Την έχουν συγκρίνει με την Ώντρεϊ Χέπμπρον γιατί μαγεύει τον φακό με την εκλεπτυσμένη γοητεία της. Η ίδια προτιμά να είναι «έξυπνη παρά σταρ». Εργάστηκε σκληρά επί χρόνια, έχασε την παιδική της ηλικία, όπως τόσα άλλα «χαρισματικά παιδιά» . Ο λόγος για τη Νάταλι Πόρτμαν που με την ερμηνεία της στο «Μαύρο κύκνο» κατέκτησε τη Χρυσή Σφαίρα και το Όσκαρ πρώτου γυναικείου ρόλου.
Γεννήθηκε το 1981 στην Ιερουσαλήμ, βρέθηκε σε πολύ νεαρή ηλικία στην Ουάσινγκτον και στη συνέχεια μετά από αλλεπάλληλες μετακομίσεις κατέληξε μαζί με την οικογένειά της στη Νέα Υόρκη. Στην τρυφερή ηλικία των τεσσάρων ετών μυήθηκε στην αυστηρή πειθαρχία του κλασικού μπαλέτου ενώ στα δέκα της, έτρεχε μαζί με την μητέρα της σε οντισιόν στο Μπρόντγουεϊ. «Ήμουν διαφορετική από τα άλλα παιδιά. Ήμουν περισσότερο φιλόδοξη, ήξερα τι μου άρεσε, τι ήθελα και εργαζόμουν σκληρά. Ήμουν ένα πολύ σοβαρό παιδί», έχει δηλώσει η ίδια για τα παιδικά της χρόνια. Το κινηματογραφικό της ντεμπούτο έγινε με το θρίλερ του Λικ Μπεσόν «Leon» το 1994, στο πλευρό του Ζαν Ρενό. Η Νάταλι Πόρτμαν εμφανίζεται στο ρόλο ενός δωδεκάχρονου κοριτσιού που προσπαθεί να ξεπεράσει τη δολοφονία της οικογένειά της, αναλαμβάνοντας το ρόλο του εκδικητή δίπλα σε έναν επαγγελματία εκτελεστή. Ήταν η ταινία που εκτός των άλλων τη «βάφτισε» με το καλλιτεχνικό της επώνυμο.Το πραγματικό όνομά της είναι Νάταλι Χέρσλαγκ, όμως υιοθέτησε το πατρικό όνομα της γιαγιάς της προκειμένου να προστατεύσει την οικογένειά της από τη δημοσιότητα. Έχοντας πάρει το βάπτισμα του πυρός με τα αστυνομικά φιλμ, εμφανίζεται στο «Heat» του Μάικλ Μαν, όπου πρωταγωνιστούσαν οι Αλ Πατσίνο και Ρόμπερτ ντε Νίρο. Ακολουθεί η συμμετοχή της στο πετυχημένο μιούζικαλ του Γούντι Άλεν «Everyone says I love you», μαζί με τις Τζούλια Ρόμπερτς και Ντρου Μπάριμορ. Την ίδια χρονιά τη βρίσκουμε και στη σουρεαλιστική παρωδία των ταινιών επιστημονικής φαντασίας «Mars attacks» του Τιμ Μπάρτον. Στο μεταξύ, το αστέρι της μεσουρανεί και στη σκηνή του Μπρόντγουεϊ, όταν ενσαρκώνει την Άννα στη θεατρική μεταφορά του έργου «Το ημερολόγιο της Άννας Φρανκ».
Τα «όχι» της Νάταλι Πόρτμαν
Η Νάταλι Πόρτμαν ωστόσο έχτισε την καριέρα της στα δικά της μέτρα, χωρίς να κάνει παραχωρήσεις στη βιομηχανία του θεάματος. Είναι χαρακτηριστικό ότι αρνήθηκε να συμμετάσχει στην ταινία «Αnywhere but here» (1999), όταν έμαθε ότι θα έπρεπε να γυρίσει μια τολμηρή ερωτική σκηνή. Η συμπρωταγωνίστριά της, η Σούζαν Σάραντον αλλά και ο σκηνοθέτης της ταινίας, ο Γουέιν Γουάνγκ απαίτησαν να γραφτεί ξανά το σενάριο για να μην έρθει σε δύσκολη θέση η νεαρή ηθοποιός, όπως και έγινε τελικά. Η συμμετοχή της στην τριλογία Star Wars, εκτοξεύει τη φήμη της και γίνεται παγκοσμίως γνωστή ως βασίλισσα Αμιντάλα στις τρεις ταινίες της σειράς («Star wars episode I: The phantom menace», «Star wars episode II: attack of the clones» 2002, «Star wars episode III: revenge of the Sith» (2005). Ενδιαμέσως βρίσκει χρόνο να υποδυθεί μια ανύπαντρη, ανήλικη μητέρα στο δράμα του Ματ Γουίλιαμς «Where the heart is» (2000) αλλά και να παρακολουθήσει σπουδές ψυχολογίας στο Χάρβαρντ, παραμερίζοντας για λίγο την καριέρα της. Συνεχίζει μάλιστα τις σπουδές της στο Εβραϊκό Πανεπιστήμιο στην Ιερουσαλήμ, μελετώντας Αραβικά και Εβραϊκά, ενώ παρακολουθεί και μαθήματα Ισραηλινής Ιστορίας και ανθρωπολογίας της βίας. Το θέατρο της άνοιξε το δρόμο για συνεργασίες με γνωστούς σκηνοθέτες. Το 2001 εμφανίστηκε στο New York Public Theater, στο κλασικό έργο του Τσέχωφ «Ο γλάρος», δίπλα στη Μέριλ Στριπ και τον Φίλιπ Σέιμουρ. Η σκηνοθεσία ήταν του Μάικ Νίκολς και η Πόρτμαν θα συνεργαστεί ξανά μαζί του στην ταινία «Closer» το 2004 που της χάρισε την πρώτη της υποψηφιότητα για Όσκαρ δεύτερου γυναικείου ρόλου. Αξιοσημείωτη επιτυχία, αν σκεφτεί κανείς ότι στην ίδια ταινία έπαιζαν ο Τζουντ Λο, η Τζούλια Ρόμπερτς και ο Κλάιβ Όουεν (υποψήφιος για Όσκαρ δεύτερου αντρικού ρόλου). Μεσολαβούν μερικοί ρόλοι σε ανεξάρτητες παραγωγές που την προετοιμάζουν για τις πιο απαιτητικές ερμηνείες της («Garden State» του Ζακ Μπραφ κ.α.).
Η Νάταλι Πόρτμαν ωστόσο έχτισε την καριέρα της στα δικά της μέτρα, χωρίς να κάνει παραχωρήσεις στη βιομηχανία του θεάματος. Είναι χαρακτηριστικό ότι αρνήθηκε να συμμετάσχει στην ταινία «Αnywhere but here» (1999), όταν έμαθε ότι θα έπρεπε να γυρίσει μια τολμηρή ερωτική σκηνή. Η συμπρωταγωνίστριά της, η Σούζαν Σάραντον αλλά και ο σκηνοθέτης της ταινίας, ο Γουέιν Γουάνγκ απαίτησαν να γραφτεί ξανά το σενάριο για να μην έρθει σε δύσκολη θέση η νεαρή ηθοποιός, όπως και έγινε τελικά. Η συμμετοχή της στην τριλογία Star Wars, εκτοξεύει τη φήμη της και γίνεται παγκοσμίως γνωστή ως βασίλισσα Αμιντάλα στις τρεις ταινίες της σειράς («Star wars episode I: The phantom menace», «Star wars episode II: attack of the clones» 2002, «Star wars episode III: revenge of the Sith» (2005). Ενδιαμέσως βρίσκει χρόνο να υποδυθεί μια ανύπαντρη, ανήλικη μητέρα στο δράμα του Ματ Γουίλιαμς «Where the heart is» (2000) αλλά και να παρακολουθήσει σπουδές ψυχολογίας στο Χάρβαρντ, παραμερίζοντας για λίγο την καριέρα της. Συνεχίζει μάλιστα τις σπουδές της στο Εβραϊκό Πανεπιστήμιο στην Ιερουσαλήμ, μελετώντας Αραβικά και Εβραϊκά, ενώ παρακολουθεί και μαθήματα Ισραηλινής Ιστορίας και ανθρωπολογίας της βίας. Το θέατρο της άνοιξε το δρόμο για συνεργασίες με γνωστούς σκηνοθέτες. Το 2001 εμφανίστηκε στο New York Public Theater, στο κλασικό έργο του Τσέχωφ «Ο γλάρος», δίπλα στη Μέριλ Στριπ και τον Φίλιπ Σέιμουρ. Η σκηνοθεσία ήταν του Μάικ Νίκολς και η Πόρτμαν θα συνεργαστεί ξανά μαζί του στην ταινία «Closer» το 2004 που της χάρισε την πρώτη της υποψηφιότητα για Όσκαρ δεύτερου γυναικείου ρόλου. Αξιοσημείωτη επιτυχία, αν σκεφτεί κανείς ότι στην ίδια ταινία έπαιζαν ο Τζουντ Λο, η Τζούλια Ρόμπερτς και ο Κλάιβ Όουεν (υποψήφιος για Όσκαρ δεύτερου αντρικού ρόλου). Μεσολαβούν μερικοί ρόλοι σε ανεξάρτητες παραγωγές που την προετοιμάζουν για τις πιο απαιτητικές ερμηνείες της («Garden State» του Ζακ Μπραφ κ.α.).
Οι δύσκολοι ρόλοι που προετοίμασαν τον «Μαύρο κύκνο»
Η Νάταλι Πόρτμαν πριν από τον «Μαύρο κύκνο», είχε ενσαρκώσει ηρωίδες που βρίσκονταν στο μεταίχμιο της τρέλας και της απελπισίας. Ο σκηνοθέτης Μίλος Φόρμαν, περιέργως δεν γνώριζε τη δουλειά της, όταν έψαχνε να βρει μια ηθοποιό για την ταινία του «Τα φαντάσματα του Γκόγια» (2006), η μορφή της όμως του θύμισε έναν πίνακα του Γκόγια. Κάπως έτσι βρέθηκε να παίζει τη νεαρή Εβραία Ινέζ, η οποία φυλακίζεται και βασανίζεται σκληρά από την Ιερά Εξέταση, δεχόμενη και σεξουαλική κακοποίηση από έναν καθολικό ιερέα (στο ρόλο ο Χαβιέ Μπαρδέμ). Μπορεί η ταινία να μην απέδωσε τα αναμενόμενα στα box office, όμως σίγουρα αποτελεί σταθμό στην καριέρα της. Το ίδιο ισχύει και για το φουτουριστικό πολιτικό θρίλερ του Τζέιμς Μακ Τιγκ «V for vendetta» που πήρε αντικρουόμενες κριτικές, όμως αγκαλιάστηκε από το κοινό. Στην κινηματογραφική μεταφορά του σκοτεινού κόμικ του Άλαν Μουρ, η Νάταλι Πόρτμαν στο ρόλο της Ίβι Χαμόντ, βιώνει τα πιο ακραία βασανιστήρια από τον μυστηριώδη «V» κατακτώντας την ελευθερία του πνεύματος. Για τις ανάγκες της ταινίας η Νάταλι Πόρτμαν εμφανίζεται με ξυρισμένο κεφάλι, «τσαλακώνοντας» την εικόνα της. Στο βιογραφικό της συγκαταλέγονται ταινίες κάθε είδους: από το «My Blueberry nights» (2007) του Γουονγκ Καρ Βάι (το φιλμ ήταν υποψήφιο για Χρυσό Φοίνικα στις Κάννες), το πολεμικό δράμα «Cold mountain» του Άντονι Μιγκέλα, το «Free zone» (2005) του Άμος Γκιτάι, το πολεμικό θρίλερ «Βrothers» του Τζιμ Σέρινταν, το ιστορικό δράμα του Τζάστιν Τσάνγκουικ «Τhe other Boleyn girl» (2008) ως τις κωμωδίες «Ζοοlander» του Μπεν Στίλερ και «Μr Magorium’s wonder emporium» (2007) του Ζακ Χελμ. Οι φιλοδοξίες της δεν περιορίζονται μπροστά από τις κάμερες, καθώς δοκιμάζει τις δυνάμεις της στη συγγραφή σεναρίου, στη σκηνοθεσία και την παραγωγή. Έχει γράψει και σκηνοθετήσει την ταινία μικρού μήκους «Εve», εμπνευσμένη από το χαρακτήρα της αγαπημένης της γιαγιάς, με πρωταγωνίστρια τη Λορίν Μπακόλ. Η πρώτη της αυτή δουλειά προβλήθηκε στο Φεστιβάλ της Βενετίας το 2008. Το 2005 κέρδισε διάφορα βραβεία, ανάμεσα στα οποία και τη Χρυσή Σφαίρα Β΄ Γυναικείου Ρόλου, και ήταν υποψήφια για Όσκαρ Β΄ Γυναικείου Ρόλου με την ταινία "Closer" του Μάικ Νίκολς. Ο «Μαύρος Κύκνος», σε σκηνοθεσία Ντάρεν Αρονόφσκι, της χάρισε τη Χρυσή Σφαίρα Καλύτερης Ηθοποιού σε Δραματική Ταινία, βραβείο BAFTA καλύτερης γυναικείας ερμηνείας, και Όσκαρ Α' Γυναικείου Ρόλου. Στην ταινία αυτή η Πόρτμαν υποδύθηκε μια επαγγελματία μπαλαρίνα, για να προετοιμαστεί για το ρόλο έκανε πέντε με οχτώ ώρες προπόνηση την ημέρα για έξι μήνες. Επόμενη ταινία ήταν το Μόνο Το Σεξ Δε Φτάνει που κυκλοφόρησε το 2011 και ακολούθησε την ίδια χρονιά το Σιγά τα Γαλάζια Αίματα (Your Highness) μαζί με τονΤζέιμς Φράνκο. Επίσης εμφανίστηκε στην κινηματογραφική μεταφορά του υπερήρωα Thor σε σκηνοθεσία Κένεθ Μπράνα, υποδυόμενη την Τζέιν Φόστερ.
Η Νάταλι Πόρτμαν πριν από τον «Μαύρο κύκνο», είχε ενσαρκώσει ηρωίδες που βρίσκονταν στο μεταίχμιο της τρέλας και της απελπισίας. Ο σκηνοθέτης Μίλος Φόρμαν, περιέργως δεν γνώριζε τη δουλειά της, όταν έψαχνε να βρει μια ηθοποιό για την ταινία του «Τα φαντάσματα του Γκόγια» (2006), η μορφή της όμως του θύμισε έναν πίνακα του Γκόγια. Κάπως έτσι βρέθηκε να παίζει τη νεαρή Εβραία Ινέζ, η οποία φυλακίζεται και βασανίζεται σκληρά από την Ιερά Εξέταση, δεχόμενη και σεξουαλική κακοποίηση από έναν καθολικό ιερέα (στο ρόλο ο Χαβιέ Μπαρδέμ). Μπορεί η ταινία να μην απέδωσε τα αναμενόμενα στα box office, όμως σίγουρα αποτελεί σταθμό στην καριέρα της. Το ίδιο ισχύει και για το φουτουριστικό πολιτικό θρίλερ του Τζέιμς Μακ Τιγκ «V for vendetta» που πήρε αντικρουόμενες κριτικές, όμως αγκαλιάστηκε από το κοινό. Στην κινηματογραφική μεταφορά του σκοτεινού κόμικ του Άλαν Μουρ, η Νάταλι Πόρτμαν στο ρόλο της Ίβι Χαμόντ, βιώνει τα πιο ακραία βασανιστήρια από τον μυστηριώδη «V» κατακτώντας την ελευθερία του πνεύματος. Για τις ανάγκες της ταινίας η Νάταλι Πόρτμαν εμφανίζεται με ξυρισμένο κεφάλι, «τσαλακώνοντας» την εικόνα της. Στο βιογραφικό της συγκαταλέγονται ταινίες κάθε είδους: από το «My Blueberry nights» (2007) του Γουονγκ Καρ Βάι (το φιλμ ήταν υποψήφιο για Χρυσό Φοίνικα στις Κάννες), το πολεμικό δράμα «Cold mountain» του Άντονι Μιγκέλα, το «Free zone» (2005) του Άμος Γκιτάι, το πολεμικό θρίλερ «Βrothers» του Τζιμ Σέρινταν, το ιστορικό δράμα του Τζάστιν Τσάνγκουικ «Τhe other Boleyn girl» (2008) ως τις κωμωδίες «Ζοοlander» του Μπεν Στίλερ και «Μr Magorium’s wonder emporium» (2007) του Ζακ Χελμ. Οι φιλοδοξίες της δεν περιορίζονται μπροστά από τις κάμερες, καθώς δοκιμάζει τις δυνάμεις της στη συγγραφή σεναρίου, στη σκηνοθεσία και την παραγωγή. Έχει γράψει και σκηνοθετήσει την ταινία μικρού μήκους «Εve», εμπνευσμένη από το χαρακτήρα της αγαπημένης της γιαγιάς, με πρωταγωνίστρια τη Λορίν Μπακόλ. Η πρώτη της αυτή δουλειά προβλήθηκε στο Φεστιβάλ της Βενετίας το 2008. Το 2005 κέρδισε διάφορα βραβεία, ανάμεσα στα οποία και τη Χρυσή Σφαίρα Β΄ Γυναικείου Ρόλου, και ήταν υποψήφια για Όσκαρ Β΄ Γυναικείου Ρόλου με την ταινία "Closer" του Μάικ Νίκολς. Ο «Μαύρος Κύκνος», σε σκηνοθεσία Ντάρεν Αρονόφσκι, της χάρισε τη Χρυσή Σφαίρα Καλύτερης Ηθοποιού σε Δραματική Ταινία, βραβείο BAFTA καλύτερης γυναικείας ερμηνείας, και Όσκαρ Α' Γυναικείου Ρόλου. Στην ταινία αυτή η Πόρτμαν υποδύθηκε μια επαγγελματία μπαλαρίνα, για να προετοιμαστεί για το ρόλο έκανε πέντε με οχτώ ώρες προπόνηση την ημέρα για έξι μήνες. Επόμενη ταινία ήταν το Μόνο Το Σεξ Δε Φτάνει που κυκλοφόρησε το 2011 και ακολούθησε την ίδια χρονιά το Σιγά τα Γαλάζια Αίματα (Your Highness) μαζί με τονΤζέιμς Φράνκο. Επίσης εμφανίστηκε στην κινηματογραφική μεταφορά του υπερήρωα Thor σε σκηνοθεσία Κένεθ Μπράνα, υποδυόμενη την Τζέιν Φόστερ.
Ο έρωτας με τον Μπενζαμέν Μιλπιέ
Η Πόρτμαν έχει αποφοιτήσει από το Χάρβαρντ με πτυχίο στην ψυχολογία, έχει σπουδάσει επίσης στο Εβραϊκό Πανεπιστήμιο στην Ιερουσαλήμ, όπου έμαθε Αραβικά και Εβραϊκά, Ανθρωπολογία της Βίας και Ισραηλινή Ιστορία. Παρότι έχει υιοθετήσει ένα σοβαρό προφίλ, η δημοφιλής ηθοποιός δεν απέφυγε ως γνήσια σταρ το κυνηγητό με τους paparazzi εξαιτίας της σχέσης της με τον διάσημο χορευτή και χορογράφο του New York City Ballet, Μπενζαμέν Μιλπιέ. Το ειδύλλιο τους πυροδοτήθηκε κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων του «Μαύρου κύκνου», όταν ο Μιλπιέ έκανε την προσαρμογή της χορογραφίας της «Λίμνης των κύκνων» για τις ανάγκες της ταινίας του Αρονόφσκι. Η Νάταλι Πόρτμαν και ο Μιλπιέ έχουν ένα γιό, τον 5χρονο Άλεφ.
Αποσπάσματα από συνέντευξη της στο Hollywood Reporter το 2015
Για την επανεκλογή του Μπενιαμίν Νετανιάχου: «Είμαι πολέμια της πολιτικής του Νετανάχιου. Πολέμια. Είμαι πάρα πολύ απογοητευμένη για την επανεκλογή του. Βρίσκω τον ρατσισμό του τρομαχτικό. Παρόλα αυτά δε θέλω να χρησιμοποιώ την πλατφόρμα της δουλειάς μου με λάθος τρόπο. Πολύς κόσμος γίνεται διάσημος και όταν μιλά για το Ισραήλ στον ξένο Τύπο το αφορίζει. Δε θέλω να κακολογώ το Ισραήλ. Δε θέλω να το κάνω...»
Για το μεθυσμένο, αντισημιτικό ξέσπασμα του σχεδιαστή Τζον Γκαλιάνο: «Σε κάθε περίπτωση, όσα είπε ήταν απαράδεκτα. Ομως δεν βλέπω το λόγο γιατί δεν μπορούμε να συγχωρούμε κι όλας τους ανθρώπους που δείχνουν μεταμέλεια και προσπαθούν να αλλάξουν. Δε συγχωρώ τα σχόλια, αλλά όλοι έχουμε πει πράγματα που έχουμε μετανιώσει...»
Για τη νέα της ζωή στο Παρίσι: «Εχει ενδιαφέρον αυτή η εμπειρία. Είχα έρθει στο Παρίσι τόσες πολλές φορές στη ζωή μου. Νόμιζα ότι όλα θα είναι εύκολα. Οτι είναι πολύ κοντινό με την Νέα Υόρκη. Οταν όμως ξεκινάς να ζεις σε ένα μέρος, τότε συνειδητοποιείς πόσο βαθιές είναι οι διαφορές στην κουλτούρα. Στην Αμερική νιώθεις αριστερός, στη Γαλλία αντιλαμβάνεσαι ότι είσαι καπιταλιστής. Στη Γαλλία θρησκεία είναι ο πολιτισμός. Είμαι ξένη...
Για το γάμο: «Είναι σαν να κοιτάς τον άλλον και κοιτάς καθημερινά έναν καθρέφτη του καλού και του κακού εαυτού σου. Γιατί θες να είσαι το καλύτερο άτομο που μπορείς να είσαι απέναντι στον σύντροφό σου. Κι αυτός ο καθρέφτης συχνά είναι σκληρός μαζί σου...»
Για το σκηνοθετικό της ντεμπούτο, την κινηματογραφική διασκευή της αυτοβιογραφίας του Αμος Οζ «A Tale of Love and Darkness»: «Αυτό που με τράβηξε ήταν η γλώσσα του Αμος Οζ. Μια γλώσσα αδύνατον να μεταφραστεί. Δε γίνεται να μεταφράσεις την εμμονή του Οζ με τις λέξεις, την εβραϊκή γλώσσα, την ποίησή του. Για αυτό την αφήσαμε αυτούσια. Αγόρασα τα δικαιώματα 8 χρόνια πριν. Το δούλευα και το άφηνα, το δούλευα και το άφηνα. Εδειξα αποσπάσματα στον Ντάρεν Αρονόφσκι. Η μόνη συμβουλή που μου έδωσε ήταν "να θυμάμαι πάντα για ποιο λόγο ήθελα να κάνω αυτή την ταινία". Νομίζω ότι αν δεν του άρεσε καθόλου, θα μου το έλεγε...»
Για το Οσκαρ της: «Δεν ξέρω που είναι. Νομίζω στο χρηματοκιβώτιο, πίσω στην Αμερική. Δεν το έχω πάντως στολισμένο σε κάποιο ράφι. Τις προάλλες διάβαζα στον Αλεφ την εβραϊκή ιστορία και πώς αποκυρήξαμε και καταστρέψαμε τα χρυσά είδωλα. Τι θα έλεγε το παιδί μου αν μεγαλώνοντας καταλάβαινε ότι η μαμά του όμως λατρεύει ένα χρυσό είδωλο, του δίνει περισσότερη σημασία από ό,τι έχει...»
Η Πόρτμαν έχει αποφοιτήσει από το Χάρβαρντ με πτυχίο στην ψυχολογία, έχει σπουδάσει επίσης στο Εβραϊκό Πανεπιστήμιο στην Ιερουσαλήμ, όπου έμαθε Αραβικά και Εβραϊκά, Ανθρωπολογία της Βίας και Ισραηλινή Ιστορία. Παρότι έχει υιοθετήσει ένα σοβαρό προφίλ, η δημοφιλής ηθοποιός δεν απέφυγε ως γνήσια σταρ το κυνηγητό με τους paparazzi εξαιτίας της σχέσης της με τον διάσημο χορευτή και χορογράφο του New York City Ballet, Μπενζαμέν Μιλπιέ. Το ειδύλλιο τους πυροδοτήθηκε κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων του «Μαύρου κύκνου», όταν ο Μιλπιέ έκανε την προσαρμογή της χορογραφίας της «Λίμνης των κύκνων» για τις ανάγκες της ταινίας του Αρονόφσκι. Η Νάταλι Πόρτμαν και ο Μιλπιέ έχουν ένα γιό, τον 5χρονο Άλεφ.
Αποσπάσματα από συνέντευξη της στο Hollywood Reporter το 2015
Για την επανεκλογή του Μπενιαμίν Νετανιάχου: «Είμαι πολέμια της πολιτικής του Νετανάχιου. Πολέμια. Είμαι πάρα πολύ απογοητευμένη για την επανεκλογή του. Βρίσκω τον ρατσισμό του τρομαχτικό. Παρόλα αυτά δε θέλω να χρησιμοποιώ την πλατφόρμα της δουλειάς μου με λάθος τρόπο. Πολύς κόσμος γίνεται διάσημος και όταν μιλά για το Ισραήλ στον ξένο Τύπο το αφορίζει. Δε θέλω να κακολογώ το Ισραήλ. Δε θέλω να το κάνω...»
Για το μεθυσμένο, αντισημιτικό ξέσπασμα του σχεδιαστή Τζον Γκαλιάνο: «Σε κάθε περίπτωση, όσα είπε ήταν απαράδεκτα. Ομως δεν βλέπω το λόγο γιατί δεν μπορούμε να συγχωρούμε κι όλας τους ανθρώπους που δείχνουν μεταμέλεια και προσπαθούν να αλλάξουν. Δε συγχωρώ τα σχόλια, αλλά όλοι έχουμε πει πράγματα που έχουμε μετανιώσει...»
Για τη νέα της ζωή στο Παρίσι: «Εχει ενδιαφέρον αυτή η εμπειρία. Είχα έρθει στο Παρίσι τόσες πολλές φορές στη ζωή μου. Νόμιζα ότι όλα θα είναι εύκολα. Οτι είναι πολύ κοντινό με την Νέα Υόρκη. Οταν όμως ξεκινάς να ζεις σε ένα μέρος, τότε συνειδητοποιείς πόσο βαθιές είναι οι διαφορές στην κουλτούρα. Στην Αμερική νιώθεις αριστερός, στη Γαλλία αντιλαμβάνεσαι ότι είσαι καπιταλιστής. Στη Γαλλία θρησκεία είναι ο πολιτισμός. Είμαι ξένη...
Για το γάμο: «Είναι σαν να κοιτάς τον άλλον και κοιτάς καθημερινά έναν καθρέφτη του καλού και του κακού εαυτού σου. Γιατί θες να είσαι το καλύτερο άτομο που μπορείς να είσαι απέναντι στον σύντροφό σου. Κι αυτός ο καθρέφτης συχνά είναι σκληρός μαζί σου...»
Για το σκηνοθετικό της ντεμπούτο, την κινηματογραφική διασκευή της αυτοβιογραφίας του Αμος Οζ «A Tale of Love and Darkness»: «Αυτό που με τράβηξε ήταν η γλώσσα του Αμος Οζ. Μια γλώσσα αδύνατον να μεταφραστεί. Δε γίνεται να μεταφράσεις την εμμονή του Οζ με τις λέξεις, την εβραϊκή γλώσσα, την ποίησή του. Για αυτό την αφήσαμε αυτούσια. Αγόρασα τα δικαιώματα 8 χρόνια πριν. Το δούλευα και το άφηνα, το δούλευα και το άφηνα. Εδειξα αποσπάσματα στον Ντάρεν Αρονόφσκι. Η μόνη συμβουλή που μου έδωσε ήταν "να θυμάμαι πάντα για ποιο λόγο ήθελα να κάνω αυτή την ταινία". Νομίζω ότι αν δεν του άρεσε καθόλου, θα μου το έλεγε...»
Για το Οσκαρ της: «Δεν ξέρω που είναι. Νομίζω στο χρηματοκιβώτιο, πίσω στην Αμερική. Δεν το έχω πάντως στολισμένο σε κάποιο ράφι. Τις προάλλες διάβαζα στον Αλεφ την εβραϊκή ιστορία και πώς αποκυρήξαμε και καταστρέψαμε τα χρυσά είδωλα. Τι θα έλεγε το παιδί μου αν μεγαλώνοντας καταλάβαινε ότι η μαμά του όμως λατρεύει ένα χρυσό είδωλο, του δίνει περισσότερη σημασία από ό,τι έχει...»
Η Dior Beauty, Νάταλι Πόρτμαν
Τα συμβόλαια ομορφιάς έρχονται και παρέρχονται, αλλά η σχέση της Νάταλι Πόρτμαν με την DiorBeauty είναι μακροχρόνια, αφού ξεκίνησε το 2010 και από τότε έχει συμμετάσχει σε πολλές διαφημιστικές εκστρατείες της εταιρείας και τώρα θα είναι το πρόσωπο της νέας καμπάνιας DiorskinForever, όπου παντρεύεται αρμονικά η ομορφιά με τη διάσημη ηθοποιό. «Δουλεύω με την Dior εδώ και πολύ καιρό και ήταν απίστευτα υποστηρικτική για την καριέρα μου και για μένα προσωπικά. Επίσης είχα την τύχη μαζί της να ταξιδέψω σε αρκετά απίστευτα μέρη. Αισθάνομαι πολύ τυχερή γι αυτή την συνεργασία», αποκάλυψε η ηθοποιός. Περιγράφοντας τη συνεργασία της με τον μέικ απ άρτιστ της εταιρείας Πίτερ Φίλιπς, που ξεκίνησε την συνεργασία του με την Dior το 2014, είπε ότι πρόκειται για μία «ιδιοφυΐα» και για έναν «αληθινό καλλιτέχνη» και πρόσθεσε ακόμη ότι «επίσης είναι μεγάλη μου τιμή να είμαι στην ίδια εταιρεία με την Τζένιφερ Λόρενς, την Μαριόν Κοτιγιάρ, την Ριάνα και την Σαρλίζ Θερόν και αισθάνομαι τυχερή που είμαι μαζί τους».
Τα συμβόλαια ομορφιάς έρχονται και παρέρχονται, αλλά η σχέση της Νάταλι Πόρτμαν με την DiorBeauty είναι μακροχρόνια, αφού ξεκίνησε το 2010 και από τότε έχει συμμετάσχει σε πολλές διαφημιστικές εκστρατείες της εταιρείας και τώρα θα είναι το πρόσωπο της νέας καμπάνιας DiorskinForever, όπου παντρεύεται αρμονικά η ομορφιά με τη διάσημη ηθοποιό. «Δουλεύω με την Dior εδώ και πολύ καιρό και ήταν απίστευτα υποστηρικτική για την καριέρα μου και για μένα προσωπικά. Επίσης είχα την τύχη μαζί της να ταξιδέψω σε αρκετά απίστευτα μέρη. Αισθάνομαι πολύ τυχερή γι αυτή την συνεργασία», αποκάλυψε η ηθοποιός. Περιγράφοντας τη συνεργασία της με τον μέικ απ άρτιστ της εταιρείας Πίτερ Φίλιπς, που ξεκίνησε την συνεργασία του με την Dior το 2014, είπε ότι πρόκειται για μία «ιδιοφυΐα» και για έναν «αληθινό καλλιτέχνη» και πρόσθεσε ακόμη ότι «επίσης είναι μεγάλη μου τιμή να είμαι στην ίδια εταιρεία με την Τζένιφερ Λόρενς, την Μαριόν Κοτιγιάρ, την Ριάνα και την Σαρλίζ Θερόν και αισθάνομαι τυχερή που είμαι μαζί τους».