«Συνεχώς τυλίγεις τον εαυτό σου γύρω από τη σκέψη σου, μην το κάνεις - άσε το μυαλό σου ελεύθερο στον αέρα να πετάξει σα χρυσό σκαθάρι και δέσε λινή κλωστή στο ποδαράκι του»
Οι «Νεφέλες», κατά τον ίδιο τον Αριστοφάνη, ήταν το καλύτερο έργο του. Ο τραγικός ποιητής, μέγας κριτής του Σωκράτη, αλλά και των Σοφιστών, θέλει να καταδείξει την «απάτη» της ρητορικής και των σοφιστών της εποχής του και τους αντιμετωπίζει ως επικίνδυνους για την κοινωνία, προτείνοντας την καταστροφή τους. Συγκλονιστικά επίκαιρο, αναλύει αριστοτεχνικά και με καυστικό τρόπο την κρίση της πολιτικής και της ηθικής, καταγράφοντας καταστάσεις που μοιάζει να αναβιώνουν αυτούσιες στο σύγχρονο περιβάλλον της κρίσης, πολιτισμικής κατά κύριο λόγο, που βιώνουμε, με τις γνωστές τραγικές οικονομικές συνέπειες. Το ίδιο το έργο θέτει με βαθύ τρόπο το ερώτημα περί δικαίου και αδίκου. Ο άδικος λόγος κερδίζει και αυτό είναι η καταστροφή του Στρεψιάδη. Είναι το μόνο αριστοφανικό έργο που καταλήγει σε καταστροφή και θάνατο. Επίσης είναι σπουδαίο ότι ενώ το έργο γράφτηκε για να διακωμωδήσει τον Σωκράτη, ο Αριστοφάνης μπαίνει τόσο βαθιά σε αυτόν που είναι σαν να απορεί και ο ίδιος για τα ερωτήματά που έθεσε ο φιλόσοφος. Είναι σχεδόν υπαρξιακό. Καταλήγει με τον Σωκράτη να πεθαίνει και τον Στρεψιάδη να καίγεται. Ετσι και ο κόσμος της σοφίας, αλλά και ο κόσμος της αλαζονείας καταστρέφονται.
Η ιστορία
Η αριστοτεχνική κωμωδία του Αριστοφάνη παρουσιάστηκε στα Μεγάλα Διονύσια το 423 π.Χ. και διακωμωδεί τη διδασκαλία του Σωκράτη και τις ιδέες των σοφιστών της εποχής. Ο ηλικιωμένος, απαίδευτος Αθηναίος Στρεψιάδης- το πρότυπο ενός μέσου ανθρώπου με πολύ πεπερασμένη γνώση- καταχρεωμένος από τις σπατάλες και τις ασωτίες του καλοαναθρεμμένου γιου του, Φειδιππίδη, προσπαθεί να τον πείσει να φοιτήσει στο φροντιστήριο του Σωκράτη, όπου θα μάθει τη διαφορά μεταξύ δίκαιου και άδικου λόγου και θα μπορεί να υπερασπίζεται καλύτερα τον εαυτό του στο δικαστήριο απέναντι στους δανειστές του. Όταν ο Φειδιππίδης αρνείται, ο Στρεψιάδης αποφασίζει να σπουδάσει ο ίδιος, παρά την ηλικία του. Στο φροντιστήριο, έρχεται σε επαφή με τον κόσμο των ιδεών και πολύ γρήγορα εντυπωσιάζεται και ζητά να γνωρίσει τον δάσκαλο. Ο Σωκράτης παρουσιάζεται αυτοπροσώπως και ξεκινά η τελετή μύησης του γηραιού σπουδαστή. Ωστόσο, ο Στρεψιάδης αποδεικνύεται ανεπίδεκτος μαθήσεως. Εντέλει, ο Φειδιππίδης υποκύπτει στις απειλές του πατέρα του και έρχεται με το ζόρι στο διδασκαλείο για να σπουδάσει. Πατέρας και γιος παρακολουθούν τη σύγκρουση μεταξύ Δίκαιου και Άδικου Λόγου, με τον καθένα να υποστηρίζει ότι μπορεί να προσφέρει την καλύτερη εκπαίδευση στον Φειδιππίδη. Ο Άδικος Λόγος αναδεικνύεται νικητής. Ο Στρεψιάδης επιστρέφει αργότερα για να παραλάβει τον γιο του, ο οποίος έχει πλέον μεταμορφωθεί σε έναν υποδειγματικό διανοούμενο. Ο Στρεψιάδης διοργανώνει μια γιορτή στο σπίτι του για να πανηγυρίσει τη μεταμόρφωση του γιου του, ενώ διώχνει δύο δανειστές που παρουσιάζονται στη γιορτή ζητώντας από τον Φειδιππίδη να παρουσιαστεί στο δικαστήριο. Όταν ο Φειδιππίδης απειλεί να ξυλοφορτώσει τον πατέρα του στο πλαίσιο μιας αντιδικίας, καταφεύγοντας μάλιστα στα επιχειρήματα που έχει διδαχθεί, ο Στρεψιάδης, όλος θυμό, αποφασίζει να καταστρέψει το φροντιστήριο.
Η Παράσταση
Με μια σύγχρονη μετάφραση που ξεχωρίζει για το δηκτικό χιούμορ και την οξυδέρκεια, πιστή στον λόγο και το πνεύμα του συγγραφέα , χωρίς προσπάθεια επικαιροποίησης, ο Καραντζάς στήνει μια δυναμική,ερεθιστική και εμπνευσμένη παράσταση σύγχρονου ύφους και σπουδαίων ερμηνειών,που φωτίζει την διαχρονικότητα του Αριστοφανικού λόγου, με τον καλύτερο τρόπο. Νεφέλες: οι ποιητικές, δυστοπικές, πανούργες, σαγηνευτικές, επηρμένες ιέρειες της λεπτής βλακείας, είχαν την ευτυχή συγκυρία να συναντηθούν με έναν άξιο θίασο έμπειρων και ταλαντούχων ηθοποιών - μια ακούραστη ομάδα που διατηρεί το υψηλό επίπεδο ενέργειας από το πρώτο μέχρι το τελευταίο λεπτό και εμφανίζει μια πρωτόγνωρη σκηνική θέρμη - που επωμίστηκαν τους ρόλους σ'αυτή την ευφυή και αριστοτεχνικά γραμμένη κωμωδία.Απο το σύνολο των καλοδουλεμένων ερμηνειών, ξεχωρίζουν αυτές: της Καρυοφυλλιά Καραμπέτη, μια ολική πρωταγωνίστρια, ψυχή, μυαλό και σώμα, που κερδίζει πάντα το θαυμασμό και το σεβασμό μας, του Γιώργου Γάλλου,του οποίου η εκφραστική ευθύτητα και ο ερμηνευτικός ελέγχος, μας συγκινεί πάντα και του Νίκου Καραθάνου, που δίνεται ολόψυχα, με παράφορο αλλά αξιοσημείωτα ελεγχόμενο πάθος.
Η σκηνική κατασκευή, θυμίζει έναν τεράστιο κύβο του Ρούμπικ, που στο εσωτερικό του κρύβει αιρετικές,πνευματώδεις θεωρίες, ένα Σωκράτειο φροντιστήριο, όπου συντηρούνταν πρωτοποριακές ιδέες για την εποχή τους, όπως η ακύρωση του Δία και η αντίληψη ότι οι Νεφέλες ( νεφελώδεις ιδέες της φιλοσοφίας), κατά τον Σωκράτη είναι θεές, μαζί με το Χάος και τη Γλώσσα, αντικαθιστούν τους θεούς της πόλης.
Ο Σωκράτης και οι Νεφέλες λένε: « πάρε στροφές παντού, κι αν πέσεις σ’ αδιέξοδο γρήγορα πιάσε άλλη γραμμή της σκέψης σου», «συνεχώς τυλίγεις τον εαυτό σου γύρω από τη σκέψη σου, μην το κάνεις - άσε το μυαλό σου ελεύθερο στον αέρα να πετάξει σα χρυσό σκαθάρι και δέσε λινή κλωστή στο ποδαράκι του», «αν καθόμουν κάτω στη γη για να δω αυτά που βρίσκονται εκεί πάνω δε θα έβρισκα ποτέ τίποτα». Γίνονται ό,τι θελήσουν, μεταμορφώνονται, ως εκ τούτου, η επιλογή ενός ετερόκλητου πένθιμου και φαντεζί συνόλου που δεν παριστάνουν τα σύννεφα αλλά καθεμία νεφέλη να είναι μια άλλη πιθανότητα, μια άλλη εκδοχή της προβολής του Στρεψίαδη γι’ αυτές, λειτουργεί ευρηματικά μέσα στη παράσταση.
Οι Νεφέλες είναι μυστήρια πλάσματα. Την ίδια στιγμή που είναι ελκυστικά, είναι και απόμακρα όντα. Όταν βγαίνουν όλες μαζί , δημιουργούν σκηνικά μια παραδοξότητα για το τι είναι αυτό το σύμπαν. Οπως λέει ο Σωκράτης, τα σύννεφα είναι οι πιθανότητες για αυτό που θες να δεις. Γίνονται ό,τι θελήσεις. Περιγράφει τις λειτουργίες τους, που μπορούν να είναι από την πιο σκληρή μέχρι την πιο τρυφερή.Οι Νεφέλες καθόλη τη διάρκεια μεταμορφώνονται, προκειμένου να επιτύχουν το στόχο τους, που είναι να οδηγήσουν τον κεντρικό ήρωα - Στρεψιάδη - να κοιτάξει βαθιά μέσα του, να δει την ύβρη που διαπράττει. Ακούγονται σαν τη φωνή της συνείδησης. Του στήνουν μια παγίδα σε σχέση με την αρχική του πρόθεση να ξεγλιστράει από τους δανειστές του, από τις υποχρεώσεις του και από τον κανόνα και του υπόσχονται τα πάντα και την απόλυτη στήριξή τους μέχρι να τον κατακρημνίσουν και να τον φέρουν σε επαφή με το ίδιο του τον εαυτό, με τη φύση του. Ο Στρεψιάδης είναι μεν το θύμα των Νεφελων και του Σωκράτη, αλλά την ίδια στιγμή διανοίγεται στο πνεύμα και στις πιθανότητες. Ο Αριστοφάνης, πέρα απο την προδοσία που υφίσταται ο Στεψιάδης από την απάτη τους, προβάλλει μια αμφιβολία, περί δικαίου ή άδικου, ηθικού και μη ηθικού, πρόταση που αναδεικνύεται σκηνοθετικά εύστοχα και με ενάργεια. Ο λεπτομερής κινησιολογικός σχεδιασμός, το μουσικό ηχόχρωμα και οι φωτισμοί υποβοηθούν λειτουργικά στη εύρυθμη ροή της παράστασης.
Ο Αριστοφάνης, μέγας κριτής του Σωκράτη, αλλά και των Σοφιστών, θέλει να καταδείξει την «απάτη» της ρητορικής και των σοφιστών της εποχής του και τους αντιμετωπίζει ως επικίνδυνους για την κοινωνία και προτείνει την καταστροφή τους. Η τραγωδία του είναι σαν να φτάνει σε έναν επίλογο χωρίς κάθαρση. Ο Στρεψιάδης καίει το φροντιστήριο ως πράξη εκδίκησης γι’ αυτό που θεωρεί απάτη, αλλά αυτό που θεωρεί απάτη έχει μέσα ένα πνεύμα βαθιά ανατρεπτικό και ένα σύστημα νέων ιδεών πολύτιμων. Όταν ο ήρωας προβαίνει σ'αυτή την ακραία πράξη, το ερώτημα αν λυτρώνεται ή τυφλωμένος προβαίνει σε ένα ακόμα λάθος, μένει αναπάντητο. Το ίδιο το έργο μεταμορφώνεται διαρκώς,όπως οι Νεφέλες.Στο τέλος,η τερψη του κοινού συναπαντάται με τους προβληματισμούς περι δικαίου και αδίκου, ηθικής και ανηθικότητας,σε μια ισορροπία που φωτίζει τα επίκαιρα μηνύματα του.
Μετάφραση: Γιάννης Αστερής
Σκηνοθεσία: Δημήτρης Καραντζάς
Συνεργάτης στη δραματουργία: Θεοδώρα Καπράλου
Σκηνικά: Κλειώ Μπομπότη
Κοστούμια: Ιωάννα Τσάμη
Κίνηση: Τάσος Καραχάλιος
Μουσική:Ανρί Κεργκομάρ
Φωτισμοί: Αλέκος Αναστασίου
Στρεψιάδης Γιώργος Γάλλος
Σωκράτης Νίκος Καραθάνος
Ποιητής Χρήστος Λούλης
Δικαίος Λόγος Καρυοφυλλιά Καραμπέτη
Άδικος Λόγος Θεοδώρα Τζήμου
Φειδιππίδης Αινείας Τσαμάτης
Μαθητές Παναγιώτης Εξαρχέας,
Πάνος Παπαδόπουλος
Δανειστής Γιάννης Κλίνης
Κορυφαίες Αλεξάνδρα Αϊδίνη,
Ευδοξία Ανδρουλιδάκη,
Έμιλυ Κολιανδρή, Ελίνα Ρίζου.
Χορός (με αλφαβητική σειρά): Αλεξάνδρα Αϊδίνη,
Ευδοξια Ανδρουλιδάκη,
Παναγιώτης Εξαρχέας,Νίκος Καραθάνος,
Καρυοφυλλιά Καραμπέτη,
Γιάννης Κλίνης, Εμιλυ Κολιανδρή,
Χρήστος Λούλης,
Πάνος Παπαδόπουλος, Θεοδώρα Τζήμου.
Περιοδεία
Αύγουστος
Τετάρτη 28/08: Πειραιάς Βεάκειο Θέατρο
Σεπτέμβριος
Τετάρτη 4/09: Βριλήσσια Θέατρο Αλίκη Βουγιουκλάκη
Πέμπτη 5/09: Παπάγου Κηποθέατρο
Παρασκευή 6/09: Ηρώδειο
Σάββατο 7/09: Πετρούπολη Θέατρο Πέτρας
Κυριακή 8/09: Ηλιούπολη Δημ. Θέατρο Άλσους Δ. Κιντής
Τρίτη 10/09: Βύρωνας Θέατρο Βράχων
Η ιστορία
Η αριστοτεχνική κωμωδία του Αριστοφάνη παρουσιάστηκε στα Μεγάλα Διονύσια το 423 π.Χ. και διακωμωδεί τη διδασκαλία του Σωκράτη και τις ιδέες των σοφιστών της εποχής. Ο ηλικιωμένος, απαίδευτος Αθηναίος Στρεψιάδης- το πρότυπο ενός μέσου ανθρώπου με πολύ πεπερασμένη γνώση- καταχρεωμένος από τις σπατάλες και τις ασωτίες του καλοαναθρεμμένου γιου του, Φειδιππίδη, προσπαθεί να τον πείσει να φοιτήσει στο φροντιστήριο του Σωκράτη, όπου θα μάθει τη διαφορά μεταξύ δίκαιου και άδικου λόγου και θα μπορεί να υπερασπίζεται καλύτερα τον εαυτό του στο δικαστήριο απέναντι στους δανειστές του. Όταν ο Φειδιππίδης αρνείται, ο Στρεψιάδης αποφασίζει να σπουδάσει ο ίδιος, παρά την ηλικία του. Στο φροντιστήριο, έρχεται σε επαφή με τον κόσμο των ιδεών και πολύ γρήγορα εντυπωσιάζεται και ζητά να γνωρίσει τον δάσκαλο. Ο Σωκράτης παρουσιάζεται αυτοπροσώπως και ξεκινά η τελετή μύησης του γηραιού σπουδαστή. Ωστόσο, ο Στρεψιάδης αποδεικνύεται ανεπίδεκτος μαθήσεως. Εντέλει, ο Φειδιππίδης υποκύπτει στις απειλές του πατέρα του και έρχεται με το ζόρι στο διδασκαλείο για να σπουδάσει. Πατέρας και γιος παρακολουθούν τη σύγκρουση μεταξύ Δίκαιου και Άδικου Λόγου, με τον καθένα να υποστηρίζει ότι μπορεί να προσφέρει την καλύτερη εκπαίδευση στον Φειδιππίδη. Ο Άδικος Λόγος αναδεικνύεται νικητής. Ο Στρεψιάδης επιστρέφει αργότερα για να παραλάβει τον γιο του, ο οποίος έχει πλέον μεταμορφωθεί σε έναν υποδειγματικό διανοούμενο. Ο Στρεψιάδης διοργανώνει μια γιορτή στο σπίτι του για να πανηγυρίσει τη μεταμόρφωση του γιου του, ενώ διώχνει δύο δανειστές που παρουσιάζονται στη γιορτή ζητώντας από τον Φειδιππίδη να παρουσιαστεί στο δικαστήριο. Όταν ο Φειδιππίδης απειλεί να ξυλοφορτώσει τον πατέρα του στο πλαίσιο μιας αντιδικίας, καταφεύγοντας μάλιστα στα επιχειρήματα που έχει διδαχθεί, ο Στρεψιάδης, όλος θυμό, αποφασίζει να καταστρέψει το φροντιστήριο.
Η Παράσταση
Με μια σύγχρονη μετάφραση που ξεχωρίζει για το δηκτικό χιούμορ και την οξυδέρκεια, πιστή στον λόγο και το πνεύμα του συγγραφέα , χωρίς προσπάθεια επικαιροποίησης, ο Καραντζάς στήνει μια δυναμική,ερεθιστική και εμπνευσμένη παράσταση σύγχρονου ύφους και σπουδαίων ερμηνειών,που φωτίζει την διαχρονικότητα του Αριστοφανικού λόγου, με τον καλύτερο τρόπο. Νεφέλες: οι ποιητικές, δυστοπικές, πανούργες, σαγηνευτικές, επηρμένες ιέρειες της λεπτής βλακείας, είχαν την ευτυχή συγκυρία να συναντηθούν με έναν άξιο θίασο έμπειρων και ταλαντούχων ηθοποιών - μια ακούραστη ομάδα που διατηρεί το υψηλό επίπεδο ενέργειας από το πρώτο μέχρι το τελευταίο λεπτό και εμφανίζει μια πρωτόγνωρη σκηνική θέρμη - που επωμίστηκαν τους ρόλους σ'αυτή την ευφυή και αριστοτεχνικά γραμμένη κωμωδία.Απο το σύνολο των καλοδουλεμένων ερμηνειών, ξεχωρίζουν αυτές: της Καρυοφυλλιά Καραμπέτη, μια ολική πρωταγωνίστρια, ψυχή, μυαλό και σώμα, που κερδίζει πάντα το θαυμασμό και το σεβασμό μας, του Γιώργου Γάλλου,του οποίου η εκφραστική ευθύτητα και ο ερμηνευτικός ελέγχος, μας συγκινεί πάντα και του Νίκου Καραθάνου, που δίνεται ολόψυχα, με παράφορο αλλά αξιοσημείωτα ελεγχόμενο πάθος.
Η σκηνική κατασκευή, θυμίζει έναν τεράστιο κύβο του Ρούμπικ, που στο εσωτερικό του κρύβει αιρετικές,πνευματώδεις θεωρίες, ένα Σωκράτειο φροντιστήριο, όπου συντηρούνταν πρωτοποριακές ιδέες για την εποχή τους, όπως η ακύρωση του Δία και η αντίληψη ότι οι Νεφέλες ( νεφελώδεις ιδέες της φιλοσοφίας), κατά τον Σωκράτη είναι θεές, μαζί με το Χάος και τη Γλώσσα, αντικαθιστούν τους θεούς της πόλης.
Ο Σωκράτης και οι Νεφέλες λένε: « πάρε στροφές παντού, κι αν πέσεις σ’ αδιέξοδο γρήγορα πιάσε άλλη γραμμή της σκέψης σου», «συνεχώς τυλίγεις τον εαυτό σου γύρω από τη σκέψη σου, μην το κάνεις - άσε το μυαλό σου ελεύθερο στον αέρα να πετάξει σα χρυσό σκαθάρι και δέσε λινή κλωστή στο ποδαράκι του», «αν καθόμουν κάτω στη γη για να δω αυτά που βρίσκονται εκεί πάνω δε θα έβρισκα ποτέ τίποτα». Γίνονται ό,τι θελήσουν, μεταμορφώνονται, ως εκ τούτου, η επιλογή ενός ετερόκλητου πένθιμου και φαντεζί συνόλου που δεν παριστάνουν τα σύννεφα αλλά καθεμία νεφέλη να είναι μια άλλη πιθανότητα, μια άλλη εκδοχή της προβολής του Στρεψίαδη γι’ αυτές, λειτουργεί ευρηματικά μέσα στη παράσταση.
Οι Νεφέλες είναι μυστήρια πλάσματα. Την ίδια στιγμή που είναι ελκυστικά, είναι και απόμακρα όντα. Όταν βγαίνουν όλες μαζί , δημιουργούν σκηνικά μια παραδοξότητα για το τι είναι αυτό το σύμπαν. Οπως λέει ο Σωκράτης, τα σύννεφα είναι οι πιθανότητες για αυτό που θες να δεις. Γίνονται ό,τι θελήσεις. Περιγράφει τις λειτουργίες τους, που μπορούν να είναι από την πιο σκληρή μέχρι την πιο τρυφερή.Οι Νεφέλες καθόλη τη διάρκεια μεταμορφώνονται, προκειμένου να επιτύχουν το στόχο τους, που είναι να οδηγήσουν τον κεντρικό ήρωα - Στρεψιάδη - να κοιτάξει βαθιά μέσα του, να δει την ύβρη που διαπράττει. Ακούγονται σαν τη φωνή της συνείδησης. Του στήνουν μια παγίδα σε σχέση με την αρχική του πρόθεση να ξεγλιστράει από τους δανειστές του, από τις υποχρεώσεις του και από τον κανόνα και του υπόσχονται τα πάντα και την απόλυτη στήριξή τους μέχρι να τον κατακρημνίσουν και να τον φέρουν σε επαφή με το ίδιο του τον εαυτό, με τη φύση του. Ο Στρεψιάδης είναι μεν το θύμα των Νεφελων και του Σωκράτη, αλλά την ίδια στιγμή διανοίγεται στο πνεύμα και στις πιθανότητες. Ο Αριστοφάνης, πέρα απο την προδοσία που υφίσταται ο Στεψιάδης από την απάτη τους, προβάλλει μια αμφιβολία, περί δικαίου ή άδικου, ηθικού και μη ηθικού, πρόταση που αναδεικνύεται σκηνοθετικά εύστοχα και με ενάργεια. Ο λεπτομερής κινησιολογικός σχεδιασμός, το μουσικό ηχόχρωμα και οι φωτισμοί υποβοηθούν λειτουργικά στη εύρυθμη ροή της παράστασης.
Ο Αριστοφάνης, μέγας κριτής του Σωκράτη, αλλά και των Σοφιστών, θέλει να καταδείξει την «απάτη» της ρητορικής και των σοφιστών της εποχής του και τους αντιμετωπίζει ως επικίνδυνους για την κοινωνία και προτείνει την καταστροφή τους. Η τραγωδία του είναι σαν να φτάνει σε έναν επίλογο χωρίς κάθαρση. Ο Στρεψιάδης καίει το φροντιστήριο ως πράξη εκδίκησης γι’ αυτό που θεωρεί απάτη, αλλά αυτό που θεωρεί απάτη έχει μέσα ένα πνεύμα βαθιά ανατρεπτικό και ένα σύστημα νέων ιδεών πολύτιμων. Όταν ο ήρωας προβαίνει σ'αυτή την ακραία πράξη, το ερώτημα αν λυτρώνεται ή τυφλωμένος προβαίνει σε ένα ακόμα λάθος, μένει αναπάντητο. Το ίδιο το έργο μεταμορφώνεται διαρκώς,όπως οι Νεφέλες.Στο τέλος,η τερψη του κοινού συναπαντάται με τους προβληματισμούς περι δικαίου και αδίκου, ηθικής και ανηθικότητας,σε μια ισορροπία που φωτίζει τα επίκαιρα μηνύματα του.
Μετάφραση: Γιάννης Αστερής
Σκηνοθεσία: Δημήτρης Καραντζάς
Συνεργάτης στη δραματουργία: Θεοδώρα Καπράλου
Σκηνικά: Κλειώ Μπομπότη
Κοστούμια: Ιωάννα Τσάμη
Κίνηση: Τάσος Καραχάλιος
Μουσική:Ανρί Κεργκομάρ
Φωτισμοί: Αλέκος Αναστασίου
Στρεψιάδης Γιώργος Γάλλος
Σωκράτης Νίκος Καραθάνος
Ποιητής Χρήστος Λούλης
Δικαίος Λόγος Καρυοφυλλιά Καραμπέτη
Άδικος Λόγος Θεοδώρα Τζήμου
Φειδιππίδης Αινείας Τσαμάτης
Μαθητές Παναγιώτης Εξαρχέας,
Πάνος Παπαδόπουλος
Δανειστής Γιάννης Κλίνης
Κορυφαίες Αλεξάνδρα Αϊδίνη,
Ευδοξία Ανδρουλιδάκη,
Έμιλυ Κολιανδρή, Ελίνα Ρίζου.
Χορός (με αλφαβητική σειρά): Αλεξάνδρα Αϊδίνη,
Ευδοξια Ανδρουλιδάκη,
Παναγιώτης Εξαρχέας,Νίκος Καραθάνος,
Καρυοφυλλιά Καραμπέτη,
Γιάννης Κλίνης, Εμιλυ Κολιανδρή,
Χρήστος Λούλης,
Πάνος Παπαδόπουλος, Θεοδώρα Τζήμου.
Περιοδεία
Αύγουστος
Τετάρτη 28/08: Πειραιάς Βεάκειο Θέατρο
Σεπτέμβριος
Τετάρτη 4/09: Βριλήσσια Θέατρο Αλίκη Βουγιουκλάκη
Πέμπτη 5/09: Παπάγου Κηποθέατρο
Παρασκευή 6/09: Ηρώδειο
Σάββατο 7/09: Πετρούπολη Θέατρο Πέτρας
Κυριακή 8/09: Ηλιούπολη Δημ. Θέατρο Άλσους Δ. Κιντής
Τρίτη 10/09: Βύρωνας Θέατρο Βράχων
