Κοιταχτείτε, κοιτάξτε πόσο άσκημα και πληκτικά ζείτε όλοι σας!
η ένα τρυφερό ποίημα για το γελοίο της ανθρώπινης παραίτησης.
η ένα τρυφερό ποίημα για το γελοίο της ανθρώπινης παραίτησης.
Το 1899 ο «Θείος Βάνιας» του Αντον Τσέχοφ έκανε πρεμιέρα στη Μόσχα. Την παράσταση σκηνοθέτησε ο Στανισλάφσκι, ο οποίος υποδύθηκε τον Αστρόφ, ενώ η γυναίκα του, Λιλίνα, ήταν η Σόνια. H Ολγα Κνίπερ, σύζυγος του Τσέχοφ, ανέλαβε τον ρόλο της Ελενας. Είχε προηγηθεί ο «Γλάρος», ενώ ακολούθησαν οι «Τρεις αδελφές» και ο «Βυσσινόκηπος». Η ιδιοφυία του Τσέχοφ βρήκε την κορυφαία της έκφραση μέσα από τα θεατρικά του έργα, εκεί που συνυπάρχει το δράμα και η κωμωδία. Στο συγγραφέα Α. Σερεμπρόφ Τιχόνοφ, ο Τσέχοφ γράφει... "Λέτε πως κλάψατε στα έργα μου. Εγώ, όμως δεν τα έγραψα για αυτό. Εγώ ήθελα να πω τίμια στους ανθρώπους: Κοιταχτείτε, κοιτάξτε πόσο άσκημα και πληκτικά ζείτε όλοι σας"!
Ένα τρυφερό ποίημα για το γελοίο της ανθρώπινης παραίτησης
"Ο θείος Βάνιας", που ο Τσέχωφ τον χαρακτηρίζει "σκηνές από τη ζωή στο χωριό σε τέσσερις πράξεις", θεωρείται ένα από τα αριστουργήματα της παγκόσμιας δραματολογίας. Η υπόθεση εκτυλίσσεται στο κτήμα του Σερεμπριακώφ, στη ρωσική επαρχία, όπου ο συνταξιούχος καθηγητής αποφασίζει να περάσει το τέλος της ζωής του μαζί με τους συγγενείς της πρώην συζύγου του: τον θείο Βάνια που βασανίζεται από το αίσθημα μιας χαραμισμένης ζωής και ενός ανεκπλήρωτου έρωτα για την πολύ νεότερη σύζυγο του καθηγητή, την Γιελένα, την κόρη του Σόνια, μια στερημένη εργατική κοπέλα που αγαπά κρυφά τον γοητευτικό και παρηκμασμένο γιατρό Αστρώβ και την ψευτοδιανοούμενη πεθερά του Μαρία Βασίλιεβνα. Η πλήξη και τα αδιέξοδα μιας κοινωνίας σε παρακμή οδηγούν το δράμα της συμβίωσης όλων αυτών των ανθρώπων στην κορύφωσή του και τη θλιβερή του λύση, που αποκαθιστά τις ισορροπίες αλλά δεν οδηγεί στην ανθρώπινη ευτυχία. Μία ιδιαίτερα ανθρώπινη ιστορία του Άντον Πάβλοβιτς Τσέχωφ, όπου η ψευδαίσθηση και η απόγνωση ανταγωνίζονται το χιούμορ και την ελπίδα. Πώς ζούμε; Ζούμε όπως θα θέλαμε; Ή όπως θέλουν οι άλλοι; Ένα τρυφερό ποίημα για το γελοίο της ανθρώπινης παραίτησης.
Η Παράσταση
Ο Γιώργος Κιμούλης σκηνοθετεί την περίπλοκη ιλαροτραγωδία ανεκπλήρωτων ερώτων, αφοσίωσης στη γη και επαρχιακής ανίας, προβάλλοντας τον ποιητικό νατουραλισμό του συγγραφέα και ισορροπώντας περίτεχνα το κωμικό και το δραματικό μαζί, μια τρυφερη και ανθρώπινη μείξη από ηδονή και λύπη, όπως εξακολουθεί να είναι η αληθινή ζωή του ανθρώπου. Κατανοώντας την ουσία του τσεχωφικού ψυχισμού, ο σκηνοθέτης οδηγεί τον θεατή σε δίλημμα, όταν αυτός δεν ξέρει αν πρέπει να κλάψει ή να γελάσει με τα παθήματα των ηρώων. Τα βλέπει να αναπαρίστανται στη σκηνή και μέσα του γελά, συγχρόνως όμως τα κατανοεί και κλαίει, καθώς αναγνωρίζει στους ήρωες κάποιες ραγισμένες όψεις του εαυτού του. Ο θείος Βάνιας βιώνει τη φθορά και την ήττα του χρόνου, υποταγμένος σε μια καθημερινότητα που τον διαλύει. Είναι τραγικός ακριβώς γιατί γνωρίζει πως έχει ήδη χάσει και ανέλπιδα αναμένει το τέλος του. Μας είναι, ομως,τόσο απαραίτητος σήμερα για να μας στηρίξει, για να μην γίνουμε κυνικοί, αγενείς, ασυνείδητοι άνθρωποι, γιατί με όλα όσα αντιμετώπισε στη ζωή του, δεν έχασε την αρετή της εντιμότητας, συνεχίζοντας να εργάζεται. Ο Κιμούλης κατανοεί τον ήρωα που υποδύεται,τον αγαπά και τον προσεγγίζει με ενσυναίσθηση μέσα στη τραγικότητά του.Τον τοποθετεί σε ένα τεντωμένο σκοινί, προκαλώντας τον, να βαδίσει προσεκτικά μέσα στη περιρρέουσα ατμόσφαιρα των ακραίων συναισθημάτων (εγκαρτέρηση και εκστατική ορμή) και επιτυγχάνει να τον οδηγήσει σώο μέχρι το τέλος της ιστορίας, εκεί στην ήσυχη γωνιά του, περιμενοντας καρτερικά το δικό του τέλος. Ο ερωτικός του αντίπαλος και φίλος ψυχής, ο γιατρός Αστρώβ, βρίσκει στο πρόσωπο του Τάσου Νούσια, έναν μεθοδικό ηθοποιό, με αδρό σωματικό παίξιμο και μια συναισθηματική πληθωρική ερμηνεία που περνάει στην πλατεία και μετασχηματίζεται σε θεατρική δύναμη. Βυθισμένος μέσα στην απόλυτη μοναξιά του ήρωά του, μέσα στις σκέψεις του, κινήθηκε στο χώρο αφημένος σ΄ ένα κινησιολογικό παραλήρημα με μία έκδηλη και αέναη αγωνία να ορίσει την ύπαρξή του, μέσα σε ένα ανέλπιδο παρόν και σ'ενα ακόμα δυσοίωνο μέλλον.
Η Χαρά Μάτα Γιαννάτου που επιφορτίζεται το δύσκολο εγχείρημα να υποδυθεί την Σόνια, καταδύεται με θέρμη και αλήθεια στο ρόλο της, σε μια ερμηνεία εύθραυστη, πατημένη πάνω στην υποκριτική γραμμή του ψυχολογικού ρεαλισμού. «Θ’ ακούσουμε τους αγγέλους, θα δούμε ολόκληρο τον ουρανό σπαρμένο με διαμάντια, θα δούμε όλο το κακό αυτής της γης, όλα μας τα βάσανα να καταποντίζονται μέσα στο έλεος που θα πλημμυρίσει ολόκληρο τον κόσμο, και η ζωή μας θα γίνει ήρεμη, τρυφερή, γλυκιά σαν χάδι. Θ’ αναπαυτούμε!» ψελλίζει η ηρωίδα της, μεταγγίζοντας μας την γλυκύτητα της ψυχής της, κάνοντας την ουσία της ζωής της σχεδόν συγκινητική. Η "μοιραία Έλενα",της Στέλλας Καζάζη, σκιαγραφείται υποτονικά, μένοντας αγκιλωμένη σε μια εγκράτεια, που δεν βοηθά το ρόλο της να αναδείξει τον ερωτικό του ηλεκτρισμό, παρα μόνο την ψυχική κούραση απο την ζωή της δίπλα σ'έναν ηλικιωμένο,εγωπαθή σύζυγο,καθιστώντας την άστοχα το θηλυκό αντίστοιχο του Βάνια. Στο ρόλο του συζύγου της καθηγητή, ο Γιώργος Ψυχογιός δημιουργεί μία φαρσική φιγούρα, βγαλμένη από την Commedia Dell’Arte. Ο Κώστας Κοράκης, η Μαίρη Νάνου και η Χριστίνα Κουτσουδάκη καταθέτουν στέρεες και μελετημένες ερμηνείες.Τα σκηνικά της Χριστίνας Κωστέα, τα κουστούμια της Σόφιας Νικολαΐδη και ο φωτισμός της Στέλλας Κάλτσου συμπληρώνουν αρμονικα τη παράσταση.
Μετάφραση - σκηνοθεσία: Γιώργος Κιμούλης
Σκηνικά: Χριστίνα Κωστέα
Κοστούμια: Σοφία Νικολαΐδη
Φωτισμοί: Στέλλα Κάλτσου
Παίζουν
ΒΑΝΙΑΣ: Γιώργος Κιμούλης
ΑΣΤΡΩΒ: Τάσος Νούσιας
ΕΛΕΝΑ: Στέλλα Καζάζη
ΣΕΡΕΜΠΡΙΑΚΩΦ: Γιώργος Ψυχογιός
ΜΑΡΙΝΑ: Χριστίνα Κουτσουδάκη
ΣΟΝΙΑ: Χαρά Μάτα Γιαννάτου
ΜΑΡΙΑ: Μαίρη Νάνου
ΤΕΛΕΓΚΙΝ: Κώστας Κοράκης
Δημοτικό Θέατρο Πειραιά
Τηλ.: 210 4143 310 | www.dithepi.gr
Ημέρες και ώρες παραστάσεων:
Τετάρτη, Πέμπτη & Παρασκευή 20:30
Σάββατο 18:00 και 21:00
Κυριακή 19:00
Εισιτήρια: Διακεκριμένη: 30 ευρώ | Α’ Ζώνη: 25 ευρώ -
Φοιτητικό-Ανέργων: 20 ευρώ.
B’ Ζώνη: 20 ευρώ - Φοιτητικό-Ανέργων: 15 ευρώ.
Γ’ Ζώνη: 15 ευρώ. Φοιτητικό-Ανέργων: 10 ευρώ.
Ένα τρυφερό ποίημα για το γελοίο της ανθρώπινης παραίτησης
"Ο θείος Βάνιας", που ο Τσέχωφ τον χαρακτηρίζει "σκηνές από τη ζωή στο χωριό σε τέσσερις πράξεις", θεωρείται ένα από τα αριστουργήματα της παγκόσμιας δραματολογίας. Η υπόθεση εκτυλίσσεται στο κτήμα του Σερεμπριακώφ, στη ρωσική επαρχία, όπου ο συνταξιούχος καθηγητής αποφασίζει να περάσει το τέλος της ζωής του μαζί με τους συγγενείς της πρώην συζύγου του: τον θείο Βάνια που βασανίζεται από το αίσθημα μιας χαραμισμένης ζωής και ενός ανεκπλήρωτου έρωτα για την πολύ νεότερη σύζυγο του καθηγητή, την Γιελένα, την κόρη του Σόνια, μια στερημένη εργατική κοπέλα που αγαπά κρυφά τον γοητευτικό και παρηκμασμένο γιατρό Αστρώβ και την ψευτοδιανοούμενη πεθερά του Μαρία Βασίλιεβνα. Η πλήξη και τα αδιέξοδα μιας κοινωνίας σε παρακμή οδηγούν το δράμα της συμβίωσης όλων αυτών των ανθρώπων στην κορύφωσή του και τη θλιβερή του λύση, που αποκαθιστά τις ισορροπίες αλλά δεν οδηγεί στην ανθρώπινη ευτυχία. Μία ιδιαίτερα ανθρώπινη ιστορία του Άντον Πάβλοβιτς Τσέχωφ, όπου η ψευδαίσθηση και η απόγνωση ανταγωνίζονται το χιούμορ και την ελπίδα. Πώς ζούμε; Ζούμε όπως θα θέλαμε; Ή όπως θέλουν οι άλλοι; Ένα τρυφερό ποίημα για το γελοίο της ανθρώπινης παραίτησης.
Η Παράσταση
Ο Γιώργος Κιμούλης σκηνοθετεί την περίπλοκη ιλαροτραγωδία ανεκπλήρωτων ερώτων, αφοσίωσης στη γη και επαρχιακής ανίας, προβάλλοντας τον ποιητικό νατουραλισμό του συγγραφέα και ισορροπώντας περίτεχνα το κωμικό και το δραματικό μαζί, μια τρυφερη και ανθρώπινη μείξη από ηδονή και λύπη, όπως εξακολουθεί να είναι η αληθινή ζωή του ανθρώπου. Κατανοώντας την ουσία του τσεχωφικού ψυχισμού, ο σκηνοθέτης οδηγεί τον θεατή σε δίλημμα, όταν αυτός δεν ξέρει αν πρέπει να κλάψει ή να γελάσει με τα παθήματα των ηρώων. Τα βλέπει να αναπαρίστανται στη σκηνή και μέσα του γελά, συγχρόνως όμως τα κατανοεί και κλαίει, καθώς αναγνωρίζει στους ήρωες κάποιες ραγισμένες όψεις του εαυτού του. Ο θείος Βάνιας βιώνει τη φθορά και την ήττα του χρόνου, υποταγμένος σε μια καθημερινότητα που τον διαλύει. Είναι τραγικός ακριβώς γιατί γνωρίζει πως έχει ήδη χάσει και ανέλπιδα αναμένει το τέλος του. Μας είναι, ομως,τόσο απαραίτητος σήμερα για να μας στηρίξει, για να μην γίνουμε κυνικοί, αγενείς, ασυνείδητοι άνθρωποι, γιατί με όλα όσα αντιμετώπισε στη ζωή του, δεν έχασε την αρετή της εντιμότητας, συνεχίζοντας να εργάζεται. Ο Κιμούλης κατανοεί τον ήρωα που υποδύεται,τον αγαπά και τον προσεγγίζει με ενσυναίσθηση μέσα στη τραγικότητά του.Τον τοποθετεί σε ένα τεντωμένο σκοινί, προκαλώντας τον, να βαδίσει προσεκτικά μέσα στη περιρρέουσα ατμόσφαιρα των ακραίων συναισθημάτων (εγκαρτέρηση και εκστατική ορμή) και επιτυγχάνει να τον οδηγήσει σώο μέχρι το τέλος της ιστορίας, εκεί στην ήσυχη γωνιά του, περιμενοντας καρτερικά το δικό του τέλος. Ο ερωτικός του αντίπαλος και φίλος ψυχής, ο γιατρός Αστρώβ, βρίσκει στο πρόσωπο του Τάσου Νούσια, έναν μεθοδικό ηθοποιό, με αδρό σωματικό παίξιμο και μια συναισθηματική πληθωρική ερμηνεία που περνάει στην πλατεία και μετασχηματίζεται σε θεατρική δύναμη. Βυθισμένος μέσα στην απόλυτη μοναξιά του ήρωά του, μέσα στις σκέψεις του, κινήθηκε στο χώρο αφημένος σ΄ ένα κινησιολογικό παραλήρημα με μία έκδηλη και αέναη αγωνία να ορίσει την ύπαρξή του, μέσα σε ένα ανέλπιδο παρόν και σ'ενα ακόμα δυσοίωνο μέλλον.
Η Χαρά Μάτα Γιαννάτου που επιφορτίζεται το δύσκολο εγχείρημα να υποδυθεί την Σόνια, καταδύεται με θέρμη και αλήθεια στο ρόλο της, σε μια ερμηνεία εύθραυστη, πατημένη πάνω στην υποκριτική γραμμή του ψυχολογικού ρεαλισμού. «Θ’ ακούσουμε τους αγγέλους, θα δούμε ολόκληρο τον ουρανό σπαρμένο με διαμάντια, θα δούμε όλο το κακό αυτής της γης, όλα μας τα βάσανα να καταποντίζονται μέσα στο έλεος που θα πλημμυρίσει ολόκληρο τον κόσμο, και η ζωή μας θα γίνει ήρεμη, τρυφερή, γλυκιά σαν χάδι. Θ’ αναπαυτούμε!» ψελλίζει η ηρωίδα της, μεταγγίζοντας μας την γλυκύτητα της ψυχής της, κάνοντας την ουσία της ζωής της σχεδόν συγκινητική. Η "μοιραία Έλενα",της Στέλλας Καζάζη, σκιαγραφείται υποτονικά, μένοντας αγκιλωμένη σε μια εγκράτεια, που δεν βοηθά το ρόλο της να αναδείξει τον ερωτικό του ηλεκτρισμό, παρα μόνο την ψυχική κούραση απο την ζωή της δίπλα σ'έναν ηλικιωμένο,εγωπαθή σύζυγο,καθιστώντας την άστοχα το θηλυκό αντίστοιχο του Βάνια. Στο ρόλο του συζύγου της καθηγητή, ο Γιώργος Ψυχογιός δημιουργεί μία φαρσική φιγούρα, βγαλμένη από την Commedia Dell’Arte. Ο Κώστας Κοράκης, η Μαίρη Νάνου και η Χριστίνα Κουτσουδάκη καταθέτουν στέρεες και μελετημένες ερμηνείες.Τα σκηνικά της Χριστίνας Κωστέα, τα κουστούμια της Σόφιας Νικολαΐδη και ο φωτισμός της Στέλλας Κάλτσου συμπληρώνουν αρμονικα τη παράσταση.
Μετάφραση - σκηνοθεσία: Γιώργος Κιμούλης
Σκηνικά: Χριστίνα Κωστέα
Κοστούμια: Σοφία Νικολαΐδη
Φωτισμοί: Στέλλα Κάλτσου
Παίζουν
ΒΑΝΙΑΣ: Γιώργος Κιμούλης
ΑΣΤΡΩΒ: Τάσος Νούσιας
ΕΛΕΝΑ: Στέλλα Καζάζη
ΣΕΡΕΜΠΡΙΑΚΩΦ: Γιώργος Ψυχογιός
ΜΑΡΙΝΑ: Χριστίνα Κουτσουδάκη
ΣΟΝΙΑ: Χαρά Μάτα Γιαννάτου
ΜΑΡΙΑ: Μαίρη Νάνου
ΤΕΛΕΓΚΙΝ: Κώστας Κοράκης
Δημοτικό Θέατρο Πειραιά
Τηλ.: 210 4143 310 | www.dithepi.gr
Ημέρες και ώρες παραστάσεων:
Τετάρτη, Πέμπτη & Παρασκευή 20:30
Σάββατο 18:00 και 21:00
Κυριακή 19:00
Εισιτήρια: Διακεκριμένη: 30 ευρώ | Α’ Ζώνη: 25 ευρώ -
Φοιτητικό-Ανέργων: 20 ευρώ.
B’ Ζώνη: 20 ευρώ - Φοιτητικό-Ανέργων: 15 ευρώ.
Γ’ Ζώνη: 15 ευρώ. Φοιτητικό-Ανέργων: 10 ευρώ.
