Το θεατρικό έργο
Στα 1909, ένας χρόνος έχει περάσει από τότε που η Κυβέλη έχει θριαμβεύσει με την Φωτεινή Σάντρη του Ξενόπουλου, και η δεύτερη μεγάλη κυρία του θεάτρου, η Μαρίκα Κοτοπούλη, του ζητά ένα άλλο έργο, κατάλληλο να της χαρίσει έναν αβανταδόρικο ρόλο. Αυτός ο ρόλος θα βρεθεί στο πρόσωπο της Στέλλας Βιολάντη, ηρωίδας ενός άλλου πεζογραφήματος του Ξενόπουλου που έφερε τον τίτλο Έρως Εσταυρωμένος. Η Μαρίκα γνωρίζει τεράστια επιτυχία στο ρόλο της Στέλλας τον Ιούνιο του 1909 στη Νέα Σκηνή του Χρηστομάνου, επιτυχία την οποία «φέρει βαρέως», όπως λέει ο ίδιος ο Ξενόπουλος, η Κυβέλη. Στην τελευταία, για να κρατήσει και τις ισορροπίες, θα δώσει ο συγγραφέας τη Ραχήλ (για την ακρίβεια, θα τη γράψει πάνω της). Η Κυβέλη ενθουσιάζεται. Θα ενσαρκώσει την κεντρική ηρωίδα του έργου, την εβραιοπούλα Ραχήλ, στο θέατρο «Βαριετέ» το 1909,αν και δεν θα φτάσει ποτέ την επιτυχία της Στέλλας Βιολάντη.Η Ραχήλ γνώρισε σημαντική επιτυχία, καθώς παίχτηκε ξανά, και πάλι από το θίασο της Κυβέλης, στα 1909 και 1910, ενώ η Ελένη Χαλκούση θα ενσαρκώσει τη Ραχήλ το 1927.
Το έργο είχε ιστορικό πλαίσιο και η υπόθεση του στηρίχτηκε σ’ έναν θρύλο. Τα ιστορικά στοιχεία αντλήθηκαν από το βιβλίο του Φρειδερίκου Καρρέρ, Ιουδαϊσμός και Χριστιανισμός και τα εν Ζακύνθω συμβάντα κατά την Μεγάλην Παρασκευήν. Ο Ξενόπουλος, ωστόσο, είχε προσωπική αντίληψη για τα γεγονότα, καθώς έτυχε να ζήσει από κοντά τις αντισημιτικές ταραχές που έγιναν στη Ζάκυνθο το 1891 και ξεκίνησαν από την Κέρκυρα μετά τον φόνο ενός κοριτσιού, για τον οποίο είχαν ενοχοποιηθεί οι Εβραίοι.
Η ιστορία
Πριν από τα γεγονότα της Ζακύνθου, το 1891, οι Εβραίοι του νησιού, καμιά τριακοσαριά όλοι κι όλοι, απολάμβαναν τα προνόμια της ισοπολιτείας και ζούσαν αδελφικά με τους χριστιανούς. Όταν όμως ξέσπασε στην Κέρκυρα αναταραχή με την εξαφάνιση της οκτάχρονης Ρουμπίνας Σάρδα, ο λαός εξαγριώθηκε και τη Μεγάλη Παρασκευή η λιτανεία του επιταφίου βάφτηκε με αίμα. Το πλήθος κατευθύνθηκε έξαλλο εναντίον δύο εβραϊκών σπιτιών έξω από το γκέτο, έσπασε πόρτες, παράθυρα, έπιπλα και ό,τι άλλο βρήκε. Σε λίγο, το νησί κατακλύστηκε από στρατό που έφτασε για την επιβολή της τάξης. Η δικαστική έρευνα που ξεκίνησε δεν έφτασε σε κανένα συμπέρασμα. Η υπόθεση της δολοφονίας της Ρουμπίνας κατέληξε στο αρχείο χωρίς να τιμωρηθούν οι πραγματικοί ένοχοι. Οι φωνές διαμαρτυρίας είχαν κατακλύσει τον Τύπο. Ο πρεσβευτής της Ελλάδας στο Λονδίνο Γεννάδιος κατάγγειλε τα γεγονότα στην Daily News κάνοντας λόγο για διαιώνιση μεσαιωνικών εθίμων. Πολλές εβραϊκές οικογένειες εγκατέλειψαν τη Ζάκυνθο και ιδίως την Κέρκυρα και κατευθύνθηκαν άλλοι προς την ηπειρωτική Ελλάδα κι άλλοι προς την Αυστρία, τη Σμύρνη, την Κωνσταντινούπολη, την Αλεξάνδρεια.
Η υπόθεση
Η ιστορία αναφέρεται σένα νεαρό ζεύγος inamorati – πρωταγωνιστών. Απ’ τη μια, η εβραιοπούλα Ραχήλ, κόρη του μεγαλοτραπεζίτη Σαμουήλ Τεδέσκου, που ονειρεύεται τον πρίγκηπα του παραμυθιού, που μαζί θα ταξιδέψουν στη Βενετία για να παντρευτούν. Ο εν λόγω πρίγκηπας είναι εδώ ο χριστιανός ορθόδοξος Κάρολος Δεσύλλας, ένα ζακυνθινό αρχοντόπουλο, που περνάει τον καιρό του γράφοντας και μεταφράζοντας στίχους από το Άσμα Ασμάτων. Μεταξύ τους γεννιέται μια εκ πρώτης όψεως απαγορευμένη αγάπη, τελικά μάλλον όχι και τόσο απαγορευμένη για τα νέα αστικά ήθη, υπό κανονικές συνθήκες. Η Ραχήλ είναι αποφασισμένη να βαφτιστεί χριστιανή,υπάρχουν βέβαια οι κοινωνικές προκαταλήψεις, ωστόσο απαλύνονται, δεδομένου του γεγονότος ότι και οι δυο οικογένειες έχουν οικονομική επιφάνεια. Οι θρησκευτικές διαφορές έχουν στην αστική Ζάκυνθο λιγότερη σημασία από τις ταξικές διαφορές. Αλλά, το ηλεκτρισμένο κλίμα του αντισημιτισμού στη Ζάκυνθο, που πυροδότησε τις ταραχές με τα αιματηρά επεισόδια της Μεγάλης Παρασκευής, την ώρα της λιτανείας του Εσταυρωμένου, απειλεί θανάσιμα την ευτυχία των δύο νέων.
Η παράσταση
Η δραματουργική επεξεργασία του σκηνοθέτη Μανώλη Ιωνά, έδωσε στους διαλόγους ζωντάνια και παραστατικότητα, τονίζοντας εύστοχα τη πρόθεση του συγγραφέα που υπερβαίνει τα όρια της ζακυνθινής ηθογραφίας, με πολλά από τα στοιχεία του αρχαίου δράματος, στο κείμενο του. Ο ίδιος σκηνοθετεί με τρυφερότητα το έργο, σε τόνους ταιριαστούς με τον μικρό χώρο που φιλοξενεί την παράσταση, φροντίζοντας συνολικά για μια ζεστή ατμόσφαιρα.Η παράσταση διαθέτει μια ωραία αισθητική ματιά, με νοσταλγικό κλασικό άρωμα μιας αλλοτινής εποχής.Ο καλαίσθητος σκηνικός διάκοσμος του Νίκου Κασαπάκη, που τοποθετείται στο πλούσιο σπίτι ενός εβραίου τραπεζίτη, στη Ζάκυνθο, στα τέλη του 19ου αιώνα, οι υπέροχες ενδυματολογικές επιλογές του έμπειρου Γιάννη Μετζικώφ,οι μουσικές ενσταλάξεις του Αυγερινού Σουλόπουλου, που τονίζουν καίρια το πένθιμο μυσταγωγικό πλαίσιο και οι ατμοσφαιρικά σκηνοθετημένες φωτοσκιάσεις, του Μανώλη Μπράτση, που φωτίζουν μία σειρά εικόνων που ξεχειλίζουν από ευαισθησία και λυρισμό, μας χαρίζουν μια άρτια στο σύνολο της παραγωγή. Μόνη παραφωνία, ειδικά στο πρώτο μέρος,η κινησιολογία της Ρούλας Κουτρουμπέλη, που αποδεικνύεται υπέρ του δέοντος φλύαρη και αμήχανη.Ειδική μνεία,παρά ταύτα,θα πρέπει να δώσουμε στην χορογραφημένη σκηνή της πνευματικής ένωσης των δύο ερωτευμένων νέων, που αναβλύζει ποιητική γοητεία και συγκίνηση.
Οι ερμηνείες
Παλλόμενες και θυελλώδεις οι ερμηνείες του θιάσου, που καταφέρνει να συντονιστεί στις σωστές θερμοκρασίες και να παρουσιάσει εκφραστική πληθωρικότητα και σθένος. Η Ειρήνη Παπαδημάτου, υποδύεται την όμορφη και δυναμική Ραχήλ, που ενίοτε κομίζει μια προσωπικότητα θραυσματική, ενδεδυμένη με ποιητική γοητεία και βαθιά ανθρώπινη, συμπονετική ματιά. Η ηθοποιός καταδύεται με θέρμη και αλήθεια στο ρόλο της, με μια αναβλύζουσα, σχεδόν συγκινητική ορμή. Στη σκηνή που η αγάπη φαίνεται να υπερνικά τη διχοτομική συναίσθηση της καταγωγής, στο τέλος της τρίτης πράξης,παραδίδει μια εξαιρετική ερμηνεία εκ των έσω.Ο Αντώνης Σανιάνος, στο ρόλο του Κάρολου Δεσύλλα παράφορος κι ορμητικός, ερμηνεύει τον έρωτα του για την αγαπημένη του,κινούμενος στο σωστό δραματικό πλαίσιο, μεταξύ μητρικής και ερωτικής αγάπης, χωρίς να μπορεί ν’ αλλάξει την πορεία των πραγμάτων.
O Δημήτρης Κανέλλος υποδύεται τον πατέρα της Ραχήλ, με εσωτερική ένταση και μετρημένες εξάρσεις, επιτυγχάνοντας μια αξιοπρόσεκτη σκηνική παρουσία.Ο Βασίλης Φακανάς (Αλέξανδρος) και ο Νίκος Κρίκας (Δαβίκος) υποδύονται τα αδέλφια της Ραχήλ. Εκφράζουν δυο πόλους της εβραϊκής κοινότητας της εποχής –κι αυτό υποδηλώνεται εντέχνως από την αντίθεση της εξωτερικής τους εμφάνισης.Ο Αλέξανδρος είναι ένας «στρογγυλεμένος»καλοαναθρεμένος αστός, με αφελή και καλοπροαίρετη διάθεση, στοιχεία του χαρακτήρα του,που ο ηθοποιός αφήνει να διαφανούν με σκηνική άνεση και φυσικότητα. Από την άλλη, ο Δαβίδ, είναι αυτό που θα χαρακτηρίζαμε σήμερα «Ορθόδοξος Εβραίος» («Αληθής Ισραηλίτης» λέει ο ίδιος). Έχει πλήρη συνείδηση της θρησκευτικής του ταυτότητας και ιδιαιτερότητας και δε βλέπει με καθόλου καλό μάτι τη θρησκευτική επιμειξία της γαμήλιας συνένωσης μεταξύ της Ραχήλ και του Καρόλου. Η απόγνωση γεννά το μίσος – και το μίσος στο Δαβίδ σπάει το λεπτό φλοιό της πολιτισμένης του αστικής ταυτότητας, όταν δοθεί η κατάλληλη αφορμή. Μετρημένη και εσωτερική ερμηνεία, απο τον ηθοποιό, αν και ενίοτε μονόχορδη, επιτυγχάνει να συμπυκνώσει υποκριτική ωριμότητα και εσωτερικό παλμό.
Η Ιωάννα Γκαβάκου, στο ρόλο της μητέρας του Καρόλου,είναι αρκούντως μεστή και στιβαρή. Και τέλος ο υπηρέτης-αφηγητής της ιστορίας, που μεταφέρει την ταραγμένη ατμόσφαιρα και το αρνητικό κλίμα, στο εσωτερικό του σαλονιού, δίνει στον παλαίμαχο ηθοποιό Μανώλη Δεστούνη, τον πλέον κατάλληλο ρόλο, ευκαιρία που αξιοποιεί με υποδειγματικό και θαυμαστό τρόπο,με άνεση και αυτοπεποίθηση,«βουτώντας» μέσα στις λέξεις του κειμένου και παραδίδοντας μας, με συγκινητική παρρησία, μια αξιοθαύμαστη ερμηνεία.
Εν κατακλείδι,η παράσταση καταφέρνει να γοητεύσει και να οδηγήσει τον θεατή, να ανακαλύψει το σύμπαν που έχει συνθέσει ο πεζογράφος.
Ταυτότητα παράστασης
Συγγραφέας: Γρηγόριος Ξενόπουλος
Σκηνοθεσία και Δραματουργική επεξεργασία: Μανώλης Ιωνάς
Ενδυματολογία: Γιάννης Μετζικώφ
Σκηνογραφία: Νίκος Κασαπάκης
Χορογραφία- Κινησιολογία: Ρούλα Κουτρουμπέλη
Σχεδιασμός φωτισμών: Μανώλης Μπράτσης
Μουσική επιμέλεια: Αυγερινός Σουλόπουλος
Σκηνοθεσία ήχου: Νίκος Αρκομάνης
Σύμβουλος για τις τάσεις και συνήθειες της εποχής: Θάνος Αγγέλης
Υπεύθυνη Επικοινωνίας: Άντζυ Νομικού,[email protected]
Ηθοποιοί (με σειρά εμφάνισης):
Μανώλης Δεστούνης, Ειρήνη Παπαδημάτου, Αντώνης Σανιάνος,
Δημήτρης Κανέλλος, Βασίλης Φακανάς, Νίκος Κρίκας, Ιωάννα Γκαβάκου
Ημέρες και Ώρες Παραστάσεων: Τετάρτη 20:30
Διάρκεια: 95' (χωρίς διάλειμμα)
Εισιτήρια: Γενική είσοδος: 15 € Φοιτητικό, ανέργων, ΑΜΕΑ: 12 €
Ειδικές τιμές για σχολεία και γκρουπς κατόπιν επικοινωνίας.
Θέατρο ΑΛΚΜΗΝΗ, Αλκμήνης 8-12,
Κάτω Πετράλωνα Μετρό: Στάση Κεραμεικός
Στα 1909, ένας χρόνος έχει περάσει από τότε που η Κυβέλη έχει θριαμβεύσει με την Φωτεινή Σάντρη του Ξενόπουλου, και η δεύτερη μεγάλη κυρία του θεάτρου, η Μαρίκα Κοτοπούλη, του ζητά ένα άλλο έργο, κατάλληλο να της χαρίσει έναν αβανταδόρικο ρόλο. Αυτός ο ρόλος θα βρεθεί στο πρόσωπο της Στέλλας Βιολάντη, ηρωίδας ενός άλλου πεζογραφήματος του Ξενόπουλου που έφερε τον τίτλο Έρως Εσταυρωμένος. Η Μαρίκα γνωρίζει τεράστια επιτυχία στο ρόλο της Στέλλας τον Ιούνιο του 1909 στη Νέα Σκηνή του Χρηστομάνου, επιτυχία την οποία «φέρει βαρέως», όπως λέει ο ίδιος ο Ξενόπουλος, η Κυβέλη. Στην τελευταία, για να κρατήσει και τις ισορροπίες, θα δώσει ο συγγραφέας τη Ραχήλ (για την ακρίβεια, θα τη γράψει πάνω της). Η Κυβέλη ενθουσιάζεται. Θα ενσαρκώσει την κεντρική ηρωίδα του έργου, την εβραιοπούλα Ραχήλ, στο θέατρο «Βαριετέ» το 1909,αν και δεν θα φτάσει ποτέ την επιτυχία της Στέλλας Βιολάντη.Η Ραχήλ γνώρισε σημαντική επιτυχία, καθώς παίχτηκε ξανά, και πάλι από το θίασο της Κυβέλης, στα 1909 και 1910, ενώ η Ελένη Χαλκούση θα ενσαρκώσει τη Ραχήλ το 1927.
Το έργο είχε ιστορικό πλαίσιο και η υπόθεση του στηρίχτηκε σ’ έναν θρύλο. Τα ιστορικά στοιχεία αντλήθηκαν από το βιβλίο του Φρειδερίκου Καρρέρ, Ιουδαϊσμός και Χριστιανισμός και τα εν Ζακύνθω συμβάντα κατά την Μεγάλην Παρασκευήν. Ο Ξενόπουλος, ωστόσο, είχε προσωπική αντίληψη για τα γεγονότα, καθώς έτυχε να ζήσει από κοντά τις αντισημιτικές ταραχές που έγιναν στη Ζάκυνθο το 1891 και ξεκίνησαν από την Κέρκυρα μετά τον φόνο ενός κοριτσιού, για τον οποίο είχαν ενοχοποιηθεί οι Εβραίοι.
Η ιστορία
Πριν από τα γεγονότα της Ζακύνθου, το 1891, οι Εβραίοι του νησιού, καμιά τριακοσαριά όλοι κι όλοι, απολάμβαναν τα προνόμια της ισοπολιτείας και ζούσαν αδελφικά με τους χριστιανούς. Όταν όμως ξέσπασε στην Κέρκυρα αναταραχή με την εξαφάνιση της οκτάχρονης Ρουμπίνας Σάρδα, ο λαός εξαγριώθηκε και τη Μεγάλη Παρασκευή η λιτανεία του επιταφίου βάφτηκε με αίμα. Το πλήθος κατευθύνθηκε έξαλλο εναντίον δύο εβραϊκών σπιτιών έξω από το γκέτο, έσπασε πόρτες, παράθυρα, έπιπλα και ό,τι άλλο βρήκε. Σε λίγο, το νησί κατακλύστηκε από στρατό που έφτασε για την επιβολή της τάξης. Η δικαστική έρευνα που ξεκίνησε δεν έφτασε σε κανένα συμπέρασμα. Η υπόθεση της δολοφονίας της Ρουμπίνας κατέληξε στο αρχείο χωρίς να τιμωρηθούν οι πραγματικοί ένοχοι. Οι φωνές διαμαρτυρίας είχαν κατακλύσει τον Τύπο. Ο πρεσβευτής της Ελλάδας στο Λονδίνο Γεννάδιος κατάγγειλε τα γεγονότα στην Daily News κάνοντας λόγο για διαιώνιση μεσαιωνικών εθίμων. Πολλές εβραϊκές οικογένειες εγκατέλειψαν τη Ζάκυνθο και ιδίως την Κέρκυρα και κατευθύνθηκαν άλλοι προς την ηπειρωτική Ελλάδα κι άλλοι προς την Αυστρία, τη Σμύρνη, την Κωνσταντινούπολη, την Αλεξάνδρεια.
Η υπόθεση
Η ιστορία αναφέρεται σένα νεαρό ζεύγος inamorati – πρωταγωνιστών. Απ’ τη μια, η εβραιοπούλα Ραχήλ, κόρη του μεγαλοτραπεζίτη Σαμουήλ Τεδέσκου, που ονειρεύεται τον πρίγκηπα του παραμυθιού, που μαζί θα ταξιδέψουν στη Βενετία για να παντρευτούν. Ο εν λόγω πρίγκηπας είναι εδώ ο χριστιανός ορθόδοξος Κάρολος Δεσύλλας, ένα ζακυνθινό αρχοντόπουλο, που περνάει τον καιρό του γράφοντας και μεταφράζοντας στίχους από το Άσμα Ασμάτων. Μεταξύ τους γεννιέται μια εκ πρώτης όψεως απαγορευμένη αγάπη, τελικά μάλλον όχι και τόσο απαγορευμένη για τα νέα αστικά ήθη, υπό κανονικές συνθήκες. Η Ραχήλ είναι αποφασισμένη να βαφτιστεί χριστιανή,υπάρχουν βέβαια οι κοινωνικές προκαταλήψεις, ωστόσο απαλύνονται, δεδομένου του γεγονότος ότι και οι δυο οικογένειες έχουν οικονομική επιφάνεια. Οι θρησκευτικές διαφορές έχουν στην αστική Ζάκυνθο λιγότερη σημασία από τις ταξικές διαφορές. Αλλά, το ηλεκτρισμένο κλίμα του αντισημιτισμού στη Ζάκυνθο, που πυροδότησε τις ταραχές με τα αιματηρά επεισόδια της Μεγάλης Παρασκευής, την ώρα της λιτανείας του Εσταυρωμένου, απειλεί θανάσιμα την ευτυχία των δύο νέων.
Η παράσταση
Η δραματουργική επεξεργασία του σκηνοθέτη Μανώλη Ιωνά, έδωσε στους διαλόγους ζωντάνια και παραστατικότητα, τονίζοντας εύστοχα τη πρόθεση του συγγραφέα που υπερβαίνει τα όρια της ζακυνθινής ηθογραφίας, με πολλά από τα στοιχεία του αρχαίου δράματος, στο κείμενο του. Ο ίδιος σκηνοθετεί με τρυφερότητα το έργο, σε τόνους ταιριαστούς με τον μικρό χώρο που φιλοξενεί την παράσταση, φροντίζοντας συνολικά για μια ζεστή ατμόσφαιρα.Η παράσταση διαθέτει μια ωραία αισθητική ματιά, με νοσταλγικό κλασικό άρωμα μιας αλλοτινής εποχής.Ο καλαίσθητος σκηνικός διάκοσμος του Νίκου Κασαπάκη, που τοποθετείται στο πλούσιο σπίτι ενός εβραίου τραπεζίτη, στη Ζάκυνθο, στα τέλη του 19ου αιώνα, οι υπέροχες ενδυματολογικές επιλογές του έμπειρου Γιάννη Μετζικώφ,οι μουσικές ενσταλάξεις του Αυγερινού Σουλόπουλου, που τονίζουν καίρια το πένθιμο μυσταγωγικό πλαίσιο και οι ατμοσφαιρικά σκηνοθετημένες φωτοσκιάσεις, του Μανώλη Μπράτση, που φωτίζουν μία σειρά εικόνων που ξεχειλίζουν από ευαισθησία και λυρισμό, μας χαρίζουν μια άρτια στο σύνολο της παραγωγή. Μόνη παραφωνία, ειδικά στο πρώτο μέρος,η κινησιολογία της Ρούλας Κουτρουμπέλη, που αποδεικνύεται υπέρ του δέοντος φλύαρη και αμήχανη.Ειδική μνεία,παρά ταύτα,θα πρέπει να δώσουμε στην χορογραφημένη σκηνή της πνευματικής ένωσης των δύο ερωτευμένων νέων, που αναβλύζει ποιητική γοητεία και συγκίνηση.
Οι ερμηνείες
Παλλόμενες και θυελλώδεις οι ερμηνείες του θιάσου, που καταφέρνει να συντονιστεί στις σωστές θερμοκρασίες και να παρουσιάσει εκφραστική πληθωρικότητα και σθένος. Η Ειρήνη Παπαδημάτου, υποδύεται την όμορφη και δυναμική Ραχήλ, που ενίοτε κομίζει μια προσωπικότητα θραυσματική, ενδεδυμένη με ποιητική γοητεία και βαθιά ανθρώπινη, συμπονετική ματιά. Η ηθοποιός καταδύεται με θέρμη και αλήθεια στο ρόλο της, με μια αναβλύζουσα, σχεδόν συγκινητική ορμή. Στη σκηνή που η αγάπη φαίνεται να υπερνικά τη διχοτομική συναίσθηση της καταγωγής, στο τέλος της τρίτης πράξης,παραδίδει μια εξαιρετική ερμηνεία εκ των έσω.Ο Αντώνης Σανιάνος, στο ρόλο του Κάρολου Δεσύλλα παράφορος κι ορμητικός, ερμηνεύει τον έρωτα του για την αγαπημένη του,κινούμενος στο σωστό δραματικό πλαίσιο, μεταξύ μητρικής και ερωτικής αγάπης, χωρίς να μπορεί ν’ αλλάξει την πορεία των πραγμάτων.
O Δημήτρης Κανέλλος υποδύεται τον πατέρα της Ραχήλ, με εσωτερική ένταση και μετρημένες εξάρσεις, επιτυγχάνοντας μια αξιοπρόσεκτη σκηνική παρουσία.Ο Βασίλης Φακανάς (Αλέξανδρος) και ο Νίκος Κρίκας (Δαβίκος) υποδύονται τα αδέλφια της Ραχήλ. Εκφράζουν δυο πόλους της εβραϊκής κοινότητας της εποχής –κι αυτό υποδηλώνεται εντέχνως από την αντίθεση της εξωτερικής τους εμφάνισης.Ο Αλέξανδρος είναι ένας «στρογγυλεμένος»καλοαναθρεμένος αστός, με αφελή και καλοπροαίρετη διάθεση, στοιχεία του χαρακτήρα του,που ο ηθοποιός αφήνει να διαφανούν με σκηνική άνεση και φυσικότητα. Από την άλλη, ο Δαβίδ, είναι αυτό που θα χαρακτηρίζαμε σήμερα «Ορθόδοξος Εβραίος» («Αληθής Ισραηλίτης» λέει ο ίδιος). Έχει πλήρη συνείδηση της θρησκευτικής του ταυτότητας και ιδιαιτερότητας και δε βλέπει με καθόλου καλό μάτι τη θρησκευτική επιμειξία της γαμήλιας συνένωσης μεταξύ της Ραχήλ και του Καρόλου. Η απόγνωση γεννά το μίσος – και το μίσος στο Δαβίδ σπάει το λεπτό φλοιό της πολιτισμένης του αστικής ταυτότητας, όταν δοθεί η κατάλληλη αφορμή. Μετρημένη και εσωτερική ερμηνεία, απο τον ηθοποιό, αν και ενίοτε μονόχορδη, επιτυγχάνει να συμπυκνώσει υποκριτική ωριμότητα και εσωτερικό παλμό.
Η Ιωάννα Γκαβάκου, στο ρόλο της μητέρας του Καρόλου,είναι αρκούντως μεστή και στιβαρή. Και τέλος ο υπηρέτης-αφηγητής της ιστορίας, που μεταφέρει την ταραγμένη ατμόσφαιρα και το αρνητικό κλίμα, στο εσωτερικό του σαλονιού, δίνει στον παλαίμαχο ηθοποιό Μανώλη Δεστούνη, τον πλέον κατάλληλο ρόλο, ευκαιρία που αξιοποιεί με υποδειγματικό και θαυμαστό τρόπο,με άνεση και αυτοπεποίθηση,«βουτώντας» μέσα στις λέξεις του κειμένου και παραδίδοντας μας, με συγκινητική παρρησία, μια αξιοθαύμαστη ερμηνεία.
Εν κατακλείδι,η παράσταση καταφέρνει να γοητεύσει και να οδηγήσει τον θεατή, να ανακαλύψει το σύμπαν που έχει συνθέσει ο πεζογράφος.
Ταυτότητα παράστασης
Συγγραφέας: Γρηγόριος Ξενόπουλος
Σκηνοθεσία και Δραματουργική επεξεργασία: Μανώλης Ιωνάς
Ενδυματολογία: Γιάννης Μετζικώφ
Σκηνογραφία: Νίκος Κασαπάκης
Χορογραφία- Κινησιολογία: Ρούλα Κουτρουμπέλη
Σχεδιασμός φωτισμών: Μανώλης Μπράτσης
Μουσική επιμέλεια: Αυγερινός Σουλόπουλος
Σκηνοθεσία ήχου: Νίκος Αρκομάνης
Σύμβουλος για τις τάσεις και συνήθειες της εποχής: Θάνος Αγγέλης
Υπεύθυνη Επικοινωνίας: Άντζυ Νομικού,[email protected]
Ηθοποιοί (με σειρά εμφάνισης):
Μανώλης Δεστούνης, Ειρήνη Παπαδημάτου, Αντώνης Σανιάνος,
Δημήτρης Κανέλλος, Βασίλης Φακανάς, Νίκος Κρίκας, Ιωάννα Γκαβάκου
Ημέρες και Ώρες Παραστάσεων: Τετάρτη 20:30
Διάρκεια: 95' (χωρίς διάλειμμα)
Εισιτήρια: Γενική είσοδος: 15 € Φοιτητικό, ανέργων, ΑΜΕΑ: 12 €
Ειδικές τιμές για σχολεία και γκρουπς κατόπιν επικοινωνίας.
Θέατρο ΑΛΚΜΗΝΗ, Αλκμήνης 8-12,
Κάτω Πετράλωνα Μετρό: Στάση Κεραμεικός