Ο τελευταίος μίας ιδιαίτερης γενιάς οδηγών, 3 φορές παγκόσμιος πρωταθλητής λάτρης των γυναικών και σύμφωνα με τον Ρον Ντένις: «ο άνθρωπος που επέστρεψε από τον άλλο κόσμο, γιατί ο θάνατος δεν άντεξε το χιούμορ και το κακό του ντύσιμο».
Πάθος του ο μηχανοκίνητος αθλητισμός
Ο παγκοσμίου φήμης αυστριακός πιλότος της F1 Αντρέας Νικολάους «Νίκι» Λάουντα γεννιέται στη Βιέννη στις 22 Φεβρουαρίου 1949 μέσα σε μεγαλοαστική οικογένεια του επιχειρηματικού και πολιτικού κύκλου. Με την ταχύτητα να κυλά στο αίμα του, αποφασίζει να ασχοληθεί από μικρός με τον μηχανοκίνητο αθλητισμό, παρά τις σφοδρές αντιδράσεις της οικογένειάς του, γεγονός που θα φέρει τον όλεθρο στις σχέσεις της φαμίλιας. Ο έφηβος Λάουντα «δανειζόταν» τα οικογενειακά αυτοκίνητα και όργωνε την αυστριακή ύπαιθρο με τον κάμπριο «Σκαραβαίο» επιδεικνύοντας από νωρίς το ταλέντο του στη σπορ οδήγηση. Ο πρώτος του αγώνας έλαβε χώρα το 1968, όπου παρά την επιτυχία του (ήρθε δεύτερος στον εν λόγω αγώνα) οι γονείς του δεν θέλουν καν να ακούσουν την απόφασή του να ασχοληθεί επαγγελματικά με το ράλι. Ο Λάουντα αναγκάστηκε λοιπόν να παλέψει πολύ στα σιρκουί της Formula 3 και Formula 2 (1971), με προσωπικό κόστος και χωρίς κονδύλια, καθώς οι γονείς του δεν επρόκειτο ποτέ να συνδράμουν τον αγώνα του. Με το βαρύ όνομα της οικογένειας Λάουντα καταφέρνει ωστόσο να εξασφαλίσει τραπεζικό δάνειο για να χρηματοδοτήσει την πορεία του ως ανεξάρτητος οδηγός (έτρεχε με Porsche) και το 1972 μπαίνει επιτέλους στα μεγάλα σαλόνια της F1 με την ομάδα της March. Παρά την καταστροφική αγωνιστική χρονιά και τον ίδιο βουτηγμένο στα χρέη και την απελπισία, ο Λάουντα εξασφαλίζει και δεύτερο τραπεζικό δάνειο και εξαγοράζει κυριολεκτικά τη θέση του στην ομάδα της BRM το 1973! Ταχύτατος και μεγάλο ταλέντο, δεν καταφέρνει βέβαια να σημειώσει καλές επιδόσεις, καθώς η BRM ήταν σε γενική παρακμή. Η καθοριστική στιγμή έρχεται την επόμενη χρονιά, όταν ο ομόσταβλός του στην BRM, Clay Regazzoni, μετακινείται στη Ferrari και ο ιδιοκτήτης της ομάδας, ο περίφημος Enzo Ferrari, του ζητά τη γνώμη για τον Λάουντα. Ο Regazzoni στάζει μέλι για τον πρώην συμπαίκτη του, γεγονός που εξασφαλίζει τη μετακίνηση του μελλοντικού άσου στη Ferrari! Το παχυλό του συμβόλαιο με τη νέα του ομάδα του δίνει τη δυνατότητα να αποπληρώσει τα χρέη του, με τον ίδιο να ξεπληρώνει παράλληλα την εμπιστοσύνη που έδειξαν οι ιθύνοντες της ομάδας στον νεαρό οδηγό με τη δεύτερη θέση στο ντεμπούτο του ως πιλότος της Ferrari! Παρά την αστρονομική φήμη της αγωνιστικής ομάδας της Ferrari στη Formula 1, η ομάδα είχε να κατακτήσει πρωτάθλημα από το 1964, γεγονός που άλλαξε ο Λάουντα μόλις στη δεύτερη χρονιά του με τα χρώματα της φίρμας (1975), κατακτώντας το παγκόσμιο πρωτάθλημα με μεγάλη μάλιστα διαφορά από τον δεύτερο...Ταυτοχρόνως, ο Λάουντα γράφει Ιστορία όταν γίνεται ο πρώτος οδηγός που σημειώνει επίδοση γύρου κάτω από 7 λεπτά στη διαβόητη πίστα Nurburgring Nordschleife του Γερμανικού Γκραν Πρι...
Ο Χαντ και το τραγικό ατύχημα
Ήταν το 1975 όταν ο Νίκι Λάουντα θα αναμετριόταν για πρώτη φορά με τον πομπώδη βρετανό οδηγό Τζέιμς Χαντ στο Ολλανδικό Γκραν Πρι. Ο Χαντ κέρδισε τον αγώνα, ο Λάουντα κέρδισε το πρωτάθλημα κι έτσι η κόντρα των δύο πιλότων εγκαθιδρύθηκε μια για πάντα! Η σχέση μίσους/αγάπης έμελλε να μείνει παροιμιώδης στα χρονικά της αγωνιστικής οδήγησης. Η τιτανομαχία των δύο οδηγών θα συνεχιζόταν και την επόμενη χρονιά και θα κλιμακωνόταν στο τραγικό περιστατικό του 1976: ήταν στο Γερμανικό Γκραν Πρι όταν το μονοθέσιο του Λάουντα συγκρούστηκε και τυλίχθηκε κατευθείαν στις φλόγες. Ο Λάουντα εγκλωβίζεται στο μονοθέσιο, με τους πνεύμονές του να καταστρέφονται από την εισπνοή καπνού και βαριά εγκαύματα να κάνουν την εμφάνισή τους στο πρόσωπο και τα χέρια του. Ο Χαντ κέρδισε την κούρσα, με τον Λάουντα να μεταφέρεται επειγόντως στο νοσοκομείο και να πέφτει σε κώμα. Κι ενώ όλοι πίστεψαν ότι η απόσυρση του παραμορφωμένου πλέον οδηγού ήταν μονόδρομος, οι πέντε απανωτές νίκες του Χαντ -που τον έκαναν να φαντάζει φαβορί για την κατάκτηση του πρωταθλήματος- θα έβαζαν τον Λάουντα και πάλι στην πίστα σε χρόνο-ρεκόρ!
Ο παγκοσμίου φήμης αυστριακός πιλότος της F1 Αντρέας Νικολάους «Νίκι» Λάουντα γεννιέται στη Βιέννη στις 22 Φεβρουαρίου 1949 μέσα σε μεγαλοαστική οικογένεια του επιχειρηματικού και πολιτικού κύκλου. Με την ταχύτητα να κυλά στο αίμα του, αποφασίζει να ασχοληθεί από μικρός με τον μηχανοκίνητο αθλητισμό, παρά τις σφοδρές αντιδράσεις της οικογένειάς του, γεγονός που θα φέρει τον όλεθρο στις σχέσεις της φαμίλιας. Ο έφηβος Λάουντα «δανειζόταν» τα οικογενειακά αυτοκίνητα και όργωνε την αυστριακή ύπαιθρο με τον κάμπριο «Σκαραβαίο» επιδεικνύοντας από νωρίς το ταλέντο του στη σπορ οδήγηση. Ο πρώτος του αγώνας έλαβε χώρα το 1968, όπου παρά την επιτυχία του (ήρθε δεύτερος στον εν λόγω αγώνα) οι γονείς του δεν θέλουν καν να ακούσουν την απόφασή του να ασχοληθεί επαγγελματικά με το ράλι. Ο Λάουντα αναγκάστηκε λοιπόν να παλέψει πολύ στα σιρκουί της Formula 3 και Formula 2 (1971), με προσωπικό κόστος και χωρίς κονδύλια, καθώς οι γονείς του δεν επρόκειτο ποτέ να συνδράμουν τον αγώνα του. Με το βαρύ όνομα της οικογένειας Λάουντα καταφέρνει ωστόσο να εξασφαλίσει τραπεζικό δάνειο για να χρηματοδοτήσει την πορεία του ως ανεξάρτητος οδηγός (έτρεχε με Porsche) και το 1972 μπαίνει επιτέλους στα μεγάλα σαλόνια της F1 με την ομάδα της March. Παρά την καταστροφική αγωνιστική χρονιά και τον ίδιο βουτηγμένο στα χρέη και την απελπισία, ο Λάουντα εξασφαλίζει και δεύτερο τραπεζικό δάνειο και εξαγοράζει κυριολεκτικά τη θέση του στην ομάδα της BRM το 1973! Ταχύτατος και μεγάλο ταλέντο, δεν καταφέρνει βέβαια να σημειώσει καλές επιδόσεις, καθώς η BRM ήταν σε γενική παρακμή. Η καθοριστική στιγμή έρχεται την επόμενη χρονιά, όταν ο ομόσταβλός του στην BRM, Clay Regazzoni, μετακινείται στη Ferrari και ο ιδιοκτήτης της ομάδας, ο περίφημος Enzo Ferrari, του ζητά τη γνώμη για τον Λάουντα. Ο Regazzoni στάζει μέλι για τον πρώην συμπαίκτη του, γεγονός που εξασφαλίζει τη μετακίνηση του μελλοντικού άσου στη Ferrari! Το παχυλό του συμβόλαιο με τη νέα του ομάδα του δίνει τη δυνατότητα να αποπληρώσει τα χρέη του, με τον ίδιο να ξεπληρώνει παράλληλα την εμπιστοσύνη που έδειξαν οι ιθύνοντες της ομάδας στον νεαρό οδηγό με τη δεύτερη θέση στο ντεμπούτο του ως πιλότος της Ferrari! Παρά την αστρονομική φήμη της αγωνιστικής ομάδας της Ferrari στη Formula 1, η ομάδα είχε να κατακτήσει πρωτάθλημα από το 1964, γεγονός που άλλαξε ο Λάουντα μόλις στη δεύτερη χρονιά του με τα χρώματα της φίρμας (1975), κατακτώντας το παγκόσμιο πρωτάθλημα με μεγάλη μάλιστα διαφορά από τον δεύτερο...Ταυτοχρόνως, ο Λάουντα γράφει Ιστορία όταν γίνεται ο πρώτος οδηγός που σημειώνει επίδοση γύρου κάτω από 7 λεπτά στη διαβόητη πίστα Nurburgring Nordschleife του Γερμανικού Γκραν Πρι...
Ο Χαντ και το τραγικό ατύχημα
Ήταν το 1975 όταν ο Νίκι Λάουντα θα αναμετριόταν για πρώτη φορά με τον πομπώδη βρετανό οδηγό Τζέιμς Χαντ στο Ολλανδικό Γκραν Πρι. Ο Χαντ κέρδισε τον αγώνα, ο Λάουντα κέρδισε το πρωτάθλημα κι έτσι η κόντρα των δύο πιλότων εγκαθιδρύθηκε μια για πάντα! Η σχέση μίσους/αγάπης έμελλε να μείνει παροιμιώδης στα χρονικά της αγωνιστικής οδήγησης. Η τιτανομαχία των δύο οδηγών θα συνεχιζόταν και την επόμενη χρονιά και θα κλιμακωνόταν στο τραγικό περιστατικό του 1976: ήταν στο Γερμανικό Γκραν Πρι όταν το μονοθέσιο του Λάουντα συγκρούστηκε και τυλίχθηκε κατευθείαν στις φλόγες. Ο Λάουντα εγκλωβίζεται στο μονοθέσιο, με τους πνεύμονές του να καταστρέφονται από την εισπνοή καπνού και βαριά εγκαύματα να κάνουν την εμφάνισή τους στο πρόσωπο και τα χέρια του. Ο Χαντ κέρδισε την κούρσα, με τον Λάουντα να μεταφέρεται επειγόντως στο νοσοκομείο και να πέφτει σε κώμα. Κι ενώ όλοι πίστεψαν ότι η απόσυρση του παραμορφωμένου πλέον οδηγού ήταν μονόδρομος, οι πέντε απανωτές νίκες του Χαντ -που τον έκαναν να φαντάζει φαβορί για την κατάκτηση του πρωταθλήματος- θα έβαζαν τον Λάουντα και πάλι στην πίστα σε χρόνο-ρεκόρ!
Επιστροφή στα σιρκουί με την McLaren
Έξι βδομάδες μετά το φριχτό ατύχημα, ο Λάουντα επιστρέφει άρον-άρον στα σιρκουί, με επιδέσμους ακόμα πάνω στα φρέσκα τραύματά του, για το Ιταλικό Γκραν Πρι. Παρά το γεγονός ότι είναι τρομοκρατημένος, καταφέρνει να τερματίσει τέταρτος! Στον τελευταίο αγώνα ωστόσο της σεζόν 1976 στην Ιαπωνία, η βαριά βροχόπτωση έφερε στον πιλότο μνήμες από τη ζοφερή σύγκρουσή του και ο Λάουντα εγκαταλείπει την κούρσα -και το πρωτάθλημα φυσικά- έπειτα από λίγους γύρους. Ο Χαντ στέφεται πρωταθλητής και ο Λάουντα θα υιοθετήσει πλέον το γνώριμο «συγκρατημένο» στιλ οδήγησης που θα τον έκανε γνωστό... Παρά το γεγονός ότι το πρωτάθλημα του 1977 ήταν εύκολη υπόθεση για τον Λάουντα, οι σχέσεις του με τη Ferrari είχαν διαρραγεί οριστικά από την απόφασή του να αποσυρθεί από τον τελευταίο αγώνα της προηγούμενης χρονιάς. Στο τέλος της σεζόν εγκαταλείπει την αγαπημένη του ομάδα για την Brabham. Τα προβλήματα του μονοθέσιου ωστόσο τον κάνουν να εγκαταλείψει τους 9 από τους 14 αγώνες(!) της σεζόν 1978, ενώ και το 1979 οι μηχανικές περιπέτειες θα συνεχιστούν, κάνοντας τον Λάουντα να ανακοινώσει την άμεση απόσυρσή του από το σπορ μετά το Καναδικό Γκραν Πρι. Η μικρή αεροπορική εταιρεία που είχε ιδρύσει εν τω μεταξύ έγινε πια η αποκλειστική του ενασχόληση...Το 1982, η νοσταλγία του Λάουντα για την αγωνιστική οδήγηση και οι οικονομικές περιπέτειες της εταιρείας του τον φέρνουν και πάλι στα σιρκουί. Αναμφίβολα έπαιξε ρόλο και το αστρονομικό συμβόλαιο των 5 εκατ. δολαρίων που του πρόσφερε η McLaren για να καθίσει στο μονοθέσιό της! Στον πρώτο του αγώνα της θριαμβευτικής επιστροφής του κατατάσσεται τέταρτος, ήταν όμως και πάλι πίσω! Και δύο χρόνια αργότερα, το 1984, κατακτά για τρίτη φορά στην καριέρα του το παγκόσμιο πρωτάθλημα, με μόλις έναν βαθμό διαφορά από τον ομόσταβλό του Αλέν Προστ! Η κακή επόμενη χρονιά με τις πολλαπλές αποχωρήσεις θα σήμανε την αρχή του τέλους για την καριέρα του Νίκι Λάουντα: στο τέλος της σεζόν 1985, ο ζωντανός θρύλος της F1 αποσύρεται οριστικά από τον μηχανοκίνητο αθλητισμό...
Αφού αποσύρθηκε (οριστικά πλέον!), ο Λάουντα επικεντρώθηκε στη διοίκηση της αεροπορικής του εταιρείας, ενώ λίγο αργότερα θα προσληφθεί από τη Ferrari ως τεχνικός σύμβουλος. Έκτοτε λειτουργεί και ως τηλεοπτικός σχολιαστής των Γκραν Πρι της Formula 1... Και βέβαια το 2013 ο σκηνοθέτης Ρον Χάουαρντ του έκανε ένα υπέροχο αφιέρωμα, την ταινία «Rush», που απαθανατίζει σε όλη της την αίγλη την κόντρα Λάουντα-Χαντ...
Έξι βδομάδες μετά το φριχτό ατύχημα, ο Λάουντα επιστρέφει άρον-άρον στα σιρκουί, με επιδέσμους ακόμα πάνω στα φρέσκα τραύματά του, για το Ιταλικό Γκραν Πρι. Παρά το γεγονός ότι είναι τρομοκρατημένος, καταφέρνει να τερματίσει τέταρτος! Στον τελευταίο αγώνα ωστόσο της σεζόν 1976 στην Ιαπωνία, η βαριά βροχόπτωση έφερε στον πιλότο μνήμες από τη ζοφερή σύγκρουσή του και ο Λάουντα εγκαταλείπει την κούρσα -και το πρωτάθλημα φυσικά- έπειτα από λίγους γύρους. Ο Χαντ στέφεται πρωταθλητής και ο Λάουντα θα υιοθετήσει πλέον το γνώριμο «συγκρατημένο» στιλ οδήγησης που θα τον έκανε γνωστό... Παρά το γεγονός ότι το πρωτάθλημα του 1977 ήταν εύκολη υπόθεση για τον Λάουντα, οι σχέσεις του με τη Ferrari είχαν διαρραγεί οριστικά από την απόφασή του να αποσυρθεί από τον τελευταίο αγώνα της προηγούμενης χρονιάς. Στο τέλος της σεζόν εγκαταλείπει την αγαπημένη του ομάδα για την Brabham. Τα προβλήματα του μονοθέσιου ωστόσο τον κάνουν να εγκαταλείψει τους 9 από τους 14 αγώνες(!) της σεζόν 1978, ενώ και το 1979 οι μηχανικές περιπέτειες θα συνεχιστούν, κάνοντας τον Λάουντα να ανακοινώσει την άμεση απόσυρσή του από το σπορ μετά το Καναδικό Γκραν Πρι. Η μικρή αεροπορική εταιρεία που είχε ιδρύσει εν τω μεταξύ έγινε πια η αποκλειστική του ενασχόληση...Το 1982, η νοσταλγία του Λάουντα για την αγωνιστική οδήγηση και οι οικονομικές περιπέτειες της εταιρείας του τον φέρνουν και πάλι στα σιρκουί. Αναμφίβολα έπαιξε ρόλο και το αστρονομικό συμβόλαιο των 5 εκατ. δολαρίων που του πρόσφερε η McLaren για να καθίσει στο μονοθέσιό της! Στον πρώτο του αγώνα της θριαμβευτικής επιστροφής του κατατάσσεται τέταρτος, ήταν όμως και πάλι πίσω! Και δύο χρόνια αργότερα, το 1984, κατακτά για τρίτη φορά στην καριέρα του το παγκόσμιο πρωτάθλημα, με μόλις έναν βαθμό διαφορά από τον ομόσταβλό του Αλέν Προστ! Η κακή επόμενη χρονιά με τις πολλαπλές αποχωρήσεις θα σήμανε την αρχή του τέλους για την καριέρα του Νίκι Λάουντα: στο τέλος της σεζόν 1985, ο ζωντανός θρύλος της F1 αποσύρεται οριστικά από τον μηχανοκίνητο αθλητισμό...
Αφού αποσύρθηκε (οριστικά πλέον!), ο Λάουντα επικεντρώθηκε στη διοίκηση της αεροπορικής του εταιρείας, ενώ λίγο αργότερα θα προσληφθεί από τη Ferrari ως τεχνικός σύμβουλος. Έκτοτε λειτουργεί και ως τηλεοπτικός σχολιαστής των Γκραν Πρι της Formula 1... Και βέβαια το 2013 ο σκηνοθέτης Ρον Χάουαρντ του έκανε ένα υπέροχο αφιέρωμα, την ταινία «Rush», που απαθανατίζει σε όλη της την αίγλη την κόντρα Λάουντα-Χαντ...
- «Ήταν σπουδαία εποχή. Έγινα δημοφιλής επειδή ήμουν οδηγός της Ferrari, μίας ομάδας που ήταν και παραμένει μύθος. Και ήμουν πολύ τυχερός που έτρεχα για λογαριασμό της»
- «Δεν έχω αναμνήσεις από τον πόνο, μόνο από το φόβο του θανάτου. Τον ένιωθα να πλησιάζει και προσπάθησα να υπερασπιστώ τον εαυτό μου. Το θυμάμαι ακόμα αλλά ο πόνος, ήταν δευτερεύουσας σημασίας εκείνη τη στιγμή. Δεν έσπασα τίποτα, έχασα μόνο το αυτί μου που ήταν πεσμένο στην άσφαλτο. Αλλά μπορείς να ζήσεις και να ακούς πολύ καλά και χωρίς αυτί. Φυσικά, ο κόσμος κάνει πλάκες σχετικά, αλλά το σημαντικό είναι να συμβιβαστείς με αυτό γιατί αν δεν το κάνεις και κάποιος κοροϊδέψει την εμφάνισή σου, θα σε πειράξει. Σκέφτομαι μόνο τις εικόνες που έχουν δει όλοι γιατί έχω στο μυαλό μου μόνο όσα έχω δει από την τηλεόραση αλλά καμία ανάμνηση από το ατύχημα. Ξέρω ότι έπεσα στις μπαριέρες κι έπειτα κατέληξα στην μέση της πίστας αν οι άλλοι οδηγοί, δεν είχαν έρθει να με βοηθήσουν, δεν θα είχα επιβιώσει. Γιατί, ενώ είχα μείνει μέσα στο μονοθέσιο για 55 δευτερόλεπτα με τη θερμοκρασία στους 800 βαθμούς, με έβγαλαν την τελευταία στιγμή και αυτό με έσωσε. Εξέπληξα τον εαυτό μου γιατί κοιτούσα συνεχώς το χέρι μου που προφανώς πονούσε. Ο Τζον Γουάτσον κρατούσε το κεφάλι μου και τον ρώτησα πώς ήταν το πρόσωπό μου. -Όπως και πριν-, μου απάντησε, πράγμα που φυσικά δεν ήταν αλήθεια. Ένα-δυο δεύτερα παραπάνω και θα ήμουν νεκρός» .
- «Είχα τεράστιο πρόβλημα στις δοκιμές της Παρασκευής στη Μόντσα. Βγήκα από τα pit, και ξαφνικά τρόμαξα τόσο που παραλίγο να κατουρηθώ, κυριολεκτικά! Με κτύπησε ξαφνικά το σοκ της ανάμνησης του ατυχήματος και δεν μπορούσα να οδηγήσω. Βγήκα λοιπόν από την πίστα, επέστρεψα στο ξενοδοχείο και άρχισα να ψάχνω τρόπους να ξεπεράσω το φόβο μου. Το λάθος που έκανα ήταν ότι πίεσα πολύ τον εαυτό μου ώστε να είμαι έτοιμος να τρέξω στη Μόντσα. Ύστερα από μία άυπνη νύχτα, έπεισα τον εαυτό μου να πάει ξανά στην πίστα και σκεφτόμουν: «δεν είναι γκραν πρι, απλά οδήγησε όπως μπορείς», κουβαλώντας τον τρόμο του Νίρμπουργκρινγκ. Άρχισα λοιπόν αργά στην αρχή, αδιαφορώντας για το τι κάνουν οι άλλοι και σταδιακά ανακτούσα όλο και περισσότερη εμπιστοσύνη στον εαυτό μου, απέκτησα ξανά την ταχύτητά μου και προς έκπληξή μου, ήμουν ο ταχύτερος οδηγός της Ferrari»
- Μετά από πολλά χρόνια πήγε στο Νίρμπουργκρινγκ στο σημείο του ατυχήματος. Οι δημοσιογράφοι ήταν σιωπηλοί ως τη στιγμή που ο Λάουντα ξεκίνησε να ψάχνει κάτι. Όταν τον ρώτησαν τι έψαχνε είπε: «Είχα χάσει ένα αυτί εδώ πριν μερικά χρόνια και ίσως το βρω».
- Για τις γυναίκες: «Το καλύτερο περιστατικό, που μπορώ να διηγηθώ έγινε στο γκραν πρι της Πορτογαλίας το 1984. Ήταν κρίσιμος αγώνας, αφού το παγκόσμιο πρωτάθλημα παιζόταν ανάμεσα σε εμένα και τον Αλέν Προστ. Το μεσημέρι της Παρασκευής, μετά τα ελεύθερα δοκιμαστικά ο γυμναστής μου, Γουίλι Ντάνγκλ, μου είπε πως μία ξανθιά Ιταλίδα ρωτούσε επίμονα για εμένα και ήθελε να με γνωρίσει. Πήγα να την δω αμέσως. Με τις γυναίκες έχω ένα σχέδιο, το οποίο ξεκινά με φαγητό. Το ίδιο βράδυ φάγαμε μαζί και μου ζήτησε να επαναλάβουμε το… δείπνο και το Σάββατο. Της είπα πως δεν μπορούμε να φάμε, αλλά μπορεί να έρθει στο δωμάτιό μου μεταξύ 20:00 με 22:00 όταν ρώτησε γιατί, της είπα πως έπρεπε να κοιμηθώ γιατί το πρωί θα κατακτούσα το πρωτάθλημα. Εκείνη συμφώνησε και εγώ μετά το δίωρο κοιμήθηκα γαλήνια. Την επόμενη ημέρα είδα τον Προστ στο πιτ μποξ, ο οποίος χαμογελούσε πονηρά. Τον ρώτησα τι έγινε και μου είπε πως το προηγούμενο βράδυ ήταν με τη Στεφανία του Μονακό! Δεν ρώτησα τι έγινε. Ησύχασα καθώς ξεκινούσαμε τον αγώνα με το ίδιο… μειονέκτημα. Μερικές ώρες αργότερα ήμουν πρωταθλητής για 3η φορά. Όμως, το χαμόγελο ήταν ακόμη στο πρόσωπο του Πρόστ».
Ενεργά χρόνια στη Formula 1: 1971-1979, 1982-1985
Ομάδες: March, BRM, Ferrari, Brabham, McLaren
Αγώνες: 177 (171 εκκινήσεις)
Τίτλοι: 3 (1975, 1977, 1984)
Νίκες: 25
Pole positions: 24
Πόντιουμ: 54
Ταχύτεροι γύροι: 24
- «Δεν έχω αναμνήσεις από τον πόνο, μόνο από το φόβο του θανάτου. Τον ένιωθα να πλησιάζει και προσπάθησα να υπερασπιστώ τον εαυτό μου. Το θυμάμαι ακόμα αλλά ο πόνος, ήταν δευτερεύουσας σημασίας εκείνη τη στιγμή. Δεν έσπασα τίποτα, έχασα μόνο το αυτί μου που ήταν πεσμένο στην άσφαλτο. Αλλά μπορείς να ζήσεις και να ακούς πολύ καλά και χωρίς αυτί. Φυσικά, ο κόσμος κάνει πλάκες σχετικά, αλλά το σημαντικό είναι να συμβιβαστείς με αυτό γιατί αν δεν το κάνεις και κάποιος κοροϊδέψει την εμφάνισή σου, θα σε πειράξει. Σκέφτομαι μόνο τις εικόνες που έχουν δει όλοι γιατί έχω στο μυαλό μου μόνο όσα έχω δει από την τηλεόραση αλλά καμία ανάμνηση από το ατύχημα. Ξέρω ότι έπεσα στις μπαριέρες κι έπειτα κατέληξα στην μέση της πίστας αν οι άλλοι οδηγοί, δεν είχαν έρθει να με βοηθήσουν, δεν θα είχα επιβιώσει. Γιατί, ενώ είχα μείνει μέσα στο μονοθέσιο για 55 δευτερόλεπτα με τη θερμοκρασία στους 800 βαθμούς, με έβγαλαν την τελευταία στιγμή και αυτό με έσωσε. Εξέπληξα τον εαυτό μου γιατί κοιτούσα συνεχώς το χέρι μου που προφανώς πονούσε. Ο Τζον Γουάτσον κρατούσε το κεφάλι μου και τον ρώτησα πώς ήταν το πρόσωπό μου. -Όπως και πριν-, μου απάντησε, πράγμα που φυσικά δεν ήταν αλήθεια. Ένα-δυο δεύτερα παραπάνω και θα ήμουν νεκρός» .
- «Είχα τεράστιο πρόβλημα στις δοκιμές της Παρασκευής στη Μόντσα. Βγήκα από τα pit, και ξαφνικά τρόμαξα τόσο που παραλίγο να κατουρηθώ, κυριολεκτικά! Με κτύπησε ξαφνικά το σοκ της ανάμνησης του ατυχήματος και δεν μπορούσα να οδηγήσω. Βγήκα λοιπόν από την πίστα, επέστρεψα στο ξενοδοχείο και άρχισα να ψάχνω τρόπους να ξεπεράσω το φόβο μου. Το λάθος που έκανα ήταν ότι πίεσα πολύ τον εαυτό μου ώστε να είμαι έτοιμος να τρέξω στη Μόντσα. Ύστερα από μία άυπνη νύχτα, έπεισα τον εαυτό μου να πάει ξανά στην πίστα και σκεφτόμουν: «δεν είναι γκραν πρι, απλά οδήγησε όπως μπορείς», κουβαλώντας τον τρόμο του Νίρμπουργκρινγκ. Άρχισα λοιπόν αργά στην αρχή, αδιαφορώντας για το τι κάνουν οι άλλοι και σταδιακά ανακτούσα όλο και περισσότερη εμπιστοσύνη στον εαυτό μου, απέκτησα ξανά την ταχύτητά μου και προς έκπληξή μου, ήμουν ο ταχύτερος οδηγός της Ferrari»
- Μετά από πολλά χρόνια πήγε στο Νίρμπουργκρινγκ στο σημείο του ατυχήματος. Οι δημοσιογράφοι ήταν σιωπηλοί ως τη στιγμή που ο Λάουντα ξεκίνησε να ψάχνει κάτι. Όταν τον ρώτησαν τι έψαχνε είπε: «Είχα χάσει ένα αυτί εδώ πριν μερικά χρόνια και ίσως το βρω».
- Για τις γυναίκες: «Το καλύτερο περιστατικό, που μπορώ να διηγηθώ έγινε στο γκραν πρι της Πορτογαλίας το 1984. Ήταν κρίσιμος αγώνας, αφού το παγκόσμιο πρωτάθλημα παιζόταν ανάμεσα σε εμένα και τον Αλέν Προστ. Το μεσημέρι της Παρασκευής, μετά τα ελεύθερα δοκιμαστικά ο γυμναστής μου, Γουίλι Ντάνγκλ, μου είπε πως μία ξανθιά Ιταλίδα ρωτούσε επίμονα για εμένα και ήθελε να με γνωρίσει. Πήγα να την δω αμέσως. Με τις γυναίκες έχω ένα σχέδιο, το οποίο ξεκινά με φαγητό. Το ίδιο βράδυ φάγαμε μαζί και μου ζήτησε να επαναλάβουμε το… δείπνο και το Σάββατο. Της είπα πως δεν μπορούμε να φάμε, αλλά μπορεί να έρθει στο δωμάτιό μου μεταξύ 20:00 με 22:00 όταν ρώτησε γιατί, της είπα πως έπρεπε να κοιμηθώ γιατί το πρωί θα κατακτούσα το πρωτάθλημα. Εκείνη συμφώνησε και εγώ μετά το δίωρο κοιμήθηκα γαλήνια. Την επόμενη ημέρα είδα τον Προστ στο πιτ μποξ, ο οποίος χαμογελούσε πονηρά. Τον ρώτησα τι έγινε και μου είπε πως το προηγούμενο βράδυ ήταν με τη Στεφανία του Μονακό! Δεν ρώτησα τι έγινε. Ησύχασα καθώς ξεκινούσαμε τον αγώνα με το ίδιο… μειονέκτημα. Μερικές ώρες αργότερα ήμουν πρωταθλητής για 3η φορά. Όμως, το χαμόγελο ήταν ακόμη στο πρόσωπο του Πρόστ».
Ενεργά χρόνια στη Formula 1: 1971-1979, 1982-1985
Ομάδες: March, BRM, Ferrari, Brabham, McLaren
Αγώνες: 177 (171 εκκινήσεις)
Τίτλοι: 3 (1975, 1977, 1984)
Νίκες: 25
Pole positions: 24
Πόντιουμ: 54
Ταχύτεροι γύροι: 24