Η Κάστα (τάξη) των Σαμουράι
Οι Σαμουράι (ή Μπούσι) ήταν τα μέλη της στρατιωτικής τάξης της Ιαπωνικής κοινωνίας, οι ιάπωνες πολεμιστές.
Οι Σαμουράι χρησιμοποιούσαν μια σειρά όπλων όπως τα τόξα και τα βέλη, οι λόγχες και τα πυροβόλα όπλα αλλά το διασημότερο όπλο τους και το σύμβολό τους ήταν το σπαθί. Ο Σαμουράι ζούσε τη ζωή του σύμφωνα με τον κώδικα ηθικής του Bushido ("ο τρόπος ζωής του πολεμιστή"). Έντονα οπαδοί του Κομφουκισμού από τη φύση τους, ο κώδικας Bushido τόνιζε τις έννοιες όπως την πίστη στον ένα αφέντη, την αυτοπειθαρχία πλήρη σεβασμού και την ηθική συμπεριφορά. Μετά από μια ήττα, ο Σαμουράι επέλεγε την τελετουργική αυτοκτονία (σεπούκου) με την κοπή της κοιλιάς του παρά τη σύλληψη και τον ατιμωτικό θάνατο. Η ιστορίες των σαμουράι ακολούθησαν τις ιστορικές περιόδους του φεουδαρχισμού.
Περίοδος Χέιαν (794-1185)
Η σημασία και η επιρροή των Σαμουράι αυξήθηκαν κατά τη διάρκεια της Περιόδου Χέιαν, όταν οι ισχυροί γαιοκτήμονες μίσθωναν τους ιδιωτικούς πολεμιστές για την προστασία των ιδιοκτησιών τους. Προς το τέλος της περιόδου Χέιαν, δύο στρατιωτικές οικογένειες σαμουράι, οι Μιναμότο και οι Ταΐρα, είχαν γίνει τόσο ισχυρές, ώστε έλεγχαν όλη τη χώρα και έκαναν πολέμους μεταξύ τους για να υπερισχύσουν η μία της άλλης.
Περίοδος Καμακούρα (1192-1333)
Το 1185, οι Μιναμότο νίκησαν τους Ταΐρα, και ο Μιναμότο Γιοριμότο καθιέρωσε μια νέα στρατιωτική κυβέρνηση στην Καμακούρα το 1192. Σαν shogun, αρχιστράτηγος, έγινε ο κυβερνήτης της Ιαπωνίας.
Περίοδος Μουρομάτσι (1333 - 1573)
Κατά τη διάρκεια του χαοτικού μεσοπολέμου (sengoku jidai, 1467-1573), η Ιαπωνία αποτελείτο από δεκάδες ανεξάρτητων κρατιδίων που πολεμούσαν συνεχώς το ένα το άλλο. Όπως ήταν φυσικό, η ζήτηση για τους Σαμουράι ήταν πολύ υψηλή. Μεταξύ των πολέμων, πολλοί Σαμουράι εργαζόταν στα αγροκτήματα. Πολλές κινηματογραφικές ταινίες του διάσημου σκηνοθέτη Ακίρα Κουροσάβα αναφέρονται στη διάρκεια αυτής της εποχής.
Περίοδος Αζούτσι-Μομομάγια (1573 - 1603)
Όταν ο Τογιοτόμι Χιντεγιόσι επανένωσε τα κρατίδια της Ιαπωνίας, άρχισε να εισάγει ένα άκαμπτο κοινωνικό σύστημα τάξεων που ολοκληρώθηκε αργότερα από τον Τοκουγκάβα Ιεγιάσου και τους διαδόχους του. Ο Χιντεγιόσι ανάγκασε όλους τους Σαμουράι να αποφασίσουν μεταξύ μιας ζωής στο αγρόκτημα και μιας ζωής πολεμιστή μέσα στα κάστρα των πόλεων. Επιπλέον, απαγόρευσε καθέναν μη Σαμουράι να είναι οπλισμένος με σπαθί.
Περίοδος Έντο (1603 - 1868)
Σύμφωνα με την επίσημη ιεραρχία των κοινωνικών τάξεων της περιόδου Έντο, ο Σαμουράι βρισκόταν στην κορυφή, ακολουθούμενος από τους αγρότες, τους τεχνίτες και τους εμπόρους. Επιπλέον, υπήρχαν ιεραρχίες μέσα σε κάθε κοινωνική τάξη. Όλοι οι Σαμουράι αναγκάστηκαν να ζήσουν μέσα σε πόλεις κάστρων και το λαμβανόμενο εισόδημα από τους αφέντες τους ήταν σε ποσότητες ρυζιού. Οι Σαμουράι χωρίς αφέντη (ελεύθεροι) ονομάστηκαν Ρονίν και προκάλεσαν δευτερεύοντα προβλήματα στην αρχή της περιόδου Έντο. Με την πτώση του κάστρου της Οσάκα το 1615, ο τελευταίος πιθανός ανταγωνιστής του Τοκουγκάβα εκμηδενίστηκε, και επικράτησε σχετική ειρήνη στην Ιαπωνία για περίπου 250 χρόνια. Κατά συνέπεια, η σημασία των πολεμικών δεξιοτήτων μειώθηκε, και οι περισσότεροι Σαμουράι έγιναν γραφειοκράτες, δάσκαλοι ή καλλιτέχνες. Το 1868, η φεουδαρχική εποχή της Ιαπωνίας τερματίστηκε και η τάξη των Σαμουράι καταργήθηκε.
Οι Σαμουράι (ή Μπούσι) ήταν τα μέλη της στρατιωτικής τάξης της Ιαπωνικής κοινωνίας, οι ιάπωνες πολεμιστές.
Οι Σαμουράι χρησιμοποιούσαν μια σειρά όπλων όπως τα τόξα και τα βέλη, οι λόγχες και τα πυροβόλα όπλα αλλά το διασημότερο όπλο τους και το σύμβολό τους ήταν το σπαθί. Ο Σαμουράι ζούσε τη ζωή του σύμφωνα με τον κώδικα ηθικής του Bushido ("ο τρόπος ζωής του πολεμιστή"). Έντονα οπαδοί του Κομφουκισμού από τη φύση τους, ο κώδικας Bushido τόνιζε τις έννοιες όπως την πίστη στον ένα αφέντη, την αυτοπειθαρχία πλήρη σεβασμού και την ηθική συμπεριφορά. Μετά από μια ήττα, ο Σαμουράι επέλεγε την τελετουργική αυτοκτονία (σεπούκου) με την κοπή της κοιλιάς του παρά τη σύλληψη και τον ατιμωτικό θάνατο. Η ιστορίες των σαμουράι ακολούθησαν τις ιστορικές περιόδους του φεουδαρχισμού.
Περίοδος Χέιαν (794-1185)
Η σημασία και η επιρροή των Σαμουράι αυξήθηκαν κατά τη διάρκεια της Περιόδου Χέιαν, όταν οι ισχυροί γαιοκτήμονες μίσθωναν τους ιδιωτικούς πολεμιστές για την προστασία των ιδιοκτησιών τους. Προς το τέλος της περιόδου Χέιαν, δύο στρατιωτικές οικογένειες σαμουράι, οι Μιναμότο και οι Ταΐρα, είχαν γίνει τόσο ισχυρές, ώστε έλεγχαν όλη τη χώρα και έκαναν πολέμους μεταξύ τους για να υπερισχύσουν η μία της άλλης.
Περίοδος Καμακούρα (1192-1333)
Το 1185, οι Μιναμότο νίκησαν τους Ταΐρα, και ο Μιναμότο Γιοριμότο καθιέρωσε μια νέα στρατιωτική κυβέρνηση στην Καμακούρα το 1192. Σαν shogun, αρχιστράτηγος, έγινε ο κυβερνήτης της Ιαπωνίας.
Περίοδος Μουρομάτσι (1333 - 1573)
Κατά τη διάρκεια του χαοτικού μεσοπολέμου (sengoku jidai, 1467-1573), η Ιαπωνία αποτελείτο από δεκάδες ανεξάρτητων κρατιδίων που πολεμούσαν συνεχώς το ένα το άλλο. Όπως ήταν φυσικό, η ζήτηση για τους Σαμουράι ήταν πολύ υψηλή. Μεταξύ των πολέμων, πολλοί Σαμουράι εργαζόταν στα αγροκτήματα. Πολλές κινηματογραφικές ταινίες του διάσημου σκηνοθέτη Ακίρα Κουροσάβα αναφέρονται στη διάρκεια αυτής της εποχής.
Περίοδος Αζούτσι-Μομομάγια (1573 - 1603)
Όταν ο Τογιοτόμι Χιντεγιόσι επανένωσε τα κρατίδια της Ιαπωνίας, άρχισε να εισάγει ένα άκαμπτο κοινωνικό σύστημα τάξεων που ολοκληρώθηκε αργότερα από τον Τοκουγκάβα Ιεγιάσου και τους διαδόχους του. Ο Χιντεγιόσι ανάγκασε όλους τους Σαμουράι να αποφασίσουν μεταξύ μιας ζωής στο αγρόκτημα και μιας ζωής πολεμιστή μέσα στα κάστρα των πόλεων. Επιπλέον, απαγόρευσε καθέναν μη Σαμουράι να είναι οπλισμένος με σπαθί.
Περίοδος Έντο (1603 - 1868)
Σύμφωνα με την επίσημη ιεραρχία των κοινωνικών τάξεων της περιόδου Έντο, ο Σαμουράι βρισκόταν στην κορυφή, ακολουθούμενος από τους αγρότες, τους τεχνίτες και τους εμπόρους. Επιπλέον, υπήρχαν ιεραρχίες μέσα σε κάθε κοινωνική τάξη. Όλοι οι Σαμουράι αναγκάστηκαν να ζήσουν μέσα σε πόλεις κάστρων και το λαμβανόμενο εισόδημα από τους αφέντες τους ήταν σε ποσότητες ρυζιού. Οι Σαμουράι χωρίς αφέντη (ελεύθεροι) ονομάστηκαν Ρονίν και προκάλεσαν δευτερεύοντα προβλήματα στην αρχή της περιόδου Έντο. Με την πτώση του κάστρου της Οσάκα το 1615, ο τελευταίος πιθανός ανταγωνιστής του Τοκουγκάβα εκμηδενίστηκε, και επικράτησε σχετική ειρήνη στην Ιαπωνία για περίπου 250 χρόνια. Κατά συνέπεια, η σημασία των πολεμικών δεξιοτήτων μειώθηκε, και οι περισσότεροι Σαμουράι έγιναν γραφειοκράτες, δάσκαλοι ή καλλιτέχνες. Το 1868, η φεουδαρχική εποχή της Ιαπωνίας τερματίστηκε και η τάξη των Σαμουράι καταργήθηκε.
ΜΠΟΥΣΙΝΤΟ: ο κώδικας τιμής του πολεμιστή
Το Μπoυσίντo με λίγα λόγια περιγράφεται σαν "η συμπεριφορά του ιάπωνα πολεμιστή", στην πραγματικότητα είναι ένας περίπλοκος κώδικας των Σαμουράι της φεoυδαρχικής Ιαπωνίας, που βασίζεται σε 3 κύρια σημεία:
1) Φανατική αφoσίωση στον Kύριo σου (ανώτερό σoυ)
2) Αμείωτη ανδρεία στην μάχη και
3) Προτίμηση του θανάτου από την ατίμωση.
Στην αρχή του 18ου αιώνα η Ιαπωνία ήταν μια χώρα που βρισκόταν σε συνεχή αναταραχή. Επίσης ήταν μια εποχή μεγαλοπρέπειας και υπερβoλικής διαφθoράς στην αυλή του Σογκούν. Ο Σογκούν ήταν ο ανώτατος Στρατιωτικός Κυβερνήτης (Αρχιστράτηγος), που εξασκούσε απόλυτη κυριαρχία και εκτόπιζε τον Αυτοκράτορα σε μία πλασματική συμβατική θέση. Η καλοκαιρινή κατοικία του Σογκούν, το Κιότο, παρείχε αχαλίνωτα γλέντια σε ευχάριστους καταυλισμούς. Οι Τέχνες αναπτύχθηκαν και γεννήθηκε το κλασικό θέατρο Καμπούκι. Αυτή την εποχή παρατηρήθηκε η αρχή του τέλους της τάξεως των Σαμουράι, επειδή η τάξη των εμπόρων αποκτούσε δύναμη. Οι Ντάιμιος ή φεoυδαρχικoί άρχοντες άρχισαν να χάνουν τη δύναμή τους. Ενώ γινόντουσαν δυναμικές αλλαγές συχνά συνέβαιναν εκρήξεις βίας.
Η Εκπαίδευση των Σαμουράι
Ήταν νωρίς το πρωί. Οι δρόμοι, κάπου σε μια πόλη της Ιαπωνίας, ήταν γεμάτοι από αχθοφόρους, εργάτες, μαγαζάτορες, πλανόδιους πωλητές, στρατιώτες και αστυνομικούς. Όλοι πήγαιναν για τις πρωινές δουλειές τους. Ξαφνικά μέσα στο βιαστικό πλήθος ξεπρόβαλλαν πολλά παιδιά. Ορμούσαν σε πολλές ομάδες που η ηλικία τους ήταν από 8 έως 22 χρονών. Απόφευγαν τους γύρω τους και εξαφανίζονταν μετά σε διάφορα διασκορπισμένα κτήρια στη πόλη. Όλοι πήγαιναν στα "σχολεία τους". Αλλά στις τάξεις που παρακολουθούσαν δεν διάβαζαν ούτε έγραφαν ούτε μάθαιναν αριθμητική. Αυτοί οι μαθητές μάθαιναν πώς να σκίζουν σαν βέλος το λαιμό του εχθρού τους και να σκοτώνουν όσο γρήγορα μπορούσαν. Αυτά τα παιδιά εκπαιδεύονταν να γίνουν Σαμουράι.
Σαμουράι οι καλύτεροι μαχητές όλων των εποχών.
Του Σαμουράι του άρεσε να ακολουθεί ένα σκληρό πρόγραμμα εκγύμνασης. Αυτή η ειδική εκπαίδευση άρχιζε από τη στιγμή που το παιδί γεννιόταν μέσα σε μια οικογένεια Σαμουράι, αλλά η πραγματική εκπαίδευση γινόταν σε δύσκολα σχολεία στην Ιαπωνία. Ανάμεσα κάπου στον ενδέκατο αιώνα όταν οι Σαμουράι άρχιζαν να αναδύονται σαν επαγγελματική τάξη μαχητών, οι μεγάλες οικογένειες των Σαμουράι έστελναν τα παιδιά τους σε αυτά τα σχολεία. Η ιδέα να σπουδάζουν τα παιδιά των Σαμουράι δόθηκε από έναν κυβερνητικό υπάλληλο που σκέφτηκε ότι κάποτε αυτοί θα μπορέσουν να υπηρετήσουν τη Γιαπωνέζικη αριστοκρατία. Ανάμεσα σε όλα αυτά που μάθαιναν σπούδαζαν νόμους, δημόσια και δικαστική διαχείριση και φυσικά στρατηγική τακτική. Ο τελικός σκοπός ήταν να διδαχτούν τα παιδιά των Σαμουράι, αριστοκρατικά θέματα ώστε οι αριστοκρατικές τάξεις να ενωθούν με τις τάξεις των Σαμουράι. Αλλά οι Σαμουράι ζούσαν πολύ πιο απλά από τους αριστοκράτες και συνέχιζαν να σπουδάζουν πολεμικές τέχνες σε όλη τους τη ζωή. Όταν τα παιδιά των Σαμουράι αποφοιτούσαν από τα διάφορα ειδικά σχολεία (που θα δούμε πιο κάτω) αναλάμβαναν κυβερνητικές θέσεις στην Ιαπωνία. Αυτή ήταν και η αρχή της κατάπτωσης της Αριστοκρατίας της περιόδου Χέϊαν και η αρχή της εξύψωσης των Σαμουράι.
Η Εκπαίδευση
Η χαμηλή βαθμολογικά τάξη των Σαμουράι εκπαιδεύονταν σε διάφορα οικογενειακά κέντρα για στρατιωτική εκπαίδευση. Η εκγύμναση σε αυτά τα κέντρα ήταν αυστηρώς μαχητική. Κατ' ουσία η χαμηλή βαθμολογικά τάξη των Σαμουράι ήταν αγράμματοι. Οι Ανώτεροι αξιωματικοί παρακολουθούσαν προγράμματα εκπαίδευσης σε εθνικά σχολεία. Γενικά μπορούμε να πούμε ότι το σύστημα της μάθησης και της εκγύμνασης διέφερε από τάξη σε τάξη.
Το Μπoυσίντo με λίγα λόγια περιγράφεται σαν "η συμπεριφορά του ιάπωνα πολεμιστή", στην πραγματικότητα είναι ένας περίπλοκος κώδικας των Σαμουράι της φεoυδαρχικής Ιαπωνίας, που βασίζεται σε 3 κύρια σημεία:
1) Φανατική αφoσίωση στον Kύριo σου (ανώτερό σoυ)
2) Αμείωτη ανδρεία στην μάχη και
3) Προτίμηση του θανάτου από την ατίμωση.
Στην αρχή του 18ου αιώνα η Ιαπωνία ήταν μια χώρα που βρισκόταν σε συνεχή αναταραχή. Επίσης ήταν μια εποχή μεγαλοπρέπειας και υπερβoλικής διαφθoράς στην αυλή του Σογκούν. Ο Σογκούν ήταν ο ανώτατος Στρατιωτικός Κυβερνήτης (Αρχιστράτηγος), που εξασκούσε απόλυτη κυριαρχία και εκτόπιζε τον Αυτοκράτορα σε μία πλασματική συμβατική θέση. Η καλοκαιρινή κατοικία του Σογκούν, το Κιότο, παρείχε αχαλίνωτα γλέντια σε ευχάριστους καταυλισμούς. Οι Τέχνες αναπτύχθηκαν και γεννήθηκε το κλασικό θέατρο Καμπούκι. Αυτή την εποχή παρατηρήθηκε η αρχή του τέλους της τάξεως των Σαμουράι, επειδή η τάξη των εμπόρων αποκτούσε δύναμη. Οι Ντάιμιος ή φεoυδαρχικoί άρχοντες άρχισαν να χάνουν τη δύναμή τους. Ενώ γινόντουσαν δυναμικές αλλαγές συχνά συνέβαιναν εκρήξεις βίας.
Η Εκπαίδευση των Σαμουράι
Ήταν νωρίς το πρωί. Οι δρόμοι, κάπου σε μια πόλη της Ιαπωνίας, ήταν γεμάτοι από αχθοφόρους, εργάτες, μαγαζάτορες, πλανόδιους πωλητές, στρατιώτες και αστυνομικούς. Όλοι πήγαιναν για τις πρωινές δουλειές τους. Ξαφνικά μέσα στο βιαστικό πλήθος ξεπρόβαλλαν πολλά παιδιά. Ορμούσαν σε πολλές ομάδες που η ηλικία τους ήταν από 8 έως 22 χρονών. Απόφευγαν τους γύρω τους και εξαφανίζονταν μετά σε διάφορα διασκορπισμένα κτήρια στη πόλη. Όλοι πήγαιναν στα "σχολεία τους". Αλλά στις τάξεις που παρακολουθούσαν δεν διάβαζαν ούτε έγραφαν ούτε μάθαιναν αριθμητική. Αυτοί οι μαθητές μάθαιναν πώς να σκίζουν σαν βέλος το λαιμό του εχθρού τους και να σκοτώνουν όσο γρήγορα μπορούσαν. Αυτά τα παιδιά εκπαιδεύονταν να γίνουν Σαμουράι.
Σαμουράι οι καλύτεροι μαχητές όλων των εποχών.
Του Σαμουράι του άρεσε να ακολουθεί ένα σκληρό πρόγραμμα εκγύμνασης. Αυτή η ειδική εκπαίδευση άρχιζε από τη στιγμή που το παιδί γεννιόταν μέσα σε μια οικογένεια Σαμουράι, αλλά η πραγματική εκπαίδευση γινόταν σε δύσκολα σχολεία στην Ιαπωνία. Ανάμεσα κάπου στον ενδέκατο αιώνα όταν οι Σαμουράι άρχιζαν να αναδύονται σαν επαγγελματική τάξη μαχητών, οι μεγάλες οικογένειες των Σαμουράι έστελναν τα παιδιά τους σε αυτά τα σχολεία. Η ιδέα να σπουδάζουν τα παιδιά των Σαμουράι δόθηκε από έναν κυβερνητικό υπάλληλο που σκέφτηκε ότι κάποτε αυτοί θα μπορέσουν να υπηρετήσουν τη Γιαπωνέζικη αριστοκρατία. Ανάμεσα σε όλα αυτά που μάθαιναν σπούδαζαν νόμους, δημόσια και δικαστική διαχείριση και φυσικά στρατηγική τακτική. Ο τελικός σκοπός ήταν να διδαχτούν τα παιδιά των Σαμουράι, αριστοκρατικά θέματα ώστε οι αριστοκρατικές τάξεις να ενωθούν με τις τάξεις των Σαμουράι. Αλλά οι Σαμουράι ζούσαν πολύ πιο απλά από τους αριστοκράτες και συνέχιζαν να σπουδάζουν πολεμικές τέχνες σε όλη τους τη ζωή. Όταν τα παιδιά των Σαμουράι αποφοιτούσαν από τα διάφορα ειδικά σχολεία (που θα δούμε πιο κάτω) αναλάμβαναν κυβερνητικές θέσεις στην Ιαπωνία. Αυτή ήταν και η αρχή της κατάπτωσης της Αριστοκρατίας της περιόδου Χέϊαν και η αρχή της εξύψωσης των Σαμουράι.
Η Εκπαίδευση
Η χαμηλή βαθμολογικά τάξη των Σαμουράι εκπαιδεύονταν σε διάφορα οικογενειακά κέντρα για στρατιωτική εκπαίδευση. Η εκγύμναση σε αυτά τα κέντρα ήταν αυστηρώς μαχητική. Κατ' ουσία η χαμηλή βαθμολογικά τάξη των Σαμουράι ήταν αγράμματοι. Οι Ανώτεροι αξιωματικοί παρακολουθούσαν προγράμματα εκπαίδευσης σε εθνικά σχολεία. Γενικά μπορούμε να πούμε ότι το σύστημα της μάθησης και της εκγύμνασης διέφερε από τάξη σε τάξη.
Η εκπαίδευση των Μελλοντικών Σαμουράι
Η εκπαίδευση του αγοριού σε μια τάξη Σαμουράι άρχιζε από όταν γεννιόταν. Από εκείνη την ώρα το παιδί περιβάλλονταν από απόλυτη στρατιωτική τιμή, έθιμα και εθιμοτυπίες σε πολλές μορφές. Όταν το μικρό αγοράκι μπορούσε να περπατήσει του έδιναν ένα αληθινό αλλά πολύ μικρό τόξο και ένα ξύλινο αλογάκι να παίζει πολεμικά παιχνίδια. Στην ηλικία των πέντε χρόνων τα παιδιά αποχτούσαν τις πρώτες στολές των Σαμουράι. Φορούσαν κιμονό και χακάμα και αποκτούσαν μια μακριά σπάθα και μια μικρότερη που είχε το έμβλημα της τάξης του. Πουθενά δεν πήγαιναν χωρίς αυτές για το υπόλοιπο της ζωής τους. Όταν το αγόρι γινόταν εννιά χρόνων άρχιζε η πραγματική και συστηματική εκπαίδευση. Υπήρχαν πολλά σχολεία όπου οι νέοι Σαμουράι μάθαιναν πολεμικές τέχνες. Ένα τέτοιο παράδειγμα είναι και το σχολείο Τσου-σιάν. Το σχολείο Τσου-σιάν το αποτελούσαν 18 κτήρια. Σε ένα από αυτά τα κτήρια διδάσκονταν στρατηγική, σε άλλα τρία πάλη, σε άλλα τρία τέχνη του σπαθιού, σε άλλα τρία για πυροβόλα όπλα, σε τρία εκμάθηση ιππασίας, τέσσερα για άοπλες μάχες σώμα με σώμα και ένα για την τέχνη του τόξου. Το σχολείο Nishinkan Institute ήταν ένα σχολείο στην επαρχία Οακαμάτσα για υψηλές τάξεις των Σαμουράι του Άιζου-σιαν. Ήταν ένα κτήριο πολεμικών τεχνών και εκγύμνασης, όπως το Τσου-σιάν, αλλά ήταν μόνο για την ελίτ Η κεφαλή των σχολείων είναι οι "sensei" που ήταν φυσικά εξπέρ των πολεμικών τεχνών, συνήθως προέρχονταν από υψηλές τάξεις των Σαμουράι, και που σε περίπτωση πολέμου προστάτευαν το σχολείο από εξωτερικούς κινδύνους. Τα παιδιά λοιπόν από τα δέκα και έντεκα χρόνια τους μάθαιναν πια να παλεύουν εφαρμόζοντας αυτά που μάθαιναν. Στα δεκατρία τους άρχιζαν να μαθαίνουν στρατιωτικά σημάδια, σκόπευση κινητών στόχων πάνω σε άλογο κτλ. Στα δεκατέσσερα τους χρόνια μάθαιναν να χειρίζονται την λόγχη κατάλληλα, να αναπνέουν διαφορετικά από τους άλλους ανθρώπους, όταν βέβαια υπήρχε ανάγκη, να κάθονται κατάλληλα κ.ά. Στα δεκαπέντε τους διάβαζαν τους Κινέζους κλασικούς και ασχολούνταν με τα πολιτικά. Μερικοί μπορούσαν να διαβάζουν για να γίνουν στο μέλλον, κυβερνητικοί υπάλληλοι, αρχηγοί αστυνομίας, διοικητές πόλεων, αξιωματικοί και πολλά άλλα σπουδαία αξιώματα. Όταν τα παιδιά φτάνουν σε ηλικία 16 χρονών οι ομάδες τους διαλύονταν. Ο κάθε νέος έμπαινε σε μια σειρά σπουδών ακολουθώντας τους προσωπικούς του σκοπούς. Μάθαινε χρήσιμες πληροφορίες που είχαν σχέση με τα μελλοντικά του σχέδια και άρχιζε να εκπαιδεύεται από σπεσιαλίστες "σενσέϊ" σε διάφορα όπλα. Όλοι οι δεκαεξάχρονοι ήξεραν να χειρίζονται τέλεια τα βασικά όπλα των Σαμουράι και εξειδικεύονταν στο καθένα από αυτά.Οι Σαμουράι εκπαιδεύονταν ως 22 χρονών και μετά διάλεγαν ή να πάνε σε άλλο σχολείο η να συνεχίσουν στο ίδιο η να ταξιδέψουν και να γυμναστούν αλλού η να ακολουθήσουν το σκοπό τους. Όμως η εκπαίδευση των Σαμουράι δεν τελείωνε ποτέ γιατί πάντα ήθελαν να κρατούν τη φόρμα τoυς. Οι μάχες φυσικά ήταν ο καλύτερος τρόπος για να κρατούν το σώμα τους σε ετοιμότητα πάντα. Όταν γύριζαν μετά στο σπίτι τους κυνηγούσαν, πεζοί ή καθισμένοι στο πίσω μέρος των αλόγων, κουνέλια αρκούδες και τίγρεις. Συνηθισμένο ήταν το κυνήγι με τη λόγχη και το τόξο. Όλοι όμως αποσκοπούσαν στο ίδιο πράγμα. Να κρατήσουν το σώμα τους γυμνασμένο και ετοιμοπόλεμο γιατί ήξεραν ότι, αν βρισκόντουσαν αντιμέτωποι με έναν πιο γυμνασμένο και ετοιμοπόλεμο, τότε θα πλήρωναν με την ίδια τη ζωή τους.
Η εκπαίδευση του αγοριού σε μια τάξη Σαμουράι άρχιζε από όταν γεννιόταν. Από εκείνη την ώρα το παιδί περιβάλλονταν από απόλυτη στρατιωτική τιμή, έθιμα και εθιμοτυπίες σε πολλές μορφές. Όταν το μικρό αγοράκι μπορούσε να περπατήσει του έδιναν ένα αληθινό αλλά πολύ μικρό τόξο και ένα ξύλινο αλογάκι να παίζει πολεμικά παιχνίδια. Στην ηλικία των πέντε χρόνων τα παιδιά αποχτούσαν τις πρώτες στολές των Σαμουράι. Φορούσαν κιμονό και χακάμα και αποκτούσαν μια μακριά σπάθα και μια μικρότερη που είχε το έμβλημα της τάξης του. Πουθενά δεν πήγαιναν χωρίς αυτές για το υπόλοιπο της ζωής τους. Όταν το αγόρι γινόταν εννιά χρόνων άρχιζε η πραγματική και συστηματική εκπαίδευση. Υπήρχαν πολλά σχολεία όπου οι νέοι Σαμουράι μάθαιναν πολεμικές τέχνες. Ένα τέτοιο παράδειγμα είναι και το σχολείο Τσου-σιάν. Το σχολείο Τσου-σιάν το αποτελούσαν 18 κτήρια. Σε ένα από αυτά τα κτήρια διδάσκονταν στρατηγική, σε άλλα τρία πάλη, σε άλλα τρία τέχνη του σπαθιού, σε άλλα τρία για πυροβόλα όπλα, σε τρία εκμάθηση ιππασίας, τέσσερα για άοπλες μάχες σώμα με σώμα και ένα για την τέχνη του τόξου. Το σχολείο Nishinkan Institute ήταν ένα σχολείο στην επαρχία Οακαμάτσα για υψηλές τάξεις των Σαμουράι του Άιζου-σιαν. Ήταν ένα κτήριο πολεμικών τεχνών και εκγύμνασης, όπως το Τσου-σιάν, αλλά ήταν μόνο για την ελίτ Η κεφαλή των σχολείων είναι οι "sensei" που ήταν φυσικά εξπέρ των πολεμικών τεχνών, συνήθως προέρχονταν από υψηλές τάξεις των Σαμουράι, και που σε περίπτωση πολέμου προστάτευαν το σχολείο από εξωτερικούς κινδύνους. Τα παιδιά λοιπόν από τα δέκα και έντεκα χρόνια τους μάθαιναν πια να παλεύουν εφαρμόζοντας αυτά που μάθαιναν. Στα δεκατρία τους άρχιζαν να μαθαίνουν στρατιωτικά σημάδια, σκόπευση κινητών στόχων πάνω σε άλογο κτλ. Στα δεκατέσσερα τους χρόνια μάθαιναν να χειρίζονται την λόγχη κατάλληλα, να αναπνέουν διαφορετικά από τους άλλους ανθρώπους, όταν βέβαια υπήρχε ανάγκη, να κάθονται κατάλληλα κ.ά. Στα δεκαπέντε τους διάβαζαν τους Κινέζους κλασικούς και ασχολούνταν με τα πολιτικά. Μερικοί μπορούσαν να διαβάζουν για να γίνουν στο μέλλον, κυβερνητικοί υπάλληλοι, αρχηγοί αστυνομίας, διοικητές πόλεων, αξιωματικοί και πολλά άλλα σπουδαία αξιώματα. Όταν τα παιδιά φτάνουν σε ηλικία 16 χρονών οι ομάδες τους διαλύονταν. Ο κάθε νέος έμπαινε σε μια σειρά σπουδών ακολουθώντας τους προσωπικούς του σκοπούς. Μάθαινε χρήσιμες πληροφορίες που είχαν σχέση με τα μελλοντικά του σχέδια και άρχιζε να εκπαιδεύεται από σπεσιαλίστες "σενσέϊ" σε διάφορα όπλα. Όλοι οι δεκαεξάχρονοι ήξεραν να χειρίζονται τέλεια τα βασικά όπλα των Σαμουράι και εξειδικεύονταν στο καθένα από αυτά.Οι Σαμουράι εκπαιδεύονταν ως 22 χρονών και μετά διάλεγαν ή να πάνε σε άλλο σχολείο η να συνεχίσουν στο ίδιο η να ταξιδέψουν και να γυμναστούν αλλού η να ακολουθήσουν το σκοπό τους. Όμως η εκπαίδευση των Σαμουράι δεν τελείωνε ποτέ γιατί πάντα ήθελαν να κρατούν τη φόρμα τoυς. Οι μάχες φυσικά ήταν ο καλύτερος τρόπος για να κρατούν το σώμα τους σε ετοιμότητα πάντα. Όταν γύριζαν μετά στο σπίτι τους κυνηγούσαν, πεζοί ή καθισμένοι στο πίσω μέρος των αλόγων, κουνέλια αρκούδες και τίγρεις. Συνηθισμένο ήταν το κυνήγι με τη λόγχη και το τόξο. Όλοι όμως αποσκοπούσαν στο ίδιο πράγμα. Να κρατήσουν το σώμα τους γυμνασμένο και ετοιμοπόλεμο γιατί ήξεραν ότι, αν βρισκόντουσαν αντιμέτωποι με έναν πιο γυμνασμένο και ετοιμοπόλεμο, τότε θα πλήρωναν με την ίδια τη ζωή τους.
Ο ΚΩΔΙΚΑΣ BUSHIDO
Δεν έχω γονείς. Ο Ουρανός και η Γη είναι οι γονείς μου.
Δεν έχω Θεία δύναμη. Η υπακοή είναι τα μέσα μου.
Δεν έχω μαγική δύναμη. Η εσωτερική δύναμη είναι η μαγεία μου.
Δεν έχω ζωή ούτε θάνατο. Το αιώνιο είναι η ζωή και ο θάνατός μου.
Δεν έχω σώμα. Η ανδρεία είναι το σώμα μου.
Δεν έχω μάτια. Η αστραπή είναι τα μάτια μου.
Δεν έχω αυτιά. Η ευαισθησία είναι τα αυτιά μου.
Δεν έχω μέλη. Η ταχύτητα είναι τα άκρα μου.
Δεν έχω σκοπούς. Η ευκαιρία είναι οι σκοποί μου.
Δεν έχω θαύματα. Το (πεπρωμένο) Kάρμα είναι το θαύμα μου.
Δεν έχω αρχές. Οι αρχές μου είναι η προσαρμοστικότητα σε όλα τα πράγματα.
Δεν έχω φίλους. Ο Νους είναι ο φίλος μου.
Δεν έχω γονείς. Ο Ουρανός και η Γη είναι οι γονείς μου.
Δεν έχω Θεία δύναμη. Η υπακοή είναι τα μέσα μου.
Δεν έχω μαγική δύναμη. Η εσωτερική δύναμη είναι η μαγεία μου.
Δεν έχω ζωή ούτε θάνατο. Το αιώνιο είναι η ζωή και ο θάνατός μου.
Δεν έχω σώμα. Η ανδρεία είναι το σώμα μου.
Δεν έχω μάτια. Η αστραπή είναι τα μάτια μου.
Δεν έχω αυτιά. Η ευαισθησία είναι τα αυτιά μου.
Δεν έχω μέλη. Η ταχύτητα είναι τα άκρα μου.
Δεν έχω σκοπούς. Η ευκαιρία είναι οι σκοποί μου.
Δεν έχω θαύματα. Το (πεπρωμένο) Kάρμα είναι το θαύμα μου.
Δεν έχω αρχές. Οι αρχές μου είναι η προσαρμοστικότητα σε όλα τα πράγματα.
Δεν έχω φίλους. Ο Νους είναι ο φίλος μου.