφασισμένη να πεθάνει. Στο μεταξύ, οι πολίτες παραδομένοι στον φόβο, ψιθυρίζουν κρυφά, μα δεν τολμούν να αντιδράσουν, ενώ η πόλη παραμένει ακυβέρνητη.
«Το πραγματικό θέμα της τραγωδίας είναι κάτι περισσότερο από την αντιπαράθεση ανάμεσα στο δίκαιο της πολιτείας και το θεϊκό δίκαιο, ανάμεσα στο θετό και το φυσικό δίκαιο ή ανάμεσα στην εξουσία και τη δικαιοσύνη. Η πραγματική σύγκρουση είναι ανάμεσα στην ιδιωτική επιθυμία και τη δημόσια πραγματικότητα. Σ’ αυτήν την πόλη, όλοι είναι μόνοι. Προσπαθούν να ευτυχήσουν, αλλά δεν ξέρουν τι πρέπει να κάνουν γι’ αυτό. Προσπαθούν να ικανοποιήσουν τις επιθυμίες τους, αλλά διαλέγουν λάθος μέσα. Διότι, όπως λέει ο Τειρεσίας: Δεν ξέρουν οι άνθρωποι. Δεν έμαθαν ποτέ. Δεν μπήκαν καν στον κόπο να σκεφτούν... πως δεν υπάρχει μεγαλύτερο αγαθό απ’ την ορθοφροσύνη». (Γ.Μπλάνας)
Η Παράσταση
Δίνοντας τον πρωταγωνιστικό ρόλο στον ίδιο το λόγο του Σοφοκλή και στην ανθρωποκεντρική προσέγγιση ενός δράματος, όπου τα ανθρώπινα πάθη κυριαρχούν παράλληλα με τα συναισθήματα και τη λογική, οι δυο σκηνοθέτες έθιξαν εύστοχα τα διαχρονικά ζητήματα της κορυφαίας τραγωδίας. Αλαζονεία της εξουσίας, υπεράσπιση του δικαίου και απόρριψη του αδίκου,αδελφικοί και οικογενειακοί δεσμοί, προβλήθηκαν ισόρροπα και πολύπλευρα μέσα από τη σύνθεση λόγου και εικόνας. Το τρίπτυχο ύβρις-τίσις-νέμεσις αναπτύσσεται επαρκώς και με κατανοητό τρόπο στην παράσταση, αν και ελαφρώς άνισα χρονικά. Το συναίσθημα είχε θέση στο έργο, με κάποιες σκηνές να δημιουργούν συγκίνηση, χωρίς αυτή να γίνεται υπερβολική, αλλά να πηγάζει αυθόρμητα από τη ροή του κειμένου. Εν ολίγοις, έστησαν ένα πνευματικό οικοδόμημα με ποιητικές διαστάσεις, μια λιτή, άκρως ενδιαφέρουσα σύγχρονη εκδοχή της τραγωδίας. Η μετάφραση του Γιώργου Μπλάνα,η οποία «πατάει» σε στέρεα δραματουργικά μονοπάτια, πρόσφερε στον θεατή την ευκαιρία να γευτεί την αξιοθαύμαστη τεχνική του Σοφοκλή να αντιπαραθέτει όχι μόνο πρόσωπα, αλλά κυρίως πεποιθήσεις, σκέψεις, ιδέες, επιχειρήματα, νοοτροπίες και αντιλήψεις. Ο καθαρός λόγος, η σωστή άρθρωση, οι εξαιρετικές ερμηνείες, η κίνηση, το στήσιμο των ηθοποιών, οι ρυθμοί και τα χορικά, έχτισαν μια στέρεα παράσταση. Η πρόθεση να ακολουθήσουν τα πρότυπα της αρχαίας τραγωδίας, με τρεις υποκριτές, χαρακτηριστική της σκηνικής γραφής των δύο σκηνοθετών και σε προηγούμενη δουλειά τους (Ιφιγένεια Εν Αυλίδι) αποτελεί μια οπτική, ενδιαφέρουσα, εύρυθμη, αλλά ετεροβαρή, στη περίπτωση του δίπολου Αντιγόνης -Ισμήνης, ενώ προσφέρει την ευκαιρία στην Αθηνά Μαξίμου να χτίσει δεξιοτεχνικά δύο στέρεες ερμηνείες, αυτη της Αντιγόνης και του μάντη Τειρεσία. Στο σύνολο της,πάντως, η σκηνοθετική προσέγγιση αφηγείται την ιστορία εύρυθμα, ευρηματικά, εμπνευσμένα, χωρίς στιγμή να θυσιάζει την ποιητική ισχύ, το οντολογικό βάθος ή την πολιτική ευρωστία του κειμένου.
Ο Αιμίλιος Χειλάκης στο ρόλο του Κρέοντα, ρολάρει εξαιρετικά ανάμεσα στη στιβαρότητα και τη συντριβή, με κύρος, μέτρο, ισορροπία και συνέπεια στην ερμηνεία του. Χωρίς να προβαίνει σε λεκτικές ή κινητικές ακρότητες, χειρίστηκε με εξαιρετική δεξιοτεχνία την μεταβολή των συγκυριών, που είχαν ως αποτέλεσμα την πλήρη ψυχική του μεταστροφή και το πολλαπλό πλήγμα που δέχθηκε ως άνδρας, πατέρας και βασιλιάς. Υπέροχη η Αθηνά Μαξίμου στο ρόλο της Αντιγόνης, με εσωτερικά πλουσιοπάροχο και φορτισμένο παίξιμο,που ξεχείλιζε από ευαισθησία και λυρισμό, υποτάσσει το χαρακτήρα της στη ρητορική του συναισθήματος. Η ερμηνεία της εύθραυστη και ταυτόχρονα ηλεκτρισμένη, η προσπάθειά της να νοηματοδοτήσει την ουσία του ανθρώπινου δικαίου σχεδόν συγκινητική. Πολύ καλός ο Μιχάλης Σαράντης, ως Αίμονας και σκοπός, με πειθώ, εύστοχες συναισθηματικές μεταπτώσεις, εντυπωσιακή σκηνική παρουσία, δεν κατόρθωσε να δώσει υπόσταση στην Ισμήνη, που υποτάσσεται, σε αντίθεση με την ανυπότακτη αδελφή της.
Εξαιρετική είναι και η σκηνική συνεργασία του χορού με την μουσική υπόκρουση, καθώς και τα χορικά που τραγουδούν πότε ένας η όλοι μαζί ως χορός. Τα σκηνικά και τα κοστούμια λιτά, σωστή η κίνηση, λειτουργικοί οι φωτισμοί. Ξεχωρίζουν: ο μονόλογος της Αντιγόνης και το δίδυμο Μαξίμου-Σαράντη, που αναγγέλλουν την τραγική κατάληξη του δράματος, με την σοφή ρήση «Συσσώρευσε όσα πλούτη θες, απέκτησε όση εξουσία φιλοδοξείς. Χαρά, έχεις χαρά;Τα υπόλοιπα δεν είναι ούτε καπνού σκιά» να μας ακολουθεί και μετά το πέρας της παράστασης.
Μετάφραση: Γιώργος Μπλάνας
Σκηνοθεσία: Αιμίλιος Χειλάκης - Μανώλης Δούνιας
Μουσική: Σταμάτης Κραουνάκης
Σκηνικά-Κοστούμια: Εύα Νάθενα
Κίνηση: Αγγελική Στελλάτου
Φωτισμοί: Νίκος Βλασόπουλος
Ερμηνεύουν: Αθηνά Μαξίμου,Αιμίλιος Χειλάκης,Μιχάλης Σαράντης
Χορός:Σωκράτης Πατσίκας, Κρις Ραντάνοφ, Μαρία Τζάνη
Σμαράγδα Κάκκινου, Άννα Λάκη, Παναγιώτης Κλίνης
Πάρις Θωμόπουλος, Τίτος Λίτινας
Τρίτη- 10/7 & Τετάρτη -11/7, στις 9μ.μ.
Ωδείο Ηρώδου Αττικού
Η Υπόθεση
Η Αντιγόνη είναι ένα από τα τέσσερα παιδιά που ο Οιδίποδας απέκτησε με την Ιοκάστη, βασίλισσα της Θήβας, χωρίς να γνωρίζει πως εκείνη ήταν η φυσική μητέρα του. Τα υπόλοιπα παιδιά τους ήταν η Ισμήνη, ο Ετεοκλής και ο Πολυνείκης. Ο Οιδίποδας είχε καταραστεί τους γιους του να διαφωνήσουν για το μοίρασμα της κληρονομιάς τους και να αλληλοσκοτωθούν, επειδή είχαν παραβιάσει διαταγές του. Όταν ανακάλυψε την αλήθεια για την καταγωγή του, ο Οιδίποδας αυτοεξορίστηκε και τα δύο αδέρφια συμφώνησαν να κυβερνούν εναλλάξ τη Θήβα ανά έναν χρόνο. Μετά το πρώτο έτος διακυβέρνησης ο Ετεοκλής αρνήθηκε να παραχωρήσει τον θρόνο στον Πολυνείκη. Έτσι ο δεύτερος έφυγε από τη Θήβα και πήγε στο Άργος, όπου παντρεύτηκε την κόρη του βασιλιά Άδραστου και οργάνωσε εκστρατεία εναντίον της Θήβας. Η εκστρατεία απέτυχε, όμως και οι δύο αδερφοί σκοτώθηκαν σε μονομαχία μεταξύ τους. Τον θρόνο ανέλαβε τότε ο Κρέων, αδερφός της Ιοκάστης, που διέταξε να μείνει άταφο το πτώμα του Πολυνείκη επειδή πρόδωσε την πατρίδα του. Στη ρητή αυτή διαταγή αντιστέκεται πεισματική η Αντιγόνη και εισπράττει την οριακή εκδίκηση του Κρέοντα: εγκλεισμό σε τυφλό υπόγειο θάλαμο, ο οποίος απολήγει σε αυτοκτονικό απαγχονισμό, με παρεπόμενη την αυτοκτονία του Αίμονα ( γιου του Κρέοντα) και της Ευριδίκης (συζύγου του Κρέοντα). Η όψιμη μεταμέλεια του Κρέοντα εξελίσσεται σε προσωπική συντριβή.
Στην παράσταση που έστησαν οι σκηνοθέτες Αιμίλιος Χειλάκης & Μανώλης Δούνιας, ηνέα μετάφραση είναι του ποιητή Γιώργου Μπλάνα, η πρωτότυπη μουσική του Σταμάτη Κραουνάκη και τους πρωταγωνιστικούς ρόλους ερμηνεύουν η Αθηνά Μαξίμου, ο Αιμίλιος Χειλάκης και ο Μιχάλης Σαράντης. Οι δύο σκηνοθέτες ακολουθούν τα πρότυπα της αρχαίας τραγωδίας, όπου όλοι οι χαρακτήρες του δράματος μοιράζονται σε τρεις υποκριτές. Έτσι, ο Αιμίλιος Χειλάκης γίνεται Κρέοντας και Ευρυδίκη, η Αθηνά Μαξίμου, Αντιγόνη και Τειρεσίας και ο Μιχάλης Σαράντης, Αίμονας, Σκοπός και Ισμήνη. Τα οκτώ μέλη του χορού αναλαμβάνουν το ρόλο των αφηγητών και διηγούνται την ιστορία της εμμονικής σχέσης των ηρώων με τα πιστεύω τους. Αυτά που τους οδηγούν στην καταστροφή τους, αφού ο Κρέοντας είναι αποφασισμένος να επιβληθεί και η Αντιγόνη αποφασισμένη να πεθάνει. Στο μεταξύ, οι πολίτες παραδομένοι στον φόβο, ψιθυρίζουν κρυφά, μα δεν τολμούν να αντιδράσουν, ενώ η πόλη παραμένει ακυβέρνητη.
«Το πραγματικό θέμα της τραγωδίας είναι κάτι περισσότερο από την αντιπαράθεση ανάμεσα στο δίκαιο της πολιτείας και το θεϊκό δίκαιο, ανάμεσα στο θετό και το φυσικό δίκαιο ή ανάμεσα στην εξουσία και τη δικαιοσύνη. Η πραγματική σύγκρουση είναι ανάμεσα στην ιδιωτική επιθυμία και τη δημόσια πραγματικότητα. Σ’ αυτήν την πόλη, όλοι είναι μόνοι. Προσπαθούν να ευτυχήσουν, αλλά δεν ξέρουν τι πρέπει να κάνουν γι’ αυτό. Προσπαθούν να ικανοποιήσουν τις επιθυμίες τους, αλλά διαλέγουν λάθος μέσα. Διότι, όπως λέει ο Τειρεσίας: Δεν ξέρουν οι άνθρωποι. Δεν έμαθαν ποτέ. Δεν μπήκαν καν στον κόπο να σκεφτούν... πως δεν υπάρχει μεγαλύτερο αγαθό απ’ την ορθοφροσύνη». (Γ.Μπλάνας)
Η Παράσταση
Δίνοντας τον πρωταγωνιστικό ρόλο στον ίδιο το λόγο του Σοφοκλή και στην ανθρωποκεντρική προσέγγιση ενός δράματος, όπου τα ανθρώπινα πάθη κυριαρχούν παράλληλα με τα συναισθήματα και τη λογική, οι δυο σκηνοθέτες έθιξαν εύστοχα τα διαχρονικά ζητήματα της κορυφαίας τραγωδίας. Αλαζονεία της εξουσίας, υπεράσπιση του δικαίου και απόρριψη του αδίκου,αδελφικοί και οικογενειακοί δεσμοί, προβλήθηκαν ισόρροπα και πολύπλευρα μέσα από τη σύνθεση λόγου και εικόνας. Το τρίπτυχο ύβρις-τίσις-νέμεσις αναπτύσσεται επαρκώς και με κατανοητό τρόπο στην παράσταση, αν και ελαφρώς άνισα χρονικά. Το συναίσθημα είχε θέση στο έργο, με κάποιες σκηνές να δημιουργούν συγκίνηση, χωρίς αυτή να γίνεται υπερβολική, αλλά να πηγάζει αυθόρμητα από τη ροή του κειμένου. Εν ολίγοις, έστησαν ένα πνευματικό οικοδόμημα με ποιητικές διαστάσεις, μια λιτή, άκρως ενδιαφέρουσα σύγχρονη εκδοχή της τραγωδίας. Η μετάφραση του Γιώργου Μπλάνα,η οποία «πατάει» σε στέρεα δραματουργικά μονοπάτια, πρόσφερε στον θεατή την ευκαιρία να γευτεί την αξιοθαύμαστη τεχνική του Σοφοκλή να αντιπαραθέτει όχι μόνο πρόσωπα, αλλά κυρίως πεποιθήσεις, σκέψεις, ιδέες, επιχειρήματα, νοοτροπίες και αντιλήψεις. Ο καθαρός λόγος, η σωστή άρθρωση, οι εξαιρετικές ερμηνείες, η κίνηση, το στήσιμο των ηθοποιών, οι ρυθμοί και τα χορικά, έχτισαν μια στέρεα παράσταση. Η πρόθεση να ακολουθήσουν τα πρότυπα της αρχαίας τραγωδίας, με τρεις υποκριτές, χαρακτηριστική της σκηνικής γραφής των δύο σκηνοθετών και σε προηγούμενη δουλειά τους (Ιφιγένεια Εν Αυλίδι) αποτελεί μια οπτική, ενδιαφέρουσα, εύρυθμη, αλλά ετεροβαρή, στη περίπτωση του δίπολου Αντιγόνης -Ισμήνης, ενώ προσφέρει την ευκαιρία στην Αθηνά Μαξίμου να χτίσει δεξιοτεχνικά δύο στέρεες ερμηνείες, αυτη της Αντιγόνης και του μάντη Τειρεσία. Στο σύνολο της,πάντως, η σκηνοθετική προσέγγιση αφηγείται την ιστορία εύρυθμα, ευρηματικά, εμπνευσμένα, χωρίς στιγμή να θυσιάζει την ποιητική ισχύ, το οντολογικό βάθος ή την πολιτική ευρωστία του κειμένου.
Ο Αιμίλιος Χειλάκης στο ρόλο του Κρέοντα, ρολάρει εξαιρετικά ανάμεσα στη στιβαρότητα και τη συντριβή, με κύρος, μέτρο, ισορροπία και συνέπεια στην ερμηνεία του. Χωρίς να προβαίνει σε λεκτικές ή κινητικές ακρότητες, χειρίστηκε με εξαιρετική δεξιοτεχνία την μεταβολή των συγκυριών, που είχαν ως αποτέλεσμα την πλήρη ψυχική του μεταστροφή και το πολλαπλό πλήγμα που δέχθηκε ως άνδρας, πατέρας και βασιλιάς. Υπέροχη η Αθηνά Μαξίμου στο ρόλο της Αντιγόνης, με εσωτερικά πλουσιοπάροχο και φορτισμένο παίξιμο,που ξεχείλιζε από ευαισθησία και λυρισμό, υποτάσσει το χαρακτήρα της στη ρητορική του συναισθήματος. Η ερμηνεία της εύθραυστη και ταυτόχρονα ηλεκτρισμένη, η προσπάθειά της να νοηματοδοτήσει την ουσία του ανθρώπινου δικαίου σχεδόν συγκινητική. Πολύ καλός ο Μιχάλης Σαράντης, ως Αίμονας και σκοπός, με πειθώ, εύστοχες συναισθηματικές μεταπτώσεις, εντυπωσιακή σκηνική παρουσία, δεν κατόρθωσε να δώσει υπόσταση στην Ισμήνη, που υποτάσσεται, σε αντίθεση με την ανυπότακτη αδελφή της.
Εξαιρετική είναι και η σκηνική συνεργασία του χορού με την μουσική υπόκρουση, καθώς και τα χορικά που τραγουδούν πότε ένας η όλοι μαζί ως χορός. Τα σκηνικά και τα κοστούμια λιτά, σωστή η κίνηση, λειτουργικοί οι φωτισμοί. Ξεχωρίζουν: ο μονόλογος της Αντιγόνης και το δίδυμο Μαξίμου-Σαράντη, που αναγγέλλουν την τραγική κατάληξη του δράματος, με την σοφή ρήση «Συσσώρευσε όσα πλούτη θες, απέκτησε όση εξουσία φιλοδοξείς. Χαρά, έχεις χαρά;Τα υπόλοιπα δεν είναι ούτε καπνού σκιά» να μας ακολουθεί και μετά το πέρας της παράστασης.
Μετάφραση: Γιώργος Μπλάνας
Σκηνοθεσία: Αιμίλιος Χειλάκης - Μανώλης Δούνιας
Μουσική: Σταμάτης Κραουνάκης
Σκηνικά-Κοστούμια: Εύα Νάθενα
Κίνηση: Αγγελική Στελλάτου
Φωτισμοί: Νίκος Βλασόπουλος
Ερμηνεύουν: Αθηνά Μαξίμου,Αιμίλιος Χειλάκης,Μιχάλης Σαράντης
Χορός:Σωκράτης Πατσίκας, Κρις Ραντάνοφ, Μαρία Τζάνη
Σμαράγδα Κάκκινου, Άννα Λάκη, Παναγιώτης Κλίνης
Πάρις Θωμόπουλος, Τίτος Λίτινας
Τρίτη- 10/7 & Τετάρτη -11/7, στις 9μ.μ.
Ωδείο Ηρώδου Αττικού
