«Όταν ο αθλητισμός αναγορεύεται σε επίσημη κυβερνητική και κρατική πολιτική η χρήση αναβολικών είναι αναμενόμενο». Η παραπάνω ατάκα ανήκει στον μεγάλο Ρώσο σπρίντερ, Βαλερί Μπορζόφ, και αποτυπώνει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο την αθλητική πραγματικότητα της Ανατολικής Γερμανίας. Δεν υπάρχει πιο εφιαλτικό κεφάλαιο στην ιστορία του ντόπινγκ στον αθλητισμό από εκείνο που καλύπτει την παγκόσμια κυριαρχία της Αν. Γερμανίας. Η υγεία των νέων μίας χώρας θυσιάστηκε στο όνομα της δόξας και της προπαγάνδας και οι πληγές ακόμη επουλώνονται.
Κλεμμένα παιδικά χρόνια, μακροχρόνια προβλήματα υγείας, κορίτσια που μεγαλώνοντας έμοιαζαν με άνδρες. Δεν υπάρχει πιο εφιαλτικό κεφάλαιο στην ιστορία του ντόπινγκ στον αθλητισμό από εκείνο που καλύπτει την παγκόσμια κυριαρχία της Αν. Γερμανίας. Η υγεία των νέων μίας χώρας θυσιάστηκε στο όνομα της δόξας και της προπαγάνδας και οι πληγές ακόμη επουλώνονται. Στο πρώτο Παγκόσμιο πρωτάθλημα στίβου στο Ελσίνκι, οι Ανατολικογερμανοί κατέλαβαν την πρώτη θέση του πίνακα μεταλλίων. Με αυτή την αφορμή το BBC βρέθηκε στη Γερμανία και κατέγραψε μερικές από τις πιο εφιαλτικές μαρτυρίες ανθρώπων που κάποτε κρατούσαν αναγκαστικά κλειστό το στόμα τους, αλλά τώρα θέλουν να φωνάξουν. Στο Ελσίνκι, οι αθλητές με τα χρώματα της Αν. Γερμανίας κατέκτησαν 22 μετάλλια, από τα οποία τα δέκα ήταν χρυσά. Από το 1976 και για περίπου μία δεκαετία κέρδιζαν περισσότερα μετάλλια από κάθε άλλη χώρα σε τρεςι διοργανώσεις Ολυμπιακών αγώνων και δύο Παγκόσμια πρωταθλήματα στίβου.
Η αρχή της ανόδου
Ήταν το 1961 όταν την ηγεσία του υπουργείο αθλητισμού της Λαϊκής Δημοκρατίας ανέλαβε ο Μάνφρεντ Έβαλντ. Στόχος της κυβέρνησης ήταν να δείξει στον κόσμο το μεγαλείο του καθεστώτος και αυτό θα συνέβαινε κυρίως μέσω του αθλητισμού. Η Ανατολική Γερμανία θα συμμετάσχει σε Ολυμπιακούς Αγώνες για πρώτη φορά ως ανεξάρτητο κράτος το 1968, στην διοργάνωση του Μεξικού. Η συγκομιδή ήταν ιδιαίτερα ικανοποιητική καθώς κατέκτησε 25 μετάλλια, ωστόσο ο πρωταρχικός στόχος ήταν άλλος. Η προετοιμασία για τους Αγώνες του 1972 που θα γίνονταν στο κοντινό Μόναχο το οποίο είχε πάρει την εντολή από τα μέσα της δεκαετίας του 1960.. Και μία σειρά από επιτυχίες εκεί, θα ήταν η ιδανικότερη διαφήμιση για το καθεστώς...
Το plan 14.25
Ο πληθυσμός της Ανατολικής Γερμανίας ήταν ένα... μείον για τις φιλοδοξίες της κομμουνιστικής κυβέρνησης. Μόλις 17 εκατομμύρια πολίτες, αριθμός πολύ υποδεέστερος από τις χώρες που συνήθως πρωταγωνιστούσαν στους Αγώνες. Για να επιτευχθεί ο στόχος του καθεστώτος, έπρεπε να υπάρξει ένα πρόγραμμα... παραγωγής πρωταθλητών. Ποιο ήταν αυτό το πρόγραμμα; Το περιβόητο state plan 14.25. Ο Έβαλντ επιστράτευσε τους κορυφαίους επιστήμονες και γιατρούς της Ανατολικής Γερμανίας και έβαλε μπροστά το σχέδιο. Ένα σχέδιο που περιείχε την... φαρμακευτική προετοιμασία των αθλητών, με ουσίες που «πασάρονταν» ως βιταμίνες αλλά δεν ήταν τίποτε άλλο από στεροειδή αναβολικά και τα οποία αναγκάζονταν να παίρνουν από την ηλικία των δέκα ετών!. Πρώτα και καλύτερα τα περίφημα γαλάζια χαπάκια του αναβολικού «Oral Turinabol»... Η κρατική αθλητιατρική υπηρεσία (SDM), είχε δημιουργήσει στο Κράισα ένα εργαστήριο βιοχημείας (αναγνωρισμένο από την ΔΟΕ) το οποίο έλεγχε τους αθλητές πριν φύγουν για αγώνες εκτός της χώρας. Αν κάποιος βρισκόταν θετικός σε κάποιον έλεγχο, τότε δεν μπορούσε να ταξιδέψει και να αγωνιστεί καθώς η εικόνα της Λαϊκής Ομοσπονδίας έπρεπε να είναι «καθαρή»! Το 1979, μάλιστα, έγιναν έρευνες στο «Oral Turinabol», με τους αθλητές να δίνουν ούρα πολλές φορές την μέρα, έτσι ώστε να δουν οι επιστήμονες την συμπεριφορά του αναβολικού και να καθορίσουν το σημείο κάθαρσης του...
Η αρχή της ανόδου
Ήταν το 1961 όταν την ηγεσία του υπουργείο αθλητισμού της Λαϊκής Δημοκρατίας ανέλαβε ο Μάνφρεντ Έβαλντ. Στόχος της κυβέρνησης ήταν να δείξει στον κόσμο το μεγαλείο του καθεστώτος και αυτό θα συνέβαινε κυρίως μέσω του αθλητισμού. Η Ανατολική Γερμανία θα συμμετάσχει σε Ολυμπιακούς Αγώνες για πρώτη φορά ως ανεξάρτητο κράτος το 1968, στην διοργάνωση του Μεξικού. Η συγκομιδή ήταν ιδιαίτερα ικανοποιητική καθώς κατέκτησε 25 μετάλλια, ωστόσο ο πρωταρχικός στόχος ήταν άλλος. Η προετοιμασία για τους Αγώνες του 1972 που θα γίνονταν στο κοντινό Μόναχο το οποίο είχε πάρει την εντολή από τα μέσα της δεκαετίας του 1960.. Και μία σειρά από επιτυχίες εκεί, θα ήταν η ιδανικότερη διαφήμιση για το καθεστώς...
Το plan 14.25
Ο πληθυσμός της Ανατολικής Γερμανίας ήταν ένα... μείον για τις φιλοδοξίες της κομμουνιστικής κυβέρνησης. Μόλις 17 εκατομμύρια πολίτες, αριθμός πολύ υποδεέστερος από τις χώρες που συνήθως πρωταγωνιστούσαν στους Αγώνες. Για να επιτευχθεί ο στόχος του καθεστώτος, έπρεπε να υπάρξει ένα πρόγραμμα... παραγωγής πρωταθλητών. Ποιο ήταν αυτό το πρόγραμμα; Το περιβόητο state plan 14.25. Ο Έβαλντ επιστράτευσε τους κορυφαίους επιστήμονες και γιατρούς της Ανατολικής Γερμανίας και έβαλε μπροστά το σχέδιο. Ένα σχέδιο που περιείχε την... φαρμακευτική προετοιμασία των αθλητών, με ουσίες που «πασάρονταν» ως βιταμίνες αλλά δεν ήταν τίποτε άλλο από στεροειδή αναβολικά και τα οποία αναγκάζονταν να παίρνουν από την ηλικία των δέκα ετών!. Πρώτα και καλύτερα τα περίφημα γαλάζια χαπάκια του αναβολικού «Oral Turinabol»... Η κρατική αθλητιατρική υπηρεσία (SDM), είχε δημιουργήσει στο Κράισα ένα εργαστήριο βιοχημείας (αναγνωρισμένο από την ΔΟΕ) το οποίο έλεγχε τους αθλητές πριν φύγουν για αγώνες εκτός της χώρας. Αν κάποιος βρισκόταν θετικός σε κάποιον έλεγχο, τότε δεν μπορούσε να ταξιδέψει και να αγωνιστεί καθώς η εικόνα της Λαϊκής Ομοσπονδίας έπρεπε να είναι «καθαρή»! Το 1979, μάλιστα, έγιναν έρευνες στο «Oral Turinabol», με τους αθλητές να δίνουν ούρα πολλές φορές την μέρα, έτσι ώστε να δουν οι επιστήμονες την συμπεριφορά του αναβολικού και να καθορίσουν το σημείο κάθαρσης του...
H... μεταλλαγμένη υπερδύναμη
Αποτέλεσμα όλων αυτών ήταν η πρωτοφανής... μετάλλαξη της Ανατολικής Γερμανίας σε αθλητική υπερδύναμη! Το 1972, η χώρα κατέκτησε 66 μετάλλια στους Ολυμπιακούς Αγώνες, τέσσερα χρόνια μετά έφτασε τα 90 και στην Μόσχα το 1980 εκτοξεύθηκαν στα 126! Το 1984, η Ανατολική Γερμανία συμμετείχε στο ανατολικό μποϊκοτάζ και απείχε από τους Αγώνες του Λος Άντζελες, όμως τέσσερα χρόνια αργότερα επέστρεψε με 102 στην Σεούλ! Συνολικά, από το 1972 έως το 1988, η Λαϊκή Δημοκρατία κατέκτησε 384 μετάλλια συμμετέχοντας σε 4 διοργανώσεις!
Η Ρενάτε Στέχερ γινόταν η πρώτη γυναίκα που έτρεξε τα 100 μέτρα σε χρόνο κάτω των έντεκα δευτερολέπτων με μέτρηση σε ρολόι χειρός. Η Μαρλίζ Γκερ πέτυχε τέσσερα χρόνια μετά,το 1977, το ίδιο ακριβώς ρεκόρ αλλά μετρημένο σε ηλεκτρονικό χρονόμετρο. Η Ρόζμαρι Άκερμαν έσπασε το φράγμα των δυο μέτρων στο άλμα εις ύψος, ενώ η Γκαμπριέλα Ράινς έχει στην κατοχή της το παγκόσμιο ρεκόρ στην δισκοβολία με 76 μέτρα και 80 εκατοστά επίδοση που δεν έχει ξεπεραστεί ακόμα, μολονότι σημειώθηκε πριν από 21 χρόνια!
Τα πρώτα συμπτώματα
Οι υποψίες για την τεράστια επιτυχία της χώρας γεννήθηκαν εκ των έσω. Από τους ίδιους τους αθλητές. Κάποιες αλλαγές στον οργανισμό, η περίεργη ανάπτυξη μερών του μυικού τους συστήματος, η αλλαγή στην φωνή τους, ανεξέλεγκτη τριχοφυΐα ,ορμονικές διαταραχές, καρδιολογικά προβλήματα και διάφορα άλλα συμπτώματα, παραξένεψαν τους αθλητές, ωστόσο κανείς δεν μίλησε. Άλλωστε, απολάμβαναν ουκ ολίγα προνόμια και πολυτέλειες από την ηγεσία της χώρας.
Οι πρώτες αποκαλύψεις
Η πτώση του τείχους βοήθησε πάρα πολλούς αθλητές να «σπάσουν» την σιωπή τους. Η Κάρεν Κένινγκ, πρωταθλήτρια στην κολύμβηση το 1980, παρουσίασε συμπτώματα κατάθλιψης και οι γιατροί την είχαν προειδοποιήσει πως στα επόμενα χρόνια θα αντιμετωπίσει προβλήματα με το συκώτι και τα νεφρά της: «Ξεκίνησα να ντοπάρομαι από 11 χρόνων. Έπαιρνα πέντε λευκά χάπια κάθε μέρα που δεν γνωρίζω τι περιείχαν. Όταν έγινα δεκατεσσάρων, άρχισαν να μου δίνουν στεροειδή αναβολικά. Ήταν γαλάζια χαπάκια που μου τα έδιναν για βιταμίνες», ήταν τα σοκαριστικά λόγια της.
«Αν ήσασταν αυτοκίνητο και ερχόσασταν για εξέταση θα σας έστελνα για απόσυρση», είχε πει στην Μπιρζίτ Μπόιζ ένας γιατρός. Η Γιούτα Κλας γέννησε μία τυφλή κόρη κάτι που απέδωσε στα αναβολικά, ενώ η Κάθριν Μέσνερ υποστήριξε οτι για τις επτά αποβολές υπαίτιο ήταν το πλάνο 14.25.. Το σώμα του αρσιβαρίστα Ρόλαντ Σμιντ σταμάτησε να παράγει αντρικές ορμόνες και άρχισε να αναπτύσσει γυναικείο στήθος, το οποίο εν τέλει αφαίρεσε με εγχείρηση. Η Κορνήλια Έντερ αποκάλυψε πως έπαιρνε ενέσεις από τα 13 της, ενώ στην Κάρολα Νίτσκε χορηγούνταν ενέσεις με ανδρικές ορμόνες! Μάλιστα, το 1998 επέστρεψε τα μετάλλια της και ζήτησε το όνομα της να διαγραφεί από το βιβλίο των ρεκόρ.
Αποτέλεσμα όλων αυτών ήταν η πρωτοφανής... μετάλλαξη της Ανατολικής Γερμανίας σε αθλητική υπερδύναμη! Το 1972, η χώρα κατέκτησε 66 μετάλλια στους Ολυμπιακούς Αγώνες, τέσσερα χρόνια μετά έφτασε τα 90 και στην Μόσχα το 1980 εκτοξεύθηκαν στα 126! Το 1984, η Ανατολική Γερμανία συμμετείχε στο ανατολικό μποϊκοτάζ και απείχε από τους Αγώνες του Λος Άντζελες, όμως τέσσερα χρόνια αργότερα επέστρεψε με 102 στην Σεούλ! Συνολικά, από το 1972 έως το 1988, η Λαϊκή Δημοκρατία κατέκτησε 384 μετάλλια συμμετέχοντας σε 4 διοργανώσεις!
Η Ρενάτε Στέχερ γινόταν η πρώτη γυναίκα που έτρεξε τα 100 μέτρα σε χρόνο κάτω των έντεκα δευτερολέπτων με μέτρηση σε ρολόι χειρός. Η Μαρλίζ Γκερ πέτυχε τέσσερα χρόνια μετά,το 1977, το ίδιο ακριβώς ρεκόρ αλλά μετρημένο σε ηλεκτρονικό χρονόμετρο. Η Ρόζμαρι Άκερμαν έσπασε το φράγμα των δυο μέτρων στο άλμα εις ύψος, ενώ η Γκαμπριέλα Ράινς έχει στην κατοχή της το παγκόσμιο ρεκόρ στην δισκοβολία με 76 μέτρα και 80 εκατοστά επίδοση που δεν έχει ξεπεραστεί ακόμα, μολονότι σημειώθηκε πριν από 21 χρόνια!
Τα πρώτα συμπτώματα
Οι υποψίες για την τεράστια επιτυχία της χώρας γεννήθηκαν εκ των έσω. Από τους ίδιους τους αθλητές. Κάποιες αλλαγές στον οργανισμό, η περίεργη ανάπτυξη μερών του μυικού τους συστήματος, η αλλαγή στην φωνή τους, ανεξέλεγκτη τριχοφυΐα ,ορμονικές διαταραχές, καρδιολογικά προβλήματα και διάφορα άλλα συμπτώματα, παραξένεψαν τους αθλητές, ωστόσο κανείς δεν μίλησε. Άλλωστε, απολάμβαναν ουκ ολίγα προνόμια και πολυτέλειες από την ηγεσία της χώρας.
Οι πρώτες αποκαλύψεις
Η πτώση του τείχους βοήθησε πάρα πολλούς αθλητές να «σπάσουν» την σιωπή τους. Η Κάρεν Κένινγκ, πρωταθλήτρια στην κολύμβηση το 1980, παρουσίασε συμπτώματα κατάθλιψης και οι γιατροί την είχαν προειδοποιήσει πως στα επόμενα χρόνια θα αντιμετωπίσει προβλήματα με το συκώτι και τα νεφρά της: «Ξεκίνησα να ντοπάρομαι από 11 χρόνων. Έπαιρνα πέντε λευκά χάπια κάθε μέρα που δεν γνωρίζω τι περιείχαν. Όταν έγινα δεκατεσσάρων, άρχισαν να μου δίνουν στεροειδή αναβολικά. Ήταν γαλάζια χαπάκια που μου τα έδιναν για βιταμίνες», ήταν τα σοκαριστικά λόγια της.
«Αν ήσασταν αυτοκίνητο και ερχόσασταν για εξέταση θα σας έστελνα για απόσυρση», είχε πει στην Μπιρζίτ Μπόιζ ένας γιατρός. Η Γιούτα Κλας γέννησε μία τυφλή κόρη κάτι που απέδωσε στα αναβολικά, ενώ η Κάθριν Μέσνερ υποστήριξε οτι για τις επτά αποβολές υπαίτιο ήταν το πλάνο 14.25.. Το σώμα του αρσιβαρίστα Ρόλαντ Σμιντ σταμάτησε να παράγει αντρικές ορμόνες και άρχισε να αναπτύσσει γυναικείο στήθος, το οποίο εν τέλει αφαίρεσε με εγχείρηση. Η Κορνήλια Έντερ αποκάλυψε πως έπαιρνε ενέσεις από τα 13 της, ενώ στην Κάρολα Νίτσκε χορηγούνταν ενέσεις με ανδρικές ορμόνες! Μάλιστα, το 1998 επέστρεψε τα μετάλλια της και ζήτησε το όνομα της να διαγραφεί από το βιβλίο των ρεκόρ.
Η Χάιντι που έγινε... Αντρέας
Το θλιβερότερο πρόσωπο, όμως, αυτής της ιστορίας είναι η Χάιντι Κρίγκερ, η σπουδαία σφαιροβόλος, που αναγκάστηκε το 1997 να κάνει εγχείρηση αλλαγής φύλλου. «Όλα αυτά τα χάπια σκότωσαν τη Χάιντι. Μας κατέστρεψαν τις ζωές για να κάνουν την χώρα να φαίνεται πανίσχυρη. Κάτι που βέβαια δεν ήταν. Είναι εγκληματίες σαν τους Ναζί», ήταν τα λόγια του... Αντρέας (πλέον) Κρίγκερ «Ήμασταν ένα μεγάλο πείραμα, ένα τεράστιο πεδίο χημικών δοκιμών», λέει η Ίνες Γκέιπελ, που ήταν μέλος της ομάδας 4Χ100 μ. Γυναικών η οποία είχε σημειώσει παγκόσμιο ρεκόρ. «Οι άνδρες του καθεστώτος χρησιμοποίησαν νεαρά κορίτσια για την αρρωστημένη φιλοδοξία τους. Ήξεραν ότι η χώρα έπρεπε οπωσδήποτε να γίνει η καλύτερη στον κόσμο. Αρρωστημένη κατάσταση... κλεμμένη παιδική ηλικία», λέει η 53χρονη που σήμερα είναι συγγραφέας. Η πτώση του τείχους του Βερολίνου το 1989 ήρθε να αποκαλύψει το βάθος και τις ακρότητες του συστηματικού προγράμματος ντόπινγκ στην ανατολική πλευρά του. «Ξεκίνησε για ένα λόγο: την εθνική υπεροχή», αναφέρει ο καθηγητής Βέρνερ Φράνκε, ένας ερευνητής που εξασφάλισε πρόσβαση σε πολλούς φακέλους της Στάζι μετά από την ενοποίηση και αποκάλυψε τα σημάδια του παρελθόντος. «Κάθε χρόνο έμπαιναν στο πρόγραμμα περίπου 2.000 αθλητές. Οι νεαρότεροι ήταν 12-13 ετών και δεν τους χορηγούσαν μόνο χάπια, αλλά τους έκαναν και ενέσεις», προσθέτει ο Φράνκε
Το θλιβερότερο πρόσωπο, όμως, αυτής της ιστορίας είναι η Χάιντι Κρίγκερ, η σπουδαία σφαιροβόλος, που αναγκάστηκε το 1997 να κάνει εγχείρηση αλλαγής φύλλου. «Όλα αυτά τα χάπια σκότωσαν τη Χάιντι. Μας κατέστρεψαν τις ζωές για να κάνουν την χώρα να φαίνεται πανίσχυρη. Κάτι που βέβαια δεν ήταν. Είναι εγκληματίες σαν τους Ναζί», ήταν τα λόγια του... Αντρέας (πλέον) Κρίγκερ «Ήμασταν ένα μεγάλο πείραμα, ένα τεράστιο πεδίο χημικών δοκιμών», λέει η Ίνες Γκέιπελ, που ήταν μέλος της ομάδας 4Χ100 μ. Γυναικών η οποία είχε σημειώσει παγκόσμιο ρεκόρ. «Οι άνδρες του καθεστώτος χρησιμοποίησαν νεαρά κορίτσια για την αρρωστημένη φιλοδοξία τους. Ήξεραν ότι η χώρα έπρεπε οπωσδήποτε να γίνει η καλύτερη στον κόσμο. Αρρωστημένη κατάσταση... κλεμμένη παιδική ηλικία», λέει η 53χρονη που σήμερα είναι συγγραφέας. Η πτώση του τείχους του Βερολίνου το 1989 ήρθε να αποκαλύψει το βάθος και τις ακρότητες του συστηματικού προγράμματος ντόπινγκ στην ανατολική πλευρά του. «Ξεκίνησε για ένα λόγο: την εθνική υπεροχή», αναφέρει ο καθηγητής Βέρνερ Φράνκε, ένας ερευνητής που εξασφάλισε πρόσβαση σε πολλούς φακέλους της Στάζι μετά από την ενοποίηση και αποκάλυψε τα σημάδια του παρελθόντος. «Κάθε χρόνο έμπαιναν στο πρόγραμμα περίπου 2.000 αθλητές. Οι νεαρότεροι ήταν 12-13 ετών και δεν τους χορηγούσαν μόνο χάπια, αλλά τους έκαναν και ενέσεις», προσθέτει ο Φράνκε
«Πρέπει να εξαφανιστεί στρατηγικά»
Η Στάζι κρατούσε φακέλους για όλους τους διεθνείς αθλητές. Σε κάποιες περιπτώσεις, αθλητές και προπονητές κατασκόπευαν ο ένας τον άλλο. Ο φάκελος της Γκέιπελ είχε μερικές από τις πιο σκληρές λεπτομέρειες.
Το 1984, σε ένα προπονητικό καμπ στο Μεξικό, ερωτεύτηκε έναν ντόπιο αθλητή και έκανε σχέδια να το σκάσει από την Αν. Γερμανία, να σπουδάσει και να ξεκινήσει μία νέα ζωή στις ΗΠΑ. Γύρισε στο σπίτι και είπε τα νέα στο σύντροφό της, ο οποίος όμως της αποκάλυψε πως εργαζόταν για τη μυστική αστυνομία. Από εκείνο το σημείο, η Γκέιπελ βίωσε το τι ήταν ικανός να κάνει ο μηχανισμός του καθεστώτος. «Αρχικά έψαχναν να βρουν στην Αν. Γερμανία έναν άνδρα που θα έμοιαζε με τον Μεξικανό που είχα ερωτευτεί. Πίστευαν ότι αν γινόταν αυτό, όλα θα ήταν πάλι όπως πριν. Όμως δεν βρήκαν κανέναν. Έπειτα, προσπάθησαν να με αναγκάσουν να μπω στη Στάζι. Αρνήθηκα. Βλέποντας ότι δεν υπάρχει άλλη λύση, προχώρησαν στο τελευταίο στάδιο. Με έβαλαν στο χειρουργείο και μου έκοψαν το στομάχι. Στους φακέλους υπάρχουν τα πάντα. Μου έκοψαν το στομάχι και όλους τους μύες έτσι ώστε να μην μπορώ να ξανατρέξω και κατά συνέπεια να μην μπορώ να ταξιδέψω εκτός χώρας. Το πρόγραμμα ξεκινούσε με τη φράση "Πρέπει να εξαφανιστεί στρατηγικά". Αυτό είναι φράση της Στάζι. Σημαίνει ότι κάποιος πρέπει να αποκοπεί από τον αθλητισμό», διηγείται η Γκέιπελ, που ετοιμάζει ένα βιβλίο για όλα αυτά. Σε ένα φάκελο είχε διαβάσει για το σύστημα που υιοθετήθηκε για τους Ολυμπιακούς αγώνες του 1972 στο Μόναχο. Η Στάζι είχε φτιάξει ξύλινα κιβώτια, σαν κλουβιά για κουνέλια, στα δωμάτια του ξενοδοχείου που έμενε η ομάδα. Αν πίστευαν ότι ένας αθλητής ετοιμάζεται να αυτομολήσει - καθώς οι αγώνες γίνονταν στη Δυτική Γερμανία - θα τον έβαζαν στο κλουβί και θα τον μετέφεραν στην Ανατολική Γερμανία. «το όλο πράγμα είχε συμβολική διάσταση. Ήμασταν αντικείμενα, όχι άνθρωποι», λέει η Γκέιπελ, που είναι πρόεδρος ομάδας Βοηθείας για τα θύματα του ντόπινγκ. Το 2000, 32 γυναίκες υπέβαλαν μήνυση ενάντια στους δράστες, με αποτέλεσμα στο δικαστήριο του Βερολίνου να ακουστούν τρομακτικές ιστορίες για προβλήματα στην καρδιά, το συκώτι, τα νεφρά ή τα γεννητικά όργανα, καθώς και μητέρες που απέδιδαν τα προβλήματα των παιδιών τους στα αναβολικά που είχαν χορηγηθεί στις ίδιες. Το δικαστήριο υποχρέωσε τη γερμανική κυβέρνηση να αποζημιώσει τα θύματα, ενώ ο τότε υπουργός Αθλητισμού Μάνφρεντ Έβαλντ και ο αρχίατρος του προγράμματος, Μάνφρεντ Χόεπνερ, καταδικάστηκαν. Σχεδόν 300 αθλητές εισέπραξαν από περίπου 10.000 ευρώ. Οι περισσότεροι όμως, δεν εμφανίστηκαν. Για κάποιους είναι ακόμη ντροπή η συμμετοχή στο πρόγραμμα. Άλλοι δεν ήθελαν να ξαναζήσουν τον εφιάλτη. Θεωρείται πως συνολικά 10.000 αθλητές πέρασαν από το πρόγραμμα ντόπινγκ της χώρας, που απασχολούσε μέχρι και 1.500 γιατρούς και επιστήμονες. «Το λιγότερο που μπορεί να χαρακτηριστεί όλο αυτό είναι έγκλημα κατά της ανθρωπότητας», καταλήγει ο καθηγητής Φράνκε.
Η Στάζι κρατούσε φακέλους για όλους τους διεθνείς αθλητές. Σε κάποιες περιπτώσεις, αθλητές και προπονητές κατασκόπευαν ο ένας τον άλλο. Ο φάκελος της Γκέιπελ είχε μερικές από τις πιο σκληρές λεπτομέρειες.
Το 1984, σε ένα προπονητικό καμπ στο Μεξικό, ερωτεύτηκε έναν ντόπιο αθλητή και έκανε σχέδια να το σκάσει από την Αν. Γερμανία, να σπουδάσει και να ξεκινήσει μία νέα ζωή στις ΗΠΑ. Γύρισε στο σπίτι και είπε τα νέα στο σύντροφό της, ο οποίος όμως της αποκάλυψε πως εργαζόταν για τη μυστική αστυνομία. Από εκείνο το σημείο, η Γκέιπελ βίωσε το τι ήταν ικανός να κάνει ο μηχανισμός του καθεστώτος. «Αρχικά έψαχναν να βρουν στην Αν. Γερμανία έναν άνδρα που θα έμοιαζε με τον Μεξικανό που είχα ερωτευτεί. Πίστευαν ότι αν γινόταν αυτό, όλα θα ήταν πάλι όπως πριν. Όμως δεν βρήκαν κανέναν. Έπειτα, προσπάθησαν να με αναγκάσουν να μπω στη Στάζι. Αρνήθηκα. Βλέποντας ότι δεν υπάρχει άλλη λύση, προχώρησαν στο τελευταίο στάδιο. Με έβαλαν στο χειρουργείο και μου έκοψαν το στομάχι. Στους φακέλους υπάρχουν τα πάντα. Μου έκοψαν το στομάχι και όλους τους μύες έτσι ώστε να μην μπορώ να ξανατρέξω και κατά συνέπεια να μην μπορώ να ταξιδέψω εκτός χώρας. Το πρόγραμμα ξεκινούσε με τη φράση "Πρέπει να εξαφανιστεί στρατηγικά". Αυτό είναι φράση της Στάζι. Σημαίνει ότι κάποιος πρέπει να αποκοπεί από τον αθλητισμό», διηγείται η Γκέιπελ, που ετοιμάζει ένα βιβλίο για όλα αυτά. Σε ένα φάκελο είχε διαβάσει για το σύστημα που υιοθετήθηκε για τους Ολυμπιακούς αγώνες του 1972 στο Μόναχο. Η Στάζι είχε φτιάξει ξύλινα κιβώτια, σαν κλουβιά για κουνέλια, στα δωμάτια του ξενοδοχείου που έμενε η ομάδα. Αν πίστευαν ότι ένας αθλητής ετοιμάζεται να αυτομολήσει - καθώς οι αγώνες γίνονταν στη Δυτική Γερμανία - θα τον έβαζαν στο κλουβί και θα τον μετέφεραν στην Ανατολική Γερμανία. «το όλο πράγμα είχε συμβολική διάσταση. Ήμασταν αντικείμενα, όχι άνθρωποι», λέει η Γκέιπελ, που είναι πρόεδρος ομάδας Βοηθείας για τα θύματα του ντόπινγκ. Το 2000, 32 γυναίκες υπέβαλαν μήνυση ενάντια στους δράστες, με αποτέλεσμα στο δικαστήριο του Βερολίνου να ακουστούν τρομακτικές ιστορίες για προβλήματα στην καρδιά, το συκώτι, τα νεφρά ή τα γεννητικά όργανα, καθώς και μητέρες που απέδιδαν τα προβλήματα των παιδιών τους στα αναβολικά που είχαν χορηγηθεί στις ίδιες. Το δικαστήριο υποχρέωσε τη γερμανική κυβέρνηση να αποζημιώσει τα θύματα, ενώ ο τότε υπουργός Αθλητισμού Μάνφρεντ Έβαλντ και ο αρχίατρος του προγράμματος, Μάνφρεντ Χόεπνερ, καταδικάστηκαν. Σχεδόν 300 αθλητές εισέπραξαν από περίπου 10.000 ευρώ. Οι περισσότεροι όμως, δεν εμφανίστηκαν. Για κάποιους είναι ακόμη ντροπή η συμμετοχή στο πρόγραμμα. Άλλοι δεν ήθελαν να ξαναζήσουν τον εφιάλτη. Θεωρείται πως συνολικά 10.000 αθλητές πέρασαν από το πρόγραμμα ντόπινγκ της χώρας, που απασχολούσε μέχρι και 1.500 γιατρούς και επιστήμονες. «Το λιγότερο που μπορεί να χαρακτηριστεί όλο αυτό είναι έγκλημα κατά της ανθρωπότητας», καταλήγει ο καθηγητής Φράνκε.