Ισπανία, μέσα της δεκαετίας του ‘40. Ο εμφύλιος έχει τελειώσει με νίκη του φασιστικού καθεστώτος του Φράνκο αλλά οι αντίπαλες παρατάξεις βρίσκονται ακόμα σε πόλεμο καθώς οι αντάρτες έχουν πάρει τα βουνά της ισπανικής επαρχίας και επιχειρούν τακτικές επιθέσεις εναντίον των κυβερνητικών δυνάμεων.Η Κάρμεν που βρίσκεται σε εγκυμονούσα κατάσταση, ταξιδεύει μαζί με την κορούλα της Οφήλια, για να συναντήσει τον σύζυγό της, τον σκληρό και κυνικό Λοχαγό Βιντάλ, ο οποίος είναι διοικητής ενός στρατοπέδου που αποτελεί την εφαλτήριο επιχειρήσεων εκκαθάρισης των γύρω περιοχών από τους επαναστάτες. Ο Βιντάλ είναι ο δεύτερος σύζυγος της Κάρμεν και πατριός της εντεκάχρονης Οφήλια· ο πατέρας της πέθανε κατά την διάρκεια του εμφυλίου και η μητέρα της παντρεύτηκε τον λοχαγό λίγο καιρό αργότερα. Η μικρή Οφήλια, μην αντέχοντας την μοναξιά και την ζοφερή πραγματικότητα που την περιβάλλει, επηρεασμένη από τα παραμύθια που διαβάζει, φτιάχνει έναν δικό της κόσμο φανταστικό, με νεράιδες και μαγικά πλάσματα. Στον κόσμο αυτόν ανακαλύπτει έναν λαβύρινθο που έχει για φύλακα έναν μυθικό Φαύνο ο οποίος της αποκαλύπτει ότι είναι πριγκίπισσα και της αναθέτει κάποιες αποστολές. Εν τω μεταξύ στον αληθινό κόσμο, η Κάρμεν έχει μια πολύ δύσκολη εγκυμοσύνη και οι επαναστάτες βρίσκονται σε συνεχή σύγκρουση με τον Λοχαγό Βιντάλ, που αναζητά τρόπους για την άμεση εξόντωσή τους...
Ο Μεξικάνος σκηνοθέτης Guillermo del Toro, με φόντο την μεταπολεμική Ισπανία του Φράνκο, δημιουργεί μία πολιτική αλληγορία μέσα από τα μάτια ενός παιδιού, ισορροπώντας ανάμεσα στην πραγματικότητα και τη φαντασία. Πλάθει μια παραμυθένια ιστορία και την εξιστορεί χρησιμοποιώντας την φαντασία ενός παιδιού που οφείλει αλλά δεν μπορεί να συμβιβαστεί με τα όσα αλλόκοτα συμβαίνουν στον αληθινό κόσμο που βρίσκεται γύρω του. Έτσι η μικρή Οφήλια, επινοεί τα δικά της σύμβολα και τους δικούς της μύθους φτιάχνοντας με το παιδικό της μυαλό ένα παραμύθι που όμως, δεν διαδραματίζεται σε έναν συνηθισμένο, χαρούμενο κόσμο ενός μικρού παιδιού, αλλά είναι μια αντανάκλαση του αληθινού περιβάλλοντος που ζει και δεν απέχει και πολύ σε σκληρότητα από τον εφιάλτη της πραγματικότητας. Οι ευφάνταστες και αποκρουστικές φιγούρες που ονειρεύεται δεν μπορούν να χαρακτηριστούν ως όμορφες, στοργικές και παραμυθένιες. Αποπνέουν όμως μια ελπίδα και οδηγούν σε μια διέξοδο, κάτι που στον αληθινό κόσμο δεν φαίνεται να υπάρχει πουθενά και για κανέναν. Ακόμα και στο τέλος που οι δυο κόσμοι σχεδόν ταυτίζονται και η συναρπαστική πλοκή φτάνει στην κορύφωσή της με μια άψογα σκηνοθετημένη σεκάνς μεγάλης συναισθηματικής φόρτισης, η μικρή Οφήλια προτιμά να δραπετεύσει στον δικό της φανταστικό κόσμο, ενώ ο θεατής προσγειώνεται στην ωμή και σκληρή πραγματικότητα.
Πρόκειται για μια εξαιρετικά πολύπλοκη, δουλεμένη στην εντέλεια ιστορία, με βάση μια παραλλαγή της Αλίκης στη Χώρα των Θαυμάτων. Η νεαρή πρωταγωνίστρια ζει κι αυτή σε ένα δάσος και πολεμάει τη μοναξιά της σε ένα παράλληλο σύμπαν που ξεκινάει από μια καταπακτή του δωματίου της, και πορεύεται σε έναν κόσμο εφιαλτικό, γεμάτο σύμβολα και μυστηριώδη πλάσματα. Στην προσπάθειά της να φτάσει στο τέρμα του λαβυρίνθου στον οποίο φύλακας είναι ένας φαύνος (ο Πάνας, με απειλητικά χαρακτηριστικά, θεματοφύλακας του καθαρτηρίου των ψυχών), βασικό εμπόδιο είναι ένα τέρας με τα μάτια του κολλημένα στις παλάμες των δύο χεριών του. Η 10χρονη Οφηλία, την οποία υποδύεται η 11χρονη Μπακέρο, μπαίνει και βγαίνει στο μυστικό της μονοπάτι, επιστρέφοντας στην πικρή πραγματικότητα. Αδυνατεί να επέμβει στη ζωή της μητέρας της, η οποία έχει συμβιβαστεί με τις διαθέσεις του δεύτερου συζύγου της για να επιβιώσει και να συντηρήσει την κόρη της. Η σύζυγος Κάρμεν υπάρχει ως διακοσμητικό στοιχείο στο αυστηρό πρόγραμμα του λοχαγού Βιντάλ, αλλά και ως σκεύος που θα φέρει στο φως το γιο που ο στυγνός αυτός στρατιωτικός ονειρεύεται πως θα τον διαδεχθεί. Ο Βιντάλ έχει ως αποστολή να ξεπαστρέψει την περιοχή από τους αντάρτες που παρεπιδημούν στα γύρω χωριά, αλλά και να εντοπίσει και να εξαρθρώσει τους αντιστασιακούς που τυχόν φωλιάζουν στη μικρή κοινότητα όπου καταλύει η οικογένεια και οι άντρες του λόχου του. Η μοναδική του ευχαρίστηση έρχεται από την άσκηση παντός είδους βίας, και η Οφηλία –συναισθηματικά εγκαταλελειμμένη από την άβουλη μάνα της– αναπτύσσει το σύνδρομο του μοναχικού αμνού που καλείται σε αυτοσχέδια θυσία.
Η διαδρομή της αποκτά μια θριλερική ένταση, και μεγιστοποιείται όσο η αντίδραση στο φρανκικό καθεστώς φουντώνει. Η ονειροφαντασία της αποκτά ρεαλιστικές διαστάσεις και νοτίζει την υπόθεση. Όλο αυτό το διάστημα, ο Ντελ Τόρο κινεί με μαεστρία τους μηχανισμούς για να ενεργοποιήσει τα σύμβολα και να τα τοποθετήσει σε έναν πιο απτό χωρόχρονο. Η Αλίκη, ως παραμύθι, παραείναι «ψυχοτροπική» για να αποδοθεί με εικόνες. Ο Ντελ Τόρο βασίζεται στα υλικά του μαγικού ρεαλισμού, και οδηγεί τη δική του μικρή Οφηλία –την πριγκήπισσα του φωτός– σε έναν κόσμο σκοταδισμού, σε ένα στραβό μονοπάτι όπου συναντά λίθους και σημεία του προχριστιανικού κόσμου, και μεθάει με τους δαιδάλους της ψυχολογίας του 20ού αιώνα. Μη μπορώντας να εξηγήσει το μέγεθος του κακού που φέρει ο Βιντάλ και την αλλοτρίωση της μητέρας της –αλλά και το τι ακριβώς εκπροσωπεί το καθεστώς του Φράνκο, πέρα από την πιθανή απώλεια των δικών της ανθρώπων–, εγγράφει στο υποσυνείδητό της τη λύτρωση ως προσωπικό γολγοθά, και ενοχικά διαβαίνει το δρόμο του φαντασιακού εφιάλτη για να σκοτώσει τους δαίμονες. Ο τελικός προορισμός είναι ο αρχετυπικός βωμός της αθωότητας: πέτρινος, άνυδρος, σκοτεινός, ομιχλώδης – ο γόρδιος δεσμός της πολιτικής απλοποιημένος από ένα παιδί που κουβαλάει τις αμαρτίες των υπολοίπων.
Περιπέτεια μύησης στη ζωή σε σκηνικό θανάτου
Ο «Λαβύρινθος του Πάνα» είναι μια ιστορία τρόμου από το χώρο του φανταστικού, φτιαγμένη με σύγχρονα χολιγουντιανά υλικά και τοποθετημένη τεχνηέντως στον ομφαλό ενός ιστορικού και πολιτικού δράματος. Είναι ένα φιλόδοξο, αινιγματικό και κάποιες στιγμές χαοτικό, παραμύθι για την παιδική ηλικία και το τέλος της αθωότητας, με φόντο το τέλος του ισπανικού Εμφυλίου και την επικράτηση του φρανκισμού. «Ο φασισμός είναι πάνω απ’ όλα μια μορφή διαστροφής της αθωότητας και της παιδικότητας. Αντιπροσωπεύει τον απόλυτο τρόμο και είναι ένα ιδανικό θέμα μέσω του οποίου μπορείς να διηγηθείς ένα παραμύθι για μεγάλους», λέει ο Μεξικανός σεναριογράφος και σκηνοθέτης της ταινίας Γκιγιέρμο ντελ Τόρο. Ο «Λαβύρινθος του Πάνα» είναι ένα αλληγορικό ταξίδι μύησης στη ζωή σε ένα γκρίζο και σκοτεινό σκηνικό θανάτου. Είναι το βλέμμα (άλλοτε απορημένο και άλλοτε τρομοκρατημένο) ενός μικρού κοριτσιού στη διάρκεια μιας περιπέτειας ενηλικίωσης και αφύπνισης της σεξουαλικότητας. Ο Ντελ Τόρο σκιαγραφεί έναν κόσμο μοιρασμένο στα δύο: στο φως (η μέρα, που είναι μουντή, στις αποχρώσεις του γκρίζου της στολής των φαλαγγιτών του Φράνκο) και στο σκοτάδι (ο κόσμος του ενστίκτου, στον οποίο βασιλεύει ο τραγόμορφος Πάνας, όπου δεν υπάρχουν όρια ηθικής). Οι χώροι και τα πρόσωπα δημιουργούν συμμετρία (φως - σκοτάδι, η υποταγμένη Κάρμεν και η ανυπότακτη υπηρέτρια του Βιντάλ, ο «ταυρομάχος» Βιντάλ και ο «Μινώταυρος» Πάνας) γιατί ο Ντελ Τόρο βλέπει την πραγματικότητα και τη φαντασία ως συγκοινωνούντα δοχεία.
Ο «Λαβύρινθος του Πάνα» είναι μια ιστορία τρόμου από το χώρο του φανταστικού, φτιαγμένη με σύγχρονα χολιγουντιανά υλικά και τοποθετημένη τεχνηέντως στον ομφαλό ενός ιστορικού και πολιτικού δράματος. Είναι ένα φιλόδοξο, αινιγματικό και κάποιες στιγμές χαοτικό, παραμύθι για την παιδική ηλικία και το τέλος της αθωότητας, με φόντο το τέλος του ισπανικού Εμφυλίου και την επικράτηση του φρανκισμού. «Ο φασισμός είναι πάνω απ’ όλα μια μορφή διαστροφής της αθωότητας και της παιδικότητας. Αντιπροσωπεύει τον απόλυτο τρόμο και είναι ένα ιδανικό θέμα μέσω του οποίου μπορείς να διηγηθείς ένα παραμύθι για μεγάλους», λέει ο Μεξικανός σεναριογράφος και σκηνοθέτης της ταινίας Γκιγιέρμο ντελ Τόρο. Ο «Λαβύρινθος του Πάνα» είναι ένα αλληγορικό ταξίδι μύησης στη ζωή σε ένα γκρίζο και σκοτεινό σκηνικό θανάτου. Είναι το βλέμμα (άλλοτε απορημένο και άλλοτε τρομοκρατημένο) ενός μικρού κοριτσιού στη διάρκεια μιας περιπέτειας ενηλικίωσης και αφύπνισης της σεξουαλικότητας. Ο Ντελ Τόρο σκιαγραφεί έναν κόσμο μοιρασμένο στα δύο: στο φως (η μέρα, που είναι μουντή, στις αποχρώσεις του γκρίζου της στολής των φαλαγγιτών του Φράνκο) και στο σκοτάδι (ο κόσμος του ενστίκτου, στον οποίο βασιλεύει ο τραγόμορφος Πάνας, όπου δεν υπάρχουν όρια ηθικής). Οι χώροι και τα πρόσωπα δημιουργούν συμμετρία (φως - σκοτάδι, η υποταγμένη Κάρμεν και η ανυπότακτη υπηρέτρια του Βιντάλ, ο «ταυρομάχος» Βιντάλ και ο «Μινώταυρος» Πάνας) γιατί ο Ντελ Τόρο βλέπει την πραγματικότητα και τη φαντασία ως συγκοινωνούντα δοχεία.
Η ΜΥΘΟΛΟΓΙΑ ΤΗΣ ΤΑΙΝΙΑΣ
Ο αρχαίος Έλληνας θεός Πάνας (του οποίου το Ρωμαϊκό αντίστοιχο είναι ο θεός Φαύνος) ήταν αρχικά θεός των βοσκών και των κοπαδιών πριν συνδεθεί με τη Γονιμότητα και τη Φύση γενικά. Ο Πάνας αντιπροσωπεύει τη Φύση ως ‘Όλον’, το καλό και το κακό, χωρίς ηθική ισορροπία. Είναι, στην πραγματικότητα, ένας ουδέτερος χαρακτήρας που μπορεί να προωθήσει τη δημιουργία ή την καταστροφή. Γιος του Ερμή και τη νύμφης Δρυόπης (ή σύμφωνα με άλλους μύθους, γιος του Ερμή και της Πηνελόπης, γυναίκας του Οδυσσέα), γεννήθηκε με τα πόδια και τα κέρατα ενός τράγου. Όταν η μητέρα του τον εγκατέλειψε εξαιτίας της τερατώδους μορφής του, ο πατέρας του Ερμής τον πήγε στον Όλυμπο κι έτσι του κληροδότησε η θεϊκή του υπόσταση. Ωστόσο, του Πάνα δεν του άρεσε ο Όλυμπος, όπου οι θεοί κορόιδευαν την εμφάνισή του και προτίμησε να ζει ανάμεσα σε σάτυρους, νύμφες και άλλες θεότητες της Φύσης, βαθιά μέσα στα δάση της Αρκαδίας. Ο Πάνας χρωστάει την κακή φήμη του στον αποκρουστικό του χαρακτήρα. Επειδή μισούσε να τον ξυπνούν από τον ύπνο του, σηκωνόταν εκνευρισμένος και έβγαζε από το στόμα του μία φοβερή κραυγή προκαλώντας φόβο και παν-ικό σε αυτούς που τον άκουγαν. Επίσης, εμφανιζόταν χωρίς προειδοποίηση σε ανυποψίαστους θνητούς κατατρομάζοντάς τους σχεδόν ως τον θάνατο. Η σεξουαλική όρεξη του Πάνα είναι θρυλική: νύμφες, θεές ακόμα και Σάτυροι, όλοι ήταν αντικείμενα της ακόρεστης επιθυμίας του. Αυτή η τερατώδης φήμη του, σε συνδυασμό με την τρομακτική του μορφή, ήταν αυτά που ενέπνευσαν του χριστιανούς του Μεσαίωνα, να τον δαιμονοποιήσουν, αποδίδοντας στον Σατανά τις δικές του ιδιότητες, στη συνεχή τους μάχη κατά του παγανισμού και των άλλων παραδόσεων. Ο Πάνας είναι ο μόνος θεός που έχει γευτεί τον θάνατο. Ο θάνατός του μπορεί να ερμηνευτεί συμβολικά με τον κύκλο των εποχών και το πέρασμα από το καλοκαίρι μέσω της άνοιξης στον χειμώνα.
ΓΚΙΓΙΕΡΜΟ ΝΤΕΛ ΤΟΡΟ
Γεννημένος στο Μεξικό, έκανε το σκηνοθετικό του ντεμπούτο με την ταινία ‘Cronos’ –την πρώτη του συνεργασία με τον ηθοποιό Ρον Πέρλμαν-, που απέσπασε το Βραβείο της Κριτικής Επιτροπής Καννών 1993, κι από τότε έχει αναδειχτεί σ’ έναν από τους πιο αναγνωρισμένους διεθνείς σκηνοθέτες και σεναριογράφους. Λάτρης του γοτθικού και φανταστικού κινηματογραφικού είδους, ο Ντελ Τόρο σκηνοθέτησε και έγραψε το σενάριο της ταινίας ‘Mimic’ με τους Μίρα Σορβίνο και Τζέρεμι Νόρθαμ, ενώ σκηνοθέτησε την ταινία ‘Blade 2’ με τους Ρον Πέρλμαν και Γουέσλεϊ Σνάιπς και την ισπανόφωνη ‘The Devil’s Blackbone’, που συμπεριλήφθηκε στη λίστα με τις καλύτερες ταινίες του 2001 από τις εφημερίδες New York Times και Newsweek. Η ταινία ‘Hellboy: Ο Ήρωας της Κόλασης’ ήταν η τρίτη του συνεργασία με τον Ρον Πέρλμαν. Ο Ντελ Τόρο έχει επίσης γράψει μια σημαντική μελέτη για τις ταινίες του Άλφρεντ Χίτσκοκ ενώ έχει πια και τη δική του εταιρία παραγωγής με την επωνυμία ‘Tequila Gang’.
ΠΡΩΤΑΓΩΝΙΣΤΕΣ
ΣΕΡΖΙ ΛΟΠΕΖ (Λοχαγός Βιντάλ)
Έκανε το κινηματογραφικό του ντεμπούτο στη γαλλική ταινία ‘La Petite Amie d’Antonio’ του Μανουέλ Πουαριέ, το 1992. Για την ερμηνεία του αυτή κέρδισε το Βραβείο Μισέλ Σιμόν ενώ ακολούθησε μία σειρά συνεργασιών με τον σκηνοθέτη, για τις οποίες και διακρίθηκε σε διεθνή και αναγνωρισμένα φεστιβάλ: ‘Attention Fragile’, ‘Marion’, ‘Te Quiero’, ‘Les Femmes… ou les Enfants d’ abord’ και ‘Chemins de Traverse’. Από τότε έχει χωρίσει την καριέρα του μεταξύ Γαλλίας και Ισπανίας. Διακρίνεται για την ερμηνεία πολυσύνθετων ή σοφιστικέ ρόλων, όπως εκείνων του Χάρι στην ταινία ‘Harry, He’s Here to Help’ του Ντομινίκ Μολ, που του χάρισε Σεζάρ Καλύτερου Ηθοποιού για το 2001. Άλλες αξιοσημείωτες εμφανίσεις περιλαμβάνουν τις ταινίες ‘Lisboa’ του Αντόνιο Χερνάντεζ, ‘Entre las Piernas’ του Μανουέλ Γκομέζ Περέιρα, ‘Une Liaison Pornographique’, ‘Decalage Horaire’ της Ντανιέλ Τόμσον, ‘Dirty Pretty Things’ του Στίβεν Φρίαρς.
ΑΡΙΑΝΤΝΑ ΤΖΙΛ (Κάρμεν)
Έχει εμφανιστεί σε περισσότερες από 40 ταινίες, ξεκινώντας την καριέρα της το 1986 στην ταινία ‘Lola’ του Μπίγκας Λούνα. Η ευρύτερη αναγνώριση ήρθε όμως το 1991 με την εμφάνισή της στην κομεντί ‘Amo tu Cana Rica’, ενώ τη φήμη της στερέωσε ακόμα περισσότερο ο ρόλος της δίπλα στην Πενέλοπε Κρουζ στη ρομαντική κομεντί ‘Belle Epoque’ την επόμενη χρονιά. Η γαλλική και ισπανική φιλμογραφία της περιλαμβάνει ακόμα τις ταινίες ‘Deuxieme Nature’, ‘Jet Set’, ‘Le Baiser de l’Ours’, ‘Manifesto’, ‘La Vierge de la Luxure’…
ΙΒΑΝΑ ΜΠΑΚΟΥΕΡΟ (Οφηλία)
Στην ηλικία των 11 χρόνων, η νεαρή ηθοποιός έχει ήδη 4 ταινίες στο βιογραφικό της. Έκανε το ντεμπούτο της στην ταινία ‘L’Enfer des Loups’ του Πάκο Πλάζα, ο οποίος τη σκηνοθέτησε και πάλι στο ‘The Baby’s Room’ ενώ έχει επίσης εμφανιστεί στις ‘Rottweiler’ του Μπράιαν Γιούζνα και ‘Fragile’ πλάι στην Καλίστα Φλόκχαρτ.
ΝΤΑΓΚ ΤΖΟΟΥΝΣ (Πάνας/ Ο Χλωμός Άνδρας)
Ξεκίνησε την καριέρα του το 1985 στον ρόλο ενός από τα πρωτοπαλίκαρα του Ντάνι ντε Βίτο στην ταινία του Τιμ Μπάρτον ‘Batman Returns’. Από τότε δουλεύει συνεχώς έχοντας εμφανιστεί σε περισσότερα από 90 μουσικά βίντεο κλιπ –εκ των οποίων της Μαντόνα και του Μέρλιν Μάνσον- σε 40 ταινίες και σε τηλεοπτικά προγράμματα εκ των οποίων ‘CSI’, ‘Tales from the Crypt’ και ‘The Guardian’. Οι κινηματογραφικές τους εμφανίσεις, πολλές φορές κρυμμένες πίσω από πολύ μακιγιάζ , περιλαμβάνουν τις ταινίες: ‘Mystery Men’ με τον Μπεν Στίλερ, ‘The Time Machine’ του Γκορ Βερμπίνσκι, ‘Men in Black 2’ του Μπάρι Σόνενεφιλντ, ‘Adaptation’ του Σπάικ Τζόνζι, κ.α
Ο αρχαίος Έλληνας θεός Πάνας (του οποίου το Ρωμαϊκό αντίστοιχο είναι ο θεός Φαύνος) ήταν αρχικά θεός των βοσκών και των κοπαδιών πριν συνδεθεί με τη Γονιμότητα και τη Φύση γενικά. Ο Πάνας αντιπροσωπεύει τη Φύση ως ‘Όλον’, το καλό και το κακό, χωρίς ηθική ισορροπία. Είναι, στην πραγματικότητα, ένας ουδέτερος χαρακτήρας που μπορεί να προωθήσει τη δημιουργία ή την καταστροφή. Γιος του Ερμή και τη νύμφης Δρυόπης (ή σύμφωνα με άλλους μύθους, γιος του Ερμή και της Πηνελόπης, γυναίκας του Οδυσσέα), γεννήθηκε με τα πόδια και τα κέρατα ενός τράγου. Όταν η μητέρα του τον εγκατέλειψε εξαιτίας της τερατώδους μορφής του, ο πατέρας του Ερμής τον πήγε στον Όλυμπο κι έτσι του κληροδότησε η θεϊκή του υπόσταση. Ωστόσο, του Πάνα δεν του άρεσε ο Όλυμπος, όπου οι θεοί κορόιδευαν την εμφάνισή του και προτίμησε να ζει ανάμεσα σε σάτυρους, νύμφες και άλλες θεότητες της Φύσης, βαθιά μέσα στα δάση της Αρκαδίας. Ο Πάνας χρωστάει την κακή φήμη του στον αποκρουστικό του χαρακτήρα. Επειδή μισούσε να τον ξυπνούν από τον ύπνο του, σηκωνόταν εκνευρισμένος και έβγαζε από το στόμα του μία φοβερή κραυγή προκαλώντας φόβο και παν-ικό σε αυτούς που τον άκουγαν. Επίσης, εμφανιζόταν χωρίς προειδοποίηση σε ανυποψίαστους θνητούς κατατρομάζοντάς τους σχεδόν ως τον θάνατο. Η σεξουαλική όρεξη του Πάνα είναι θρυλική: νύμφες, θεές ακόμα και Σάτυροι, όλοι ήταν αντικείμενα της ακόρεστης επιθυμίας του. Αυτή η τερατώδης φήμη του, σε συνδυασμό με την τρομακτική του μορφή, ήταν αυτά που ενέπνευσαν του χριστιανούς του Μεσαίωνα, να τον δαιμονοποιήσουν, αποδίδοντας στον Σατανά τις δικές του ιδιότητες, στη συνεχή τους μάχη κατά του παγανισμού και των άλλων παραδόσεων. Ο Πάνας είναι ο μόνος θεός που έχει γευτεί τον θάνατο. Ο θάνατός του μπορεί να ερμηνευτεί συμβολικά με τον κύκλο των εποχών και το πέρασμα από το καλοκαίρι μέσω της άνοιξης στον χειμώνα.
ΓΚΙΓΙΕΡΜΟ ΝΤΕΛ ΤΟΡΟ
Γεννημένος στο Μεξικό, έκανε το σκηνοθετικό του ντεμπούτο με την ταινία ‘Cronos’ –την πρώτη του συνεργασία με τον ηθοποιό Ρον Πέρλμαν-, που απέσπασε το Βραβείο της Κριτικής Επιτροπής Καννών 1993, κι από τότε έχει αναδειχτεί σ’ έναν από τους πιο αναγνωρισμένους διεθνείς σκηνοθέτες και σεναριογράφους. Λάτρης του γοτθικού και φανταστικού κινηματογραφικού είδους, ο Ντελ Τόρο σκηνοθέτησε και έγραψε το σενάριο της ταινίας ‘Mimic’ με τους Μίρα Σορβίνο και Τζέρεμι Νόρθαμ, ενώ σκηνοθέτησε την ταινία ‘Blade 2’ με τους Ρον Πέρλμαν και Γουέσλεϊ Σνάιπς και την ισπανόφωνη ‘The Devil’s Blackbone’, που συμπεριλήφθηκε στη λίστα με τις καλύτερες ταινίες του 2001 από τις εφημερίδες New York Times και Newsweek. Η ταινία ‘Hellboy: Ο Ήρωας της Κόλασης’ ήταν η τρίτη του συνεργασία με τον Ρον Πέρλμαν. Ο Ντελ Τόρο έχει επίσης γράψει μια σημαντική μελέτη για τις ταινίες του Άλφρεντ Χίτσκοκ ενώ έχει πια και τη δική του εταιρία παραγωγής με την επωνυμία ‘Tequila Gang’.
ΠΡΩΤΑΓΩΝΙΣΤΕΣ
ΣΕΡΖΙ ΛΟΠΕΖ (Λοχαγός Βιντάλ)
Έκανε το κινηματογραφικό του ντεμπούτο στη γαλλική ταινία ‘La Petite Amie d’Antonio’ του Μανουέλ Πουαριέ, το 1992. Για την ερμηνεία του αυτή κέρδισε το Βραβείο Μισέλ Σιμόν ενώ ακολούθησε μία σειρά συνεργασιών με τον σκηνοθέτη, για τις οποίες και διακρίθηκε σε διεθνή και αναγνωρισμένα φεστιβάλ: ‘Attention Fragile’, ‘Marion’, ‘Te Quiero’, ‘Les Femmes… ou les Enfants d’ abord’ και ‘Chemins de Traverse’. Από τότε έχει χωρίσει την καριέρα του μεταξύ Γαλλίας και Ισπανίας. Διακρίνεται για την ερμηνεία πολυσύνθετων ή σοφιστικέ ρόλων, όπως εκείνων του Χάρι στην ταινία ‘Harry, He’s Here to Help’ του Ντομινίκ Μολ, που του χάρισε Σεζάρ Καλύτερου Ηθοποιού για το 2001. Άλλες αξιοσημείωτες εμφανίσεις περιλαμβάνουν τις ταινίες ‘Lisboa’ του Αντόνιο Χερνάντεζ, ‘Entre las Piernas’ του Μανουέλ Γκομέζ Περέιρα, ‘Une Liaison Pornographique’, ‘Decalage Horaire’ της Ντανιέλ Τόμσον, ‘Dirty Pretty Things’ του Στίβεν Φρίαρς.
ΑΡΙΑΝΤΝΑ ΤΖΙΛ (Κάρμεν)
Έχει εμφανιστεί σε περισσότερες από 40 ταινίες, ξεκινώντας την καριέρα της το 1986 στην ταινία ‘Lola’ του Μπίγκας Λούνα. Η ευρύτερη αναγνώριση ήρθε όμως το 1991 με την εμφάνισή της στην κομεντί ‘Amo tu Cana Rica’, ενώ τη φήμη της στερέωσε ακόμα περισσότερο ο ρόλος της δίπλα στην Πενέλοπε Κρουζ στη ρομαντική κομεντί ‘Belle Epoque’ την επόμενη χρονιά. Η γαλλική και ισπανική φιλμογραφία της περιλαμβάνει ακόμα τις ταινίες ‘Deuxieme Nature’, ‘Jet Set’, ‘Le Baiser de l’Ours’, ‘Manifesto’, ‘La Vierge de la Luxure’…
ΙΒΑΝΑ ΜΠΑΚΟΥΕΡΟ (Οφηλία)
Στην ηλικία των 11 χρόνων, η νεαρή ηθοποιός έχει ήδη 4 ταινίες στο βιογραφικό της. Έκανε το ντεμπούτο της στην ταινία ‘L’Enfer des Loups’ του Πάκο Πλάζα, ο οποίος τη σκηνοθέτησε και πάλι στο ‘The Baby’s Room’ ενώ έχει επίσης εμφανιστεί στις ‘Rottweiler’ του Μπράιαν Γιούζνα και ‘Fragile’ πλάι στην Καλίστα Φλόκχαρτ.
ΝΤΑΓΚ ΤΖΟΟΥΝΣ (Πάνας/ Ο Χλωμός Άνδρας)
Ξεκίνησε την καριέρα του το 1985 στον ρόλο ενός από τα πρωτοπαλίκαρα του Ντάνι ντε Βίτο στην ταινία του Τιμ Μπάρτον ‘Batman Returns’. Από τότε δουλεύει συνεχώς έχοντας εμφανιστεί σε περισσότερα από 90 μουσικά βίντεο κλιπ –εκ των οποίων της Μαντόνα και του Μέρλιν Μάνσον- σε 40 ταινίες και σε τηλεοπτικά προγράμματα εκ των οποίων ‘CSI’, ‘Tales from the Crypt’ και ‘The Guardian’. Οι κινηματογραφικές τους εμφανίσεις, πολλές φορές κρυμμένες πίσω από πολύ μακιγιάζ , περιλαμβάνουν τις ταινίες: ‘Mystery Men’ με τον Μπεν Στίλερ, ‘The Time Machine’ του Γκορ Βερμπίνσκι, ‘Men in Black 2’ του Μπάρι Σόνενεφιλντ, ‘Adaptation’ του Σπάικ Τζόνζι, κ.α