"Ο θεατρικός συγγραφέας έχει χρέος να σκάβει στις ρίζες της αρρώστειας των ημερών μας
-και που συνίσταται στο θάνατο του παλιού Θεού και την αδυναμία της επιστήμης και του υλισμού να προσφέρουν έναν καινούργιο Θεό- στο πρωτόγονο θρησκευτικό ένστικτο που επιζεί μέσα μας,ώστε να μας δώσει ένα νόημα στη ζωή μας και μια παρηγοριά για τους φόβους μας μπρος στο θάνατο" -Ευγένιος Ο'Νηλ.
-και που συνίσταται στο θάνατο του παλιού Θεού και την αδυναμία της επιστήμης και του υλισμού να προσφέρουν έναν καινούργιο Θεό- στο πρωτόγονο θρησκευτικό ένστικτο που επιζεί μέσα μας,ώστε να μας δώσει ένα νόημα στη ζωή μας και μια παρηγοριά για τους φόβους μας μπρος στο θάνατο" -Ευγένιος Ο'Νηλ.
Το Εθνικό Θέατρο μετά από 80 χρόνια ανεβάζει ξανά, στην Κεντρική Σκηνή, το έργο του Ευγένιου Ο΄Νηλ «Πόθοι κάτω από τις λεύκες», σε σκηνοθεσία Αντώνη Αντύπα. Το έργο εκδόθηκε και παρουσιάστηκε στο κοινό το 1924, σε μια προσπάθεια του Ο΄Νηλ να αναδιαμορφώσει το αμερικάνικο θέατρο. Βαθιά επηρεασμένος τόσο από τον Στρίντμπεργκ, όσο και από την αρχαία ελληνική τραγωδία, ο συγγραφέας συνθέτει ένα σύγχρονο ποιητικό δράμα, μια διασκευή του Ιππολύτου του Ευριπίδη, όπου η Φαίδρα ερωτεύεται τον γιο του συζύγου της Θησέα. Ένα ισχυρό και συγχρόνως παράδοξο ερωτικό τρίγωνο: ο δεσποτικός πατέρας, η τρίτη σύζυγός του και ο μικρότερος γιος του από το δεύτερο γάμο συμβιώνουν υποχρεωτικά στη φάρμα του πρώτου, με δραματικές συνέπειες για όλους. Η δράση τοποθετείται στα 1850, όταν ακόμα η ηθικολογία των πουριτανών σφράγιζε τη ζωή των απλών ανθρώπων και η αυστηρή τήρηση των ηθικών κανόνων της ζωής αποτελούσε ρυθμιστικό παράγοντα της κοινωνίας. Την εποχή αυτή η επίδραση του πουριτανισμού είναι μεγαλύτερη και τα πάθη πιο βίαια και πιο αληθινά. Το έργο αφηγείται την ιστορία ενός απαγορευμένου πάθους. Το δράμα των ηρώων, του πατέρα και του γιου Κάμποτ είναι πολύ έντονο, γιατί και οι δύο παλεύουνε προς εξωτερικούς εχθρούς και εσωτερικά εμπόδια. Είναι και οι δύο αμαρτωλοί, γιατί ο πατέρας, στα γεράματα, γοητεύεται από μια νέα κοπέλα και ο γιος ερωτεύεται τη μητριά του. Και οι δύο αντιστρατεύονται στον ηθικό νόμο και γίνονται αιτία μιας διαταραχής, που τους οδηγεί σε τραγικό τέλος. Ο πόθος τους είναι τόσο δυνατός και η λαχτάρα τους τόσο βίαιη, που παραμερίζει όλους τους ηθικούς νόμους. Όσος και να 'ναι ο πόνος, το πάθος τούς γλυκαίνει και είναι τόσο αληθινό και μεγάλο, που κάνει την αμαρτία να αποχρωματιστεί. Συναισθηματικά και οικογενειακά αδιέξοδα ως συνέπεια της παθολογίας του αμερικανικού ονείρου και της ζωτικής ανάγκης για ιδιοκτησία και κυριαρχία, αναδεικνύονται στο έργο ενός συγγραφέα που γνωρίζει τις δαιδαλώδεις διαδρομές της ανθρώπινης ψυχής. Σε αυτό το έργο ο Ο'Νηλ καταφέρνει να μετατρέψει τους απλούς αγρότες σε σύμβολα του σύγχρονου κόσμου, οι οποίοι, όπως και οι ήρωες της αρχαιοελληνικής τραγωδίας, συνομιλούν διαρκώς με την σύγχρονη πραγματικότητα.
Υπόθεση
Ο ηλικιωμένος, αλλά θαλερός, Εφραίμ Κάμποτ ζει με τους τρεις γιους του στο αγροτόσπιτο μιας μικρής επαρχιακής πόλης του αμερικάνικου νότου. Η οικογενειακή σχέση είναι αρκετά τεταμένη. Οι δύο μεγαλύτεροι γιοι που για χρόνια πότισαν με τον ιδρώτα τους τη γη του πατέρα τους παρουσιάζουν μία έντονη αποστροφή προς αυτόν. Ο Ήμπεν, ο τρίτος γιος του Εφραίμ ένας νέος με λεπτούς τρόπους μοιράζεται κι αυτός αντίστοιχα συναισθήματα με τα ετεροθαλή αδέρφια του για τον αυταρχικό πατέρα τους. Στόχος και όνειρο του Ήμπεν είναι να ξανακερδίσει τη γη που του ανήκει. Γι' αυτό το λόγο κλέβει χρήματα από τον πατέρα του και μ'αυτά εξαγοράζει τα δικαιώματα από τα δύο ετεροθαλή αδέρφια του που εγκαταλείπουν το σπίτι τους για να αναζητήσουν την τύχη τους στην California, τη γη του χρυσού. Ο Εφραίμ που είχε λείψει για ένα μικρό διάστημα επιστρέφει στο σπίτι με τη νέα πανέμορφη γυναίκα του την 35χρονη Άμπη. Η Άμπη μία γυναίκα που στη ζωή της στερήθηκε την ευτυχία έρχεται στο σπίτι ως νικήτρια, ως η πραγματική ιδιοκτήτρια του σπιτιού. Η πρώτη συνάντηση με τον Ήμπεν φανερώνει την φλόγα του έρωτα που θα ξεσπάσει σύντομα ανάμεσά τους. Οι αντιστάσεις τους δεν θα αργήσουν να καμφθούν και ένα πάθος μοιραίο θα καθορίσει τη ζωή τους. Διατηρώντας για καιρό κρυφό δεσμό, η Άμπη θα γεννήσει το παιδί του Ήμπεν που όμως ο Εφραίμ θεωρεί δικό του. Πάνω σε έναν καυγά ανάμεσα στον Ήμπεν και τον πατέρα του, ο Εφραίμ αποκάλυψε στον Ήμπεν πως το κτήμα και το σπίτι ανήκει ολοκληρωτικά στην Άμπη μιας κι αυτή του χάρισε έναν γιο. Ο Ήμπεν βγάζει το συμπέρασμα ότι η Άμπη τον εξαπάτησε, τον χρησιμοποίησε προκειμένου να τεκνοποιήσει και να καρπωθεί την ιδιοκτησία του. Φρενιασμένος ο Ήμπεν κατηγορεί την Άμπη και επιρρίπτει στην ύπαρξη αυτού του παιδιού τη λήξη της σχέσης τους καθώς αυτό το παιδί αποτελεί την απόδειξη των σχεδίων της. Απογοητευμένη η Άμπη και έχοντας παραφρονήσει από το ενδεχόμενο να στερηθεί την πραγματική της αγάπη, τη μοναδική ελπίδα για ευτυχία σε τούτο τον κόσμο, προβαίνει σε μια πράξη απελπισίας.....
Η Παράσταση
"Ο θεατρικός συγγραφέας έχει χρέος να σκάβει στις ρίζες της αρρώστειας των ημερών μας-και που συνίσταται στο θάνατο του παλιού Θεού και την αδυναμία της επιστήμης και του υλισμού να προσφέρουν έναν καινούργιο Θεό-στο πρωτόγονο θρησκευτικό ένστικτο που επιζεί μέσα μας,ώστε να μας δώσει ένα νόημα στη ζωή μας και μια παρηγοριά για τους φόβους μας μπρος στο θάνατο" λέει ο ίδιος ο Ο'Νηλ. Ο Αντώνης Αντύπας σέβεται το κείμενο, αγαπά τους μεγάλους δραματουργούς, βρίσκει πάντα τους σωστούς κώδικες επικοινωνίας που του επιτρέπουν να οδηγήσει τους ηθοποιούς του σε σπουδαίες ερμηνείες. Ερμηνείες με βάθος κι εσωτερικότητα, που συγκινούν, χωρίς συναισθηματικούς εκβιασμούς.
Η σκηνοθεσία του παρακολουθεί με προσοχή και διαύγεια τις ψυχολογικές μεταπτώσεις του έργου και τις εντυπώνει ωραία πάνω στις ερμηνείες των πρωταγωνιστών του. Οι παραστάσεις του, άλλωστε είναι βραδυφλεγείς. Δεν βιάζονται ν' αφήσουν το στίγμα τους, ωριμάζουν από μέσα προς τα έξω, καλλιεργούν μια καλπάζουσα εσωτερικότητα και εν τέλει είναι οι παραστάσεις που παίρνεις μαζί, που σε ακολουθούν ως το σπίτι – μπορεί και πιο μακριά. Είναι αυτό το όμορφο, αυθεντικό άρωμα που αφήνει το καλό θέατρο, που ξύνει κάτω απο την επιφάνεια, που μοχθά να ανακαλύψει τις κόγχες κάθε χαρακτήρα, τον λόγο, τη στίξη, τα σύμβολα – σημάδια, το αίσθημα. Η αίσθηση του σκηνοθέτη να αφουγκραστεί την έμπνευση του συγγραφέα κι όχι να προτάξει το εγώ του. Σε αυτή την τραγική ιστορία έντονων κορυφώσεων και παθών, οι τρεις πρωταγωνιστές ανακαλύπτουν δια της ενδοσκόπησης τη κρυφή πλευρά του χαρακτήρα τους, βουτούν μέσα στα μύχια της ψυχής τους και εναποθέτουν ο καθένας το ψυχολογικό φορτίο του πανω στη σκηνή, εκεί ανάμεσα στις λεύκες, πάνω στη καυτή, σκληρή, χέρσα γη, που απαιτεί όλο τους το είναι. Ο αγώνας του ανθρώπου για επιβίωση, η επιτακτική ανάγκη για νέες ρίζες, για ασφάλεια, για ιδιοκτησία.
Ο σπουδαίος ηθοποιός Γιώργος Κέντρος αναμετράται με το ηθικό μπόϊ και την ανελέητη φύση του πατέρα Κάμποτ, που αγαπά την ύλη και γοητεύεται να κατακτά ανθρώπους και υλικά αγαθά, χωρίς να τα ξεχωρίζει.Του λείπει η ψυχή, θωρεί τους πάντες σαν να τους περνά απο ένα αόρατο κόσκινο που ζυγίζει και υπολογίζει με ακρίβεια και έχει γνώμονα μόνο το συμφέρον. Σκηνική παρουσία που διακρίνεται από στιβαρότητα και σταθερότητα, υποκριτική ωριμότητα, εξαιρετικός χειρισμός του θεατρικού λόγου, έχει δουλέψει καταλεπτώς τον απαιτητικό πρωταγωνιστικό του ρόλο, η δε εκφραστικότητα της ματιάς, απαράμιλλη, σε κόβει σαν ατσάλι, πυρετική, αειθαλής, αρπακτική: μια ερμηνεία που εγγράφει στις ψυχές μας και καταγράφεται σαν μια ακόμη αξιόλογη ερμηνευτική στιγμή της καριέρας του.
Η Μαρία Κίτσου, η σύζυγος, που πονά να ποθεί και ποθεί να πονά για τον έρωτά της, τον γοητευτικό Ήμπεν. Είναι σκληρή, τρυφερή, σπαρακτική. Λαχταρά να έχει κάτι δικό της και ακολουθώντας το δρόμο του Εφραίμ Κάμποτ, που πιστεύει πως μόνο τα υλικά αγαθά αξίζουν, περνά δια πυρός και σιδήρου, ώσπου να ανακαλύψει πως το μόνο που πραγματικά σε γεμίζει, αυτό που σε ολοκληρώνει σαν άνθρωπο είναι όταν έχεις δικό σου έναν άνθρωπο, που με την αγάπη του μπορεί να φωτίσει τη ζωή σου. Η νεαρή ηθοποιός, μια απο τις πιο ταλαντούχες της γενιάς της, έχει την ευτυχία, εκτός απο το αδιαμφισβήτητο ταλέντο της, να κατέχει αυτό το μαγικό άγγιγμα που καθηλώνει με τη δύναμη, αλλά συνάμα και την ευθραστότητα του, στις σκηνές της οδύνης, του σπαράγματος της ψυχής όταν αυτή αιμορραγεί. Εξαιρετικός χειρισμός εκφραστικών μέσων, σε παρασύρει σε εκείνες ακριβώς τις στιγμές που ο χρόνος σταματά και η σιωπή είναι απίστευτα εκκωφαντική, όταν ένα ανθρώπινο πλάσμα συνταράζεται και πονά με όλο του το είναι, πέφτει στα κατάβαθα της απελπισίας, για να σηκωθεί ξανά και να γνωρίσει τον νέο του - τον αληθινό;-εαυτό.
Ο Γιώργος Χριστοδούλου, ο "παράνομος εραστής", εξωτερικά δυναμικός, καχύποπτος, έντονα διεκδικητικός, φέρει την πεισματάρικη φύση του πατέρα του, αλλά είναι προσκολλημένος στη μνήμη της μητέρας, του, που παραμερίζεται απο τον πόθο που του δημιουργεί η έντονη παρουσία της Άμπι. Ταλανίζεται εσωτερικά, είναι διστακτικός, φοβισμένος, σχεδόν διαλύεται απο το πάθος του. Ο ηθοποιός έχει μια ισορροπημένη, αλλά σε στιγμές, αδύναμη ερμηνεία, που επιδέχεται βελτίωση, ειδικά στη τελική τραγική σκηνή, όπου η δραματική κορύφωση χρειάζεται περισσότερη εσωτερικότητα. Σ' αυτό τον σκηνικό κώδικα εντάσσονται άψογα οι δύο ηθοποιοί που υποδύονται τους γιους του Εφραίμ και ο υπόλοιπος θίασος. Ωραία πρόταση τα σκηνικά και τα κοστούμια, υπέροχη και ονειρική η μουσική της Ελένης Καραϊνδρου χτίζει μελωδικά ατμόσφαιρες, στο ίδιο κλίμα και οι προσεγμένοι φωτισμοί της παράστασης.
Μετάφραση Γιώργος Δεπάστας
Σκηνοθεσία Αντώνης Αντύπας
Σκηνικά - Κοστούμια Γιώργος Πάτσας
Μουσική Ελένη Καραΐνδρου
Φωτισμοί Μελίνα Μάσχα
Κίνηση Σταυρούλα Σιάμου
Διανομή
Πίτερ: Νίκος Γιαλελής
Εφραίμ Κάμποτ: Γιώργος Κέντρος
Αμπι Πατναμ: Μαρία Κίτσου
Σιμεόν: Παναγιώτης Παναγόπουλος
Ημπεν: Γιώργος Χριστοδούλου
Σερίφης: Σταύρος Μερμήγκης
Βοηθοί Σερίφη: Γιώργος Ζυγούρης, Ανδρέας Παπανικόλας
Αγρότες: Μαργαρίτα Ανθίδου, Γιώργος Βερτσώνης, Ιουλιέτα ΟυλιΘύμη, Χριστίνα Ντέμου,
Μάρθα Λαμπίρη-Φεντόρουφ, Αλκης Μαγγόνας, Μάγδα Λέκκα, Δημήτρης Τσεσμελής,
Ανθή Χαιροπούλου. Μουσικός επί σκηνής: Κώστας Λώλος, βιολί
Εθνικό Θέατρο – κτίριο Τσίλλερ - Κεντρική σκηνή,
Αγίου Κωνσταντίνου 22-24, Ομόνοια, Τηλ.: 210-5288170/171
Τετάρτη, Πέμπτη, Παρασκευή, Σάββατο στις 8 μ.μ. Κυριακή στις 7 μ.μ.
Εισιτήρια: 15€, 10€ (φοιτητικό), κάτοχοι κάρτας ΟΑΕΔ 5€
Κάθε Τετάρτη και Πέμπτη ενιαία τιμή 13€
Υπόθεση
Ο ηλικιωμένος, αλλά θαλερός, Εφραίμ Κάμποτ ζει με τους τρεις γιους του στο αγροτόσπιτο μιας μικρής επαρχιακής πόλης του αμερικάνικου νότου. Η οικογενειακή σχέση είναι αρκετά τεταμένη. Οι δύο μεγαλύτεροι γιοι που για χρόνια πότισαν με τον ιδρώτα τους τη γη του πατέρα τους παρουσιάζουν μία έντονη αποστροφή προς αυτόν. Ο Ήμπεν, ο τρίτος γιος του Εφραίμ ένας νέος με λεπτούς τρόπους μοιράζεται κι αυτός αντίστοιχα συναισθήματα με τα ετεροθαλή αδέρφια του για τον αυταρχικό πατέρα τους. Στόχος και όνειρο του Ήμπεν είναι να ξανακερδίσει τη γη που του ανήκει. Γι' αυτό το λόγο κλέβει χρήματα από τον πατέρα του και μ'αυτά εξαγοράζει τα δικαιώματα από τα δύο ετεροθαλή αδέρφια του που εγκαταλείπουν το σπίτι τους για να αναζητήσουν την τύχη τους στην California, τη γη του χρυσού. Ο Εφραίμ που είχε λείψει για ένα μικρό διάστημα επιστρέφει στο σπίτι με τη νέα πανέμορφη γυναίκα του την 35χρονη Άμπη. Η Άμπη μία γυναίκα που στη ζωή της στερήθηκε την ευτυχία έρχεται στο σπίτι ως νικήτρια, ως η πραγματική ιδιοκτήτρια του σπιτιού. Η πρώτη συνάντηση με τον Ήμπεν φανερώνει την φλόγα του έρωτα που θα ξεσπάσει σύντομα ανάμεσά τους. Οι αντιστάσεις τους δεν θα αργήσουν να καμφθούν και ένα πάθος μοιραίο θα καθορίσει τη ζωή τους. Διατηρώντας για καιρό κρυφό δεσμό, η Άμπη θα γεννήσει το παιδί του Ήμπεν που όμως ο Εφραίμ θεωρεί δικό του. Πάνω σε έναν καυγά ανάμεσα στον Ήμπεν και τον πατέρα του, ο Εφραίμ αποκάλυψε στον Ήμπεν πως το κτήμα και το σπίτι ανήκει ολοκληρωτικά στην Άμπη μιας κι αυτή του χάρισε έναν γιο. Ο Ήμπεν βγάζει το συμπέρασμα ότι η Άμπη τον εξαπάτησε, τον χρησιμοποίησε προκειμένου να τεκνοποιήσει και να καρπωθεί την ιδιοκτησία του. Φρενιασμένος ο Ήμπεν κατηγορεί την Άμπη και επιρρίπτει στην ύπαρξη αυτού του παιδιού τη λήξη της σχέσης τους καθώς αυτό το παιδί αποτελεί την απόδειξη των σχεδίων της. Απογοητευμένη η Άμπη και έχοντας παραφρονήσει από το ενδεχόμενο να στερηθεί την πραγματική της αγάπη, τη μοναδική ελπίδα για ευτυχία σε τούτο τον κόσμο, προβαίνει σε μια πράξη απελπισίας.....
Η Παράσταση
"Ο θεατρικός συγγραφέας έχει χρέος να σκάβει στις ρίζες της αρρώστειας των ημερών μας-και που συνίσταται στο θάνατο του παλιού Θεού και την αδυναμία της επιστήμης και του υλισμού να προσφέρουν έναν καινούργιο Θεό-στο πρωτόγονο θρησκευτικό ένστικτο που επιζεί μέσα μας,ώστε να μας δώσει ένα νόημα στη ζωή μας και μια παρηγοριά για τους φόβους μας μπρος στο θάνατο" λέει ο ίδιος ο Ο'Νηλ. Ο Αντώνης Αντύπας σέβεται το κείμενο, αγαπά τους μεγάλους δραματουργούς, βρίσκει πάντα τους σωστούς κώδικες επικοινωνίας που του επιτρέπουν να οδηγήσει τους ηθοποιούς του σε σπουδαίες ερμηνείες. Ερμηνείες με βάθος κι εσωτερικότητα, που συγκινούν, χωρίς συναισθηματικούς εκβιασμούς.
Η σκηνοθεσία του παρακολουθεί με προσοχή και διαύγεια τις ψυχολογικές μεταπτώσεις του έργου και τις εντυπώνει ωραία πάνω στις ερμηνείες των πρωταγωνιστών του. Οι παραστάσεις του, άλλωστε είναι βραδυφλεγείς. Δεν βιάζονται ν' αφήσουν το στίγμα τους, ωριμάζουν από μέσα προς τα έξω, καλλιεργούν μια καλπάζουσα εσωτερικότητα και εν τέλει είναι οι παραστάσεις που παίρνεις μαζί, που σε ακολουθούν ως το σπίτι – μπορεί και πιο μακριά. Είναι αυτό το όμορφο, αυθεντικό άρωμα που αφήνει το καλό θέατρο, που ξύνει κάτω απο την επιφάνεια, που μοχθά να ανακαλύψει τις κόγχες κάθε χαρακτήρα, τον λόγο, τη στίξη, τα σύμβολα – σημάδια, το αίσθημα. Η αίσθηση του σκηνοθέτη να αφουγκραστεί την έμπνευση του συγγραφέα κι όχι να προτάξει το εγώ του. Σε αυτή την τραγική ιστορία έντονων κορυφώσεων και παθών, οι τρεις πρωταγωνιστές ανακαλύπτουν δια της ενδοσκόπησης τη κρυφή πλευρά του χαρακτήρα τους, βουτούν μέσα στα μύχια της ψυχής τους και εναποθέτουν ο καθένας το ψυχολογικό φορτίο του πανω στη σκηνή, εκεί ανάμεσα στις λεύκες, πάνω στη καυτή, σκληρή, χέρσα γη, που απαιτεί όλο τους το είναι. Ο αγώνας του ανθρώπου για επιβίωση, η επιτακτική ανάγκη για νέες ρίζες, για ασφάλεια, για ιδιοκτησία.
Ο σπουδαίος ηθοποιός Γιώργος Κέντρος αναμετράται με το ηθικό μπόϊ και την ανελέητη φύση του πατέρα Κάμποτ, που αγαπά την ύλη και γοητεύεται να κατακτά ανθρώπους και υλικά αγαθά, χωρίς να τα ξεχωρίζει.Του λείπει η ψυχή, θωρεί τους πάντες σαν να τους περνά απο ένα αόρατο κόσκινο που ζυγίζει και υπολογίζει με ακρίβεια και έχει γνώμονα μόνο το συμφέρον. Σκηνική παρουσία που διακρίνεται από στιβαρότητα και σταθερότητα, υποκριτική ωριμότητα, εξαιρετικός χειρισμός του θεατρικού λόγου, έχει δουλέψει καταλεπτώς τον απαιτητικό πρωταγωνιστικό του ρόλο, η δε εκφραστικότητα της ματιάς, απαράμιλλη, σε κόβει σαν ατσάλι, πυρετική, αειθαλής, αρπακτική: μια ερμηνεία που εγγράφει στις ψυχές μας και καταγράφεται σαν μια ακόμη αξιόλογη ερμηνευτική στιγμή της καριέρας του.
Η Μαρία Κίτσου, η σύζυγος, που πονά να ποθεί και ποθεί να πονά για τον έρωτά της, τον γοητευτικό Ήμπεν. Είναι σκληρή, τρυφερή, σπαρακτική. Λαχταρά να έχει κάτι δικό της και ακολουθώντας το δρόμο του Εφραίμ Κάμποτ, που πιστεύει πως μόνο τα υλικά αγαθά αξίζουν, περνά δια πυρός και σιδήρου, ώσπου να ανακαλύψει πως το μόνο που πραγματικά σε γεμίζει, αυτό που σε ολοκληρώνει σαν άνθρωπο είναι όταν έχεις δικό σου έναν άνθρωπο, που με την αγάπη του μπορεί να φωτίσει τη ζωή σου. Η νεαρή ηθοποιός, μια απο τις πιο ταλαντούχες της γενιάς της, έχει την ευτυχία, εκτός απο το αδιαμφισβήτητο ταλέντο της, να κατέχει αυτό το μαγικό άγγιγμα που καθηλώνει με τη δύναμη, αλλά συνάμα και την ευθραστότητα του, στις σκηνές της οδύνης, του σπαράγματος της ψυχής όταν αυτή αιμορραγεί. Εξαιρετικός χειρισμός εκφραστικών μέσων, σε παρασύρει σε εκείνες ακριβώς τις στιγμές που ο χρόνος σταματά και η σιωπή είναι απίστευτα εκκωφαντική, όταν ένα ανθρώπινο πλάσμα συνταράζεται και πονά με όλο του το είναι, πέφτει στα κατάβαθα της απελπισίας, για να σηκωθεί ξανά και να γνωρίσει τον νέο του - τον αληθινό;-εαυτό.
Ο Γιώργος Χριστοδούλου, ο "παράνομος εραστής", εξωτερικά δυναμικός, καχύποπτος, έντονα διεκδικητικός, φέρει την πεισματάρικη φύση του πατέρα του, αλλά είναι προσκολλημένος στη μνήμη της μητέρας, του, που παραμερίζεται απο τον πόθο που του δημιουργεί η έντονη παρουσία της Άμπι. Ταλανίζεται εσωτερικά, είναι διστακτικός, φοβισμένος, σχεδόν διαλύεται απο το πάθος του. Ο ηθοποιός έχει μια ισορροπημένη, αλλά σε στιγμές, αδύναμη ερμηνεία, που επιδέχεται βελτίωση, ειδικά στη τελική τραγική σκηνή, όπου η δραματική κορύφωση χρειάζεται περισσότερη εσωτερικότητα. Σ' αυτό τον σκηνικό κώδικα εντάσσονται άψογα οι δύο ηθοποιοί που υποδύονται τους γιους του Εφραίμ και ο υπόλοιπος θίασος. Ωραία πρόταση τα σκηνικά και τα κοστούμια, υπέροχη και ονειρική η μουσική της Ελένης Καραϊνδρου χτίζει μελωδικά ατμόσφαιρες, στο ίδιο κλίμα και οι προσεγμένοι φωτισμοί της παράστασης.
Μετάφραση Γιώργος Δεπάστας
Σκηνοθεσία Αντώνης Αντύπας
Σκηνικά - Κοστούμια Γιώργος Πάτσας
Μουσική Ελένη Καραΐνδρου
Φωτισμοί Μελίνα Μάσχα
Κίνηση Σταυρούλα Σιάμου
Διανομή
Πίτερ: Νίκος Γιαλελής
Εφραίμ Κάμποτ: Γιώργος Κέντρος
Αμπι Πατναμ: Μαρία Κίτσου
Σιμεόν: Παναγιώτης Παναγόπουλος
Ημπεν: Γιώργος Χριστοδούλου
Σερίφης: Σταύρος Μερμήγκης
Βοηθοί Σερίφη: Γιώργος Ζυγούρης, Ανδρέας Παπανικόλας
Αγρότες: Μαργαρίτα Ανθίδου, Γιώργος Βερτσώνης, Ιουλιέτα ΟυλιΘύμη, Χριστίνα Ντέμου,
Μάρθα Λαμπίρη-Φεντόρουφ, Αλκης Μαγγόνας, Μάγδα Λέκκα, Δημήτρης Τσεσμελής,
Ανθή Χαιροπούλου. Μουσικός επί σκηνής: Κώστας Λώλος, βιολί
Εθνικό Θέατρο – κτίριο Τσίλλερ - Κεντρική σκηνή,
Αγίου Κωνσταντίνου 22-24, Ομόνοια, Τηλ.: 210-5288170/171
Τετάρτη, Πέμπτη, Παρασκευή, Σάββατο στις 8 μ.μ. Κυριακή στις 7 μ.μ.
Εισιτήρια: 15€, 10€ (φοιτητικό), κάτοχοι κάρτας ΟΑΕΔ 5€
Κάθε Τετάρτη και Πέμπτη ενιαία τιμή 13€