Βασισμένη στο μυθιστόρημα του James Fenimore Cooper που γράφτηκε το 1726, η ταινία «The Last of the Mohicans» του 1992 είναι το τρίτο ομότιτλο remake μιας βουβής ταινίας του 1920, σκηνοθετημένη τότε από τους Clarence Brown και Maurice Tourneur. O σκηνοθέτης Michael Mann αποκλίνει αρκετά από το μυθιστόρημα κρατώντας μόνο την κεντρική ιδέα και τα καλύτερα κομμάτια του και μοιάζει να το προσεγγίζει το με μια πιο σύγχρονη ματιά, βασιζόμενος στο σενάριο της ταινίας του ’36 που είχε γράψει ο Philip Dunne και είχε σκηνοθετήσει ο George B. Seitz.
Βρισκόμαστε στα μέσα του 18ου αιώνα. Τα στρατεύματα των Γάλλων και των Άγγλων μάχονται για τον έλεγχο των αποικιών στη βόρεια Αμερική. Οι Γάλλοι έχουν με το μέρος τους αρκετές φυλές ιθαγενών. Οι Άγγλοι από την πλευρά τους προσπαθούν να πείσουν τους αποίκους να υπερασπιστούν το στέμμα και την ιδέα της παγκόσμιας βρετανικής κυριαρχίας, χωρίς όμως να το καταφέρνουν πάντα καθώς οι περισσότεροι από όσους προσχώρησαν στις τάξεις τους, είδαν τις οικογένειές τους να σφάζονται και τα σπίτια τους να καίγονται, καθώς οι στρατιωτικοί υπηρετούσαν μόνο τα συμφέροντα του βασιλιά και αδιαφορούσαν για τον άμαχο πληθυσμό. Ο Χοκ, είναι ένας νεαρός λευκός, ο οποίος έχει μεγαλώσει με τα τελευταία μέλη της φυλής των Μοϊκανών, που προσπαθούν να διατηρήσουν τα ιδανικά και τις παραδόσεις τους, ενάντια στην προσπάθεια που κάνουν οι λευκοί άποικοι για να τους αφανίσουν. Παρά το μίσος που διατηρεί για τους λευκούς, ο Χοκ σώζει σε μια ενέδρα την Κόρα και της αδερφή της Άλις, κόρες ενός Άγγλου αποικιοκράτη. Από εκείνη την στιγμή γίνεται ο προστάτης τους και μαζί με άλλους δύο συντρόφους του τις οδηγεί στον πατέρα τους. Έτσι, μέσα στη λαίλαπα του πολέμου θα γεννηθεί ένα μοναδικό ερωτικό ειδύλλιο ανάμεσα στον Χοκ και την Κόρα..
Εντυπωσιακό πολεμικό υπερθέαμα, που δεν έχει ούτε μια νεκρή στιγμή δράσης – ακόμη και οι ρομαντικές σκηνές ανάμεσα στον Ντάνιελ Ντέι Λιούις και την Μάντλιν Στόου είναι κινηματογραφημένες με ένταση και δημιουργούν σασπένς. Ο ιλιγγιώδης ρυθμός δεν εμποδίζει ωστόσο το σκηνοθέτη να κάνει μερικές καίριες πολιτικές και ιστορικές παρατηρήσεις για εκείνη την εποχή. Εκπληκτική μουσική υπόκρουση, αριστουργηματικό μοντάζ και ήχος βραβευμένος με Όσκαρ.
Το 1992 κυκλοφόρησε στους κινηματογράφους η ταινία «Ο τελευταίος των Μοϊκανών», η οποία βραβεύτηκε με το Όσκαρ καλύτερης μουσικής και έγινε τεράστια εμπορική επιτυχία. Πρωταγωνιστής ήταν ένας από τους πιο ταλαντούχους ηθοποιούς του αμερικανικού κινηματογράφου, ο Ντάνιελ Ντέι Λιούις. Η ταινία βασίστηκε στο ομώνυμο μυθιστόρημα του συγγραφέα, Τζέιμς Φένιμορ Κούπερ που είχε κυκλοφορήσει το 1826 και είχε γίνει δημοφιλές στην Αμερική. Το περιεχόμενο του βιβλίου ήταν εμπνευσμένο από ιστορικά γεγονότα που συνέβησαν στον επταετή πόλεμο των Γάλλων με τους Βρετανούς το 1757. Ο συγγραφέας είχε συνομιλήσει με επιζώντες μάρτυρες και είχε ταξιδέψει στα μέρη που ζούσαν οι Ινδιάνοι για να γράψει το βιβλίο του. Ο χαρακτήρας του Βρετανού Μονρό που ήταν ο πατέρας των δυο κοριτσιών ήταν βασισμένος στον Τζορτζ Μονρό που ήταν όντως συνταγματάρχης στο φρούριο Χένρι. Ο Μονρό κλήθηκε να υπερασπιστεί το φρούριο με 1.800 άντρες όταν τον Αύγουστο του 1757 δέχτηκε επίθεση από 8.000 Ινδιάνους που είχαν συμμαχήσει με τους Γάλλους στρατιώτες. Μετά από διαπραγματεύσεις οι Άγγλοι σήκωσαν λευκή σημαία και παραδόθηκαν. Ο Μονρό αποχώρησε από το φρούριο με τους άντρες του, αλλά οι Ινδιάνοι απογοητεύτηκαν με την συνθηκολόγηση των Γάλλων και τους επιτέθηκαν, σκοτώνοντας 187 Βρετανούς. Στην πραγματικότητα ο Μονρό δεν είχε κόρες ούτε ήταν ανάμεσα στα θύματα όπως δείχνει στην ταινία αλλά κατάφερε να σωθεί και να διαφύγει στο φρούριο Έντουαρντ, όπου πέθανε τρεις μήνες αργότερα.
Ο Ντάνιελ Ντέι Λιούις είχε κερδίσει δύο χρόνια πριν το Όσκαρ αλλά αυτή ήταν η πρώτη του ταινία-υπερπαραγωγή που συμμετείχε. Ο Λούις είχε τον ρόλο του Χόκαϊ και πήρε πολύ καλές κριτικές για την ερμηνεία του. Μάλιστα για να είναι πιστευτός ως ιθαγενής έζησε για μερικούς μήνες στα δάση και υιοθέτησε τις καθημερινές συνήθειες των Ινδιάνων ενώ έκανε και ειδική εκπαίδευση με ένα συνταγματάρχη του Αμερικανικού στρατού για να βελτιώσει τις πολεμικές του ικανότητες. Σκηνοθέτης ήταν ο Μάικλ Μαν, ο οποίος είχε οραματιστεί αυτή την ταινία από μικρό παιδί, όποτε παρακολούθησε την αρχική έκδοση που είχε κυκλοφορήσει το 1936. Ο Μαν ήταν πολύ απαιτητικός με τους ηθοποιούς και δεν τους άφηνε να χρησιμοποιούν αντικαταστάτες. Επίσης πριν ξεκινήσουν τα γυρίσματα είχε ζήσει μαζί τους στα δάση της Βόρειας Καρολίνας, ακολουθώντας το παράδειγμα του Λιούις, και τους ανάγκασε να κάνουν μαθήματα πολεμικών τεχνών. Το πραγματικό όνομα του Χόκαι στο βιβλίο ήταν Νάτο Μπάμπο αλλά το άλλαξα σε Ναθάνιελ Πόε γα να μην προκαλεί γέλιο στο κοινό. Συνολικά στην ταινία συμμετείχαν 900 Ινδιάνοι ως κομπάρσοι και ηθοποιοί. Ο Μαν ήταν πολύ πιστός στα χρονοδιαγράμματα σε σημείο που ο Λιούις είχε παραδεχτεί πως μετά τα γυρίσματα ακολούθησε θεραπευτική αγωγή για να επανέλθει ο οργανισμός του. Τα πιο κουραστικά γυρίσματα ήταν η πολιορκία του φρουρίου Χένρι τα οποία γινόταν βράδυ και διαρκούσαν πολλές ώρες. Ο σκηνοθέτης ήταν τόσο σχολαστικός που ανάγκαζε την FOX να διορίσει έναν άνθρωπο να στέκεται κοντά του και να του λέει πότε έπρεπε να σταματήσει και να προχωρήσει στην επόμενη σκηνή. Στο τέλος η ταινία έφτασε να έχει διάρκεια 3 ώρες, αλλά η εταιρεία παραγωγής ήθελε να είναι μικρότερη και ανάγκασε τον σκηνοθέτη να κόψει πολλές σκηνές. Ο Μαν δυσαρεστήθηκε με την δίωρη ταινία που βγήκε στους κινηματογράφους το 1992 και μερικά χρόνια αργότερα κυκλοφόρησε ολόκληρη την ταινία σε DVD....
Το βιβλίο του Κούπερ και οι μεταφορές του στο σινεμά
Πολύ δημοφιλές βιβλίο, με πανέμορφες εικόνες, δράση και συναίσθημα, που θα συνεχίσει να μεγαλώνει γενιές αναγνωστών και να συναρπάζει. Από τα πλέον κλασσικά της παγκόσμιας λογοτεχνίας. Συγκαταλέγεται στα αγαπημένα μου, χωρίς αυτό να μειώνει κανένα από τα υπόλοιπα αριστουργήματα, που κυκλοφόρησαν από τα Κλασσικά Εικονογραφημένα. Γράφτηκε από την πένα του Αμερικανού Τζέημς Φένιμορ Κούπερ , και κυκλοφόρησε με 14 χρόνια διαφορά από την ημέρα που το ολοκλήρωσε ο συγγραφέας. Είναι γνωστό σαν The Pathfinder και αποτελεί μέρος της πενταλογίας του συγγραφέα, με γενικό τίτλο Leatherstocking Tales.Ο «Τελευταίος των Μοϊκανών», όπως και ο τρόπος γραφής του Κούπερ, επηρέασε πολλούς συγγραφείς, όπως και τον κινηματογράφο. Η γλαφυρότητα και οι καθαρές περιγραφές, με έμφαση στη φύση και τα στοιχεία για τον πολιτισμό των Ινδιάνων, όπως και η ένταση στις περιπέτειες που αφηγήθηκε, δάνεισαν πολλά τόσο σε μετέπειτα λογοτεχνικά κείμενα, όσο και στον χώρο της έβδομης τέχνης. Η πρώτη μεταφορά του βιβλίου στην μεγάλη οθόνη, είναι αυτή του 1912, με πρωταγωνιστή τον James Cruze. Το 1920, γυρίζεται και δεύτερη εκδοχή, με τον ίδιο πάντα τίτλο και πρωταγωνιστή τον Wallace Beery. Ακολουθεί το`32 ο Harry Carey και μόλις τέσσερα χρόνια μετά, ο Randolph Scott. Μετά απο μια παύση σχεδόν 30 χρόνων, ώσπου το 1963 επιστρέψει με την μορφή του Jack Taylor, αυτή τη φορά. Αυτή όμως(μέχρι στιγμής έκτη ), που έμεινε στο νου όλων μας, είναι αυτή του 1992, με τον Daniel Day-Lewis να ενσαρκώνει ιδανικά τον ρόλο του Χόκαϊ.
Πολύ δημοφιλές βιβλίο, με πανέμορφες εικόνες, δράση και συναίσθημα, που θα συνεχίσει να μεγαλώνει γενιές αναγνωστών και να συναρπάζει. Από τα πλέον κλασσικά της παγκόσμιας λογοτεχνίας. Συγκαταλέγεται στα αγαπημένα μου, χωρίς αυτό να μειώνει κανένα από τα υπόλοιπα αριστουργήματα, που κυκλοφόρησαν από τα Κλασσικά Εικονογραφημένα. Γράφτηκε από την πένα του Αμερικανού Τζέημς Φένιμορ Κούπερ , και κυκλοφόρησε με 14 χρόνια διαφορά από την ημέρα που το ολοκλήρωσε ο συγγραφέας. Είναι γνωστό σαν The Pathfinder και αποτελεί μέρος της πενταλογίας του συγγραφέα, με γενικό τίτλο Leatherstocking Tales.Ο «Τελευταίος των Μοϊκανών», όπως και ο τρόπος γραφής του Κούπερ, επηρέασε πολλούς συγγραφείς, όπως και τον κινηματογράφο. Η γλαφυρότητα και οι καθαρές περιγραφές, με έμφαση στη φύση και τα στοιχεία για τον πολιτισμό των Ινδιάνων, όπως και η ένταση στις περιπέτειες που αφηγήθηκε, δάνεισαν πολλά τόσο σε μετέπειτα λογοτεχνικά κείμενα, όσο και στον χώρο της έβδομης τέχνης. Η πρώτη μεταφορά του βιβλίου στην μεγάλη οθόνη, είναι αυτή του 1912, με πρωταγωνιστή τον James Cruze. Το 1920, γυρίζεται και δεύτερη εκδοχή, με τον ίδιο πάντα τίτλο και πρωταγωνιστή τον Wallace Beery. Ακολουθεί το`32 ο Harry Carey και μόλις τέσσερα χρόνια μετά, ο Randolph Scott. Μετά απο μια παύση σχεδόν 30 χρόνων, ώσπου το 1963 επιστρέψει με την μορφή του Jack Taylor, αυτή τη φορά. Αυτή όμως(μέχρι στιγμής έκτη ), που έμεινε στο νου όλων μας, είναι αυτή του 1992, με τον Daniel Day-Lewis να ενσαρκώνει ιδανικά τον ρόλο του Χόκαϊ.
| |