Αποπλανώ σημαίνει καταρχήν ‘εκτρέπω της ευθείας οδού, οδηγώ κατά μέρος’ και προέρχεται από το πρόθεμα ‘από’ που σημαίνει μακριά από και από το ρήμα ‘πλανώ’ που σημαίνει παρασύρω. Έτσι, με αυτούς τους όρους ένα άτομο που έχει αποπλανηθεί στην ουσία έχει αποσπασθεί από μία συγκεκριμένη ροή πραγμάτων, έχει οδηγηθεί αλλού. Όπου τον πάει ο άνεμος ακολουθεί και αυτός. Ξαφνικά, είναι ανίσχυρος, δεν μπορεί να ελέγξει τις καταστάσεις. Σύμφωνα με τον ψυχαναλυτή και μελετητή της σκέψης του Jung, Aldo Carotenuto «η αποπλάνηση ορίζει ένα ιδιαίτερο κυκλικό χορό, εκείνου του Εαυτού σε σχέση με τον Άλλον. Πρόκειται για έναν χορό με ασυνήθιστο ρυθμό, τον ρυθμό της προσέγγισης και της απομάκρυνσης, της παρουσίας και της απουσίας, του απόλυτου νοήματος και της ολοκληρωτικής απώλειας και διαστρέβλωσης οποιουδήποτε νοήματος εμπρός στο άγνωστο που ενσαρκώνει ο άλλος σαγηνεύοντάς μας και αποπροσανατολίζοντάς μας». Υπάρχουν διάφοροι τρόποι με τους οποίους κάποιος μπορεί να θέσει τον εαυτό του στην τροχιά ενός αποπλανητικού και συνάμα σαγηνευτικού παιχνιδιού.
Αυτό, όμως που αποκτά μεγαλύτερο ενδιαφέρον είναι το γεγονός ότι οι όροι με τους οποίους κάποιος θα επιλέξει να μπει στο παιχνίδι αντανακλούν το πώς βιώνει τόσο τον εαυτό του, όσο και τη σχέση του με το αντικείμενο του πόθου του. Έτσι, λοιπόν, η αποπλανητική συμπεριφορά γενικά αποτελεί ένα τερτίπι στο οποίο προσφεύγει κάποιος με σκοπό να δημιουργηθεί ένας δεσμός εξάρτησης του άλλου προσώπου. Σε αυτό ακριβώς το σημείο θα μπορούσε κάποιος να αναρωτηθεί: ‘μα επιτέλους, όλοι-ες είναι ίδιοι-ιες;’. Προς ανακούφιση πολλών η απάντηση είναι αρνητική. Γιατί αυτό που διαφοροποιεί τον υποψήφιο Δον Ζουάν από ένα άλλον είναι ο απώτερος στόχος που υποβόσκει πίσω από αυτή την συμπεριφορά. Πρόκειται, δηλαδή, για μία διαδικασία που γίνεται με σκοπό την ειλικρινή και αυθόρμητη προσέγγιση του άλλου ή αντίθετα υπαγορεύεται από μία ψυχαναγκαστική ανάγκη κάποιου να εισπράξει τον θαυμασμό του σημαντικού(;) άλλου ώστε να επιβεβαιώσει την αυτο-εικόνα του, να ενισχύσει το εγώ του; Ο τρόπος με τον οποίο κάποιος ξετυλίγει περίτεχνα το αποπλανητικό του ταπεραμέντο προσδιορίζει το πώς βιώνει τόσο τη δική του υποκειμενικότητα, όσο και την υπόσταση του άλλου. Από την άλλη, φαίνεται ότι η διάκριση των ρόλων μεταξύ ‘αποπλανώντος’ και ‘αποπλανημένου’ ίσως τελικά να μην είναι και τόσο ξεκάθαρη. Πρόκειται για δύο ρόλους αλληλοσυμπληρωματικούς, καθώς αποπλανούμε στο βαθμό που έχουμε ήδη αποπλανηθεί. Άλλωστε, «το παιχνίδι της αποπλάνησης ισοδυναμεί με ένα παιχνίδι αντιαποπλάνησης που αναχαιτίζει τις αποπλανητικές ικανότητες του άλλου»… και έτσι διαγράφεται η πορεία ενός φαύλου κύκλου…
Αυτό, όμως που αποκτά μεγαλύτερο ενδιαφέρον είναι το γεγονός ότι οι όροι με τους οποίους κάποιος θα επιλέξει να μπει στο παιχνίδι αντανακλούν το πώς βιώνει τόσο τον εαυτό του, όσο και τη σχέση του με το αντικείμενο του πόθου του. Έτσι, λοιπόν, η αποπλανητική συμπεριφορά γενικά αποτελεί ένα τερτίπι στο οποίο προσφεύγει κάποιος με σκοπό να δημιουργηθεί ένας δεσμός εξάρτησης του άλλου προσώπου. Σε αυτό ακριβώς το σημείο θα μπορούσε κάποιος να αναρωτηθεί: ‘μα επιτέλους, όλοι-ες είναι ίδιοι-ιες;’. Προς ανακούφιση πολλών η απάντηση είναι αρνητική. Γιατί αυτό που διαφοροποιεί τον υποψήφιο Δον Ζουάν από ένα άλλον είναι ο απώτερος στόχος που υποβόσκει πίσω από αυτή την συμπεριφορά. Πρόκειται, δηλαδή, για μία διαδικασία που γίνεται με σκοπό την ειλικρινή και αυθόρμητη προσέγγιση του άλλου ή αντίθετα υπαγορεύεται από μία ψυχαναγκαστική ανάγκη κάποιου να εισπράξει τον θαυμασμό του σημαντικού(;) άλλου ώστε να επιβεβαιώσει την αυτο-εικόνα του, να ενισχύσει το εγώ του; Ο τρόπος με τον οποίο κάποιος ξετυλίγει περίτεχνα το αποπλανητικό του ταπεραμέντο προσδιορίζει το πώς βιώνει τόσο τη δική του υποκειμενικότητα, όσο και την υπόσταση του άλλου. Από την άλλη, φαίνεται ότι η διάκριση των ρόλων μεταξύ ‘αποπλανώντος’ και ‘αποπλανημένου’ ίσως τελικά να μην είναι και τόσο ξεκάθαρη. Πρόκειται για δύο ρόλους αλληλοσυμπληρωματικούς, καθώς αποπλανούμε στο βαθμό που έχουμε ήδη αποπλανηθεί. Άλλωστε, «το παιχνίδι της αποπλάνησης ισοδυναμεί με ένα παιχνίδι αντιαποπλάνησης που αναχαιτίζει τις αποπλανητικές ικανότητες του άλλου»… και έτσι διαγράφεται η πορεία ενός φαύλου κύκλου…