Σύμβολο απαράμιλλου στυλ
Φινέτσα, αθωότητα, εκθαμβωτικό βλέμμα και διαχρονικό στιλ. Φωτογράφοι όπως ο Ίρβινγκ Πέν, ο Άβεντον, ο Σέσιλ Μπίτον, ο Πάρκινσον αιχμαλώτισαν με τον φακό τους τη χάρη , τη κομψότητα και το λαμπερό χαμόγελο της, χαρίζοντας σε όλους εμάς φωτογραφίες ανείπωτης ομορφιάς.
Η Όντρεϊ Κάθλιν Ράστον, όπως ήταν το πραγματικό της όνομα, γεννήθηκε στις 4 Μαΐου του 1929 στις Βρυξέλλες. Ήταν το μοναδικό παιδί του τσεχοσλοβακικής καταγωγής τραπεζίτη Τζόζεφ Ράστον και της Oλλανδής αριστοκράτισσας Έλεν φαν Χέμστρα. Σπούδασε στην Αγγλία και την Ολλανδία, κατά τη διάρκεια της γερμανικής κατοχής. Μέχρι το 1944 η Χέπμπορν είχε εξελιχθεί σε πολύ καλή μπαλαρίνα. Μυστικά χόρευε σε συγκεντρώσεις για να μαζέψει χρήματα για την ολλανδική αντίσταση. Αργότερα δήλωσε πως " το καλύτερο κοινό που είχα ποτέ δεν έκανε τον παραμικρό ήχο στο τέλος της παράστασής μου". Η Χέπμπορν πέρασε πολύ δύσκολες στιγμές κατά τη γερμανική κατοχή. Έχασε δικούς της ανθρώπους σε στρατόπεδα εργασίας, άλλους τους είδε να εκτελούνται μπροστά της ενώ η ίδια αρρώστησε βαριά. Παρομοίαζε μάλιστα τον εαυτό της με την Άννα Φρανκ καθώς είχαν την ίδια ηλικία και τα ίδια βιώματα. Ήταν και οι δυο τους παιδιά που μεγάλωσαν, έχασαν την παιδικότητά τους και ωρίμασαν απότομα κάτω από τις σκληρές και απάνθρωπες συνθήκες του πολέμου. Όταν τελείωσε ο πόλεμος το 1945 μετακόμισε στο Άμστερνταμ και μετά στο Λονδίνο όπου παρακολούθησε μαθήματα μπαλέτου από διάσημες δασκάλες. Όμως η οικογένειά της ήταν σε πολύ δύσκολη οικονομική κατάσταση και η Χέπμπορν σαν μπαλαρίνα δεν είχε καλές απολαβές για αυτό αποφάσισε να στραφεί στην υποκριτική, μιας και εκεί θα έπαιρνε 3 λίρες παραπάνω. Κάπως έτσι ξεκίνησε η λαμπρή της πορεία ως ηθοποιός. Η πρώτη της εμφάνιση έγινε στην εκπαιδευτική ταινία " Ολλανδικά σε επτά μαθήματα". Έπειτα εμφανίστηκε σε μουσικές παραστάσεις αλλά ο πρώτος της ρόλος στον κινηματογράφο ήταν στην βρετανική ταινία " One wild oat" στον ρόλο μιας ρεσεψιονίστ. Έπαιξε σε αρκετές παραστάσεις διάφορους μικρούς ρόλους μέχρι που εμφανίστηκε σε ένα πρωταγωνιστικό ρόλο στο Μπρόντγουέι και κέρδισε το πρώτο της βραβείο Tony.
Μετά από μία σύντομη παραμονή στο Παρίσι επέστρεψε στο Λονδίνο, όπου γύρισε διάφορες ταινίες από τις οποίες ξεχώρισαν «Η συμμορία του Λαβέντερ Χιλ» (The Lavender Hill Mob, 1951) σε σκηνοθεσία Τσαρλς Κράιτον και «Σκιές στην Ομίχλη» (The Secret People, 1952) σε σκηνοθεσία Θόρολντ Ντίκινσον. Το 1953 γύρισε την πρώτη της ταινία στο Χόλιγουντ, τη ρομαντική κωμωδία «Διακοπές στην Ρώμη» (Roman Holiday) σε σκηνοθεσία Γουίλιαμ Γουάϊλερ. Αξίζει να αναφέρουμε ότι η πρώτη επιλογή του σκηνοθέτη Frank Carpa για την ταινία, ήταν η Elizabeth Taylor. Η οντισιόν της νεαρής, άγνωστης τότε, Χέπμπορν μάγεψε τον σκηνοθέτη: «Είχε όλα όσα έψαχνα: γοητεία, αθωότητα και ταλέντο. Ήταν επίσης πολύ αστεία. Ήταν απλώς μαγευτική, και είπαμε "Αυτό είναι το κορίτσι!"» Η ταινία επρόκειτο να έχει το όνομα του Γκρέγκορι Πεκ πάνω από τον τίτλο με μεγάλα γράμματα, αναγράφοντας «παρουσιάζοντας την Όντρει Χέπμπορν» από κάτω. Όταν τα γυρίσματα ολοκληρώθηκαν, ο Πεκ κάλεσε τον ατζέντη του και, προβλέποντας σωστά πως η Χέπμπορν θα κέρδιζε το Όσκαρ Α’ Γυναικείου Ρόλου, ζήτησε να αλλαχτεί η συμφωνία και να γραφτεί το όνομα της ηθοποιού επίσης πάνω από τον τίτλο και σε ίδια γραμματοσειρά με τη δική του. Πραγματικά η Χέπμπορν αν και πρωτοεμφανιζόμενη πήρε το Όσκαρ Α΄ Γυναικείου ρόλου καθώς και τη Χρυσή Σφαίρα για την ερμηνεία της - η ταινία κατατάχθηκε από το αμερικανικό ινσττιτούτο κινηματογράφου στην 4η θέση στη λίστα με τις 10 καλύτερες ρομαντικές κωμωδίες όλων των εποχών. Όταν κέρδισε το Όσκαρ , η αφηρημένη Audrey Hepburn ξέχασε το πολυπόθητο αγαλματάκι στην τουαλέτα. Ευτυχώς βρέθηκε αρκετά γρήγορα για να την απαθανατίσουν μαζί του οι φωτογράφοι.
Ακολούθησαν ταινίες που τόνισαν την ξεχωριστή χάρη και φινέτσα της, όπως «Σαμπρίνα» (Sabrina, 1954) του Μπίλι Γουάϊλντερ, «Πόλεμος και Ειρήνη» (War and Peace, 1956) του Κινγκ Βίντορ, «Έξυπνο Μουτράκι» (Funny Face, 1957) του Στάνλεϊ Ντόνεν, «Αριάν» (Love in the Afternoon, 1957) του Μπίλι Γουάϊλντερ, «Η ιστορία μιας μοναχής» (The Nun’s Story, 1959) του Φρεντ Τσίνεμαν, «Οι Ασυγχώρηστοι» (The Unforgiven, 1960) του Τζον Χιούστον, «Τίποτα δεν είναι πιο ωραίο από την αγάπη» (Breakfast at Tifanny’s, 1961) του Μπλέικ Έντουαρντς, «Ωραία μου Κυρία» (My Fair Lady, 1964) του Τζορτζ Κιούκορ, κ.ά. . Η τελευταία ταινία που έκανε ήταν το 1988 με τον Στίβεν Σπίλμπεργκ το " Always". Προς το τέλος της ζωής της έκανε ένα άλμπουμ αφήγησης, το "Audrey Hepburn's Enchanted Tales" με αναγνώσεις κλασικών ιστοριών για παιδιά, με το οποίο κέρδισε μετά θάνατον το Βραβείο Γκράμι για το Καλύτερο Αφηγηματικό Άλμπουμ για Παιδιά. Η ηθοποιός απέκτησε το δικό της αστέρι στη Λεωφόρο της Δόξας του Χόλυγουντ. Ο Ρεξ Χάρισον αποκαλούσε την Όντρεϊ αγαπημένη του παρτενέρ, ο Κάρι Γκραντ λάτρευε να την πειράζει. Ο Γκρέγκορι Πεκ έγινε δια βίου φίλος της. Μετά το θάνατό της, ο Πεκ με δάκρυα στα μάτια απήγγειλε μπροστά στην κάμερα το αγαπημένο της ποίημα, " Ατελείωτη Αγάπη" του Rabindranath Tagore. Μερικοί πιστεύουν ότι ο Μπόγκαρτ και η Χέπμπορν δεν τα πήγαιναν καλά, μα αυτό δεν είναι αλήθεια. Ο Μπόγκαρτ τα πήγαινε καλά μαζί της όσο κανείς άλλος στο πλατό. Αργότερα η Χέπμπορν είπε: "Καμιά φορά είναι οι λεγόμενοι “σκληροί άντρες” που τελικά είναι οι πιο στοργικοί, όπως υπήρξε ο Μπόγκι μαζί μου"
Είχε παντρευτεί δύο φορές και είχε αποκτήσει δύο παιδιά.Τον Αμερικανό ηθοποιό Μελ Φερέρ η Χέπμπορν τον συνάντησε σε ένα πάρτυ του Γκρέγκορι Πεκ. Τον είχε δει στην ταινία «Lili» και την αιχμαλώτισε η ερμηνεία του. Ο Φέρρερ κατόπιν της έστειλε το σενάριο για το έργο «Οντίν» και η Χέπμπορν δέχτηκε το ρόλο. Οι πρόβες ξεκίνησαν το Ιανουάριο του 1954 και οι δυο τους παντρεύτηκαν στις 24 Σεπτεμβρίου. Το 1959, στα γυρίσματα της ταινίας «Οι Ασυγχώρητοι», χτύπησε σε πέτρα πέφτοντας από άλογο και έσπασε την πλάτη της. Πέρασε εβδομάδες στο νοσοκομείο και αργότερα απέβαλε, γεγονός που αποδόθηκε σε φυσική και ψυχολογική πίεση. Ο γάμος τους κράτησε 14 χρόνια, μέχρι τις 5 Δεκεμβρίου 1968. Τα τελευταία χρόνια του γάμου, ο Φέρρερ σύμφωνα με τις φήμες βρήκε ερωμένη, ενώ η Χέπμπορν ειπώθηκε πως είχε δεσμό με τον νεότερο συμπρωταγωνιστή της στο «Δύο για το Δρόμο», Άλμπερτ Φίνεϊ.
Ο δεύτερος γάμος της ήταν με τον Ιταλό ψυχίατρο Αντρέα Ντότι.Όταν παντρεύτηκε τον Ντότι, έζησε στη Ρώμη μια ζωή πιο φυσιολογική. Ψώνιζε στις αγορές και έκανε βόλτες στην πόλη, πήγαινε τον γιό της στο σχολείο μόνη της.. Αν και ο Ντόττι αγαπούσε τη Χέπμπορν διατηρούσε δεσμούς με νεότερες γυναίκες. Ο γάμος κράτησε 13 χρόνια και τελείωσε το 1982. Τα τελευταία χρόνια της ζωής της συζούσε με τον κατά επτά χρόνια μικρότερό της Ολλανδό ηθοποιό Ρόμπερτ Βόλντερς. Τον γνώρισε μέσω ενός φίλου, στα τελευταία χρόνια του γάμου της με τον Ντόττι. Όταν το διαζύγιο οριστικοποιήθηκε, εκείνη και ο Γουόλτερς ξεκίνησαν την κοινή τους ζωή, παρόλο που δεν παντρεύτηκαν ποτέ. Το 1989, μετά από εννέα χρόνια μαζί του, τα αποκάλεσε τα πιο ευτυχισμένα της ζωής της. «Μου πήρε πολύ καιρό», είπε σε μια συνέντευξη με τη Μπάρμπαρα Γουόλτερς. Η δημοσιογράφος τη ρώτησε γιατί δεν παντρεύτηκαν. Η Χέπμπορν απάντησε πως είχαν παντρευτεί αλλά όχι επισήμως. Σχεδίαζαν μαζί τα ταξίδια για τη UNICEF. Σε καθένα από τους λόγους της, εκείνος παρακολουθούσε και καμιά φορά δάκρυζε.
Εκτός από πολυβραβευμένη ηθοποιός και εκπληκτική παρτενέρ η Όντρεϊ Χέπμπορν αποτέλεσε και αποτελεί ακόμα αξεπέραστο σύμβολο ομορφιάς και στιλ. Η κομψότητα και το λεπτό γούστο, το απέριττο στιλ και η λάμψη έρεαν από πάνω της. Κατάφερνε μοναδικά να συνδυάζει το διακριτικά αστείο κορίτσι με τη σπιρτάδα στο βλέμμα αλλά και το πονηρό θηλυκό, που όμως ποτέ δεν υποβιβάζει το αρσενικό. Για τον σχεδιαστή Ουμπέρ ντε Ζιβενσύ αποτέλεσε τη μούσα του, καθώς από τη στιγμή που συναντήθηκαν έγιναν αχώριστη φίλοι και αποτέλεσε για το μόδιστρο σημείο αναφοράς για τις δημιουργίες του. Όταν το 1953 ο μετρ άνοιξε την πόρτα, δεν περίμενε να αντικρίσει την Οντρεϊ Χέπμπορν, αλλά την Κάθριν (Χέπμπορν). Κι όμως αυτό το νέο και άγνωστο τότε κορίτσι που συνάντησε, δεν θα το ξεχνούσε ποτέ. Φορούσε παντελόνι στυλ Μέριλιν, παπούτσια μπαλαρίνες κι ένα ψάθινο καπέλο στο κεφάλι με κόκκινη φάσα που έγραφε Venezia. Κανείς δεν μπορεί να ξεχάσει την εμφάνιση της Χέπμπορν στην ταινία " Πρόγευμα στο Τίφανις" με το μαύρο φόρεμα του Ζιβανσί, ένα από τα πιο εικονικά ρούχα στην ιστορία της μόδας. Το διάσημο μικρό μαύρο φόρεμα πωλήθηκε για 920.000 δολάρια το 2006 από τον οίκο Christie's. Έγινε έτσι ένα από τα πιο ακριβά κομμάτια που έχουν πουληθεί ως αναμνηστικά ταινιών.Τα έσοδα πήγαν σε φιλανθρωπικό ίδρυμα που βοηθά μη προνομιούχα παιδιά στην Ινδία.Η Χέπμπορν, έχοντας βιώσει δύσκολα παιδικά χρόνια, αφιέρωσε αρκετό χρόνο από τη ζωή της στους σκοπούς της Γιούνισεφ.. Σύντομα μετά το τέλος της καριέρας της στον κινηματογράφο, ανακηρύχθηκε Πρέσβειρα Καλής Θελήσεως του Οργάνωσης για τα Παιδιά των Ηνωμένων Εθνών. Ευγνώμων για την καλή της τύχη να επιβιώσει της γερμανικής κατοχής ως παιδί, αφιέρωσε το υπόλοιπο της ζωής της για τη βοήθεια παιδιών σε φτωχές χώρες. Στα ταξίδια της τη διευκόλυνε η ευρεία γνώση της σε ξένες γλώσσες: αγγλικά, γαλλικά, ιταλικά, ισπανικά, ολλανδικά. Κέρδισε ένα ειδικό βραβείο Όσκαρ για το ανθρωπιστικό έργο της το 1993, αλλά δεν έζησε αρκετά για να το χαρεί. Πέθανε στις 20 Ιανουαρίου του 1993, στο σπίτι της στο Tolochenaz της Ελβετίας μετά από μάχη με τον καρκίνο του παχέος εντέρου.