Το «πλάσμα της φαντασίας όπως προτιμούσε να αυτοχαρακτηρίζεται ο Αντι Γουόρχολ, άφησε πίσω του χιλιάδες πίνακες, φωτογραφίες, άντεργκράουντ ταινίες, βιβλία και ένα φιλανθρωπικό Ιδρυμα που διαχειρίζεται την τεράστια κληρονομιά του -και τα έσοδα από την εμπορευματοποίησή της- και προσπαθεί να ξαναζωντανέψει την τέχνη του αλλά και να διακρίνει τα πλαστά από τα αυθεντικά έργα του. Ο Πάπας της Αμερικανικής ποπ είχε προβλέψει τα πάντα πριν πεθάνει. Λίγα χρόνια πριν από τον αιφνίδιο θάνατό του το 1987, ο Αντι Γούρχολ δήλωνε, «όταν πεθάνω δεν θέλω να μείνει κανένα ίχνος μου. Δεν θέλω να αφήσω τίποτα πίσω. Θέλω ο «μηχανισμός» μου να σβήσει». Το μόνο σίγουρο όμως είναι ότι ειδικά στην πόλη όπου έζησε ο καλλιτέχνης τα ίχνη του βρίσκονται παντού.
Ο Andrew Warhola –το πραγματικό του όνομα- γεννήθηκε στο Πίτσμπουργκ της Πενσυλβάνια στις 6 Αυγούστου του 1928 και ήταν γόνος μεταναστών από τη Σλοβακία. Από πολύ μικρή ηλικία ξεχώρισε για τις καλλιτεχνικές του τάσεις. Σπούδασε εφαρμοσμένη τέχνη στο πανεπιστήμιο Κάρνεγκι Μέλον.Στα 21 του χρόνια εγκαταλείπει τη μικρή πόλη που γεννήθηκε και εγκαθίσταται στη Ν. Υόρκη όπου εργάζεται ως σχεδιαστής παπουτσιών. Σταθμός στην καριέρα του στάθηκε η γνωριμία του με τον Αλέξανδρο Ιόλα ο οποίος διέκρινε την καλλιτεχνική του φλέβα και τον παρότρυνε να δουλέψει ως γραφίστας στο περιοδικό Glamour. Από τα μέσα της δεκαετίας του 1960, ο Γουόρχολ αφοσιώνεται στον κινηματογράφο, σκηνοθετώντας ταινίες που χαρακτηρίζονταν από τη διάθεση πειραματισμού και πρόκλησης, το ερωτικό στοιχείο και ενίοτε την ασυνήθιστη διάρκειά τους. Η μεγάλη επανάσταση, όχι μόνο η προσωπική του αλλά γενικότερα στη σύγχρονη τέχνη, έγινε το 1962 με τους πίνακες της σειράς «Campel Soup». Από το 1963 μέχρι το 1968 βρήκε χρόνο και σκηνοθέτησε περισσότερες από 60 ταινίες. Δίνοντας νέο ή μάλλον το μοναδικό νόημα στην έννοια του «underground», όπου η φιλμογραφία του δεν απέχει πολύ από το υπόλοιπο έργο του. «Είναι οι ταινίες που ελέγχουν τα πράγματα στην Aμερική από τότε που εφευρέθηκε ο κινηματογράφος. Σου δείχνουν τι να κάνεις, πώς να το κάνεις, πότε να το κάνεις, πώς να νιώσεις γι’ αυτό και πώς να δείχνεις ότι νιώθεις γι’ αυτό» είχε δηλώσει.
Από το 1962 μέχρι το 1968 ένα παλαιό πρώην εργοστάσιο το οποίο ονομάστηκε Factory στέγασε τις καλλιτεχνικές του ανησυχίες. Ο χώρος σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα έγινε πόλος έλξης συγκέντρωσης διασημοτήτων, καλλιτεχνών, μελών της αβάν γκαρντ και αντεργκράουντ κουλτούρας, τοξικομανών, ομοφυλόφιλων, μουσικών και φιλότεχνων.Η απόπειρα δολοφονίας του στον παραπάνω χώρο, από τη Βαλερί Σολάνας, στις 3 Ιουνίου του 1968, έγινε αιτία ο Γουόρχολ να κρατήσει αποστάσεις από τον αντισυμβατικό περίγυρό του και άρχισε να συναναστρέφεται περισσότερο με πλούσια άτομα της υψηλής κοινωνίας. Από το έργο του στη διάρκεια της δεκαετίας του 1970, ξεχωρίζουν οι κατά παραγγελία προσωπογραφίες που τύπωνε ως μεγεθύνσεις φωτογραφιών Polaroid, πολλές από τις οποίες αφορούσαν πολιτικές φυσιογνωμίες και διασημότητες του Χόλιγουντ.Σε ένα ολιγοήμερο πέρασμά του από την Ελλάδα το 1983 ο Γουόρχολ φιλοξενήθηκε μαζί με τον τον Aμερικανό συγγραφέα Tρούμαν Kαπότε για λίγες ημέρες στη βίλα του Iόλα στην Aγία Παρασκευή. Στα τελευταία χρόνια της ζωής τον απασχόλησαν επί το πλείστον θρησκευτικά θέματα της αναγέννησης, όπως ο Μυστικός Δείπνος (1986). Επίσης υπήρξε συλλέκτης έργων, κυρίως κοσμημάτων, διακοσμητικής και λαϊκής τέχνης, τα οποία δημοπρατήθηκαν μετά το θάνατό του. Το Μουσείο Άντι Γουόρχολ, με πλούσια συλλογή έργων του, εγκαινιάστηκε το 1994 στο Πίτσμπουργκ.
| |
Το 2014 αναδείχθηκε ο καλλιτέχνης που έχει πουλήσει τα περισσότερα έργα τέχνης σε δημοπρασίες. Για την ακρίβεια άλλαξαν χέρια 1.295 έργα του αξίας 653,2 εκατ. δολαρίων σύμφωνα με τη διαδικτυακή βάση δεδομένων ArtNet - αφήνοντας πίσω του τον διασημότερο καλλιτέχνη του 20ού αιώνα Πάμπλο Πικάσο και τον επίσης δημοφιλή - και περιζήτητο από τους συλλέκτες - Φράνσις Μπέικον. Πέθανε το Φεβρουάριου του 1987 στη Νέα Υόρκη μετά από επιπλοκές κατά τη διάρκεια επέμβασης αφαίρεσης της χολής του.
Είπε…
Τα δέκα ακριβότερα έργα του, όπως πουλήθηκαν τα τελευταία χρόνια.
Είπε…
- «Το σεξ είναι το μεγαλύτερο τίποτα όλων των εποχών»
- «Η φανταστική αγάπη είναι πολύ καλύτερη από την πραγματική αγάπη. Το να μην το κάνεις ποτέ είναι πολύ συναρπαστικό. Τα πιο συναρπαστικά αξιοθέατα βρίσκονται μεταξύ δύο αντιθέτων που δεν συναντιούνται ποτέ».
- «Λένε πάντα ότι ο χρόνος αλλάζει τα πράγματα, αλλά στην πραγματικότητα πρέπει να τα αλλάξεις μόνος σου».
- «Στο μέλλον ο καθένας θα είναι παγκοσμίως διάσημος για δεκαπέντε λεπτά».
Τα δέκα ακριβότερα έργα του, όπως πουλήθηκαν τα τελευταία χρόνια.
- 1.Silver Car Crash (Double Disaster) (1963). 105,4 εκ. δολάρια. Πουλήθηκε από τον οίκο Sotheby τον Νοέμβριο του 2013. Ήταν το επιστέγασμα της καριέρας του Tobias Meyer στον οίκο δημοπρασιών.
2.Eight Elvises (1963). 100 εκ. δολάρια. Σε ιδιωτική πώληση από τον σύμβουλο τέχνης Philippe Ségalot. Θεωρήθηκε τιμή ρεκόρ για έργο του Γουόρχολ.
3. Triple Elvis [Ferus Type] (1963). 81,9 εκ. δολάρια. Πουλήθηκε τον Νοέμβριο του 2014 από τον οίκο Christie. Τη δεκαετία του 70 είχε πουληθεί από τον Τόμας Αμμάν σε ένα γερμανικό καζίνο.
4.Turquoise Marilyn (1964). 80 εκ. δολάρια. Τον Μάιο του 2007, ένα από τα πολλά πορτρέτα της Μέριλιν πουλήθηκε από τον Dtefan Edlis μέσω του Larry Gagosian στον συλλέκτη Stephen A. Cohen.
5.Green car Crash (Burning Green Car 1) (1963). 71.7 εκ. δολάρια. Πουλήθηκε τον Μάιο του 2007 σε δημοπρασία των Κρίστις στη Νέα Υόρκη στον συλλέκτη έργων τέχνης Φίλιππο Νιάρχο.
6. Four Marlons (1966). 69.6 εκ. δολάρια. Τον Νοέμβριο του 2014 το έργο πουλήθηκε από τους Κρίστις.
7. Men In Her Life (1962). 63.4 εκ. δολάρια. Το 2010 το ασπρόμαυρο πορτρέτο της Λιζ Τέιλορ με τον τρίτο της σύζυγο Mike Todd και τον μέλλοντα σύζυγό της Eddie Fisher πουλήθηκε σε ανώνυμο αγοραστή από τον οίκο δημοπρασιών της Νέας Υόρκης Phillips de Pury & Co. Ανήκε στην οικογένεια Mugrabi.
8.Race Riot (in Four Parts) (1964). 62.8 εκ. δολάρια. Αυτοί οι τέσσερις καμβάδες είχαν ενωθεί σε ένα έργο από τον ιδιοκτήτη τους και πουλήθηκαν τον Μάιο του 2014 από τους Κρίστις.
9.200 One Dollar Bills (1962). 43.8 εκ. δολάρια. Τον Νοέμβριο του 2009 ο πίνακας πουλήθηκε σε δημοπρασία του Sotheby σε έναν ανώνυμο αγοραστή. Ανήκε στην συλλέκτρια έργων τέχνης Pauline Karpidas, η οποία είχε αγοράσει το έργο το 1986 για 385.000 δολάρια.
10.Statue of Liberty (1962) 43.8 εκ. δολάρια. Οι Κρίστις πούλησαν αυτή την 3D εκδοχή του Αγάλματος της Ελευθερίας τον Νοέμβριο του 2012.
Αντι Γουόρχολ – η ποπ κληρονομιά
Το «πλάσμα της φαντασίας όπως προτιμούσε να αυτοχαρακτηρίζεται ο Αντι Γουόρχολ, άφησε πίσω του χιλιάδες πίνακες, φωτογραφίες, άντεργκράουντ ταινίες, βιβλία και ένα φιλανθρωπικό Ιδρυμα που διαχειρίζεται την τεράστια κληρονομιά του -και τα έσοδα από την εμπορευματοποίησή της- και προσπαθεί να ξαναζωντανέψει την τέχνη του αλλά και να διακρίνει τα πλαστά από τα αυθεντικά έργα του. Ο Πάπας της Αμερικανικής ποπ είχε προβλέψει τα πάντα πριν πεθάνει. Λίγα χρόνια πριν από τον αιφνίδιο θάνατό του το 1987, ο Αντι Γούρχολ δήλωνε, «όταν πεθάνω δεν θέλω να μείνει κανένα ίχνος μου. Δεν θέλω να αφήσω τίποτα πίσω. Θέλω ο «μηχανισμός» μου να σβήσει». Το μόνο σίγουρο όμως είναι ότι ειδικά στην πόλη όπου έζησε ο καλλιτέχνης τα ίχνη του βρίσκονται παντού.Αφετηρία του ήταν οι εφαρμοσμένες τέχνες. Από τη διαφήμιση ο Γουόρχολ θα περάσει στη ζωγραφική με έναν τρόπο εντελώς ανατρεπτικό. Διαθέτει μια εξαιρετική ικανότητα να οσφραίνεται τα αιτήματα της εποχής του όμως πέρα από τα θέματα που επιλέγει, θα κάνει άνω κάτω όλους τους κώδικες της τέχνης. Παράγει μαζικά, επιτηδευμένα κοινότοπες αναπαραστάσεις καταναλωτικών προϊόντων και προσωπογραφίες διασημοτήτων –μεταξύ άλλων του Ελβις Πρίσλεϊ και της Μέριλιν Μονρόε αλλά και συνολικά 302 πορτρέτα της Τζάκι Κέννεντι και 200 του Μάο Τσε Τουνγκ – με φανταχτερά χρώματα, παρεμβαίνει εικαστικά σε μεταξοτυπίες . Στα μέσα της δεκαετίας του 1960 είναι ήδη διάσημος -αν και οι σύγχρονοί του εκπρόσωποι της μοντέρνας τέχνης δεν αναγνωρίζουν την αξία του- και η επιρροή του σε άλλους καλλιτέχνες είναι ήδη εμφανής. Όμως δεν μένει μόνο στη ζωγραφική. Παθιασμένος με την εικόνα και τη διατήρησή της μέρα νύχτα φωτογραφίζει ότι υπάρχει γύρω του –έχουν καταγραφεί περισσότερα από 60.000 στιγμιότυπα τα οποία έχει τραβήξει ο ίδιος- κινηματογραφεί τους επισκέπτες του ατελιέ –θεωρείται μάλιστα ότι άνοιξε το δρόμο για τα ριάλιτι- και σκηνοθετεί συνολικά 260 ταινίες που νοηματοδοτούν τον όρο underground. Ο Γουόρχολ ουδόλως ενδιαφέρεται για τον εμπορικό κινηματογράφο. Παραληρηματικές, αποσπασματικές, βασισμένες στην ιδέα της επανάληψης γεμάτες όμορφα αγόρια και κατεστραμένες ντίβες οι ταινίες του Γουόρχολ αναδεικνύονται σε σύμβολα του ριζοσπαστικού σινεμά. Τρέχουν σε πραγματικό χρόνο, η οθόνη τους κόβεται στα δύο όπως στο ChelseaGirls, και δεν υπάρχει τίποτα που να μην επιτρέπεται. Στο Sleep η κάμερά του Γουόρχολ παρακολουθεί επί 6 ώρες τον ποιητή Τζον Τζιόρνο να κοιμάται και στο BlowJobτο πρόσωπο ενός άντρα ο οποίος απολαμβάνει μια 35λεπτη πεολειξία.
Το «πλάσμα της φαντασίας όπως προτιμούσε να αυτοχαρακτηρίζεται ο Αντι Γουόρχολ, άφησε πίσω του χιλιάδες πίνακες, φωτογραφίες, άντεργκράουντ ταινίες, βιβλία και ένα φιλανθρωπικό Ιδρυμα που διαχειρίζεται την τεράστια κληρονομιά του -και τα έσοδα από την εμπορευματοποίησή της- και προσπαθεί να ξαναζωντανέψει την τέχνη του αλλά και να διακρίνει τα πλαστά από τα αυθεντικά έργα του. Ο Πάπας της Αμερικανικής ποπ είχε προβλέψει τα πάντα πριν πεθάνει. Λίγα χρόνια πριν από τον αιφνίδιο θάνατό του το 1987, ο Αντι Γούρχολ δήλωνε, «όταν πεθάνω δεν θέλω να μείνει κανένα ίχνος μου. Δεν θέλω να αφήσω τίποτα πίσω. Θέλω ο «μηχανισμός» μου να σβήσει». Το μόνο σίγουρο όμως είναι ότι ειδικά στην πόλη όπου έζησε ο καλλιτέχνης τα ίχνη του βρίσκονται παντού.Αφετηρία του ήταν οι εφαρμοσμένες τέχνες. Από τη διαφήμιση ο Γουόρχολ θα περάσει στη ζωγραφική με έναν τρόπο εντελώς ανατρεπτικό. Διαθέτει μια εξαιρετική ικανότητα να οσφραίνεται τα αιτήματα της εποχής του όμως πέρα από τα θέματα που επιλέγει, θα κάνει άνω κάτω όλους τους κώδικες της τέχνης. Παράγει μαζικά, επιτηδευμένα κοινότοπες αναπαραστάσεις καταναλωτικών προϊόντων και προσωπογραφίες διασημοτήτων –μεταξύ άλλων του Ελβις Πρίσλεϊ και της Μέριλιν Μονρόε αλλά και συνολικά 302 πορτρέτα της Τζάκι Κέννεντι και 200 του Μάο Τσε Τουνγκ – με φανταχτερά χρώματα, παρεμβαίνει εικαστικά σε μεταξοτυπίες . Στα μέσα της δεκαετίας του 1960 είναι ήδη διάσημος -αν και οι σύγχρονοί του εκπρόσωποι της μοντέρνας τέχνης δεν αναγνωρίζουν την αξία του- και η επιρροή του σε άλλους καλλιτέχνες είναι ήδη εμφανής. Όμως δεν μένει μόνο στη ζωγραφική. Παθιασμένος με την εικόνα και τη διατήρησή της μέρα νύχτα φωτογραφίζει ότι υπάρχει γύρω του –έχουν καταγραφεί περισσότερα από 60.000 στιγμιότυπα τα οποία έχει τραβήξει ο ίδιος- κινηματογραφεί τους επισκέπτες του ατελιέ –θεωρείται μάλιστα ότι άνοιξε το δρόμο για τα ριάλιτι- και σκηνοθετεί συνολικά 260 ταινίες που νοηματοδοτούν τον όρο underground. Ο Γουόρχολ ουδόλως ενδιαφέρεται για τον εμπορικό κινηματογράφο. Παραληρηματικές, αποσπασματικές, βασισμένες στην ιδέα της επανάληψης γεμάτες όμορφα αγόρια και κατεστραμένες ντίβες οι ταινίες του Γουόρχολ αναδεικνύονται σε σύμβολα του ριζοσπαστικού σινεμά. Τρέχουν σε πραγματικό χρόνο, η οθόνη τους κόβεται στα δύο όπως στο ChelseaGirls, και δεν υπάρχει τίποτα που να μην επιτρέπεται. Στο Sleep η κάμερά του Γουόρχολ παρακολουθεί επί 6 ώρες τον ποιητή Τζον Τζιόρνο να κοιμάται και στο BlowJobτο πρόσωπο ενός άντρα ο οποίος απολαμβάνει μια 35λεπτη πεολειξία.
Η πορεία του Αντι Γουόρχολ
6 Αυγούστου 1928. Ο Αντι Γουόρχολ γεννιέται στις ως Αντριου Γουορχόλα στο Πίτσμπουργκ της Πενσυλβάνια. Οι γονείς του ήταν μετανάστες από τη Σλοβακία.
1952. Ο Αλέξανδρος Ιόλας ανακαλύπτει τον Αντι Γουόρχολ, του κάνει την πρώτη του έκθεση με μια σειρά εικονογραφήσεων διηγημάτων του Τρούμαν Καπότε και τότε αρχίζει η ανοδική του πορεία.
1964. Εγκαθίσταται στο Factory, το θρυλικό ατελιέ του σε ένα παλιό βιομηχανικό κτίριο της 47ης Λεωφόρου, που εξελίσσεται σε τόπο συνάντησης διασημοτήτων, φιλότεχνων και καλλιτεχνών της αβαν γκαρντ και της αντεργκράουντ κουλτούρας
1965. Ανακαλύπτει τους Λου Ριντ, Τζον Κέιλ, Στίρλινγκ Μόρισον και Μορίν Τάκερ και γίνεται μάνατζερ του συγκροτήματος
3 Ιουνίου 1968. Η Βαλερί Σολάνας, που συχνάζει στο ατελιέ του τον πυροβολεί μέσα στο Factory. Αν και κλινικά νεκρός συνέρχεται, έκτοτε όμως υποφέρει και αναγκάζεται να φοράει κορσέ.
22 Φεβρουαρίου 1987. Πεθαίνει από τις επιπλοκές της εγχείρισης για αφαίρεση της χολής και αφήνει πίσω του περισσότερα από 100.000 έργα που περιλαμβάνουν πίνακες, ταινίες, φωτογραφίες και εφτά βιβλία.
1994. Εγκαινιάζεται το Μουσείο Αντι Γουόρχολ στη γενέτειρά του
6 Αυγούστου 1928. Ο Αντι Γουόρχολ γεννιέται στις ως Αντριου Γουορχόλα στο Πίτσμπουργκ της Πενσυλβάνια. Οι γονείς του ήταν μετανάστες από τη Σλοβακία.
1952. Ο Αλέξανδρος Ιόλας ανακαλύπτει τον Αντι Γουόρχολ, του κάνει την πρώτη του έκθεση με μια σειρά εικονογραφήσεων διηγημάτων του Τρούμαν Καπότε και τότε αρχίζει η ανοδική του πορεία.
1964. Εγκαθίσταται στο Factory, το θρυλικό ατελιέ του σε ένα παλιό βιομηχανικό κτίριο της 47ης Λεωφόρου, που εξελίσσεται σε τόπο συνάντησης διασημοτήτων, φιλότεχνων και καλλιτεχνών της αβαν γκαρντ και της αντεργκράουντ κουλτούρας
1965. Ανακαλύπτει τους Λου Ριντ, Τζον Κέιλ, Στίρλινγκ Μόρισον και Μορίν Τάκερ και γίνεται μάνατζερ του συγκροτήματος
3 Ιουνίου 1968. Η Βαλερί Σολάνας, που συχνάζει στο ατελιέ του τον πυροβολεί μέσα στο Factory. Αν και κλινικά νεκρός συνέρχεται, έκτοτε όμως υποφέρει και αναγκάζεται να φοράει κορσέ.
22 Φεβρουαρίου 1987. Πεθαίνει από τις επιπλοκές της εγχείρισης για αφαίρεση της χολής και αφήνει πίσω του περισσότερα από 100.000 έργα που περιλαμβάνουν πίνακες, ταινίες, φωτογραφίες και εφτά βιβλία.
1994. Εγκαινιάζεται το Μουσείο Αντι Γουόρχολ στη γενέτειρά του

Όλα συμβαίνουν στο Factory, το περίφημο ασημί ατελιέ του σε ένα παλιό βιομηχανικό κτίριο της 47ης Λεωφόρου, όπου ο Γουόρχολ δουλεύει εντατικά μαζί με τους βοηθούς του, ανάμεσα σε δεκάδες αυλικούς, ναρκωτικά, σεξ και ροκ εντ ρολ πάρτι υπό τους ήχους εκκωφαντικής μουσικής. Στο Factory μαζεύονται τα πιο κακομαθημένα αλλά και πιο ταλαντούχα παιδιά των εύπορων οικογενειών της Νέας Υόρκης τα οποία ο καλλιτέχνης χρησιμοποιεί σε διάφορες δραστηριότητές του. Η ζωγραφική, η φωτογραφία, ο κινηματογράφος δεν του αρκούν. Από το 1969 και μετά θα αναστατώσει και τον τύπο –χρηματοδοτεί το AndyWarhol’sInterview που υπήρξε για δεκαετίες το κατ’εξοχήν κοσμικό περιοδικό- θα ασχοληθεί και με τη μουσική. Από το 1952 μέχρι τον θάνατό του ο Γουόρχολ σχεδίασε περισσότερα από 50 εξώφυλλα δίσκων της εταιρείας Columbia, μεταξύ άλλων και των Τοσκανίνι, Αρίθα Φράνκλιν, Λίζα Μινέλι, Τζον Λένον αλλά και των Ρόλινγκ Στόουνς. Το αριστούργημά του όμως παραμένει το VelvetUnderground. Το 1965 στο Νεουρκέζικο Café Bizarreο καλλιτέχνης μένει έκθαμβος από τον ήχο τεσσάρων νεαρών μουσικών. Μερικές μέρες αργότερα ο Λου Ριντ και η παρέα του θα εγκατασταθούν στο Factory και ο Γουόρχολ θα γίνει ο μάνατζερ του συγκροτήματος. Ο «επιχειρηματίας της τέχνης» όπως αυτοχαρακτηριζόταν, πέθανε ξαφνικά σε ηλικία 58 ετών στη διάρκεια μιας επέμβασης ρουτίνας για αφαίρεση χολής. Είχε όμως προβλέψει τα πάντα. Ομοφυλόφιλος, χωρίς απογόνους άφησε από 250.000 δολάρια στα δύο αδέλφια του και στον Φρεντ Χιουζ τον διευθυντή της εταιρείας του. Και όλα τα υπόλοιπα σε ένα φιλανθρωπικό ίδρυμα για την ανάπτυξη των εικαστικών τεχνών, την διεύθυνση του οποίου είχε αναθέσει σ τον αδελφό του Τζον, στον Φρεντ Χιουζ και τον Βίνσεντ Φρεμόντ, στενό συνεργάτη του ήδη από το 1971 και πλέον μοναδικό επιζώντα από το τρίο. Το Μάιο του 1988 ο οίκος Σόθμπις αναφέρει ότι η προσωπική συλλογή του Γουόρχολ –ο οποίος επιπλέον ήταν και παθιασμένος συλλέκτης έργων τέχνης- φθάνει στο ιλιγγιώδες ποσό – ρεκόρ για την εποχή των 25 εκατομμυρίων δολαρίων. Τι θα γινόντουσαν όλα αυτά τα χρήματα και τα χιλιάδες έργα –μόνο τα δικά του υπολογίζονται σε 100.000- που άφησε ο καλλιτέχνης; Το Ιδρυμα αποφασίζει να κάνει ένα είδος ριμέικ της πολυτάραχης ζωής και του έργου του με αναδρομικές εκθέσεις αλλά και άρθρα σε περιοδικά που θα αλλάξουν την εικόνα του. Δημιουργείται επίσης ένα Μουσείο Γουόρχολ στη γενέτειρά του το Πίτσμπουργκ της Πενσυλβάνια, το μεγαλύτερο που έχει γίνει ποτέ στις ΗΠΑ. Στα επτά επίπεδα του Μουσείου εκτίθενται 3.000 έργα -από τα οποία τα 800 είναι πίνακες- και 4.000 ταινίες δίπλα σε χιλιάδες έγγραφα. Πουλάει επίσης 103 έργα του Γουόρχολ σε 24 μουσεία των ΗΠΑ ώστε να εδραιωθεί η φήμη του Γουόρχολ στην αμερικανική κληρονομιά, και διανέμει 28.500 φωτογραφίες του σε 180 πανεπιστήμια για να εξοικειωθούν οι φοιτητές τους με τις διάφορες πτυχές της τέχνη του. Με τα έσοδα από την πώληση έργων αλλά και τα έσοδα που προκύπτουν κάθε χρόνο από τα δικαιώματα παράγωγων προϊόντων το Ιδρυμα έχει εξάλλου καθιερώσει ένα ετήσιο ποσόν 225 εκ δολαρίων για υποτροφίες σε νέους καλλιτέχνες, και για την υποστήριξη εκθέσεων, ιδρυμάτων αλλά οικονομικά αδύναμων καλλιτεχνών. Κάθε τόσο όμως το Ιδρυμα έχει επίσης να αντιμετωπίσει διάφορα σκάνδαλα και κατηγορίες. Οι Λου Ριντ και Τζον Κέιλ για παράδειγμα διεκδικούν τα δικαιώματα χρήσης του συμβόλου της μπανάνας, με την αιτιολογία ότι είναι άμεσα συνδεδεμένο με την πρώτη του μπάντα και η υπόθεση εκκρεμεί ακόμη στα δικαστήρια. Οι πιο πολλές υποθέσεις όμως με τις οποίες ασχολείται η διεύθυνση του Ιδρύματος Αντι Γουόρχολ έχουν να κάνουν με την έκδοση πιστοποιητικών αυθεντικότητας για έργα του καλλιτέχνη. Τα αιτήματα είναι τόσα πολλά ώστε η επιτροπή των τεσσάρων εμπειρογνωμόνων (ιδρύθηκε το 1994) συνεδριάζει τρεις φορές το χρόνο ενώ οι δαπάνες για δικηγόρους και δικαστήρια ανέρχονται σε εκατομμύρια δολάρια κάθε χρόνο. Ο Αντι Γουόρχολ το είχε μάλλον προβλέψει και αυτό: «Ο θάνατος και τα χρήματα αλλάζουν τα πάντα, γλύκα!» («Death and money change everything, honey») είχε πει λίγο πριν πεθάνει σε μια εκπομπή του MTV.