Το έργο του Τσέχωφ,του 1897, ένα από τα αριστούργήματα της παγκόσμιας δραματουργίας μας μιλά για την αδράνεια και την πλήξη μιας κοινωνίας σε παρακμή. Το δράμα της συμβίωσης όλων αυτών των ανθρώπων οδηγείται στη κορύφωση του με μια θλιβερή λύση που αποκαθιστά τις ισορροπίες, αλλά δεν προσφέρει ανθρώπινη ευτυχία. Στην αδιασάλευτη ζωή της τσαρικής Ρωσίας του 19ου αιώνα, σε ένα αρχοντικό σπίτι, κάπου μέσα στην αχανή επαρχία της αυτοκρατορίας, η ανία της επαναλαμβανόμενης καθημερινότητας θα διακοπεί από την επίσκεψη του γέρου καθηγητή Σρεμπιάκωφ, που επιστρέφει με την δεύτερη γυναίκα του Γελένα στο σπίτι της πρώτης του γυναίκας, που έχει πεθάνει. Εκεί μένουν η κόρη του Σόνια, ο θείος της Βάνια, η μητέρα του και η γριά υπηρέτρια. Την παρέα συμπληρώνουν ο απλοικός χωρικός Βάφλας και ο μεσήλικας αγροτικός γιατρός. Οι συγκρούσεις είναι αναπόφευκτες. Ανεκπλήρωτοι έρωτες, μίση και εσωτερική μοναξιά που πυροδοτούνται από την απόφαση του καθηγητή να πουλήσει το σπίτι. Η αγροτική τάξη παλεύει για την επιβίωση έχοντας απέναντι της την αστική τάξη που πλήττει από την απραξία και εκμεταλλεύεται τους άλλους, χωρίς να προσφέρει τίποτα.
Η μετάφραση της Χρύσας Προκοπάκη είναι εξαιρετική: απλή, ανεπιτήδευτη και βατή, δίνει χώρο στους ηθοποιούς να φτάσουν από τον εσωτερικό σπαραγμό στην κορύφωση. Η σκηνοθέτης Λίλλυ Μελεμέ αντιμετώπισε το κείμενο με σεβασμό και επέλεξε να το παρουσιάσει κλασσικότροπα, η ματιά της, όμως είναι άτολμη και υποτονική. Το πρώτο μέρος είναι κουραστικό και μάλλον φλύαρο, υπολείπεται του δεύτερου μέρους, όπου οι κρυφοί έρωτες και η συσσωρευμένη οργή για την αναλωμένη ζωή δίνουν ρυθμό και κλιμάκωση στην παράσταση. Η Μελεμέ έδειξε να φοβάται το κείμενο, προσεγγίζοντας το ακαδημαικά, αφαιρώντας του έτσι μία άμεση και δυναμική επικοινωνία με το κοινό.
Ο Γιάννης Φέρτης ήταν ένας καλός Βάνιας, βαριεστημένος και πικρόχολος, παραιτημένος από την ζωή, δεν καταφέρνει, όμως, να μας μεταγγίσει την οργή και την απόγνωση για την προδομένη του ζωή.Στη σύγκρουση του με τον Σεμπριάκωφ υπάρχουν ίχνη υπερβολής, ενώ αξιοποιεί περισσότερο την ειρωνεία έναντι της τραγικότητας.
Στιβαρός και μεστός, ο Γιάννης Βόγλης μας δίνει ένα ήρωα εγωπαθή και αλαζονικό, με κοφτό και αποστειρωμένο λόγο, εκπρόσωπο της αστικής τάξης, ξεκομμένο από τα προβλήματα των άλλων. Τα γερατειά που τον ταλαιπωρούν και ο φόβος του θανάτου, που επιδεινώνονται από τον δύστροπο χαρακτήρα του, τον καθιστούν σχεδόν συμπαθή. Πολύ καλός ο Στέλιος Μάινας, μετέωρος ανάμεσα στα πάθη του και τα υψηλά ιδανικά του, ευαίσθητος και συνάμα κυνικός Αστρώφ, με γκάμα εκφραστικών μέσων και σωστή ένταση φωνής.Η Μαρίνα Ψάλτη, δεν μας απογοητεύει, ούτε σε αυτήν την ερμηνεία της σαν Έλενα Αντρέγιεβνα, δίνει το δικό της στίγμα στο ρόλο, Επιστρατεύει την λεπτή ειρωνεία, το χιούμορ,την γοητεία και την έπαρση για να πλάσει μία ηρωίδα άτολμη μέσα σε ένα γάμο-φυλακή, που πλήττει αφόρητα.Υπέροχη εκφραστικότητα προσώπου, εξαιρετική ερμηνεία και πολύ καλή ισορροπία στο δίλημμα μεταξύ ηθικής και επιθυμίας, χωρίς να καταφεύγει σε μελό.
Η καλή ηθοποιός Αλεξία Καλτσίκη στο ρόλο της Σόνιας δεν μας έπεισε. Ο λόγος της αργός, σχεδόν τραγουδιστικός, μας ξένισε. Δεν νιώσαμε τον σπαραγμό της για την φυσική ασχήμια της σε αντίθεση με τον αγνή και ευαίσθητη ψυχή της. Καλή της στιγμή είναι όταν ζητά από τον πατέρα της να είναι σπλαχνικός και ο επίλογος της. Καλή στο ρόλο της απλοικής και θυμόσοφης γριάς υπηρέτριας, η Έρση Μαλικένζου, συμπαθητική και εξωστρεφής η ερμηνεία του Χάρη Χαραλάμπους σαν Τελιέγκιν. Σωστή η Μελίνα Βαμβακά στο ρόλο της ψευτοδιανοούμενης μητέρας. Η μουσική απαλή και ατμοσφαιρική. Τα σκηνικά, μάλλον αδιάφορα . Καλά τα κοστούμια της Βασιλικής Σύρμα. Οι φωτισμοί της Μελίνας Μάσχα διεκπεραιωτικά σωστοί. Μία καλή παράσταση, που δεν καταφέρνει πάντα να συνομιλήσει με το κοινό.
σκηνοθεσία: Λίλλυ Μελεμέ
μετάφραση: Χρύσα Προκοπάκη
σκηνικά: Αριάδνη Βοζάνη
φωτισμοί: Μελίνα Μάσχα
μουσική: Σταύρος Γασπαράτος
κοστούμια: Βασιλική Σύρμα
ηθοποιοί: Γιάννης Φέρτης, Στέλιος Μάινας, Γιάννης Βόγλης, Μαρίνα Ψάλτη, Έρση Μαλικένζου,Αλεξία Καλτσίκη, Μελίνα Βαμβακά, Χάρης Χαραλάμπους.
Νέο Θέατρο Βασιλάκου, Προφήτη Δανιήλ 3-5 & Πλαταιών, Κεραμεικός, τηλ 2110132002-5
Τετάρτη & Κυριακή 8 μ.μ
Πέμπτη & Παρασκευή 9 μ.μ
Σάββατο 6.30 & 9.30 μ.μ
Η μετάφραση της Χρύσας Προκοπάκη είναι εξαιρετική: απλή, ανεπιτήδευτη και βατή, δίνει χώρο στους ηθοποιούς να φτάσουν από τον εσωτερικό σπαραγμό στην κορύφωση. Η σκηνοθέτης Λίλλυ Μελεμέ αντιμετώπισε το κείμενο με σεβασμό και επέλεξε να το παρουσιάσει κλασσικότροπα, η ματιά της, όμως είναι άτολμη και υποτονική. Το πρώτο μέρος είναι κουραστικό και μάλλον φλύαρο, υπολείπεται του δεύτερου μέρους, όπου οι κρυφοί έρωτες και η συσσωρευμένη οργή για την αναλωμένη ζωή δίνουν ρυθμό και κλιμάκωση στην παράσταση. Η Μελεμέ έδειξε να φοβάται το κείμενο, προσεγγίζοντας το ακαδημαικά, αφαιρώντας του έτσι μία άμεση και δυναμική επικοινωνία με το κοινό.
Ο Γιάννης Φέρτης ήταν ένας καλός Βάνιας, βαριεστημένος και πικρόχολος, παραιτημένος από την ζωή, δεν καταφέρνει, όμως, να μας μεταγγίσει την οργή και την απόγνωση για την προδομένη του ζωή.Στη σύγκρουση του με τον Σεμπριάκωφ υπάρχουν ίχνη υπερβολής, ενώ αξιοποιεί περισσότερο την ειρωνεία έναντι της τραγικότητας.
Στιβαρός και μεστός, ο Γιάννης Βόγλης μας δίνει ένα ήρωα εγωπαθή και αλαζονικό, με κοφτό και αποστειρωμένο λόγο, εκπρόσωπο της αστικής τάξης, ξεκομμένο από τα προβλήματα των άλλων. Τα γερατειά που τον ταλαιπωρούν και ο φόβος του θανάτου, που επιδεινώνονται από τον δύστροπο χαρακτήρα του, τον καθιστούν σχεδόν συμπαθή. Πολύ καλός ο Στέλιος Μάινας, μετέωρος ανάμεσα στα πάθη του και τα υψηλά ιδανικά του, ευαίσθητος και συνάμα κυνικός Αστρώφ, με γκάμα εκφραστικών μέσων και σωστή ένταση φωνής.Η Μαρίνα Ψάλτη, δεν μας απογοητεύει, ούτε σε αυτήν την ερμηνεία της σαν Έλενα Αντρέγιεβνα, δίνει το δικό της στίγμα στο ρόλο, Επιστρατεύει την λεπτή ειρωνεία, το χιούμορ,την γοητεία και την έπαρση για να πλάσει μία ηρωίδα άτολμη μέσα σε ένα γάμο-φυλακή, που πλήττει αφόρητα.Υπέροχη εκφραστικότητα προσώπου, εξαιρετική ερμηνεία και πολύ καλή ισορροπία στο δίλημμα μεταξύ ηθικής και επιθυμίας, χωρίς να καταφεύγει σε μελό.
Η καλή ηθοποιός Αλεξία Καλτσίκη στο ρόλο της Σόνιας δεν μας έπεισε. Ο λόγος της αργός, σχεδόν τραγουδιστικός, μας ξένισε. Δεν νιώσαμε τον σπαραγμό της για την φυσική ασχήμια της σε αντίθεση με τον αγνή και ευαίσθητη ψυχή της. Καλή της στιγμή είναι όταν ζητά από τον πατέρα της να είναι σπλαχνικός και ο επίλογος της. Καλή στο ρόλο της απλοικής και θυμόσοφης γριάς υπηρέτριας, η Έρση Μαλικένζου, συμπαθητική και εξωστρεφής η ερμηνεία του Χάρη Χαραλάμπους σαν Τελιέγκιν. Σωστή η Μελίνα Βαμβακά στο ρόλο της ψευτοδιανοούμενης μητέρας. Η μουσική απαλή και ατμοσφαιρική. Τα σκηνικά, μάλλον αδιάφορα . Καλά τα κοστούμια της Βασιλικής Σύρμα. Οι φωτισμοί της Μελίνας Μάσχα διεκπεραιωτικά σωστοί. Μία καλή παράσταση, που δεν καταφέρνει πάντα να συνομιλήσει με το κοινό.
σκηνοθεσία: Λίλλυ Μελεμέ
μετάφραση: Χρύσα Προκοπάκη
σκηνικά: Αριάδνη Βοζάνη
φωτισμοί: Μελίνα Μάσχα
μουσική: Σταύρος Γασπαράτος
κοστούμια: Βασιλική Σύρμα
ηθοποιοί: Γιάννης Φέρτης, Στέλιος Μάινας, Γιάννης Βόγλης, Μαρίνα Ψάλτη, Έρση Μαλικένζου,Αλεξία Καλτσίκη, Μελίνα Βαμβακά, Χάρης Χαραλάμπους.
Νέο Θέατρο Βασιλάκου, Προφήτη Δανιήλ 3-5 & Πλαταιών, Κεραμεικός, τηλ 2110132002-5
Τετάρτη & Κυριακή 8 μ.μ
Πέμπτη & Παρασκευή 9 μ.μ
Σάββατο 6.30 & 9.30 μ.μ