Είμαστε όντα ατελή και αυτό αποτελεί μια αντικειμενική παραδοχή, όμως δεν συνεπάγεται ότι για να ευτυχήσουμε οφείλουμε να κατακτήσουμε την τελειότητα. Οι αδυναμίες μας είναι η πηγή του πλούτου μας, η στιγμή που η ψυχή μας ξεγυμνώνεται και στεκόμαστε αγέρωχα με τα πάθη και τα λάθη μας σε έναν κόσμο καμωμένο από τον άνθρωπο για τον άνθρωπο.
Το έργο
Το «Κάθε Πέμπτη κύριε Γκρην»(«Visiting Μr. Green») είναι η πρώτη θεατρική γραφή του πολυβραβευμένου συγγραφέα Τζεφ Μπάρον, ο οποίος χαρακτηρίζει το έργο κωμωδία με δραματικές προεκτάσεις. Ανέβηκε για πρώτη φορά στη Νέα Υόρκη και από τότε έχει παρουσιαστεί σε σαράντα χώρες και έχει μεταφραστεί σε είκοσι δύο γλώσσες. Στο έργο έχει απονεμηθεί το βραβείο KulturPreis Europa, ενώ ο συγγραφέας και το έργο του, έχουν διακριθεί με βραβεία στη Γερμανία, το Μεξικό, την Τουρκία, το Ισραήλ, τη Χιλή και την Ουρουγουάη.
Η Υπόθεση
Ένας μοναχικός Νεοϋορκέζος Εβραίος, ο κύριος Γκρην ο οποίος έχει αποτραβηχτεί μετά το θάνατο της γυναίκας του, στο διαμέρισμά του, στο Μανχάταν, δέχεται την αναγκαστική επίσκεψη ενός νεαρού στελέχους πολυεθνικής, ο οποίος τον είχε χτυπήσει ελαφρά με το αυτοκίνητο. Ο δικαστής αποφάσισε ότι θα πρέπει κάθε Πέμπτη για ένα εξάμηνο, ο νεαρός να πηγαίνει και να φροντίζει το θύμα του.Η σχέση τους, θα σύρει τον καθένα έξω από τη ζώνη ασφαλείας του, θα απειλήσει τις επιφανειακές τους βεβαιότητες, θα απαλύνει τα αγκάθια τους. Οι δύο αυτοί τόσο γνώριμοι σε όλους μας χαρακτήρες ο ηλικιωμένος Γκρην και ο νεαρός Ρος, που τους έφερε κοντά ένα επιπόλαιο ατύχημα, θα διανύσουν όλη την ανθρώπινη διαδρομή από το ξεκαρδιστικό γέλιο ως τα πιο λυτρωτικά δάκρυα συγκίνησης.Μέσα από τις συγκρούσεις των δύο εκ διαμέτρου αντίθετων ηρώων, χτίζεται σταδιακά μία σχέση κατανόησης, συγχώρεσης και γονεϊκής αγάπης που οδηγεί στην κάθαρση των φορτίων που κουβαλάει ο καθένας τους.
Η παράσταση
Το κυριότερο κεκτημένο της σκηνοθετικής γραμμής,είναι ότι αξιοποίησε την υλικότητα των σωμάτων και την ιδιαίτερη παραστατική ευφράδειά τους, μέσα από ένα πλέγμα αισθητικών αντιθέσεων και αλληλοκαλύψεων.Ο σκηνοθέτης Κώστας Γάκης αντιμετώπισε με τρόπο νηφάλιο και με σεβασμό, τις αποχρώσεις των συμπεριφορών, καθοδηγώντας τους δύο πρωταγωνιστές σε ουσιαστικές εξομολογήσεις, με μια αυθεντικότητα που καθηλώνει. Ο τρόπος με τον οποίο επιβάλλεται ο καθένας, συχνά μόνο με τη στάση ή τις κινήσεις του, είναι αξιοπρόσεκτος, ενώ η μεταξύ τους χημεία απογειώνει το αποτέλεσμα.
Ο Γιώργος Κωνσταντίνου, παραδίδει μια ώριμη ερμηνεία, που γίνεται η θαυμαστή μονοκοντυλιά ενός μεγάλου ηθοποιού.Αποδίδει με συγκινητική παρρησία, εσωτερική ένταση και μετρημένες εξάρσεις, τον ήρωα που βρίσκεται στο τελευταίο σταυροδρόμι της ζωής του. Δίπλα του, ο Αποστόλης Τότσικας, ενδύεται την εγκλωβισμένη προσωπικότητα του Ρος, η προσωπική νέμεσις του οποίου, τον οδηγεί στην αυτομαστίγωση που έχει επιβάλλει ο ίδιος στον εαυτό του.Αυτοεξόριστος στη μοναξιά του, που τον αποδυναμώνει και του στερεί το δικαίωμα της έκφρασης, ο ηθοποιός αναπτύσσει και εξελίσσει το χαρακτήρα του, με συνέπεια και προσήλωση, προσπαθώντας να αποτινάξει από πάνω του στιγμές αμηχανίας και άγχους. Οι δύο ηθοποιοί κερδίζουν τη προσοχή, με τις σπινθηροβόλες παρουσίες, αλλά και την αδιαμφισβήτητη χημεία, μεταξύ τους.
Το σκηνικό του Αντώνη Χαλκιά διαθέτει τη νοσταλγική ωχράδα του παρελθόντος,τα κοστούμια του Μάριου Ράμμου ταιριαστά και καλόγουστα και οι φωτισμοί του Λευτέρη Παυλόπουλου κερδίζουν τις εντυπώσεις, χάρη στις ατμοσφαιρικά σκηνοθετημένες φωτοσκιάσεις.Κάθε σκηνή ξεκινά με τον Ρος, να ανοίγει την πόρτα στο μικροσκοπικό, παραμελημένο διαμέρισμα του κυρίου Γκρην, κάθε σκηνή και μια αποκάλυψη, που φωτίζει λίγο-λίγο, τη φιλία που αναπτύσσεται μεταξύ τους, μια φιλία που βασίζεται στον αλληλοσεβασμό, τη κατανόηση της διαφορετικότητας, και τέλος τη συγχώρεση που ξορκίζει τα σκοτάδια της ψυχής τους και τους οδηγεί στην λυτρωτική «έξοδο» τους από τη μοναξιά. Η τελική επίγευση του έργου συμπυκνώνεται στην ουσία της ζωής: μέσα στον κυκεώνα των παθών του, ο άνθρωπος καλείται να ισορροπήσει, να συνυπάρξει, να αγαπήσει και να αγαπηθεί. Είμαστε όντα ατελή και αυτό αποτελεί μια αντικειμενική παραδοχή, όμως δεν συνεπάγεται ότι για να ευτυχήσουμε οφείλουμε να κατακτήσουμε την τελειότητα. Οι αδυναμίες μας είναι η πηγή του πλούτου μας, η στιγμή που η ψυχή μας ξεγυμνώνεται και στεκόμαστε αγέρωχα με τα πάθη και τα λάθη μας σε έναν κόσμο καμωμένο από τον άνθρωπο για τον άνθρωπο. Ας ευτυχήσουμε λοιπόν εδώ, με τις ατέλειες μας, όσο το δυνατόν μπορεί ο καθένας από μας.
Η ταυτότητα της παράστασης
Ερμηνεύουν: Γιώργος Κωνσταντίνου, Αποστόλης Τότσικας
Μετάφραση: Τζεφ Μπάρον & Κώστας Γάκης
Σκηνοθεσία – Μουσική σύνθεση: Κώστας Γάκης
Σκηνογραφία: Αντώνη Χαλκιάς
Ενδυματολογία:Μάριος Ράμμος
Φωτισμοί: Λευτέρης Παυλόπουλος
Θέατρο Αργώ
Ελευσινίων 13-15
(Στάση Μετρό Μεταξουργείο)
Τηλέφωνο: 2105201684
Από 25 Οκτωβρίου έως 23 Δεκεμβρίου 2023
ΤΕΤΑΡΤΗ 20:00 ΠΕΜΠΤΗ 21:00
ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 21:00 ΣΑΒΒΑΤΟ 21:00
ΚΥΡΙΑΚΗ 19:00
Το «Κάθε Πέμπτη κύριε Γκρην»(«Visiting Μr. Green») είναι η πρώτη θεατρική γραφή του πολυβραβευμένου συγγραφέα Τζεφ Μπάρον, ο οποίος χαρακτηρίζει το έργο κωμωδία με δραματικές προεκτάσεις. Ανέβηκε για πρώτη φορά στη Νέα Υόρκη και από τότε έχει παρουσιαστεί σε σαράντα χώρες και έχει μεταφραστεί σε είκοσι δύο γλώσσες. Στο έργο έχει απονεμηθεί το βραβείο KulturPreis Europa, ενώ ο συγγραφέας και το έργο του, έχουν διακριθεί με βραβεία στη Γερμανία, το Μεξικό, την Τουρκία, το Ισραήλ, τη Χιλή και την Ουρουγουάη.
Η Υπόθεση
Ένας μοναχικός Νεοϋορκέζος Εβραίος, ο κύριος Γκρην ο οποίος έχει αποτραβηχτεί μετά το θάνατο της γυναίκας του, στο διαμέρισμά του, στο Μανχάταν, δέχεται την αναγκαστική επίσκεψη ενός νεαρού στελέχους πολυεθνικής, ο οποίος τον είχε χτυπήσει ελαφρά με το αυτοκίνητο. Ο δικαστής αποφάσισε ότι θα πρέπει κάθε Πέμπτη για ένα εξάμηνο, ο νεαρός να πηγαίνει και να φροντίζει το θύμα του.Η σχέση τους, θα σύρει τον καθένα έξω από τη ζώνη ασφαλείας του, θα απειλήσει τις επιφανειακές τους βεβαιότητες, θα απαλύνει τα αγκάθια τους. Οι δύο αυτοί τόσο γνώριμοι σε όλους μας χαρακτήρες ο ηλικιωμένος Γκρην και ο νεαρός Ρος, που τους έφερε κοντά ένα επιπόλαιο ατύχημα, θα διανύσουν όλη την ανθρώπινη διαδρομή από το ξεκαρδιστικό γέλιο ως τα πιο λυτρωτικά δάκρυα συγκίνησης.Μέσα από τις συγκρούσεις των δύο εκ διαμέτρου αντίθετων ηρώων, χτίζεται σταδιακά μία σχέση κατανόησης, συγχώρεσης και γονεϊκής αγάπης που οδηγεί στην κάθαρση των φορτίων που κουβαλάει ο καθένας τους.
Η παράσταση
Το κυριότερο κεκτημένο της σκηνοθετικής γραμμής,είναι ότι αξιοποίησε την υλικότητα των σωμάτων και την ιδιαίτερη παραστατική ευφράδειά τους, μέσα από ένα πλέγμα αισθητικών αντιθέσεων και αλληλοκαλύψεων.Ο σκηνοθέτης Κώστας Γάκης αντιμετώπισε με τρόπο νηφάλιο και με σεβασμό, τις αποχρώσεις των συμπεριφορών, καθοδηγώντας τους δύο πρωταγωνιστές σε ουσιαστικές εξομολογήσεις, με μια αυθεντικότητα που καθηλώνει. Ο τρόπος με τον οποίο επιβάλλεται ο καθένας, συχνά μόνο με τη στάση ή τις κινήσεις του, είναι αξιοπρόσεκτος, ενώ η μεταξύ τους χημεία απογειώνει το αποτέλεσμα.
Ο Γιώργος Κωνσταντίνου, παραδίδει μια ώριμη ερμηνεία, που γίνεται η θαυμαστή μονοκοντυλιά ενός μεγάλου ηθοποιού.Αποδίδει με συγκινητική παρρησία, εσωτερική ένταση και μετρημένες εξάρσεις, τον ήρωα που βρίσκεται στο τελευταίο σταυροδρόμι της ζωής του. Δίπλα του, ο Αποστόλης Τότσικας, ενδύεται την εγκλωβισμένη προσωπικότητα του Ρος, η προσωπική νέμεσις του οποίου, τον οδηγεί στην αυτομαστίγωση που έχει επιβάλλει ο ίδιος στον εαυτό του.Αυτοεξόριστος στη μοναξιά του, που τον αποδυναμώνει και του στερεί το δικαίωμα της έκφρασης, ο ηθοποιός αναπτύσσει και εξελίσσει το χαρακτήρα του, με συνέπεια και προσήλωση, προσπαθώντας να αποτινάξει από πάνω του στιγμές αμηχανίας και άγχους. Οι δύο ηθοποιοί κερδίζουν τη προσοχή, με τις σπινθηροβόλες παρουσίες, αλλά και την αδιαμφισβήτητη χημεία, μεταξύ τους.
Το σκηνικό του Αντώνη Χαλκιά διαθέτει τη νοσταλγική ωχράδα του παρελθόντος,τα κοστούμια του Μάριου Ράμμου ταιριαστά και καλόγουστα και οι φωτισμοί του Λευτέρη Παυλόπουλου κερδίζουν τις εντυπώσεις, χάρη στις ατμοσφαιρικά σκηνοθετημένες φωτοσκιάσεις.Κάθε σκηνή ξεκινά με τον Ρος, να ανοίγει την πόρτα στο μικροσκοπικό, παραμελημένο διαμέρισμα του κυρίου Γκρην, κάθε σκηνή και μια αποκάλυψη, που φωτίζει λίγο-λίγο, τη φιλία που αναπτύσσεται μεταξύ τους, μια φιλία που βασίζεται στον αλληλοσεβασμό, τη κατανόηση της διαφορετικότητας, και τέλος τη συγχώρεση που ξορκίζει τα σκοτάδια της ψυχής τους και τους οδηγεί στην λυτρωτική «έξοδο» τους από τη μοναξιά. Η τελική επίγευση του έργου συμπυκνώνεται στην ουσία της ζωής: μέσα στον κυκεώνα των παθών του, ο άνθρωπος καλείται να ισορροπήσει, να συνυπάρξει, να αγαπήσει και να αγαπηθεί. Είμαστε όντα ατελή και αυτό αποτελεί μια αντικειμενική παραδοχή, όμως δεν συνεπάγεται ότι για να ευτυχήσουμε οφείλουμε να κατακτήσουμε την τελειότητα. Οι αδυναμίες μας είναι η πηγή του πλούτου μας, η στιγμή που η ψυχή μας ξεγυμνώνεται και στεκόμαστε αγέρωχα με τα πάθη και τα λάθη μας σε έναν κόσμο καμωμένο από τον άνθρωπο για τον άνθρωπο. Ας ευτυχήσουμε λοιπόν εδώ, με τις ατέλειες μας, όσο το δυνατόν μπορεί ο καθένας από μας.
Η ταυτότητα της παράστασης
Ερμηνεύουν: Γιώργος Κωνσταντίνου, Αποστόλης Τότσικας
Μετάφραση: Τζεφ Μπάρον & Κώστας Γάκης
Σκηνοθεσία – Μουσική σύνθεση: Κώστας Γάκης
Σκηνογραφία: Αντώνη Χαλκιάς
Ενδυματολογία:Μάριος Ράμμος
Φωτισμοί: Λευτέρης Παυλόπουλος
Θέατρο Αργώ
Ελευσινίων 13-15
(Στάση Μετρό Μεταξουργείο)
Τηλέφωνο: 2105201684
Από 25 Οκτωβρίου έως 23 Δεκεμβρίου 2023
ΤΕΤΑΡΤΗ 20:00 ΠΕΜΠΤΗ 21:00
ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 21:00 ΣΑΒΒΑΤΟ 21:00
ΚΥΡΙΑΚΗ 19:00
