Η τρομοκρατία είναι ένα πολυσύνθετο φαινόμενο με βαθιές ιστορικές, πολιτικές και κοινωνικές ρίζες. Οι επιπτώσεις της συχνά έχουν τεράστιο αντίκτυπο στην πορεία της ανθρωπότητας. Ωστόσο, είναι εξαιρετικά δύσκολο να την προσδιορίσουμε με απόλυτη ακρίβεια. Όπως εύστοχα έχει διατυπωθεί από έναν διεθνολόγο: «Την τρομοκρατία είναι δύσκολο να την ορίσεις, αλλά την καταλαβαίνεις».
Επιχειρώντας, μία σύντομη ιστορική αναδρομή, θα λέγαμε ότι η έννοια της τρομοκρατίας συναντάται σε πολλά κείμενα αρχαίων συγγραφέων και κυρίως Ελλήνων φιλοσόφων. Η λέξη «τρομοκρατία» για πρώτη φορά απαντάται στη Γαλλική Επανάσταση του 1789, καθώς ο συγκεκριμένος όρος χρησιμοποιήθηκε από τους Ιακωβίνους, την πιο ακραία πτέρυγα της Επανάστασης. Οι Ιακωβίνοι χρησιμοποίησαν πράξεις βίας και τρομοκρατίας προκειμένου να οικοδομήσουν τη νέα κοινωνική τάξη. Δεν δίσταζαν μάλιστα να εκτελούν άτομα που ανήκαν στην αριστοκρατία με μόνη αιτιολογία ότι ήσαν αριστοκράτες. Συχνά κατέφευγαν σε τρομοκρατικές ενέργειες προκειμένου να «τιμωρήσουν» τους αντιφρονούντες της επανάστασης. Την ίδια εποχή η λέξη «τρομοκρατία» ερμηνεύεται από το Λεξικό της Γαλλικής Ακαδημίας ως ‘σύστημα, καθεστώς του τρόμου’ και γρήγορα αποκτά αρνητική έννοια, ενώ στον «τρομοκράτη» αποδίδονται εγκληματικές προθέσεις. Σταδιακά, η τρομοκρατία ταυτίζεται με την εγκληματική δράση. Η τρομοκρατία που κορυφώθηκε από τον Μάρτιο του 1793 έως τον Ιούλιο του 1794 ταυτίστηκε με το καθεστώς του τρόμου. Η κυριαρχία των Ιακωβίνων οφείλεται στις εσωτερικές διεργασίες για πολιτική αλλαγή. Ένα κύριο χαρακτηριστικό των τρομοκρατικών επιθέσεων ήταν ότι δεν στρέφονταν μόνο εναντίον των μελών της αριστοκρατίας, αλλά και εναντίον άλλων επαναστατών. Από τα μέσα του 19ου αιώνα όμως οι όροι «τρομοκρατία» και «τρομοκράτης» απέκτησαν αυτόνομο ιδεολογικό περιεχόμενο. Μάλιστα, το 1818 – 81 αναπτύχθηκε έντονη δράση Ρώσων επαναστατών κατά της αυταρχικής κυβέρνησης. Στο σύνολο της ευρωπαϊκής επικράτειας εμφανίζονται εθνικιστικές ομάδες, όπως των Ιρλανδών, των Μακεδόνων και των Αρμενίων στην Τουρκία, που διεκδικούν την αυτονομία τους καταφεύγοντας σε πράξεις βίας. Αργότερα, η Βιομηχανική Επανάσταση συνέβαλε στην ανάπτυξη της εθνικής συνείδησης και αποτέλεσε το πλαίσιο για την ανάπτυξη της τρομοκρατικής δράσης των αναρχικών του τέλους του 19ουαιώνα .Τα αναρχικά κινήματα έδρασαν σε χώρες, όπως η Γαλλία, η Ιταλία, η Ισπανία και οι ΗΠΑ, όπου η ραγδαία ανάπτυξη οδήγησε σε ιδεολογικές αντιπαραθέσεις εξαιτίας της εκμετάλλευσης του ατόμου από τη νέα τάξη βιομηχάνων.
Στα τέλη του 19ου αιώνα κα στις αρχές του 20ου γενικεύεται το κύμα βίας. Το θεμελιώδες χαρακτηριστικό του είναι ότι πηγάζει από τις προϋπάρχουσες πολιτικές και κοινωνικές ανισότητες και αντιθέσεις, οι οποίες όμως μέχρι εκείνη τη στιγμή δεν εκφράζονταν ιδεολογικά. Η αναρχική ιδεολογία συνεχίζει να διέπει αυτό το ευρύ κύμα βίας, αλλά η διαφορά με το παρελθόν είναι ότι αποτελεί πλέον μόνο ένα μέρος του. Στη διάρκεια αυτής της χρονικής περιόδου η καταπίεση πολιτών από αυταρχικές κυβερνήσεις, η έλλειψη δικαιωμάτων για τους μειονοτικούς πληθυσμούς και οι διεκδικήσεις λαών της αυτονομίας και ανεξαρτησίας τους, οδήγησαν στη δημιουργία κινημάτων που έδρασαν εκείνη την περίοδο. Ο Διαφωτισμός αποτέλεσε την ιστορική αφετηρία και την αιτία δημιουργίας αυτών των κινημάτων, καθώς παρείχε το φιλοσοφικό υπόβαθρο για να τεθούν υπό αμφισβήτηση από τους διανοούμενους της εποχής τα υπάρχοντα πολιτικά και οικονομικά συστήματα και συμφέροντα. Επιστρέφοντας, τέλος, στη νεότερη εποχή, θα ήταν σκόπιμο να υπογραμμιστεί ότι από τις πρώτες κιόλας προσπάθειες που έγιναν προκειμένου να οριστεί το φαινόμενο της τρομοκρατίας κατά τη δεκαετία του 60 φάνηκε ότι υπάρχουν πολλές δυσκολίες, οφειλόμενες στα διαφορετικά ζητούμενα κάθε κοινωνίας, αλλά και στις διαφορετικές σκοπιμότητες κάθε κυβερνητικής εξουσίας. Παρ’ όλα αυτά σε αρκετούς ορισμούς της τρομοκρατίας που κατά καιρούς έχουν διατυπωθεί, κυρίως από κυβερνήσεις των ΗΠΑ, είναι φανερή η ταύτιση της τρομοκρατίας με το έγκλημα. Ακόμη και σήμερα παραμένει ρευστή η διάκριση ανάμεσα σε τρομοκρατική οργάνωση, εθνικό – απελευθερωτικό μέτωπο ή κίνημα πολιτικών διεκδικήσεων.
Συνοψίζοντας, πρέπει να επισημανθεί ότι μέσα στην πληθώρα των ορισμών περί τρομοκρατίας, διαχωρίζουμε τρεις τύπους ορισμών: οι θεωρούμενοι ως απλοί ορισμοί ταυτίζουν την τρομοκρατία με τη βία ή την απειλή χρήσης βίας με σκοπό τον εκφοβισμό ή την επίτευξη μιας αλλαγής στις στάσεις ή στις διαθέσεις μιας ομάδας πληθυσμού. Μια δεύτερη κατηγορία ορισμών την εντάσσουν σε ένα καθαρά νομικό πλαίσιο και προσπαθούν να την αντιμετωπίσουν ποινικά, ταυτίζοντάς την με την εγκληματική βία. Τέλος, έχουμε τους αναλυτικούς ορισμούς που επικεντρώνονται στην πολιτική διάσταση και στα κοινωνικά κίνητρα που έχουν ή ισχυρίζονται ότι έχουν οι δράστες.
Σε γενικές γραμμές η τρομοκρατία διακρίνεται σε τέσσερις κατηγορίες.
• Η πρώτη κατηγορία περιλαμβάνει τα απελευθερωτικά κινήματα, με εθνικό ή θρησκευτικό χαρακτήρα, τα οποία έχουν λαϊκή βάση και κάνουν χρήση ένοπλων δυνάμεων. Τα κινήματα αυτά στοχεύουν στην αυτό-κυβέρνηση ή ανεξαρτησία. Σε αυτή την κατηγορία ανήκει η Παλαιστινιακή Απελευθερωτική Οργάνωση και ο IRA.
• Η δεύτερη κατηγορία περιλαμβάνει τους αντι – ιμπεριαλιστές ή επαναστατικές ομάδες, χωρίς λαϊκό έρεισμα, που συνήθως μάχονται για την πάλη των τάξεων και χρησιμοποιούν τον ένοπλο αγώνα, εφαρμόζοντας και την τακτική του αντάρτικου πόλεων σε μη δημοκρατικές κοινωνίες, όπως είναι οι: Tupamaros στην Ουρουγουάη, Marighella στην Βραζιλία και Montoneros στην Αργεντινή.
• Η τρίτη κατηγορία περιλαμβάνει τις περιθωριακές πολιτικές ομάδες που επιδιώκουν να φέρουν την επανάσταση σε δημοκρατικές βιομηχανοποιημένες κοινωνίες. Δεν έχουν λαϊκό έρεισμα, ενώ η στρατηγική τους στηρίζεται στην ιδεολογική θέση ότι το σύστημα είναι καταπιεστικό. Εδώ εντάσσονται οι Ερυθρές Ταξιαρχίες και οι Weathermen.
• Η τέταρτη κατηγορία περιλαμβάνει την κρατική και παρακρατική τρομοκρατία που στοχεύουν στη διατήρηση της κυριαρχίας τους σε κράτη και κοινωνικές ομάδες. Γι’ αυτό αποβλέπουν στην απόκτηση οπαδών ακόμη και μέσα στα πλαίσια του εκφοβισμού, αλλά και στην εξόντωση (συχνά σε μαζική κλίμακα) των πραγματικών ή εν δυνάμει αντιπάλων τους.
Σε γενικές γραμμές η τρομοκρατία διακρίνεται σε τέσσερις κατηγορίες.
• Η πρώτη κατηγορία περιλαμβάνει τα απελευθερωτικά κινήματα, με εθνικό ή θρησκευτικό χαρακτήρα, τα οποία έχουν λαϊκή βάση και κάνουν χρήση ένοπλων δυνάμεων. Τα κινήματα αυτά στοχεύουν στην αυτό-κυβέρνηση ή ανεξαρτησία. Σε αυτή την κατηγορία ανήκει η Παλαιστινιακή Απελευθερωτική Οργάνωση και ο IRA.
• Η δεύτερη κατηγορία περιλαμβάνει τους αντι – ιμπεριαλιστές ή επαναστατικές ομάδες, χωρίς λαϊκό έρεισμα, που συνήθως μάχονται για την πάλη των τάξεων και χρησιμοποιούν τον ένοπλο αγώνα, εφαρμόζοντας και την τακτική του αντάρτικου πόλεων σε μη δημοκρατικές κοινωνίες, όπως είναι οι: Tupamaros στην Ουρουγουάη, Marighella στην Βραζιλία και Montoneros στην Αργεντινή.
• Η τρίτη κατηγορία περιλαμβάνει τις περιθωριακές πολιτικές ομάδες που επιδιώκουν να φέρουν την επανάσταση σε δημοκρατικές βιομηχανοποιημένες κοινωνίες. Δεν έχουν λαϊκό έρεισμα, ενώ η στρατηγική τους στηρίζεται στην ιδεολογική θέση ότι το σύστημα είναι καταπιεστικό. Εδώ εντάσσονται οι Ερυθρές Ταξιαρχίες και οι Weathermen.
• Η τέταρτη κατηγορία περιλαμβάνει την κρατική και παρακρατική τρομοκρατία που στοχεύουν στη διατήρηση της κυριαρχίας τους σε κράτη και κοινωνικές ομάδες. Γι’ αυτό αποβλέπουν στην απόκτηση οπαδών ακόμη και μέσα στα πλαίσια του εκφοβισμού, αλλά και στην εξόντωση (συχνά σε μαζική κλίμακα) των πραγματικών ή εν δυνάμει αντιπάλων τους.
Συμπερασματικά, η τρομοκρατία θα παραμείνει ένα από τα σημαντικότερα διεθνικά ζητήματα και θα προκαλεί εθνικά, θρησκευτικά, πολιτικά και οικονομικά προβλήματα μέχρι οι κοινωνίες και τα κράτη να αναζητήσουν τις γενεσιουργικές αιτίες της και να κατανοήσουν ότι είναι απαραίτητη η πολιτική αντιμετώπιση του φαινομένου.Οι τρομοκράτες «νέας γενιάς», του 21ου αιώνα δηλαδή, έχουν μια σχέση εξάρτησης από τις τεχνολογικές δυνατότητες που προσφέρουν τα ΜΜΕ και κατά κύριο λόγο η τηλεόραση. Όπως έχει λεχθεί, ο τεράστιος και διαρκώς αυξανόμενος αντίκτυπος, όπως και η διάδοση, των τρομοκρατικών ενεργειών οφείλεται σχεδόν αποκλειστικά στην ανάπτυξη των ΜΜΕ και κυρίως στην τηλεοπτική εικόνα, η οποία συχνά λειτουργεί ως όργανο προπαγάνδας. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι σε διεθνές επίπεδο τα τρομοκρατικά χτυπήματα έχουν γίνει πολύ πιο αιματηρά από τότε που τα ΜΜΕ δίνουν έμφαση σε αυτά, προβάλλοντάς τα με τρόπο δραματοποιημένο και διογκωμένο πολλές φορές.Σύμφωνα με πολλές μελέτες που πραγματεύονται το θέμα της τρομοκρατίας τα ΜΜΕ σε διεθνές επίπεδο έχουν μετατραπεί σε όργανο που μπορεί εύκολα να χρησιμοποιηθεί από τους τρομοκράτες προκειμένου οι ενέργειες τους να έχουν τεράστιες συνέπειες παγκοσμίως. Στο σύγχρονο πολιτισμό των ΜΜΕ και της εικόνας είναι φυσικό επακόλουθο να υπάρχει στενή σχέση μεταξύ τρομοκρατίας και μέσων επικοινωνίας. Η αρχή και το τέλος της σύγχρονης δημοσιογραφίας είναι το «μάτι» της κάμερας. Ό,τι δεν καταγράφεται στην κάμερα είναι σαν να μην έχει συμβεί ποτέ. Η επίθεση στους Δίδυμους Πύργους ίσως να μην είχε λάβει πότε χώρα, εάν οι εμπνευστές της δεν ήταν βέβαιοι ότι το γεγονός θα καταγραφόταν σε απευθείας μετάδοση και θα αιχμαλώτιζε τα μάτια ολόκληρης της ανθρωπότητας.
ΑΝΑΔΡΟΜΗ
Ζηλωτές, Πρώτος αιώνας μ.Χ, Παλαιστίνη
Οι πρώτοι καταγεγραμμένοι ως «τρομοκράτες» θα μπορούσε να πει κανείς πως είναι οι Ζηλωτές. Ήταν ο Ιούδας της Γαλιλαίας ο οποίος εναντιωνόταν στην κυριαρχία των Ρωμαίων στο Ισραήλ και σχηματίζοντας μία ομάδα στιλετοφόρων επέλεξε να τιμωρεί όσους θεωρούσε πως ήταν προδότες. Στόχευαν κυρίως σε μέλη της ιουδαϊκής ελίτ που είχαν επαφές με υψηλόβαθμους Ρωμαίους αλλά και αρχιερείς. Πώς δρούσαν; Ανακατεύονταν στο πλήθος, επέλεγαν τον στόχο, τον πλησίαζαν, τον μαχαίρωναν μέχρι θανάτου και ανακατεμένοι στο πλήθος διέφευγαν.
Ιακωβίνοι, 1793 μ.Χ, Γαλλία
Η πρώτη φορά που καταγράφεται ο όρος τρομοκρατία είναι το 1793 στην Γαλλία. Οι Ιακωβίνοι είναι αυτοί που ίδρυσαν το πρώτο κράτος τρόμου κατά την διάρκεια της Γαλλικής Επανάστασης και μέσα σε μόλις 11 μήνες αποκεφαλίζουν περισσότερους από 40.000 ανθρώπους. Σκοπός τους ήταν να «συμμορφώσουν» τους πολίτες με την νέα κατάσταση. Μάλιστα ο Ροβεσπιέρος, πρωτεργάτης του κινήματος, ήταν αυτός που αποκάλεσε τον εαυτό του τρομοκράτη.
Narodnaya Volya,19ος αιώνας, Ρωσία
Η συγκεκριμένη ομάδα ήταν και η πρώτη που βλέπουμε να έχει ιδεολογική συνάφεια με τις τρομοκρατικές ομάδες του σήμερα. Υπό τις θεωρίες του Μπακούνιν, ανερχόμενες ομάδες αναρχικών, ανατινάζουν εργοστάσια. Είναι η πρώτη φορά που βλέπουμε την τρομοκρατία να μην έχει καμμία σχέση με το κράτος αλλά να εξαρτάται από την δράση των πολιτών. Οι αναρχικοί αυτοί και οι οπαδοί τους, καταφέρνουν να δολοφονήσουν όχι μόνο τον Ρώσο τσάρο Αλέξανδρο Β’ το 1881, αλλά μέχρι και τον Αμερικανό πρόεδρο Ουίλιαμ ΜακΚίνλεϊ το 1901.
Ku Klux Klan, 1865, ΗΠΑ
Είναι από τις πιο γνωστές ακραίες ρατσιστικές οργανώσεις. Θεωρείται τρομοκρατική. Την ίδρυσαν έξι βετεράνοι του αμερικανικού εμφυλίου που πολέμησαν από την πλευρά των Νοτίων και ως βασικό στόχο είχαν να τρομοκρατούν μαύρους, Εβραίους, καθολικούς και ομοφυλόφιλους. Η ιστορία της μεγάλη και δεν μπορεί να αναλυθεί σε μία παράγραφο. Έφτασε να έχει μέλη σε ολόκληρη την Αμερική, κατά κύριο λόγο στον Νότο. Οι οπαδοί της λέγεται πως σε μία περίοδο ανέρχονταν σε 550.000. Σήμερα υπάρχει ακόμη, ωστόσο παρά τρις προσπάθειες των νεώτερων να την εκσυγχρονίσουν, παραμένει μία περιθωριακή ναζιστικού τύπου οργάνωση με ελάχιστα μέλη στις ΗΠΑ.
Ιρλανδική Αδελφότητα (Irish Republican Brotherhood), 1867, Ιρλανδία
Η Ιρλανδική Αδελφότητα είχε ως στόχο να πλήξει σημεία και περιοχές εντός του βρετανικού εδάφους. Ήταν η «μήτρα» που θα γεννούσε και τον Ιρλανδικό Απελευθερωτικό Στρατό με σκοπό την ανεξαρτησία της Ιρλανδίας και εκδίωξη των Βρετανών από το νησί.
Ζηλωτές, Πρώτος αιώνας μ.Χ, Παλαιστίνη
Οι πρώτοι καταγεγραμμένοι ως «τρομοκράτες» θα μπορούσε να πει κανείς πως είναι οι Ζηλωτές. Ήταν ο Ιούδας της Γαλιλαίας ο οποίος εναντιωνόταν στην κυριαρχία των Ρωμαίων στο Ισραήλ και σχηματίζοντας μία ομάδα στιλετοφόρων επέλεξε να τιμωρεί όσους θεωρούσε πως ήταν προδότες. Στόχευαν κυρίως σε μέλη της ιουδαϊκής ελίτ που είχαν επαφές με υψηλόβαθμους Ρωμαίους αλλά και αρχιερείς. Πώς δρούσαν; Ανακατεύονταν στο πλήθος, επέλεγαν τον στόχο, τον πλησίαζαν, τον μαχαίρωναν μέχρι θανάτου και ανακατεμένοι στο πλήθος διέφευγαν.
Ιακωβίνοι, 1793 μ.Χ, Γαλλία
Η πρώτη φορά που καταγράφεται ο όρος τρομοκρατία είναι το 1793 στην Γαλλία. Οι Ιακωβίνοι είναι αυτοί που ίδρυσαν το πρώτο κράτος τρόμου κατά την διάρκεια της Γαλλικής Επανάστασης και μέσα σε μόλις 11 μήνες αποκεφαλίζουν περισσότερους από 40.000 ανθρώπους. Σκοπός τους ήταν να «συμμορφώσουν» τους πολίτες με την νέα κατάσταση. Μάλιστα ο Ροβεσπιέρος, πρωτεργάτης του κινήματος, ήταν αυτός που αποκάλεσε τον εαυτό του τρομοκράτη.
Narodnaya Volya,19ος αιώνας, Ρωσία
Η συγκεκριμένη ομάδα ήταν και η πρώτη που βλέπουμε να έχει ιδεολογική συνάφεια με τις τρομοκρατικές ομάδες του σήμερα. Υπό τις θεωρίες του Μπακούνιν, ανερχόμενες ομάδες αναρχικών, ανατινάζουν εργοστάσια. Είναι η πρώτη φορά που βλέπουμε την τρομοκρατία να μην έχει καμμία σχέση με το κράτος αλλά να εξαρτάται από την δράση των πολιτών. Οι αναρχικοί αυτοί και οι οπαδοί τους, καταφέρνουν να δολοφονήσουν όχι μόνο τον Ρώσο τσάρο Αλέξανδρο Β’ το 1881, αλλά μέχρι και τον Αμερικανό πρόεδρο Ουίλιαμ ΜακΚίνλεϊ το 1901.
Ku Klux Klan, 1865, ΗΠΑ
Είναι από τις πιο γνωστές ακραίες ρατσιστικές οργανώσεις. Θεωρείται τρομοκρατική. Την ίδρυσαν έξι βετεράνοι του αμερικανικού εμφυλίου που πολέμησαν από την πλευρά των Νοτίων και ως βασικό στόχο είχαν να τρομοκρατούν μαύρους, Εβραίους, καθολικούς και ομοφυλόφιλους. Η ιστορία της μεγάλη και δεν μπορεί να αναλυθεί σε μία παράγραφο. Έφτασε να έχει μέλη σε ολόκληρη την Αμερική, κατά κύριο λόγο στον Νότο. Οι οπαδοί της λέγεται πως σε μία περίοδο ανέρχονταν σε 550.000. Σήμερα υπάρχει ακόμη, ωστόσο παρά τρις προσπάθειες των νεώτερων να την εκσυγχρονίσουν, παραμένει μία περιθωριακή ναζιστικού τύπου οργάνωση με ελάχιστα μέλη στις ΗΠΑ.
Ιρλανδική Αδελφότητα (Irish Republican Brotherhood), 1867, Ιρλανδία
Η Ιρλανδική Αδελφότητα είχε ως στόχο να πλήξει σημεία και περιοχές εντός του βρετανικού εδάφους. Ήταν η «μήτρα» που θα γεννούσε και τον Ιρλανδικό Απελευθερωτικό Στρατό με σκοπό την ανεξαρτησία της Ιρλανδίας και εκδίωξη των Βρετανών από το νησί.
Αδόλφος Χίτλερ – Ιωσήφ Στάλιν, 1930, Ευρώπη
Στην εθνικοσοσιαλιστική Γερμανία και την Σοβιετική Ένωση τα πράγματα για μεγάλες ομάδες πληθυσμού δεν ήταν και τόσο εύκολα. Για διαφορετικούς λόγους (όχι πάντα) το αυταρχικό κράτος έβρισκε λόγους και αιτίες για να εκδιώξει ανθρώπους, να τους βάλει σε στρατόπεδα συγκεντρώσεως και να τους καταδικάσει σε θάνατο.
ΕΤΑ, 1959, Ισπανία
Euskadi Ta Askatasuna σημαίνει Βασκική Πατρίδα και Ελευθερία και είναι παγκοσμίως γνωστή ως ΕΤΑ. Σκοπός της η «απελευθέρωση» της Χώρας των Βάσκων από την Ισπανία. Ξεκίνησε ως αντίδραση στην καταπιεστική κεντρική διακυβέρνηση του Φράνκο. Η δράση της περιλαμβάνει κατά κύριο λόγο την τοποθέτηση βομβών. Χαρακτηριστική είναι η στιγμή όπου το 1995β μία από τις βόμβες που τοποθέτησε η οργάνωση κόντεψε να σκοτώσει τον Ισπανό πρόεδρο Αθνάρ, ενώ μια παρόμοια ενέργεια ενάντια στον βασιλιά Χουάν Κάρλος δεν πέτυχε τον στόχο της.
RAF, 1968, πρώην Δυτική Γερμανία
Φράξια Κόκινος Στρατός, αυτό σήμαινε η RAF. Ήταν αριστερής ιδεολογίας και ιδρύθηκε από τον Αντρέα Μπάαντερ και την Ούλρικε Μάινχοφ. Ιδεολογικά ακολουθεί τον Μάο, τον Τσε Γκεβάρα αλλά και τους Βιετκόνγκ. Στόχος τους να αφυπνήσουν τον γερμανικό λαό προκειμένου να εναντιωθεί κατά των Αμερικανών και της πολιτικής τους σε Παλαιστίνη και Βιετνάμ. Η δράση τους περιλαμβάνει κατά κύριο λόγο απαγωγές, ληστείες, δολοφονίες και βομβιστικές επιθέσεις. Σε μία από τις απαγωγές τους αρπάζουν και δολοφονούν τον Χανς Μάρτιν Σλάιερ, πρώην στέλεχος των SS και σημαντικό επιχειρηματία. Ένας από τους ιδρυτές, ο Μπάαντερ σκοτώνεται το 1977 και μετά από 21 χρόνια το 1998 στα γραφεία του Reuters, φτάνει μία προκήρυξη. Στο κείμενο τονίζεται πως η οργάνωση μετά από τόσα χρόνια δράσης διαλύεται.
Ερυθρές Ταξιαρχίες (Brigate Rosse), 1970, Ιταλία
Οι Ερυθρές Ταξιαρχίες είναι μία από τις γνωστότερες οργανώσεις παγκοσμίως. Ιδρύθηκαν από τον Ρενάτο Κούρτσιο και μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα εξαπλώθηκε σε όλη την Ιταλία. Μέλη της ήταν κατά κύριο λόγο μέλη της εργατικής τάξης που δούλευαν σε εργοστάσια. Μία από τις «κορυφαίες» στιγμές της οργάνωσης ήταν η απαγωγή και εν τέλει δολοφονία του πρωθυπουργού της χώρας το 1978, Άλντο Μόρο. Η «επιτυχία» αυτή θα σημάνει και την αρχή του τέλους για τις Ερυθρές Ταξιαρχίες καθώς η Αστυνομία εξαπολύει ανθρωποκυνηγητό. Το 1984 έρχεται η διχοτόμηση και το 1989 η σύλληψη των μελών των δύο αυτών μικρότερων οργανώσεων.
Αλ Κάιντα - 1988
Είναι η οργάνωση που μας έχει απασχολήσει περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη τον τελευταίο αιώνα. Έβαλε την λέξη «τρομοκρατία» στα χείλη σχεδόν κάθε ανθρώπου στο Δυτικό Ημισφαίριο. Ιδρυτής της ο Οσάμα Μπιν Λάντεν. Πρόκειται για μία μουσουλμανική φονταμενταλιστική οργάνωση και αρχικός στόχος της ήταν να πλήξει τις κυβερνήσεις του αραβικού κόσμου που ήταν φίλα προσκείμενες στην Δύση. Σταδιακά οι εχθροί γίνονται περισσότεροι και η δράση της εξαπλώνεται και σε άλλες χώρες. Το 1998 η Αλ Κάιντα έγινε γνωστή στο κοινό από την δολοφονική επίθεση σε σε πρεσβείες των ΗΠΑ στην Αφρική το 1998 που προκάλεσαν τον θάνατο 224 ανθρώπων αλλά και από την επίθεση στο αμερικανικό θωρηκτό Cole στο λιμάνι του Αντεν στην Υεμένη το 2000, με 17 αμερικανούς ναύτες νεκρούς. Η επίθεση όμως που την χάραξε ανεξίτηλα στο μυαλό κάθε Αμερικανού αλλά και γενικότερα Δυτικού ήταν η επίθεση στους Δίδυμους Πύργους τις 11 Σεπτεμβρίου του 2001 όπου και πέθαναν 2.973 άνθρωποι
Στην εθνικοσοσιαλιστική Γερμανία και την Σοβιετική Ένωση τα πράγματα για μεγάλες ομάδες πληθυσμού δεν ήταν και τόσο εύκολα. Για διαφορετικούς λόγους (όχι πάντα) το αυταρχικό κράτος έβρισκε λόγους και αιτίες για να εκδιώξει ανθρώπους, να τους βάλει σε στρατόπεδα συγκεντρώσεως και να τους καταδικάσει σε θάνατο.
ΕΤΑ, 1959, Ισπανία
Euskadi Ta Askatasuna σημαίνει Βασκική Πατρίδα και Ελευθερία και είναι παγκοσμίως γνωστή ως ΕΤΑ. Σκοπός της η «απελευθέρωση» της Χώρας των Βάσκων από την Ισπανία. Ξεκίνησε ως αντίδραση στην καταπιεστική κεντρική διακυβέρνηση του Φράνκο. Η δράση της περιλαμβάνει κατά κύριο λόγο την τοποθέτηση βομβών. Χαρακτηριστική είναι η στιγμή όπου το 1995β μία από τις βόμβες που τοποθέτησε η οργάνωση κόντεψε να σκοτώσει τον Ισπανό πρόεδρο Αθνάρ, ενώ μια παρόμοια ενέργεια ενάντια στον βασιλιά Χουάν Κάρλος δεν πέτυχε τον στόχο της.
RAF, 1968, πρώην Δυτική Γερμανία
Φράξια Κόκινος Στρατός, αυτό σήμαινε η RAF. Ήταν αριστερής ιδεολογίας και ιδρύθηκε από τον Αντρέα Μπάαντερ και την Ούλρικε Μάινχοφ. Ιδεολογικά ακολουθεί τον Μάο, τον Τσε Γκεβάρα αλλά και τους Βιετκόνγκ. Στόχος τους να αφυπνήσουν τον γερμανικό λαό προκειμένου να εναντιωθεί κατά των Αμερικανών και της πολιτικής τους σε Παλαιστίνη και Βιετνάμ. Η δράση τους περιλαμβάνει κατά κύριο λόγο απαγωγές, ληστείες, δολοφονίες και βομβιστικές επιθέσεις. Σε μία από τις απαγωγές τους αρπάζουν και δολοφονούν τον Χανς Μάρτιν Σλάιερ, πρώην στέλεχος των SS και σημαντικό επιχειρηματία. Ένας από τους ιδρυτές, ο Μπάαντερ σκοτώνεται το 1977 και μετά από 21 χρόνια το 1998 στα γραφεία του Reuters, φτάνει μία προκήρυξη. Στο κείμενο τονίζεται πως η οργάνωση μετά από τόσα χρόνια δράσης διαλύεται.
Ερυθρές Ταξιαρχίες (Brigate Rosse), 1970, Ιταλία
Οι Ερυθρές Ταξιαρχίες είναι μία από τις γνωστότερες οργανώσεις παγκοσμίως. Ιδρύθηκαν από τον Ρενάτο Κούρτσιο και μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα εξαπλώθηκε σε όλη την Ιταλία. Μέλη της ήταν κατά κύριο λόγο μέλη της εργατικής τάξης που δούλευαν σε εργοστάσια. Μία από τις «κορυφαίες» στιγμές της οργάνωσης ήταν η απαγωγή και εν τέλει δολοφονία του πρωθυπουργού της χώρας το 1978, Άλντο Μόρο. Η «επιτυχία» αυτή θα σημάνει και την αρχή του τέλους για τις Ερυθρές Ταξιαρχίες καθώς η Αστυνομία εξαπολύει ανθρωποκυνηγητό. Το 1984 έρχεται η διχοτόμηση και το 1989 η σύλληψη των μελών των δύο αυτών μικρότερων οργανώσεων.
Αλ Κάιντα - 1988
Είναι η οργάνωση που μας έχει απασχολήσει περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη τον τελευταίο αιώνα. Έβαλε την λέξη «τρομοκρατία» στα χείλη σχεδόν κάθε ανθρώπου στο Δυτικό Ημισφαίριο. Ιδρυτής της ο Οσάμα Μπιν Λάντεν. Πρόκειται για μία μουσουλμανική φονταμενταλιστική οργάνωση και αρχικός στόχος της ήταν να πλήξει τις κυβερνήσεις του αραβικού κόσμου που ήταν φίλα προσκείμενες στην Δύση. Σταδιακά οι εχθροί γίνονται περισσότεροι και η δράση της εξαπλώνεται και σε άλλες χώρες. Το 1998 η Αλ Κάιντα έγινε γνωστή στο κοινό από την δολοφονική επίθεση σε σε πρεσβείες των ΗΠΑ στην Αφρική το 1998 που προκάλεσαν τον θάνατο 224 ανθρώπων αλλά και από την επίθεση στο αμερικανικό θωρηκτό Cole στο λιμάνι του Αντεν στην Υεμένη το 2000, με 17 αμερικανούς ναύτες νεκρούς. Η επίθεση όμως που την χάραξε ανεξίτηλα στο μυαλό κάθε Αμερικανού αλλά και γενικότερα Δυτικού ήταν η επίθεση στους Δίδυμους Πύργους τις 11 Σεπτεμβρίου του 2001 όπου και πέθαναν 2.973 άνθρωποι