«Πιστεύω ότι δεν υπάρχει σπουδαιότερο πράγμα από το να βλέπω μια γυναίκα να κλαίει. Εννοώ μια ηθοποιό. Παραδέχομαι ότι είχα την τύχη να κερδίσω το καλύτερο κλάμα: Κάρμεν Μάουρα, Μαρίσα Παρέδες, Βικτόρια Αμπρίλ, Τσους Λαμπρέβε, Πένελοπ Κρουθ, Κίτι Μάνβερ, Βερόνικα Φόρκε, Αντζελα Μολίνα, Τζουλιέτα Σεράνο. Και η καθεμιά έκλαψε με έναν διαφορετικό τρόπο. Οχι επειδή όλες οι ταινίες μου είναι διαφορετικές αλλά επειδή τα δάκρυα είναι πάντοτε διαφορετικά. Δεν υπάρχουν πιο προσωπικοί ήχοι από το κλάμα και το γέλιο».Πέδρο Αλμοδόβαρ, 1999
Οι γυναίκες του Πέδρο είναι η σάρκα των ταινιών του. Η ψυχή παραμένει πάντοτε εκείνος. Οχι απλώς τις λατρεύει αλλά πάνω από όλα τις σέβεται. Και ίσως αυτός να είναι ο λόγος για τον οποίο οι γυναίκες του, οι τόσες και τόσες ηθοποιοί που έχουν παρελάσει από τις ταινίες του, προσφέρουν άπλετα τον καλύτερο εαυτό τους. Του χαρίζουν και την ίδια ώρα χαρίζουν και σε εμάς τους πιο προσωπικούς ήχους τους. Ξέρουν ότι αυτό θα έχει αντίκρισμα. Και πάντα έχει. Κινηματογραφικό σύμπαν
«Ακούγοντας γυναίκες να μιλάνε μεταξύ τους ανακάλυψα τη σχέση ζωής και φαντασίας»δήλωνε ο Πέδρο Αλμοδόβαρ την εποχή που παρουσίαζε το «Ολα για τη μητέρα μου» στα τέλη της δεκαετίας του 1990. Και είναι αλήθεια. Την ώρα που η ίδια η μητέρα του ήταν ένας από τους ανθρώπους που τον επηρέασαν τρομερά, από πολύ νωρίς η καριέρα του Αλμοδόβαρ συνδέθηκε στενά με την κινηματογραφική απεικόνιση της γυναίκας. Από τη νοσηρή ατμόσφαιρα των «Αμαρτωλών καλογριών» μέχρι τον σαδομαζοχισμό τού «Δέσε με» και των «Ψηλών τακουνιών». Από την υστερία των «Γυναικών στα πρόθυρα νευρικής κρίσης» μέχρι τη χυδαία πλάκα της «Κίκα». Από την αλλαγή κεφαλαίου και τη στροφή στο σοβαρό μελόδραμα με το «Μυστικό μου λουλούδι» ως το «Ολα για τη μητέρα μου» που παραμένει το απόλυτο αλμοδοβαρικό αριστούργημα. Ολες αυτές τις ταινίες, ο κινηματογραφικός κόσμος του Πέδρο Αλμδόβαρ, είναι νοτισμένες από γυναικείους χυμούς και ποικιλία συναισθημάτων. Με έναν πολύ απλό, ευθύ τρόπο, ακούραστα και χωρίς συμπλέγματα ο Αλμοδόβαρ κοιτάζει τη γυναίκα με διάθεση κατανόησης, με χιούμορ και αρκετές φορές με ειρωνεία. Το νεύρο και η ενεργητικότητα του Αλμοδόβαρ είναι στοιχεία εμφανέστατα πάνω στην οθόνη, κάτι σαν προέκταση της προσωπικότητάς του. Συγκεντρωτικός ίσως – τον έχουν άλλωστε «κατηγορήσει» για αυτό -, αλλά από την άλλη πλευρά ίσως να μην μπορούσε να γίνει διαφορετικά. Αν ο Αλμοδόβαρ δεν ήταν αυτός που είναι, το κινηματογραφικό αποτέλεσμα δεν θα ήταν το ίδιο. «Για να μεταφέρεις συναισθήματα στον κινηματογράφο δεν χρειάζονται σπέσιαλ εφέ» έχει πει ο ίδιος. «Πρέπει απλώς να έχεις και εσύ συναισθήματα. Και πρέπει, επίσης, να έχεις ανοιχτή καρδιά απέναντι στον κόσμο». Με αυτά περίπου τα λόγια ο Πέδρο Αλμοδόβαρ πριν από μερικά χρόνια στις Κάννες έκανε γνωστή δημοσίως τη μοναδική αλλά και πόσο απλή αλήθεια-«συνταγή» του για το κινηματογραφικό μελόδραμα, μέσω του οποίου έχει καταφέρει να προκαλέσει μια ποικιλία έντονων συναισθημάτων σε εκατομμύρια θεατές.
«Ακούγοντας γυναίκες να μιλάνε μεταξύ τους ανακάλυψα τη σχέση ζωής και φαντασίας»δήλωνε ο Πέδρο Αλμοδόβαρ την εποχή που παρουσίαζε το «Ολα για τη μητέρα μου» στα τέλη της δεκαετίας του 1990. Και είναι αλήθεια. Την ώρα που η ίδια η μητέρα του ήταν ένας από τους ανθρώπους που τον επηρέασαν τρομερά, από πολύ νωρίς η καριέρα του Αλμοδόβαρ συνδέθηκε στενά με την κινηματογραφική απεικόνιση της γυναίκας. Από τη νοσηρή ατμόσφαιρα των «Αμαρτωλών καλογριών» μέχρι τον σαδομαζοχισμό τού «Δέσε με» και των «Ψηλών τακουνιών». Από την υστερία των «Γυναικών στα πρόθυρα νευρικής κρίσης» μέχρι τη χυδαία πλάκα της «Κίκα». Από την αλλαγή κεφαλαίου και τη στροφή στο σοβαρό μελόδραμα με το «Μυστικό μου λουλούδι» ως το «Ολα για τη μητέρα μου» που παραμένει το απόλυτο αλμοδοβαρικό αριστούργημα. Ολες αυτές τις ταινίες, ο κινηματογραφικός κόσμος του Πέδρο Αλμδόβαρ, είναι νοτισμένες από γυναικείους χυμούς και ποικιλία συναισθημάτων. Με έναν πολύ απλό, ευθύ τρόπο, ακούραστα και χωρίς συμπλέγματα ο Αλμοδόβαρ κοιτάζει τη γυναίκα με διάθεση κατανόησης, με χιούμορ και αρκετές φορές με ειρωνεία. Το νεύρο και η ενεργητικότητα του Αλμοδόβαρ είναι στοιχεία εμφανέστατα πάνω στην οθόνη, κάτι σαν προέκταση της προσωπικότητάς του. Συγκεντρωτικός ίσως – τον έχουν άλλωστε «κατηγορήσει» για αυτό -, αλλά από την άλλη πλευρά ίσως να μην μπορούσε να γίνει διαφορετικά. Αν ο Αλμοδόβαρ δεν ήταν αυτός που είναι, το κινηματογραφικό αποτέλεσμα δεν θα ήταν το ίδιο. «Για να μεταφέρεις συναισθήματα στον κινηματογράφο δεν χρειάζονται σπέσιαλ εφέ» έχει πει ο ίδιος. «Πρέπει απλώς να έχεις και εσύ συναισθήματα. Και πρέπει, επίσης, να έχεις ανοιχτή καρδιά απέναντι στον κόσμο». Με αυτά περίπου τα λόγια ο Πέδρο Αλμοδόβαρ πριν από μερικά χρόνια στις Κάννες έκανε γνωστή δημοσίως τη μοναδική αλλά και πόσο απλή αλήθεια-«συνταγή» του για το κινηματογραφικό μελόδραμα, μέσω του οποίου έχει καταφέρει να προκαλέσει μια ποικιλία έντονων συναισθημάτων σε εκατομμύρια θεατές.
Το αλμοδοβαρικό σύμπαν είναι γεμάτο με ακραίες καταστάσεις που συμβαίνουν σε γυναίκες, τις παρατηρεί όμως με τρυφερότητα. Παίρνει την «υστερική» γυναίκα και την αναλύει με χιούμορ και με το σεβασμό που της αρμόζει, χωρίς να ξεχνάει ότι η γυναίκα είναι άνθρωπος.
Αν είναι δε να μιλήσουμε για τις ηθοποιούς που έχουν συνεργαστεί μαζί του, θα δούμε ότι καριέρες ολόκληρες έχουν κτιστεί μέσα από την αλμοδοβαρική ματιά. Κάρμεν Μάουρα, Βικτόρια Αμπρίλ, Πενέλοπε Κρουθ, μερικά παραδείγματα. Μα και η σπουδαία Μαρίζα Παρέδες, που έγινε για πρώτη φορά διεθνής σταρ στα 45 της χάρη στα «Ψηλά τακούνια» και αργότερα απογειώθηκε στο «Μυστικό μου λουλούδι». Ολες αυτές οι γυναίκες χρωστούν πολλά στον ισπανό σκηνοθέτη. Τις βοήθησε περισσότερο από κάθε άλλον. Πίνουν νερό στ’ όνομά του, παρότι ο Αλμοδόβαρ δεν είναι ο ευκολότερος άνθρωπος του κόσμου. Πριν από μερικά χρόνια η Κάρμεν Μάουρα, η πρώτη «μούσα» των ταινιών του, επανεμφανίστηκε στην ταινία του «Γύρνα πίσω». Η ταινία γεφύρωσε ξανά τις σχέσεις τους διότι για πολλά χρόνια οι δύο καλλιτέχνες δεν μιλιόντουσαν.
Γνωστός και με τα παρατσούκλια «Ο Γουόρχολ της Λα Μάντσα» και «Ο Φασμπίντερ της Μεσογείου», ο Πέδρο Αλμοδόβαρ γεννήθηκε πριν από 67 χρόνια στο Καλζάδα ντε Καλατρίδα της Λα Μάντσα (25 Σεπτεμβρίου 1949). Σε ηλικία 16 ετών έφυγε για τη Μαδρίτη. Ξεκινώντας από το μηδέν εργάστηκε αρχικώς στον αντίστοιχο… ΟΤΕ(!) και δέκα χρόνια αργότερα άρχισε να σκηνοθετεί μικρού μήκους ταινίες με μια Super 8 κάμερα. Συνεργάτης καλλιτεχνικών περιοδικών όπως το «16», έχει επίσης γράψει ένα φωτο-πορνο-ρομάντζο, έχει υπάρξει μέλος της θεατρικής ομάδας Λος Γκολιάδος και έχει ιδρύσει πανκ συγκρότημα, τους «Αλμοδόβαρ και Μακ Ναμάρα».
Ο Αλμοδόβαρ ανήκει στο επαναστατικό κίνημα της Movida Madrilena που γεννήθηκε στην Ισπανία μετά το τέλος της δικτατορίας του Φράνκο. Παρότι το κίνημα ήταν της Αριστεράς, ο ίδιος ο Αλμοδόβαρ πολύ έξυπνα δεν θέλησε ποτέ να γίνει «παπαγαλάκι» της πολιτικής. Ομως ο θάνατος του ισπανού δικτάτορα το 1975 δεν απελευθέρωσε μόνον τους ισπανούς κινηματογραφιστές που είδαν επιτέλους τις ταινίες τους να μην πέφτουν στην αγχόνη της λογοκρισίας. Το τέλος της δικτατορίας λύτρωσε την Ισπανία σε όλους τους τομείς και απελευθέρωσε κυρίως τη γυναίκα, που στα χρόνια του Φράνκο έπρεπε να μην είναι τίποτε παραπάνω από μια καλή νοικοκυρά, πιστή σύζυγος και αφοσιωμένη μητέρα. Ο Αλμοδόβαρ καλύτερα ίσως από κάθε άλλον σκηνοθέτη της Ισπανίας έδωσε στη γυναίκα σεξουαλικότητα προκαλώντας από ύμνους και θαυμασμό έως κατηγορίες για μισογυνισμό. Δόση αλήθειας πολύ πιθανόν να υπάρχει και στα δύο γιατί ο ισπανός σκηνοθέτης βρέθηκε πολλάκις στο στόχαστρο φεμινιστικών οργανώσεων. Ο,τι όμως και να του προσάψεις, με τίποτε δεν μπορείς να αμφισβητήσεις ότι οι γυναίκες υπήρξαν ανέκαθεν πηγή και «εργαλεία» της έμπνευσής του και ότι τις έχει τιμήσει δεόντως.
Γνωστός και με τα παρατσούκλια «Ο Γουόρχολ της Λα Μάντσα» και «Ο Φασμπίντερ της Μεσογείου», ο Πέδρο Αλμοδόβαρ γεννήθηκε πριν από 67 χρόνια στο Καλζάδα ντε Καλατρίδα της Λα Μάντσα (25 Σεπτεμβρίου 1949). Σε ηλικία 16 ετών έφυγε για τη Μαδρίτη. Ξεκινώντας από το μηδέν εργάστηκε αρχικώς στον αντίστοιχο… ΟΤΕ(!) και δέκα χρόνια αργότερα άρχισε να σκηνοθετεί μικρού μήκους ταινίες με μια Super 8 κάμερα. Συνεργάτης καλλιτεχνικών περιοδικών όπως το «16», έχει επίσης γράψει ένα φωτο-πορνο-ρομάντζο, έχει υπάρξει μέλος της θεατρικής ομάδας Λος Γκολιάδος και έχει ιδρύσει πανκ συγκρότημα, τους «Αλμοδόβαρ και Μακ Ναμάρα».
Ο Αλμοδόβαρ ανήκει στο επαναστατικό κίνημα της Movida Madrilena που γεννήθηκε στην Ισπανία μετά το τέλος της δικτατορίας του Φράνκο. Παρότι το κίνημα ήταν της Αριστεράς, ο ίδιος ο Αλμοδόβαρ πολύ έξυπνα δεν θέλησε ποτέ να γίνει «παπαγαλάκι» της πολιτικής. Ομως ο θάνατος του ισπανού δικτάτορα το 1975 δεν απελευθέρωσε μόνον τους ισπανούς κινηματογραφιστές που είδαν επιτέλους τις ταινίες τους να μην πέφτουν στην αγχόνη της λογοκρισίας. Το τέλος της δικτατορίας λύτρωσε την Ισπανία σε όλους τους τομείς και απελευθέρωσε κυρίως τη γυναίκα, που στα χρόνια του Φράνκο έπρεπε να μην είναι τίποτε παραπάνω από μια καλή νοικοκυρά, πιστή σύζυγος και αφοσιωμένη μητέρα. Ο Αλμοδόβαρ καλύτερα ίσως από κάθε άλλον σκηνοθέτη της Ισπανίας έδωσε στη γυναίκα σεξουαλικότητα προκαλώντας από ύμνους και θαυμασμό έως κατηγορίες για μισογυνισμό. Δόση αλήθειας πολύ πιθανόν να υπάρχει και στα δύο γιατί ο ισπανός σκηνοθέτης βρέθηκε πολλάκις στο στόχαστρο φεμινιστικών οργανώσεων. Ο,τι όμως και να του προσάψεις, με τίποτε δεν μπορείς να αμφισβητήσεις ότι οι γυναίκες υπήρξαν ανέκαθεν πηγή και «εργαλεία» της έμπνευσής του και ότι τις έχει τιμήσει δεόντως.
Το κινηματογραφικό σύμπαν του Ισπανού δημιουργού
«Γυναίκες στα πρόθυρα νευρικής κρίσης»
Η Κάρμεν Μάουρα αποφασίζει να εκδικηθεί με τον χειρότερο τρόπο τον πλεϊμπόι εραστή της που την παράτησε και το πρόβλημα είναι ότι και άλλες γυναίκες που είχαν σχέση μαζί του θέλουν να κάνουν το ίδιο… Η ερωτική τρέλα στο αποκορύφωμά της μέσα από καταστάσεις κωμικοτραγικές και χαρακτήρες υπερβολικούς. Ο Αλμοδόβαρ σε μια από τις πιο δημοφιλείς ταινίες του τσαλαβουτά στον ψυχισμό της γυναίκας των eighties, βγάζει στην επιφάνεια όλα τα ερωτικά της απωθημένα και προτείνεται για πρώτη φορά στα Οσκαρ.
«Ψηλά τακούνια»
Το σχόλιο του Αλμοδόβαρ για την έντονη σχέση μιας διάσημης, εγωκεντρικής ηθοποιού με την κόρη της – παρουσιάστριας της τηλεόρασης. Ασπλαχνες μανάδες, αδύναμες κόρες, σκληρά αντράκια αλλά και τραβεστί σε ένα πανέξυπνο πάντρεμα κωμωδίας και μελοδράματος με κυρίαρχες μορφές τη Βικτόρια Αμπρίλ και τη Μαρίζα Παρέδες στους ρόλους κόρης – μάνας αντιστοίχως.
«Το μυστικό μου λουλούδι»
Η Μαρίζα Παρέδες υποδύεται τη συγγραφέα γλυκανάλατων μπεστ σέλερ, η οποία εν μέσω συζυγικής κρίσης επιστρέφει στο χωριό καταγωγής της και μαθαίνει από τη μητέρα της ένα τρομερό μυστικό που την αφορά. Η σημαδιακή στροφή του Αλμοδόβαρ στο μελόδραμα, ένα ερωτικό-ψυχολογικό παιχνίδι, αλλά ο παλμός του αφορά προσωπικά τον Αλμοδόβαρ, κάτι που έχει σχέση με τις ρίζες του, κάτι που περικλείει μέσα του ανθρωπιά και ευαισθησία.
«Γυναίκες στα πρόθυρα νευρικής κρίσης»
Η Κάρμεν Μάουρα αποφασίζει να εκδικηθεί με τον χειρότερο τρόπο τον πλεϊμπόι εραστή της που την παράτησε και το πρόβλημα είναι ότι και άλλες γυναίκες που είχαν σχέση μαζί του θέλουν να κάνουν το ίδιο… Η ερωτική τρέλα στο αποκορύφωμά της μέσα από καταστάσεις κωμικοτραγικές και χαρακτήρες υπερβολικούς. Ο Αλμοδόβαρ σε μια από τις πιο δημοφιλείς ταινίες του τσαλαβουτά στον ψυχισμό της γυναίκας των eighties, βγάζει στην επιφάνεια όλα τα ερωτικά της απωθημένα και προτείνεται για πρώτη φορά στα Οσκαρ.
«Ψηλά τακούνια»
Το σχόλιο του Αλμοδόβαρ για την έντονη σχέση μιας διάσημης, εγωκεντρικής ηθοποιού με την κόρη της – παρουσιάστριας της τηλεόρασης. Ασπλαχνες μανάδες, αδύναμες κόρες, σκληρά αντράκια αλλά και τραβεστί σε ένα πανέξυπνο πάντρεμα κωμωδίας και μελοδράματος με κυρίαρχες μορφές τη Βικτόρια Αμπρίλ και τη Μαρίζα Παρέδες στους ρόλους κόρης – μάνας αντιστοίχως.
«Το μυστικό μου λουλούδι»
Η Μαρίζα Παρέδες υποδύεται τη συγγραφέα γλυκανάλατων μπεστ σέλερ, η οποία εν μέσω συζυγικής κρίσης επιστρέφει στο χωριό καταγωγής της και μαθαίνει από τη μητέρα της ένα τρομερό μυστικό που την αφορά. Η σημαδιακή στροφή του Αλμοδόβαρ στο μελόδραμα, ένα ερωτικό-ψυχολογικό παιχνίδι, αλλά ο παλμός του αφορά προσωπικά τον Αλμοδόβαρ, κάτι που έχει σχέση με τις ρίζες του, κάτι που περικλείει μέσα του ανθρωπιά και ευαισθησία.
«Ολα για τη μητέρα μου»
Ο σκελετός της ιστορίας δεν απέχει πολύ από το κλασικό μελόδραμα που ο ισπανός σκηνοθέτης αγαπά τόσο πολύ και υπηρετεί τόσο ευλαβικά: μια μητέρα αναζητεί τα ίχνη του πατέρα του γιου της, ύστερα από τον θάνατο του τελευταίου σε τροχαίο. Η αναζήτηση όμως επιφυλάσσει εκπλήξεις και είναι οι καλύτερες από όσες έχουμε ως τώρα δει σε ταινία του Αλμοδόβαρ… Μούσες του εδώ, οι Σεσίλια Ροθ, Πενέλοπε Κρους, Μαρίζα Παρέδες.
«Γύρνα πίσω»
Μυστικά και ψέματα, αμαρτίες και εγκλήματα στη ζωή μιας ταλαιπωρημένης, όμορφης γυναίκας (Πενέλοπε Κρους), χήρας, μητέρας, αδελφής και κόρης, η οποία επιστρέφει στον τόπο της, τη Λα Μάντσα, για να ξεδιαλύνει το παρελθόν της. Το μοναδικό «αλμοδοβαρικό» σύμπαν για το οποίο τα λόγια περιττεύουν είναι το απόλυτο πλεονέκτημα μιας θαυμάσιας γυναικείας ταινίας, μέσω της οποίας πονηρά αλλά ευέλικτα ο Αλμοδόβαρ εισχωρεί ακόμη και στον χώρο της μεταφυσικής. Πλεονέκτημα επίσης η Πενέλοπε Κρους, την οποία βλέπουμε επιτέλους σε μια καλή ερμηνεία, η οποία την οδήγησε στην κούρσα των Οσκαρ.
Ο σκελετός της ιστορίας δεν απέχει πολύ από το κλασικό μελόδραμα που ο ισπανός σκηνοθέτης αγαπά τόσο πολύ και υπηρετεί τόσο ευλαβικά: μια μητέρα αναζητεί τα ίχνη του πατέρα του γιου της, ύστερα από τον θάνατο του τελευταίου σε τροχαίο. Η αναζήτηση όμως επιφυλάσσει εκπλήξεις και είναι οι καλύτερες από όσες έχουμε ως τώρα δει σε ταινία του Αλμοδόβαρ… Μούσες του εδώ, οι Σεσίλια Ροθ, Πενέλοπε Κρους, Μαρίζα Παρέδες.
«Γύρνα πίσω»
Μυστικά και ψέματα, αμαρτίες και εγκλήματα στη ζωή μιας ταλαιπωρημένης, όμορφης γυναίκας (Πενέλοπε Κρους), χήρας, μητέρας, αδελφής και κόρης, η οποία επιστρέφει στον τόπο της, τη Λα Μάντσα, για να ξεδιαλύνει το παρελθόν της. Το μοναδικό «αλμοδοβαρικό» σύμπαν για το οποίο τα λόγια περιττεύουν είναι το απόλυτο πλεονέκτημα μιας θαυμάσιας γυναικείας ταινίας, μέσω της οποίας πονηρά αλλά ευέλικτα ο Αλμοδόβαρ εισχωρεί ακόμη και στον χώρο της μεταφυσικής. Πλεονέκτημα επίσης η Πενέλοπε Κρους, την οποία βλέπουμε επιτέλους σε μια καλή ερμηνεία, η οποία την οδήγησε στην κούρσα των Οσκαρ.
Ο Πέδρο Αλμοδόβαρ μέσα από δικά του λόγια
Έχετε χαρακτηρισθεί ως ο σκηνοθέτης των γυναικών. Οι γυναίκες παίζουν σημαντικό ρόλο στη ζωή σας;
- Τα τελευταία χρόνια τα στούντιο έχουν ξεχάσει πόσο συναρπαστικές είναι οι γυναίκες. Νομίζω ότι από τον κόσμο των γυναικών μπορείς να αντλήσεις τις πιο ενδιαφέρουσες ιστορίες. Οι γυναίκες έχουν ένα ευρύτερο συναισθηματικό και ψυχολογικό πεδίο, σε εναλλαγή και σε εκπλήσσουν - το ταμπεραμέντο που επιδεικνύουν είναι απλώς συναρπαστικό. Ίσως αυτό να οφείλεται στο γεγονός ότι για αιώνες ολόκληρους βρίσκονταν υποχρεωμένες να ζουν στη σιωπή, στο περιθώριο, φυλακισμένες από τον έξω κόσμο. Μου αρέσει πολύ το πόσο πιο αισιόδοξοι και φωτεινοί άνθρωποι είναι από τους άντρες, πόσο πιο ικανοί να μάχονται, να ζουν.
Ποια η σχέση σας με τους ηθοποιούς σας;
- Έχω κάνει μια συμφωνία με τους ηθοποιούς μου. Μου έχουν δώσει το δικαίωμα να αγγίξω το εσωτερικό τους, μου δίνουν χώρο να δουλέψω εκεί όπως μου ταιριάζει. Είναι γενναιόδωροι απέναντί μου, παίζουν με τους δικούς μου όρους. Άλλοτε τους δίνω όσες περισσότερες πληροφορίες μπορώ, άλλοτε δεν τους δίνω τίποτε διότι αυτό που θέλω τότε είναι το ένστικτό τους. Οι ηθοποιοί είναι εξαιρετικά απαραίτητοι στον σκηνοθέτη.
Ποια είναι η σχέση σας με την Πενέλοπε Κρουζ;
- Από όλες τις ηθοποιούς με τις οποίες συνεργάστηκα η Πενέλοπε ήταν η μία και μοναδική που μου δημιούργησε πόθο πέρα από τον αισθησιασμό που δημιουργεί η σκηνή ενός έργου. Συνήθως ως σκηνοθέτης, συνδέεσαι με την πρωταγωνίστριά σου σε ένα απίστευτο συναισθηματικό επίπεδο, που έχει να κάνει με τα πάντα εκτός από το σεξ. Η Πενέλοπε είναι διαφορετική όμως. Μου δημιούργησε σεξουαλική επιθυμία. Η επιθυμία μου βέβαια ήταν ελεγχόμενη, γιατί συνήθως δεν έχω σεξουαλικές σχέσεις με γυναίκες.
Έχετε συγκεκριμένες προσδοκίες για τα χρόνια που πρόκειται να έρθουν;
- Ναι. Θα ήθελα να είναι άφθονα. Δεν ξέρω αν έχω προσδοκίες για το υπόλοιπο της ζωής μου. Αυτό που ξέρω είναι πως θα ήθελα να ζήσω περισσότερο, θα ήθελα να μπορώ να απολαύσω την κάθε στιγμή που με περιμένει από εδώ και στο εξής και θα ευχόμουν να εξακολουθήσω να δουλεύω με την ίδια ελευθερία που μπόρεσα να το κάνω μέχρι τώρα...
Έχετε χαρακτηρισθεί ως ο σκηνοθέτης των γυναικών. Οι γυναίκες παίζουν σημαντικό ρόλο στη ζωή σας;
- Τα τελευταία χρόνια τα στούντιο έχουν ξεχάσει πόσο συναρπαστικές είναι οι γυναίκες. Νομίζω ότι από τον κόσμο των γυναικών μπορείς να αντλήσεις τις πιο ενδιαφέρουσες ιστορίες. Οι γυναίκες έχουν ένα ευρύτερο συναισθηματικό και ψυχολογικό πεδίο, σε εναλλαγή και σε εκπλήσσουν - το ταμπεραμέντο που επιδεικνύουν είναι απλώς συναρπαστικό. Ίσως αυτό να οφείλεται στο γεγονός ότι για αιώνες ολόκληρους βρίσκονταν υποχρεωμένες να ζουν στη σιωπή, στο περιθώριο, φυλακισμένες από τον έξω κόσμο. Μου αρέσει πολύ το πόσο πιο αισιόδοξοι και φωτεινοί άνθρωποι είναι από τους άντρες, πόσο πιο ικανοί να μάχονται, να ζουν.
Ποια η σχέση σας με τους ηθοποιούς σας;
- Έχω κάνει μια συμφωνία με τους ηθοποιούς μου. Μου έχουν δώσει το δικαίωμα να αγγίξω το εσωτερικό τους, μου δίνουν χώρο να δουλέψω εκεί όπως μου ταιριάζει. Είναι γενναιόδωροι απέναντί μου, παίζουν με τους δικούς μου όρους. Άλλοτε τους δίνω όσες περισσότερες πληροφορίες μπορώ, άλλοτε δεν τους δίνω τίποτε διότι αυτό που θέλω τότε είναι το ένστικτό τους. Οι ηθοποιοί είναι εξαιρετικά απαραίτητοι στον σκηνοθέτη.
Ποια είναι η σχέση σας με την Πενέλοπε Κρουζ;
- Από όλες τις ηθοποιούς με τις οποίες συνεργάστηκα η Πενέλοπε ήταν η μία και μοναδική που μου δημιούργησε πόθο πέρα από τον αισθησιασμό που δημιουργεί η σκηνή ενός έργου. Συνήθως ως σκηνοθέτης, συνδέεσαι με την πρωταγωνίστριά σου σε ένα απίστευτο συναισθηματικό επίπεδο, που έχει να κάνει με τα πάντα εκτός από το σεξ. Η Πενέλοπε είναι διαφορετική όμως. Μου δημιούργησε σεξουαλική επιθυμία. Η επιθυμία μου βέβαια ήταν ελεγχόμενη, γιατί συνήθως δεν έχω σεξουαλικές σχέσεις με γυναίκες.
Έχετε συγκεκριμένες προσδοκίες για τα χρόνια που πρόκειται να έρθουν;
- Ναι. Θα ήθελα να είναι άφθονα. Δεν ξέρω αν έχω προσδοκίες για το υπόλοιπο της ζωής μου. Αυτό που ξέρω είναι πως θα ήθελα να ζήσω περισσότερο, θα ήθελα να μπορώ να απολαύσω την κάθε στιγμή που με περιμένει από εδώ και στο εξής και θα ευχόμουν να εξακολουθήσω να δουλεύω με την ίδια ελευθερία που μπόρεσα να το κάνω μέχρι τώρα...