Να ζεις ή να μη ζεις, να το ερώτημα· πού βρίσκεται η ευγένεια του ανθρώπου: να τον χτυπά, να τον εξευτελίζει μοίρα αλλοπρόσαλλη και να υπομένει; Ή να ξεσηκωθεί, να πάρει τα όπλα, ενάντια σ' ένα πέλαγος δεινά και να τα πολεμήσει ως το τέλος;
Κορυφαία στιγμή της θεατρικής τέχνης και θεμελιώδες κείμενο του ευρωπαϊκού πνεύματος, ο Άμλετ αποτελεί πρόκληση για κάθε δημιουργό του θεάτρου. Η ιστορία του Άμλετ είναι πολύ παλιά και καταγράφεται στο έργο Gesta Danorum του Σάξο Γκραμάτικους γύρω στο 1200. Σε αυτό το μύθο βασίζεται η Ισπανική τραγωδία του Τόμας Κιντ από την οποία εμπνέεται με τη σειρά του ο Σαίξπηρ. Ο εγάλος Ελισαβετιανός γράφει τον Αμλετ το 1602, όπως δείχνει η πρώτη καταγεγραμμένη παρουσίαση του έργου. Η τραγική ιστορία του Άμλετ, του πρίγκιπα της Δανιμαρκίας, είναι ο πλήρης τίτλος του έργου. Με φόντο τη βασιλική Αυλή της Δανίας, έναν κόσμο που κυλιέται στη διαφθορά, τη δουλοπρέπεια, τον πνευματικό αφανισμό, έναν ολοκληρωτικό κόσμο όπου όλοι και όλα τελούν υπό παρακολούθηση, η μορφή του Άμλετ προβάλλει μοναχική, ερημική, απροσπέλαστη. «Μέσα σ’ αυτό το παγωμένο σύμπαν» υπογραμμίζει ο ίδιος, «όπου κανείς δεν μπορεί να κρυφτεί από κανέναν και τίποτα, εκτυλίσσεται η ιστορία μιας γενιάς που συνθλίβεται από τα θλιβερά λάθη της προηγούμενης και τη δική της ανεξέλεγκτη εσωστρέφεια». Ο Άμλετ, για να καταστρέψει το σάπιο σύστημα, πρέπει πρώτα να καταστρέψει τον εαυτό του. Ο Αμλετ δεν έχει επιλογή. Ανήκει σε μια γενιά η οποία χάνεται για αμαρτίες της προηγούμενης.
Ο "Άμλετ" είναι το ανώτερο δημιούργημα που έδωσε η τέχνη του Σαίξπηρ και η εποχή της Αναγγένησης Η τραγωδία του είναι η τραγωδία του σκεπτόμενου ανθρώπου. Το ταξίδι μαζί του είναι σαν να διαπλέεις το χάος. Τούτος ο ξεχωριστός ήρωας, που λέει πως του 'λαχε να "διορθώσει τον ξετροχιασμένον καιρό" δε βρίσκεται αντιμέτωπος με το κοινό έγκλημα, παρά έρχεται αντιμέτωπος με την ίδια την εγκληματική εξουσία, πηγή και αφετηρία κάθε εγκλήματος, της βίας και της απάτης, που χάρη σ' αυτούς τους υπηρέτες της υπάρχει κι εξασφαλίζει τη συνέχειά της. Ο Άμλετ ήταν σημαδεμένος εξαρχής, πριν γεννηθεί. Τον διάλεξε η τραγωδία να γίνει το υποχείριό της. Η τραγική ιστορία του Δανού πρίγκιπα είναι η ίδια η ανύψωσή του σε κορυφές ερμητικές και απρόσιτες, καταδικασμένος να απαυγάζει αιώνια εκτυφλωτικό φως κι εμείς καταδικασμένοι μέσα από τη σκιά του να σκιαγραφούμε τη μορφή του.
Το έργο
Ο πατέρας τού Αμλετ, ο βασιλιάς της Δανίας, σ' έναν νικηφόρο πόλεμο σκοτώνει τον βασιλιά της Νορβηγίας. Ενώ ο Φορτεμπράς, ο γιος του βασιλιά της Νορβηγίας, ετοιμάζεται για έναν νέο πόλεμο, ο βασιλιάς της Δανίας δολοφονείται από τον αδελφό του Κλαύδιο, ο οποίος σφετερίζεται έτσι τον θρόνο της Δανίας και παντρεύεται τη χήρα του σκοτωμένου βασιλι, Γερτρούδη ( «κάποιος διάβολος την ξεγέλασε στην τυφλόμυγα», στον μήνα απάνω, τόσο γρήγορα, που «τα ψητά κρέατα της παρηγοριάς σερβιρίστηκαν κρύα στα τραπέζια του γάμου»). Οι αδελφοί των σκοτωμένων βασιλιάδων σταματούν τον πόλεμο. Κάποια στιγμή το φάντασμα του πολέμαρχου πατέρα ζητεί από τον νεαρό Αμλετ να εκδικηθεί τον θάνατό του. Ο Αμλετ αποφασίζει να αυτοεξοριστεί μα τελικά επιστρέφει και διαπράττει μια σειρά από φόνους, πρώτος από τους οποίους είναι ο φόνος του Πολώνιου, του πατέρα της φίλης του Οφηλίας. Στην τελική σκηνή του έργου ο Αμλετ σκοτώνει τον Λαέρτη σε μονομαχία -τον αδελφό της Οφηλίας- και έπειτα τον ίδιο τον βασιλιά σφετεριστή Κλαύδιο, ενώ η μητέρα του πέφτει νεκρή από το δηλητηριασμένο κρασί που προοριζόταν για τον ίδιο. Ο ίδιος ο Αμλετ πέφτει νεκρός από το δηλητηριασμένο ξίφος του Λαέρτη,
Το ηθικό δίλημμα
Το ηθικό δίλημμα του Άμλετ, να πάρει εκδίκηση για τον δολοφονημένο του πατέρα δίχως ταυτόχρονα να παραβεί τις ηθικές αρχές του, να αποδώσει δικαιοσύνη σύμφωνα με τη λογική και τον νόμο και όχι σύμφωνα με τα πάθη της συγκυρίας, είναι περισσότερο επίκαιρο από ποτέ: το ερώτημα του Άμλετ, να ζει κανείς ή να μην ζει σε ένα κόσμο που κυβερνά η διαφθορά, σήμερα που διάφοροι αυτόκλητοι κήνσορες αναλαμβάνουν «στο όνομα του λαού» να πάρουν τη δικαιοσύνη στα χέρια τους, αποκτά συγκεκριμένη αξία για τους σύγχρονους. Ο Άμλετ μέσα σ' ένα περιβάλλον ανήθικο, βάρβαρο και αποσυνθεμένο, γίνεται τελικά το τραγικό θύμα της διάστασης ανάμεσα στις παράλογες πράξεις του και στη λογική του. Oμως, ταλαντεύεται και σταθμίζει πολλές φορές τι θα κάνει. «Καρδιά μου μείνε εδώ με τους ανθρώπους... Σκληρός να είμαι, όμως όχι απάνθρωπος, στα λόγια μου να είναι το μαχαίρι, όχι στα χέρια μου». Η εκδίκηση έρχεται μέσα από ένα παιχνίδι της μοίρας, μια σκευωρία που έχουν ετοιμάσει οι άλλοι και της οποίας θύματα πέφτουν οι ίδιοι, μέσα από το χέρι του Aμλετ, που αγνοεί όμως τι θανατηφόρα ενέργεια κρύβεται σε αυτό που διαδραματίζεται και πρωταγωνιστεί. Ο Aμλετ γίνεται το χέρι μιας αόρατης δύναμης που εκδικείται, χωρίς να προχωρήσει ο ίδιος σε μια τυφλή εκδίκηση, όπως του ζητάει το φάντασμα του βασιλιά.
Η Παράσταση
Η ροή της σαιξπηρικής τραγωδίας παραμένει στέρεα, υπό την καθοδήγηση της έξοχης μετάφρασης του Διονύση Καψάλη, λειτουργική ρέουσα, βαθειά ποιητική. Ο Κακλέας από την πρώτη κιόλας εικόνα, μας εισάγει σε μια ατμόσφαιρα υποβλητική, με αίσθηση μυστηρίου, στα ομιχλώδη γκρίζα χρώματα μιας πόλης του Βορρά, όπου κάτι ασυνήθιστα απόκοσμο θα συμβεί. Συμπυκνώνει την ποιητική σκηνική δύναμη του έργου, μεσα απο εικόνες που αποπνέουν κλιμακούμενη ένταση και υποβόσκουσα απειλή, προτάσσει τον ήρωα του σάν ηθικολόγο που είναι ανίκανος να χαράξει μια σαφή γραμμή ανάμεσα στο καλό και το κακό, έναν διανοούμενο που είναι ανίκανος να βρει επαρκή λόγο για δράση, έναν φιλόσοφο που αμφιβάλλει για την ύπαρξη του κόσμου. Δεν βάζει - χωρίς να την αγνοεί - σε πρώτο πλάνο την πολιτική διάσταση του έργου, με τον Αμλετ ως έναν επαναστάτη που διαβάζει Μονταίνιο και αρνείται να υποταχθεί στην οποιαδήποτε εξουσία. Η αναπαράσταση - θεάτρου εν θεάτρω- από τους ηθοποιούς της δολοφονίας του βασιλιά αποτελεί μια υπέροχη σκηνή, όμορφα χορογραφημένη, προσφέροντας μας, μια θεατρική παράσταση μέσα στην αρχική παράσταση που εξελίσσεται με σκηνοθέτη και συγγραφέα τον ίδιο τον Άμλετ, προοικονομώντας το τέλος του έργου.
Ο Άμλετ του Κωνσταντίνου Ασπιώτη διακρίνεται από παλλόμενες ψυχικές διακυμάνσεις, περνώντας με δεξιοτεχνία στο στάδιο της «φιλοσοφικής τρέλας» που τον κατατρώει. Επιτυγχάνει μια αξιοπρόσεκτη σκηνική παρουσία, η οποία κορυφώνεται στις σκηνές των μονολόγων του. Επιδεικνύει υποκριτική ωριμότητα, σαν ο ρόλος του πρίγκηπα της Δανίας να τον περίμενε από καιρό να συναντηθούν. Το μελαγχολικό πυρετικό βλέμμα, η ένταση και η ειρωνία βγαίνουν αβίαστα και ισορροπούν περίτεχνα. Ρολάρει ανάλαφρα μεταξύ δράματος, ειρωνείας και κωμικής ατάκας, χωρίς σχεδόν να προσπαθεί.
Επίσης εξαιρετικός στο ρόλο του Ο Ιερώνυμος Καλετσάνος ενσαρκώνει ιδανικά την συνθήκη μεταξύ «είναι και φαίνεσθαι», «είναι και προσποίησης». Ο Κλαύδιος που υποδύεται φέρει με επιτυχία το προσωπείο του καλού βασιλιά, ο οποίος πίσω απο τις κουρτίνες της αυλής μηχανορραφεί ενάντια σε οποιονδήποτε απειλεί την θέση του. Σωστός χειρισμός του θεατρικού λόγου, κοντρολαρισμένα εκφραστικά μέσα σε μια ερμηνεία που ξεχωρίζει. Πολύ καλός στο ρόλο του ωτακουστή αυλικού συμβούλου Πολώνιου, ο καλός ηθοποιός Χρήστος Σαπουντζής, φέρνει σε πέρας τον ρόλο του με επιτυχία. Ο Κακλέας επέλεξε στο ρόλο του Λαέρτη τον Ιβάν Σβιτάιλο, μια μάλλον ασυνήθιστη διανομή που, όμως, τον δικαιώνει εν μέρει. Η απόδοση του χαρακτήρα αποδεικνύεται άνιση, έχοντας καλές στιγμές- πολύ καλή άρθρωση- και κάποιες που δεν εχουν δουλευτεί καλά, το βάρος του ρόλου "λύγιζει" ενίοτε ερμηνείες.
Οι δύο γυναικείοι ρόλοι του δράματος αποτελούν τον αδύναμο κρίκο τούτης της θεατρικής ομάδας. Η Ευγενία Δημητροπούλου στον ρόλο της Οφηλίας ταιριάζει εμφανισιακά στην τραγική ρομαντική ηρωίδα του Σαίξπηρ. Η όμορφη Οφηλία το πιο αθώο και ως εκ τούτου πιο αδικοχαμένο πρόσωπο της πεντάπρακτης έμμετρης τραγωδίας του Σαίξπηρ, μια τρυφερή δεσποσύνη, η οποία ελάχιστη σχέση έχει με τα υπόλοιπα θύματα που ενεπλάκησαν σε δολοπλοκίες, συνωμοσίες, πανουργίες και δολοφονίες.Οι σκηνές της τρέλας αποδίδονται εξαιρετικά απο την νεαρή ηθοποιό, στη σκηνή του πένθους, ομως η ένταση και ο τονισμός της φωνής αποδυναμώνουν την συγκινησιακή της κορύφωση.
Η Γερτρούδη της Έλενας Τοπαλίδου αποτυγχάνει να μας εισάγει στο εσωτερικό κόσμο της βασίλισσας, αφού η ερμηνεία της αποπνέει μια ηθελημένη (;) αποστασιοποίηση, προσεγγίζοντάς τον ρόλο επιδερμικά και χωρίς να μπαίνει βαθιά στην ψυχολογία του. Αυτό εν μέρει πιστώνεται και στον σκηνοθέτη. Οι μόνες καλές στιγμές είναι όταν φωτίζεται η έντονη ερωτική έλξη στις κοινές της σκηνές με τον βασιλιά Κλαύδιο. Η σχέση της με τον Άμλετ παραμένει άλυτο μυστήριο, για κάποιον που έρχεται πρώτη φορά αντιμέτωπος με την αιξπηριακή τραγωδία. Εμμένει σε μια στυλιζαρισμένη ερμηνεία και κίνηση, που μας αποτρέπει να καταλάβουμε τα κίνητρα και τα συναισθήματα προς τον γιο της. Επαρκής η ερμηνεία του Γιάννη Τσεμπερλίδη που υποδύεται τον Οράτιο, στενό φίλο και σύμβουλο του νεαρού πρίγκηπα, τον παρατηρητή που καλείται να καταγράψει όλα όσα έλαβαν χώρα στο σάπιο βασίλειο του Βορρά.
Οι Γκίλντενστερν και Ρόζενκραντς δυο πρόσωπα-ανδρείκελα που βλέπουν τον κόσμο του Άμλετ ανάποδα, χλευάζουν κάθε τραγικότητα, χειρονομιακά και συμπεριφορικά μοιάζουν να συνδιαλέγονται με κάποιο νούμερο, βγαλμένο απο αμερικάνικο μιούζικαλ. Σωστοί οι ηθοποιοί Τζεφ Μαράουι και Θανάσης Δήμου, αντίστοιχα, που τους υποδύονται, σε ερμηνείες χαμηλών τόνων. Καλοί και οι δυο φρουροί του βασιλικού παλατιού Στέργιος Κοντακιώτης και Στέλιος Ξανθουδάκης. Ωραίες και καλαίσθητες σκηνικές πρότασεις τα κοστούμια και η αναπαράσταση του βασιλικού περιβάλλοντος χώρου, εξαιρετικές χορογραφίες, μουσική με δυναμική παρέμβαση που συμβάλλει στην τραγικότητα των στιγμών, ομοίως και οι φωτισμοί, προσμετρούνται στα θετικά της παράστασης. Μια άρτια παραγωγή, αντάξια ενός ιστορικού θεάτρου, με τις θετικές εντυπώσεις να υπερισχύουν,
Σκηνοθεσία — Γιάννης Κακλέας
Μετάφραση — Διονύσης Καψάλης
Σκηνικά — Μανόλης Παντελιδάκης
Κοστούμια — Ηλένια Δουλαδίρη
Μουσική — Σταύρος Γασπαράτος
Χορογραφίες / Κίνηση — Αγγελική Τρομπούκη
Φωτισμοί — Αλέκος Γιάνναρος
Ηθοποιοί: Ευγενία Δημητροπούλου, Θανάσης Δήμου, Ιερόνυμος Καλετσάνος,
Στέργιος Κοντακιώτης Στέλιος Ξανθουδάκης, Χρήστος Σαπουντζής, Ιβάν Σβιτάιλο,
Έλενα Τοπαλίδου, Γιάννης Τσεμπερλίδης, Τζεφ Μαράουι
Στο ρόλο του Άμλετ ο Κωνσταντίνος Ασπιώτης
Δημοτικό Θέατρο Πειραιά Ηρώων Πολυτεχνείου 32 και Βασιλέως Γεωργίου
τηλ, 210 4143 310 & 320
Τετάρτη, Πέμπτη, Παρασκευή , 20:30
Σάββατο // 18:00 & 21:00, Κυριακή , 19:00
Το Σάββατο 7 Ιανουαρίου 2017 η παράσταση των 21:00 δεν θα πραγματοποιηθεί .
πρόσβαση: 040 - από Σύνταγμα στάση Δημοτικό Θέατρο
X96 - από Αεροδρόμιο στάση Δημοτικό Θέατρο
Ηλεκτρικός - Τερματικός Σταθμός Πειραιά
Ο "Άμλετ" είναι το ανώτερο δημιούργημα που έδωσε η τέχνη του Σαίξπηρ και η εποχή της Αναγγένησης Η τραγωδία του είναι η τραγωδία του σκεπτόμενου ανθρώπου. Το ταξίδι μαζί του είναι σαν να διαπλέεις το χάος. Τούτος ο ξεχωριστός ήρωας, που λέει πως του 'λαχε να "διορθώσει τον ξετροχιασμένον καιρό" δε βρίσκεται αντιμέτωπος με το κοινό έγκλημα, παρά έρχεται αντιμέτωπος με την ίδια την εγκληματική εξουσία, πηγή και αφετηρία κάθε εγκλήματος, της βίας και της απάτης, που χάρη σ' αυτούς τους υπηρέτες της υπάρχει κι εξασφαλίζει τη συνέχειά της. Ο Άμλετ ήταν σημαδεμένος εξαρχής, πριν γεννηθεί. Τον διάλεξε η τραγωδία να γίνει το υποχείριό της. Η τραγική ιστορία του Δανού πρίγκιπα είναι η ίδια η ανύψωσή του σε κορυφές ερμητικές και απρόσιτες, καταδικασμένος να απαυγάζει αιώνια εκτυφλωτικό φως κι εμείς καταδικασμένοι μέσα από τη σκιά του να σκιαγραφούμε τη μορφή του.
Το έργο
Ο πατέρας τού Αμλετ, ο βασιλιάς της Δανίας, σ' έναν νικηφόρο πόλεμο σκοτώνει τον βασιλιά της Νορβηγίας. Ενώ ο Φορτεμπράς, ο γιος του βασιλιά της Νορβηγίας, ετοιμάζεται για έναν νέο πόλεμο, ο βασιλιάς της Δανίας δολοφονείται από τον αδελφό του Κλαύδιο, ο οποίος σφετερίζεται έτσι τον θρόνο της Δανίας και παντρεύεται τη χήρα του σκοτωμένου βασιλι, Γερτρούδη ( «κάποιος διάβολος την ξεγέλασε στην τυφλόμυγα», στον μήνα απάνω, τόσο γρήγορα, που «τα ψητά κρέατα της παρηγοριάς σερβιρίστηκαν κρύα στα τραπέζια του γάμου»). Οι αδελφοί των σκοτωμένων βασιλιάδων σταματούν τον πόλεμο. Κάποια στιγμή το φάντασμα του πολέμαρχου πατέρα ζητεί από τον νεαρό Αμλετ να εκδικηθεί τον θάνατό του. Ο Αμλετ αποφασίζει να αυτοεξοριστεί μα τελικά επιστρέφει και διαπράττει μια σειρά από φόνους, πρώτος από τους οποίους είναι ο φόνος του Πολώνιου, του πατέρα της φίλης του Οφηλίας. Στην τελική σκηνή του έργου ο Αμλετ σκοτώνει τον Λαέρτη σε μονομαχία -τον αδελφό της Οφηλίας- και έπειτα τον ίδιο τον βασιλιά σφετεριστή Κλαύδιο, ενώ η μητέρα του πέφτει νεκρή από το δηλητηριασμένο κρασί που προοριζόταν για τον ίδιο. Ο ίδιος ο Αμλετ πέφτει νεκρός από το δηλητηριασμένο ξίφος του Λαέρτη,
Το ηθικό δίλημμα
Το ηθικό δίλημμα του Άμλετ, να πάρει εκδίκηση για τον δολοφονημένο του πατέρα δίχως ταυτόχρονα να παραβεί τις ηθικές αρχές του, να αποδώσει δικαιοσύνη σύμφωνα με τη λογική και τον νόμο και όχι σύμφωνα με τα πάθη της συγκυρίας, είναι περισσότερο επίκαιρο από ποτέ: το ερώτημα του Άμλετ, να ζει κανείς ή να μην ζει σε ένα κόσμο που κυβερνά η διαφθορά, σήμερα που διάφοροι αυτόκλητοι κήνσορες αναλαμβάνουν «στο όνομα του λαού» να πάρουν τη δικαιοσύνη στα χέρια τους, αποκτά συγκεκριμένη αξία για τους σύγχρονους. Ο Άμλετ μέσα σ' ένα περιβάλλον ανήθικο, βάρβαρο και αποσυνθεμένο, γίνεται τελικά το τραγικό θύμα της διάστασης ανάμεσα στις παράλογες πράξεις του και στη λογική του. Oμως, ταλαντεύεται και σταθμίζει πολλές φορές τι θα κάνει. «Καρδιά μου μείνε εδώ με τους ανθρώπους... Σκληρός να είμαι, όμως όχι απάνθρωπος, στα λόγια μου να είναι το μαχαίρι, όχι στα χέρια μου». Η εκδίκηση έρχεται μέσα από ένα παιχνίδι της μοίρας, μια σκευωρία που έχουν ετοιμάσει οι άλλοι και της οποίας θύματα πέφτουν οι ίδιοι, μέσα από το χέρι του Aμλετ, που αγνοεί όμως τι θανατηφόρα ενέργεια κρύβεται σε αυτό που διαδραματίζεται και πρωταγωνιστεί. Ο Aμλετ γίνεται το χέρι μιας αόρατης δύναμης που εκδικείται, χωρίς να προχωρήσει ο ίδιος σε μια τυφλή εκδίκηση, όπως του ζητάει το φάντασμα του βασιλιά.
Η Παράσταση
Η ροή της σαιξπηρικής τραγωδίας παραμένει στέρεα, υπό την καθοδήγηση της έξοχης μετάφρασης του Διονύση Καψάλη, λειτουργική ρέουσα, βαθειά ποιητική. Ο Κακλέας από την πρώτη κιόλας εικόνα, μας εισάγει σε μια ατμόσφαιρα υποβλητική, με αίσθηση μυστηρίου, στα ομιχλώδη γκρίζα χρώματα μιας πόλης του Βορρά, όπου κάτι ασυνήθιστα απόκοσμο θα συμβεί. Συμπυκνώνει την ποιητική σκηνική δύναμη του έργου, μεσα απο εικόνες που αποπνέουν κλιμακούμενη ένταση και υποβόσκουσα απειλή, προτάσσει τον ήρωα του σάν ηθικολόγο που είναι ανίκανος να χαράξει μια σαφή γραμμή ανάμεσα στο καλό και το κακό, έναν διανοούμενο που είναι ανίκανος να βρει επαρκή λόγο για δράση, έναν φιλόσοφο που αμφιβάλλει για την ύπαρξη του κόσμου. Δεν βάζει - χωρίς να την αγνοεί - σε πρώτο πλάνο την πολιτική διάσταση του έργου, με τον Αμλετ ως έναν επαναστάτη που διαβάζει Μονταίνιο και αρνείται να υποταχθεί στην οποιαδήποτε εξουσία. Η αναπαράσταση - θεάτρου εν θεάτρω- από τους ηθοποιούς της δολοφονίας του βασιλιά αποτελεί μια υπέροχη σκηνή, όμορφα χορογραφημένη, προσφέροντας μας, μια θεατρική παράσταση μέσα στην αρχική παράσταση που εξελίσσεται με σκηνοθέτη και συγγραφέα τον ίδιο τον Άμλετ, προοικονομώντας το τέλος του έργου.
Ο Άμλετ του Κωνσταντίνου Ασπιώτη διακρίνεται από παλλόμενες ψυχικές διακυμάνσεις, περνώντας με δεξιοτεχνία στο στάδιο της «φιλοσοφικής τρέλας» που τον κατατρώει. Επιτυγχάνει μια αξιοπρόσεκτη σκηνική παρουσία, η οποία κορυφώνεται στις σκηνές των μονολόγων του. Επιδεικνύει υποκριτική ωριμότητα, σαν ο ρόλος του πρίγκηπα της Δανίας να τον περίμενε από καιρό να συναντηθούν. Το μελαγχολικό πυρετικό βλέμμα, η ένταση και η ειρωνία βγαίνουν αβίαστα και ισορροπούν περίτεχνα. Ρολάρει ανάλαφρα μεταξύ δράματος, ειρωνείας και κωμικής ατάκας, χωρίς σχεδόν να προσπαθεί.
Επίσης εξαιρετικός στο ρόλο του Ο Ιερώνυμος Καλετσάνος ενσαρκώνει ιδανικά την συνθήκη μεταξύ «είναι και φαίνεσθαι», «είναι και προσποίησης». Ο Κλαύδιος που υποδύεται φέρει με επιτυχία το προσωπείο του καλού βασιλιά, ο οποίος πίσω απο τις κουρτίνες της αυλής μηχανορραφεί ενάντια σε οποιονδήποτε απειλεί την θέση του. Σωστός χειρισμός του θεατρικού λόγου, κοντρολαρισμένα εκφραστικά μέσα σε μια ερμηνεία που ξεχωρίζει. Πολύ καλός στο ρόλο του ωτακουστή αυλικού συμβούλου Πολώνιου, ο καλός ηθοποιός Χρήστος Σαπουντζής, φέρνει σε πέρας τον ρόλο του με επιτυχία. Ο Κακλέας επέλεξε στο ρόλο του Λαέρτη τον Ιβάν Σβιτάιλο, μια μάλλον ασυνήθιστη διανομή που, όμως, τον δικαιώνει εν μέρει. Η απόδοση του χαρακτήρα αποδεικνύεται άνιση, έχοντας καλές στιγμές- πολύ καλή άρθρωση- και κάποιες που δεν εχουν δουλευτεί καλά, το βάρος του ρόλου "λύγιζει" ενίοτε ερμηνείες.
Οι δύο γυναικείοι ρόλοι του δράματος αποτελούν τον αδύναμο κρίκο τούτης της θεατρικής ομάδας. Η Ευγενία Δημητροπούλου στον ρόλο της Οφηλίας ταιριάζει εμφανισιακά στην τραγική ρομαντική ηρωίδα του Σαίξπηρ. Η όμορφη Οφηλία το πιο αθώο και ως εκ τούτου πιο αδικοχαμένο πρόσωπο της πεντάπρακτης έμμετρης τραγωδίας του Σαίξπηρ, μια τρυφερή δεσποσύνη, η οποία ελάχιστη σχέση έχει με τα υπόλοιπα θύματα που ενεπλάκησαν σε δολοπλοκίες, συνωμοσίες, πανουργίες και δολοφονίες.Οι σκηνές της τρέλας αποδίδονται εξαιρετικά απο την νεαρή ηθοποιό, στη σκηνή του πένθους, ομως η ένταση και ο τονισμός της φωνής αποδυναμώνουν την συγκινησιακή της κορύφωση.
Η Γερτρούδη της Έλενας Τοπαλίδου αποτυγχάνει να μας εισάγει στο εσωτερικό κόσμο της βασίλισσας, αφού η ερμηνεία της αποπνέει μια ηθελημένη (;) αποστασιοποίηση, προσεγγίζοντάς τον ρόλο επιδερμικά και χωρίς να μπαίνει βαθιά στην ψυχολογία του. Αυτό εν μέρει πιστώνεται και στον σκηνοθέτη. Οι μόνες καλές στιγμές είναι όταν φωτίζεται η έντονη ερωτική έλξη στις κοινές της σκηνές με τον βασιλιά Κλαύδιο. Η σχέση της με τον Άμλετ παραμένει άλυτο μυστήριο, για κάποιον που έρχεται πρώτη φορά αντιμέτωπος με την αιξπηριακή τραγωδία. Εμμένει σε μια στυλιζαρισμένη ερμηνεία και κίνηση, που μας αποτρέπει να καταλάβουμε τα κίνητρα και τα συναισθήματα προς τον γιο της. Επαρκής η ερμηνεία του Γιάννη Τσεμπερλίδη που υποδύεται τον Οράτιο, στενό φίλο και σύμβουλο του νεαρού πρίγκηπα, τον παρατηρητή που καλείται να καταγράψει όλα όσα έλαβαν χώρα στο σάπιο βασίλειο του Βορρά.
Οι Γκίλντενστερν και Ρόζενκραντς δυο πρόσωπα-ανδρείκελα που βλέπουν τον κόσμο του Άμλετ ανάποδα, χλευάζουν κάθε τραγικότητα, χειρονομιακά και συμπεριφορικά μοιάζουν να συνδιαλέγονται με κάποιο νούμερο, βγαλμένο απο αμερικάνικο μιούζικαλ. Σωστοί οι ηθοποιοί Τζεφ Μαράουι και Θανάσης Δήμου, αντίστοιχα, που τους υποδύονται, σε ερμηνείες χαμηλών τόνων. Καλοί και οι δυο φρουροί του βασιλικού παλατιού Στέργιος Κοντακιώτης και Στέλιος Ξανθουδάκης. Ωραίες και καλαίσθητες σκηνικές πρότασεις τα κοστούμια και η αναπαράσταση του βασιλικού περιβάλλοντος χώρου, εξαιρετικές χορογραφίες, μουσική με δυναμική παρέμβαση που συμβάλλει στην τραγικότητα των στιγμών, ομοίως και οι φωτισμοί, προσμετρούνται στα θετικά της παράστασης. Μια άρτια παραγωγή, αντάξια ενός ιστορικού θεάτρου, με τις θετικές εντυπώσεις να υπερισχύουν,
Σκηνοθεσία — Γιάννης Κακλέας
Μετάφραση — Διονύσης Καψάλης
Σκηνικά — Μανόλης Παντελιδάκης
Κοστούμια — Ηλένια Δουλαδίρη
Μουσική — Σταύρος Γασπαράτος
Χορογραφίες / Κίνηση — Αγγελική Τρομπούκη
Φωτισμοί — Αλέκος Γιάνναρος
Ηθοποιοί: Ευγενία Δημητροπούλου, Θανάσης Δήμου, Ιερόνυμος Καλετσάνος,
Στέργιος Κοντακιώτης Στέλιος Ξανθουδάκης, Χρήστος Σαπουντζής, Ιβάν Σβιτάιλο,
Έλενα Τοπαλίδου, Γιάννης Τσεμπερλίδης, Τζεφ Μαράουι
Στο ρόλο του Άμλετ ο Κωνσταντίνος Ασπιώτης
Δημοτικό Θέατρο Πειραιά Ηρώων Πολυτεχνείου 32 και Βασιλέως Γεωργίου
τηλ, 210 4143 310 & 320
Τετάρτη, Πέμπτη, Παρασκευή , 20:30
Σάββατο // 18:00 & 21:00, Κυριακή , 19:00
Το Σάββατο 7 Ιανουαρίου 2017 η παράσταση των 21:00 δεν θα πραγματοποιηθεί .
πρόσβαση: 040 - από Σύνταγμα στάση Δημοτικό Θέατρο
X96 - από Αεροδρόμιο στάση Δημοτικό Θέατρο
Ηλεκτρικός - Τερματικός Σταθμός Πειραιά