Έγκλημα και Τιμωρία, στο θέατρο Άνεσις σε διασκευή-σκηνοθεσία Λεβάν Σουλάτζε. Στην Αγία Πετρούπολη του 19ου αιώνα, ο φοιτητής της νομικής Ροντιόν Ρασκόλνικοφ διαπράττει ένα διπλό έγκλημα, πιστεύοντας ότι θα απ(αλλαξει) την κοινωνία από μία σιχαμερή ψείρα (μια γριά τοκογλύφο), που εκμεταλλευόταν τους άμοιρους που είχαν ανάγκη από χρήματα . Ο ήρωας του Ντοστογιέφσκυ δεν θέλει να κλέψει την γριά τοκογλύφο, αλλά να βοηθήσει για το κοινό όφελος. Στην πορεία της εσωτερικής του αναζήτησης και τρέλας, υποκινούμενης από την πείνα και την εξαθλίωση, ο ήρωας του Ντοστογιέφσκυ πραγματεύεται ζητήματα αυτοδικίας και κοινωνικής δικαιοσύνης, εκτιμώντας ότι ανήκει σε μια ξεχωριστή ομάδα ανθρώπων που μπορούν να λειτουργήσουν εκτός των νόμων του δικαίου με στόχο το κοινό καλό και την «απαλλαγή» της κοινωνίας από εκείνους που εκμεταλλεύονται τους συνανθρώπους τους, όπως η ηλικιωμένη γριά.
Αμοραλιστής, αλλά και ιδεοληπτικός, ο Ρασκόλνικοφ αποτελεί κλασσικό χαρακτήρα του Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι, ταγμένος στο σκοπό του «όλα επιτρέπονται», όπου δεν υπάρχουν ηθικοί φραγμοί παρά μόνο η απόλυτη ελευθερία, η υπέρβαση των κανόνων κατά την πορεία προς τον «ανώτερο άνθρωπο» που δεν φοβάται να θυσιάσει μία ζωή για να σωθούν πολλές, αλλά μέσω της αγάπης βρίσκει την κάθαρση και την εσωτερική ισορροπία. Ο σκοπός, όμως, αγιάζει τα μέσα; Μπορει κάποιος να αφαιρεί ζωές, πιστεύοντας οτι ανήκει σε μία ειδική κατηγορία ανθρώπων; Το εργο του Ντοστογιέφσκυ εχει φιλοσοφικές- θρησκευτικές προεκτάσεις ενώ αγγίζει σε βάθος την αγωνία και τις διακυμάνσεις της ανθρώπινης ύπαρξης. Η πορεία του Ρασκόλνικοφ είναι παράλληλη με αυτήν του Ντοστογιέφσκυ. Ο Ντοστογιέφσκυ στα νεανικά του χρόνια συμμετέχει σε επαναστατικούς κύκλους, αλλά σε μια ωριμότερη ηλικία αναθεωρεί τις ιδέες του και μεταστρέφεται σε βαθιά θρησκευόμενο άτομο.Το 1865, με τη βοήθεια ενός φίλου αστυνομικού που είχε κάποιες νομικές γνώσεις, γλυτώνει από κάποιο τοκογλύφο. Οι συζητήσεις μαζί του, τον βοηθούν ώστε να περιγράψει την ανάκριση του Ρασκόλνικοφ από τον Πορφύρη, και να αποδώσει την ένταση της αστυνομικής ατμόσφαιρας. Άλλωστε, την ατμόσφαιρα αυτή, την είχε βιώσει και ο ίδιος, όταν είχε συλληφθεί για την δραστηριότητά του ως μέλος της παράνομης ομάδας του Πετρασέφσκι. Γνώριζε ακόμα από πρώτο χέρι την εξορία στη Σιβηρία, καθώς έμεινε τέσσερα χρόνια στο κάτεργο του Όμσκ.
Η σκηνοθεσία του Λεβάν Σουλάτζε είναι εύστοχα διεισδυτική και ενίοτε ποιητική ,οδηγώντας τους ηθοποιούς του μέχρι τα μύχια της ψυχής των ηρώων που υποδύονται. Η σκηνοθετική του γραφή πλάθει εικόνες με ευαισθησία και συναισθηματική ένταση, ενώ η μουσική που συνοδεύει τις σκηνές βοηθά στην κατανόηση του ψυχισμού των χαρακτήρων, δημιουργώντας μία ατμόσφαιρα υποβλητική,σχεδόν κατανυχτική.
Ο Τάσος Ιορδανίδης, ιδανικός Ρασκόλνικοφ, σωστός στις ψυχικές μεταπτώσεις και στην τρικυμιώδη ιδιοσυγκρασία του ήρωα του. Με μέτρο και σωστά εκφραστικά μέσα ο Ιεροκλής Μιχαηλίδης (ανακριτής Πορφύρης). Συγκινητικός και σπαραξικάρδιος ο εξαθλιωμενος Μαρμελάντωφ του Θοδωρή Κατσαφάδου. Ομορφη και αέρινη η πονόψυχη Σόνια της Θάλειας Ματίκα, οδηγεί με την αγνότητα της ψυχής της τον ήρωα στην λύτρωση, σταθερή στην εκφραστικότητα της η Σοφία Πανάγου που ενσαρκώνει την εύθραστη, αλλά συνάμα δυναμική Ντούνια, που τελικά δεν ξεπουλά την αξιοπρέπεια της. Τέλος ο Δημήτρης Καπετανάκος (Ραζουμίχιν) ντροπαλός, ρομαντικός, μία εύθυμη νότα που αλαφραίνει την ατμόσφαιρα.
Το ευρηματικό σκηνικό του Σταύρου Λίτινα είναι λειτουργικό και δίνει την ψευδαίσθηση της χωρικής αλλαγής, δημιουργώντας κινηματογραφικές σκηνές. Εξίσου υπέροχη η μουσική όσο και ο φωτισμός, που υπογράφει ο σκηνοθέτης της παράστασης, μαζί με την διασκευή. Μια άρτια παράσταση, που μας εισάγει σε μία αποπνικτική και ζοφερή ατμόσφαιρα και μας μεταφέρει την πνευματική σύγχιση, τον σπαραγμό, τη λύτρωση και τη μετάνοια των χαρακτήρων, συναισθήματα έντονης φόρτισης, χωρίς το παραμικρό ίχνος υπερβολής και μελοδραματισμού. Στο θέατρο Άνεσις για δεύτερη συνεχή χρονιά η συνεργασία με τον εξαίρετο Γεωργιανό σκηνοθέτη αποδεικνύει ότι το ταλέντο, η γνώση και οι σωστοί κώδικες επικοινωνίας μπορούν να δημιουργήσουν θεατρικά διαμάντια.
Διασκευή-σκηνοθεσία-φωτισμοι-μουσική επιμέλεια : Λεβάν Σουλάτζε
Μετάφραση Χάτια Γκόσουα
Σκηνικά Σταύρος Λίτινας
Θέατρο Άνεσις, λεωφ. Κηφισίας 14 Αμπελόκηποι τηλ 210 7488881-2
Τετ., Κυρ. 7.30 μ.μ. Βραδ.: Παρ., Σάβ. 8.30 μ.μ. Πέμ. 8 μ.μ.
Αμοραλιστής, αλλά και ιδεοληπτικός, ο Ρασκόλνικοφ αποτελεί κλασσικό χαρακτήρα του Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι, ταγμένος στο σκοπό του «όλα επιτρέπονται», όπου δεν υπάρχουν ηθικοί φραγμοί παρά μόνο η απόλυτη ελευθερία, η υπέρβαση των κανόνων κατά την πορεία προς τον «ανώτερο άνθρωπο» που δεν φοβάται να θυσιάσει μία ζωή για να σωθούν πολλές, αλλά μέσω της αγάπης βρίσκει την κάθαρση και την εσωτερική ισορροπία. Ο σκοπός, όμως, αγιάζει τα μέσα; Μπορει κάποιος να αφαιρεί ζωές, πιστεύοντας οτι ανήκει σε μία ειδική κατηγορία ανθρώπων; Το εργο του Ντοστογιέφσκυ εχει φιλοσοφικές- θρησκευτικές προεκτάσεις ενώ αγγίζει σε βάθος την αγωνία και τις διακυμάνσεις της ανθρώπινης ύπαρξης. Η πορεία του Ρασκόλνικοφ είναι παράλληλη με αυτήν του Ντοστογιέφσκυ. Ο Ντοστογιέφσκυ στα νεανικά του χρόνια συμμετέχει σε επαναστατικούς κύκλους, αλλά σε μια ωριμότερη ηλικία αναθεωρεί τις ιδέες του και μεταστρέφεται σε βαθιά θρησκευόμενο άτομο.Το 1865, με τη βοήθεια ενός φίλου αστυνομικού που είχε κάποιες νομικές γνώσεις, γλυτώνει από κάποιο τοκογλύφο. Οι συζητήσεις μαζί του, τον βοηθούν ώστε να περιγράψει την ανάκριση του Ρασκόλνικοφ από τον Πορφύρη, και να αποδώσει την ένταση της αστυνομικής ατμόσφαιρας. Άλλωστε, την ατμόσφαιρα αυτή, την είχε βιώσει και ο ίδιος, όταν είχε συλληφθεί για την δραστηριότητά του ως μέλος της παράνομης ομάδας του Πετρασέφσκι. Γνώριζε ακόμα από πρώτο χέρι την εξορία στη Σιβηρία, καθώς έμεινε τέσσερα χρόνια στο κάτεργο του Όμσκ.
Η σκηνοθεσία του Λεβάν Σουλάτζε είναι εύστοχα διεισδυτική και ενίοτε ποιητική ,οδηγώντας τους ηθοποιούς του μέχρι τα μύχια της ψυχής των ηρώων που υποδύονται. Η σκηνοθετική του γραφή πλάθει εικόνες με ευαισθησία και συναισθηματική ένταση, ενώ η μουσική που συνοδεύει τις σκηνές βοηθά στην κατανόηση του ψυχισμού των χαρακτήρων, δημιουργώντας μία ατμόσφαιρα υποβλητική,σχεδόν κατανυχτική.
Ο Τάσος Ιορδανίδης, ιδανικός Ρασκόλνικοφ, σωστός στις ψυχικές μεταπτώσεις και στην τρικυμιώδη ιδιοσυγκρασία του ήρωα του. Με μέτρο και σωστά εκφραστικά μέσα ο Ιεροκλής Μιχαηλίδης (ανακριτής Πορφύρης). Συγκινητικός και σπαραξικάρδιος ο εξαθλιωμενος Μαρμελάντωφ του Θοδωρή Κατσαφάδου. Ομορφη και αέρινη η πονόψυχη Σόνια της Θάλειας Ματίκα, οδηγεί με την αγνότητα της ψυχής της τον ήρωα στην λύτρωση, σταθερή στην εκφραστικότητα της η Σοφία Πανάγου που ενσαρκώνει την εύθραστη, αλλά συνάμα δυναμική Ντούνια, που τελικά δεν ξεπουλά την αξιοπρέπεια της. Τέλος ο Δημήτρης Καπετανάκος (Ραζουμίχιν) ντροπαλός, ρομαντικός, μία εύθυμη νότα που αλαφραίνει την ατμόσφαιρα.
Το ευρηματικό σκηνικό του Σταύρου Λίτινα είναι λειτουργικό και δίνει την ψευδαίσθηση της χωρικής αλλαγής, δημιουργώντας κινηματογραφικές σκηνές. Εξίσου υπέροχη η μουσική όσο και ο φωτισμός, που υπογράφει ο σκηνοθέτης της παράστασης, μαζί με την διασκευή. Μια άρτια παράσταση, που μας εισάγει σε μία αποπνικτική και ζοφερή ατμόσφαιρα και μας μεταφέρει την πνευματική σύγχιση, τον σπαραγμό, τη λύτρωση και τη μετάνοια των χαρακτήρων, συναισθήματα έντονης φόρτισης, χωρίς το παραμικρό ίχνος υπερβολής και μελοδραματισμού. Στο θέατρο Άνεσις για δεύτερη συνεχή χρονιά η συνεργασία με τον εξαίρετο Γεωργιανό σκηνοθέτη αποδεικνύει ότι το ταλέντο, η γνώση και οι σωστοί κώδικες επικοινωνίας μπορούν να δημιουργήσουν θεατρικά διαμάντια.
Διασκευή-σκηνοθεσία-φωτισμοι-μουσική επιμέλεια : Λεβάν Σουλάτζε
Μετάφραση Χάτια Γκόσουα
Σκηνικά Σταύρος Λίτινας
Θέατρο Άνεσις, λεωφ. Κηφισίας 14 Αμπελόκηποι τηλ 210 7488881-2
Τετ., Κυρ. 7.30 μ.μ. Βραδ.: Παρ., Σάβ. 8.30 μ.μ. Πέμ. 8 μ.μ.
