"Έτσι τελειώνει ο κόσμος. Όχι με έναν βρόντο μα με έναν λυγμό" Τ.S. ELIOT
η
Το γλαφυρό πορτρέτο μιας βαθιά δυσλειτουργικής οικογένειας
η
Το γλαφυρό πορτρέτο μιας βαθιά δυσλειτουργικής οικογένειας
Αύγουστος, στο θέατρο Δήμητρης Χορν, σε σκηνοθεσία Κωνσταντίνου Μαρκουλάκη: Εργο σκληρό αλλά και αστείο, πικρόχολο αλλά και τρυφερό, δραματικό αλλά συγχρόνως διασκεδαστικό, η ιστορία του Λετς, μιμείται την ίδια τη ζωή και συγκεκριμένα τη ζωή του συγγραφέα, που περιγράφει με γλαφυρές αποχρώσεις μια ιστορία ενδοοικογενειακής παθογένειας, στη μέση της αμερικάνικης υπαίθρου, έξω από μια μικρή πόλη της Οκλαχόμα.
Η ιστορία:
Μια αυγουστιάτικη νύχτα ο Μπέβερλυ Γουέστον (Μάνος Βακούσης) – διάσημος ποιητής και διαβόητος αλκοολικός- εξαφανίζεται. Οι τρεις κόρες του, Μπάρμπαρα (Μαρία Πρωτόπαπα), Άιβυ (Βίκυ Βολιώτη) και Κάρεν (Μαρίνα Ασλάνογλου) επιστρέφουν στο πατρικό τους -μαζί με τις δικές τους δυσλειτουργικές οικογένειες (Κώστας Ανταλόπουλος, Νίκος Αλεξίου, Σίσσυ Τουμάση) και τα δικά τους μυστικά- για να φροντίσουν μητέρα τους Βάιολετ (Θέμις Μπαζάκα) . Η Βάιολετ όμως, δεν είναι από τις γυναίκες που αφήνουν κάποιον άλλο να τους κάνει κουμάντο, καθώς η σοβαρή αρρώστια της και η εξάρτησή της από τα χάπια ενισχύουν τα βιτριολικά της ξεσπάσματα προς τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειας. Αυτόπτες μάρτυρες της μοναδικής ικανότητας των Γουέστον να αλληλοκατασπαράζονται, η νεαρή ινδιάνα οικονόμος Τζόνα (Aurora Marion) και η αδερφή της Βάιολετ, Μάττυ Φέη (Μαρία Κατσιαδάκη) - η οποία κατέχει εξίσου καλά την τέχνη της σκληρότητας - που καταφτάνει με την οικογένειά της (Αλέξανδρος Μυλωνάς, Θύμιος Κούκιος).
Ο Αύγουστος του Λετς: μια καθαρά προσωπική υπόθεση
Ο «Αύγουστος» («August: Osage County») του Τρέισι Λετς, γραμμένο το 2007, είναι μια από τις μεγαλύτερες θεατρικές επιτυχίες σε ολόκληρο τον κόσμο, καθώς έχει παρουσιαστεί σε πάνω από 30 χώρες. Έχει κερδίσει το βραβείο Pulitzer, 3 βραβεία Tony, 2 Drama Desk Awards και έχει συγκεντρώσει διθυραμβικές κριτικές από τον ξένο Τύπο που επαίνεσε την ικανότητα του Tracy Letts να ισορροπεί ανάμεσα στο δράμα και την κωμωδία. Ο καταιγισμός αστείων διαλόγων, η εξαιρετική σκιαγράφηση των βιτριολικών χαρακτήρων και η εκρηκτική παρουσίαση των οικογενειακών συναισθηματικών συγκρούσεων επιβεβαιώνουν την άποψη των New York Times ότι, «καμια οικογένεια δεν υπήρξε τόσο δυστυχισμένη για τόσους διαφορετικούς λόγους και με τόσο διασκεδαστικό τρόπο, όσο οι Γουέστον στον “Αύγουστο”». Την ίδια επιτυχία γνώρισε και η κινηματογραφική μεταφορά του έργου, με πρωταγωνιστές τους Meryl Streep, Julia Roberts, Ewan McGregor, Benedict Cumberbatch, Juliette Lewis κ.α. το 2013, που έφτασε μέχρι τα Όσκαρ.
Στην παράδοση των ψυχολογικών δραμάτων των μεγάλων δραματουργών του σύγχρονου αμερικάνικου θεάτρου Άλμπι και Ο’Νιλ, το θεατρικό του Λετς μας συστήνει μια πολυπληθή, προβληματική αμερικανική οικογένεια, οι τρεις κόρες της οποίας –μαζί με συζύγους, παιδιά και αγαπητικούς– συγκεντρώνονται στο πατρικό σπίτι στο Όσατζ μετά την είδηση για την εξαφάνιση του πατριάρχη Μπέβερλι Γουέστον. Πρόκειται για έναν κλεισμένο στον εαυτό του και αλκοολικό ποιητή, ο οποίος δεν έχει δώσει σημεία ζωής για πέντε ημέρες, αναγκάζοντας έτσι τη σύζυγό του Βάιολετ, μια μανιοκαταθλιπτική αθυρόστομη γυναίκα, που πάσχει από καρκίνο του στόματος, να ειδοποιήσει συγγενείς, φίλους και αστυνομία. Σύντομα θα ολοκληρωθεί ένα ανθρώπινο κοκτέιλ-δυναμίτης που δεν θα αργήσει να εκραγεί με επώδυνο, παταγώδη τρόπο: καλά κρυμμένα μυστικά αποκαλύπτονται, σε ένα αργό αλλά βασανιστικό ψυχολογικό στριπτίζ των εγωπαθών, αυτοκαταστροφικών και βουτηγμένων στην υποκρισία ηρώων, ανομολόγητα πάθη αναζωπυρώνονται, παλιές έχθρες βγαίνουν στην επιφάνεια, βιτριολικά σχόλια ανταλλάσσονται και απειλές εκτοξεύονται. Μέσα από τις πιο απροσδόκητες συναισθηματικές εκρήξεις που συνοδεύουν το οικογενειακό αυτό δράμα, οι εύθραστες ισορροπίες δείχνουν να ανατρέπονται με βίαιο τρόπο.
Το κείμενο του Λεττς στάζει θυμό, απόγνωση και σαρκασμό, αφού η πένα του βυθίστηκε μέσα σε τραυματικές βιωματικές εμπειρίες της ίδιας του της οικογένειας, ανέσυρε επώδυνες θύμησες του παρελθόντος, μέσα απο τα σκοτάδια: τον παππού του, που αυτοκτόνησε, όταν ο συγγραφέας ήταν μόλις δέκα χρόνων και τη γιαγιά του που έκανε χρήση ουσιών, πολλές φορές μπροστά του. Ήταν μια πράξη λυτρωτική η συγγραφή αυτού του έργου για τον Λετς. Αποτελεί δε μια σύγχρονη μαύρη κωμωδία με τραγικές εξελίξεις, που κλείνει το μάτι στον θεατή. Μοχθηρό, χουμοριστικό,σκληρό και εύθραυστο, τρυφερό και αποστασιοποιημένο, η ίδια η ζωή κλεισμένη μέσα σε λέξεις.
Η παράσταση
Ο σκηνοθέτης Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης έχει εντοπίσει σωστά την ιδιαιτερότητα του έργου, που στον πυρήνα του είναι μια δραματική κομεντί: μαύρο και ταυτόχρονα διασκεδαστικό.Ενισχύει τα κωμικά στοιχεία, χωρίς να αποδυναμώνει την τραγικότητα του, με γρήγορο ρυθμό, ελεγχόμενη ένταση, καθοδηγώντας το θίασο του σε ενδιαφέρουσες ερμηνείες υψηλού επιπέδου. Κάνει το δύσκολο εύκολο,παρουσιάζοντας μας, μια οικογένεια μέσα στη μιζέρια, χωρίς να μας επιτρέψει ούτε μια στιγμή να μιζεριάσουμε στη θέση του θεατή και συγχρόνως παραθέτει αυτούσια την συγκίνηση, την έντονη συναισθηματική φόρτιση, που βρίσκεται στο επίκεντρο αυτου του δράματος. Χτίζει στέρεα πάνω στην οικογενειακή δυσλειτουργία, στρώσεις αγάπης και εγγύτητας, ακόμα και αν αυτές δείχνουν να ξεθωριάζουν και να διαστρεβλώνονται απο τα ίδια τα μέλη της.Άλλωστε, αυτό μας παραδίδει ο "Αύγουστος": τραύματα που γέννησε η αγάπη η πιό σωστά ο κακός της εαυτός, ο εσφαλμένος. Η βατή μετάφραση διευκολύνει την εξαιρετική πλοκή του έργου να αναπτυχθεί, να ανασάνει στα σωστά σημεία, η συνεχής ροή δε, αποτρέπει την αναμενόμενη κοιλιά, που μπορεί να εμφανιστεί σε ένα έργο δυόμιση ωρών. Σε ένα έργο, πρωτίστως, ερμηνειών, η σύνηθης παγίδα είναι να υπάρχουν άνισες ερμηνείες που τείνουν να θαμπώσουν μια δουλειά συνόλου.
Οχι, εδώ. Ο "Αύγουστος" ευτύχησε να έχει εξαιρετικές ερμηνείες απο όλους τους ηθοποιούς του, που αξιοποίησαν την εσωστρέφεια των ρόλων και μας παρέδωσαν ενδιαφέροντες χαρακτήρες. Η Θέμις Μπαζάκα δείχνει να έχει καταλάβει την Βάιολετ, να την πονά. Σκληρή σαν άνθρωπος, καθώς έρχεται από μια γενιά που υπέφερε πολύ λόγω φτώχειας, αλλά και από μια πολύ βίαιη οικογένεια, κάτι που δεν μπορεί να το ξεχάσει, γιατί ποιος μπορεί να γλιτώσει από τα βιώματά του; Η αγάπη της εκ τούτου είναι στρεβλή, υπάρχει, υφίσταται, αιωρείται, γίνεται, όμως, θηλιά στο λαιμό των κοριτσιών της. Χρεώνει στα παιδιά της τα όνειρά της γιατί τα θεωρεί προέκταση του εαυτού της, και τα φορτώνει με ενοχές για τις επιλογές τους.Οι στιγμές σκληρότητας και οι βιτριολικές της ατάκες εναλλάσονται με τρυφερές στιγμές αποδοχής της αγάπης της και αυτή η ισορροπία είναι το δυνατό ερμηνευτικό χαρτί της ηθοποιού. Δίπλα της η Μαρία Πρωτόπαππα, η μεγάλη κόρη είναι το ίδιο εριστική, κυνική και σκληρή, άξια αντίπαλος της μάνας της. Άξια και η ερμηνεία της ηθοποιού, ακατέργαστη, αυθεντική, τραγική. Σωστές δραματικές κορυφώσεις, υπέροχες στις διπλές τους σκηνές, δένουν αρμονικά μεταξύ τους, σ'ενα εκρηκτικό δίδυμο. Ακολουθούν, χωρίς να υστερούν, στο παραμικρό, η Βίκυ Βολιώτη και η Μαρίνα Ασλάνογλου, η τελευταία κεντά πραγματικά τον ρόλο της, κλέβοντας σε πολλά σημεία την παράσταση. Η νεαρή ηθοποιός Σίσσυ Τουμάση πείθει στο ρόλο της επαναστατημένης έφηβης κόρης, τόσο εμφανισιακά, όσο και στη ψυχολογική εμβάθυνση του ρόλου. Η πληθωρική παρουσία της Μαρίας Κατσιαδάκη και η διακριτική Τζόνα της Αurora Marion συμπληρώνουν το καστ των γυναικών.
Οι άντρες της οικογένειας που δρουν σαν παρατηρητές, που δέχονται τα ωστικά κύματα της βιαιότητας των γυναικών, είναι εξίσου καλοί στους ρόλους τους. Ο πάντα σταθερός και ώριμος ερμηνευτικά Άλέξανδρος Μυλωνάς, ο Μάνος Βακούσης σ'ενα σύντομο, αλλά καταλυτικής σημασίας ρόλο, δοσμένο με σπαρακτική αλλά και θυμοσοφική ενάργεια, ο Νίκος Αλεξίου που μας έχει συνηθίσει σε καλές ερμηνείες με προσωπικό και πολύ ενδιαφέρον στυλ, ο χαμηλών τόνων σωστός Κώστας Ανταλόπουλος και ο εξαιρετικός Θύμιος Κούκιος.Το σπίτι της οικογένειας που με τα γυμνά θεμέλια, θυμίζει σπίτι, χωρίς να είναι και μας παραπέμπει στη ψυχική γύμνια των χαρακτήρων, συνθέτει μια ενδιαφέρουσα σκηνική πρόταση. Δεν θα μπορούσαμε να πούμε το ίδιο και για την επιλογή των κοστουμιών που είναι απλά αδιάφορα. Εξαιρετική η μουσική σύνθεση του Μίνωα Μάτσα, ηχεί στα αυτιά μας σαν αυθεντικό λαικό αμερικάνικο blues - country άκουσμα.
Στο τέλος τι μένει; Ένα ερώτημα αμείλικτα οδυνηρό και επιτακτικό αιωρείται εκείνη ακριβώς τη στιγμή που η Μπάρμπαρα επιλέγει την άτακτη φυγή της: παραμένεις δίπλα σε έναν άνθρωπο που σου κάνει τη ζωή σου μαρτύριο ή τον εγκαταλείπεις;. Πρέπει να αφήσεις πίσω σου ένα (δηλητηριασμένο) περιβάλλον και να προχωρήσεις μπροστά, αδιαφορώντας για τους ανθρώπους που σε μεγάλωσαν;
Μετάφραση: Μανώλης Δούνιας
Σκηνοθεσία: Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης
Σκηνικά: Αθανασία Σμαραγδή
Κοστούμια: Ιωάννα Τσάμη
Μουσική σύνθεση: Μίνως Μάτσας
Φωτισμοί: Αλέκος Γιάνναρος
Πρωταγωνιστούν:Θέμις Μπαζάκα, Μαρία Πρωτόπαππα, Βίκυ Βολιώτη, Μαρίνα Ασλάνογλου,
Αλέξανδρος Μυλωνάς, Μάνος Βακούσης, Μαρία Κατσιαδάκη, Νίκος Αλεξίου, Θύμιος Κούκιος,
Κώστας Ανταλόπουλος, Σίσσυ Τουμάση, Aurora Marion.
Παραστάσεις: Πέμπτη, Παρασκευή 9 μ.μ.
Σάββατο, Κυριακή 6 μ.μ., 9 μ.μ.
Θέατρο Δημήτρης .Χορν, Αμερικής 10, Κολωνάκι
Τηλ.: 2103612500
Η ιστορία:
Μια αυγουστιάτικη νύχτα ο Μπέβερλυ Γουέστον (Μάνος Βακούσης) – διάσημος ποιητής και διαβόητος αλκοολικός- εξαφανίζεται. Οι τρεις κόρες του, Μπάρμπαρα (Μαρία Πρωτόπαπα), Άιβυ (Βίκυ Βολιώτη) και Κάρεν (Μαρίνα Ασλάνογλου) επιστρέφουν στο πατρικό τους -μαζί με τις δικές τους δυσλειτουργικές οικογένειες (Κώστας Ανταλόπουλος, Νίκος Αλεξίου, Σίσσυ Τουμάση) και τα δικά τους μυστικά- για να φροντίσουν μητέρα τους Βάιολετ (Θέμις Μπαζάκα) . Η Βάιολετ όμως, δεν είναι από τις γυναίκες που αφήνουν κάποιον άλλο να τους κάνει κουμάντο, καθώς η σοβαρή αρρώστια της και η εξάρτησή της από τα χάπια ενισχύουν τα βιτριολικά της ξεσπάσματα προς τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειας. Αυτόπτες μάρτυρες της μοναδικής ικανότητας των Γουέστον να αλληλοκατασπαράζονται, η νεαρή ινδιάνα οικονόμος Τζόνα (Aurora Marion) και η αδερφή της Βάιολετ, Μάττυ Φέη (Μαρία Κατσιαδάκη) - η οποία κατέχει εξίσου καλά την τέχνη της σκληρότητας - που καταφτάνει με την οικογένειά της (Αλέξανδρος Μυλωνάς, Θύμιος Κούκιος).
Ο Αύγουστος του Λετς: μια καθαρά προσωπική υπόθεση
Ο «Αύγουστος» («August: Osage County») του Τρέισι Λετς, γραμμένο το 2007, είναι μια από τις μεγαλύτερες θεατρικές επιτυχίες σε ολόκληρο τον κόσμο, καθώς έχει παρουσιαστεί σε πάνω από 30 χώρες. Έχει κερδίσει το βραβείο Pulitzer, 3 βραβεία Tony, 2 Drama Desk Awards και έχει συγκεντρώσει διθυραμβικές κριτικές από τον ξένο Τύπο που επαίνεσε την ικανότητα του Tracy Letts να ισορροπεί ανάμεσα στο δράμα και την κωμωδία. Ο καταιγισμός αστείων διαλόγων, η εξαιρετική σκιαγράφηση των βιτριολικών χαρακτήρων και η εκρηκτική παρουσίαση των οικογενειακών συναισθηματικών συγκρούσεων επιβεβαιώνουν την άποψη των New York Times ότι, «καμια οικογένεια δεν υπήρξε τόσο δυστυχισμένη για τόσους διαφορετικούς λόγους και με τόσο διασκεδαστικό τρόπο, όσο οι Γουέστον στον “Αύγουστο”». Την ίδια επιτυχία γνώρισε και η κινηματογραφική μεταφορά του έργου, με πρωταγωνιστές τους Meryl Streep, Julia Roberts, Ewan McGregor, Benedict Cumberbatch, Juliette Lewis κ.α. το 2013, που έφτασε μέχρι τα Όσκαρ.
Στην παράδοση των ψυχολογικών δραμάτων των μεγάλων δραματουργών του σύγχρονου αμερικάνικου θεάτρου Άλμπι και Ο’Νιλ, το θεατρικό του Λετς μας συστήνει μια πολυπληθή, προβληματική αμερικανική οικογένεια, οι τρεις κόρες της οποίας –μαζί με συζύγους, παιδιά και αγαπητικούς– συγκεντρώνονται στο πατρικό σπίτι στο Όσατζ μετά την είδηση για την εξαφάνιση του πατριάρχη Μπέβερλι Γουέστον. Πρόκειται για έναν κλεισμένο στον εαυτό του και αλκοολικό ποιητή, ο οποίος δεν έχει δώσει σημεία ζωής για πέντε ημέρες, αναγκάζοντας έτσι τη σύζυγό του Βάιολετ, μια μανιοκαταθλιπτική αθυρόστομη γυναίκα, που πάσχει από καρκίνο του στόματος, να ειδοποιήσει συγγενείς, φίλους και αστυνομία. Σύντομα θα ολοκληρωθεί ένα ανθρώπινο κοκτέιλ-δυναμίτης που δεν θα αργήσει να εκραγεί με επώδυνο, παταγώδη τρόπο: καλά κρυμμένα μυστικά αποκαλύπτονται, σε ένα αργό αλλά βασανιστικό ψυχολογικό στριπτίζ των εγωπαθών, αυτοκαταστροφικών και βουτηγμένων στην υποκρισία ηρώων, ανομολόγητα πάθη αναζωπυρώνονται, παλιές έχθρες βγαίνουν στην επιφάνεια, βιτριολικά σχόλια ανταλλάσσονται και απειλές εκτοξεύονται. Μέσα από τις πιο απροσδόκητες συναισθηματικές εκρήξεις που συνοδεύουν το οικογενειακό αυτό δράμα, οι εύθραστες ισορροπίες δείχνουν να ανατρέπονται με βίαιο τρόπο.
Το κείμενο του Λεττς στάζει θυμό, απόγνωση και σαρκασμό, αφού η πένα του βυθίστηκε μέσα σε τραυματικές βιωματικές εμπειρίες της ίδιας του της οικογένειας, ανέσυρε επώδυνες θύμησες του παρελθόντος, μέσα απο τα σκοτάδια: τον παππού του, που αυτοκτόνησε, όταν ο συγγραφέας ήταν μόλις δέκα χρόνων και τη γιαγιά του που έκανε χρήση ουσιών, πολλές φορές μπροστά του. Ήταν μια πράξη λυτρωτική η συγγραφή αυτού του έργου για τον Λετς. Αποτελεί δε μια σύγχρονη μαύρη κωμωδία με τραγικές εξελίξεις, που κλείνει το μάτι στον θεατή. Μοχθηρό, χουμοριστικό,σκληρό και εύθραυστο, τρυφερό και αποστασιοποιημένο, η ίδια η ζωή κλεισμένη μέσα σε λέξεις.
Η παράσταση
Ο σκηνοθέτης Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης έχει εντοπίσει σωστά την ιδιαιτερότητα του έργου, που στον πυρήνα του είναι μια δραματική κομεντί: μαύρο και ταυτόχρονα διασκεδαστικό.Ενισχύει τα κωμικά στοιχεία, χωρίς να αποδυναμώνει την τραγικότητα του, με γρήγορο ρυθμό, ελεγχόμενη ένταση, καθοδηγώντας το θίασο του σε ενδιαφέρουσες ερμηνείες υψηλού επιπέδου. Κάνει το δύσκολο εύκολο,παρουσιάζοντας μας, μια οικογένεια μέσα στη μιζέρια, χωρίς να μας επιτρέψει ούτε μια στιγμή να μιζεριάσουμε στη θέση του θεατή και συγχρόνως παραθέτει αυτούσια την συγκίνηση, την έντονη συναισθηματική φόρτιση, που βρίσκεται στο επίκεντρο αυτου του δράματος. Χτίζει στέρεα πάνω στην οικογενειακή δυσλειτουργία, στρώσεις αγάπης και εγγύτητας, ακόμα και αν αυτές δείχνουν να ξεθωριάζουν και να διαστρεβλώνονται απο τα ίδια τα μέλη της.Άλλωστε, αυτό μας παραδίδει ο "Αύγουστος": τραύματα που γέννησε η αγάπη η πιό σωστά ο κακός της εαυτός, ο εσφαλμένος. Η βατή μετάφραση διευκολύνει την εξαιρετική πλοκή του έργου να αναπτυχθεί, να ανασάνει στα σωστά σημεία, η συνεχής ροή δε, αποτρέπει την αναμενόμενη κοιλιά, που μπορεί να εμφανιστεί σε ένα έργο δυόμιση ωρών. Σε ένα έργο, πρωτίστως, ερμηνειών, η σύνηθης παγίδα είναι να υπάρχουν άνισες ερμηνείες που τείνουν να θαμπώσουν μια δουλειά συνόλου.
Οχι, εδώ. Ο "Αύγουστος" ευτύχησε να έχει εξαιρετικές ερμηνείες απο όλους τους ηθοποιούς του, που αξιοποίησαν την εσωστρέφεια των ρόλων και μας παρέδωσαν ενδιαφέροντες χαρακτήρες. Η Θέμις Μπαζάκα δείχνει να έχει καταλάβει την Βάιολετ, να την πονά. Σκληρή σαν άνθρωπος, καθώς έρχεται από μια γενιά που υπέφερε πολύ λόγω φτώχειας, αλλά και από μια πολύ βίαιη οικογένεια, κάτι που δεν μπορεί να το ξεχάσει, γιατί ποιος μπορεί να γλιτώσει από τα βιώματά του; Η αγάπη της εκ τούτου είναι στρεβλή, υπάρχει, υφίσταται, αιωρείται, γίνεται, όμως, θηλιά στο λαιμό των κοριτσιών της. Χρεώνει στα παιδιά της τα όνειρά της γιατί τα θεωρεί προέκταση του εαυτού της, και τα φορτώνει με ενοχές για τις επιλογές τους.Οι στιγμές σκληρότητας και οι βιτριολικές της ατάκες εναλλάσονται με τρυφερές στιγμές αποδοχής της αγάπης της και αυτή η ισορροπία είναι το δυνατό ερμηνευτικό χαρτί της ηθοποιού. Δίπλα της η Μαρία Πρωτόπαππα, η μεγάλη κόρη είναι το ίδιο εριστική, κυνική και σκληρή, άξια αντίπαλος της μάνας της. Άξια και η ερμηνεία της ηθοποιού, ακατέργαστη, αυθεντική, τραγική. Σωστές δραματικές κορυφώσεις, υπέροχες στις διπλές τους σκηνές, δένουν αρμονικά μεταξύ τους, σ'ενα εκρηκτικό δίδυμο. Ακολουθούν, χωρίς να υστερούν, στο παραμικρό, η Βίκυ Βολιώτη και η Μαρίνα Ασλάνογλου, η τελευταία κεντά πραγματικά τον ρόλο της, κλέβοντας σε πολλά σημεία την παράσταση. Η νεαρή ηθοποιός Σίσσυ Τουμάση πείθει στο ρόλο της επαναστατημένης έφηβης κόρης, τόσο εμφανισιακά, όσο και στη ψυχολογική εμβάθυνση του ρόλου. Η πληθωρική παρουσία της Μαρίας Κατσιαδάκη και η διακριτική Τζόνα της Αurora Marion συμπληρώνουν το καστ των γυναικών.
Οι άντρες της οικογένειας που δρουν σαν παρατηρητές, που δέχονται τα ωστικά κύματα της βιαιότητας των γυναικών, είναι εξίσου καλοί στους ρόλους τους. Ο πάντα σταθερός και ώριμος ερμηνευτικά Άλέξανδρος Μυλωνάς, ο Μάνος Βακούσης σ'ενα σύντομο, αλλά καταλυτικής σημασίας ρόλο, δοσμένο με σπαρακτική αλλά και θυμοσοφική ενάργεια, ο Νίκος Αλεξίου που μας έχει συνηθίσει σε καλές ερμηνείες με προσωπικό και πολύ ενδιαφέρον στυλ, ο χαμηλών τόνων σωστός Κώστας Ανταλόπουλος και ο εξαιρετικός Θύμιος Κούκιος.Το σπίτι της οικογένειας που με τα γυμνά θεμέλια, θυμίζει σπίτι, χωρίς να είναι και μας παραπέμπει στη ψυχική γύμνια των χαρακτήρων, συνθέτει μια ενδιαφέρουσα σκηνική πρόταση. Δεν θα μπορούσαμε να πούμε το ίδιο και για την επιλογή των κοστουμιών που είναι απλά αδιάφορα. Εξαιρετική η μουσική σύνθεση του Μίνωα Μάτσα, ηχεί στα αυτιά μας σαν αυθεντικό λαικό αμερικάνικο blues - country άκουσμα.
Στο τέλος τι μένει; Ένα ερώτημα αμείλικτα οδυνηρό και επιτακτικό αιωρείται εκείνη ακριβώς τη στιγμή που η Μπάρμπαρα επιλέγει την άτακτη φυγή της: παραμένεις δίπλα σε έναν άνθρωπο που σου κάνει τη ζωή σου μαρτύριο ή τον εγκαταλείπεις;. Πρέπει να αφήσεις πίσω σου ένα (δηλητηριασμένο) περιβάλλον και να προχωρήσεις μπροστά, αδιαφορώντας για τους ανθρώπους που σε μεγάλωσαν;
Μετάφραση: Μανώλης Δούνιας
Σκηνοθεσία: Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης
Σκηνικά: Αθανασία Σμαραγδή
Κοστούμια: Ιωάννα Τσάμη
Μουσική σύνθεση: Μίνως Μάτσας
Φωτισμοί: Αλέκος Γιάνναρος
Πρωταγωνιστούν:Θέμις Μπαζάκα, Μαρία Πρωτόπαππα, Βίκυ Βολιώτη, Μαρίνα Ασλάνογλου,
Αλέξανδρος Μυλωνάς, Μάνος Βακούσης, Μαρία Κατσιαδάκη, Νίκος Αλεξίου, Θύμιος Κούκιος,
Κώστας Ανταλόπουλος, Σίσσυ Τουμάση, Aurora Marion.
Παραστάσεις: Πέμπτη, Παρασκευή 9 μ.μ.
Σάββατο, Κυριακή 6 μ.μ., 9 μ.μ.
Θέατρο Δημήτρης .Χορν, Αμερικής 10, Κολωνάκι
Τηλ.: 2103612500