Ρώσοι Ολιγάρχες: επιχειρηματίες που κατά κύριο λόγο πλούτισαν μετά από την κατάρρευση της Σοβιετικής Ενωσης και στη συνέχεια ξεχύθηκαν στη Δύση για να την κατακτήσουν.Ποιοι όμως είναι αυτοί οι ολιγάρχες και πώς κατάφεραν μέσα σε λίγα χρόνια να δημιουργήσουν περιουσίες ισάξιες με το ΑΕΠ πολλών χωρών;
Όλα ξεκίνησαν μετά το 1990 και την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης. Μέχρι τότε, όλες οι υπηρεσίες, οι επιχειρήσεις, ήταν υπό τον έλεγχο του κράτους και ευκαιρίες για τους ιδιώτες δεν υπήρχαν. Με την πτώση της Σοβιετικής Ένωσης τα πάντα απορρυθμίστηκαν μέσα σε μια νύχτα. Μια ομάδα ανθρώπων που βρίσκονταν κοντά στα κέντρα εξουσίας εκμεταλλεύτηκαν το οικονομικό, πολιτικό χάος που δημιουργήθηκε προς δικό τους όφελος. Καθώς το 1991 το κράτος τελούσε υπό κατάρρευση, ολόκληρες κρατικές επιχειρήσεις πωλούνταν μέσα σε διάστημα λίγων ωρών. Τεράστια τμήματα της νομοθεσίας που ίσχυαν στη Σοβιετική Ένωση καταργήθηκαν από το νεοσύστατο τότε ρωσικό κράτος, ενώ αρκετοί από τους νόμους που υιοθετούνταν δεν εφαρμόζονταν. Στα πρώτα χρόνια διακυβέρνησης του Μπορίς Γέλτσιν, μεγάλο μέρος της νομοθεσίας κατέληξε να είναι αλληλοσυγκρουόμενη και σε πολλές περιπτώσεις άνισα εφαρμοζόμενη. Όσοι λοιπόν είχαν χρήματα και ήταν κοντά στην εξουσία είδαν την ευκαιρία που έψαχναν μια ζωή για να βάλουν χέρι σε κερδοφόρες επιχειρήσεις, πολύ πιο κάτω του κόστους. Μερικοί ολιγάρχες έλαβαν μέρος σε δημοπρασίες και διαγωνισμούς για να αποκτήσουν μερίδια της πρώην σοβιετικής βαριάς βιομηχανίας κυριολεκτικά για ένα κομμάτι ψωμί. Άλλοι μονοπώλησαν τις εξαγωγές πρώτων υλών προς τη Δύση, με φθηνές και ελεγχόμενες τιμές, πουλώντας τις όμως στο εξωτερικό σε πολύ ψηλότερες τιμές. Άλλοι πάλι συγκέντρωσαν στα χέρια τους τίτλους μετοχών, που άνηκαν σε αδαείς εργαζόμενους εξαπατώντας τους και αποκτώντας έτσι την πλήρη ιδιοκτησία πολλών εταιρειών.
Πολλοί δάνεισαν χρήματα στην Κυβέρνηση με αντάλλαγμα τους τίτλους ιδιοκτησίας πολλών πρώην κρατικών επιχειρήσεων, όταν το κράτος είχε αρχίσει να παρουσιάζει σημάδια ακυβερνησίας. Τέλος, υπήρχαν και κάποιες σπάνιες περιπτώσεις όπου επιτήδειοι μπόρεσαν και απέκτησαν μια εταιρεία μαζί με τα κεφάλαιά της, απλά τυπώνοντας σε κάποιον εκτυπωτή ψεύτικους τίτλους ιδιοκτησίας και καταθέτοντάς τα σε κάποια κρατική υπηρεσία. Ήταν μια εποχή που επιτρέπονταν και γίνονταν τα πάντα. Τα πάντα αρκεί να είχε κάποιος πλάτες από ένα ισχυρό της νέας τάξης πραγμάτων. Ενώ δεκάδες εκατομμύρια Ρώσοι συνέχιζαν να ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας, ο δημόσιος πλούτος και ιδιαίτερα ο θησαυρός του υπεδάφους (πετρέλαιο, φυσικό αέριο, μέταλλα, χρυσός) βρέθηκε στα χέρια μιας χούφτας ανθρώπων, που τον εκμεταλλεύτηκαν για να βγάλουν δισεκατομμύρια. Αναλαμβάνοντας την εξουσία ο Βλαντιμίρ Πούτιν το 2000 προχώρησε σε μια άτυπη συμφωνία με τους ολιγάρχες. Τους επέτρεψε να κρατήσουν τα τεράστια κέρδη που αποκόμισαν την περίοδο της κατάρρευσης της Σοβιετικής Ένωσης, αλλά να παραμείνουν μακριά από την πολιτική και φυσικά δεν θα τον αμφισβητούσαν ποτέ. Ο Ρώσος πρόεδρος συνέχισε να παραχωρεί διευκολύνσεις στην ολιγαρχία και να απολαμβάνει την υποστήριξή τους. Για αρκετό διάστημα η συμφωνία τηρήθηκε. Ώσπου αρκετοί από τους ολιγάρχες παρασυρμένοι από τα χρήματα και τη δύναμη που απέκτησαν, πίστεψαν πως θα μπορούσαν να τα βάλουν με τον «τσάρο» Πούτιν. το 2003 ο Μιχαήλ Χοντορκόφσκι ένιωσε αρκετά ισχυρός, ώστε να έλθει σε αντιπαράθεση με τον Βλαντιμίρ Πούτιν. Με την έμπρακτη υποστήριξή του προς ένα φιλοδυτικό κόμμα αλλά και με το επιχειρηματικό φλερτ με δυτικές πετρελαϊκές εταιρείες μετατράπηκε σε κόκκινο πανί για το Κρεμλίνο.
Η κατάληξή του είναι γνωστή. Ο πρώην ολιγάρχης βρέθηκε από το παλάτι του σε ένα παγωμένο κελί στην απομόνωση σε φυλακή της Σιβηρίας. Το 2011 και ενώ κανονικά έληγε η ποινή που του επέβαλε το δικαστήριο, στήθηκε με συνοπτικές διαδικασίες νέα δίκη. Ενδεχομένως θα αφεθεί ελεύθερος μετά το 2020. Η εταιρεία του Yukos κρατικοποιήθηκε και πέρασε στον έλεγχο του Κρεμλίνου. Η καταδίκη του Μιχαήλ Χοντορκόφσκι έστειλε σαφές μήνυμα και στους άλλους ολιγάρχες που άρχισαν να υψώνουν το κεφάλι. Με οποιοδήποτε τρόπο μπορούσαν, όσοι ένιωθαν απειλή από τον Βλαντιμίρ Πούτιν έβγαλαν τα λεφτά τους από τη Ρωσία τους και απομακρύνθηκαν οι ίδιοι και οι οικογένειες τους. Τρανό παράδειγμα, ο Μπορίς Μπερεζόφσκι, ο οποίος μάλιστα είχε βοηθήσει τον Βλαντιμίρ Πούτιν να ενταχθεί στο στενότερο κύκλο του Μπορίς Γέλτσιν και να εκλεγεί στην προεδρία. Ο ισχυρός άντρας της Ρωσίας δεν δίστασε να τον καρατομήσει, μόλις ένιωσε ότι απειλείται από αυτόν. Τώρα ο Μπορίς Μπερεζόφκσι βρίσκεται «εξόριστος» στο Λονδίνο, με ένα ένταλμα σύλληψης να εκκρεμεί εις βάρος του, σε περίπτωση που επιστρέψει στη Ρωσία. Στην πορεία, βλέποντας ότι οι ολιγάρχες αποτελούσαν εν δυνάμει κίνδυνο, το Κρεμλίνο σιγά- σιγά κατάφερε να τους διαλύσει. Οι περισσότεροι ολιγάρχες σήμερα θέλουν να θεωρούνται επιχειρηματίες, πιστοί στο Κρεμλίνο πάνω από όλα. Αρχίζουν να αποφεύγουν τις ακρότητες και διατηρούν χαμηλό προφίλ. Κάθε χρόνο που το περιοδικό Forbes δημοσιεύει τη λίστα με τους δισεκατομμυριούχους του πλανήτη, πολλοί Ρώσοι ζητούν να μη συμπεριληφθούν ώστε να αποφύγουν ελέγχους.
Οι 11 πιο ισχυροί Ρώσοι ολιγάρχες
Οι περισσότεροι από αυτούς δεν ζουν πια στη Ρωσία. Εχουν μετακομίσει στη Βρετανία ή τις ΗΠΑ και μαζί μετέφεραν και τα συμφέροντά τους στην Ευρώπη αλλά και την άλλη πλευρά του Ατλαντικού, αποκτώντας μεγάλες εταιρείες, ενώ έχουν δείξει και αδυναμία στις αθλητικές ομάδες. Το Business Insider έκανε τη λίστα με αυτούς τους Ρώσους ολιγάρχες που κατέχουν μερικές από τις μεγαλύτερες εταιρείες της Δύσης.
Αλισερ Ουσμάνοφ -Αρσεναλ
Είναι ο πλουσιότερος άνθρωπος στη Ρωσία, με το μεγαλύτερο μέρος της περιουσίας του να προέρχεται από ορυχεία. Επίσης κατέχει την Mail.ru, τη μεγαλύτερη εταιρεία διαδικτύου στη χώρα και η δεύτερη μεγαλύτερη εταιρεία κινητής τηλεφωνίας. Η εταιρεία του, η Red & White, έχει περίπου το 30% των μετοχών της Arsenal, ενώ έχει δηλώσει ξεκάθαρα ότι σκοπεύει να μεγαλώσει το ποσοστό. Προς το παρόν, ο μεγαλομέτοχος είναι ο Αμερικανός δισεκατομμυριούχος Σταν Κρόενκι.
Αλεξάντερ και Εβγκένι Λεμπέντεφ -Evening Standard/Independent
Ο 34χρονος Εβγκένι Λεμπέντεφ και ο πατέρας του Αλεξάντερ είναι συνιδιοκτήτες των βρετανικών εφημερίδων με συνολική κυκλοφορία που ξεπερνά το ένα εκατομμύριο αντίτυπα κάθε ημέρα. Στη Ρωσία, ο Αλεξάντερ Λεμπέντεφ είναι συνιδιοκτήτης της Novaya Gazeta, ενώ έφτιαξε την περιουσία του δραστηριοποιούμενος στον τραπεζικό τομέα.
Ολεγκ Ντεριπάσκα -Strabag SE
Είναι πρόεδρος της RUSAL, της μεγαλύτερης εταιρείας αλουμινίου στον κόσμο και έχει στενές σχέσεις με τη ρωσική πολιτική. Εκανε μεγάλες επενδύσεις στα έργα που έγιναν για τους Χειμερινούς Ολυμπιακούς αγώνες του Σότσι πέρυσι.
Σήμερα, κατέχει ένα μικρό ποσοστό μετοχών της Strabag, μία από τις μεγαλύτερες κατασκευαστικές εταιρείες στη Ρωσία, με κέρδη που ξεπερνούν τα 10 δισεκατομμύρια και περισσότερους από 70.000 εργαζομένους.
Γιούρι Μίλνερ- Facebook, Twitter
Η περιουσία του εκτοξεύτηκε στα μέσα της δεκαετίας του '90, όταν ήταν CEO της χρηματιστηριακής που κατείχε ο Μιχαΐλ Κοντορκόφσκι, ο οποίος έχασε την εύνοια του Βλαντιμίρ Πούτιν και πέρασε οχτώ χρόνια στη φυλακή. Ο Μίλνερ έχει κάνει κάποιες εξαιρετικά έξυπνες επενδύσεις στις αμερικανικές εταιρείες των μέσων κοινωνικής δικτύωσης. Αγόρασε μετοχές του Facebook το 2009 και μετέτρεψε σε μερικά χρόνια μία επένδυση της τάξεως των 200 εκατ. δολαρίων σε ένα δις.
Αντίστοιχη επένδυση έκανε και στο Twitter- περίπου 400 εκατομμύρια το 2011 που τα μετέτρεψε σε 8 δισεκατομμύρια.
Ντμίτρι Ριμπολόβλεφ -Μονακό, Τράπεζα Κύπρου
Το 2011 αγόρασε τα 2/3 της ποδοσφαιρικής ομάδας Μονακό και άρχισε να ξοδεύει τεράστια ποσά, για παίκτες όπως ο Ρανταμέλ Φαλκάο και ο Χάμες Ροντρίγκεζ. Την εποχή της κρίσης στην Κύπρο το 2013, κατείχε κάτι λιγότερο από το 10% της Τράπεζα Κύπρου, κάτι που τον καθιστούσε τον μεγαλύτερο μέτοχο.
Ρόμαν Αμπράμοβιτς -Τσέλσι
Είναι ο μεγαλομέτοχος της Τσέλσι, με την οποία άρχισε να ασχολείται από το 2003. Εκμεταλλεύθηκε την πολιτική για να ισχυροποιηθεί ως επιχειρηματίας- υπήρξε κυβερνήτης της επαρχίας Τσουκότκα για οχτώ χρόνια. Η Τσέλσι είναι βέβαια ένα μικρό κομμάτι της αυτοκρατορίας του, αλλά παρόλα αυτά η ομάδα είχε κέρδη-ρεκόρ 18 εκατομμύρια λίρες την περίοδο 2013-14.
Αλεξέι Μορντάσοφ -Lucchini
Εκμεταλλεύθηκε το γεγονός ότι προσφέρονταν μετοχές σε εργάτες των κρατικών βιομηχανιών, όταν ιδιωτικοποιήθηκαν τη δεκαετία του '90 και γρήγορα έγινε πλούσιος. Οπως και αρκετοί άλλοι σε αυτή τη λίστα, έβγαλε χρήματα από τα μέταλλα.Το 2010 αγόρασε την Lucchini, εταιρεία που είναι από τους μεγαλύτερους παραγωγούς χάλυβα στην Ιταλία, αλλά η εταιρεία τέθηκε σε εκκαθάριση το 2012 και αυτός ακόμη αναζητά έναν ακόμη αγοραστή. Επίσης κατέχει το ένα τέταρτο του γερμανικού ταξιδιωτικού ομίλου TUI.
Μιχαΐλ Προκόροφ -Brooklyn Nets
Και αυτός έφτιαξε την περιουσία του από τη βιομηχανία μετάλλου και το 2012 ήταν υποψήφιος στις ρωσικές προεδρικές εκλογές. Το 2010 αγόρασε τους τότε New Jersey Nets και τους μετέφερε στο Μπρούκλιν δύο χρόνια αργότερα. Πρόσφατα εκδήλωσε την πρόθεση να πουλήσει την ομάδα.
Αλεξάντερ Αμπράμοφ -Oregon Steel Mills
Είναι ένας από τους επιχειρηματικούς συνεταίρους του Αμπράμοβιτς και ελέγχει το μεγαλύτερο μέρος του χάλυβα στη Ρωσία, μέσω της Evraz.Το 2007 στράφηκε στις ΗΠΑ αγοράζοντας μεταξύ άλλων τις Oregon Steel Mills και Claymont Steel. Η δεύτερη εταιρεία έχει πλέον κλείσει, αλλά με κέρδη που ξεπερνούν το ένα δισεκατομμύριο δολάρια, δεν βγήκε ιδιαίτερα χαμένος.
Λεν Μπλαβάτνικ -Warner Music Group
Είναι Αμερικανός υπήκοος και ξεκίνησε την καριέρα του στις επιχειρήσεις εκεί πριν από την κατάρρευση της Σοβιετικής Ενωσης. Αναμφίβολα όμως, μεγάλο μέρος της περιουσίας του προήλθε από τις συνέπειες της διάλυσης, αποκτώντας γρήγορα τις επιχειρήσεις που ιδιωτικοποιούνταν μαζί με έναν ακόμη Ρώσο, τον Βίκτορ Βεκσέλμπεργκ. Η Access Industries, η εταιρεία την οποία δημιούργησε στη Νέα Υόρκη τη δεκαετία του '80 και ακόμη του ανήκει, εξαγόρασε την Warner Music για 3,3 δισεκατομμύρια δολάρια το 2011. Θεωρείται ότι πρόκειται για τη μεγαλύτερη εταιρεία που βρίσκεται στα χέρια ολιγάρχη στη βόρεια Αμερική.
Μιχαΐλ Φρίντμαν -RWE Dea
Ιδρυσε την Alfa-Eco το 1989, η οποία στη συνέχεια εξελίχθηκε σε Alfa Group, μία επενδυτική εταιρεία που κατέχει ένα συνονθύλευμα διαφορετικών συμφερόντων στη Ρωσία. Πέρυσι απέκτησε την RWE Dea για 7,1 δισεκατομμύρια δολάρια σύμφωνα με το Bloomberg και εκτιμάται ότι είναι η μεγαλύτερη αγορά ευρωπαϊκής εταιρείας από Ρώσο. Είναι θυγατρική πετρελαίου και φυσικού αερίου της γερμανικής RWE, που είναι η δεύτερη μεγαλύτερη ενεργειακή εταιρεία της χώρας.
Οι περισσότεροι από αυτούς δεν ζουν πια στη Ρωσία. Εχουν μετακομίσει στη Βρετανία ή τις ΗΠΑ και μαζί μετέφεραν και τα συμφέροντά τους στην Ευρώπη αλλά και την άλλη πλευρά του Ατλαντικού, αποκτώντας μεγάλες εταιρείες, ενώ έχουν δείξει και αδυναμία στις αθλητικές ομάδες. Το Business Insider έκανε τη λίστα με αυτούς τους Ρώσους ολιγάρχες που κατέχουν μερικές από τις μεγαλύτερες εταιρείες της Δύσης.
Αλισερ Ουσμάνοφ -Αρσεναλ
Είναι ο πλουσιότερος άνθρωπος στη Ρωσία, με το μεγαλύτερο μέρος της περιουσίας του να προέρχεται από ορυχεία. Επίσης κατέχει την Mail.ru, τη μεγαλύτερη εταιρεία διαδικτύου στη χώρα και η δεύτερη μεγαλύτερη εταιρεία κινητής τηλεφωνίας. Η εταιρεία του, η Red & White, έχει περίπου το 30% των μετοχών της Arsenal, ενώ έχει δηλώσει ξεκάθαρα ότι σκοπεύει να μεγαλώσει το ποσοστό. Προς το παρόν, ο μεγαλομέτοχος είναι ο Αμερικανός δισεκατομμυριούχος Σταν Κρόενκι.
Αλεξάντερ και Εβγκένι Λεμπέντεφ -Evening Standard/Independent
Ο 34χρονος Εβγκένι Λεμπέντεφ και ο πατέρας του Αλεξάντερ είναι συνιδιοκτήτες των βρετανικών εφημερίδων με συνολική κυκλοφορία που ξεπερνά το ένα εκατομμύριο αντίτυπα κάθε ημέρα. Στη Ρωσία, ο Αλεξάντερ Λεμπέντεφ είναι συνιδιοκτήτης της Novaya Gazeta, ενώ έφτιαξε την περιουσία του δραστηριοποιούμενος στον τραπεζικό τομέα.
Ολεγκ Ντεριπάσκα -Strabag SE
Είναι πρόεδρος της RUSAL, της μεγαλύτερης εταιρείας αλουμινίου στον κόσμο και έχει στενές σχέσεις με τη ρωσική πολιτική. Εκανε μεγάλες επενδύσεις στα έργα που έγιναν για τους Χειμερινούς Ολυμπιακούς αγώνες του Σότσι πέρυσι.
Σήμερα, κατέχει ένα μικρό ποσοστό μετοχών της Strabag, μία από τις μεγαλύτερες κατασκευαστικές εταιρείες στη Ρωσία, με κέρδη που ξεπερνούν τα 10 δισεκατομμύρια και περισσότερους από 70.000 εργαζομένους.
Γιούρι Μίλνερ- Facebook, Twitter
Η περιουσία του εκτοξεύτηκε στα μέσα της δεκαετίας του '90, όταν ήταν CEO της χρηματιστηριακής που κατείχε ο Μιχαΐλ Κοντορκόφσκι, ο οποίος έχασε την εύνοια του Βλαντιμίρ Πούτιν και πέρασε οχτώ χρόνια στη φυλακή. Ο Μίλνερ έχει κάνει κάποιες εξαιρετικά έξυπνες επενδύσεις στις αμερικανικές εταιρείες των μέσων κοινωνικής δικτύωσης. Αγόρασε μετοχές του Facebook το 2009 και μετέτρεψε σε μερικά χρόνια μία επένδυση της τάξεως των 200 εκατ. δολαρίων σε ένα δις.
Αντίστοιχη επένδυση έκανε και στο Twitter- περίπου 400 εκατομμύρια το 2011 που τα μετέτρεψε σε 8 δισεκατομμύρια.
Ντμίτρι Ριμπολόβλεφ -Μονακό, Τράπεζα Κύπρου
Το 2011 αγόρασε τα 2/3 της ποδοσφαιρικής ομάδας Μονακό και άρχισε να ξοδεύει τεράστια ποσά, για παίκτες όπως ο Ρανταμέλ Φαλκάο και ο Χάμες Ροντρίγκεζ. Την εποχή της κρίσης στην Κύπρο το 2013, κατείχε κάτι λιγότερο από το 10% της Τράπεζα Κύπρου, κάτι που τον καθιστούσε τον μεγαλύτερο μέτοχο.
Ρόμαν Αμπράμοβιτς -Τσέλσι
Είναι ο μεγαλομέτοχος της Τσέλσι, με την οποία άρχισε να ασχολείται από το 2003. Εκμεταλλεύθηκε την πολιτική για να ισχυροποιηθεί ως επιχειρηματίας- υπήρξε κυβερνήτης της επαρχίας Τσουκότκα για οχτώ χρόνια. Η Τσέλσι είναι βέβαια ένα μικρό κομμάτι της αυτοκρατορίας του, αλλά παρόλα αυτά η ομάδα είχε κέρδη-ρεκόρ 18 εκατομμύρια λίρες την περίοδο 2013-14.
Αλεξέι Μορντάσοφ -Lucchini
Εκμεταλλεύθηκε το γεγονός ότι προσφέρονταν μετοχές σε εργάτες των κρατικών βιομηχανιών, όταν ιδιωτικοποιήθηκαν τη δεκαετία του '90 και γρήγορα έγινε πλούσιος. Οπως και αρκετοί άλλοι σε αυτή τη λίστα, έβγαλε χρήματα από τα μέταλλα.Το 2010 αγόρασε την Lucchini, εταιρεία που είναι από τους μεγαλύτερους παραγωγούς χάλυβα στην Ιταλία, αλλά η εταιρεία τέθηκε σε εκκαθάριση το 2012 και αυτός ακόμη αναζητά έναν ακόμη αγοραστή. Επίσης κατέχει το ένα τέταρτο του γερμανικού ταξιδιωτικού ομίλου TUI.
Μιχαΐλ Προκόροφ -Brooklyn Nets
Και αυτός έφτιαξε την περιουσία του από τη βιομηχανία μετάλλου και το 2012 ήταν υποψήφιος στις ρωσικές προεδρικές εκλογές. Το 2010 αγόρασε τους τότε New Jersey Nets και τους μετέφερε στο Μπρούκλιν δύο χρόνια αργότερα. Πρόσφατα εκδήλωσε την πρόθεση να πουλήσει την ομάδα.
Αλεξάντερ Αμπράμοφ -Oregon Steel Mills
Είναι ένας από τους επιχειρηματικούς συνεταίρους του Αμπράμοβιτς και ελέγχει το μεγαλύτερο μέρος του χάλυβα στη Ρωσία, μέσω της Evraz.Το 2007 στράφηκε στις ΗΠΑ αγοράζοντας μεταξύ άλλων τις Oregon Steel Mills και Claymont Steel. Η δεύτερη εταιρεία έχει πλέον κλείσει, αλλά με κέρδη που ξεπερνούν το ένα δισεκατομμύριο δολάρια, δεν βγήκε ιδιαίτερα χαμένος.
Λεν Μπλαβάτνικ -Warner Music Group
Είναι Αμερικανός υπήκοος και ξεκίνησε την καριέρα του στις επιχειρήσεις εκεί πριν από την κατάρρευση της Σοβιετικής Ενωσης. Αναμφίβολα όμως, μεγάλο μέρος της περιουσίας του προήλθε από τις συνέπειες της διάλυσης, αποκτώντας γρήγορα τις επιχειρήσεις που ιδιωτικοποιούνταν μαζί με έναν ακόμη Ρώσο, τον Βίκτορ Βεκσέλμπεργκ. Η Access Industries, η εταιρεία την οποία δημιούργησε στη Νέα Υόρκη τη δεκαετία του '80 και ακόμη του ανήκει, εξαγόρασε την Warner Music για 3,3 δισεκατομμύρια δολάρια το 2011. Θεωρείται ότι πρόκειται για τη μεγαλύτερη εταιρεία που βρίσκεται στα χέρια ολιγάρχη στη βόρεια Αμερική.
Μιχαΐλ Φρίντμαν -RWE Dea
Ιδρυσε την Alfa-Eco το 1989, η οποία στη συνέχεια εξελίχθηκε σε Alfa Group, μία επενδυτική εταιρεία που κατέχει ένα συνονθύλευμα διαφορετικών συμφερόντων στη Ρωσία. Πέρυσι απέκτησε την RWE Dea για 7,1 δισεκατομμύρια δολάρια σύμφωνα με το Bloomberg και εκτιμάται ότι είναι η μεγαλύτερη αγορά ευρωπαϊκής εταιρείας από Ρώσο. Είναι θυγατρική πετρελαίου και φυσικού αερίου της γερμανικής RWE, που είναι η δεύτερη μεγαλύτερη ενεργειακή εταιρεία της χώρας.