Το “φαίνεσθαι” και το “είναι” της σύγχρονης δυτικής κοινωνίας
Ο συγγραφέας και το έργο του
Ο Λαρς Νορέν Σουηδός ποιητής,ήταν μυθιστορηματογράφος, δραματουργός και σκηνοθέτης. Θεωρείται από πολλούς «διάδοχος» του Στρίγκμπεργκ και αυτό κυρίως γιατί στα έργα του, επικεντρώνει το ενδιαφέρον του στο έρεβος των οικογενειακών θεσμών και ιδιαίτερα στη σχέση ανάμεσα στα δύο φύλα. Έχει γράψει πάνω από 70 έργα και υπήρξε καλλιτεχνικός διευθυντής του οίκου Riks Drama που ανήκει στο Riksteaten (Εθνικός οργανισμός θεάτρου της Σουηδίας) και του Folkteatern στο Γκέτεμποργκ. Το 1971 τιμήθηκε με το λογοτεχνικό βραβείο του Aftonbladet και το 2003 κέρδισε το βραβείο Nordic Academy της Σουηδίας. Πέθανε τον Ιανουάριο του 2021 από Covid-19 σε ηλικία 76 χρόνων.Το έργο του Λαρς Νορέν, «Δαίμονες» (1984) αποτελεί μαζί με τις «Στάχτες» και «Νυχτερινή Αγρύπνια» μια τριλογία που αναφέρεται στο πένθος για την μητέρα.
Yπόθεση
Την παραμονή μιας κηδείας, δύο ζευγάρια συναντιούνται για “χαλαρό” ποτό, σε ένα υπέροχο αστικό loft της Στοκχόλμης. Καθώς η νύχτα εξελίσσεται και υπό την επήρεια του αλκοόλ, οι χαρακτήρες αρχίζουν να προβάλλουν τις απογοητεύσεις τους για τη ζωή τους, δοκιμάζοντας σταδιακά όλο και πιο σουρεαλιστικά και μοχθηρά κοινωνικά παιχνίδια, με αποτέλεσμα τις μεταξύ τους συγκρούσεις και τη ρήξη με τους προσωπικούς τους δαίμονες.Θα παλέψουν με την θλίψη τους, τους φόβους τους, τις ανασφάλειες και τα απωθημένα τους. Απόψε δεν θα αντιμετωπίσουν ο ένας τον άλλο αλλά τους ίδιους τους εαυτούς τους. Απόψε θα συνειδητοποιήσουν με τον πιο δύσκολο τρόπο, ότι “H κόλαση είμαστε εμείς”.
Η παράσταση
Ένα νοσηρό, συγκρουσιακό ψυχογράφημα,που προβάλλει τις δυσλειτουργικές και συναισθηματικά εγκλωβιστικές σχέσεις της σύγχρονης κοινωνίας. Δύο ζευγάρια που κραυγάζουν έχοντας το φορτίο των προσωπικών τους δαιμόνων,να τους κατατρέχουν και ενίοτε να τους διαλύουν. Ο Νορέν είχε πει: «προσπαθώ να περιστρέφομαι γύρω από τους ανθρώπους και τα αντικείμενα όπως γύρω από ένα γλυπτό, αντί να κοιτάζω μόνο μια πλευρα τους».Και αυτό ακριβώς αναμοχλεύει αυτό το έργο.Οι χαρακτήρες δεν είναι καλοί η κακοί,οι αποχρώσεις ποικίλλουν, η αγάπη γίνεται βασανιστική και εξαρτητική, ενώ αναδύονται σκληρές αλήθειες,που έχουν κακοφορμίσει, περιμένοντας τόσα χρόνια, να βγουν στην επιφάνεια. Θέματα οικειότητας,απώλειας,μισογυνισμού,ενδοοικογενειακής βίας,προσωπικών τραυμάτων,έρχονται να δοκιμάσουν τις σχέσεις τεσσάρων ενήλικων ανθρώπων,που ήδη ακροβατούν σε τεντωμένο σχοινί.
Ο σκηνοθέτης Χρήστος Σουγάρης έχοντας "διαβάσει" σωστά το έργο του Σουηδού συγγραφέα, διατηρεί την αφήγηση σε υψηλούς ρυθμούς, υπερασπίζοντας την αγωνία και τις συναισθηματικές εντάσεις του έργου.Το σκηνοθετικό ενδιαφέρον δεν φεύγει από τις σχέσεις των θεατρικών χαρακτήρων, αντιθέτως η σκηνή γεμίζει με την ενέργεια τους. Αξιοποιεί, την υλικότητα των σωμάτων και την ιδιαίτερη παραστατική «ευφράδειά» τους μέσα από ένα πλέγμα αισθητικών αντιθέσεων και αλληλοκαλύψεων.
Η σκηνική συνύπαρξη των ηθοποιών, σε ένα έργο που απαιτεί έντονη συνεργασία, ρυθμό και αλληλεπίδραση μεταξύ τους, βρίσκει τη καλύτερη συνθήκη της σε αυτό το θίασο,ο οποίος με τις παλλόμενες και θυελλώδεις οι ερμηνείες του, αναδεικνύει ουσιαστικά και καίρια την ανάγκη να ξεκινήσει ο διάλογος ανάμεσα στην ατέρμονη συζήτηση του «είναι» και του «φαίνεσθαι».
Η Ιωάννα Παππά που επιφορτίζεται το δύσκολο εγχείρημα να υποδυθεί την Καταρίνα, καταδύεται με θέρμη και αλήθεια στο ρόλο της, με μια συγκλονιστική συναισθηματική γκάμα και μια ερμηνεία βγαλμένη μέσα από τα σπλάχνα της. Παράφορος κι ορμητικός, όλο νεύρο, ο Φρανκ του Ιωάννη Παπαζήση, με έλεγχο των εκφραστικών του μέσων, εξομολογείται με αυθεντικότητα που καθηλώνει. Ο Γιάννης Κουκουράκης αποδίδει με χαμηλή ένταση και μετρημένες εξάρσεις, τον ρόλο του,με ένα εσωτερικά πλουσιοπάροχο και φορτισμένο παίξιμο. Κάποιες σκηνικές αμηχανίες της Μαρίζας Τσάρη, στην αρχή, σύντομα αφομοιώνουν την θερμοκρασία του θιάσου, σε μια ερμηνεία εύθραυστη και ταυτόχρονα ηλεκτρισμένη.
Η ρέουσα μετάφραση του Γιώργου Δεπάστα, έδωσε στους διαλόγους σφρίγος και παραστατικότητα,με συμπυκνωμένα, ευανάγνωστα κρεσέντα.Οι φωτιστικές δημιουργίες του Αλέκου Αναστασίου «μετέφρασαν» τις εσωτερικές διαθέσεις σε αποχρώσεις. Καλόγουστα τα σκηνικά-κοστούμια της Ελένης Μανωλοπούλου, ατμοσφαιρική η μουσική του RSN.
Συντελεστές
Κείμενο: Lars Noren
Μετάφραση: Γιώργος Δεπάστας
Σκηνοθεσία: Χρήστος Σουγάρης
Σκηνικά – Κοστούμια: Ελένη Μανωλοπούλου
Σχεδιασμός φωτισμών: Αλέκος Αναστασίου
Μουσική: RSN
Live video camera: Πάνος Νικολακόπουλος
Βοηθός Σκηνοθέτη: Σίλια Κόη
Βοηθός Σκηνογράφου: Έμιλυ Κουκουτσάκη
Φωτογραφίες: Ελίνα Γιουνανλή
Graphic design: Indigo Creative
Ηθοποιοί
Φρανκ: Ιωάννης Παπαζήσης
Καταρίνα: Ιωάννα Παππά
Τόμας: Γιάννης Κουκουράκης
Γκένα: Μαρίζα Τσάρη
Θέατρο Τζένη Καρέζη, Ακαδημίας 3, Αθήνα
Πέμπτη.-Σάββατο. 9 μ.μ., Τετ. 6.30 μ.μ.
Διάρκεια: 90 λεπτά
Διεύθυνση Επικοινωνίας & Δημοσίων Σχέσεων: Αντώνης Κοκολάκης
Πληροφορίες / Κρατήσεις:Τηλ: 2103636144 | theatrotzenikarezi.gr
Ο Λαρς Νορέν Σουηδός ποιητής,ήταν μυθιστορηματογράφος, δραματουργός και σκηνοθέτης. Θεωρείται από πολλούς «διάδοχος» του Στρίγκμπεργκ και αυτό κυρίως γιατί στα έργα του, επικεντρώνει το ενδιαφέρον του στο έρεβος των οικογενειακών θεσμών και ιδιαίτερα στη σχέση ανάμεσα στα δύο φύλα. Έχει γράψει πάνω από 70 έργα και υπήρξε καλλιτεχνικός διευθυντής του οίκου Riks Drama που ανήκει στο Riksteaten (Εθνικός οργανισμός θεάτρου της Σουηδίας) και του Folkteatern στο Γκέτεμποργκ. Το 1971 τιμήθηκε με το λογοτεχνικό βραβείο του Aftonbladet και το 2003 κέρδισε το βραβείο Nordic Academy της Σουηδίας. Πέθανε τον Ιανουάριο του 2021 από Covid-19 σε ηλικία 76 χρόνων.Το έργο του Λαρς Νορέν, «Δαίμονες» (1984) αποτελεί μαζί με τις «Στάχτες» και «Νυχτερινή Αγρύπνια» μια τριλογία που αναφέρεται στο πένθος για την μητέρα.
Yπόθεση
Την παραμονή μιας κηδείας, δύο ζευγάρια συναντιούνται για “χαλαρό” ποτό, σε ένα υπέροχο αστικό loft της Στοκχόλμης. Καθώς η νύχτα εξελίσσεται και υπό την επήρεια του αλκοόλ, οι χαρακτήρες αρχίζουν να προβάλλουν τις απογοητεύσεις τους για τη ζωή τους, δοκιμάζοντας σταδιακά όλο και πιο σουρεαλιστικά και μοχθηρά κοινωνικά παιχνίδια, με αποτέλεσμα τις μεταξύ τους συγκρούσεις και τη ρήξη με τους προσωπικούς τους δαίμονες.Θα παλέψουν με την θλίψη τους, τους φόβους τους, τις ανασφάλειες και τα απωθημένα τους. Απόψε δεν θα αντιμετωπίσουν ο ένας τον άλλο αλλά τους ίδιους τους εαυτούς τους. Απόψε θα συνειδητοποιήσουν με τον πιο δύσκολο τρόπο, ότι “H κόλαση είμαστε εμείς”.
Η παράσταση
Ένα νοσηρό, συγκρουσιακό ψυχογράφημα,που προβάλλει τις δυσλειτουργικές και συναισθηματικά εγκλωβιστικές σχέσεις της σύγχρονης κοινωνίας. Δύο ζευγάρια που κραυγάζουν έχοντας το φορτίο των προσωπικών τους δαιμόνων,να τους κατατρέχουν και ενίοτε να τους διαλύουν. Ο Νορέν είχε πει: «προσπαθώ να περιστρέφομαι γύρω από τους ανθρώπους και τα αντικείμενα όπως γύρω από ένα γλυπτό, αντί να κοιτάζω μόνο μια πλευρα τους».Και αυτό ακριβώς αναμοχλεύει αυτό το έργο.Οι χαρακτήρες δεν είναι καλοί η κακοί,οι αποχρώσεις ποικίλλουν, η αγάπη γίνεται βασανιστική και εξαρτητική, ενώ αναδύονται σκληρές αλήθειες,που έχουν κακοφορμίσει, περιμένοντας τόσα χρόνια, να βγουν στην επιφάνεια. Θέματα οικειότητας,απώλειας,μισογυνισμού,ενδοοικογενειακής βίας,προσωπικών τραυμάτων,έρχονται να δοκιμάσουν τις σχέσεις τεσσάρων ενήλικων ανθρώπων,που ήδη ακροβατούν σε τεντωμένο σχοινί.
Ο σκηνοθέτης Χρήστος Σουγάρης έχοντας "διαβάσει" σωστά το έργο του Σουηδού συγγραφέα, διατηρεί την αφήγηση σε υψηλούς ρυθμούς, υπερασπίζοντας την αγωνία και τις συναισθηματικές εντάσεις του έργου.Το σκηνοθετικό ενδιαφέρον δεν φεύγει από τις σχέσεις των θεατρικών χαρακτήρων, αντιθέτως η σκηνή γεμίζει με την ενέργεια τους. Αξιοποιεί, την υλικότητα των σωμάτων και την ιδιαίτερη παραστατική «ευφράδειά» τους μέσα από ένα πλέγμα αισθητικών αντιθέσεων και αλληλοκαλύψεων.
Η σκηνική συνύπαρξη των ηθοποιών, σε ένα έργο που απαιτεί έντονη συνεργασία, ρυθμό και αλληλεπίδραση μεταξύ τους, βρίσκει τη καλύτερη συνθήκη της σε αυτό το θίασο,ο οποίος με τις παλλόμενες και θυελλώδεις οι ερμηνείες του, αναδεικνύει ουσιαστικά και καίρια την ανάγκη να ξεκινήσει ο διάλογος ανάμεσα στην ατέρμονη συζήτηση του «είναι» και του «φαίνεσθαι».
Η Ιωάννα Παππά που επιφορτίζεται το δύσκολο εγχείρημα να υποδυθεί την Καταρίνα, καταδύεται με θέρμη και αλήθεια στο ρόλο της, με μια συγκλονιστική συναισθηματική γκάμα και μια ερμηνεία βγαλμένη μέσα από τα σπλάχνα της. Παράφορος κι ορμητικός, όλο νεύρο, ο Φρανκ του Ιωάννη Παπαζήση, με έλεγχο των εκφραστικών του μέσων, εξομολογείται με αυθεντικότητα που καθηλώνει. Ο Γιάννης Κουκουράκης αποδίδει με χαμηλή ένταση και μετρημένες εξάρσεις, τον ρόλο του,με ένα εσωτερικά πλουσιοπάροχο και φορτισμένο παίξιμο. Κάποιες σκηνικές αμηχανίες της Μαρίζας Τσάρη, στην αρχή, σύντομα αφομοιώνουν την θερμοκρασία του θιάσου, σε μια ερμηνεία εύθραυστη και ταυτόχρονα ηλεκτρισμένη.
Η ρέουσα μετάφραση του Γιώργου Δεπάστα, έδωσε στους διαλόγους σφρίγος και παραστατικότητα,με συμπυκνωμένα, ευανάγνωστα κρεσέντα.Οι φωτιστικές δημιουργίες του Αλέκου Αναστασίου «μετέφρασαν» τις εσωτερικές διαθέσεις σε αποχρώσεις. Καλόγουστα τα σκηνικά-κοστούμια της Ελένης Μανωλοπούλου, ατμοσφαιρική η μουσική του RSN.
Συντελεστές
Κείμενο: Lars Noren
Μετάφραση: Γιώργος Δεπάστας
Σκηνοθεσία: Χρήστος Σουγάρης
Σκηνικά – Κοστούμια: Ελένη Μανωλοπούλου
Σχεδιασμός φωτισμών: Αλέκος Αναστασίου
Μουσική: RSN
Live video camera: Πάνος Νικολακόπουλος
Βοηθός Σκηνοθέτη: Σίλια Κόη
Βοηθός Σκηνογράφου: Έμιλυ Κουκουτσάκη
Φωτογραφίες: Ελίνα Γιουνανλή
Graphic design: Indigo Creative
Ηθοποιοί
Φρανκ: Ιωάννης Παπαζήσης
Καταρίνα: Ιωάννα Παππά
Τόμας: Γιάννης Κουκουράκης
Γκένα: Μαρίζα Τσάρη
Θέατρο Τζένη Καρέζη, Ακαδημίας 3, Αθήνα
Πέμπτη.-Σάββατο. 9 μ.μ., Τετ. 6.30 μ.μ.
Διάρκεια: 90 λεπτά
Διεύθυνση Επικοινωνίας & Δημοσίων Σχέσεων: Αντώνης Κοκολάκης
Πληροφορίες / Κρατήσεις:Τηλ: 2103636144 | theatrotzenikarezi.gr