Θυμάται να τον αποκαλούν οι ειδήμονες "λιπόσαρκο παιδί που δεν θα κάνει ποτέ καριέρα". Δεν γελάει. Τους αγνοεί. Ο Luka Modric δεν ενδιαφερόταν ποτέ για τις κριτικές. Μόνο για το στόχο του. Απ' όταν έπαιζε στις γειτονιές εμπόλεμης ζώνης έως σήμερα, θέλει μόνο να γίνεται καλύτερος. Θα σηκώσει το Παγκόσμιο Κύπελλο Ποδοσφαίρου; Η Εθνική Κροατία για πρώτη φορά φλερτάρει με το χρυσό τρόπαιο!
Μετά τον ημιτελικό με την Κροατία, ο Λούκα Μόντριτς έκλαιγε. Πέρναγαν από το μυαλό του όλες αυτές οι στιγμές. «Σε συλλογικό επίπεδο έχω κατακτήσει μέχρι σήμερα τα πάντα. Τώρα είμαι με την εθνική ομάδα στον τελικό του Παγκοσμίου Κυπέλλου. Αυτό που σκεφτόμουν σε όλη τη ζωή μου έχει γίνει πραγματικότητα. Πώς μπορώ να μην κλάψω;», υπογράμμισε.
Ο Λούκα γεννήθηκε στην ενωμένη Γιουγκοσλαβία, αλλά μεγάλωσε στη Γιουγκοσλαβία του εμφυλίου. Πριν ξεσπάσει ο πόλεμος, περνούσε τις μέρες του παίζοντας μπάλα μαζί με τον αγαπημένο παππού του από τον οποίο πήρε και το όνομά του, στο Μόντριτσι περίπου 60 χιλιόμετρα μακριά από το Ζαντάρ. Δεν είχε την πιο εύκολη και άνετη ζωή, αλλά ήταν χαρούμενος. Μέχρι που ο πόλεμος ξέσπασε και ο παππούς του έπεσε στα χέρια των Σέρβων που είχαν καταλάβει την περιοχή και εκτελέστηκε μαζί με άλλους συγχωριανούς του. Η περιοχή ακόμα φέρει τα τραύματα του πολέμου, ακόμα υπάρχουν πινακίδες που προειδοποιούν για νάρκες. Η οικογένεια Μόντριτς έφυγε για να γλιτώσει, ο πατέρας κατατάχθηκε στον κροατικό στρατό και για εφτά χρόνια οι Μόντριτς μετατράπηκαν σε πρόσφυγες σε ένα ξενοδοχείο του Ζαντάρ. Εκεί μεγάλωσε ο Λούκα, με μια μπάλα και υπό τους ήχους των βομβαρδισμών από την πολιορκία του Ζαντάρ που κράτησε για δύο ολόκληρα χρόνια. Τα μαγικά που έκανε με την μπάλα τον έκαναν ατραξιόν και σύντομα οι άνθρωποι της τοπικής Ζαντάρ τον είδαν στο πάρκινγκ του ξενοδοχείου και τον πήραν στις ακαδημίες. Παρά το μικρό του μπόι και μια σωματοδομή που τον έκανε να φαίνεται μικροσκοπικός ανάμεσα στα παιδιά της ηλικίας του, ήξερε πολλαπλάσια μπάλα από αυτά. Αν κι ο πόλεμος τελείωσε, οι γονείς του έμειναν εκεί, βρίσκοντας καταφύγιο σε διαφορετικό ξενοδοχείο που είχε μετατραπεί σπίτι για πρόσφυγες, ώστε ο Λούκα να ακολουθήσει το όνειρό του. Στα 12 του δοκιμάστηκε στην αγαπημένη του Χάιντουκ και απορρίφθηκε, στα 15 του πήγε στη Διναμό Ζάγκρεμπ. Μετά από δανεισμούς και το αγροτικό του στη Βοσνία όπου σκληραγωγήθηκε αρκετά και βγήκε καλύτερος παίκτης το 2003, ο Μόντριτς άρχισε από τα 19 του να βρίσκει θέση στη Διναμό και να γίνεται πρωταγωνιστής. Τρία σερί πρωταθλήματα (τα δύο με παράλληλο νταμπλ), βραβεία, κλήση στην εθνική, συμμετοχή στο Μουντιάλ του 2006 (έστω και σχεδόν τυπική) και το όνομά του ξεπέρασε τα σύνορα των Βαλκανίων.
Για την ιστορία, το τελευταίο του γκολ με τους Spurs ήταν από τα 23 μέτρα και πάλι, εναντίον της Bolton, στις 2/5. Είχε και 56 τάκλιν, περισσότερα από τους νέους συμπαίκτες του -βασικά, περισσότερα από όσους έπαιζαν τότε στην Ισπανία. Μετά έφυγε για κάπου καλύτερα. Όπως είπε "υπάρχει κάποια στιγμή που χρειάζεται να κάνεις ένα βήμα προς τα εμπρός. Να αλλάξεις επίπεδο". Ήθελε να παίζει στο Champions League, μεταξύ των κορυφαίων. Έκανε αυτήν την αλλαγή, στη Real Madrid, για ποσό που ξεπέρασε τα 37 εκατ. ευρώ. Ευχαρίστησε την Tottenham "γιατί εκείνη με έσπρωξε στο επίπεδο που είμαι σήμερα. Θα είμαι για πάντα οπαδός της" και μετά... επικέντρωσε στη "βασίλισσα".
Το όνομά του ακούστηκε για πολλές ομάδες, αλλά ήταν η Τότεναμ αυτή που τον έκλεισε. Έχοντας πάρει Μπέιλ και Μπερμπάτοφ, οι Σπερς ήθελα να φτιάξουν κι άλλο την μεσοεπιθετική τους γραμμή και το σκάουτινγκ έβαλε σαν κορυφαίο στόχο τον μικροσκοπικό Κροάτη. Με τις φήμες ότι ομάδες όπως η Σίτι ενδιαφέρονταν, ο Ντάνιελ Λίβι πήρε ένα τζετ, τα βρήκε με τον ισχυρό άντρα της Ντιναμό Ζντράβκο Μάμιτς και ο Μόντριτς μετακόμισε στην Αγγλία. Το ξεκίνημα δεν ήταν τόσο καλό, οι βιαστικοί τον διέγραψαν γρήγορα. Μόλις τρεις μήνες μετά την μεταγραφή του σε άρθρο στον Γκάρντιαν γραφόταν ότι δεν μπορεί να προσαρμοστεί στην Πρέμιερ, ενώ κι ο Βενγκέρ πίστευε ότι δεν είχε τη σωματοδομή για να τα βγάλει πέρα. Το γεγονός ότι είναι παίκτης χωρίς θέση (γιατί μπορεί να κάνει με την ίδια ευκολία πολλά πράγματα) μπορεί να είναι ευλογία, αλλά στην αρχή της θητείας του στις ομάδες ήταν κατάρα. Παίζοντας κυρίως στα αριστερά δεν μπορούσε να προσφέρει. Όταν ήρθε κεντρικά επί Χάρι Ρέντναπ στην Τότεναμ άρχισε να λάμπει. Παρά τα διάφορα μελοδράματα κατά καιρούς για μεταγραφές (όπως τον εκβιασμό για να πάει στην Τσέλσι), ο Μόντριτς έφυγε από το Λονδίνο προσφέροντας πολλά στον σύλλογο και κυρίως φέρνοντας διπλάσια περίπου χρήματα από όσα ξοδεύτηκαν γι’ αυτόν. Στη Ρεάλ Μαδρίτης, ο επόμενος σταθμός του, η πορεία ήταν παρόμοια με του Λονδίνου. Πίσω από Οζίλ, Κεντίρα και Τσάμπι Αλόνσο, με κάποια προβλήματα τραυματισμών, δεν έλαμψε αρχικά και, όπως και στην Αγγλία, τα δημοσιεύματα για «αποτυχημένη μεταγραφή» άρχισαν να εμφανίζονται. Από τη 2η σεζόν όμως και ειδικά με την έλευση του Κάρλο Αντσελότι, ο Μόντριτς έκανε σπουδαία παιχνίδια και όπως και τώρα με τον Ζιντάν, κάνει απλά πράγματα που συχνά στο ποδόσφαιρο είναι και τα πιο όμορφα. Βρίσκεται εκεί, πάντα κοντά ως στήριγμα για κάποιον συμπαίκτη του, μοχθεί, δεν βεντετίζει, βάζει τα πόδια στη φωτιά (και ας μην είναι τα πιο γυμνασμένα) και όταν έχει την μπάλα τη χάνει πολύ δύσκολα και συνήθως την μεταβιβάζει και σωστά. Ένας ολοκληρωμένος χαφ που ντροπιάζει όποιον σταθεί στο μαλλί του, το ύψος του, τα κιλά του και δεν δει την ποιότητά του. Παρά τα τρία Τσάμπιονς Λιγκ, τη φήμη, τα χρήματα δεν έχει αλλάξει και στην ερώτηση γιατί δεν έχτισε μεγαλύτερο σπίτι για την οικογένειά του, απαντά: «είναι 4 άτομα, ποιος ο λόγος να υπάρχουν παραπάνω δωμάτια και να μένουν άδεια;»
Η ζωή του έχει γίνει βιβλίο ("Ο γιος του πολέμου"), έχει γίνει και ντοκιμαντέρ ("El viaje de Luka Modrić", δηλαδή το ταξίδι του Luka Modrić, παραγωγής του ισπανικού Canal Plus). Διαθέτει αυτό το μελόδραμα που κάνει μια ιστορία ενδιαφέρουσα. Απ' όταν έβαλε τις σκέψεις, τα συναισθήματα και τις "εικόνες" της διαδρομής του στο χαρτί, δεν ξαναμίλησε για το παρελθόν του. Αρκέστηκε στο να θυμίζει -όταν τον ρωτούν σχετικά- πως "όταν πιστεύεις στον εαυτό σου, όλα γίνονται πιο εύκολα".
"Από την πρώτη στιγμή που πάτησα το πόδι μου στη Μαδρίτη, από την παρουσίαση μου, την βόλτα στο μουσείο, στο γήπεδο, οι φωτογραφίες των θρύλων αυτού του συλλόγου κατάλαβα ακριβώς πού βρίσκομαι. Το συναίσθημα είναι μοναδικό και ένιωσα υπερήφανος. Το μόνο που ονειρεύτηκα στη ζωή μου, ήταν να γίνω ποδοσφαιριστής και να παίξω σε μια ομάδα όπως είναι η Real -η πιο διάσημη και η καλύτερη, στην ιστορία του ποδοσφαίρου. Ήταν η μεγαλύτερη πρόκληση της καριέρας μου και ήμουν βέβαιος πως θα πετύχω. Είχα ό,τι χρειάζομαι εδώ: τον καλύτερο προπονητή στον κόσμο, τους καλύτερους παίκτες" εξομολογείται. Ο πρώτος προπονητής του εκεί, ήταν ο Mourinho. "Με στήριξε πολύ, έκανε τα πάντα για να με φέρει στη Real και του είμαι ευγνώμων, ενώ με βοήθησε και με την προσαρμογή μου. Όταν βρήκα τη φόρμα μου, έπαιζα όλο και καλύτερα. Οι τακτικές του δεν ήταν ποτέ πρόβλημα για εμένα". Ακολούθησαν οι Ancelloti, Benitez και Zidane. "Είχα εκπληκτική σχέση με όλους. Όλοι με βοήθησαν να βελτιωθώ. Αν πρέπει όμως, να διαλέξω έναν, θα πω τον κύριο Ancelloti. Είίχαμε πολύ καλή σχέση, ακόμα έχουμε. Για αυτό και τον διαλέγω (γελάει)". Είχε μεγάλη στήριξη και από τον Ιταλό. "Μου είχε εξηγήσει από την αρχή πόσο σημαντικός είμαι για την ομάδα και τι ήθελε από εμένα. Έκανα καλά παιχνίδια, αλλά δεν είχαμε καλά αποτελέσματα. Στην Μαδρίτη κανείς δεν είναι φειδωλός για την προσφορά του. Ο Σέρχιο Ράμος τον χαρακτήρισε «ραχοκοκαλιά της Ρεάλ» και έναν σημαντικότατο παίκτη που δεν παίρνει όλα τα εύσημα που του αξίζουν, ο Κριστιάνο λέει ότι είναι από τους παίκτες κλειδιά της ομάδας και ένας πολύ ταπεινός και καλός χαρακτήρας, ο Μιγιάτοβιτς ότι όλοι θα κλαίνε την μέρα που θα αποσυρθεί κι ο Ζιντάν, με τον οποίο ο Μόντριτς λατρεύει να μιλάει για μπάλα και τα… «παλιά χρόνια», λέει ότι όχι απλά είναι σημαντικότατος, αλλά ότι είναι υποδειγματικός επαγγελματίας και οι συμπαίκτες του τον αγαπούν όλοι. Και σε κάθε ζόρικο ματς ο Λούκα θα αναλαμβάνει και πάλι να κάνει μεγάλο μέρος της δουλειάς. Το προσφυγόπουλο που έτρεχε να κρυφτεί όταν βομβάρδιζαν το γήπεδο της Ζαντάρ και τώρα το απολαμβάνουν χιλιάδες άνθρωποι στα καλύτερα γήπεδα του κόσμου.
Σκόραρε το πρώτο του γκολ στο UEFA Cup, με τη Spartak Moscow, το Δεκέμβριο, έχοντας ήδη παίξει καθοριστικό ρόλο στη νίκη επί της West Ham. "Ήταν φανταστικό το συναίσθημα. Περίμενα καιρό για αυτό και ελπίζω πως στο εξής θα σκοράρω πιο συχνά. Δεν ήταν εύκολο να προσαρμοστώ στη ζωή, στην Αγγλία και δεν βοήθησε το γεγονός ότι δεν παίρναμε τα αποτελέσματα που θέλαμε. Ξέρω πως όλοι περιμένουν πολλά από εμένα και ότι η ομάδα έδωσε πάρα πολλά χρήματα, για να με αποκτήσει. Ομολογώ πως πια νιώθω πιο δυνατός".
Ο πρόεδρος της NK Zadar, Josip Bajlo θυμάται "ένα πολύ αδύνατο και μικρόσωμο παιδάκι που μπορούσες να δεις στα μάτια του ότι είναι αποφασισμένο να τα καταφέρει. Βέβαια, ομολογώ πως κανείς μας δεν είχε φανταστεί το πού θα φτάσει". Ο πρώτος του προπονητής ήταν ο Davorin Matosevic. "Ήταν ένα αδύνατο, μικρό, φοβισμένο παιδί, αλλά από την πρώτη στιγμή μπορούσες να δεις ότι έχει καλά πόδια. Διαρκώς συζητούσαμε αν και πόσο θα αναπτυχθεί. Κανείς δεν μπορούσε να πει τότε ότι θα μπορούσε να γίνει καλός παίκτης. Το βέβαιο ήταν πως είχε την πρώτη ύλη και μεγάλη διάθεση να δουλέψει". Ο άνθρωπος που θα άλλαζε -με πολλούς τρόπους- τη ζωή του Luka ήταν ο Tomislav Basic. έγινε ο δεύτερος πατέρας για τον Modrić, εκείνος που τον καθοδήγησε εν μέσω των πολύ δύσκολων προκλήσεων που συνάντησε στο διάβα του, ως έφηβος. "Κάθε μέρα φοβόμασταν για τη ζωή μας. Αυτό θυμάμαι περισσότερο από εκείνη την περίοδο. Κάθε ημέρα έπεφταν εκατοντάδες βόμβες, πυροβολισμοί και όλοι τρέχαμε στα καταφύγια. Για όλους μας το ποδόσφαιρο ήταν διέξοδος. Τα παιδιά μας συγκέντρωναν το ενδιαφέρον πολλών άλλων ομάδων. Ο Luka δεν είχε μεγάλη ζήτηση, γιατί όλοι στέκονταν στο πόσο μικροσκοπικός ήταν. Βέβαια, τους διέψευσε". "Δεν είχα συναίσθηση του τι γινόταν. Όταν είσαι παιδί, δεν σκέφτεσαι τον πόλεμο, τα προβλήματα, τις κακουχίες. Μπορώ να πω ότι είχα καλά παιδικά χρόνια, μολονότι τα πέρασα σε ξενοδοχεία. Από την ημέρα που φτάσαμε στο ξενοδοχείο στο Kolovare, έκανα φίλους, που έχω ακόμα και σήμερα στη ζωή μου. Παιδιά οικογενειών που επίσης, είχαν εκδιωχθεί, και παίζαμε όλοι μαζί, ποδόσφαιρο. Αν με βλέπατε στα παιδικά μου χρόνια, θα διαπιστώνατε πως είχα πάντα μια μπάλα στα πόδια. Έπαιζα στους δρόμους με τους φίλους μου, ώσπου ο πατέρας μου με βοήθησε να πάρω το παιχνίδι πιο σοβαρά. Με πήγε στην τοπική ομάδα, όταν ήμουν 7 χρόνων" λέει ο ίδιος.
Η πρώτη ομάδα που ζήτησε αυτό το ξανθό, αδύνατο παιδί (είχε ήδη προσδιορίσει ως αγαπημένες του ομάδες την Chelsea και τη Barcelona) για δοκιμαστικές προπονήσεις, ήταν η Ηajduk Split. Ο πατέρας του Modrić κανόνισε να πάει σε κάποια τουρνουά στην Ιταλία "όπου όχι μόνο δεν κατάλαβαν την ποιότητα του, αλλά του είπαν πως δεν θα πάει πουθενά, γιατί ήταν πολύ εύθραστος!" είχε εξηγήσει ο Basic, προσθέτοντας πως "η ομάδα είχε πλήρη άγνοια για αυτό το ταξίδι. Τα είχε κανονίσει όλα ο πατέρας του", ο οποίος επειδή δεν είχε χρήματα να του αγοράσει επικαλαμίδες, του είχε φτιάξει ένα ζευγάρι από ξύλο. Κάτι που ο παίκτης διέψευσε -χρόνια μετά-, εξηγώντας πως "το πρώτο μου ζευγάρι είχε επάνω τον Ronaldo". τον Βραζιλιάνο.
Οι καθ' ύλην αρμόδιοι, τον έχουν περιγράψει ως δημιουργικό playmaker, ο οποίος διαβάζει πολύ καλά το παιχνίδι και έχει την ικανότητα να αλλάξει το ρου, με μια πάσα απ' όπου και αν βρίσκεται ή με ατομική ενέργεια ή με μακρινό σουτ. Είναι το ίδιο ικανός και με τα δυο πόδια, μπορεί και αλλάζει με χαρακτηριστική άνεση κατεύθυνση και κινείται επιθετικά, χωρίς την μπάλα. Ο Tom Huddlestone είχε πει πως "αυτό που τον κάνει να διαφέρει από τους περισσότερους παίκτες που παίζουν στη θέση του, είναι η ικανότητα του να σουτάρει με το εξωτερικό μέρος του παπουτσιού. Επίσης, κοντρολάρει εξαιρετικά την μπάλα, από την πρώτη επαφή και μπορεί να την κρατά υπό τις όποιες συνθήκες". Τυπικά είναι ανασταλτικός μέσος, αλλά έχει υιοθετήσει συνήθειες μέσου αμυντικού στη γενικότερη ικανότητα του να "φτιάχνει" παιχνίδι. Είναι μετρ στην ανάκτηση και την αντεπίθεση και για όλα αυτά ουδείς ξέρει... ποιο νούμερο τελικά εκπροσωπεί. Στη Real είναι 6αρι, 8αρι και 10αρι, ανάλογα με τις τακτικές που έχει ετοιμάσει ο εκάστοτε προπονητής. Ο ρόλος του έχει περιγραφεί ως δεύτερος playmaker που κινείται χαμηλά, διότι διαθέτει τη δημιουργία που απαιτείται για να "ανοίγει" τις αντίπαλες άμυνες. Όσο μεγαλύτερη είναι η ελευθερία που του δίνει ο προπονητής του, τόσο καλύτερος γίνεται. Δεν το λέω εγώ. Ο Johan Cruyff το είπε! Στη Real Madrid όπου υπήρχαν πολλά "μασκαρεμένα" 10αρια ως κεντρικοί μέσοι, εκείνος είναι εξαιρετικός all-round κεντρικός. Υπό τις οδηγίες του Zinedine Zidane είναι σύνηθες να βλέπεις τον 30χρονο να εμφανίζεται για να πάρει την κατοχή στην άκρη της αντίπαλης περιοχής, όπως και να τον βλέπεις να φτάνει τόσο χαμηλά ανάμεσα στα center backs της ομάδας του, για να παρέχει μια καθαρή ανάπτυξη κοντά στη μεγάλη περιοχή. Οι συμπαίκτες του ξέρουν ότι ανεξάρτητα από το πού βρίσκεται, μπορούν να τον εμπιστευτούν με την μπάλα.
Ο πρώτος του προπονητής ήταν ο Davorin Matosevic. "Ήταν ένα αδύνατο, μικρό, φοβισμένο παιδί, αλλά από την πρώτη στιγμή μπορούσες να δεις ότι έχει καλά πόδια. Διαρκώς συζητούσαμε αν και πόσο θα αναπτυχθεί. Κανείς δεν μπορούσε να πει τότε ότι θα μπορούσε να γίνει καλός παίκτης. Το βέβαιο ήταν πως είχε την πρώτη ύλη και μεγάλη διάθεση να δουλέψει". Ο άνθρωπος που θα άλλαζε -με πολλούς τρόπους- τη ζωή του Luka ήταν ο Tomislav Basic. έγινε ο δεύτερος πατέρας για τον Modrić, εκείνος που τον καθοδήγησε εν μέσω των πολύ δύσκολων προκλήσεων που συνάντησε στο διάβα του, ως έφηβος. "Κάθε μέρα φοβόμασταν για τη ζωή μας. Αυτό θυμάμαι περισσότερο από εκείνη την περίοδο. Κάθε ημέρα έπεφταν εκατοντάδες βόμβες, πυροβολισμοί και όλοι τρέχαμε στα καταφύγια. Για όλους μας το ποδόσφαιρο ήταν διέξοδος. Τα παιδιά μας συγκέντρωναν το ενδιαφέρον πολλών άλλων ομάδων. Ο Luka δεν είχε μεγάλη ζήτηση, γιατί όλοι στέκονταν στο πόσο μικροσκοπικός ήταν. Βέβαια, τους διέψευσε".